"Miłość; żar jej to żar ognia, płomień Pański." Pnp 8.6


«Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje!» I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje!». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje!» (J 21.15-17)

Jezus Chrystus swoim Miłosierdziem z powodu Miłości do nas, złożył ofiarę ze swojego życia.

Zły duch człowieka, nie jest w stanie obronić swojego istnienia złudnego, obronić swojego życia wobec Miłości Niewinnego, i cierpienia Niewinnego, i złożenia ofiary Niewinnego za winnych.

1P 3:18: "Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem."

Św.Piotr z powodu Miłości do Chrystusa, wybacza sobie grzech, który popełnił, bo warta jest Miłość Chrystusa tego, aby on uznał się za wolnego. Miłość Chrystusa, która uwolniła jego od grzechu, jest warta poświęcenia, żeby wyrzekł się grzechu własnego, żeby grzechu nie pamiętał, żeby wybaczył sobie.

To poświęcenie, aby wybaczyć sobie, jest równe ze śmiercią duchowej natury grzesznej człowieka, i w tym momencie następuje ważenie:
Czy miłość do Chrystusa, warta jest śmierci mojego ducha, czyli śmierci mojej?
Czy miłość do Chrystusa, jest tak warta, żebym ja poświęcił swojego złego ducha, czyli swoje życie?

Sprostać Bożej Miłości oznacza wybaczyć sobie - każdy na świecie tego chce, a dlaczego tego nie robi?
- Bo uważa, że przekracza granice, że jest to niegodne, że jest to niewłaściwe, że mu to zakazano, że gdzieś jest w głębi jakaś siła, która mu na to nie pozwala.

Ale jest miłość wewnętrzna, do której musi się skierować i wszystko jest możliwe, wszystko się stanie.

Pnp 8:1-3,5: "O gdybyś był moim bratem, który ssał pierś mojej matki, spotkawszy na ulicy, ucałowałabym cię, i nikt by mną nie mógł pogardzić. Powiodłabym cię i wprowadziła w dom matki mej, która mię wychowała; napoiłabym cię winem korzennym, moszczem z granatów. Lewa jego ręka pod głową moją, a prawica jego obejmuje mnie. … Kim jest ta, co się wyłania z pustyni, wsparta na oblubieńcu swoim? Pod jabłonią obudziłem cię; tam poczęła cię matka twoja, tam poczęła cię ta, co cię zrodziła."

Wiedza nie uwalnia człowieka z grzechów. Z grzechów uwalnia człowieka Duch samego Chrystusa, z którym łączymy się przez wiarę. Ci, którzy mówią, że wiedzą, że są uwolnieni od grzechów, w dalszym ciągu grzeszą tym, że nie ma w nich Ducha Bożego, tylko 'duch wiedzy' o tym, że nie mają grzechu.

Rz 3:19-20: "A wiemy, że wszystko, co mówi Prawo, mówi do tych, którzy podlegają Prawu. I stąd każde usta muszą zamilknąć i cały świat musi się uznać winnym wobec Boga, jako że z uczynków Prawa żaden człowiek nie może dostąpić usprawiedliwienia w Jego oczach. Przez Prawo bowiem jest tylko większa znajomość grzechu."

Duch Pański pokonuje wszelką wiedzę, bo z wiedzy, czyli z prawa nikt nie został zbawiony.

Pnp 8:6-7: "Połóż mię jak pieczęć na twoim sercu, jak pieczęć na twoim ramieniu, bo jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki. Jeśliby kto oddał za miłość całe bogactwo swego domu, pogardzą nim tylko."

Kto nie pozna tej ogromnej Miłości, nie poczuje tej Miłości w sobie, i nie będzie czuł tej Miłości prawdziwej, nie będzie zdolny do wybaczenia sobie.

1J 3:20-22: "A jeśli nasze serce oskarża nas, to Bóg jest większy od naszego serca i zna wszystko. Umiłowani, jeśli serce nas nie oskarża, mamy ufność wobec Boga, i o co prosić będziemy, otrzymamy od Niego, ponieważ zachowujemy Jego przykazania i czynimy to, co się Jemu podoba."

Dusza jest wolna, kiedy przyodziewa się w Chrystusa. A przyodziewa się w Chrystusa, kiedy w jej sercu Miłość gości, i już sprasza gości, aby przyszli do sali weselnej, radować się z tego radosnego wesela, czyli jedności duszy i Chrystusa w komnacie małżeńskiej.

