UZDRAWIANIE DUCHOWE

Ireneusz Wojciechowski

Powitanie

Zajmuję się rozwojem wewnętrznym, poszukiwaniem, poddawaniem się nieustannej przemianie przez Ducha Świętego, który w różny sposób mnie dotykał i przemieniał i czyni to w dalszym ciągu.
Pamiętam swoje okresy sprzed 30-tu, 35 lat, że byłem niekiedy w wielomiesięcznej ciemności. Ale nie przeszkadzało mi to; był to po prostu lekki ucisk, mimo że wszędzie wszystko było jałowe, czyli można było powiedzieć, że jakoby był zamknięty dostęp do wszelkiej wiedzy. Ale była Wiara, i czułem się dobrze, bo byłem z Chrystusem nieustannie, On tam był ze mną. Już w owym czasie wiedziałem bardzo jasno, że kiedy jestem z Nim, to nie mam czego się obawiać, bo On jest Bramą. Nie jestem zamknięty nigdzie, On jest Bramą, więc mogę w każdej chwili stąd wyjść. I gdy dochodziłem do takiego wewnętrznego już przekonania do samego końca, że przekonane było we mnie już wszystko, to byłem już na zewnątrz, ciemność ustępowała i była światłość, nowa przestrzeń. To jest jak przeciskanie się przez ciasną przestrzeń między jednym światem a drugim, jak rodzenie się, jak narodziny dziecka, które wychodzi z jednego świata, przechodzi do drugiego świata i wtedy jesteśmy już w drugim świecie i wszystko jest nowe. Ale jedno jest to samo, niezmienne – Wiara, Nadzieja i Miłość.

Tematy te poruszane są na prowadzonych kursach i wykładach. Na stronie znajdują się informacje o nich, a także o terapiach indywidualnych. Wykłady spisane w plikach PDF można przeczytać w dziale Wykłady PDF. Nagrania dzwiękowe można odsłuchać na zaprzyjaźnionej stronie: Link

Ireneusz Wojciechowski

Jud 1:3-4: „Umiłowani, wkładając całe staranie w pisanie wam o wspólnym naszym zbawieniu, uważam za potrzebne napisać do was, aby zachęcić do walki o wiarę raz tylko przekazaną świętym. Wkradli się bowiem pomiędzy was jacyś ludzie, którzy dawno już są zapisani na to potępienie, bezbożni, którzy łaskę Boga naszego zamieniają na rozpustę, a nawet wypierają się jedynego Władcy i Pana naszego Jezusa Chrystusa.”

DZIEŃ DOBRY PAŃSTWU, OBECNIE WYKŁADY ODBYWAJĄ SIĘ W TRYBIE STACJONARNYM ORAZ TRANSMISJE NA ŻYWO W FORMIE WEBINARIUM.

Webinarium oglądać można:
– na podstronie Wykłady LIVE: Link
– na Tiktoku: Link
– na kanale Youtube: Link
– wewnątrz grupy facebookowej: Link
– na stronie facebookowej: Link

Najbliższe nasze spotkanie odbędzie się we wtorek 18.03.2025r. od godziny 17:00 do 19:00 w Łodzi, w pałacyku przy ulicy Pabianickiej 152/154.

Dołącz do naszej grupy na facbooku jeśli chcesz zadać pytanie lub porozmawiać: Link

2 Kor 1:21: „Tym zaś, który umacnia nas wespół z wami w Chrystusie, i który nas namaścił, jest Bóg.”

2 Kor 1:22: „On też wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych.”

2 Kor 2:14: „Lecz Bogu niech będą dzięki za to, że pozwala nam zawsze zwyciężać w Chrystusie i roznosić po wszystkich miejscach woń Jego poznania.”

