Prawdziwym 艣wiatem, kt贸ry jest 艣wiatem g艂臋bin, jest natura 艣wi臋tego serca cz艂owieka. To jest ta wewn臋trzna istota, prawdziwa natura nasza praduszy, ona jest 艣wi臋tym sercem. W niej nale偶y 艣piewa膰 hymny, w niej nale偶y 艣piewa膰 psalmy, przez natchnienie 艂ask膮. Kol 3:16: „S艂owo Chrystusa niech w was przebywa z [ca艂ym swym] bogactwem: z wszelk膮 m膮dro艣ci膮 nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pie艣ni pe艂ne ducha, pod wp艂ywem 艂aski 艣piewaj膮c Bogu w waszych sercach.”
Ps 82:6: „Ja rzek艂em: Jeste艣cie bogami i wszyscy – synami Najwy偶szego.”
Tylko ci, kt贸rzy znajduj膮 si臋 w 艢wi臋tym Sercu Chrystusa, mog膮 sta膰 si臋 dawcami 艣wi臋to艣ci 艣wi臋tego serca cz艂owieka – to jest jego o艂tarz, jego miejsce prawdziwej chwa艂y, jego miejsce prawdziwego wielbienia Boga, bo ono tam si臋 w g艂臋binach odbywa, tam gdzie jest w艂a艣nie 艣wi臋te serce.
Ps 84:5-6,10,12-13: „Szcz臋艣liwi, kt贸rzy mieszkaj膮 w domu Twoim, Panie, nieustannie Ci臋 wychwalaj膮. Szcz臋艣liwi, kt贸rych moc jest w Tobie, kt贸rzy zachowuj膮 ufno艣膰 w swym sercu. … Spojrzyj, Puklerzu nasz, Bo偶e, i wejrzyj na oblicze Twego Pomaza艅ca! … Bo Pan B贸g jest s艂o艅cem i tarcz膮: Pan hojnie darzy 艂ask膮 i chwa艂膮, nie odmawia dobrodziejstw post臋puj膮cym nienagannie. Panie Zast臋p贸w, szcz臋艣liwy cz艂owiek, kt贸ry ufa Tobie!”
Cz艂owiek, kt贸ry post臋puje wedle tego, co B贸g mu uczyni艂, jest w pe艂ni 艣wiadomy i wierz膮cy, 偶e jest bez grzechu, i post臋puje w taki spos贸b, mimo 偶e nie widzi, nie rozumie, nie dostrzega; mimo to postepuje w spos贸b doskona艂y, nie bacz膮c na ludzi, kt贸rzy m贸wi膮: on jest grzesznikiem. Bo 艣wi臋to艣膰 istnieje w nas pomimo grzechu, dlatego 偶e B贸g w nas jest 艣wi臋tym post臋powaniem i grzech nie ogranicza naszej 艣wi臋tej postawy. Post臋pujemy wedle tego, czego nie widzimy, tylko wedle wiary; a 艣wi臋to艣膰 widzimy w naszym post臋powaniu, i w ten spos贸b pojawia si臋 wewn臋trzna natura w艂a艣nie 艣wi臋tego serca.
Iz 59:19-20: „Od Zachodu ujrz膮 imi臋 Pana i od Wschodu s艂o艅ca – chwa艂臋 Jego, bo przyjdzie On jak gwa艂towny potok, p臋dzony tchnieniem Pa艅skim. Lecz do Syjonu przyjdzie jako Odkupiciel i do nawr贸conych z wyst臋pk贸w w Jakubie – wyrocznia Pana.”
Nieodzown膮 natur膮 tajemnicy wewn臋trznej, aby ona si臋 przebudzi艂a, objawi艂a i 偶y艂a, nieodzown膮 natur膮 jest przyj臋cie Chrystusowego Odkupienia, czyli 艣wiadomo艣膰 swojej bezgrzeszno艣ci.
Iz 54:4-5,15: „Nie l臋kaj si臋, bo ju偶 si臋 nie zawstydzisz, nie wstyd藕 si臋, bo ju偶 nie doznasz poha艅bienia. Raczej zapomnisz o wstydzie twej m艂odo艣ci. I nie wspomnisz ju偶 ha艅by twego wdowie艅stwa. Bo ma艂偶onkiem twoim jest tw贸j Stworzyciel, kt贸remu na imi臋 – Pan Zast臋p贸w; Odkupicielem twoim – 艢wi臋ty Izraela, nazywaj膮 Go Bogiem ca艂ej ziemi. … Oto je艣li nast膮pi napa艣膰, nie b臋dzie to ode Mnie. Kto na ciebie napada, potknie si臋 z twej przyczyny.”
