UZDRAWIANIE DUCHOWE

Mt 23:15: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy, bo obchodzicie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami.”

Mt 23:25: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo dbacie o czystość zewnętrznej strony kubka i misy, a wewnątrz pełne są one zdzierstwa i niepowściągliwości.”

Mt 23:26: „Faryzeuszu ślepy! Oczyść wpierw wnętrze kubka, żeby i zewnętrzna jego strona stała się czysta.”

Mt 23:28: „Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości.”

Mt 23:29: „Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze, obłudnicy! Bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych,”

Mt 23:31-32: „Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków! Dopełnijcie i wy miary waszych przodków!”

Mt 23:39: „Albowiem powiadam wam: Nie ujrzycie Mnie odtąd, aż powiecie: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie».”

Link do nagrania wykładu – 10.06.2025
Link do wideo na YouTube – 10.06.2025
Link do nagrania w Spotify – 10.06.2025

Istnieją we Wszechświecie takie twory, nazywają się gwiazdami „strangelet”, czyli dziwnymi. Dzisiejsi naukowcy opisują gwiazdy dziwne, że gdyby gwiazda dziwna dotknęła Ziemi – czyli kondensat fermionowy wydobył by się spod kontroli – Ziemia przestałaby istnieć w ciągu kilku chwil – ludzie by przeszli do innego, następnego stanu materii – duchowego stanu i staliby się istotami przemienionymi, a tego nikt nie chce (!?). Ale przecież w naturalny sposób kondensat fermionowy to jest naturalny stan Boskiej przemiany, o czym mówi Ewangelia wg św. Łukasza 20: 34 […] «Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą. 35 Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Kto wychodzi za mąż? – kobieta; kto się żeni? – mężczyzna, czyli dotyczy to równocześnie mężczyzn i kobiet. 36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. I to jest właśnie kondensat fermionowy, który przechodzi w stan kondensatu Bosego-Einsteina, czyli w stan doskonałego stanu materii duchowej, która organizuje się w naturę anielską i jest spójna z Aniołami. Bóg zrównał kobietę i mężczyznę w Bogu, bo są duszami, które wyszły z określenia cielesnego i stały się żonami Chrystusa, gdzie przyobleczone zostały w Dary Męża, stając się synami Bożymi. Chrystus w Ewangelii Św Pawła powiedział tutaj, Rz 5: 12 Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli… A Chrystus wszystkich tych, którzy zgrzeszyli, wszystkich wyzwolił ze śmierci; wszyscy zgrzeszyli, więc wszystkich wydobył. Nie ma tych, którzy nie byliby wolni. Jesteśmy właściwie u wyjścia i ludzie zbierają się ku wyjściu, ku prawdzie, ku Bożej mocy. Dostrzegamy, że ponowne prorokowanie się objawiło tu, właśnie w trzewiach naszych, Ap 10: 10 I wziąłem książeczkę z ręki anioła i połknąłem ją, a w ustach moich stała się słodka jak miód, a gdy ją spożyłem, goryczą napełniły się moje wnętrzności. 11 I mówią mi: «Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach». I to do głębin dociera, tam gdzie człowiek na siebie samego naciera. A wolności mu trzeba, a nie tego, co znoju mu przysparza. A dzisiejszy świat i kościół grzechu znojem nieustannym człowieka okłada, żeby nie widział, że to jest zawada, by ku Bogu droga była zamknięta. I trzeba u Boga szukać wyjścia dlatego, że On naszym światłem, życiem, doskonałością, tam nasze miejsce, gdy zrozumiemy, że oczekuje nas Ojciec jako synów swoich. Może i synów, którzy wzięli majątek, a teraz wracają, bo uznali Ojca; wracają, bo im wybaczył, a oni uwierzyli: Ojcze, chociaż najemnikiem mnie uczyń – i syn marnotrawny porzuca marnotrawność przez wdzięczność przywróconą, powraca do chwały Nieba, gdzie Ojciec nie czeka na niego z karą, ale z całą prawdą królewską, płaszczem, sandałami, sygnetem i wesele wyprawia. – Brat twój zaginął, a odnalazł się, umarł, a ożył. – Jakżeż to? To straszna rzecz, straszna sprawa, łamią się już świata tego prawa. – Nie, to Boża sprawa, On przywraca synowi Boże prawa. – Jak to? Ja tu haruję od rana do nocy; modlą się ci, których dręczę znojem – za to powinienem do nieba pójść. I tu właśnie dostrzegamy, że ci także, którzy są synami buntu, nie muszą być nimi na wieki, mogą zmienić kierunki i pójść ku światłości tam, gdzie prawda i doskonałość, bo nikt nie spowodował, że muszą tam pozostać, jak Nikodem, który uwierzył Bogu, ale porzucił Go dlatego, że mógłby stracić miejsce w Sanhedrynie. Każdy może się zmienić – jak przychodzi do mnie osoba i mówię o tej prawdzie Bożej, bo każdego Chrystus odkupił, to on mówi: Ale ja nie jestem wierzący, wierząca. A ja mówię: To, że pani dzisiaj nie jest wierząca, to nie znaczy, że nie może to się zmienić. – Ach, proszę pana, może. Więc próbuję, i okazuje się, że naturszczyków łatwiej jest przemienić niż tych, którzy są zagorzali w walce z prawdą i Bogiem, ponieważ już Go mają, ale nie tego; umieją, ale nie tak jak potrzeba; wiedzą, ale jeszcze nie to. Dlatego tutaj wali się świat grzechu, świat śmierci. Chrystus jest Bramą, Prawdą, Drogą i Życiem, ku Niemu wszyscy zmierzają, ponieważ pozostawić należy ten świat, który myślał, że ludzie są cymbałami brzmiącymi jak ta miedź – ale jednak wiarę mają i miłość mają i nie samymi cymbałami są, jak to powiedział św. Paweł w 1 Liście do Koryntian 13: Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się jak miedź brzęcząca albo cymbał brzmiący. Gdybym też miał dar prorokowania i znał wszystkie tajemnice, i posiadał wszelką wiedzę, i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił. a miłości bym nie miał, byłbym niczym. I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją, a ciało wystawił na spalenie, lecz miłości bym nie miał, nic bym nie zyskał. Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje,

2 Kor 3:9: „Jeżeli bowiem posługiwanie potępieniu jest chwałą, to o ileż bardziej będzie obfitować w chwałę posługiwanie sprawiedliwości!”

Księga Hioba jest o nas, o naszej prawdzie, o nas samych, o tajemnicy nas, czyli tajemnicy „us”, czytając z  angielskiego – z tajemnicy „Us” – czyli „nas”. Hiob był z krainy „nas”, ponieważ był człowiek z krainy Us (Hi 1: 1) – czyli jest o nas, prawdziwie o nas. I wcale my nie jesteśmy ostatni z nas, ale pierwsi z nas, ponieważ jesteśmy tymi, którzy otwierają tę prawdziwą drogę, prawdziwej duchowej przemiany. Kościół śmierci jest w wielkim kryzysie, ponieważ ludzie zaczynają wierzyć w Chrystusa, wierzyć w Boga, zaczynają wierzyć, że On wyzwolił ich od grzechów, że wyzwolił ich duszę z grzechów. Bo tutaj Chrystus nie mówi o tym, że wyzwolił ich ciała z grzechów, bo dla Boga człowiek to dusza, która mieszka w ciele – a człowiek, ten, który jest na ziemi, jest człowiekiem światłości, który mieszka w ciemności, jest w ciemności, i dlatego musi być światłością, aby człowiek światłości był światłością, o czym mówi Ewangelia wg św. Jana 12: 36 Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». Dopóki światłość macie, gdy jesteście synami Bożymi i Syna Bożego macie. Syn Boży jest Światłością, trwajcie w jedności z Nim, abyście byli synami Światłości. Czyli kościół śmierci powstał nie w momencie, kiedy Chrystus Pan złożył ofiarę ze swojego Życia na Krzyżu – w owym czasie powstał Kościół Święty, Kościół Chrześcijański, a chrześcijanie to są ci, którzy uwierzyli Chrystusowi, czyli to są uczniowie, to są Apostołowie, i później pierwsi następni, którzy uwierzyli, że Chrystus zmartwychwstał – to są chrześcijanie. Jezus Chrystus nie przyszedł do chrześcijan, Jezus Chrystus przyszedł do całego świata, a ci, którzy uwierzyli, że jest Bogiem są chrześcijanami. I dlatego ówczesny świat i dzisiejszy świat poczuł się zagrożony, że Życie wkroczyło do tego świata, że Życie w tym świecie istnieje, że Życie jest coraz potężniejsze i może zagrozić śmierci, która już panuje wedle Pisma cztery tysiące lat i ma się dobrze. I już w 320 r. pojawiły się pierwsze zamachy na Kościół Święty – czyli budowanie kościołów chrześcijańskich na wzór pogański. Przez trzysta lat chrześcijanie wierzący w Chrystusa radzili sobie bez kamiennego, drewnianego, czy jakiegoś innego kościoła, i się rozmnażali coraz bardziej, było ich coraz więcej. Trzy wieki nie mieli kościoła betonowego, drewnianego, ceglanego, kamiennego, i nieustannie wzrastali w Bogu, było ich coraz więcej, ponieważ oni byli Świątynią – i my jesteśmy prawdziwą Świątynią Boga. Synowie Boży są prawdziwą Świątynią Boga, ponieważ uwierzyli, że to oni są Świątynią Boga. A dlaczego? – bo sam Bóg to uczynił, że jesteśmy Świątynią Boga, dlatego że On to nas uwolnił od grzechów i uczynił, że nasze serca były zdolne przyjąć Boga i abyśmy stali się Świątynią Boga, Królestwem Boga. Sam Bóg karmi nas swoim Świętym Słowem, i dlatego sam Chrystus złożył ofiarę ze swojego Życia, abyśmy zdolni byli spożywać Jego Słowo. Nie samym chlebem człowiek żyje, ale każdym słowem, które pochodzi od Boga (Mt 4: 4). I dlatego jest powiedziane, że święci się w nas Imię Boga, dlatego że spożywamy Słowo Boga – a On sam, Chrystus Pan sam uczynił, abyśmy byli zdolni spożywać Słowo Boże, bo uczynił nas Świątynią Boga i uczynił, że Bóg powrócił do naszych serc; Świątynią nas uczynił, czyli Królestwem, dlatego że sam złożył ofiarę ze swojego Życia i uwolnił nas od wszelkiego zła, czyli Odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom. Mimo, że palcem nawet nie kiwnęliśmy, bo byliśmy jeszcze grzesznikami, to Ty złożyłeś ofiarę ze swojego Życia i dałeś nam swoje Zwycięstwo, abyśmy byli braćmi Twoimi i mieli Ojca tego samego i chlubili się właśnie tą wolnością i rozgłaszali o wolności Jego i o wielkości Tego, który nas wydobył. I w ten sposób staliśmy się Królestwem Jego, dlatego że sam wszystko uczynił, abyśmy byli Królestwem, jak było na początku, czyli uwolnił nas od właśnie tych wszystkich obciążeń – Odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom – i dlatego możemy teraz chodzić po świecie i mówimy: Nie mamy winy, ponieważ w darze dał nam swoje Zwycięstwo, i mówił: Idźcie na świat i rozgłaszajcie swoje Zwycięstwo. Jeśli w darze ktoś coś otrzymuje, to już jest jego, i mówi „moje”, i chwali z wdzięcznością Tego, który go dał – dar jest tego, który otrzymuje. My chwalimy Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego, bo mamy za co, i wypełniamy wolę Bożą z całej siły. Dlaczego? – bo sam Bóg wszystko czyni, abyśmy nie ulegli pokusie, walcząc z nią – Odpuściłeś nam nasze winy i nie dopuściłeś, abyśmy ulegli pokusie dodania czy ujęcia czegokolwiek z Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa.
Kiedy Bóg stworzył piękną córkę ziemską i stworzył ją, przyczyną świętości materii. Ona rozbudzała Boskie wznoszenie i Boskie wołanie. I właśnie duch mocarstwa powietrza zauważył, że giną mu wyznawcy, więc zaczął zwalczać najpierw cheruba, którego Bóg stworzył doskonałego, a później zaczął zwalczać ówczesnych synów Bożych, aby ich przyprawić o zmysłowość, o upadek, o dręczenie, czyli zwalczał przez Elifaza, Bildada, a na końcu Sofara, aby się zanurzali w pysze, a to wszystko robi Elihu, czyli szatan. Więc tutaj, mówiąc: Był człowiek w krainie „Us”, był człowiek w nas – i jest ten człowiek w nas, musimy go ratować z całej siły, bo nim jesteśmy i w nim jesteśmy. Hiob jednocześnie nim jest i w nim jest; jest tym, który chwali Boga, a jednocześnie jest tym, który ma problem, ale rozumie, że problem, który ma, to Bóg nie po to mu daje ten problem, aby miał on ten problem, tylko Bóg zna głębszą przyczynę tej sprawy. Hiob mówi, że Bóg ma głębsze sprawy, których on rozumieć nie musi: Hi 23: 10 Lecz On zna drogę, którą kroczę, z prób wyjdę czysty jak złoto. 11 Moja noga kroczy w ślad za Nim, nie zbaczam, idę Jego ścieżką; 12 nie gardzę nakazem warg Jego i w sercu słowa ust Jego chowam. 13 Lecz On doświadcza, kto zmieni? On postanowił, wykonał. 14 Plany wykonać potrafi. Wiele ich tai w swym sercu. Hiob nie traci czasu, aby je rozpoznawać, poszukiwać, tylko ufny jest Bogu i nie zastanawia się, co z nim będzie – bo będzie wszystko dobrze, bo wie, że Bóg, gdy to czyni, ma wyższe plany, więc on jest bardzo ważny w Jego planie. Bo gdyby nie był ważny w Jego planie, to by nie czynił tego, co pozornie jest dla człowieka trudne i złe. Hiob myśli: Ważnym jestem ogniwem w planie Jego, więc nie będę zwalczał Jego łańcucha dowodzenia, ale pozostaję w tym łańcuchu, bo jestem ważnym ogniwem. Nie znam dokąd wiedzie, ale do właściwego miejsca mnie prowadzi – nie dociekam, ale pozostaję ufny, wydobędzie mnie Bóg z tej sytuacji, On nie jest Bogiem srogim, złym i pozostawiającym tych, którzy Mu ufają, ale dba o nich. My wszyscy musimy rozumieć, że ta tajemnica jest o nas, to jest nasza wewnętrzna prawda. Ps 116:3-7: „Oplotły mnie więzy śmierci, dosięgły mnie pęta Szeolu, popadłem w ucisk i udrękę. Ale wezwałem imienia Pańskiego: «O Panie, ratuj me życie!» Pan jest łaskawy i sprawiedliwy i Bóg nasz jest miłosierny. Pan strzeże ludzi pełnych prostoty: byłem bezsilny, a On mię wybawił. Wróć, moja duszo, do swego spokoju, bo Pan ci dobrze uczynił.”

2 Kor 3:10: „Wobec przeogromnej chwały okazało się w ogóle bez chwały to, co miało chwałę tylko częściową.”

Dzisiaj świat powraca do chwały Bożej, wystarczyły dwa Dni Boże, i poranek Dnia trzeciego. 2P 3: 8 Niech zaś dla was, umiłowani, nie będzie tajne to jedno, że jeden dzień u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. 9 Nie zwleka Pan z wypełnieniem obietnicy – bo niektórzy są przekonani, że Pan zwleka – ale On jest cierpliwy w stosunku do was. Nie chce bowiem niektórych zgubić, ale wszystkich doprowadzić do nawrócenia. Proszę zauważyć, co jest dla was największym szczęściem? – nawrócić bliskiego, nawrócić tego, który przebywał z wami, który jest blisko. Czyż nie jest wielką radością dla was, aby oni się nawrócili, uwierzyli w Chrystusa, którego im dajecie? Czy to nie jest największe wasze szczęście? – bo to szczęście dociera do samej głębi. Największe szczęście jest, gdy człowiek uwierzy w Chrystusa. I dlatego sami wiecie, jak bardzo byście chcieli, aby wasi bliscy mogli usiąść z wami i cieszyć się w prawdziwej wewnętrznej radości Bogiem, o którym możecie rozmawiać bez granic i czuć Jego obecność, a oni w uniesieniu prorockim mówiliby z natchnieniem, jak bardzo ich przenika i jak bardzo Miłość Jego czują, jak w świecie się rozlewa. Tak, to są te tajemnice. Jeśli ktoś by się spytał: Jaka jest największa radość? – to ta, żeby ludzie byli zbawieni. – Chyba ma pan rację, też bym się cieszyła z tego. Chyba pan może się ze mnie cieszyć i ja z panem: uwierzyłam. I chyba sens życia mi powraca; miałam ochotę iść do psychiatry, bo miałam depresję, ale ona mi przeszła. Czy wie pan dlaczego? – Tak, odzyskała pani wiarę, miłość, łaskę, pokój, nadzieję. – Chętnie pójdę powiedzieć komuś innemu o tym, że on też może tego doświadczyć, i wtedy już nie będę tą, która bierze wiarę, miłość, łaskę, pokój, nadzieję – ale będę tą, która daje poznanie, miłosierdzie, mądrość, posłuszeństwo i cierpliwość – aby nawrócić swoje wewnętrzne córki; pięć córek roztropnych i pięć nieroztropnych – dziesięć razem – jak synów i córek Hioba, też dziesięcioro dzieci: siedmiu synów i trzy córki.
Chrystus powiedział przez proroków: Na różne sposoby Bóg przez proroków przemawiał, nie tylko w jeden sposób – każde Słowo jest życiodajne od Boga płynące. Nie teologia daje nam życie, ale Theologos; nie nauka o Słowie Bożym, ale obecność Słowa Żywego – ona czyni nas ludźmi Bożymi, synami Bożymi. I dlatego synostwo Boże jest zwalczane, dlatego że w dzisiejszym świecie jest realne. Synowie Boży są tymi, którzy mają Ducha Bożego, a Bóg posyła całe zastępy anielskie, całe legiony w obronie ich właśnie dlatego, że aniołowie są duchami pomocnymi tych, którzy służą Bogu, bo są współsługami Boga. To co ziemskie, zabić można, to co z Boga duchowe – nie, i gdy synowie Boży stają się synami Bożymi, aniołami Bożymi, nie można ich zabić, w żadnym świecie. To co cielesne zabić można, ale to że zabili Chrystusa, nie spowodowało tego, że zabili Chrystusa, ale spowodowało, że przywrócili chwałę Bożą ludzkości, bo z Łaski to się stało, o czym mówi List św. Pawła do Hebrajczyków 2: 9 Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Hbr 2:10-12: „Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego wszyscy. Z tej to przyczyny nie wstydzi się nazwać ich braćmi swymi, mówiąc: Oznajmię imię Twoje braciom moim, pośrodku zgromadzenia będę Cię wychwalał.”

2 Kor 3:11: „Jeżeli zaś to, co przemijające, było w chwale, daleko więcej cieszy się chwałą to, co trwa.”

Duch Boży przemawia i w nas działa, jesteśmy właśnie w tej mocy, w tej prawdzie, w tej doskonałości, ponieważ największą wartością, którą Bóg na ziemi uczynił, największym cudem jest cud nawrócenia, cud odzyskania wiary, cud jedności z Bogiem Ojcem, Chrystusem Panem i Duchem Świętym – cud wiary, który przynosi Życie Wieczne i śmierć już nie istnieje.
Ludzie mogą się pytać: Ale skąd wezmę to Zbawienie, to Wieczne Życie? – Jezus Chrystus jest dawcą Wiecznego Życia. – Ale jak mam Go znaleźć? – Po pierwsze: wolniej myśl, jak będziesz wolniej myśleć, będzie na pewno Bóg bliżej ciebie, gdy sobie uświadomisz tę sytuację, że nie musisz wymyślać, jak On to zrobił, tylko uwierzyć Jemu, że On to zrobił. To się w nas dzieje: doświadczamy wewnętrznej ciemności ciała, a jednocześnie światłości Boga w nas. Gdy światłość Boga w nas istnieje, to musimy pamiętać o tym zadaniu i zasadzie, którą Bóg pokłada na nas, jako na tych, którzy wyzwalają: Rz 8: 20 Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, 21 że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. 22 Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. 23 Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów – odkupienia naszego ciała. Nasze ciało jest ostatecznym stanem, więc dzisiejszy świat nie chce jednej bardzo ważnej rzeczy – aby ciało dostąpiło chwały Bożej, bo już nie będzie miejscem, w którym demony mogą sobie hasać, bo ciało jest miejscem przebywania demonów do czasu, aż przychodzi chwała Boża i synowie Boży, bo pochodzi z ciemności. Czym jest ciało dla demonów? – swoistym niebem, wyjściem z pieczary na powierzchnię, gdzie hasać mogą i działać tutaj w tym świecie i zniewalać ludzi, ale tylko tych, którzy nie wierzą. Ale mogą uwierzyć, bo Chrystus wszystkich odkupił. To Chrystus jest świętością naszą, bo świętość nasza nie w tym świecie, ale świętość jest dawana przez Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego dla panowania na tym świecie, aby świętość się rozchodziła i jaśniała na tym świecie; świętość jest dawana przez ten świat, nie! Dawana jest przez Chrystusa, przez wiarę w Boga, i to nie przez uczynki, bo Miłosierdzie nie byłoby już Miłosierdziem a Łaska nie byłaby już Łaską. Rz 11: 6 Jeżeli zaś dzięki łasce, to już nie ze względu na uczynki, bo inaczej łaska nie byłaby już łaską. Łaska jest codziennie z nami. Jeśli Bóg jest naszym Ojcem, a jest naszym Ojcem, to jeśli człowiek jest rodzicem swojego dziecka, czy mówi: Radź sobie sam, ja ci nic nie dam? Musimy wiedzieć, że Ojciec Niebiański z nami zawsze jest. Jak to jest powiedziane w jednym psalmie: On wie, kiedy wstajemy, kiedy śpimy, kiedy jemy, kiedy pracujemy. On wie wszystko, bo jest nieustannie z nami. Hbr 11:5-6: „Przez wiarę Henoch został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci. I nie znaleziono go, ponieważ Bóg go zabrał. Przed zabraniem bowiem otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu. Bez wiary zaś nie można podobać się Bogu. Przystępujący bowiem do Boga musi uwierzyć, że [Bóg] jest i że wynagradza tych, którzy Go szukają.”

2 Kor 3:14: „Ale stępiały ich umysły. I tak aż do dnia dzisiejszego, gdy czytają Stare Przymierze, pozostaje [nad nimi] ta sama zasłona, bo odsłania się ona w Chrystusie.”

Dziwną sytuacją jest to, że ci właśnie, którzy zwalczają prawdę Bożą w nas – gdzie Chrystus nam to objawił i uświadomił, że odkupił wszystkich, a my Mu uwierzyliśmy – najdziwniejszą sytuacją jest to, że oni mają to samo Pismo, te same wersety, te same Ewangelie, ten sam Stary Testament. Nie mogę zrozumieć, gdzie oni to przeczytali, że Bóg jest wrogiem, że Bóg kusi ludzi, mimo że List św. Jakuba 1: 13 mówi: Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi. A ci ludzie w dalszym ciągu mówią, że „Nie wódź na pokuszenie” wołać do Boga jest właściwe i dobre, zgodne z kościołem śmierci. Nie dziwię się, bo z kościołem śmierci tak, ale nie ze Świętym, bo kościół śmierci nie ma Boga, nie ma Chrystusa, nie ma Ducha Świętego, ma natomiast Adama, grzech śmiertelny i diabła. A tu 1 List św. Jana 2: 18  Dzieci, jest już ostatnia godzina, i tak, jak słyszeliście, Antychryst nadchodzi, bo oto teraz właśnie pojawiło się wielu Antychrystów; stąd poznajemy, że już jest ostatnia godzina. Św. Jan, gdy to pisze, może 80 r. I wieku – wtedy świadomość wolności od grzechów jest wszechobecna, u św. Jana i wszystkich Apostołów jest jawna. Już św. Piotr nie żyje, już został wzięty do nieba, św. Paweł też został wzięty, św. Jakub także; jest św. Jan – Św. Jan świadczy z całej siły, ma świadomość czystej wolności i chwały Bożej, że jest bez grzechów, czysty i doskonały, ponieważ wie, że Chrystus go odkupił. Ci antychryści, którzy tu są ukazani to są ci, którzy zwalczają Kościół Święty, już w owym czasie byli ci, którzy mówią: Nieprawdą jest to, że jesteście bez grzechów, nieprawdą jest to, że nie macie grzechu. To już pierwsze były aspekty kościoła śmierci, już byli wyznawcy antychrysta, czyli przeciwnicy Chrystusa. Więc dzisiaj występuje bardzo wielu wrogów Krzyża Świętego i bardzo wielu antychrystów, czyli przeciwników Chrystusa, którzy nie uznają działania Chrystusa, tylko swoją moc uznają nadrzędnie, bo oni potrafią przyprawiać wino, żeby się stało tym, czym oni chcą. Tak jakby tego Chrystus sam nie potrafił uczynić kiedy chce, ponieważ mówi o tym: Gdy pijecie w Imię Moje, Krew Moją spożywacie – wiara, nie żadne przyprawianie magiczne – Kiedy wierzycie, Ciało Moje spożywacie, gdy jecie ten chleb z całą świadomością Mojego Odkupienia, Ciało Moje spożywacie, gdy pijecie to wino z całą świadomością, że wylałem za was Krew, to to wino jest Krwią – i nikogo nie potrzeba, żeby przyprawiał coś, bo dzisiejszy świat przyprawia o grzech, bo niczego przyprawiać nie trzeba. Nie było potrzeby istnienia przez trzy wieki „przyprawiaczy” a Drogocenna Krew działała, i Chleb – Ciało działało i było obecne, ponieważ my jesteśmy Świątynią Ducha Bożego, Ducha Żywego. I nie trzeba nikogo, kto potrafi to przyprawiać, bo sam Chrystus Pan jest obecny w naszym życiu i On to sam czyni, nie potrzebuje pośredników – pośrednicy uczynili się sami, dla pieniędzy. I jeśli się przyjrzymy dzisiejszemu Watykanowi, to wiemy, że wszystko było dla pieniędzy, bo nie ma tak bogatego miejsca na świecie. I najdziwniejszą rzeczą jest, że wszyscy, którzy tam przyjeżdżają, mówią: Jaka bieda – a wszystko kapie złotem, i oni tam ostatnie grosze do skarbon wrzucają. To jest magia, że jest tam bieda. Powinni być bogaci w miłosierdzie, a nie są bogaci w miłosierdzie – Bóg jest bogaty w miłosierdzie, kto nie ma Boga, ten nie ma miłosierdzia. O tym mówi bardzo wyraźnie 2 List św. Pawła do Koryntian 5: 21 On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą.
Sprawiedliwość Boża jest troszeczkę inna niż Miłosierdzie, bo czym ona jest? – dzisiaj to widzimy: to jest Sprawiedliwość, która przychodzi i ukazuje bezwzględnie, kto jest wrogiem, że przyszedł Bóg z odpłatą. Niech się wręcz wtedy trzymają Miłosierdzia, póki jeszcze jest, bo Sprawiedliwość już ich dogania, już tuż tuż jest – bo synowie Boży są Sprawiedliwością Bożą, oni przychodzą i objawiają Boże działanie, mówią: Nawróćcie się! Jeśli tego nie uczynią, Sprawiedliwość ich dopadnie i zapłatę otrzymają za to, co czynią. Miłosierdzie w dalszym ciągu działa, ale Sprawiedliwością Bożą są synowie Boży, którzy dzisiaj przychodzą. Dlaczego synowie dzisiaj się pojawili i dlaczego dzisiaj są? – bo Sprawiedliwość Boża przyszła na ten świat, ponieważ wszystko, co utajnione zostało odtajnione i wszystko, co ukryte zostało odkryte. I żadne palenie ksiąg w Laodycei nie przyniosło skutku, ponieważ można spalić literę, ale Słowa nie. Rz 7: 6 Teraz zaś straciło moc nad nami Prawo, gdy umarliśmy temu, co trzymało nas w jarzmie, tak, że możemy pełnić służbę w nowym duchu, a nie według przestarzałej litery. 