Iz 61:10: "«Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty."

Odnoszę się do samej uczuciowej natury najgłębszej - Miłości i Wybaczenia. To jest stan w którym się trwa i który się staje, który się wybiera i dokonuje. Tego nie można wziąć, tego nie można zobaczyć.

Iz 16:4-5: "Niech znajdą gościnę u ciebie rozbitki Moabu. Bądź im ucieczką przed pustoszycielem!» Ponieważ znikł gnębiciel, skończył się gwałt, ciemięzcy zginęli z kraju, utrwalony będzie tron w łaskawości, i dzięki wierności zasiądzie na nim pod namiotem Dawida sędzia troskliwy o prawo i dbały o sprawiedliwość!"

To jest stan, który się dokonuje w największej tajemnicy serca człowieka, to się dokonuje w człowieku, w głębinach jego, w największej tajemnicy wewnętrznej, wewnętrza naszego. To jest izdebka, to jest to miejsce tajemnicze; misericordia.

Rdz 4:6-7: "Pan zapytał Kaina: «Dlaczego jesteś smutny i dlaczego twarz twoja jest ponura? Przecież gdybyś postępował dobrze, miałbyś twarz pogodną; jeżeli zaś nie będziesz dobrze postępował, grzech leży u wrót i czyha na ciebie, a przecież ty masz nad nim panować»."

Opór, który się pojawia, to jest opór złego ducha, który trzyma się ciemności, niezdolności pojmowania i zanurzenia się w głębokiej tajemnicy Miłości.

Gal 5:17: "Ciało bowiem do czego innego dąży niż duch, a duch do czego innego niż ciało, i stąd nie ma między nimi zgody, tak że nie czynicie tego, co chcecie."

To jest duch ludzki, po którego przyszła śmierć w postaci prawdziwego Życia.

Gal 5:19-21: "Jest zaś rzeczą wiadomą, jakie uczynki rodzą się z ciała: nierząd, nieczystość, wyuzdanie, uprawianie bałwochwalstwa, czary, nienawiść, spór, zawiść, wzburzenie, niewłaściwa pogoń za zaszczytami, niezgoda, rozłamy, zazdrość, pijaństwo, hulanki i tym podobne. Co do nich zapowiadam wam, jak to już zapowiedziałem: ci, którzy się takich rzeczy dopuszczają, królestwa Bożego nie odziedziczą."

Duch ludzki, on nie może mieć życia, on jest śmiercią i musi wrócić do śmierci, gdy Życie przychodzi.

1J 3:12-15: "Nie tak, jak Kain, który pochodził od Złego i zabił swego brata. A dlaczego go zabił? Ponieważ czyny jego były złe, brata zaś sprawiedliwe. Nie dziwcie się, bracia, jeśli świat was nienawidzi. My wiemy, że przeszliśmy ze śmierci do życia, bo miłujemy braci, kto zaś nie miłuje, trwa w śmierci. Każdy, kto nienawidzi swego brata, jest zabójcą, a wiecie, że żaden zabójca nie nosi w sobie życia wiecznego."

A jest to wybór. Gdy się człowiek nie opiera na swojej zdolności, ale na wołaniu Miłości i akcie Miłości, to wzrasta w nim szczera prawda do Chrystusa Pana.

Gal 5:18: "Jeśli jednak pozwolicie się prowadzić duchowi, nie znajdziecie się w niewoli Prawa."

I Życie Chrystusa w nas pulsuje. I dla tego Życia, dla tej Miłości, wybaczamy sobie wszelakie złości, wszelakie podłości i dawne nieprawości, i nigdy one już nie przychodzą. Ponieważ Miłość jest zaporą, a one chcą doprowadzić do zdrady, do porzucenia Miłości.

Gal 5:22-25: "Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim nie ma Prawa. A ci, którzy należą do Chrystusa Jezusa, ukrzyżowali ciało swoje z jego namiętnościami i pożądaniami. Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy. Nie szukajmy próżnej chwały, jedni drugich drażniąc i wzajemnie sobie zazdroszcząc."

Pnp 8:10,13: "Murem jestem ja, a piersi me są basztami, odkąd stałam się w oczach jego jako ta, która znalazła pokój. … O ty, która mieszkasz w ogrodach, - druhowie nasłuchują twego głosu - o daj mi go usłyszeć!"