Mi艂o艣膰 jest odwieczna, mi艂o艣膰 jest w prostocie, mi艂o艣膰 jest teraz. Porzu膰cie przesz艂o艣膰, ona chce was posi膮艣膰, i chce panowa膰 dzisiaj i 偶eby jutro nale偶a艂o do niej, wi臋c nie szukajcie przesz艂o艣ci, niech przesz艂o艣膰 sobie b臋dzie i niech nie zdobywa tera藕niejszo艣ci, 偶yjcie teraz Prawd膮. Ta tajemnica otwarta jest tylko dla Syn贸w Bo偶ych, dla innych jest zamkni臋ta.
Ef 3:14-16: „Dlatego zginam kolana moje przed Ojcem, od kt贸rego bierze nazw臋 wszelki r贸d na niebie i na ziemi, aby wed艂ug bogactwa swej chwa艂y sprawi艂 w was przez Ducha swego wzmocnienie si艂y wewn臋trznego cz艂owieka.”
Chrystus Pan przedstawia s艂owa: na ko艅cu b臋dzie jak na pocz膮tku, kto pozna pocz膮tek, ten pozna koniec. Przywracana jest tajemnica pierwszego cz艂owieka, jak na pocz膮tku B贸g stworzy艂 cz艂owieka na w艂asny wz贸r i podobie艅stwo; a B贸g jest Mi艂o艣ci膮, wi臋c stworzy艂 cz艂owieka-mi艂o艣膰. 呕ywy Duch Boga przywraca nam nasz膮 natur臋, otwiera nam nas: kto pozna Ojca, ten pozna siebie, kto pozna siebie ten pozna Ojca. Cz艂owiekiem 艣wi臋tego serca, jest cz艂owiek z kt贸rego emanuje natura nazywana dzisiaj pod艣wiadomo艣ci膮, jako jawna natura mi艂o艣ci do wszelkiego stworzenia, kt贸ra jest natur膮 艣wiadom膮 tego cz艂owieka.
Ef 4:11-13: „I On ustanowi艂 jednych aposto艂ami, innych prorokami, innych ewangelistami, innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia 艣wi臋tych do wykonywania pos艂ugi, celem budowania Cia艂a Chrystusowego, a偶 dojdziemy wszyscy razem do jedno艣ci wiary i pe艂nego poznania Syna Bo偶ego, do cz艂owieka doskona艂ego, do miary wielko艣ci wed艂ug Pe艂ni Chrystusa.”
Synowie Bo偶y s膮 wewn膮trz 艣wiata, i nie s膮 tymi kt贸rzy maj膮 si臋 obawia膰, tylko 艣wiat obawia si臋 ich; bo nie przychodz膮 po to, aby zosta膰 zniszczonymi i udr臋czonymi, ale po to, aby panowa膰. Bo Ziemia musi zosta膰 przywr贸cona do chwa艂y, kt贸ra jest przeznaczona, i to si臋 w tym momencie dzieje. Dzisiejsi Synowie Bo偶y s膮 pierwszymi od czasu upadku, kt贸rzy przywracaj膮 Ziemi dawny blask, sprzed niezmiernie dawnego czasu, tak odleg艂ego, 偶e ju偶 nikt prawie nie pami臋ta. Bo taka jest wola Bo偶a.
Ef 4:14-16: „[Chodzi o to], aby艣my ju偶 nie byli dzie膰mi, kt贸rymi miotaj膮 fale i porusza ka偶dy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebieg艂o艣ci w sprowadzaniu na manowce fa艂szu. Natomiast 偶yj膮c prawdziwie w mi艂o艣ci sprawmy, by wszystko ros艂o ku Temu, kt贸ry jest G艂ow膮 – ku Chrystusowi. Z Niego ca艂e Cia艂o – zespalane i utrzymywane w 艂膮czno艣ci dzi臋ki ca艂ej wi臋zi umacniaj膮cej ka偶dy z cz艂onk贸w stosownie do jego miary – przyczynia sobie wzrostu dla budowania siebie w mi艂o艣ci.”
Jezus Chrystus m贸wi, 偶e b臋d膮 chwali膰 Boga wszystkie narody i ca艂a Ziemia. Wszystkie dzisiejsze religie i filozofie maj膮 sw贸j pocz膮tek w Bogu chrze艣cijan, w Bogu Chrystusa Jezusa, w Bogu naszym, bo tam jest wszelki pocz膮tek, a wszystkie inne religie, one g艂贸wnie kieruj膮 si臋 wyobra藕ni膮, iluzj膮, z艂udzeniem, u艂ud膮, czyli kieruj膮 si臋 wype艂nianiem wymy艣lonego przez ich bog贸w 艣wiata. Mimo, 偶e jest to moc 呕ywego Boga na Niebiosach, to wykorzystuj膮 j膮 ku swojej zag艂adzie – swojemu 艣wiatu, swoim wymy艣lonym sprawom, swojej iluzji, z艂udzeniu, swojej u艂udzie. B贸g ukazuje: korzystacie z Mojej mocy, korzystacie z Mojej pot臋gi, korzystacie z Mojej prawdy, wi臋c tak naprawd臋 musicie u艣wiadomi膰 sobie, 偶e Ja jestem Panem.