2 Kor 3:18: „My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu.”

Gdy my jesteśmy synami Bożymi, to Aniołowie walczą o to, abyśmy przetrwali. Bóg Aniołów przysyła, aby stali się naszym korowodem, naszą mocą, daje nam legiony Aniołów, aby chronić nas przed złem tego świata. Ponieważ właśnie to synowie Boży tę ziemię posiądą, a jednocześnie to oni mówią prawdę, prawdę o wolności, o tym, że nie mamy grzechu. A nie mamy grzechu nie dlatego, że umiemy, tylko, że uwierzyliśmy. I nikt o umiejętności żadnej nie mówi, mówi o chwale Chrystusa, przymnażamy chwałę Chrystusowi. Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie? (Hbr 1: 14) Czy to Chrystus ma posiąść Zbawienie? Chrystus jest dawcą Zbawienia tym, którzy uwierzyli; nam dani są Aniołowie, aby strzec nas w dziele, w Bożym dziele – więc ci, którzy zwalczają nas, walczą z samymi Bożymi legionami anielskimi. Zbroją naszą jest Bóg i legiony anielskie; nie byłoby ich, gdybyśmy nie uwierzyli Bogu i nie posłani zostali, aby posiąść Zbawienie; objawiamy je tam w głębinach, gdzie zło myślało, że czuje się dobrze i jest bezpieczne. Ta siła jest w wierze, z wiary i przez wiarę, Rz 1: 16 Bo ja nie wstydzę się Ewangelii, jest bowiem ona mocą Bożą ku zbawieniu dla każdego wierzącego, najpierw dla Żyda, potem dla Greka. 17 W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boża, która od wiary wychodzi i ku wierze prowadzi, jak jest napisane: a sprawiedliwy z wiary żyć będzie. Walczymy o przymnażanie chwały Chrystusowi i to nam się ma za złe. Chrystus jest przyczyną tego wszystkiego. Nas o to oskarżają, jakoby my byśmy byli w tej mocy – my uwierzyliśmy, a On działa przez wiarę, i jeśli On chce w nas działać, to działa: Wszystko mogę w Tym, który mnie przemienia i przenika i umacnia, Flp 4: 12 Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. 13 Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. Więc umacnia nas Chrystus, bo jest w nas i któż przeciwko nam? Rz 8: 31 Cóż więc na to powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? To są ci, którzy są wrogami Chrystusa, wrogami Boga. Coraz bardziej jesteśmy umocnieni w Chrystusie Panu, coraz bardziej Chrystus Pan działa, a Jego Słońce świeci do wnętrza naszego, powodując, że jaśniejemy blaskiem wewnętrznym, a wszyscy inni płoną ogniem, który powinien ich wznosić a pali, bo są wrogami Jego. Flp 4:19-21: „A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę. Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków! Amen. Pozdrówcie każdego świętego w Chrystusie Jezusie! Pozdrawiają was bracia, którzy są ze mną.”

2 Kor 4:2: „Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka.”

Można zastanowić się nad sytuacją, z jakiego powodu jest zapalczywość przeciwko Chrystusowi, przeciwko wierze, przeciwko prawdzie, która jest oficjalna i zgodna z Ewangelią. Dlaczego człowiek jest tak wrogi tak głębokiej tajemnicy i takiej prawdzie ewangelicznej i potędze, która tam działa. Przecież zasada jest bardzo prosta – ginie tylko szatan, człowiek nie. Dlaczego człowiek chce koniecznie zginąć razem z szatanem? – tam nie może iść szatan, więc on stawia opór; szatan się nie chce zgodzić z prawdą i miłością, jest wrogiem życia Bożego; jak to powiedział hagiograf: Hagiograf poucza tu i dalej, że również szatan podlega władzy Pana Boga, wg etymologii grecka nazwa diabeł oznacza tego, kto stara się wywracać porządek ustanowiony przez Boga w wymiarze moralnym, psychicznym, społecznym, a nawet fizycznym; diabeł to także ten, kto się sprzeciwia dobru, pokojowi, życiu, pomyślności człowieka, kto oskarża, oczernia, wypacza prawdę, oszukuje, zwodzi, kusi, wprowadza w błąd, wystawia na niebezpieczną próbę, chce krzywdy człowieka. Wszystko, co mówimy jest zgodne z Ewangelią, więc nie jest to związane z krzywdą człowieka, bo jest to wszystko to, co Bóg uczynił, to jest na chwałę Boga, ponieważ mówimy: Bóg jest wielki, Chrystus nas odkupił, swoją Mocą złożył ofiarę ze swojego Życia, przez Boga Ojca, przez Łaskę, którą Bóg Mu dał, usunął grzech, dał nam nowe Życie – i to traktowane jest jako wierutne kłamstwo. Dlaczego? – bo to nie działa do rozumu, to działa do Bildada, czyli do emocjonalnego odruchu behawioralnego. Gdy to działa do odruchu behawioralnego, to zanim rozum się temu sprzeciwi, to już człowiek uciekł, już nie słyszy wołania, już jest w sytuacji bardzo niedobrej i trudnej. I dlatego tutaj możemy zastanowić się nad tą sytuacją, dlaczego człowiek stawia opór tej prawdzie, mimo że jest to prawda Boża o Bogu, Chrystusie, Duchu Świętym, który złożył ofiarę ze swojego Życia, według proroctw, które były już od bardzo dawna objawiane, stało się to – a dzisiaj zwalczana jest ta prawda nie przez człowieka, ale przez szatana. A dlaczego? – bo człowiek w tym ma zysk, zysk w wierze, szatan tylko i wyłącznie stratę. Więc człowiek tego zwalczać nie będzie, bo jest to dla niego zysk. Zwalczać będzie to szatan. Dlaczego są ludzie, którzy tak głęboko, mocno walczą za szatana, czyli wypełniają jego wolę, sprzeciwiając się swojemu dobru, szczęściu, życiu, wolności, prawdzie, uznając Chrystusa za kłamcę i Boga za kłamcę? Przecież nie jest to dla nich dobre, z tego się cieszy tylko szatan. Dlaczego ci ludzie tak bardzo mocno stają przeciwko Bogu, ignorując i bezczeszcząc swoje życie Boskie, które Bóg im dał? Porzucają chwałę Bożą i Drogocenną Krew Chrystusa Pana, który złożył ofiarę ze swojego Życia, i ona w dalszym ciągu jest w mocy – nie trzeba jej dorabiać, bo ona po prostu jest. Ci ludzie, którzy chcą walczyć z prawdą Bożą, niech się zastanowią lepiej nad sytuacją tą, że służą szatanowi, któremu to się podoba, ale oni w dalszym ciągu mają wyjście, w dalszym ciągu mogą służyć Bogu, bo Miłosierdzie Boże jest w mocy i cały czas ich wydobywa, cały czas ich wznosi. Tak jak jeden z ludzi powiedział, że Bóg w swoim Miłosierdziu także wyzwolił duszę Hitlera od jego niecnych ludzkich postępowań, bo Miłosierdzie Boże jest bezgraniczne – to powiedział w taki sposób, że on takiego nieba nie chce. Nie rozumie potęgi Miłosierdzia, że Bóg może zrobić to: Hbr 4: 12 Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. 13 Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek. Bóg oddziela zło całkowicie od duszy. Dusza jest Jego, wolna i czysta. Spójrzcie, jaka jest potężna moc Chrystusa – dusza, która miała udział w najbardziej złych czynach na ziemi z powodu właśnie tego, że umysł, że władze duszy uległy sprzeniewierzeniu – On duszę wydobywa, czyni ją czystą i doskonałą, tak jak perłę, która wpadła w błoto; po obmyciu w dalszym ciągu ma ten blask taki sam, jaki miała, może nawet większy, bo zagubiona, a odnaleziona. Nie traci nic na wartości, jest tym samym blaskiem. Dla Boga dusza jest czysta, więc ludzie, nie wierząc Bogu, nie są w stanie pojąć, że Duch Święty, Chrystus Pan, Bóg Ojciec może duszę wydobyć z ciała niecnego i uczynić ją czystą i doskonałą bez skazy tego świata. Ale ona przeznaczona jest do czego innego, ona jest przeznaczona do tego, aby już więcej nie umierała, nie doświadczała śmierci, aby stała się w Komnacie Małżeńskiej przeobleczona w Dary Męża, stała się synem Bożym, zstąpiła do głębin i uratowała trzy swoje siostry, trzy córki: Gołębicę, Kasję i Róg Antymonu, aby człowiek mógł wznieść się do miejsca, gdzie jest dom Gołębicy pachnący Kasją i gdzie Róg Antymonu daje nam widzenie Boga oczami swoimi, naszymi. Hi 19: Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę. To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny; moje nerki już mdleją z tęsknoty. Powiecie: „Po cóż nalegać? Czyż powód oskarżeń znajdziemy?” Wy sami drżyjcie przed mieczem, bo gniew za grzechy zapłonie. Wiedzcie, że sądy istnieją».

2 Kor 4:3-4: „A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga.”

Ludzie coraz bardziej uświadamiają sobie, że nie mają grzechu adamowego, ponieważ Chrystus Pan złożył ofiarę ze swojego Życia właśnie dlatego, abyśmy nie mieli grzechu. Jeśli ktoś uznaje Chrystusa, jednym słowem nie uznaje Adama; jeśli ktoś uznaje dzieło Chrystusa, nie uznaje też grzechu pierworodnego – a jeśli nie uznaje grzechu pierworodnego, to też nie uznaje innych grzechów, które z tym grzechem pierworodnym zostały usunięte. Więc w tym momencie jesteście czyści i wolni, nie macie grzechu, a to jest List św. Pawła do Rzymian 5: 16  I nie tak samo ma się rzecz z tym darem jak i ze [skutkiem grzechu, spowodowanym przez] jednego grzeszącego. Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów. Dzisiejszy świat chce za wszelką cenę udaremnić moc Boga, a uznać, że to moc dzisiejszego omylnego człowieka jest we władzy i mocy, żeby ludzie uważali, że to człowiek ma moc – udaremnić moc Bożą, nie uznać jej działania, natomiast uznać działanie omylnego człowieka, który dorabia Drogocennej Krwi, która jest wiecznie żywa i nie trzeba jej dorabiać. Ona jest, Ona jest mocą Żywego Ducha Chrystusowego, jest mocą Ducha Żywego, mocą Życia Chrystusa, mocą Prawdy doskonałej. On dał nam swojego Ducha, mocą Ducha Jego jesteśmy wolni i czyści. Dlatego dzisiejszy kościół śmierci jest w kryzysie, ponieważ coraz więcej ludzi wierzy, że Jezus Chrystus wyzwolił nas, że nie mamy grzechu, że dusze nasze są wolne. Ciała natomiast wymagają naszej duchowej, strzelistej, doskonałej postawy – a ta strzelista, doskonała postawa jest wynikiem obecnego Chrystusa w nas, gdy wierzymy, że On jest w nas i nami, Tym który panuje, rządzi, a nie jest to gołosłowne: List św. Pawła do Rzymian 8: 15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!». Kim są ci ludzie? – to są ci, którzy uwierzyli, że nie mają grzechu, a nie jacyś wyznaczeni, namaszczeni, jacyś specjalni – to sytuacja prawdy i jedności osobistej człowieka z Chrystusem. Dzisiejszy świat uczy tych właśnie, że grzech istnieje, panuje, Chrystusa natomiast nie ma; grzech jest wszędzie, diabeł jest wszędzie, trzeba się go bać, uciekać, wszyscy są bezsilni względem diabła. To jest nieprawda! – w taki sposób grzech i śmierć buduje swoje imperium – że jest wszechmocny, mimo że to jest nieprawda, wykorzystuje kłamstwo do zdobycia władzy. Wykorzystuje do tego przekonanie człowieka, że tak jest w taki sposób, ponieważ ciało jest pod wpływem grzechów – i dlatego skierowanie świadomości do ciała: Zobacz, dzieje się to, czego nie chcesz, a jednak się dzieje. Św. Paweł mówi tak: Jestem człowiekiem świętym, doskonałym, czystym, stworzonym przez Chrystusa, a grzeszę. Nie chcę tego czynić, a czynię. A jeśli tego nie chcę czynić, a czynię, to nie ja to czynię, lecz grzech we mnie. I nie mówi w ten sposób: Jestem bezsilny, stracony, ponieważ nic się nie stało, grzech panuje – nie, nie mówi, tylko mówi takie słowa, Rz 7: 24 Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! 25 Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś – prawu grzechu. Gdy trwam w Bogu, ciało nie ma nade mną władzy, to ja mam władzę nad ciałem z mocy Chrystusowej, ponieważ została mi dana, jestem synem Bożym. Synami Bożymi są wszyscy, których prowadzi Duch Boży.
Są ludzie w internecie, którzy rękami i nogami zwalczają synostwo Boże, także względem siebie. Rz 1: 32 Oni to, mimo że dobrze znają wyrok Boży, iż ci, którzy się takich czynów dopuszczają, winni są śmierci, nie tylko je popełniają, ale nadto chwalą tych, którzy to czynią. Są buntownikami i nagradzają za bunt i myślą, że świadomość człowieka się nie zmieni i dlatego człowiek będzie w dalszym ciągu w grzechu. Zmienia się jednak i dlatego kościół śmierci upada, jest w kryzysie, ponieważ ludzie przestają wierzyć, że są grzesznikami, a coraz bardziej zaczynają wierzyć, że są świętymi, doskonałymi, czystymi i bezgrzesznymi, i że są zdolni pokonać grzech w ciele swoją postawą owoców i darów Ducha Świętego. I o tym mówi św. Paweł w Liście do Efezjan 6: 10 W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. 11 Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. – on działa, dlatego że wydaje mu się, że może – Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich.
Dzisiejszy kościół śmierci jest właśnie tym, co jest bardzo wyraźnie napisane w drugim kanonie, że są wszyscy niewolnikami śmierci i grzechu i nikt nie chce z tego zrezygnować, a burzą się na to, że są w kościeli śmierci, mimo, że wszystko robią, aby zadowolić śmierć i grzech. Jeśli się wstydzą tego, gdzie są i kim są, to niech wyjdą stamtąd i już nimi nie będą, niech uznają Chrystusa Pana, wychodzą ze świata śmierci i grzechu, uznają Chrystusa, który pokonał Adama – chyba, że nie wierzą, a jeśli nie wierzą, to nie można im pomóc, bo tylko wiara może im pomóc. Ale Bóg dał wszystkim wiarę. Jest bardzo wyraźnie napisane w Rz 10: 1 Bracia, z całego serca pragnę ich zbawienia i modlę się za nimi do Boga. 2 Bo muszę im wydać świadectwo, że pałają żarliwością ku Bogu, nie opartą jednak na pełnym zrozumieniu. To jest Elifaz, Bildad i Sofar, którzy walczą z Hiobem, dlatego, że przedstawiają mu Boga, dlatego, że mają Go w niewłaściwy sposób ukazanego przez Elihu. Ale Hiob, opierając się ich namowom, walczy w taki sposób o nich, aby zostali wyrwani spod wpływu Elihu i później Elihu ich porzuca, ponieważ żadna z nich pomoc, oddaje ich Bogu na zatracenie (!), ale nie idą na zatracenie, bo mają tego, który się za nich modli, a Bóg ma wzgląd na Hioba i im wybaczy. Wybaczenie objawia się tym, że Hiob, modląc się o nich, otrzymuje podwójny dział wszystkiego i otrzymuje trzy córki, które były zwiedzione i były tym Elifazem, były tym Bildadem i były tym Sofarem. Dzisiejszy człowiek ma w sobie te trzy elementy, które nieustannie brużdżą przeciwko Bogu, wymyślają historie, 1Kor 8: 2 Gdyby ktoś mniemał, że coś „wie”, to jeszcze nie wie, jak wiedzieć należy. A należy wiedzieć tak, że Bóg złożył ofiarę ze swojego Życia i wszyscy ludzie zostali uwolnieni od grzechu, tak jak wszyscy popadli w grzech  Adama, tak przez usunięcie Adama, wszyscy zostali uwolnieni. To Bóg usuwa grzech i objawia prawdę, że jesteśmy synami Bożymi. Bóg daje im w darze synostwo, a oni to opluwają, gardzą i się odwracają, i odchodzą, mówiąc: Nie chcemy, a będziemy jeszcze walczyć z tym Twoim synostwem. Walczą z synostwem Bożym, walczą z darem Bożym, walczą z prawdą, nie chcą żadnego Ducha Bożego – bo to Duch Boży czyni i objawia synów Bożych. List św. Pawła do Rzymian 8: 14, przedtytuł: Synostwo Boże chrześcijan. Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Ci, którzy walczą z synostwem Bożym zaświadczają, że nie prowadzi ich Duch Boży, tylko szatan. Zwalczając synostwo Boże, zwalczają tym samym Ducha Bożego, nie potrafią dobrze ukazać prawdy Bożej, bo jej po prostu nie znają, nie znają jej tak, jak powinni ją znać. A nie można tego się nauczyć – to Duch Boży człowieka przenika. Duch Boży mówi, a ja się nad tym nie zastanawiam, tylko mówię, mówię jak jest. I ci, którzy nie zgadzają się z tym – nie chcą uznawać, że Bóg w tym świecie działa, jest i synowie Boży też są, nie da się ich powstrzymać, bo im bardziej ich się zwalcza, tym bardziej oni są. Tym bardziej oni są mocą Bożą, bo oni są ogniami tymi i wichrami tymi, Hbr 1: 7 Do aniołów zaś powie: Aniołów swych czyni wichrami, sługi swe płomieniami ognia. 8 Do Syna zaś: Tron Twój, Boże na wieki wieków, berło sprawiedliwości berłem królestwa Twego. 9 Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił Cię, Boże, Bóg Twój olejkiem radości bardziej niż Twych towarzyszy. 10 Oraz: Tyś, Panie, na początku osadził ziemię, dziełem też rąk Twoich są niebiosa. 11 One przeminą, ale Ty zostaniesz i wszystko jak szata się zestarzeje, 12 i jak płaszcz je zwiniesz, jak odzienie, i odmienią się. Ty zaś jesteś Ten sam, a Twoje lata się nie skończą. Hbr 1:13-14 Do któregoż z aniołów kiedykolwiek powiedział: Siądź po mojej prawicy, aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek Twoich stóp. Czyż nie są oni wszyscy duchami przeznaczonymi do usług, posłanymi na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie? 

Link do nagrania wykładu – 6.06.2025
Link do wideo na YouTube – 6.06.2025
Link do nagrania w Spotify – 6.06.2025

Dostrzegamy, że Bóg Ojciec otwiera nam życie, nasze życie, Kol 3: 4 Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale. Chrystus otwiera nam nasze życie, otwiera nam jedność z Chrystusem, jedność z Bogiem, którego żadne siły izolacyjne nie ograniczają. Gdy wierzymy, przechodzimy nietknięci przez strefy izolacyjne, przez strefy ludzkiego i globalnego osaczenia. Mówię o tym, jak się stać człowiekiem światłości, ale człowiekiem światłości nie możemy inaczej być, jak tylko kiedy mamy światłość. A światłością jest Chrystus, jest Bóg, jest miłość; kiedy wierzymy Bogu, to mamy światłość, Ewangelia wg św. Jana 12: 36 Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». Gdy wierzycie w światłość, Duch Boży w was przebywa i Ja w was przebywam, i Duch Święty w was przebywa, a gdy On w was przebywa, to macie światłość. Gdy macie światłość, jesteście synami Światłości – a synowie Światłości to są ci, którzy są jutrzenką i budzą lilię, do rozkwitu doprowadzają, bo słońce powstało i lilia płatki otworzyła, aby zakwitnąć w blasku jutrzenki, czyli słońca duchowego, które w tej chwili świeci. Ludzie doświadczają obecnie różnej gehenny, dlatego że słońce duchowe przyszło i świeci do wnętrza ich, i otwiera w nich to, czego nie chcieli widzieć – ale widzą. A jeśli nie chcą widzieć, to objawia się to przez naturę cielesną, i natura cielesna w nich jest rozdarta, rozbita, psychika ich ulega splątaniu, chorują na różne sposoby, nie wiedzą, co się z nimi dzieje. Ale to jest właśnie prawda o nich, muszą jej doświadczyć, muszą ją zobaczyć. Dlaczego? – bo Bóg nie chce ich ukarać, chce ich wydobyć, uleczyć. Muszą zapragnąć Boga, i  gdy wreszcie uwierzą, Bóg usunie im problem, nie kiedy tego chcieć nie będą, ale właśnie usunie wtedy, kiedy wierzyć będą i z wiarą wołać – ulecz nas! . Mówi to Księga Izajasza: Ja wam zadam ranę, a wy będziecie do Mnie wołać: „Ulecz mnie!” A Ja przyjdę i was uleczę, zanim wypowiesz swoją prośbę „Ulecz mnie!”, to Ja już przyjdę i was uleczę, bo zawsze chciałem was uleczyć, ale nie chcieliście być uleczeni, więc musiałem wszystko uczynić, abyście chcieli być uleczeni. Ta wewnętrzna przestrzeń, o której mówimy, jest dla każdego dostępna tylko, że ludzie są zniszczeni przez deprywację, deprawację i deprymację, czyli są zniszczeni przez strefę EBS, czyli trzy strefy izolacyjne, które zostały na Ziemi stworzone po to, aby inwigilować umysły ludzkie, żeby inwigilować emocje człowieka i żeby ich świadomość przyprawić o pychę, aby pycha stała się jedynym sensem ich istnienia.
Nasza wewnętrzna natura – jak się z tego wydobyć, jest o tym w Księdze Hioba. Hiob przedstawia, że nieustannie w tych wszystkich sytuacjach, które się dzieją dookoła w tej chwili – czyli wszelka inwigilacja – musimy szukać Boga. Musimy sprawdzać nieustannie nasze serce, badać jego wolność, czy jest czyste, czy jest zjednoczone z Bogiem, i wiedzieć że jesteśmy nieustannie w służbie Bogu, że trwamy – a gdy trwamy w Bogu, to nie jesteśmy inwigilowani przez nasz umysł, i dlatego  wprowadzajcie do życia „wolniejsze myślenie”. Ludzie na początku, kiedy mówię im o wolnym myśleniu, żeby wolniej myśleć, to uruchamia się u nich to, co jest w nich istniejące: uruchamia się wolniejsze myślenie. Musimy pamiętać o tym, że wolniejsze myślenie nie jest realizowane przez umysł człowieka, ani przez wolę człowieka, ale jest realizowane przez samego Boga, ponieważ człowiek nie może powstrzymać swoich myśli, bo one nie pochodzą z niego samego, tylko z zewnątrz – a Bóg powstrzymuje zewnętrzny świat. Mając tę świadomość Boskiej tajemnicy, gdzie Bóg w nas ma całą tajemnicę, ponieważ umieścił Syna swojego, my przez właściwe podążanie ku Bogu odnajdujemy to miejsce. Kiedy wolniej myślimy, nagle to miejsce się odnajduje, bo ono leży na wierzchu, zostało ukryte na wierzchu. Wystarczy wolniej myśleć i nie jest to sposób i umiejętność, ale ten stan, jak to mówi Hiob: sprawdzam serce swoje, doświadczam jak Bóg w nim mieszka, nie stwarzam Go w swoim sercu, ale obserwuję, doświadczam i raduję się z Jego obecności. Wolniejszego myślenia się nie stwarza, ono ma swoje miejsce w nas, bo zostało umieszczone przez Boga; Bóg może zrealizować wolniejsze myślenie, bo On wyłącza nasze niepotrzebne procesy w przestrzeni podświadomej. Gdy trwamy właśnie w tym właściwym stanie, te procesy są wyłączone, są tylko procesy potrzebne do trwania w Bogu, czyli: opanowanie, łagodność, wierność, dobroć, uprzejmość, cierpliwość, pokój, radość, miłość, i Dary Ducha Świętego: mądrość, rozum, rada, męstwo, umiejętność, pobożność, bojaźń Boża.
Gdy spojrzę na człowieka, to widzę, że on zaczął wolniej myśleć i nie tylko to się dzieje, ale czuję emanację ciszy, która z niego wypływa, a jednocześnie on sam odczuwa wyraźną odmianę stanu; ona jest świadectwem tego, że to jest, tak jak Hiob obserwuje ciszę w swoim sercu. I wolniejsze myślenie to jest obserwowanie narastania ciszy, która jest ciszą naturalną, rozszerzającą się, którą widzimy, a nie jesteśmy jej twórcami. Kiedy zwracamy uwagę na tę ciszę i z nią razem współistniejemy, ona się rozszerza; świadomość nasza przenosi się do całkowicie innego stanu, który w nas istnieje. Iz 29:15: „Biada tym, którzy się kryją przed Panem, aby zataić swe zamysły, których czyny osnute są cieniem i którzy mówią: «Kto nas zobaczy i kto nas pozna?»”