2 Kor 2:15: „Jesteśmy bowiem miłą Bogu wonnością Chrystusa zarówno dla tych, którzy dostępują zbawienia, jak i dla tych, którzy idą na zatracenie;”

2 Kor 2:16: „dla jednych jest to zapach śmiercionośny – na śmierć, dla drugich zapach ożywiający – na życie. A któż temu sprosta?”

2 Kor 2:17: „Nie jesteśmy bowiem jak wielu, którzy kupczą słowem Bożym, lecz ze szczerości, jak od Boga mówimy w Chrystusie przed Bogiem.”

2 Kor 3:6: „On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.”

Link do nagrania wykładu – 14.03.2025
Link do wideo na YouTube – 14.03.2025
Link do nagrania w Spotify – 14.03.2025

Prawdą jest, że miłość Chrystusa przenika nas, a my musimy pozwolić na tę miłość. Musimy pozwolić na to, żeby On nas kochał, ponieważ On nie może nas uwieść, bo Jego miłość jest delikatna. Jego miłość jest lekka, delikatna, zwiewna. Ona nie robi krzywdy, ona lekko dotyka, lekko głaszcze, jak zefirek, ale dociera do najgłębszych tajemnic. I tu jest ta tajemnica tego właśnie udziału, gdzie Chrystus mówi: posłuszeństwo, to jest tylko dlatego, aby tutaj ono miało sens ludzki, ale to chcę powiedzieć o tym, że posłuszeństwo oznacza: pozwólcie się kochać, Ja chcę was kochać, pozwólcie Mi was kochać. To jest ta sytuacja. To jest to posłuszeństwo. Posłuszeństwo to jest zezwolenie na miłość, aby miłość Chrystusa w nas zamieszkała i list świętego Jana, 1J 4.10 W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. Więc pozwólcie, aby On was miłował. Pozwólcie się kochać! Pozwólcie! 1J 4.11 Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować. Aby się wzajemnie miłować, to musimy Mu pozwolić się miłować. Bo dopiero kiedy On nas kocha, dopiero możemy kochać. Inaczej: 1J 4.19 My miłujemy Boga, ponieważ Bóg sam pierwszy nas umiłował. Czyli pozwoliliśmy Jemu, aby nas kochał. I dlatego my jesteśmy zdolni kochać Boga i człowieka. Inny werset, dalej: 1J4.20 Jeśliby ktoś mówił: << miłuję Boga>>, a brata swego nienawidził, jest kłamcą, albowiem kto nie miłuje brata swego, którego widzi, nie może miłować Boga, którego nie widzi. 21 Takie zaś mamy od Niego przykazanie, aby ten, kto miłuje Boga, miłował też brata swego. Bo to nie jest możliwe, żeby było inaczej. I dlatego w tym momencie, pozwalamy Bogu, aby On nas miłował, czyli nie stawiamy Jemu oporu. Czym? Wolą. Czym? – panie, za krótkie nogi Twoje na moje progi. Wiesz, ile mam kasy? – albo ile mogę stracić? – mówi młodzieniec. Nie ma straty! NIE MA STRATY! A dlaczego ludzie nie pozwalają Bogu siebie kochać? Przecież On już to zrobił. Nie pozwalają Mu wejść, aby miłował w ich sercu, i w pełni wzniósł ku doskonałości ich naturę wewnętrzną;  żeby mogli zjeść z Jego stołu i wejść do Jego łoża; i żeby jedną naturą się objawili, tak jak zostało to ukazane w tej właśnie jednej chwili, kiedy Chrystus Pan nabył człowieka i stał się z nim jednym Duchem. Bóg wykupił człowieka! Jak to jest powiedziane w Psalmie: Pod welonem oblicze swe skrywa, aby przed miłością je odkryć i miłości objawić. Umiłowanemu objawić miłość. Miłość, tak, bo ta miłość prawdziwa w Chrystusie jest czysta, doskonała, zwiewna i delikatna, a jednocześnie głęboko przemawiająca, głęboko dotykająca, głęboko ożywiająca i mająca pełną siłę, aby przemówić, aby przemówić jakoby małym głosem, a jakże mocnym, głębokim i potężnym. Bo dzisiejszy świat boi się tej delikatnej miłości, nie miłości karzącej, mściwej, zazdrosnej, ale miłości delikatnej, nie krzyczącej, tej miłości – tej miłości, o której mówi św. Paweł w liście do Koryntian 1Kor 13.3 Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkich pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje. Bo miłością jest Bóg. I ta miłość, przenikając w nas wszystko, Ona nas kształtuje na prawdziwe Człowieczeństwo Boże. Przywołuje człowieka, jakże żywego i prawdziwego, a jakże bardzo dzisiaj nieznanego, ale tak naprawdę ON tylko żywy w tych ruinach życia człowieczego, aby przywrócić ku życiu prastare miasta i zamurować prastare wyłomy; i córki na ramionach swoich przynieść do Ojca, to Synowie Boga, to oni je niosą. Oni ją przyoblekli, bo była w cierpieniu nagości, a teraz ją przyoblekli w szatę radości i godności, ponieważ ona to, jest warta miłości. Bo jeśli dla Boga jest warta miłości, to jakżeż dla nas miałaby nie być warta miłości? Jest warta miłości. 2 Kor 3:18: „My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu.”