Jest to inny świat, jest to daleki świat, tak odległy od ludzkiego pojmowania, gdzie prawdziwa miłość do Chrystusa, która jest tak głęboka, że przenika każdą komórkę człowieka, ona jest tak wielką miłością, że dla niej wybaczamy sobie, i wiemy że robimy coś najlepszego w swoim życiu, że dla tego właśnie żyjemy, aby wybaczyć sobie, z powodu tej Miłości.

Rz 8:14-17: "Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale."

To jest ustanowienie szczególnej godności tej Miłości w naszym sercu, w tym świecie, gdzie człowiek pragnie tej Miłości, ale ciągle poszukuje swojej wartości. Nie może szukać swojej wartości.

Gal 4:8-9: "Wprawdzie ongiś, nie znając Boga, służyliście bogom, którzy w rzeczywistości nie istnieją. Teraz jednak, gdyście Boga poznali i, co więcej, Bóg was poznał, jakże możecie powracać do tych bezsilnych i nędznych żywiołów, pod których niewolę znowu chcecie się poddać?"

Tam nie ma już człowieka ziemskiego, jest człowiek tylko duchowy, człowiek żywy, człowiek, który sobie wybaczył, który uznał Świętą Marię Matkę Bożą i potęgę Chrystusa.

Pnp 6:10: "«Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy?»" Pnp 6:3: "Jam miłego mego, a mój miły jest mój, on [stado swoje] pasie wśród lilii."

Jest to wywyższenie Miłości, jest to całkowicie wpadnięcie w ramiona prawdziwej Miłości, którą jest Chrystus Jezus, abyście byli obdarowani darami Męża, i żebyście mogli wykonać z radością dzieła, które od początku zostały dane.

Iz 54:4-5: "Nie lękaj się, bo już się nie zawstydzisz, nie wstydź się, bo już nie doznasz pohańbienia. Raczej zapomnisz o wstydzie twej młodości. I nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa. Bo małżonkiem twoim jest twój Stworzyciel, któremu na imię - Pan Zastępów; Odkupicielem twoim - Święty Izraela, nazywają Go Bogiem całej ziemi."

Św. Piotr zapłakał gorzkim płaczem, ponieważ zerwał więzi z Chrystusem, zerwał więź z Miłością, poczuł straszą pustkę z braku miłości do Chrystusa, Miłości Chrystusa - pustkę hańby wdowieństwa. Zdradził Chrystusa, zdradził Go z grzechem.

Iz 16:3: "«Udziel nam rady, podaj wskazówkę, jak w nocy połóż twój cień w samo południe. Ukryj wygnańców, nie zdradź tułaczy!"

I dlatego dzisiejszy establishment nakazuje człowiekowi szukać grzechu - bo jest to wróg Miłości, nie pozwala człowiekowi sobie wybaczać - bo to jest herezja; nakazuje człowiekowi trzymać się Adama - ponieważ on ma grzech pierworodny i jest to gwarancja, że człowiek też ma ten grzech i on będzie nadrzędny; i nigdy się z niego nie wydobędzie.

Iz 38:16-19: "Nad którymi Pan czuwa, ci żyją, wśród nich dopełni się życie ducha mego. Uzdrowiłeś mnie i żyć dozwoliłeś! Oto na zdrowie zamienił mi gorycz. Ty zachowałeś mą duszę od dołu unicestwienia, gdyż poza siebie rzuciłeś wszystkie moje grzechy. Zaiste, nie Szeol Cię sławi ani Śmierć wychwala Ciebie; nie ci oglądają się na Twoją wierność, którzy w dół zstępują. Żywy, żywy Cię tylko wysławia, tak jak ja dzisiaj. Ojciec dzieciom rozgłasza Twoją wierność."

Miłość Boga jest tak ogromna, dlatego że jest to Bóg. I tylko ta wielka Miłość jest w stanie usunąć ducha człowieka; i zły duch człowieka jest całkowicie pokonany. Czy ona jest warta, ta Miłość, abyśmy wybaczyli sobie? Tylko w duchowej naturze prawdziwego życia wewnętrznego dostrzegamy sens tego zadania, i tego pytania, i tego aktu wielkiego kochania, aktu Miłości.


Link do nagrania wykładu - 15.06.2021r.
Link do wideo na YouTube - 15.06.2021r.
· Irek dnia June 16 2021 Drukuj
Wygenerowano w sekund: 0.06
2,291,109 unikalne wizyty