Jr 30:8: „W dniu tym – wyrocznia Pana Zastępów – skruszę jarzmo znad ich szyi, zerwę ich więzy, tak że nie będą więcej służyć obcym.”

Nasze spotkania w tej chwili odbywają się już w przestrzeni strefy EBS, to jest tak zwana potrójna strefa izolacyjna; mieliśmy już ten wykład o strefach izolacyjnych około dwudziestu pięciu lat temu: było o strefach izolacyjnych, gdzie Ziemia otoczona jest trzema strefami izolacyjnymi, aby nic z zewnątrz do niej nie docierało i nikt z wnętrza się nie wydostał. Tylko wiara jest w stanie przekroczyć te strefy izolacyjne, dlatego że jest niewidzialny, staje się po prostu niewidzialny, ponieważ tamte przestrzenie dostrzegają tylko w przestrzeni EBS-u. Ta przestrzeń EBS-u jest przestrzenią bardzo trudną do przebycia, dlatego że wykorzystuje zaradność człowieka; nie jest pozornie wrogiem człowieka, ale wykorzystuje zaradność człowieka, aby człowiek sam mógł się tutaj osaczyć. Dlaczego mówię >tutaj< mówiąc o  strefie EBS? – strefa Elifaza, Bildada i Sofara. Elifaz wpływa na umysł ludzki, na pragnienia, na postrzeganie pewnych przestrzeni, nawet i Boga, w sposób wynaturzony, ale jakoby korzystny dla człowieka. Człowiek nie widzi, że jest zwiedziony, ponieważ to wiara może to zobaczyć, czyste serce może zobaczyć zwiedzenie, ale umysł człowieka wchodzi w tę przestrzeń i traktuje ją jako pewien zysk, który zwiększa jego instalację w tej przestrzeni EBS, chociaż nie jest w stanie tego zrozumieć. Dlaczego o tym mówię? – dlatego, że Księga Hioba opisuje człowieka, nie tylko historię jakiegoś człowieka ze wschodu, ale opisuje człowieka, każdego człowieka, który jest siedmioma synami przebaczenia, wznoszenia się, siedmioma stanami nieba i poszukiwania prawdy Bożej i jest istotą, która musi odnaleźć właściwą naturę Boskiej tajemnicy w sercu swoim. Dzisiaj ludzie na ziemi funkcjonują w tym systemie EBS i nawet tego nie dostrzegają, i jeśli chcecie ich wyrwać z tej przestrzeni, to oni walczą. Świat jest wrogi Bogu, bo został źle ukształtowany i zaczyna walczyć z ludźmi, którzy żyją w Bogu, dlatego że tak chce system. A jaki to jest system? – system orionidów; system oriona stworzył na Ziemi trzy strefy izolacyjne, ponieważ wie o jednej rzeczy: że człowieka nie można zniszczyć dlatego, że jest głównym ogniwem, główną mocą prowadząca do władzy i panowania. System EBS okłamuje człowieka, żeby się o tym nie dowiedział, i żeby go pozbawiać mocy świadomości Boskości, pozbawiając go możliwości poznania prawdy o sobie. Te siły Ozyrysa, Oriona tworzą wokół Ziemi strefę izolacyjną jako aurę wokół Ziemi, która powoduje, że Ziemia jest zamknięta, a ludzie będący na Ziemi są pod wpływem indoktrynacji – „dbaj o drugiego człowieka, ratuj go, zobacz – on wierzy inaczej, więc musisz mu to wybić z głowy”. I dlatego strefa Elifaza to jest umysł – przekonania własne o tym, że człowiek wie, umie, pojmuje, że już ma cały kształt Boga i nic już nie musi wiedzieć więcej, tylko dogadać się z Bildadem, czyli emocjonalnie poddać się inwigilacji umysłu i odwrotnie – emocjonalny aspekt działa tak na umysł, że umysł wszystko robi, aby sprostać wymaganiom emocji, czyli racjonalizacja: „jest mi to potrzebne”. I strefa S, Sofar – pycha: jestem w tym świecie kimś, mnie słuchają, padają na kolana; jeśli mówię i ktoś mnie słucha, pada przede mną na kolana, oznacza, że mam rację. Ale tamten może padać na kolana tylko dlatego, że chce wypełnić swoją podprogową potrzebę: mieć pana. I ta strefa EBS to nie jest tylko Hiob – to jest każdy człowiek, i nie tylko każdy człowiek, ale wszyscy ludzie. I nie tylko wszyscy ludzie – ale cała Ziemia, ale także Orion, który to działa w taki sposób. Am 5:8-10: „To Ten, który uczynił Plejady i Oriona, który przemienia ciemności w poranek, a dzień w noc zaciemnia, Ten, który wzywa wody morskie i rozlewa je po powierzchni ziemi – Pan jest imię Jego. On na mocnego zsyła zniszczenie i sprowadza zniszczenie na twierdzę. W bramie nienawidzą dowodzącego słuszności, nie cierpią tego, który mówi prawdę.”

Jr 30:9: „Będą zaś służyć Panu, swemu Bogu, i Dawidowi, swojemu królowi, którego im wzbudzę.”

Jako synowie Boży, w głębinach gdy zstąpimy, nie możemy się spodziewać pochwały od władz duszy, tylko ataku jakoby mądrości i wielkości od właśnie tego systemu EBS. Możemy tylko odczuwać w sobie atak pychy, atak emocji i umysłu, który chce spowodować, aby człowiek uległ jego przenikliwości i zwieść go ku własnym potrzebom, bo człowiek jest wrogiem samego siebie. I dlatego Bóg przedstawia: Kiedy porzucisz ojca i matkę, swoich braci i siostry, to pozostaniesz jeszcze ty sam, którego pokonać musisz, ale tylko wtedy go pokonasz, jeśli weźmiesz krzyż –  Mt 10:38: „Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien.”. Kiedy weźmiesz swój krzyż i Mój krzyż na obronę, i weźmiesz los swój, tak jak Ja wziąłem i pójdziesz za Mną służyć Mi – Ja ciebie wyprowadzę z ciemności, bo nie prowadzę cię twoimi myślami, ale Moimi myślami, bo twoje myśli prowadzą ku upadkowi – Moje myśli ku zwycięstwu. Ta nasza bitwa, to co Bóg postawił przed Hiobem: Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach i Sofara z Naamy, to jest postawienie przed nami władz duszy, które są bardzo podstępne i chytre, bo nie działają tak naprawdę w imieniu Boga, tylko tego, który je zwiódł i do którego jakoby należą, bo w tej chwili mają nad nimi panowanie, ponieważ Bóg dał władzę upadłym aniołom nad nimi do czasu, aż przyjdzie Ten, który tej władzy ich pozbawi. 1P 3: 19 W nim poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom  zamkniętym w więzieniu, – w Nim, w Duchu swoim, w tym Duchu, który Bóg Mu dał, ogłosił, że koniec będzie tej władzy – 20 niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Bóg mówi: Przyjdę i wypuszczę więźniów – a tymi więźniami właśnie są władze duszy, – Przyjdę i wyzwolę, jak przyszedłem na ziemię w ciele Syna, w ludzkim ciele, jakoby grzesznik, a Święty, jakoby z was, ale nie z was. Przychodzę tam do głębin, ale jestem z Nieba i panuję nad tym wszystkim, ponieważ mam pełną władzę nad wszystkim.
My zstępując do głębin, nie możemy liczyć od pięknych córek na pochwałę, wręcz spotkamy Elifaza, Bildada i Sofara; będą próbować, czy jesteśmy wierzącymi, czy mamy wiarę, czy mamy ufność i czy Bóg jest dla nas jedynym sensem i Mocą naszego istnienia. Będą sprawdzać nasze istnienie, a my musimy stanąć w głębi tej wiary, miłości i pełnego oddania, bo to ich ocala. Bo co to jest? – to jest stoczenie bitwy z sobą, jesteśmy tam, bo porzuciliśmy ojca, matkę, braci i siostry – a zstąpiliśmy tam, aby spotkać się ze sobą. Kto nie znienawidzi ojca i matki, swoich braci, sióstr, a tym bardziej samego siebie nie będzie miał w nienawiści, nie może nazwać się moim uczniem (Łk 14: 26-27). Czyli tutaj, w tym świecie z powodu miłości do Mnie, pozbyliście się władzy matki, czyli tego, co matka dała z pokoleń, ojciec dał z pokoleń i także bracia i siostry, ale spotkaliście siebie samych w głębinach, tam gdzie wpływają na was przez emocje, cielesność i umysł. I spotykacie samych siebie – i czy będziecie jak oni, czy jak Bóg? Czy będziecie czynić to, co właśnie system EBS, czy zanurzycie się w Bożej naturze? Ewangelia wg św. Jana mówi w taki sposób: Moje odejście jest dla was korzystne, ponieważ przyślę wam Parakleta, Ducha Świętego, który wam przypomni, nauczy i zadba. Trzy elementy: przypomni, nauczy i zadba. Możne olbrzymy, o których mówią Ojcowie Pustyni, to: przypomni – antyteza: niepamięć, nauczy – niewiedza, zadba – niedbałość; niepamięć, niewiedza, niedbałość. A Duch Święty: Przyjdę i wam przypomnę, nauczę i zadbam. Duch Święty, który dany jest nam przez Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego, czyli Jego Duch, który jest Duchem Ojca i Syna, On przychodzi i jest w nas mocą właśnie postawy Hioba, który nieustannie sprawdza w swoim sercu właśnie tę tajemnicę jedności. I ta jedność jest w naszym sercu wyjściem. Jak mówię o tej sytuacji, to ludzie znają wyjście, ale to ich nie cieszy – to ich przeraża, że znają wyjście, że ono jest tak proste i tak blisko. Bóg mówi: Zwolnij myślenie, Ja będę myślał, Ja będę w tobie pragnął i kochał. Czyli to nie jest trudne, dlatego wina leży po stronie człowieka, dlatego że człowiek widząc tę prostotę, obnaża niechęć do Boga i ulega różnym przewrotnym atakom na samego siebie, będąc właśnie tym, który wyżej stawia swoją pracę od wiary. A przecież jest powiedziane bardzo wyraźnie w Ewangelii św. Pawła, Rz 4: 4 Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. 5 Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, 6 zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków: 7  Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. 8 Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu. Tutaj jest to wyraźnie ukazane, że ufność Bogu nas uwalnia, a nie nasza umiejętność. Mt 5: 3 3 «Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. 4 Błogosławieni, którzy się smucą, albowiem oni będą pocieszeni. 5 Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. 6 Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości, albowiem oni będą nasyceni. 7 Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią. 8 Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą. 9 Błogosławieni, którzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymi. 10 Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie dla sprawiedliwości, albowiem do nich należy królestwo niebieskie. 11 Błogosławieni jesteście, gdy [ludzie] wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was.  12 Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami. Ef 1:11-12: „W Nim dostąpiliśmy udziału my również, z góry przeznaczeni zamiarem Tego, który dokonuje wszystkiego zgodnie z zamysłem swej woli po to, byśmy istnieli ku chwale Jego majestatu – my, którzyśmy już przedtem nadzieję złożyli w Chrystusie.”

Jr 30:16: „Wszyscy jednak, co cię chcieli pochłonąć, sami ulegną pożarciu. Wszyscy, co ciebie uciskali, pójdą w niewolę. Ci, co grabili ciebie zostaną ograbieni. Wszystkich tych, co łupili ciebie, wydam na łup.”

Ojcze nasz, który jesteś w Niebie, uświęciło się Imię Twoje – dałeś mi chleba mojego powszedniego i ja raduję się tym pokarmem, Ty jesteś moim pokarmem. Co robi Elifaz? Elifaz wszystko chce zrobić, aby umysł był bogiem człowieka, chce aby on słuchał swojego rozumu i według rozumu podejmował decyzję, a nie sprawdzał, czy Bóg jest w jego sercu, czyli mówi mu o tym, że jego położenie jest złe. A co robi Hiob? – patrzy na swoje położenie i mówi, że jest dobre: Ja jestem w sercu razem z Bogiem, wy widzicie to zewnętrzne położenie i z waszego punktu widzenia ono jest złe, ale z mojego punktu widzenia jest dobre, ponieważ ja nie jestem tym ciałem, ja tylko w nim mieszkam a jestem w sercu moim z Ojcem moim niebieskim, Bogiem i raduję się, bo cały czas On ze mną tam jest, ja tylko siedzę na gnoju, a On jest ze mną w moim sercu i Jemu to nie przeszkadza. Ojcze, uświęciło się Imię Twoje – przedstawiam tę sytuację w aspekcie dokonanym, ponieważ powinniśmy Modlitwę Pańską widzieć w aspekcie dokonanym, jeśli jesteśmy synami Bożymi – jeśli nie, to wszyscy mówią, że kiedyś ono przyjdzie, kiedyś, kiedyś, sąd ostateczny przyjdzie, a oni w dalszym ciągu tego nie będą mieli i dlatego pójdą pod sąd, bo nie będą mieli tego; a pod sąd idą tylko ci, którzy nie uwierzyli Bogu, że się uświęciło Imię Jego, że przyszło Królestwo Jego i jest Jego Wola, jako w niebie, tak i na ziemi, oni cały czas oczekują, aż przyjdzie. A jest Ewangelia wg św. Tomasza: Kiedy przyjdzie do nas Królestwo Boże? A Chrystus mówi do tych, którzy Go pytają: Królestwo Boże jest wokół was i wewnątrz was, a wy go nie widzicie, szybciej do Królestwa Niebieskiego wejdą ptaki powietrzne i ryby w morzach, jeśli będziecie w dalszym ciągu czekać na Królestwo Niebieskie, które jest wokół was i wewnątrz was, i gdy nie będziecie go widzieć. Ono jest, teraz je chwalcie, a nie kiedy przyjdzie. Modlitwa Pańska nie może być ukazywana jako element, który kiedyś przyjdzie, tylko ten, który już jest, bo to się już dokonało, ale tylko synowie Boży mogą to powiedzieć, ale synami Bożymi mogą być wszyscy, a właściwie muszą być wszyscy, bo jest zasada: jeśli nie są synami Bożymi, to są synami buntu. I tutaj właśnie: Uświęciło się Imię Twoje – czyli Elifaz sprzeciwia się, aby Święte Imię Boże panowało. W jaki sposób? – zwodzi Hioba, mówi mu o umysłowym pojęciu wielkości Boga i żeby w żaden sposób nie badał swojego serca. Ale gdy Elifaz mówi, że w jego sercu nie ma Boga, to Hiob spogląda w serce swoje i widzi tam Boga – to jest właściwy stan. Elifaz jest wrogiem Świętego Imienia Bożego, a św. Hiob mówi: Ale przecież spożywam Jego Słowo codziennie, Hi 23: 10 Lecz On zna drogę, którą kroczę, z prób wyjdę czysty jak złoto. 11 Moja noga kroczy w ślad za Nim, nie zbaczam, idę Jego ścieżką; 12 nie gardzę nakazem warg Jego i w sercu słowa ust Jego chowam.13  Lecz On doświadcza, kto zmieni? On postanowił, wykonał. 14 Plany wykonać potrafi. Wiele ich tai w swym sercu. – Słucham słów Jego, one są moim pokarmem i one mi dają siłę życia – czyli: Uświęciło się Imię Twoje – a Hiob mówi tak: Spożywam nieustannie Słowo Boże, bo On sam jest Żywym Chlebem: Ja jestem chlebem, który zstąpił z nieba, przodkowie jedli mannę, ale Ja jestem Chlebem, który daje Życie Wieczne, kto je spożywa, żył będzie na wieki (Ewangelia wg św. Jana 6: 33). Kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki – on spożywa ten chleb. Chrystus mówi: Nie samym chlebem człowiek żyje, ale każdym słowem, które od Boga pochodzi (Mt 4: 4). Hiob właśnie żyje każdym słowem.
I widzimy Bildada – Jest Królestwo Twoje – Bildad mówi mu: – Jak ty możesz mówić, że Królestwo Boże w tobie istnieje, jak ty siedzisz na gnoju? Ten świat jest trądem, problemem Hioba, jest strefą EBS, to jest cały system, który wywołuje właśnie 3D: deprywację, deprawację i deprymację, czyli wszystkie aspekty, które ograniczają poznanie człowieka i kierują go ku niewłaściwemu postrzeganiu prawdy. A wewnątrz, kiedy w naszym sercu istnieje Chrystus, Bóg Ojciec i Duch Święty, to w tym momencie dostrzegamy tę sytuację, że ten świat jest jak książka, z której wysypało się całe abecadło, jest duża kupka liter, zdań, przecinków, kropek, myślników, całej interpunkcji. I my, od wnętrza patrząc, wprowadzamy w tę kupkę ład i ona staje się zdaniami, ponownie w nas wypełniającymi prawdę Bożą, Pismo Święte, aby ono przyjęło już formę nie informacji, która jest pogmatwana, zahukana, źle przedstawiona, bo już niejeden chciał z tego wszystkiego ułożyć zdania, które przedstawiły całkowicie coś innego i nie trafili tam, gdzie powinni. Tylko serce człowieka, który jest w doskonałym stanie Bożym powoduje to, że te zdania odnajdują swoje miejsce, trafiają tam, skąd wypadły i tworzą się zdania jasne w aspekcie Bożego stanu, bo my synowie Boży, przez wiarę jesteśmy emanacją porządku Bożego i w chaosie, który powstał z tej książki, z której wypadły wszystkie litery i cała interpunkcja, my przywracamy temu ład, i one powracają do tego miejsca, w którym powinny być i zdania jawią się już w pełni jasnością Bożą i przedstawiają, jak się sprawy mają tym, którzy wiedzą, gdzie zdążają, bo trzymają się Bożej ręki i Bożego słowa tam, gdzie dom Gołębicy Kasją pachnący i Ten, którego oczami swoimi widzą – Gołębica, Kasja, Róg Antymonu – czyli zdążają do domu Gołębicy Kasją pachnącego tam, gdzie oczami swoimi Boga oglądać mogą i oglądają. I dlatego jest na końcu powiedziane, Hiob ujrzał Go oczami: wzrokiem cię ujrzałem, najpierw znałem Cię ze słyszenia, a w tej chwili wzrokiem Cię ujrzałem, dlatego kajam się w prochu i w popiele i wycofuję to, com powiedział o Tobie (Hi 42: 6). Co to znaczy wycofuję? – ja, dusza zawsze Cię chwaliłem, moje ciało Cię ganiło, bało się Ciebie, ale ja powiedziałem: Bądź dobry, stań mocno umocniony, a zobaczysz, że Ten, którego się boisz jest Prawem właściwym twoim i prawdziwym życiem, i gdy Prawo poznasz, spojrzysz w prawo: Nie sieje zamętu! – w lewo: Tam jest! – na południe: Oczekuje, na północy: Całkowicie panuje! I tutaj właśnie ten drugi aspekt, czyli Bildad z Szuach – Przyszło Królestwo Twoje – walczy: Nie możesz być Królestwem Bożym, siedzisz na gnoju, Bóg w takich miejscach nie istnieje, tam wysoko siedzi na stolicy, stamtąd rządzi, nie zbliża się tutaj, tam jest Jego władza i stolica. A Hiob mówi tak: On odpuścił mi moje winy i każe mi się cieszyć zwycięstwem, jako ja bym to uczynił – czyli: Odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom – ciesz się zwycięstwem Moim, jakbyś dokonał tego zwycięstwa, mimo że Ja go dokonałem, ale ciesz się, abyś był ze Mną, bo w darze i łasce daję ci to i bądź bratem Mi i Ojca miej Mojego, teraz swojego. I tu jest właśnie ta tajemnica Bildada: Jest Królestwo Twoje – On odkupił mi wszystkie winy, usunął mi winy, otworzył mi drogę do niebios, wchodzę niewinny, ponieważ sam On mnie uniewinnił. Mam glejt żelazny, Boski, doskonały, wchodzę, nikt mnie zatrzymać nie może, bo sam Bóg mnie strzeże, dał mi glejt i ochronę. Jestem nietykany, gdy w Nim trwam i listu nie zgubię, bo to jest Jego świadectwo o mnie, że wybaczył mi i mnie radośnie wita, tam, gdzie jego święta świta, i On sam panuje tam, gdzie jego orszaki i chwała.
Dalej dostrzegamy Sofara – Bądź Wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi. Jest Wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi – i wtedy Sofar mówi: Jaką ty wolę pełnisz? Na gnoju siedzisz i narzekasz, i patrzysz, czy tam Bóg w sercu jest. – A jest! Ty chcesz mi powiedzieć, że Go tam nie ma, a ja mówię: Jest! – bo badam serce swoje. Nie dopuszcza, abym uległ pokusie dodawać cokolwiek do Świętej, Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa i cokolwiek dodawać do Świętej Woli Boga Ojca, czy ujmować cokolwiek ze Świętej Woli Boga Ojca, jak zrobiła to Ewa i Adam przez swoje nieposłuszeństwo. On, broniąc mnie przed pokusą, dopełnia, abym pełnił Jego Wolę, bo to pokusa powoduje, że człowiek nie pełni Woli Bożej, dlatego jestem świadomy i zachowuję nieustannie Jego wolę i wypełniam Jego nakazy, aby nie ulec pokusie, bo w Jego nakazach pokusy nie ma, List św. Jakuba 1: 17 Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. 13 Kto doznaje pokusy, niech nie mówi, że Bóg go kusi. Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi. Trwając w Bogu, jesteśmy daleko od zagubienia woli Bożej, daleko od pokusy; trwając w Bogu, jesteśmy daleko od porzucenia Jego woli; wypełniając Jego wolę: Nie  dopuszczasz, abyśmy ulegli pokusie dodania czy ujęcia czegokolwiek z Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa. Dlaczego tak mówię? – przecież Hiob żył dawno, dawno temu, zanim Chrystus przyszedł na ziemię, ale Chrystus istniał i był zapowiedziany. Nie można Księgi Hioba rozpatrywać bez Ewangelii, ponieważ Chrystus powiedział takie słowa: Nowy Testament jest po to, aby wypełnić Stary, objawić Stary, nie znieść – wypełnić, one są w pełni zjednoczone razem i mówią o sobie i wypełniają siebie. Dlatego Modlitwa Pańska, która została dana przez Jezusa Chrystusa, odzwierciedla: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, uwolniłeś mnie od złego. I: Uświęciło się Imię Twoje – Hiob mówi: spożywam Twoje słowo nieustannie, które daje mi życie, jestem Twoim Królestwem, zamieszkałeś we mnie, bo rozpoznaję Ciebie w moim sercu, więc mogę powiedzieć: Królestwem jestem dla Ciebie, uczyniłeś mnie Królestwem dla Siebie, bo odpuściłeś mi mojej winy, jakobym ja odpuścił moim winowajcom; dałeś mi to zwycięstwo, mimo że nie zasłużyłem, ale uczyniłeś mnie orędownikiem i współuczestnikiem zwycięstwa, mówiąc: Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 17 Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale (Rz 8: 15-17). Czyli: Odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom, uczyniłeś nas współdziedzicami Chrystusa, dziedzicami Boga, uczyniłeś nas Królestwem dla Boga swojego i naszego, i kapłanami, aby rządzili na tej ziemi przez tysiąc lat a druga śmierć ich nie dotknie (Ap 20: 6). Bo śmierć dotknie to, co śmiertelne, ale nie tego, co wieczne; ale nie jesteśmy związani z tym, co śmiertelne, bo śmiertelne umiera, co jest dla niego zresztą przeznaczone – a wieczne żyje, ponieważ przeznaczone jest mu Życie Wieczne. 1Kor 15:53-54: „Trzeba, ażeby to, co zniszczalne, przyodziało się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodziało się w nieśmiertelność. A kiedy już to, co zniszczalne, przyodzieje się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyodzieje się w nieśmiertelność, wtedy sprawdzą się słowa, które zostały napisane: Zwycięstwo pochłonęło śmierć.”

Jr 30:17: „Albowiem przywrócę ci zdrowie i z ran ciebie uleczę – wyrocznia Pana – gdyż nazywają cię „Odrzuconą”, Syjonie, „o którą się nikt nie troszczy”».”