Ps 84:3: „Dusza moja pragnie i tęskni do przedsieni Pańskich. Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego.”

To jest ta tajemnica posłuszeństwa, proszę zauważyć. Nie wiem, czy Państwo zauważacie, że połączenie właśnie z tą tajemnicą prawdy Bożej, która się w tej chwili dzieje, czyli światłość Boża, która się w tej chwili objawia spoza strefy cienia, i to ona przenika nas coraz głębiej i porywa nas, do tej radości Pańskiej. A odczuwane jest to jako pewnego rodzaju stan rozszerzenia się zrozumienia. Nie czujemy tego w taki sposób, że się pojawia sytuacja jakiegoś udręczenia, umęczenia, czy coś innego, co mamy z tym zrobić, ale że jest szersze pojmowanie, szersze rozumienie; i zaczyna coraz bardziej stawać się jasna obecność Boga. On właśnie tak działa; staje się jasne. Dlatego gdy mówię to, co mówię, nie powstaje w mojej głowie. Obecność Ducha Bożego, która jest we mnie, bo inaczej tego nie mogę tutaj powiedzieć, powiedzieć ani wyrazić, ująć, Duch Święty we mnie to czyni, przez istnienie, On wyraża te słowa, a one we mnie emanują tą radością, prawdą i doskonałością, która przenika, w której ja też mam udział. Bo to nie ze mnie one wypływają, tylko z Ducha Bożego, gdzie mam też w tym udział i jestem tą obecnością porwany. Jak zresztą Państwo zauważacie, że niekiedy jestem porwany tak bardzo, że nie mieszczę się w sobie. Jestem porwany, bo to moc Ducha Bożego działa z potężną siłą. Ona właśnie tutaj jest obecna, przenika tę całą naturę, całego ducha i naturę cielesną. Ciekawą sytuacją jest to, że szatan w tym nie ma udziału, nie jest zdolny do udziału cielesnego w miłości Bożej. Ciało tak. I on nie chce na to pozwolić. I dlatego w dzisiejszym kościele śmierci,  grzeszników, jest sytuacja taka, że trzeba ekskomunikować ludzi wierzących, aby nie stali się wzorem do postępowania. Ekskomunikować, wyrzucić ich z hukiem, a nie powiedzieć: on odnalazł prawdę; bo by wszyscy za nim poszli i by kasa była pusta, bo to chodzi tylko o to. Chodzi tylko o niego i o handel duszami i ciałami. Dlatego tutaj będąc w tej naturze prawdy Bożej, posłuszeństwie Chrystusowi, zauważcie, że nie jest to ciasny kaganiec, ostra, wbijająca się kolczatka i krótka smycz, ale jest to ogniwo prawdziwe, łączące nas z Boską tajemnicą. Ogniwo prawdziwej Bożej miłości, która przenika nas i dociera do samej głębi natury Bożej. I dlatego wszyscy, w których jest Chrystus Pan, którzy miłują Chrystusa, czujemy ich miłość ogromną. Miłość, która emanuje z ich głębin, a jednocześnie też w tej miłości mają udział także ich natury psychiczne i cielesne, które doznają szczęścia, ale mają tylko udział w szczęściu Boskim. Bo Małżeństwo Niepokalane jest to udział w szczęściu Boskim. Czyli to szczęście Boskie jest udziałem dla ciała, ale odgórnym, a nie oddolnym, odgórnym szczęściem od Boga dawanym, w którym ma udział natura duchowa i cielesna, ale najpierw duchowa, później cielesna. Bo jesteśmy synami Bożymi, którzy zstępują do głębin i dają ten udział wewnętrznej naturze, która jest przyczyną naszego zwiedzenia. Musimy dać jej chwałę, bo nie jest zwiedziona dlatego, że chce, tylko dlatego, że została poddana tym, którzy poddali się zwiedzeni i którzy ulegli zwiedzeniu. Lb 14:8-9: „Jeśli nam Pan sprzyja, to nas wprowadzi do tego kraju i da nam ten kraj, który prawdziwie opływa w mleko i miód. Tylko nie buntujcie się przeciwko Panu. Nie bójcie się też ludu tego kraju, gdyż ich pochłoniemy. Obrona od niego odstąpi, a z nami jest przecież Pan. Zatem nie bójcie się ich!»”