Ef 6:12: „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i cia艂u, lecz przeciw Zwierzchno艣ciom, przeciw W艂adzom, przeciw rz膮dcom 艣wiata tych ciemno艣ci, przeciw pierwiastkom duchowym z艂a na wy偶ynach niebieskich.”
B贸g widzi cz艂owieka do samej g艂臋bi, patrzy na cz艂owieka w taki spos贸b, 偶e zawsze wie kim cz艂owiek jest. I mimo to, 偶e cz艂owiek jest w grzechu, to On zna jego warto艣膰, zna blask tej per艂y, kt贸ra jasnieje blaskiem w g艂臋binach. I dlatego posy艂a nas Syn贸w Bo偶ych, kt贸rzy uwierzyli Bogu i zacz臋li w pe艂ni korzysta膰 z blasku per艂y, kt贸rzy s膮 t膮 ja艣niej膮c膮 per艂膮, ciesz膮 si臋 t膮 per艂膮, emanuj膮 blaskiem, s膮 tym blaskiem, i nikt im nie powie, 偶e nie s膮 blaskiem, bo oni wiedz膮, 偶e s膮 blaskiem.
Rz 10:15,17: „Jak偶e mogliby im g艂osi膰, je艣liby nie zostali pos艂ani? Jak to jest napisane: Jak pi臋kne stopy tych, kt贸rzy zwiastuj膮 dobr膮 nowin臋! … Przeto wiara rodzi si臋 z tego, co si臋 s艂yszy, tym za艣, co si臋 s艂yszy, jest s艂owo Chrystusa.”
Jedyn膮 drog膮 do wewn臋trznego 偶ycia jest sam Chrystus. Wewn膮trz jest mi艂o艣膰, cisza i prawda, wewn膮trz jest chwa艂a Boska, kt贸ra posy艂a Syn贸w, wyzwala piekn膮 c贸rk臋 ziemsk膮, kt贸ra ona gdy powstaje, ona jest panowaniem tak ogromnym, 偶e jest gro藕na jak zbrojne zast臋py. Rozpada i rozpuszcza si臋 wszystko, co nie jest ze 艣wiata prawdy; to si臋 ju偶 dzieje i to si臋 ju偶 objawia. Synowie Bo偶y wznosz膮 piekne c贸rki ziemskie czyli pradusze ku chwale nale偶ytej, usycha wszystko co zewn臋trzne, a powstaje wewn臋trzne 偶ycie, kt贸re jest 偶yciem panuj膮cym; wszystko to co by艂o martwe b臋dzie na wieki martwe, bo nigdy nie 偶y艂o, 偶y艂o 偶yciem wewn臋trznej 艣pi膮cej.
1P 2:21: „Do tego bowiem jeste艣cie powo艂ani. Chrystus przecie偶 r贸wnie偶 cierpia艂 za was i zostawi艂 wam wz贸r, aby艣cie szli za Nim Jego 艣ladami.”
Jezus Chrystus m贸wi膮c o wzorze nie odnosi si臋 do oczu cz艂owieka, tylko do serca: mi艂ujcie si臋 jak Ja was umi艂owa艂em, to s膮 Moje 艣lady, wz贸r M贸j, mi艂ujcie tych, kt贸rzy was nienawidz膮, po tym poznaj膮, 偶e jeste艣cie od Boga, bo c贸偶 macie za zysk je艣li kochacie tych, kt贸rzy was kochaj膮, to jest naturalna sytuacja.
Ef 2:10,21-22: „Jeste艣my bowiem Jego dzie艂em, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czyn贸w, kt贸re B贸g z g贸ry przygotowa艂, aby艣my je pe艂nili. … W Nim zespalana ca艂a budowla ro艣nie na 艣wi臋t膮 w Panu 艣wi膮tyni臋, w Nim i wy tak偶e wznosicie si臋 we wsp贸lnym budowaniu, by stanowi膰 mieszkanie Boga przez Ducha.”
B艂ogos艂awieni ci, kt贸rzy stali si臋 cz艂owiekiem 艣wi臋tego serca, ci kt贸rzy wype艂nili wol臋 Bo偶膮 i stali si臋 takim jak na pocz膮tku i na ko艅cu, bo b臋d膮c na ko艅cu, poznali pocz膮tek.
Link do nagrania wyk艂adu – 11.02.2022r.
Link do wideo na YouTube – 11.02.2022r.