Dzisiejsi synowie Boży mają władzę nad władzami duszy, a oto są to synowie o wiele potężniejsi, stworzeni z Mocy samego Boga w Chrystusie Jezusie i Chrystus Pan sam jest Mocą ich Życia. Prawdziwi synowie Boży przychodzą i przejmują władzę nad władzami duszy, odbierają władze duszy tym, którzy na początku je otrzymali, ale zdeprawowali i skierowali ku ciemnościom systemu EBS, zaplanowany przez ziemię smoków, żeby ziemia smoków zapanowała nad superpozycją, żeby mieli władzę jak Bóg. Tę władzę daje tylko superpozycja, czyli podnóżek Boga: Niebo jest tronem Boga, a ziemia podnóżkiem Jego. – Cóż Mi chcecie dać? Cóż możecie Mi zbudować? Jakie miejsce mojego odpoczynku? Serce człowieka jest Moim miejscem, które może Mnie przyjąć i które mogę wypełnić, ono tylko jest w stanie Mnie pojąć. Człowiek pochodzi z samego Ducha Bożego, z samej Mocy Początku, z samej prawdy, z samej doskonałości i niewłaściwym pojmowaniem jest, że istnieje tylko materia fizyczna, a nie ma istnienia materia duchowa i człowiek duchowy, który powstał z samego początku istnienia. Są dwie natury: natura materii i natura anielska, Boska – i to nie są aniołowie, którzy z ziemi w tej chwili powstali, chociaż są to także, którzy z ziemi powstają – synowie Boży, ale powstali na samym początku aniołowie, czyli z samej doskonałości, światłości powstał naród niebieski. On ma w sobie moc i objawia samą doskonałość Boga, bo pochodzi z czystej natury Jego początku. Materia ma w sobie zaczątek tej Boskiej natury, aby stała się też istotą sięgającą tej tajemnicy, gdzie aniołowie w tej chwili przybywają, którzy nigdy nie znali materialnego stanu. A synowie Boży to są ci, którzy właśnie materię wznoszą ku doskonałości Bożej, ale synowie Boży też nie powstali z materialnej mocy, ale z duchowej, ale z materialnego podporządkowania się Bogu, ze świadomości, która pokonała EBS: myśli ludzkie, emocje ludzkie i pychę ludzką, i Boga uznała za jedynego Stwórcę, gdzie powróciła do początku swojego i wszystkiego. Tylko oni już znają dzisiaj, a tamten początek nastąpi dla nich, kiedy oni będą w tym początku pozostawali i będą trwali i będą w pełni świadomi Boskiego początku. Bo ten Boski początek to jest Boski początek nas. Na tej ziemi istnieją dwie rasy, we wszechświecie istnieją dwie rasy: rasy czystych Boskich istot, emanacji z najczystszej natury Boskiego tchnienia – są to istoty, które mają swoją naturę powstania z Boskiego tchnienia i są tymi istotami czystymi, doskonałymi na wzór Boga stworzonymi. I są istoty, które zdążają z materialnego stanu, które wydobywają się, aby poznawać Boga przez synów, którzy wskazują im drogę ku doskonałości Bożej, których posłał Bóg Ojciec. Jest to tajemnica, że jesteśmy tymi, którzy mieszkają tutaj, ale system EBS powoduje to, aby synowie Boży nie powstawali. Musimy znaleźć prawdziwy sens życia, czyli że tylko Bóg daje nam prawdziwy sens życia, tylko Bóg nam daje prawdziwą naturę Boskiej mocy, Boskiej tajemnicy, bo przywraca nas do początku, bo jesteśmy narodem królewskim, niebieskim, prosto z prostej linii Boskiej tajemnicy. Poznanie tajemnicy wewnętrznej Hioba powoduje, że od wnętrza ten świat uzyskuje porządek, bo on ma ten porządek, tylko ten porządek wygląda w tym świecie, jakby z księgi wysypały się wszystkie litery, wszystkie przecinki i cała interpunkcja wysypała się, a człowiek dopiero wewnętrznie żyjąc w prawdzie, ponownie powoduje, że te litery znajdują swoje miejsce, gdzie na początku one były, powracają do prawdziwego Słowa, aby ten świat, który wygląda, że jest chaosem, porządek ponownie przywrócił. Tak jak Bóg powiedział: Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, ziemia zaś była bezładem i pustkowiem – czyli chaosem – ciemność była nad powierzchnią bezmiar wód, a Duch Boży unosił się nad wodami (Rdz 1: 1) – czyli On tam jest, Duch Boży jest. Tak jak strefa EBS, trzy strefy izolacyjne, one powodują tę sytuację, że na zewnątrz unosi się Bóg, ale wewnątrz jest chaos, a ten chaos dopiero ustępuje wtedy, kiedy porządek Boski wróci do serc i od wnętrza wypłynie porządek i otworzy ścieżkę ku Prawdzie. Nikt go nie zatrzyma, bo nie ma mocy, władzy, ponieważ człowiek Boży nie uległ namowom Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach i Sofara z Naamy; nie uległ knowaniom kim jest Bóg, ponieważ ma wgląd do swojego serca, i tchnieniem jego serca jest Bóg, więc zna Go bardzo blisko, bo Bóg jest blisko nas, bardzo blisko. Nie trzeba Go szukać, wstępować do otchłani, ani gdzie indziej iść, aby Go znaleźć, bo jest w naszym sercu, o czym mówi św. Paweł w Liście do Rzymian 10: 6 Sprawiedliwość zaś osiągana przez wiarę tak powiada: Nie mów w sercu swoim: Któż zdoła wstąpić do nieba? – oczywiście po to, by Chrystusa stamtąd sprowadzić na ziemię, albo: Któż zstąpi do Otchłani? – 7 oczywiście po to, by Chrystusa wyprowadzić spośród umarłych. 8 Ale cóż mówi: Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. Ale jest to słowo wiary, którą głosimy. Ap 15:2-3: „I ujrzałem jakby morze szklane, pomieszane z ogniem, i tych, co zwyciężają Bestię i obraz jej, i liczbę jej imienia, stojących nad morzem szklanym, mających harfy Boże. A taką śpiewają pieśń Mojżesza, sługi Bożego, i pieśń Baranka: Dzieła Twoje są wielkie i godne podziwu, Panie, Boże wszechwładny! Sprawiedliwe i wierne są Twoje drogi, o Królu narodów!”

Jr 30:20: „Jego synowie będą tak jak dawniej i jego zgromadzenie powstanie wobec Mnie; ukarzę natomiast wszystkich jego ciemięzców.”

Człowiek będący w trzecim wymiarze, a demoniczne siły są w czwartym wymiarze, dla nich wszystkie „śrubki” są widoczne, wszystko, co tam jest; dla czwartego wymiaru trzeci wymiar jest nagi, bezbronny. Tajemnice istnieją dla tego, kto żyje w trzecim wymiarze, dla „trójwymiarowców” jest po prostu bariera umysłu, bariera woli, bariera świadomości, bariera EBS. Ale dla czwartego wymiaru jest to wszystko nagie i dlatego człowiek żyjący na planie ziemskim, jako zwykły człowiek, który chce w jakiś sposób pokonać EBS, który korzysta z wszelkich aspektów umysłu człowieka, woli człowieka, świadomości człowieka, wszystko zna, ma do tego dostęp, może implantować też wszystkie informacje, zmieniać je, usuwać, a człowiek nie ma pojęcia o tej sytuacji i wykonuje tylko czynności, które wydawałyby się jemu jego zamysłem; już nie wykonuje swojego zamysłu, bo nie dostrzega jakiejś manipulacji, bo dla niego to jest zakryte. I dlatego Hiob, będąc w sercu swoim, miejscu przebywania Boga, będąc poza wymiarem tego świata, dostrzega manipulację EBS, która działa na świat, ponieważ jest zasada bardzo prosta. Dlaczego Bóg to uczynił z Hiobem? Ponieważ widział tutaj system EEBS, który to był systemem niszczącym świat, czyli Elihu, Elifaz, Bildad i Sofar. Bóg dostrzega tę sytuację, że Elihu wyniszcza świat cały, nie tylko Hioba, a właściwie Hioba nie wyniszcza, bo Hiob jest dla niego niewidzialny, bo Bóg go ukrył. Hi 1: 10 Czyż Ty nie ogrodziłeś zewsząd jego samego, jego domu i całej majętności? Pracy jego rąk pobłogosławiłeś, jego dobytek na ziemi się mnoży. Hiob pozostając w sercu swoim, widząc Boga – ukrycie Hioba przed diabłem – był ukryty on cieleśnie i duchowo. Ale w tym momencie, kiedy cieleśnie stał się jawny, w dalszym ciągu jest ukryty duchowo. Bóg widzi na ziemi działanie systemu EEBS, czyli Elihu, Elifaza, Bildada i Sofara. widzi globalne zagrożenie. Ludzie cieszą się z rządów Elihu, ale nie widzą, że właśnie system EEBS, czyli Elihu, Elifaz, Bildad i Sofar już wtargnęli do ich natury umysłów, do ich natury pragnień i natury pychy, czyli świadomości. Ale Hiob dostrzega to, i dlatego mówi: Ja już znam wasze knowania względem mnie (Hi 21: 27). Dostrzega, mimo że ludzie na świecie nie dostrzegają tego i dziwiliby się, gdy Bóg Elihu usunął, by powiedzieli: dlaczego Bóg to zrobił? Zabił takiego dobrego anioła. I dlatego Bóg musi to zrobić ze względu na człowieka, dba o człowieka, wie o słabości człowieka, że człowiek może podejmować decyzje wedle „urobienia”, że nie ma prostolinijności w swoim sercu. System EEBS, czyli Elihu, Elifaz, Bildad i Sofar, którzy są systemem na całej Ziemi, a ten E pierwszy, to jest właśnie planeta smoków. Tutaj oddziałują te wszystkie siły, które tworzą z Ziemi prowincję, miejsce zasilania własnych dziwacznych potrzeb i wrogości Bogu. Nie są w stanie się sprzeciwić Bogu – tylko człowiek może się sprzeciwić Bogu – i dlatego wykorzystują człowieka, wmawiając jemu „właściwe” cele, uzależniając od ciała, budując pychę, i aby emocje i racjonalizacja, czyli jego umysł służył pysze, która się rozprzestrzenia jak perz – to właśnie oddziaływanie planety smoków. Mówi do człowieka Bóg: Czy jesteś w stanie rozwiązać więzy Oriona? Czy jesteś w stanie połączyć gwiazdy Plejad, czyli siostry Plejad, czy jesteś w stanie ponownie je skupić? Czy jesteś w stanie rozwiązać węzły Oriona, czyli uwolnić się z Oriona, czyli spod wpływów smoków? – nie, bo jesteś pod wpływem EBS, które nieustannie inwigiluje ciebie i wykorzystuje twoją umiejętność, znając twoje potrzeby już wcześniej zanim ty je poznasz. Tylko wtedy, kiedy nie będzie twoja lewica wiedziała, co czyni prawica, wtedy jesteś w stanie się uwolnić a jest to możliwe tylko wtedy, kiedy nie będziesz między sobą a sobą dochodził do konsensusu, tylko będziesz słuchał Boga, gdzie nikt nie wie, co robisz, tylko ty i Bóg – „wejdź do swojej izdebki”. Dzisiejsze spotkanie nasze mówi nam o tym, że jest to proste wyjście, jest to naprawdę proste wyjście, tylko że system EBS będzie robił wszystko, aby z tego wyjścia stworzyć wyjście, które nie będzie wyjściem – namalować je jak wrota dla wołu. Jeśli człowiek nie będzie uważny, nie będzie żył w sercu, jeśli będzie uważał, że przechytrzy EEBS, to tylko stworzy nowe algorytmy. EEBS wykorzystuje algorytmy, czyli Elihu, Elifaz, Bildad i Sofar to są algorytmy, a kieruje nimi dzisiaj SI, albo odwrotnie nawet. Jeśli człowiek przez te informacje, które dzisiaj otrzymuje, zacznie szukać wyjścia, to stworzą się nowe algorytmy. Bronią w tej chwili przeciwko człowiekowi są algorytmy, bo człowiek ostatecznie nie może zostać zlikwidowany, bo człowiek jest po to, aby go posiąść całkowicie, ale w jaki sposób? – aby uważał, że jest wolny.
Dlaczego Bóg pozwolił wystawić na próbę Hioba? – bo to wystawienie go na próbę zwiększyło jego obecność z Bogiem, nieustannie badał ten stan, nieustannie sprawdzał istnienie Boga, a to powodowało jego głęboki wzrost, aż do dotarcia do tajemnic własnego ciała, które sprzeciwia się Bogu i aż do głębin, że zobaczył Boga oczami swoimi, bo najpierw znał Go ze słyszenia, a teraz zobaczył Go wzrokiem, więc wycofuje wszystko, co powiedział, bo wszystko, co Bóg zamyśli, zrobić potrafi (Hi 42: 1-2,5). I dlatego Bóg skierował tak naprawdę Hioba ku temu, aby przekroczył granicę bycia w Bogu, a zaczął wpatrywać się w Tego, który Żyje, póki żyje, aby Żyć; nie tylko żeby Go znał ze słyszenia, ale żeby zobaczył Go wzrokiem, przyjrzał się Temu, który Żyje, póki żyje, aby Żyć – i Hiob żył, Hiob otrzymał podwójny dział wszystkiego.
Bóg przedstawia tę sytuację bardzo wyraźnie, że Elifaz, Bildad i Sofar są trzema władzami duszy. Gdy się spotykamy z nimi, nie możemy liczyć na pobłażanie, zawsze tylko na kuszenie. Musi człowiek być naprawdę szczerym, silnym, mocnym synem Bożym, szczerze w Bogu istniejącym, sprawdzającym nieustannie swój stan i jedność z Bogiem, bo tylko w ten sposób może sprzeciwić się nieustannym kuszeniom, ponieważ od Bildada – od emocji nie możemy liczyć na wolność od pychy, bo Elifaz nieustannie racjonalizuje nasz stan, że to jest nam potrzebne, Elifaz urabia umysł człowieka, że żyje człowiek w Bogu mimo, że nie żyje, i właśnie Bildad jest tymi emocjami, aby pycha się rozszerzała. Synowie Boży muszą być w pełni koncentracji, w pełni oddania, w pełni umocnieni, ponieważ jak nie będą, to przyczynią się do stworzenia nowych algorytmów, które będą dręczyły człowieka i będą po prostu podbijały go jeszcze bardziej. Synowie Boży muszą być bezwzględnie doskonali, czyści. Ml 2:15: „Czyż ów «jeden» nie dał przykładu, ten, którego ducha wyście spadkobiercami? A czegóż ten «jeden» pragnął? Potomstwa Bożego! Strzeżcie się więc w duchu waszym: wobec żony młodości twojej nie postępuj zdradliwie!”

Jr 30:21: „A jego władca będzie spośród niego, panujący jego będzie od niego pochodził. Zapewnię mu dostęp do Siebie, tak że się zbliży do Mnie. Bo kto inaczej miałby odwagę zbliżyć się do Mnie? – wyrocznia Pana.”

Ziemia jest miejscem, gdzie możemy trafić do przestrzeni Boskiej, ale tylko przez wiarę, nie można się stąd inaczej wydostać; jeśli ktoś tu trafi, wychodzi albo martwy, albo w ogóle – tylko przez wiarę może się wydostać, a jeśli się wydostaje, to prosto do Boga dlatego, że tylko droga do Boga nie jest infiltrowana, czyli nie jest zablokowana. Wiara jest to stan niewidzialności, poruszamy się innym stanem, inną rzeczywistością, inną naturą, wiara jest to stan bardziej podobny do stanu, o którym rozmawiamy jako „wolniej myśleć”. Nie możemy zrealizować tego „wolniej myśleć”, ale możemy obserwować, jak ten stan w nas następuje, z uwagą obserwować, doświadczać jego obecność. To jest taka sama sytuacja, jak w filharmonii. Nie możemy słuchać utworów symfonicznych, mając uwagę, tak jak przy wbijaniu gwoździ, gotowaniu obiadu czy rozwiązywaniu zadań matematycznych, musimy mieć uwagę innego rodzaju – ta uwaga powoduje to, że my przy niej odpoczywamy. Jest to specyficzny wypoczynek, jest to uwaga, jest to koncentracja, ale całkowicie inna, podobna do wolnego myślenia, tam wolne myślenie staje się naturalne; człowiek doświadcza tego, co tam się dzieje, a nie stara się zrozumieć, co tam się dzieje.
Tak musimy doświadczać Boga. Doświadczamy Jego obecności, a nie staramy się Jego nazwać, dać Mu „łatkę”, czyli przypasować do czegoś, co znamy, bo Bóg nie jest niczym, co znamy, oprócz tego, że przez wiarę możemy Go doświadczyć. Dlaczego jesteście tutaj w tym miejscu? – dlatego, że idziecie tą ścieżką, którą Duch Święty objawia, która nie jest w żaden sposób związana z rozumem, ale z wiarą, która prowadzi ku tej tajemnicy do trzech władz duszy, które w tym świecie są w kajdanach EBS, które mają zniewolić człowieka przez ich wpływ. I dlatego od władz duszy nie możemy się spodziewać pochwały, tylko kuszenia, to kuszenie jest takie jak od Elihu, Elifaza, Bildada i Sofara, czyli wymyślne kuszenie, jak to powiedział św. Paweł w 2Kor 11: 3 Obawiam się jednak, ażeby nie były odwiedzione umysły wasze od prostoty i czystości wobec Chrystusa w taki sposób, jak w swojej chytrości wąż uwiódł Ewę. Ta chytrość to jest właśnie przekazywanie wiedzy jakoby prawdziwej, ale w taki sposób, żeby do prawdy nie prowadziła – to jest właśnie dzisiejszy świat kościoła śmierci, stworzenie katechizmu, który jest jednocześnie więzieniem, a jednocześnie wrażeniem wolności – możesz być wolny wtedy, kiedy więzienie uznasz za mieszkanie i wolność. Więc my tylko i wyłącznie możemy wydobyć się z tego nie na zasadzie rozumu, ale na zasadzie wiary; stawania się człowiekiem wewnętrznym w świadomości człowieka wewnętrznego, który inaczej myśli, inaczej pojmuje, inaczej rozumie, wszystko inaczej robi. Droga nasza – człowieka – syna Bożego, prowadzi przez człowieka światłości do Boga, nie możemy wrócić tam bez człowieka światłości. Mt 5:44-45: „A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych.”

Jr 30:24: „Nie ustanie palący gniew Pana, dopóki nie dokona On i nie urzeczywistni zamiarów swego serca. Przy końcu dni to zrozumiecie.”

Człowiek głęboko pracujący, święty, staje się synem Bożym, staje się Adamantynem, który otwiera całkowicie nową przestrzeń, nową drogę, nowy system, nowy sens dla życia człowieka. W tej chwili można porównać właśnie ten stan do przekroczenia drogi bez powrotu, jesteśmy już po drugiej stronie, jesteśmy po stronie życia; jesteśmy w miejscu, gdzie staczamy bitwę z samym sobą mocą Chrystusa, pokonując swoją naturę wewnętrzną. Nie możemy od władz duszy oczekiwać pochwały, tylko kuszenia – musimy być nieustannie badający stan swojego serca, nieustannie wpatrujący się w Boga, i dlatego ten werset z Ewangelii św. Tomasza: Jeśli widzisz Żyjącego, to przypatrz się Żyjącemu, póki żyjesz, abyś żył – czyli łaska. Chrystus Pan przedstawia przez św. Pawła, że Łaskę otrzymał i złożenie ofiary ze swojego Życia było Łaską – Łaska jest to Życie. Kiedy byście życie stracili, a to życie jest łaską, czyli łaska się rozszerza, to Łaska jest tak potężnym Życiem, że utrata tego życia ziemskiego jest tylko rozprzestrzenieniem się szczególnej Łaski – Łaska, która się rozszerza z całą mocą, więc nie ma tutaj śmierci, tylko jest Łaska, która was dotyka. Oczywiście to wszystko Bóg czyni, bo tylko w ten sposób Łaska się rozprzestrzenia. Kiedy jesteście świadomi Łaski, nawet kiedy byście życie stracili, a będziecie mieli ufność Bogu, że jest to Łaska, to poczujecie, jak potężnie Łaska was umacnia i mimo, że tracicie życie to cielesne, Życia nie tracicie, bo ono coraz bardziej zagłębia się w Chwałę Bożą, jak to jest powiedziane w Liście do Hebrajczyków 2: 9 Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci. Gdy przyjrzycie się tej Łasce i poczujecie Ją w sercu, to poczujecie Życie, które powstaje, aby to życie, które mieniło się życiem, przestało być życiem – a to Życie, które jest Życiem, stało się w pełni Życiem. Przechodzimy całkowicie ze śmierci do Życia – to jest przejście ze śmierci do Życia. Oczywiście to jest dla człowieka przeznaczone, ale dzisiejszy świat w systemie EBS nie dostrzega sensu tej wypowiedzi, tej prawdy, tajemnicy, ponieważ godzi w system EBS-u, który stał się główną podwaliną sensu istnienia dzisiejszego człowieka i dzisiejszego świata, który należy do planety smoków. Bo on tworzy właśnie system izolacyjny, aby nikt się stąd nie wydostał. Ale Chrystus przychodzi i dał nam wiarę, jak to jest powiedziane w 1 Liście św. Piotra 1: 21 Wyście przez Niego uwierzyli w Boga, który wzbudził Go z martwych i udzielił Mu chwały, tak że wiara wasza i nadzieja są skierowane ku Bogu. On skierował naszą wiarę i nadzieję, kiedy wierzymy, tam się kierujemy. I dlatego wystarczy wierzyć, a wiara jest przewodnikiem, wiara kieruje nas ku doskonałości Bożej.
Jesteśmy w tym momencie w sytuacji obnażenia, więc nie bądźmy stoiccy, bo stoicki jest letni, ale bądźmy zimni lub gorący, czyli bądźmy w relacji. Ta relacja nas leczy, ona ożywia nas, leczy, ożywia, daje nam istnienie i życie, bo musimy być jakimiś, o czym mówi, też o tych następnych aspektach naszej przemiany, Apokalipsa św. Jana 3: 20 Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną. To też trzy elementy: Oto stoję u drzwi i kołaczę – można powiedzieć, że to jest Elifaz. Jeśli ktoś posłyszy Mój głos i drzwi otworzy – Bildad. I będę z nim wieczerzał, a on ze Mną – Sofar, czyli porzucił pychę, zanurzył się w Chrystusie, umniejszył się, a Bóg go wywyższył. Jezus Chrystus tak samo przyszedł na ziemię, aby się umniejszyć, a Bóg Go wywyższa. Chrystus przyszedł, odkupił nas i dlatego Hiob przedstawia: Gdzie twój Święty Bóg? – On jest Słowem moim, które spożywam i daje mi Życie. – Gdzież twoje królestwo? – On mi przywrócił je, ponieważ odkupił mi wszystkie winy i dał mi zwycięstwo ze Sobą i posadził po prawicy Boga. – Ale gdzież wola Boga jest w twoim życiu? – Wola Boga jest właśnie w tym, że opieram się tobie, abym nie został zwiedziony i tak wypełniam wolę Bożą, bo ty mnie tylko potrafisz zwodzić, a ja rozpoznaję twoje zwodzenie, bo chcesz mnie oderwać od serca mojego, gdzie Bóg przebywa, abym się wpatrywał w swój rozum, który pochodzi od licha, czyli Elihu, czyli diabła, czyli szatana. Ale Bóg przychodzi i wydobywa z kuszenia wszystkich ludzi, z pokusy, której uległ Adam, z grzechu – i daje im swoje Życie, aby je wybrali. A nie jest to pokusa – to system EBS chce pokazać, że to jest pokusa, że to jest zwodzenie, że to jest nieprawda, aby zwieść ludzi przez własne myślenie, że jeśli mają grzech, to Chrystus nic nie zrobił, jeśli siedzi na gnoju – to Boga w nim nie ma. Ale nie zewnętrzne życie ukazuje nasze życie, bo zewnętrzne życie świata nie określa nas, ale wewnętrzne nasze życie dopiero może naprawić ten świat. Jeśli widzisz człowieka takim, jakim on jest, czynisz go gorszym. Jeśli widzisz człowieka takim, jakim mógłby być, czynisz go lepszym. Jeśli widzisz człowieka odkupionego i wierzysz w to całkowicie, i widzisz w nim właśnie Boga, to w nim Boga stawiasz na szczycie, a on czuje, że jest ważny, odkupiony, bo Duch Boży w nim istnieje, bo pomagasz jemu Go znaleźć. Dlatego musimy widzieć człowieka doskonałym w Chrystusie, ponieważ człowiek jest doskonały w Chrystusie, a dlatego, że to Bóg uczynił. Ponieważ On ich odkupił, mają w sobie dobroć, tylko trzeba pomóc im tę dobroć odnaleźć. Bo system EBS pomaga im stać się pysznymi, w pokusie i w zmysłowości się zanurzać, jako w sensie swojego życia, i udowadniać to sobie przez racjonalizację, że tak jest dobrze, bo to im się podoba. To jest ciało, o którym mówi św. Paweł: Czuję grzech w sobie, że grzeszę, ale nie chcę tego czynić, a jeśli czynię, to nie ja to czynię, to grzech w moim ciele, więc muszę z całej siły mieć postawę doskonałą, Rz 7: 24 Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! 25 Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś – prawu grzechu. Więc przez Chrystusa Pana wracam na łono Boga, ponieważ tam moje miejsce, tam moje zrodzenie ponowne do Życia Wiecznego. Ap 22:16-17: „Ja, Jezus, posłałem mojego anioła, by wam zaświadczyć o tym, co dotyczy Kościołów. Jam jest Odrośl i Potomstwo Dawida, Gwiazda świecąca, poranna. A Duch i Oblubienica mówią: Przyjdź! A kto słyszy, niech powie: Przyjdź! I kto odczuwa pragnienie, niech przyjdzie, kto chce, niech wody życia darmo zaczerpnie.”

Link do nagrania wykładu – 31.05.2025
Link do wideo na YouTube – 31.05.2025
Link do nagrania w Spotify – 31.05.2025

W Księdze Hioba jest ukazana właśnie tajemnica całego człowieka – mimo, że jest powiedziane o Elifazie z Temanu, Bildadzie z Szuach i Sofarze z Naamy, to jest cały czas mowa o jednym człowieku. Pisarz przedstawia tutaj Hioba jako człowieka trwającego w Bogu z całej siły, będącego człowiekiem nieustannie badającym swoje serce, swoje uczucie względem Boga i badającym doskonałość swojego oddania. A żona Hioba jest tą, która z jego postawy Boskiej, gdzie Bóg mu daje wszystko co potrzeba, żywi się tylko tym materialnym światem, tym co materialnie Hiob otrzymuje, ale nie chce żadnego duchowego świata, nie chce żadnej duchowej postawy – nawet gdy Hiob drugi raz jest poddany próbie. Oczywiście ta próba ma pewien cel, nie związany tak naprawdę z Hiobem, tylko związany z szatanem – to szatan jest poddany próbie a nie Hiob, ponieważ Bóg Hioba jest pewny; wie, że Hiob nie upadnie, ponieważ sam go wzmacnia. Ale szatan ma plany względem swojego panowania i podnosi rękę na Hioba – chce go zniszczyć; ma moc Bożą, ma potęgę Bożą, ma łaskę Bożą. Hiob nie odzywa się słowem na wezwanie Elihu, czyli szatana. Elihu przekracza prawo – Łaskę Bożą  kieruje przeciw Hiobowi, stworzeniu którym miał się opiekować, dlatego Bóg odpowiada: Któż zaciemnia zamysł Mój słowami nierozumnymi ? (Hi 38,2) Ciekawą sytuacją jest to, że Bóg mówiąc: słowami nierozumnymi nie odnosi się do słów, ale do natury wewnętrznej człowieka. Proszę zauważyć, Bóg: Słowo – czyn; słowo to jest czyn. I Bóg także postrzegając człowieka, jego wnętrze, jego słowo – słowo na poziomie duchowym postrzegane jest równoznacznie z czynem. Bóg patrzy na Siebie i patrzy na człowieka ze swojego miejsca przebywania. Stworzył człowieka na własny wzór i podobieństwo, stworzył wszystko mocą Słowa; to Słowo jest czynem, Słowo jest tą mocą tworzącą. W Księdze Genesis jest napisane w taki sposób, że Bóg powiedział i od wieczora do poranka stwarzał Słowem swoim świat – na Słowo powstał świat. Rano spojrzał i zobaczył, że wszystko było doskonałe, było bardzo dobre.(Rdz 1:4,10,12,18,21,25,31) Nie powiedział: Powiedziałem, więc jest dobre, ale: Ujrzałem i zobaczyłem, że Słowo jest dobre – czyli jest dwóch: Słowo i czyn świadczą o tym samym. Natomiast u trzech adwersarzy słowo i czyn, czyli to uczucie wewnętrzne, czyli stan wewnętrznej postawy względem Boga, jest całkowicie inny – kieruje się ku zniszczeniu Hioba, ku zniszczeniu stworzenia Bożego, a Bóg widzi niszczącą tę moc. Tak samo Elihu – mówi słowa jakoby piękne, ale w zamiarze ma zniszczenie – dlatego nie ma tutaj takiej postawy jak Bóg: Bóg powiedział i według Słowa stało się to, co powiedział i było bardzo dobre. I tutaj proszę zauważyć: niepamięć, niewiedza i niedbałość – to są trzy możne olbrzymy; Elifaz, Bildad i Sofar odzwierciedlają też te stany możnych olbrzymów. Niepamięć, niedbałość, niewiedza – czyli pozostawanie człowieka w tylko tej rzeczywistości, która jest powierzchowna, żeby nie zgłębiać jej. Dlaczego? – dlatego, że człowiek jest zdolny zgłębiać tajemnice Bożą, ale ulega właśnie tym wpływom Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach i Sofara z Naamy, i chce bardziej wiedzieć niż zanurzać się w prawdzie Bożej i wypełniać wolę Bożą. Tak jak powiedział Jezus Chrystus: Panie, odsuń ode Mnie ten kielich! Ale nie! Dla tej chwili się urodziłem! Hbr 2: 9 Widzimy natomiast Jezusa, który mało od aniołów był pomniejszony, chwałą i czcią ukoronowanego za cierpienia śmierci, iż z łaski Bożej za wszystkich zaznał śmierci – urodziłem się po to, aby Łaska na Mnie spoczęła przez to, że poniosę śmierć za wszystkich ludzi i wybawię ich ku chwale, nie ponosząc śmierci, duchowej śmierci – zadaję śmierć duchową szatanowi, a „tracę” tylko ciało grzeszne, a Moje duchowe ciało żyje, a ono jest początkiem prawdziwego Życia człowieka – bo Ja jestem Dawcą Życia – 10 Przystało bowiem Temu, dla którego wszystko i przez którego wszystko, który wielu synów do chwały doprowadza, aby przewodnika ich zbawienia udoskonalił przez cierpienie. 11 Tak bowiem Ten, który uświęca, jak ci, którzy mają być uświęceni, z jednego wszyscy. Świętość otrzymują z Jednego wszyscy, od Chrystusa Pana, bo nikt nie jest zdolny być świętym. Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty (Kpł 20,7) – dałem wam świętość, więc świętymi bądźcie, bo już jesteście świętymi. Uwierzcie! 2 P 1:5-8: „Dlatego też właśnie wkładając całą gorliwość, dodajcie do wiary waszej cnotę, do cnoty poznanie, do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność, do pobożności przyjaźń braterską, do przyjaźni braterskiej zaś miłość. Gdy bowiem będziecie je mieli i to w obfitości, nie uczynią was one bezczynnymi ani bezowocnymi przy poznawaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

Ps 25:3: „Nikt bowiem, kto Tobie ufa, nie doznaje wstydu; doznają wstydu ci, którzy łamią wiarę dla marności.”

W naturalny sposób, gdy człowiek wzrasta do doskonałości Bożej i spotyka Boga, musi nastąpić pozorna apostazja, o tym mówi św. Paweł w Liście do Galatów 3: 20 Pośrednika jednak nie potrzeba, gdy chodzi o jedną osobę, a Bóg właśnie jest sam jeden. 21 A czy może Prawo to sprzeciwia się obietnicom Bożym? Żadną miarą! Gdyby mianowicie dane było Prawo, mające moc udzielania życia, wówczas rzeczywiście usprawiedliwienie płynęłoby z Prawa. 22 Lecz Pismo poddało wszystko pod [władzę] grzechu, aby obietnica dostała się na drodze wiary w Jezusa Chrystusa tym, którzy wierzą. 23 Do czasu przyjścia wiary byliśmy poddani pod straż Prawa i trzymani w zamknięciu aż do objawienia się wiary. 24 Tym sposobem Prawo stało się dla nas wychowawcą, [który miał prowadzić] ku Chrystusowi, abyśmy z wiary uzyskali usprawiedliwienie. 25 Gdy jednak wiara nadeszła, już nie jesteśmy poddani wychowawcy 26 Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie.  Mówi o apostazji – apostazja jest to opuszczenie tego domu, który wychował, ale on już nie może dalej w nim przebywać, bo znalazł drogę życia i wzrasta ku Chrystusowi.
Dzisiejszy kościół śmierci karze za to! Kara za odnalezienie Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego i odnalezienie życia z wiary; bo nie ma życia z wiary – jest tylko spowiedź, kara i pokuta, i ksiądz, który może wybaczyć lub nie. I dlatego ten świat został opuszczony – to jest apostazja. Ale ta apostazja, ona nie jest apostazją, tylko naturalnym stanem przejścia z jednego stanu w drugi stan, gdzie dzisiejszy świat nazywa to apostazją, ponieważ taki człowiek opuszcza boga. Więc kto jest tym bogiem? – bogiem jest oczywiście kościół, który powiedział w ten sposób: My zajmujemy miejsce Boga Żywego na tej ziemi i dla Niego już miejsca nie ma. I dlatego tutaj mówię o apostazji, ale ta apostazja nie jest apostazją, tylko naturalnym dalszym ruchem, gdzie gdy wiara się objawia, to wtedy pojawia się też naturalny stan apostazji, czyli to, co mówi Hiob: Porzucam świat ciemności, świat trudu. Ga 2:4-5: „A było to w związku z tym, że na zebranie weszli bezprawnie fałszywi bracia, którzy przyszli podstępnie wybadać naszą wolność, jaką mamy w Chrystusie Jezusie, aby nas ponownie pogrążyć w niewolę. Na żądane przez nich ustępstwo zgoła się jednak nie zgodziliśmy, aby dla waszego dobra przetrwała prawda Ewangelii.”

Ps 25:5: „Prowadź mnie według Twej prawdy i pouczaj, bo Ty jesteś Bóg, mój Zbawca, i w Tobie mam zawsze nadzieję.”

Księga Hioba jest w tej chwili coraz głębiej objawiona – to jest o człowieku, o tajemnicy najgłębszej człowieka, o naturze trzech władz duszy, które zostały zwiedzione przez upadłych aniołów i zostały wciągnięte w ciemność szatańską, gdzie w tej chwili stały się najbardziej zjadliwą siłą niszczącą człowieka i siedmiu synów, których miał Hiob – siedmiu synów to on sam, to jego natura wewnętrzna. Pamiętamy jedną z Ewangelii, gdzie św. Piotr pyta Jezusa Chrystusa: To czy swojemu bratu mam wybaczyć aż siedem razy? A Jezus Chrystus mówi: Nie siedem, ale siedemdziesiąt siedem razy (Mt 18:21-22). Bóg nie jest obliczony, jeśli człowiek prosi Boga, aby mu wybaczył, Bóg jest nieograniczony w Miłosierdziu swoim, dlatego Chrystus mówi do św. Piotra: Jeśli brat zgrzeszy przeciwko bratu, i powie mu: Wybacz mi, to chociażby zgrzeszył setny, tysięczny raz i powie: Wybacz mi – wybacz mu. Czyli jest to stan nieograniczonego stanu łaski, bo Bóg nie ogranicza nam Łaski, więc i my nie ograniczajmy łaski; Bóg nie ogranicza nam Miłosierdzia, więc my też nie ograniczajmy miłosierdzia względem drugiego człowieka.
I dlatego pytanie: jak naprawić tych siedmiu braci, siedmiu synów Hioba? – to jest siedem stanów naszego istnienia. Gdy my wykonujemy tę pracę, czyli uczymy się przyjmowania łaski, posłuszeństwa Chrystusowi, bezwzględnego oddania i ufności, w ten sposób wykonujemy pracę. Jedność z Bogiem coraz bardziej objawia nam się w żywocie Hioba; zaczynamy rozumieć, że żywot Hioba to nie tylko człowiek – to żywot człowieka, który jest zanurzony w świecie tym, który jest pomieszany. Kiedy Duch Święty przedstawił mi, żebym przeczytał Księgę Hioba, to było około sześć lat temu, Bóg mi mówi taką rzecz: Nie czytaj jeszcze Księgi Hioba, muszę ci najpierw powiedzieć, o czym ona jest, bo gdy zaczniesz ją czytać, to tym bardziej będziesz zagubiony w zamęcie, który tam jest. Muszę ci powiedzieć o czym Księga jest, abyś zachował pokój wewnętrzny i rozpoznał ten zamęt. Do czego to jest podobne? – życie zewnętrzne i świat, to jak zewnętrzna część Księgi Hioba, która musi zostać rozwinięta, odsłonięta i nabrać pokoju i uzyskać pokój z wnętrza płynący dla objawienia całej tajemnicy. Nasza tajemnica, tajemnica Hioba w Księdze Hioba, ona dopiero nabiera pełnego wymiaru, pełnego otwarcia i objawienia swojej tajemnicy, dopiero gdy z wnętrza naszego wypływa tajemnica Boskiej jedności, która wypływa i zaczyna porządkować zewnętrzny świat. I dlatego słowa, które wydawały się nieuporządkowane, z wnętrza uzyskują porządek. Patrząc na tajemnicę wewnętrzną z wiedzy zewnętrznej, nie można zrozumieć nic o Hiobie, ale gdy patrzymy przez właśnie nieustający stan jedności Hioba z Bogiem, to wewnętrzna czystość Hioba porządkuje i rozpoznaje mowy Elifaza, mowy Bildada i mowy Sofara, które są teologicznie poprawne, ale nie prowadzą ku temu, aby człowieka zbawić, wyprostować, ocalić, ale zgubić człowieka. I dlatego Bóg mówi o nich: Są heretykami, nie mówili prawdy o Mnie. Ty, Hiobie, prawdę o Mnie mówiłeś, ale oni nie. Ludzie przyglądając się temu, mówią: Ależ przecież to oni mówili prawdę a Hiob narzekał, Hi 3: 24 Płacz stał mi się pożywieniem, jęki moje płyną jak woda, 25 bo spotkało mnie, czegom się lękał, bałem się, a jednak to przyszło. 26 Nie znam spokoju ni ciszy, nim spocznę, już wrzawa przychodzi». Hi 19: 23 Któż zdoła utrwalić me słowa, potrafi je w księdze umieścić? 24 Żelaznym rylcem, diamentem, na skale je wyryć na wieki? 25 Lecz ja wiem: Wybawca mój żyje, na ziemi wystąpi jako ostatni. 26 Potem me szczątki skórą odzieje, i ciałem swym Boga zobaczę. 27 To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny; moje nerki już mdleją z tęsknoty. 28 Powiecie: „Po cóż nalegać? Czyż powód oskarżeń znajdziemy?” 29 Wy sami drżyjcie przed mieczem, bo gniew za grzechy zapłonie. Wiedzcie, że sądy istnieją». Hiob skarży się bardzo mocno. Hi 23: 1 Hiob na to odpowiedział i rzekł: 2 «I dziś ma skarga jest gorzka, bo ręką swą ból mi zadaje. 3 Obym ja wiedział, gdzie można Go znaleźć, jak dotrzeć do Jego stolicy? 4 Wszcząłbym przed Nim swą sprawę i pełne dowodów miał usta. 5 Gdybym znał słowa obrony, wiedział, co On mi odpowie… 6 Czy natrze na mnie gwałtownie? Raczej zwróci na mnie uwagę. 7 Z Nim się prawuję niewinny. Mój sędzia wypuści mnie wolno. 8 Pójdę na wschód: tam Go nie ma; na zachód – nie mogę Go dostrzec. 9 Na lewo sieje zniszczenie – nie widzę, na prawo się kryje – nie dojrzę. 10 Lecz On zna drogę, którą kroczę, z prób wyjdę czysty jak złoto. 11 Moja noga kroczy w ślad za Nim, nie zbaczam, idę Jego ścieżką; 12 nie gardzę nakazem warg Jego i w sercu słowa ust Jego chowam. 13 Lecz On doświadcza, kto zmieni? On postanowił, wykonał. 14 Plany wykonać potrafi. Wiele ich tai w swym sercu. 15 Więc drżę przed Jego obliczem, ze strachem o Nim rozmyślam, 16 Bóg grozą przenika me serce, Wszechmocny napełnia mnie lękiem. 17 Bodajbym w mroku zaginął, ciemności miał przed oczami! Czyli Hiob przedstawia dualność swojego istnienia, ale jednocześnie Bóg na końcu mówi: Hiob mówił o Mnie prawdę, a wy kłamaliście. Hiob doświadcza dualności swojego istnienia – czyli człowiek spotyka się z rzeczywistością zewnętrzną świata, a jest to jego praca, zadanie, doświadczenie i próba. Oczywiście może ronić łzy, może pytać. Ludzie często mówią, że Bóg się myli, że stawia przed nimi niewłaściwych ludzi. Dlaczego Bóg ich doświadcza? – oni na to nie zasłużyli. Hiob też mówi o tym, ale przecież człowiek, tak jak w Księdze Hioba – jesteśmy w stanie wewnętrznym. Hiob jest w stanie swojego serca i Boga doświadcza, a jednocześnie z zewnątrz płyną słowa Elifaza, słowa Bildada i słowa Sofara, które nieustannie czyhają, żeby zwrócić uwagę na ich słowa. Ale co on robi? – on nie mówi w ten sposób: Zwracam uwagę na słowa wasze, tylko: Zwracam uwagę, dlaczego to mi mówicie. Dlaczego? – czyż w moim sercu Boga nie ma? Spojrzę, ależ jest! Wszystko jest dobrze, Bóg w moim sercu jest. Słowa wasze wskazują na to, że w moim sercu nie ma Boga, więc dlatego to sprawdzam i badam – okazuje się, że jest! Więc człowiek musi zastanowić się nad sytuacją tą, że jeśli żyje w tym świecie i źle mu się dzieje, to musi zastanowić się, czy jeszcze Bóg z nim jest. Powinien sprawdzić w sercu, czy czasem nie idzie drogą jakiejś wymyślonej swojej historii, jakiejś wyobraźni, iluzji, złudzenia, czy nie chce realizacji czegoś innego, co sprowadza na jego duszę cierpienie, ale on wie, tylko jeszcze nie wie, jak wiedzieć powinien. O tym mówi 1 List św. Pawła do Koryntian 8: 2 Gdyby ktoś mniemał, że coś „wie”, to jeszcze nie wie, jak wiedzieć należy. I dlatego ludzie, którzy jeszcze nie wiedzą, jak wiedzieć należy, głównym ich życiem jest trud, jęk i narzekanie, że Bóg się myli, że Bóg doświadcza ich niepotrzebnie, niewłaściwie, oni na to nie zasługują. Więc czyż Bóg się myli? Jak patrzymy na film G.I.Jane, gra tam główną rolę pani Demi Moore, i widzimy, że jest maltretowana przez dowódcę, to jest na zewnątrz widoczne. Oni chcą, żeby opuściła jednostkę, wszystko robią, żeby ona uderzyła w dzwon i skończy się jej maltretowanie. Kiedy ona jednak nie chce tego zrobić, i jednak wraca tam, jednak jest – na końcu dostaje order od swojego dowódcy, który oddaje jej swój order, który otrzymał na polu walki, ponieważ uratowała mu życie. Ona mu uratowała życie, wiedząc, gdzie będzie, co zrobi i gdzie go oczekiwać. Stała się najlepszą komandoską, ponieważ złamała swoją słabość i zaczęła walczyć o człowieka – nie o to, żeby jej się krzywda nie stała, żeby się nie zranić, żeby nie płakać, żeby nie być udręczoną. Ona już o to nie dbała, ona dbała o człowieka i dlatego na końcu jej towarzysze mówią: Jak będziesz moim dowódcą, idę z tobą w bój dlatego, że jesteś warta tego, żebym poszedł z tobą w bój, ponieważ pokazałaś to, że jesteś mężczyzną. Ona przełamuje tę kobiecą słabość i staje się potężnie silnym dowódcą, jednocześnie ratuje swojego dowódcę, wiedząc, co on zrobi, myśląc we właściwy sposób. Ukazuje to tę właśnie całkowicie inną postawę przełamywania własnych ograniczeń. Rz 8:37-39: „Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.”

Ps 25:12: „Kim jest człowiek, co się boi Pana? Takiemu On wskazuje, jaką drogę wybrać.”

Każdy człowiek ma trzy władze duszy, które są jego sumieniem. Jeśli jego sumienie jest źle ukształtowane, to nie żyje zgodnie z prawem Bożym, ponieważ sam się osądza według swojego sumienia. Jest tam, gdzie jego sumienie go prowadzi, nie chcąc sumienia Bożego, ponieważ za drogo On chce za tę poradę, prawdę i obecność. Człowiek chce aby sumienie pozostało takie jakie jest – ale ono jest niedobre, ono nie wie, co dla Boga jest przyjemne, co dobre i co doskonałe(Rz 12:2). A właśnie to, co dla Boga dobre i doskonałe kształtuje nasze sumienie. Dlatego musimy poddać się tej mocy, ale my właśnie to robimy. To jest bardzo trudna sytuacja, bo ludzie bardzo często chcą wiedzieć, a nie chcą się poddać mocy Boskiej interwencji, Boskiej przemiany przez wiarę. Nie chcą tego, oni chcą wiedzieć i to im wystarcza. Dbają o to, aby się nic Boskiego nie stało, dlatego, że to szkodzi diabłu. Gdy człowiek zatrzymuje się w drodze wewnętrznej, w duchowej drodze, to nie podejmuje decyzji w sposób ludzki, ale w sposób szatański dlatego, że szatanowi odpowiada taka postawa, że już jest dosyć, już wie, już ma właściwe miejsce, nie musi już więcej. Człowiek może i powinien iść dalej, bo nie ma on granic, i gdy przekracza tę granicę, szatan zaczyna ginąć, ale jest taka ciekawa sytuacja – gdy szatan zaczyna ginąć, to człowiek myśli, że to on ginie dlatego, że ma bardzo dużo spraw wspólnych z szatanem. Kiedy ma wszystkie sprawy z Bogiem, to to, że szatan ginie, nie dotyka człowieka, człowiek tego nie odczuwa, człowiek ma swoje Życie w Chrystusie i wznosi się dalej.
Więc mamy coraz głębsze zrozumienie, że Księga Hioba i Hiob odzwierciedla człowieka, nas. Nie jest to człowiek, który opisuje swój żywot, tylko Bóg, który opisuje człowieka w postaci żywota Hioba; mówi o człowieku: o siedmiu synach i trzech córkach, o człowieku, który został odkupiony przez Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego – dusza jego została wyzwolona z udręczenia aby on stał się synem Bożym i żeby wydobył te trzy córki, które są władzami duszy – czyli Człowiek Światłości. Ale Człowiek Światłości może tylko istnieć, kiedy jest w światłości. J12,36: Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi. 37 Chociaż jednak uczynił On przed nimi tak wielkie znaki, nie uwierzyli w Niego, 38 aby się spełniło słowo proroka Izajasza, który rzekł: Panie, któż uwierzył naszemu głosowi? A ramię Pańskie komu zostało objawione? Dzisiaj święty prorok Izajasz jest uznawany za największego proroka, w owym czasie kiedy chodził po ziemi, był jakimś człowiekiem, który opowiada androny, niestworzone rzeczy, kompletnie niepojęte. Ale kiedy objawiło się – wtedy, kiedy Chrystus zmartwychwstał – że opisał w 53 rozdziale dokładnie te wydarzenia, mówił prawdę, ale dopiero sześćset lat później, kiedy to się stało, mówią: To rzeczywiście, to On był, to On prawdziwy. To samo z faryzeuszami, kiedy Jezus Chrystus został ukrzyżowany, zatrzęsła się ziemia, rozdarła się zasłona Przybytku, faryzeusze mówią: naprawdę On był Bogiem! Ale zamiast się nawrócić, zaczęli zwalczać o Nim pamięć, wszelką prawdę i to, co w tym świecie było znane o Nim zaczęli zwalczać, aby nie stracili władzy. To robi właśnie Elihu, aby człowiek prawdę Bożą miał, ale żeby jej czasem nie stosował. Ten świat przyjmuje tę prawdę gdy ją się ujawnia, jak ją ujawniają Elifaz z Temanu, jak Bildad z Szuach i Sofar z Naamy – mieć rogi baranka, a mówić jak smok; mówią o Bogu, ale zamiary mają smoka. I właśnie mówi o tym św. Archanioł Rafael w Księdze Tobiasza: Jestem jednym z siedmiu Aniołów wstępujących przed Majestat Pański stojących w gotowości, Bóg mnie przysłał do Sary i Tobiasza, abym uzdrowił Sarę a Tobiasza pouczył jak powinien postępować mąż Boży. I mówi o Sarze: Wyrzuciłem z Sary złe duchy do Górnego Egiptu – chodzi o sytuację i miejsce Oriona, inaczej Ozyrysa, jest w krainie śmierci jako nieumarły, ale nie ożywiony. Mówi Księga Amosa i Księga Hioba, Bóg mówi: Czy jesteś w stanie rozwiązać więzy Oriona? Czy możesz ponownie zjednoczyć córki Plejad?(Hi 38:31) – czyli mówi o Orionie, który rozproszył siedem córek Plejad, czyli o tej wewnętrznej naturze sił ciemności na ziemi smoków. Pewnego razu zobaczyłem taką sytuację, że Ziemia cała jest pod wpływem takiej wielkiej ogromnej aury smoczej – Ziemia została wzięta w panowanie przez smoka z Oriona – i wpływa na tych wszystkich ludzi, ale nie mogą pokonać w żaden sposób synów Bożych, bo na synów Bożych to nie wpływa. Siła smoka nie wpływa na synów Bożych, ale wręcz synowie Boży rozpraszają siłę Oriona, siłę smoka. I właśnie zobaczyłem, jak upadli aniołowie, czyli pierwsi synowie Boży, stali się poplecznikami ducha mocarstwa powietrza i stworzyli wokół pięknej córki ziemskiej odium ciemności, zaporę dla światła. Dlaczego to zrobili? Dlaczego Adam, mimo że upadł, to jeszcze cztery tysiące lat zwodził ludzi? – bo moc została dana i ta moc została z nim. Dopiero Jezus Chrystus przyszedł i tę moc usunął, bo musiał przyjść większy od niego – i Jezus Chrystus odebrał władzę Adama, Adamowi odebrał ludzi i całkowicie usunął jego władzę, czyli grzech pierworodny. A dzisiejszy świat smoka chce przywrócić ten stan, wołając o grzech pierworodny i o ciemność, i o to, aby dzieci nie rodziły się w światłości, a jak się rodzą, to zaraz trzeba je tej światłości pozbawić – aby nie narodziło się plemię królewskie. Jesteśmy plenieniem królewskim, o czym mówi 1 List św. Piotra 2: 4 Zbliżając się do Tego, który jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, 5 wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. 6 To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony. 7 Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! Dla tych zaś, co nie wierzą, właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się głowicą węgła – 8 i kamieniem upadku, i skałą zgorszenia. Ci, nieposłuszni słowu, upadają, do czego zresztą są przeznaczeni. 9 Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, 10 wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali. Tutaj mówi Chrystus przez św. Piotra te tajemnice, które św. Piotrowi Chrystus objawił, ponieważ św. Piotr stał się w tej chwili właśnie tą potężną mocą Kościoła Świętego na ziemi: Zbuduję na tobie, Skało, Kościół Święty, którego moce demoniczne, diabelskie nie przemogą. Głównym elementem tego wszystkiego jest św. Piotr – Skała-Kefas. Co on doznał? – Miłosierdzia, dlatego że zgrzeszył i nie pokutował, ale uwierzył i wszedł do Światłości swojego Pana tylko dlatego, że uwierzył – i na tym jest oparty Kościół Święty. Ci, którzy uwierzyli, wchodzą do świętości i grzech nie ma do nich prawa, ponieważ uwierzyli Temu, który pokonał grzech, zło i ciemność. J 21:15-17: „A gdy spożyli śniadanie, rzekł Jezus do Szymona Piotra: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie więcej aniżeli ci?» Odpowiedział Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś baranki moje!» I znowu, po raz drugi, powiedział do niego: «Szymonie, synu Jana, czy miłujesz Mnie?» Odparł Mu: «Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego: «Paś owce moje!». Powiedział mu po raz trzeci: «Szymonie, synu Jana, czy kochasz Mnie?» Zasmucił się Piotr, że mu po raz trzeci powiedział: «Czy kochasz Mnie?» I rzekł do Niego: «Panie, Ty wszystko wiesz, Ty wiesz, że Cię kocham». Rzekł do niego Jezus: «Paś owce moje!”

Ps 25:13: „Będzie on przebywał wśród szczęścia, a jego potomstwo posiądzie ziemię.”

Księga Genesis 1: 1 Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. 2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: – czyli chaosem – ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Tutaj dostrzegamy, że Bóg zapanował nad chaosem, nad bezładem i pustką i wprowadził ład swoją Mocą. W tym momencie, kiedy chcemy ten świat zrozumieć przez nasz rozum i przez to, co umiemy teologicznie, nie jest to możliwe, dochodzimy do kompletnie niedorzecznych sensów – ale od wnętrza ten bezład zaczyna nabierać ładu i porządku, ponieważ moc Ducha Bożego wprowadza ten porządek. I dlatego Księga Hioba nie jest do zrozumienia, czytając ją literalnie. Musieliśmy całkowicie poddać się Duchowi Świętemu, aby przeprowadził nas przez meandry umysłu, który chciałby uporządkować to, co jest niezrozumiałe w Księdze Hioba, mnóstwa informacji sprzecznych, nielogicznych, niezrozumienia gdzie mówi dusza, serce Hioba, gdzie mówi jego ciało. On mówi teraz tak, a później mówi tak, a to mówi w jednym momencie jego dusza, a później jego ciało się skarży. Ale ostatecznie jego ciało też doświadcza prawdy, czyli władze duszy doświadczają prawdy, dlatego że otrzymuje podwójny dział wszystkiego. Chodzi o to, że natura zewnętrzna Boska ma jedną część, a druga też ma taką samą część, czyli mają podwójną część wszystkiego, czyli razem należą do Boskiej tajemnicy. Bóg daje wszystko Hiobowi, jednocześnie w naturze synostwa Bożego i synostwa Światłości – bo syn Boży to jest ten, który ma Światłość Bożą, a syn Światłości to ten, który trwa w Światłości i Światłość w nim przebywa, dlatego jest synem Światłości. Chrystus mówi: Jestem Światłością, przebywam wśród was, więc bądźcie synami Światłości. I jesteście synami Światłości, gdy Światłość jest w was. Wszystko, co jest w Ewangelii idealnie celuje do natury duchowej człowieka i do tego, gdzie człowiek ma zmierzać. Gdy człowiek czyta Ewangelię, to zyskiem dla niego jest to, żeby się pozwolił oskarżyć, niż oskarżał Ewangelię o to, że jest błędna, bo gdy się pozwala oskarżyć, to ona go wydobędzie z jego próżności i wskazuje mu właściwą drogę. Dlatego pozwolenie się oskarżyć Ewangelii jest właściwe i ja z nią nie walczyłem; ja byłem przez nią oskarżany i cieszyłem się, że mnie oskarża, bo oskarża mnie dlatego, że ma rację, a ja jej nie mam i dlatego siebie prostowałem nieustannie. I doprowadziła mnie tutaj przez to, że się z nią zgadzałem. Dlaczego Bóg, Duch Boży miałby mi objawiać to, co mi objawia, gdybym tego pojąć nie mógł, bo nie byłbym wyprostowany? Ale pojmuję, dlatego że uczynił mnie zdolnym do pojęcia tego, a nie mógłbym tego pojąć rozumem ludzkim, umysłem ludzkim, wolą ludzką, zdolnością ludzką, świadomością ludzką. Muszę mieć tę świadomość, którą Bóg ukształtował, abym mógł pojmować te rzeczy, które są zakryte przed oczami, sięgać ku wierze i oglądać je obecnie w sposób fizyczny, a znając najpierw tylko przez wiarę. To, co przez wiarę znam, teraz mogę oglądać fizycznie: obecność Boga, Jego Dzieła, Jego tajemnice, które objawia i które w tej chwili stają się coraz bardziej umocnione i obecne. To, co się dzieje i te objawienia głębokie, tylko można rozeznawać w ramach cudu. To nie chodzi o to, żeby to zrozumieć – chodzi o to, żeby tego nie rozumieć, a żeby właśnie ufać Bogu. Kiedy ufamy Bogu, to wszystko On w nas kształtuje na własny wzór, ale w jaki sposób to czyni? Jego Duch w nas przebywa, wyrzuca ducha złego, a podlegamy Duchowi Świętemu, Duchowi Chrystusa i Bożemu Duchowi, o czym mówi List św. Pawła do Rzymian 8: 14 Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. I dlatego oni to, synowie Boży, mówią: 15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 17 Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale. To ostatnie zdanie odnosi się do tego, co teraz się dzieje – naszej pracy wewnętrznej i w głębinach. Wspólnie z Nim cierpimy, dlatego, że wspólnie z Nim dokonujemy tych dzieł, które na nas położył, abyśmy tego dokonali, a On w nas przecież jest, bo synowie Boży nie są samodzielnymi istotami. Są istotami, w których istnieje Chrystus Pan, więc wspólnie z Nim cierpimy te nowe rzeczy, ponieważ jeśli my to czujemy, to i On także. Tylko, że Jego to nie łamie, a człowiek musi się trzymać Chrystusa, żeby to nie złamało człowieka. Synowie Boży są silni Jego mocą, o czym mówi List św. Pawła do Efezjan 6: 10 W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi, i  List do Filipian 4: 13 Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia. Flp 3:15-16: „Wszyscy więc my, doskonali, tak to odczuwajmy: a jeśli odczuwacie coś inaczej, i to Bóg wam objawi. W każdym razie: dokąd doszliśmy, w tę samą stronę zgodnie postępujmy!”

Ps 25:14: „Pan przyjaźnie obcuje z tymi, którzy się Go boją, i powierza im swoje przymierze.”

Proszę zauważyć, cały czas mówię o Księdze Hioba, tylko o jego wnętrznościach, o jego naturze serca, które nieustannie trwa w Bogu, a nie mogą tego przełamać adwersarze, czyli przyjaciele jego, którzy stają się adwersarzami, czyli pomocnikami Elihu w pomocy upadku, żeby całkowicie zgubił drogę do prawdy, gdy użyje swojego rozumu. Ale Hiob nie używał swojego rozumu, Hiob był całkowicie przeciwny Sofarowi. Sofar mówi: Porzuć oglądanie serca, poszukiwanie Boga, badanie serca, a Hiob właśnie bada serce. Dlaczego? – bo on mu zarzuca, że w sercu nie ma Boga, a on nie zastanawia się nad wiedzą, tylko nad sercem swoim, nad jednością z Bogiem. Hioba odruchem naturalnym nie jest szukanie w rozumie odpowiedzi, ale sprawdzanie serca. Nie sprawdza teologicznej poprawności ich słów, tylko sprawdza swoje serce, czy jest w nim Bóg – i cały czas jest.
I rozumiejąc naszą właściwą postawę, ona jest dla bardzo wielu ludzi trudna, dlatego, że właściwa postawa bardzo często przez ludzi jest dokonywana w taki sposób, że rozumieją, jaka ona powinna być. Ale nie wiedzą jeszcze, jaka ona powinna być naprawdę i bardzo często podażają po prostu w złym kierunku, w złym stanie i źle jednak to wszystko czynią. A dlaczego? – bo ulegają Sofarowi – pysze, że wiedzą, dokąd to zmierza i są w postawie walczących z Bogiem, mówiąc: Pomyliłeś się, ja jestem w Bogu żyjący i mnie nie może nic spotkać złego. A dlaczego mi to się dzieje? Człowiekowi jest ciężko zrozumieć, że może się on mylić dlatego, że według swojego umysłu i rozumu ułożył sobie świat Boży, który mu odpowiada i mu nie zagraża, nie zagraża Elifazowi, Bildadowi, ani Sofarowi, a tym bardziej Elihu. Ale to nie jest właściwa droga. Gdy wzrastają ku doskonałości Bożej, kiedy ich duchowa natura, którą Bóg odkupił, wznosi się do doskonałości Bożej, to coś musi w nich umrzeć – a umiera stara osobowość. Kiedy oni chcą zobaczyć, czy dobrze zmierzają ku Bogu, to są w starej osobowości, bo wychodzą z wiary. Chcą rozumem rozeznać swój rzeczywisty stan i miejsce, do którego zmierzają, więc zamiast wierzyć i pozostawać w wierze, w stanie tym właściwym, to idą do tego stanu złego, z którego chcą obejrzeć swój stan rzeczywisty. Ale będąc w nim, nie zdają sobie sprawy, że będąc w tym stanie, podlegają duchowi złemu. I nie chodzi o to, co widzą, tylko chodzi o to, że serce ich zaczyna doświadczać zgryzoty, rozdarcia, rozbicia, osłabienia, rozpadu, cierpienia. Aby zobaczyć, gdzie są, wchodzą w złego ducha a ten zły duch wpływa na nich bardzo toksycznie, to on w nich działa, ale serce czuje obecność tego zła, cierpienie, rozpacz, rozdarcie, brzydotę i wszystkie inne stany, które w nich są, i nie wiedzą, co z tym zrobić. Ale to wszystko czyni zły duch, nie zdają sobie sprawy, że to zły duch. Gdy jednoczymy się i wchodzimy w Ducha Bożego, czyli wierzymy Chrystusowi z całej siły, to Chrystus uśmierca, usuwa w nas złego ducha. Chrystus przychodząc, usuwa po prostu ich naturę. Trzeba skupić się na ufności Bogu, ufać Bogu z całej siły.
Jestem tutaj, gdzie jestem nie dlatego, że wiem, gdzie miałem być, ale dlatego, że ufam Bogu. – Powiedz mi, Panie, dokąd droga prowadzi i dokąd idę? – Jak dojdziesz, to ci powiem dokąd. Jeśli wierzę i nadzieją żyję, to dochodzę do celu, poznaję cel, a On mi mówi: – To jest ten cel. Nie przyszedłeś tutaj dlatego, że ci powiedziałem, tylko dlatego, że uwierzyłeś, bo jestem z tobą i mnie słuchasz – prawdy, która prowadzi do najgłębszego celu, który jest celem zakrytym, nieznanym dla umysłu człowieka, dla rozumu człowieka, nieznanym dla jego ciała, znanym tylko dla Boga, jak to Jezus Chrystus powiedział: Pewne rzeczy i Ojciec przed Synem zakrył, i Syn też ich nie zna, tylko Ojciec. I tu mnie przyprowadził do tego miejsca, tu ukazał mi tę tajemnicę wewnętrznego istnienia, że człowiek wewnętrzny jest prawdziwą naturą naszej obecności, naszego życia, ale musi człowiek wewnętrzny być poddany mocy samego Boga. J 12,36: Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości. Mówi to Jezus Chrystus, czyli: Miejcie Chrystusa, który jest Światłością, a gdy będziecie mieli Chrystusa, który jest Światłością, staniecie się synami Bożymi. Jeśli będziecie synami Bożymi, będziecie synami Światłości; jeśli wypełnicie wolę Boga, jako synowie Boży, będziecie synami Światłości – czyli władze duszy, które są naszym sumieniem, naszą mocą, mocą synostwa Bożego, aby ten świat mógł osiągnąć pełną czystość Bożą i żeby zaprowadzić tutaj ten porządek według słów Starego Testamentu: Idźcie, rozradzajcie się i rozmnażajcie, czyńcie sobie ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi (Rdz 1:28) – nad wszystkim – żeby to czynić, to muszą być władze duszy wolne, władze duszy, które są mocą, która w pełni realizuje zamysł Boży, władza Boża nad nimi panuje.
Mówię tutaj o tej sytuacji, aby przekształciła się państwa świadomość, która coraz głębiej ukazuje wam, że nie jesteście tymi ciałami – żyjecie w tych ciałach, ale nie jesteście tymi ciałami. Jeśli będziecie mieć świadomość, że nie jesteście tymi ciałami, tylko żyjecie w tych ciałach, nie nastąpi sytuacja, że to ciało umrze. Okazuje się, że umiera tylko osobowość, ta cielesna – ego właśnie jest tą przestrzenią, tym duchem, który jest poza postrzeganiem człowieka. Orion, planeta, gwiazdozbiór smoka wokół człowieka stworzyła taką energię ego, czyli energię ducha, który ogranicza, osacza ten świat w pewnych konkretnych myślach i konkretnych celach; wpływa na każdego człowieka z osobna, wywołując w nim potrzeby życia, aby ciało miało nadrzędną władzę nad duchem. I tu proszę zauważyć, gdy przyjrzymy się Małżeństwu Niepokalanemu, to Małżeństwo Niepokalane może tylko się zrealizować wtedy, kiedy nie ma władzy ciała nad duchem, kiedy dusza jest wyzwolona i dusza jednoczy się z Boską naturą i ciało wtedy może doświadczać tajemnicy Boskiej. To może być tylko w taki sposób, że człowiek całkowicie rozdziela się od ciała, od władzy ciała i wystarczy, że żyje w tym ciele. To jest proste, ale jest to trudne. Gdy kobieta jest w ciąży, rodzi się dziecko – to dziecko rodzi się z woli Bożej. Bóg daje to dziecko i roztacza nad tym dzieckiem opiekę. Rodzice wolą mieć opiekę nad dzieckiem samodzielną i raczej nie chcą ufać Bogu, że On się nim opiekuje – czyli ludzka opieka w sposób typowo instynktowny zwalcza opiekę Bożą. To jest proste, aby Bóg działał w naszym życiu, ale trudne, aby Mu pozwolić na to. Proste jest, aby pozwolić Bogu działać i to wszystko ma swój sens i cel, ale trudne, żeby to zrealizować, żeby On działał, bo musi wtedy Bóg usunąć ludzkie rozumienie panowania nad tym dzieckiem, dlatego, że rodzic ufa bardziej sobie, że tym dzieckiem się opiekuje, niż Bogu. I to jest trudne dla rodzica, ponieważ musi pokonać ten stan panowania swojego ciała, ale musi to zrobić we właściwy sposób – musi się oddać Bogu, nie dlatego, że umie to zrobić, ale musi to uczynić przez ufność. 1 Kor 2:7-10: „Lecz głosimy tajemnicę mądrości Bożej, mądrość ukrytą, tę, którą Bóg przed wiekami przeznaczył ku chwale naszej, tę, której nie pojął żaden z władców tego świata; gdyby ją bowiem pojęli, nie ukrzyżowaliby Pana chwały; lecz właśnie głosimy, jak zostało napisane, to, czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym, którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha. Duch przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego.”

Ps 25:15: „Oczy me zawsze zwrócone na Pana, gdyż On sam wydobywa nogi moje z sidła.”

Dlaczego Bóg Ojciec objawia nam Księgę Hioba tak głęboko? Dlatego, że my ją poznajemy, zanim ją przeczytamy, bo my idziemy drogą tą, która jest zadana, dlatego, że taka jest wola Boża. Ponieważ tam łaska czeka i tam czeka człowiek, tam czeka piękna córka ziemska, która dzisiaj służy Elihu, czyli szatanowi, przez siły, które ją zwiodły, siły braku wiary, siły zmysłowego upadku i pychy, czyli pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia – to są te trzy elementy właśnie trzech adwersarzy, które ograniczają i osaczają nasze trzy władze duszy. Dziwną sytuacją jest to, ale prawdziwą, że dzisiejszy świat walczy o to, aby władze duszy nie stały się wolne – pozwala, żeby dusze przez Chrystusa na Krzyżu zostały uwolnione, bo nie można się temu sprzeciwić – ale wszystko robi, aby człowiek nie wyzwolił swoich władz duszy, czyli nie stał się prawy, czysty, doskonały, nie uwierzył i nie uwolnił się od zmysłowości, pożądliwości ciała, pożądliwości oczu i pychy tego życia, żeby to tylko było napędem jego postawy.
Oczywiście dzisiejsze nasze spotkanie, czy tutaj, czy w webinarium, prawdopodobnie jakiś tam procent pójdzie tą drogą, a reszta prawdopodobnie może też przełamać tę drogę, ale prawdopodobnie pójdzie drogą Elihu, drogą Elifaza, Bildada i Sofara. Będzie wolała wiedzę i umiejętność od prawdy, będą chcieli dołożyć tej prawdy, którą tutaj się dowiadują, do tego, co już mają a nie pokonać to, co mają, aby zyskać wszystko; porzucić wszystko aby zyskać wszystko – jedność z Bogiem. Wolą nie poddać się przewodnictwu Bożemu, ale zrozumieć, czy to przystaje do tego, co już mają. Jeśli przystaje, to puzzle się układają, obrazek jakiś wychodzi, ale to jeszcze nie ten obraz, to jeszcze nie ten.
Dlatego tutaj Duch Święty doprowadza nas do tajemnicy poznania Księgi Hioba, że trzy władze duszy są piękną córką ziemską, są Człowiekiem Światłości, J12: 35 Odpowiedział im więc Jezus: «Jeszcze przez krótki czas przebywa wśród was światłość. Chodźcie, dopóki macie światłość, aby was ciemność nie ogarnęła. A kto chodzi w ciemności, nie wie, dokąd idzie. 36 Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi. Jezus Chrystus mówi o Człowieku Światłości, a Człowiek Światłości jest tym, gdzie w Ewangelii wg św. Tomasza jest napisane: Istnieje światłość w człowieku światłości, on oświetla świat cały. Gdy nie istnieje, jest ciemność. To syn Boży uwalnia władze duszy od znoju i kłamstwa upadłych aniołów, którzy przejawiają się przez Elifaza – czyli wrogość wiary, przez Bildada – czyli emocjonalny stan pojmowania swoich potrzeb, i Sofara – przez pychę: mam wszystko i więcej niczego nie potrzebuję. O czym mówi też Apokalipsa św. Jana 3: 17 Ty bowiem mówisz: „Jestem bogaty”, i „wzbogaciłem się”, i „niczego mi nie potrzeba”, – Elifaz, Bildad i Sofar. A Chrystus odpowiada: a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi. 18 Radzę ci kupić u mnie – abyś się pozbył Elifaza – złota w ogniu oczyszczonego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, – Bildad – i balsamu do namaszczenia twych oczu, byś widział. – Sofar.
Tak jak powiedział św. Paweł: Jestem czysty i doskonały, święty ze świętego, a grzeszę, nie chcę tego czynić, a czynię. Jeśli tego nie chcę czynić, a czynię, to nie ja to czynię, ale grzech w moim ciele (Rz 7: 19-20). Ale zwalczam postawę ciała, bo ja jestem za nie odpowiedzialny. To Bóg uczynił mnie synem Bożym, a przecież jestem pełen Ducha Bożego aby wyzwolić tę, która jest mi wrogiem, ale dana mi życiem – bo z nią żywot muszę pełnić i w pełni objawić, ponieważ dopiero wtedy, kiedy z nią zjednoczę się, jestem cały.
I dlatego rozmawiam z pewnym świętym o trzech władzach duszy, które są ujawnione jako lilie, jako trzy płatki lilii, a on mówi do mnie: Raduję się ogromnie z tego, że słońce Jutrzenki wzeszło i otworzyło kwiat życia, na który tak czekałem. Kwiat życia, czyli otwarcie lilii, czyli trzech władz duszy, które tak naprawdę w pełni dopiero objawiają świętość, nie z powodu ludzkiego postępowania, ale wypełnienia woli Bożej, ponieważ wypełnienie woli Bożej jest wyrwaniem z utrudzenia trzech władz duszy z rąk Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach i Sofara z Naamy, którzy to służą Elihu, czyli szatanowi. Syr 39:13-14: „Posłuchajcie mnie, pobożni synowie, rozwijajcie się jak róża rosnąca nad strumieniem wody! Wydajcie przyjemną woń jak kadzidło, rozwińcie się jak kwiat lilii, podnieście głos i śpiewajcie pieśń, wychwalajcie Pana z powodu wszystkich dzieł Jego!”

Ps 25:21: „Niechaj mnie chronią niewinność i prawość, bo w Tobie, Panie, pokładam nadzieję.”

Przychodzą do mnie coraz częściej ludzie rozdarci, rozbici, cierpiący, rozdygotani i nie wiedzą, co się z nimi dzieje. Proszę Chrystusa Pana, Boga Ojca aby wypełnił ich, żeby zostali uwolnieni od tego złego ducha, bo są doskonali w Chrystusie. I co się w tym momencie dzieje? – ze zdziwieniem oni zauważają, że zniknęło to ich utrapienie, czują się spokojnie, odeszły cierpienia, stany udręczenia i umęczenia. Ich umysł pracuje spokojnie, ciało ich odpuściło. Ale dlaczego to ustępuje? Czy problemy ich zewnętrzne zniknęły? – zniknął duch, który wynaturzał problem; ten duch powodował tę sytuację, że problemy, które mieli, były nie do przeskoczenia, nie do usunięcia, a gdy ten duch jest usunięty, wszystko staje się proste, jasne i rozwiązane i do pokonania.
Kiedy się oddajemy całkowicie Chrystusowi Panu, Bogu Ojcu, Duchowi Świętemu, całkowicie się oddajemy, tak jak Hiob, to w tym momencie skupiamy się na obecności Boga w sercu, a nie zastanawiamy się, czy ktoś ma rację co do tego, czy to tak, czy może tak. Możemy pokonać Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach i Sofara z Naamy przez głębokie wpatrywanie się w serce nasze w Boga, czy jest w nas cisza, obecność Boga, ufność Bogu, oddanie i wiara z całej siły, a wtedy nie mają dostępu ci, tak jak nie mieli dostępu do Hioba ani Elifaz z Temanu, ani Bildad z Szuach, ani Sofar z Naamy, i dlatego w 32 rozdziale zostali skarceni przez Elihu, który zawiódł się na sługach, którzy oparli się mocy duchowej Hioba i musiał sam zająć się pokonaniem Hioba, co właśnie doprowadziło do całkowitego zgładzenia Elihu, ponieważ podniósł rękę na człowieka Bożego, który trwał tylko w Bogu, bronił Boga, a on chciał go ukarać za to, że jest szczery, uczciwy i oddany Bogu. Chciał go zniszczyć i Bóg wstawił się za Hiobem, unicestwiając Elihu i broniąc Hioba. I dlatego, żeby wyjść z tej sytuacji, musimy głęboko zanurzyć się w naszych uczuciach, bo Boga poznajemy przez uczucie, odnawiane uczucia z Bogiem.(Ap 2:4-5) O miłość dbamy pielęgnując miłość i szanując miłość, pielęgnując i szanując, bo ona może zniknąć, więc trzeba ją szanować, trzeba o nią dbać. Święta Maria Matka Boża jest tą, która kształtuje nasze sumienie, czyli lilie nasze doprowadza do doskonałego rozkwitu. To ona jest Tą, z której łona powstajemy i której piersiami jesteśmy karmieni. Niech cię błogosławi łono i piersi (Rdz 49:25) – czyli Ona zradza i ona karmi, ale z łona Bożego. Tu właśnie z łona Bożego objawia się Bóg z Boga, z łona Bożego zrodzony – Chrystus. Dochodzimy do miejsca, gdzie sposoby przestały działać, nie ma ich. Tutaj jest prawdziwa natura człowieka wewnętrznego, przeciwko któremu nie ma żadnej siły, żadnej mocy; przeciwko synowi Bożemu nie ma mocy i przeciwko Człowiekowi Światłości, czyli syn Boży i Człowiek Światłości zjednoczony stanowią jedną całość – przeciw nim nie ma mocy, nie ma siły, bo oni są zrodzeni z mocy Bożej i są samą światłością.
Mówimy cały czas o stanie ufności, oddania i doskonałości, oddania się Bogu, Sercu Bożemu, Miłości Bożej, która dopiero nas kształtuje, tak jak Hioba. I to właśnie wpatrywanie się Hioba w serce swoje, czy Bóg w nim istnieje, ocaliło go przed wpływem Elifaza z Temanu, Bildada z Szuach, Sofara z Naamy i Elihu, który został wcześniej już wyeliminowany. Hiob, syn Boży, on całkowicie odnalazł pełnię, czyli synostwo Boże i trzy córki, które stanowią całego człowieka. Bóg nie mówi tu o historii Hioba w zewnętrznym świecie, ale o jego naturze wewnętrznej, o jego wewnętrznej naturze jedności z Bogiem i trzech naturach, które są córkami Boga, po których Bóg posłał synów Bożych, których stworzył, ponieważ Chrystus Pan wydobył z udręczenia duszę człowieka i dał mu potęgę synostwa Bożego, aby zstąpili po ciało światłości, człowieka światłości, piękne córki ziemskie, ciało poniżone i uczynili je Ciałem Chwalebnym, z którym w pełni są zjednoczeni, aby móc w pełni panować nad ziemią, nad stworzeniem, panować w imię Pana. Iz 65:17-19: „Albowiem oto Ja stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; nie będzie się wspominać dawniejszych dziejów ani na myśl one nie przyjdą. Przeciwnie, będzie radość i wesele na zawsze z tego, co Ja stworzę; bo oto Ja uczynię z Jerozolimy wesele i z jej ludu – radość. Rozweselę się z Jerozolimy i rozraduję się z jej ludu. Już się nie usłyszy w niej odgłosów płaczu ni krzyku narzekania.”

Link do nagrania wykładu – 27.05.2025
Link do wideo na YouTube – 27.05.2025
Link do nagrania w Spotify – 27.05.2025

W mojej trzydziestokilkuletniej przemianie zdążania przez różnego rodzaju oświecenia małe i większe do Boga, przebywałem w ciemnościach ogromnych, gdzie nie było świata; świat zniknął, zniknęły myśli, zniknęła osobowość, zniknęło wszystko. Była tylko ciemność, ja i Bóg. Ale z Bogiem mogę się tylko zjednoczyć przez wiarę, a tam wiara błyszczała blaskiem – bo wszędzie była ciemność, wszędzie była pustka a wiara wtedy błyszczała. W tym świecie wszystko inne błyszczy i dlatego wiary ludzie nie postrzegają – chyba że jej szukają, to ją znajdą. A tam ona jest tylko i wyłącznie, bo wszystko inne ginie. Trwanie w tej ciemności nie było minutowe, godzinne, czy dzienne – to były miesiące; chodziłem do pracy, zajmowałem się wieloma innymi sprawami. Miałem świadomość tego, że Bóg ze mną jest, ponieważ wiara łączyła mnie z Nim.
Jesteśmy w głębinach, gdzie wiara tak naprawdę jest jedyną możliwością jedności z Bogiem, bo wszędzie są adwersarze, wszędzie jest nienawiść, wszędzie są myśli, które chcą człowieka zdławić i to nie zdławić z widłami biegający, tylko biegający z cukierkami, biegający z nagrodami, z pomysłami i z wyzwoleniem różnego rodzaju. Pojawiają się wszyscy już tam, aby człowieka tylko zwieść. 1Kor 10,13: Pokusa nie nawiedziła was większa od tej, która zwykła nawiedzać ludzi. Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusić ponad to, co potraficie znieść, lecz pozwalając na pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania abyście mogli przetrwać. Czyli daje nam pełną Łaskę, potężną Łaskę, która jest w nas i ona wykonuje tę pracę. Łaska to jest właśnie obecność Boga, Jego obecność, Jego siła, Jego potęga i Jego moc, która wykonuje tę pracę. J 1:16: „Z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce.”

J 11:25: „Rzekł do niej Jezus: «Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie.”

Pisma mówią o tym, że Księga Hioba jest wcześniejszym pismem niż Pięcioksiąg Mojżeszowy – to jest najstarsza księga Starego Testamentu, która jest umieszczona jako 22 Księga, mimo że jest pierwszą Księgą napisaną w ogóle, jeśli chodzi o sprawy ludzkości, człowieka i tajemnic, które tak naprawdę z nim są związane. Rozpocznę od wersetu, który będzie bardzo istotną kanwą: Hi 42,7 Bóg gani przyjaciół Hioba. Skoro Pan te słowa powiedział do Hioba, przemówił i do Elifaza z Temanu: «Zapłonąłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob. 8 Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob». 9 Poszli więc, Elifaz z Temanu, Bildad z Szuach i Sofar z Naamy. Uczynili, jak mówił im Pan, a Pan miał wzgląd na Hioba. 10 I Pan przywrócił Hioba do dawnego stanu, gdyż modlił się on za swych przyjaciół. Pan oddał mu całą majętność w dwójnasób. Jest trzech adwersarzy, „czyli przyjaciół” Hioba; mówią, że są przyjaciółmi, ale to jest trzech adwersarzy tak naprawdę; stosują riposty, które nie mają człowieka uspokoić, ale wyprowadzić go z równowagi i ukazać mu, że jest w złym stanie i jego wiedza jest do niczego. Elifaz, Bildad i Sofar, co oznaczają te imiona? Elifaz oznacza wróg Boga, Bildad oznacza sama starość, a Sofar oznacza, niszczący wieżę, czy też niszczący obserwatora.
Kilka dni temu, w ostatnim spotkaniu rozmawialiśmy o tym, aby wolniej myśleć, aby się wpatrywać w Oblicze Pańskie. Wolniejsze myślenie nie jest możliwe do zrealizowania przez człowieka, ale my wychodzimy z prośbą, z pytaniem, z potrzebą do Boga, a On powoduje, że wolniej myślimy – to On może powstrzymać ludzkie myśli, to On może wyłączyć je. Kiedy chcemy wolniej myśleć, to nie jesteśmy w stanie zrealizować wolniejszego myślenia, bo im bardziej chcemy je zrealizować, tym bardziej mnożą się myśli. A gdy chcemy wolniej myśleć, to nasza uwaga skupia się całkowicie na innej przestrzeni naszej osobowości, a jednocześnie Bóg powstrzymuje te właśnie myśli, bo myśli, które są w głębinach, one nie wynikają z pięknej córki ziemskiej ani nie wynikają z ciała poniżonego, ale ono jest atakowane, skażane, ono jest pod wpływem myśli wszystkich, którzy chcą czegoś od niego – myśli upadłych aniołów, demonów, egregorów i człowiek odczuwa ogromny huk. Ale w tym momencie, kiedy człowiek myśli o tym, żeby wolniej myśleć, to Duch Boży mocą swoją, potęgą swoją otacza tę istotę i realizuje wolniejsze myślenie, do potrzeb umocnienia się w chwale Bożej.
I tutaj proszę zauważyć tych trzech adwersarzy: Elifaz, Bildad i Sofar – kiedy Hiob dostał trąd, siedział na gnoju. Oni przybyli z daleka i są jakoby osoby, które  bardzo cierpią razem z nim. Później rozpoczęli atak na niego w taki sposób: – Zobacz Hiobie, jeśli ty siedzisz na gnoju, masz gorączkę, masz trąd, drapiesz się skorupą, to chyba jednak Bóg cię opuścił. I jest taka ciekawa zasada, którą Hiob rozumie: oni mówią mu o Bogu, jak Bóg jest wielki, potężny, mocny. Dlaczego mu o tym mówią? – nie dlatego, żeby on ich słuchał, tylko dlatego, żeby zobaczył, że w sercu jest Bóg. A on właśnie to robi, więc nie słucha, tylko kieruje się do serca i Boga widzi. I mówi do nich: – Ależ jednak jest! Więc mówią dalej mu o wszystkich sprawach, a on nie słucha tego, co oni mówią, tylko kieruje się tam, gdzie oni kierują tak naprawdę jego uwagę: do serca, że Boga nie ma, a on spogląda i mówi: – W dalszym ciągu jest, nie zmieniło się nic. I oni są bezsilni, wymyślają różnego rodzaju historie, mówią jak wielki jest Bóg, jak jest doskonały, jak mocny, jaka jest wielka chwała Boga. Ale on spogląda w serce, nie słucha tego, co mówią, tylko kieruje się tym, dlaczego to mówią. Dlatego, bo chcą udowodnić mu, że w sercu jego Boga nie ma. I on za każdym razem, kiedy to mówią, kieruje swoją uwagę do serca i Boga tam w dalszym ciągu widzi.
W trzydziestym drugim rozdziale wychodzi Elihu, to jest czwarty z tych wszystkich adwersarzy – żeby zrozumieć, kim jest Elihu, to można to nazwać bardzo krótko: to jest licho, to jest sam szatan. Imię Elihu oznacza: ten, który otrzymał łaskę, ale jest tym, który tę łaskę sprzeniewierza, łaskę niszczy, jest bezczelny względem Boga i człowieka, wykorzystuje tę łaskę, aby niszczyć człowieka mocą władzy Bożej – czyli to oznacza Elihu. Bóg wie o tym, ale nie usuwa go, dlatego, że ludzie lubią Elihu, ludzie szanują Elihu, ludzie nie znają podstępu Elihu, więc znają go jako cudotwórcę, dobrego, opiekuńczego. I gdyby Bóg usunął Elihu tylko dlatego, że wie, że on jest zły, ale ludzie nie, ludzie by się odwrócili od Boga, mówiąc: – Dlaczego Bóg jest taki srogi, niedobry i dlaczego tak źle postępuje, zniszczył tak dobrego anioła? My się Go boimy, nie chcemy Boga. Dlatego Bóg wszystko uczynił, aby ukazać, że Elihu jest oszczercą, jest kłamcą, wykorzystuje moc Bożą, bo jego imię oznacza moc Boża, Bóg jest pierwszy, ale dalej jest napisane: wykorzystuje Imię Boga dla własnej korzyści i wszystko robi, aby być tym, który rządzi, panuje. Spójrzmy dalej: co się dzieje w głębinach? Kim są ci trzej adwersarze? To są władze duszy, zawłaszczone przez diabła, przez Elihu, zwiedzione przez szatana, ponieważ widzimy, że to Elihu posyła właśnie Elifaza, Bildada i Sofara, aby złamali Hioba. Nie udało im się złamać Hioba, więc sam Elihu wychodzi i zaczyna atakować Hioba, aby Hiob uniósł rękę na Elihu – na tego, który od Boga otrzymał moc. I wtedy, Elihu byłby go zniszczył – Bóg nie mógłby się wtrącić, ponieważ podniósł rękę na tego, który jest sługą Bożym, od Boga otrzymał moc – więc Hiob jest cichy, nie odpowiada nawet słowem, nic nie mówi. I po kilku rozdziałach, Bóg mówi: któż to zaciemnia zamysł Mój słowami nierozumnymi? (Hi 38,2) Mówi tu o Elihu, karci Elihu, odbiera mu władzę, odbiera mu moc panowania i Hiob nie ma już nad sobą nikogo oprócz Boga. I Hiob przedstawia: Hi 42,2:  «Wiem, że Ty wszystko możesz, co zamyślasz, potrafisz uczynić. […] 5 Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem, 6 stąd odwołuję, co powiedziałem, kajam się w prochu i w popiele». Tych trzech adwersarzy Hioba to są władze duszy, które są po stronie ciemności, a jednocześnie to są trzy córki Hioba, które otrzymuje później, dlatego że się za nie modli. Elifaz, Bildad i Sofar odzwierciedlają trzy córki Hioba, które są sprzeczne z naturą Boskiej tajemnicy. Tych trzech będąc pod wpływem Elihu, wykorzystują, wiedzę o Bogu, ale nie mają mocy – słowa nie mają przebicia, nie mają siły wzlotu, dlatego Hioba nie mogą złamać, ponieważ Hiob cały czas widzi w sercu Boga. Oni mówią słowa Boga, ale on wie dlaczego mówią, więc spogląda w swoje serce, aby zobaczyć, co mu zarzucają, ale widzi, że w jego sercu jest Bóg w dalszym ciągu i wie, że słowa ich nie mają tak naprawdę podstawy, bo nie znają serca Hioba, ale mówią, że ono jest właśnie złe. Ale on spogląda w swoje serce i widzi, że nie jest złe, ponieważ Bóg w nim w dalszym ciągu jest. Hi 42,7: Skoro Pan te słowa powiedział do Hioba, przemówił i do Elifaza z Temanu: «Zapłonąłem gniewem na ciebie i na dwóch przyjaciół twoich, bo nie mówiliście o Mnie prawdy, jak sługa mój, Hiob. 8 Weźcie teraz siedem młodych cielców i siedem baranów, idźcie do sługi mego, Hioba, i złóżcie ofiarę całopalną za siebie. Mój sługa, Hiob, będzie się za was modlił. Ze względu na niego nic złego wam nie zrobię, choć nie mówiliście prawdy o Mnie, jak sługa mój, Hiob».
Jesteśmy w tej chwili w głębinach, gdzie Bóg posyła nas i musimy się spotkać z wrogiem naszym najbardziej zaciekłym – ciałem poniżonym, które jest bezsilne bez synów Bożych i służy siłom ciemności. Ono mimo, że jest bezsilne, nie jest zniszczone, ale nie może się wydostać o własnych siłach z tych wpływów, bo jest Elihu, który wpływa na nie i sługą są Elihu. To są trzy władze duszy, które służą szatanowi, bo to się stało już bardzo dawno temu przez upadek ówczesnych synów Bożych. My zstępujemy do głębin i spotykamy się z największym naszym wrogiem, tak jak Hiob spotkał się z największym swoim wrogiem, czyli czterema. Trzema adwersarzami –  przyjaciółmi, którzy czyhają na jego życie – nie mogą go zabić, bo Bóg im zabronił (Hi 2:6) więc chcą, aby się zabił własnoręcznie. A Bóg powiedział: dobrze, możecie go wystawić na próbę, ale nie odbierajcie mu życia – więc jak nie mogą mu życia odebrać, to chcą go doprowadzić do skrajnego wyczerpania, do skraju życia, do ciężkiej depresji, do zagubienia się we wszystkich dociekaniach, ale on tego nie robi. On robi tylko jedną rzecz: skupia się na sercu i cały czas widzi Boga, cały czas On jest w nim, więc nie docieka, gdzie On jest, bo jest w jego sercu. Hi 23:10-12: „Lecz On zna drogę, którą kroczę, z prób wyjdę czysty jak złoto. Moja noga kroczy w ślad za Nim, nie zbaczam, idę Jego ścieżką; nie gardzę nakazem warg Jego i w sercu słowa ust Jego chowam.”

J 11:26: „Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?»”

Nasza natura wewnętrzna, która w pełni wydobywa się spod wpływu zła, jest naturą panującą nad tym światem. A dzisiejszy świat nie pozwala dostać się do tych córek, bo ma względem nich swoje plany, które one te plany realizują, budując ten świat na wzór demoniczny – władzy i panowania tych, którzy nie znają Pana. Dlatego te trzy córki kierują ku temu, aby były wrogiem Boga, aby liczyły tylko na samą starość, czyli żyły przeszłością i aby nie miały zdolności widzenia, spoglądania i uwagi na prawdę Bożą, która ich oczyszcza. W języku hebrajskim, Elifaz i Bildad, to jest tak przedstawione, że oni siebie razem słuchają i są swoimi pomocnikami, i siebie wychwalają nawzajem – jakżeż to doskonale znają Boga, siebie wychwalając, ale Boga nie znając. Ileż to jest takich, że tak mogę powiedzieć, kółek własnej glorii? Siedzą ci ludzie i wychwalają siebie, jak bardzo żyją w Bogu, a nie znają Go w ogóle, gromadzą się gdzieś tam i siebie wywyższają i chwalą, jakżeż to Boga znają i opowiadają między sobą i chwalą się za wszystkie te sprawy, które czynią, ale Boga w ogóle nie znają, będąc daleko od prawdy Bożej. Można zastanowić się ile osób, czy tutaj na spotkaniu, czy na webinarium, ile osób chce w jakiś sposób uzdrowić te trzy władze duszy, swoje córki. Dlaczego mówię o tym w taki sposób? – dlatego, że uzdrowienie córek, tych właśnie władz duszy, mogłoby zniszczyć plany tych ludzi i spokój, który mają, dobrą pracę, więc mogą to wysłuchać, ale nie muszą od razu w to wierzyć. Ale to, co mówię jest związane z rzeczywistością, którą w tej chwili Bóg objawia, ponieważ słońce duchowe świeci i obnaża naturę trzech władz duszy, czyli naturę ciała poniżonego, które to dzisiaj daje ludziom w kość. Ludzie chcą szukać gdzie indziej odpowiedzi, ale prawda ich znajdzie, oni przed nią nie uciekną i mimo że uciekają, wcześniej czy później ich znajdzie. Lepiej by było dla nich, żeby znalazła ich wcześniej. A jak znajdzie ich później, to będzie trochę gorzej, bo będą już po prostu u schyłku swojego istnienia; albo wyczerpani, albo wyniszczeni. I dlatego nasza postawa, czyli trzy władze duszy – to my jako synowie Boży nie możemy tego od nich żądać, ale musimy sami tę ogromną pracę wykonać, ponieważ jest to powiedziane u Hioba: on modlił się o to, aby synowie nie zwiedli córek, a jeśli to się stało, to żeby Bóg wybaczył i żeby wrócili na właściwą drogę. (Hi 1:4-5) Hiob zachowuje cały czas jedność z Bogiem, Hi 1,1: Żył w ziemi Us człowiek imieniem Hiob. Był to mąż sprawiedliwy, prawy, bogobojny i unikający zła. 2 Miał siedmiu synów i trzy córki. To jest o człowieku. Można powiedzieć to w taki sposób: budowa duchowa człowieka, tajemnica duchowa człowieka – siedmiu synów i trzy córki. My zdążając do Boga, całkowicie musimy w sobie odnaleźć, jak to Chrystus mówi: wstąpił do siódmego nieba, ale żeby wstąpić do siódmego nieba musiał przejść przez pierwsze, drugie, trzecie, czwarte, piąte, szóste aż wstąpił do siódmego nieba.
I dlatego Bóg mówi do Elifaza, do Bildada i do Sofara: – Zhańbiliście się! Zmyjcie teraz swoją hańbę, złóżcie po siedem ofiar całopalnych, a Hiob będzie się modlił i Ja wam wybaczę, bo wasze modlitwy do Mnie nie dotrą, ale Hioba tak. Hiob sercem do Mnie przemawia i Ja go słyszę, on jest czysty, doskonały. Dlatego muszą zmyć swoją hańbę, a to człowiek – syn Boży, zmywa hańbę trzech władz duszy, czyli postawy przeciwnej Bogu, wrogość Bogu, postawy trwania w starości, która w dzisiejszym świecie jest ukazywana, że Bogu się starość nie udała. Ale Bóg jej nie stworzył, przecież Bóg stworzył człowieka wiecznego. Starość jest z powodu tego, że człowiek trwa w iluzji, złudzeniu i ułudzie i nie dba o trzy władze duszy, czyli o córki, które są nieodzowne, aby całość stanowiły z siedmioma synami – czyli siedem nieb – siedem doskonałych stanów nieba musi istnieć, abyśmy mogli całkowicie doświadczyć Boskiej tajemnicy, Boskiej obecności. A ci właśnie są tymi, którzy otrzymują ponownie córki swoje, aby miały udział ze swoimi braćmi w Królestwie Bożym. Jest napisane, że Hiob modlił się za Elifaza, za Bildada i Sofara, ale nie jest napisane, że modlił się za córki, ale to my musimy wiedzieć; możemy to tylko poznać w sercu – ponieważ w sercu jest całość. I dlatego, proszę zauważyć: Księga Hioba jest tak napisana, że w sercu jest całość, a na zewnątrz jest wszystko z innej bajki i nie wiemy o co chodzi, ale gdy jesteśmy skupieni na wartości, to wtedy wszystko widzimy jasno. Duch Święty nam ukazuje, że sercem żyjąc, Księga Hioba objawiła nam całą tajemnicę, całą naturę wewnętrzną. Ona ma taką samą naturę budowy jak Pieśń nad Pieśniami i ten sam stan potrójnego stanu tajemnic, stanowią o tej samej tajemnicy jedności. Gdy przedzieramy się przez wszystkie te zewnętrzne przestrzenie, które tam są, czyli Pieśń nad Pieśniami – poetycki, zmysłowy i prorocki, i w Księdze Hioba jest też ta sama sytuacja – pewnego rodzaju opowiadanie, jednocześnie można ulec zamieszaniu, ale ostatecznie jest proroctwem. A w Pieśni nad Pieśniami można ulec pokusie, czyli zmysłowości – też zamieszaniu. Więc one mają tę samą budowę, tak samo się objawiają, ale mają cel ostatecznie doskonałości. Oz 14:10: „Któż jest tak mądry, aby to pojął, i tak rozumny, aby to rozważył?» Bo drogi Pańskie są proste: kroczą nimi sprawiedliwi, lecz potykają się na nich grzesznicy.”

J 11:27: „Odpowiedziała Mu: «Tak, Panie! Ja mocno wierzę, żeś Ty jest Mesjasz, Syn Boży, który miał przyjść na świat».”

Nasza praca przechodzi na całkowicie inny poziom: już nie myślimy o sytuacji, co tam takiego dzieje się w głębinach, co tam się dzieje z ciałem poniżonym, jakie tam są problemy wewnętrzne – tylko my jesteśmy już wewnątrz tego świata, wewnątrz tej przestrzeni; już jesteśmy rdzeniem prawdy, czyli modlitwą Hioba, synami Bożymi, rdzeniem, pośrodku życia przebywania pięknej córki ziemskiej, czyli ciała poniżonego, czyli władz duszy; jesteśmy pośrodku. Jesteśmy jednocześnie świadomi i narażeni na te wszystkie siły. Jakie to są siły? – wrogość Bogu – one chcą nas złamać, bo my musimy o nią zadbać, o piękną córkę ziemską. Musimy ją stamtąd wydobyć, bo taka jest wola Boża, ale musimy się sprzeciwić jej wrogości Bogu – więc żeby się sprzeciwić jej wrogości Bogu, to musimy być nieskazitelnie doskonali i czyści w Bogu, aby nie ulec myślom właśnie tych adwersarzy, które mówią o Bogu w sposób jakoby doskonały. Nie możemy słuchać tego, co mówią, tylko to wiedzieć, co powiedział Hiob: – Ja już znam wasze knowania względem mnie. Poznałem: chodzi wam o to, żebym słuchał tego, co mówicie, i żebym zapomniał o obecności Boga w moim sercu. Ale ja nie skupiam się na tym, o czym mówicie, też nie wiecie, czy w moim sercu jest Bóg.                                TAK, JEST!
I dlatego tutaj, będąc w głębinach jako synowie Boży, mając świadomość obecności tam, musimy stoczyć bitwę z czym? – z Elifazem, czyli wrogością Bogu, ale nie oficjalną wrogością Bogu; Elifaz ukazuje w swojej przemowie wielkość Boga, ogromną wielkość Boga w sposób rozumowy, chce ukazać Hiobowi jedną rzecz: – Nie wiesz tego? Nie pojmujesz do końca? Jak nie rozumiesz, to jak może być w tobie Bóg? A Hiob spogląda w serce i mówi: – Jest we mnie Chrystus, nie muszę tego rozumieć, On jest moim zrozumieniem, nie od mojego zrozumienia zależy to, że Bóg we mnie istnieje, ale to, że Bóg we mnie istnieje zrozumiem i tej chwili nie muszę zrozumieć, bo ono mi nie jest potrzebne po to, żeby Bóg we mnie istniał. Potrzebna mi jest moja wiara. I druga sytuacja, która jest bardzo mocno widoczna w tym świecie: ludzie żyją głównie pod wpływem umarłych, przodków, starości i śmierci, ludzie ulegają temu, co przemija. Mimo, że człowiek ten właśnie ziemski przemija, to to, dla nich nie jest przemijające, wszystko robią, aby on nigdy nie przeminął – jest to panowanie przeszłości, która mówi, że jest prawdą i chce trwać na wieki, mimo, że w nim nie ma wieczności, to ludzie powodują, że starość jest wieczna, że ona istnieje w tych wszystkich pokoleniach, gdzie ludzie umierają i uważają, że to jest naturalne. I tutaj dalej –  obserwator: Zwróć uwagę na to, co cię otacza, na swoje życie, czy masz odpowiednią ilość pieniędzy, czy cię otaczają dobre rzeczy, czy wszystko masz to, co ci potrzeba, czy inne rzeczy są właściwe? Ciekawą rzecz przedstawia tutaj Hiob, kiedy Bóg zabiera Hiobowi wszystko, domy jego są zniszczone, synowie giną, córki giną itd…, wszystko jest zniszczone. Później diabeł przychodzi i Bóg mówi: – No i co? Hiob dalej Mi służy. – O, zabierz mu zdrowie, jak zabierzesz mu zdrowie, to będzie Ci bluźnił. Kiedy tak się dzieje, to trzy władze duszy skupiają się razem w żonie Hioba i przedstawiają: – Jestem wrogiem Boga, nie mogę i nie umiem być stara i biedna i nie będę się wpatrywała w Bożą naturę, bo ona mi jest niepotrzebna, a ty też tego nie rób, bo ci nic dobrego nie przynosi, Hi 2:9: „Rzekła mu żona: «Jeszcze trwasz mocno w swej prawości? Złorzecz Bogu i umieraj!»” Żona Hioba objawia głos trzech jako jedna, czyli władz duszy, które są zwiedzione, istnieją tylko w bogactwie, w dobrobycie, nie potrafią być biedne i tylko potrafią Boga wykorzystywać i tylko narzekać, że ciągle mało. I uciekają przed starością – starość ma tu odzwierciedlenie: trzymanie się nawyku przeszłości i swoich ojców, dziadów i dążeń, które oni mieli. Proszę zauważyć ciekawą rzecz – przeciwność starości: Starzec w swych dniach nie zawaha się spytać siedmiodniowego chłopca o miejsce życia i żyć będzie (Ewangelia wg św. Tomasza). Czyli nie starość objawia mu mądrość, ale dziecko, które przychodzi na ten świat, czyste i doskonałe objawia mu mądrość, objawia tę prawdę, miejsce życia. Żona Hioba jest zagorzałą służebnicą Elihu, która w bogactwie się odnajduje, w panowaniu, we władzy, ale w żaden sposób nie może się odnaleźć w biedzie, w służebności Bogu, we wpatrywaniu się w Niego i w tym, że młodość otrzyma wtedy, kiedy jej starość przeminie razem ze śmiercią, dla niej jest to niemożliwe, ona nie może Mu ufać, nie chce Mu ufać. Ale proszę zauważyć: Bóg posyła nas do głębin po żonę swoją, nazywa tę właśnie istotę pognębioną, utrudzoną: Oz 2,7: Matka ich bowiem uprawiała nierząd, okryła się hańbą ta, co je poczęła; mówiła bowiem: „Pobiegnę za swymi kochankami, co chleb mi dają i wodę, wełnę, len, oliwę i napój”. 8 Dlatego zamknę jej drogę cierniami i murem otoczę, tak że nie znajdzie swych ścieżek. 9 Za kochankami swymi pobiegnie, ale ich nie dogoni; pocznie ich szukać, ale nie znajdzie. Wtedy powie: „Pójdę i wrócę do mego męża pierwszego, bo wówczas lepiej mi było niż teraz”. […] 18 I stanie się w owym dniu – wyrocznia Pana – że nazwie Mnie: „Mąż mój”, a już nie powie: „Mój Baal”. 19 Usunę z jej ust imiona Baalów i już nie będzie wymawiać ich imion. 20  W owym dniu zawrę z nią przymierze, ze zwierzem polnym i ptactwem powietrznym, i z tym, co pełza po ziemi. Łuk, miecz i wojnę wyniszczę z jej kraju, i pozwolę jej żyć bezpiecznie. 21 I poślubię cię sobie [znowu] na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. 22 Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana. 23 W owym dniu – wyrocznia Pana, odpowiem na pragnienia niebios, a one odpowiedzą na pragnienia ziemi. Jeśli nazwie Go „mój mąż”, to ona jest jego żoną, bo niemożliwym jest, aby żona istniała bez męża i mąż istniał bez żony – to jest wynikiem tylko tajemnicy małżeństwa. Żona Hioba to są te trzy córki, ostatecznie każda z tych córek w nim musi odnaleźć jego właściwą postawę, on musi dać jej właściwą postawę, ponieważ trzy córki Hioba, czyli władze duszy nieustannie wpływają na jego postrzeganie świata. I to widać właśnie u Elifaza, Bildada i Sofara, którzy chcą zmienić jego światopogląd, chcą zmienić jego postrzeganie Boga, chcą wykorzystać jego rozum, umysł, jego wolę i świadomość ku temu, aby on przestał postrzegać Boga, ale skupił się na badaniu słów. Ale on skupił się na badaniu własnego serca – a ich serca poznaje, mówiąc: – Ja już znam wasze knowania względem mnie. Poznaję, że słowa są tu nieważne, ale ważne jest, jak moje serce się zachowa, bo na nie czyhacie i mówicie, że w nim nie ma Boga. Ale ja nie słucham słów waszych, tylko wiem, dlaczego to mówicie i dlatego rozpoznaję ten stan. I w dzisiejszym świecie jest ta sama sytuacja. Ludzie mówią różne rzeczy, ale mają różne emocje, różne zamiary. Dlatego rozumiemy teraz coraz głębiej naszą pracę, która na nas jest nałożona, pracę w głębinach. Ale tę pracę tylko i wyłącznie mogą wykonać synowie Boży. Kol 2:18-19: „Niechaj was nikt nie odsądza od nagrody, zamiłowany w uniżaniu siebie i przesadnej czci aniołów, zgłębiając to, co ujrzał. Taki, nadęty bez powodu zmysłowym swym sposobem myślenia, nie trzyma się mocno Głowy – [Tego], z którego całe Ciało, zaopatrywane i utrzymywane w całości dzięki wiążącym połączeniom członków, rośnie Bożym wzrostem.”

J 14:3: „A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem.”

2Kor 10,3: Chociaż bowiem w ciele pozostajemy, nie prowadzimy walki według ciała, 4 gdyż oręż bojowania naszego nie jest z ciała, lecz posiada moc burzenia, dla Boga twierdz warownych. Udaremniamy ukryte knowania – kościół śmierci, który zdeprawował całą naturę człowieka i z władz duszy uczynił własną warownię przeciwną Bogu, to są właśnie te wszystkie władze duszy – Udaremniamy ukryte knowania 5 i wszelką wyniosłość przeciwną poznaniu Boga i wszelki umysł poddajemy w posłuszeństwo Chrystusowi 6 z gotowością ukarania każdego nieposłuszeństwa, kiedy już wasze posłuszeństwo stanie się doskonałe. Św. Paweł dokładnie mówi o tej właśnie sytuacji – o warowniach, które w głębinach istnieją i tylko synowie Boży mogą tę warownię rozbić, ale tylko przez czyste postępowanie i doskonałość te warownie mogą pokonać, ponieważ muszą stanąć pośrodku władz duszy, w centrum tego świata, gdzie Bóg jest w braku poszanowania, jest we wrogości, jest sama starość – trwanie w sytuacjach, które nie dają człowiekowi tej objawiajacej życie tajemnicy prawdy Bożej – gdzie prawdziwe życie duchowe jest nieustannie młode, nikt nie umiera. I trzeci aspekt: Sofar; niszczenie poszukiwania Boga, niszczenie zdolności zwracania uwagi na Boga – tam musimy stanąć i dlatego, będąc tam w głębinach, musimy oprzeć się tym wszystkim kuszeniom, ale to, jak już mówiłem, nie jest to oficjalny aspekt, że jesteśmy wrogami Boga – kościół śmierci wprowadził całkowicie inną zasadę poszukiwania Boga, która spowodowała porzucenie Boga, wypełnienie tych trzech elementów, czyli typowe działanie żony Hioba – kościół śmierci jest jak żona Hioba; dba o to, żeby władze duszy się nie objawiły i zostały wyzwolone.
My musimy być świadomi całkowicie tej natury, naszej postawy Chrystusowej. Nikt tam nie wejdzie w inny sposób – to wiary droga. O tym mówi Daniel: – To wiary droga, nikt tam nie wejdzie, tylko wierzący. To przyszedł czas wiarygodnych – godnych wiary. Oni są wiarygodni i dlatego są godni wiary. Synowie Boży są wiarygodni, bo trwają w wierze – są wiarygodni. Więc tylko człowiek o najczystszych intencjach, szczerym sercu, ten, który ufa Bogu, czyli jest przeciwnością Elifaza, ten, który trwa w nieustannej młodości Bożej, bo Bóg daje mu swoje Życie, swoim Życiem go utrzymuje, który jest wieczny, trwa w Bogu, i ten, który jest obserwatorem, nieustannie bada swoje myśli i nieustannie trwa w Obliczu Pańskim, bo wpatrując się w Oblicze Pańskie, jest tym, który jest synem Bożym. Więc wiemy, co czynić – Hiob to właśnie robi, nieustannie słucha Boga, trwa w prawdziwej młodości swojego życia, mimo, że jest stary, ma siedemdziesiąt kilka lat, a może nawet więcej; jednocześnie wpatruje się w Boską naturę, badając swoje serce nieustannie. A co robią adwersarze? – nieustannie chcą jego uwagę skierować na rozum, na teologię, na wiedzę o Bogu, a nie Theologos – na Słowo Boże, które jest żywe i trwa, które istnieje w człowieku i ono trwa. 1P 1,23: Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. To jest ta tajemnica. Ef 2:10: „Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.”

J 14:6: „Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.”

Dlatego, gdy jesteście tam w głębinach i dopadnie was Elifaz, Bildad i Sofar, to jedynie serce was ratuje, w którym jest Chrystus, i w którym jest cisza i miejsce z Nim – ponieważ oni chcą was omamić, aby wasze rozumy stały się waszym bogiem, a oni panem nad waszym bogiem; chcą, abyście słuchali rozumu, nad którym oni mają panowanie – wtedy robicie wszystko to, co oni chcą, myśląc, że to wy chcecie. Ludzie mogą dziś powiedzieć: – Myśleliśmy, że pozbyliśmy się kłopotów, ale się dopiero rozpoczęły. Chrystus nas wydobył z problemu, uwolnił nas i wiemy o tym, że jesteśmy wolni, ale ta praca to dopiero jest ciężka praca, bo nie jest to coś, o czym myślimy i wierzymy, tylko praca z podkasanymi rękawami i z potężnie napiętymi mięśniami i lejącym się potem, aby wykonać tę pracę – ale w wierze to się nie dzieje, nie można tego w taki sposób wykonać. Ale można to porównać, że to jest dopiero w tym momencie nasze zrozumienie, co Chrystus powiedział: – Naśladujcie Mnie, wierzcie Ojcu, bądźcie ufni, oddani i posłuszni, a Łaska was umocni i zwyciężycie; własnymi siłami się z tego nie wydobędziecie. I w tym momencie widzimy tę pracę bardzo głęboką, która jest wykonywana, ogromnie głęboką, ale ona tylko tak wygląda na głęboką, ponieważ są tam zjadliwe, diabelskie siły, które dają wrażenie chaosu. Ale gdy skupicie się na sercu, to w sercu jest cisza; ten chaos nie będzie was dotykał, nie będziecie odczuwali tego gwaru, bo potrzebne wam jest to, abyście wolniej myśleli – czyli obserwator. Potrzebna jest świadomość Zbawienia, czyli odejście od samej starości, i pochwała Bogu, aby chwalić Boga i porzucili to, co jest niewiarą i wrogością Jemu. Bo w niej, w pięknej córce ziemskiej, czyli w ciele poniżonym, czyli we władzach duszy, czyli w córkach Hioba, musi się objawić co? – wasza natura, którą macie, jeśli ją macie. Ponieważ jeśli ją macie, to się ona objawi; jeśli jej nie macie, no to nie może się objawić, więc tym bardziej szybko ją nabądźcie, abyście ją mieli, jak w wersetach Apokalipsy św. Jana 3,14: Aniołowi Kościoła w Laodycei napisz: To mówi Amen, Świadek wierny i prawdomówny, Początek stworzenia Bożego: 15 Znam twoje czyny, że ani zimny, ani gorący nie jesteś. Obyś był zimny albo gorący! 16 A tak, skoro jesteś letni i ani gorący, ani zimny, chcę cię wyrzucić z mych ust. 17 Ty bowiem mówisz: „Jestem bogaty”, i „wzbogaciłem się”, i „niczego mi nie potrzeba”, – trzy stany także – a nie wiesz, że to ty jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny i ślepy, i nagi. 18 Radzę ci kupić u mnie złota w ogniu oczyszczonego, abyś się wzbogacił, i białe szaty, abyś się oblókł, a nie ujawniła się haniebna twa nagość, i balsamu do namaszczenia twych oczu, byś widział. To są te trzy siły, które oczyszczają nas całych. A tutaj jest tych wcześniej pięć podanych, czyli: jesteś nieszczęsny i godzien litości, i biedny, i ślepy i nagi – wola, świadomość, rozum, pamięć i umysł, ale to trzy są podstawowe: świadomość, rozum, wola i – Rz 1,20: Albowiem od stworzenia świata niewidzialne Jego przymioty – wiekuista Jego potęga oraz bóstwo – stają się widzialne dla umysłu przez Jego dzieła, tak że nie mogą się wymówić od winy – czyli obserwator, ale zagubiony; może umysłem postrzegać tę prawdę, ale nie chce, bo szuka czego innego i wszedł w komitywę z rozumem. Rz 1,28: A ponieważ nie uznali za słuszne zachować prawdziwe poznanie Boga, wydał ich Bóg na pastwę na nic niezdatnego rozumu, tak że czynili to, co się nie godzi. Nie poznali prawdziwego Boga, czyli ulegli podszeptom zła i stali się wrogiem Boga – czyli Elifaz. A dzisiaj ludzie żyją w pochwale Bildada, czyli samej starości, i unikają tego, co jest napisane w Ewangelii św. Jana 3,20: Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. Czyli nie poszukuje, aby nie została ukazana prawda o nim, bo nie chce. 21 Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu».
Dzisiaj jest preludium, dzisiaj jest otwarcie tajemnicy właśnie trzech władz duszy, tajemnicy Elifaza, Bildada i Sofara, a jednocześnie Elihu, któremu oni służą; trzy władze duszy służą teraz szatanowi, są wrogiem postawy synów Bożych – a synowie Boży są stworzeni po to, aby przeciwstawić się władzy trzech córek, abyśmy je odzyskali w pełni jako jedną naturę prawdziwej natury Boskiej, o czym jest mowa, że musimy zjednoczyć się właśnie z tą, która jest tak naprawdę przeznaczona nam jako żona, w ogrodach: – Wejdź do mojego ogrodu. – Wchodzę do mojego ogrodu, bo twój ogród jest moim ogrodem, to ja mam klucz do niego, to ja objawiam w swoim ogrodzie tajemnicę twojego ogrodu. Nie możesz poznać swojego ogrodu, kiedy ja ci nie ukażę tajemnic swojego ogrodu; to ja jestem tym, który objawia ci tajemnicę twojego ogrodu. I tu właśnie ujawnia się nasza praca, w tej chwili, która została wydobyta z odmętów ciemności, z odmętów przeszłości, spod wielkiego głazu przeszłości, niewiedzy i nienawiści, abyśmy wydobyli się spod tego głazu ignorancji i nienawiści do Boga, starości i braku spojrzenia w Oblicze Pańskie, abyśmy pozbawieni tego odium, które porzucamy z radością, abyśmy stanęli ponownie twarzą w twarz ze Stworzycielem naszym razem z córkami, z żoną, jako syn Boży i człowiek światłości stanowiący całość, bo jest powiedziane o całości: Istnieje światłość w człowieku światłości, on oświetla świat cały (Ewangelia wg św. Tomasza). Syn Boży stanowi całość z człowiekiem światłości (J 12:36). W tej chwili ta tajemnica się otwiera i ona ma moc burzenia twierdz warownych, działa w potędze Nieba, które zstępuje na ziemię i ma władzę burzenia twierdz warownych, aż do pełnego posłuszeństwa – jak to św. Paweł powiedział: Aż posłuszeństwo stanie się wasze doskonałe (2Kor 10,6). Bóg jest z tymi, którzy są z Nim – wybieramy Go z całej siły. Dlatego wysłuchuje moich próśb, dlatego, że jest ze mną, a objawia mi te rzeczy, ponieważ bez Niego nie byłyby one ujawnione, a są ujawnione, dlatego, że to On je ujawnia, bo tak chce. J 12:44-46: „Jezus zaś tak wołał: «Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności.”

J 12:36: „Dopóki światłość macie, wierzcie w światłość, abyście byli synami światłości». To powiedział Jezus i odszedł, i ukrył się przed nimi.”

Teraz rozumiecie, że Chrystus Pan złożył ofiarę ze swojego Życia za nas, abyśmy byli zdolni w pełni ocalić trzy córki, które są w tym momencie Jego wrogami, czyli trzy władze duszy. Na końcu, będąc posłusznym Bogu, Bóg wydobywa Hioba z tego udręczenia; jest napisane: 11 Przyszli do niego wszyscy bracia, siostry i dawni znajomi, jedli z nim chleb w jego domu i ubolewali nad nim, i pocieszali go z powodu nieszczęścia, jakie na niego zesłał Pan. Każdy mu dał jeden srebrny pieniądz i jedną złotą obrączkę. 12 A teraz Pan błogosławił Hiobowi, tak że miał czternaście tysięcy owiec, sześć tysięcy wielbłądów, tysiąc jarzm wołów i tysiąc oślic. 13 Miał jeszcze siedmiu synów i trzy córki. 14 Pierwszą nazwał Gołębicą, drugą Kasją, a trzecią Rogiem Antymonu. 15 Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Dał im też ojciec dziedzictwo między braćmi. 16 I żył jeszcze Hiob sto czterdzieści lat, i widział swych potomków – w całości cztery pokolenia. 17 Umarł Hiob stary i pełen lat (Hi 42,11-16). Ciekawą sytuacją jest to, że jak czytamy Septuagintę, to końcówka jest całkowicie inna, całkowicie inaczej te lata są obliczane i jest sytuacja dopełnienia pełnego życia w  doskonałości, i on właściwie spotyka się z Bogiem, ponieważ wypełnił całą pracę, zadanie doświadczenie i próby doskonale. Zresztą to, że spotyka się z Bogiem jest napisane wcześniej: Na początku znałem Cię tylko ze słyszenia, teraz odnalazłem Cię oczami, poznałem Cię oczami (Hi 42,5). Bóg mówi: – Jesteś dobry, jesteś doskonały – oni są źli, ale nie zniszczę ich, ale ty módl się za nich i wysłucham twoich próśb. Czyż nie widzicie tutaj posłania synostwa Bożego? Synowie Boży są posłani do głębin tymi, którzy ufają Bogu z całej siły. Gdy ufamy z całej siły Bogu, zstępujemy do głębin i staczamy bitwę z ciałem poniżonym. Jest zresztą powiedziane na samym początku Księgi Hioba, w pierwszym rozdziale, że Hiob modlił się nieustannie za swoich synów i swoje córki. Jeśli spojrzymy na całą Księgę Hioba jako jednego człowieka, nie jako jego synów i jego córki, ale jego samego, to zrozumiemy, że on się nieustannie modlił, głęboko się modlił o swoich synów i córki, aby przez to, że jego synowie zapraszają je nie tam, gdzie powinni i źle się zachowują, to z tego powodu on modli się przez swoją głęboką postawę, o synów, a tak naprawdę o siebie – ratuje synów i właśnie te trzy swoje córki. I Bóg oddaje mu te trzy córki: pierwszej daje na imię Gołębica, drugiej Kasja, trzeciej Róg Antymonu; Gołębica – czystość, Kasja – zapach, czyli kadzidło, i Róg Antymonu – jasne spojrzenie, czyli objawienie prawdziwego spojrzenia, aby widział Boga oczami otwartymi, własnymi oczami; czyli wchodzi do domu, gdzie jest dom Gołębicy pachnący Kasją i doświadcza pełni chwały, widząc Boga oczami swoimi.
Chrystus Pan już wiele lat temu powiedział nam i nakazał nam pracę głęboką nad piękną córką ziemską, wydobycie jej z udręczenia ciała poniżonego; my wykonywaliśmy tę pracę tylko dlatego, że Jemu ufaliśmy, nie dlatego, że rozumieliśmy. Tylko dlatego, że Mu ufaliśmy, że przez wiarę zdążaliśmy tam – a gdy tam jesteśmy i to dzieło wykonujemy, i staczamy bitwę z adwersarzami, bo adwersarze spowodowali, że trzy córki jakby przyodziane zostały w  szaty Elifaza, Bildada i Sofara, stały się wrogami, aby nie pamiętały kim naprawdę są, ponieważ są pod wpływem sił, które je deprawują, deprymują i deprywują. A on, mając tę świadomość, stacza bitwę, modli się o swoich synów, czyli modli się o swoją jedność w Bogu, bo to jest cała natura człowieka, cała jego natura. Modli się o swoich synów, nieustannie zanosząc prośby do Boga, aby jego córki wydobyć z udręczenia, które mogłoby powodować upadek jego córek. Zastanawiałem się nad sytuacją, kiedy czytałem Księgę Hioba, kim są córki Hioba? Duch Boży przedstawia tę sytuację: – Nie wiesz jeszcze kim są trzy córki, ale to nie znaczy, że nad nimi nie pracujesz, że nie wydobywasz ich z udręczenia – wydobywasz je z udręczenia. Jak je wydobędziesz z udręczenia, to Ci powiem, kim one są. I gdy przez wiarę wypełniana jest ta praca, Bóg ukazuje, kim są. Więc nie idę tam, dlatego, że słucham rozumu, bo nie wiem, ale idę tam dlatego, że wierzę Bogu, bo tam mnie prowadzi; stawia mnie przed moją pracą, zadaniem, doświadczeniem i próbą. Jestem Jemu posłuszny, wykonuję tę pracę, to zadanie, doświadczenie i próbę. Teraz Duch Święty ujawnia właśnie to, co jest dla każdego do wykonania, każdy ma tę pracę. Dzisiaj świat oferuje, że tak mogę powiedzieć, tej pięknej córce ziemskiej, czyli Elifazowi, Bildadowi i Sofarowi, troszeczkę cukierków, może ciasteczek, może jakąś terapię małą, aby człowiek nie był nieszczęśliwy z obecności tychże udręczonych, a właśnie zjadł trochę cukiereczków i one są już spokojne(!?). I ludzie zasładzają swoją tę naturę podświadomą, nie zdają sobie sprawy, jakie tam jest licho, czyli Elihu. Ale proszę zauważyć, Bóg usunął Elihu, ale jego sług nie; Hiobowi powiedział: – Módl się za nie a Ja przywrócę im pełną chwałę. I dlatego jest powiedziane, Hi 42,15: Nie było w całym kraju kobiet tak pięknych jak córki Hioba. Dał im też ojciec dziedzictwo między braćmi. Czyli władze duszy i synowie Boży stanowią całość, są w tym samym dziedzictwie. To całe dziedzictwo należy do nich – oni są tymi, którzy panują nad całą ziemią. Rz 8:19-21: „Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych.”

J 12:28: „Ojcze, wsław Twoje imię!». Wtem rozległ się głos z nieba: «Już wsławiłem i jeszcze wsławię».”

Tutaj odzwierciedla się cała tajemnica naszej wewnętrznej pracy, która już została ukazana przez Boga w Starym Testamencie, w pierwszej właściwie Księdze starożytnej – Księdze Hioba, w której jest ukazana cała wewnętrzna natura naszej istoty. Trzech adwersarzy, czyli piękna natura duchowa została zwiedziona przez upadłych aniołów i stała się wrogiem naszym, czyli wrogiem Boga, kieruje ku starości i niszczy zdolność wpatrywania się w Tego, który żyje, póki żyjemy, abyśmy żyli. Ewangelia wg św. Tomasza: Jeśli widzisz Tego, który żyje, przypatrz się Temu, który żyje, póki żyjesz, abyś żył – czyli obserwator, czyli ten, który zwraca uwagę głęboko na stan swojego serca, który jest i odzwierciedla duchową obecność Boga w naszym sercu. Jesteśmy nieustannie obserwatorami, wpatrujemy się w Oblicze Pańskie, jak to jest powiedziane u św. Pawła: na ich twarzach widzimy blask Boga, oni jaśnieją blaskiem Jego, wpatrują się nieustannie w blask Boga(2 Kor 3:18). Dostrzegamy, że trzy córki to są trzy władze duszy; jednocześnie Święta Maria Matka Boża w ikonografii przedstawiona jest z lilią, która ma trzy płatki, a te trzy płatki odzwierciedlają trzy władze duszy, jednocześnie sumienie i jednocześnie Ją, która prowadzi synów, aby oni uczynili właśnie tę naturę wewnętrzną – władze duszy – istotę tej natury potrójnej: czyli woli, rozumu i świadomości, uczynili zdolną do istnienia w prawdzie Bożej. Ten stan, o którym rozmawiamy, to jest wola, rozum i świadomość: Elifaz, Bildad i Sofar, jednocześnie trzy władze duszy, jednocześnie Elihu, który gdy nie ma synów Bożych ma władzę nad władzami duszy i wszystko czyni, aby one były wrogie prawdzie Bożej, aby trwały w samej starości i nigdy nie osiągnęły prawdziwej, świętej natury doskonałości i wiecznej młodości i żeby nigdy nie wpatrywały się w Boga, i żeby zniszczyć obserwatora, czyli zdolność widzenia Boga swoją naturą duchową, wiarą, duszą, aby świadomość się nie skierowała ku Bogu. Ale przecież jest powiedziane: Bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi, niech się święci Imię Twoje, uświęciło się Imię Twoje, czyli pierwsze: nie gardź Bogiem, ale uświęcaj Jego Imię; w Królestwie Jego nikt nie umrze, nie będzie starości, będzie Wieczne Życie, nie będzie już słońca zwykłego, ale On sam będzie świecił, i Wola Twoja nieustannie będzie wypełniana, bo serca wasze będą się wpatrywały nieustannie w Jego Oblicze. Proszę zauważyć: Uświęcone Imię, Królestwo Boże i Wola Boża odzwierciedlają te trzy stany, które gdy są doskonałe, odzwierciedlają oczyszczenie całkowicie naszej natury wewnętrznej, czyli św. Hiob przedstawia tutaj właśnie tę naturę naszego dzisiejszego synostwa Bożego, która już od zarania dziejów jest ukazana jako właściwa droga do głębin, gdzie Hiob odzwierciedla naturę Chrystusową, gdzie modli się za wszystkich, a Bóg odpuszcza tym wszystkim, dlatego że wysłuchuje Hioba. My trwamy w Chrystusie z całej siły, bo synowie Boży powstali z mocy samego Chrystusa, ponieważ w Chrystusie Panu jesteśmy stworzeni ponownie do Życia, jak to mówi św. Piotr: Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa (1P 1,23). Św. Paweł mówi w Liście do Efezjan 2,10: Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili. W tej chwili słowa: dla dobrych czynów, […} abyśmy je pełnili – one stają przed nami otworem, rozumiemy, co to są za czyny. Bóg uczynił nas doskonałymi, abyśmy mogli stoczyć bitwę z Elihu, który posyła trzy władze duszy, aby człowiek walczył z Bogiem, był wrogiem Boga, żeby trwał w starości, a wieczne życie jest tam, gdzie Bóg mu obiecał Nowe Jeruzalem, w którym nie będzie starości, będzie wieczna młodość, Wieczne Życie, gdzie nie będzie już świecy ani lampy, ale sam Bóg będzie świecił, będzie już tylko dzień – Wieczne Życie, gdzie nikt nie będzie spał, bo sen nie będzie potrzebny, ponieważ będzie nieustanne chwalenie Boga, który będzie najdoskonalszym stanem relaksu i relacji. 2 Kor 3:16-18; 4:1-4: „A kiedy ktoś zwraca się do Pana, zasłona opada. Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański – tam wolność. My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu. Przeto oddani posługiwaniu zleconemu nam przez miłosierdzie, nie upadamy na duchu. Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka. A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga.”

Link do nagrania wykładu – 23.05.2025
Link do wideo na YouTube – 23.05.2025
Link do nagrania w Spotify – 23.05.2025