Ps 84:5: „Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie, nieustannie Cię wychwalają.”

Gdy mówię o posłuszeństwie, że ludzie powinni być posłuszni Bogu, to ludzie czują, jak kaganiec robi się ciasny, jak kolczatka upija i smycz staje się bardzo krótka. Czyli dla nich posłuszeństwo jest to kaganiec, ciasna kolczatka i krótka smycz, ale dla ludzi żyjących w Bogu posłuszeństwo jest to udział w światłości, posłuszeństwo to udział w życiu, udział w Duchu Bożym, udział w prawdzie i udział w miłości; udział w chwale. Dzieci małe przez posłuszeństwo swoim rodzicom mogą liczyć na ich obronę, na ich opiekę i tak się też dzieje. Więc tutaj odruch, naturalny odruch człowieka, który ludzie odczuwają, gdy mówi się o posłuszeństwie, to nagle czują się, jakby ktoś ich do koziego rogu zagnał, czują zagrożenie, czują się nagle osaczeni, ograniczeni i czują się niekomfortowo, bo posłuszeństwo zabrania im swobody. Nie im zabrania, tylko złu, i wszelkiej wrogości Bogu (Ga 5:19-21). To tam widzą, że to jest ograniczone. Ale gdy jesteśmy oddani Chrystusowi Panu, Bogu Ojcu i Duchowi Świętemu, to posłuszeństwo jednoczy nas z Chrystusem, jednoczy nas z Bogiem. Bo musimy spojrzeć na posłuszeństwo: posłuszeństwo jest to włączanie się, jest to relacja, włączanie się w światłość Bożą i nie jest to umiejętność czerpania z posłuszeństwa, nie. Posłuszeństwo bardziej podobne jest do Małżeństwa Niepokonanego, kiedy posłuszeństwo jest jak mały plemniczek, który dociera do jajeczka i tam roztacza swoje życie; i wyrasta życie i on nie robi tego, co umie, tylko daje to, co ma. A jajeczko daje to, co w sobie ma, małą zygotę i później dzieli się i dzieli, dzieli, dzieli, aż później z tego podziału jest mały człowiek. Daje tobie, co ma w sobie. I to jest ta tajemnica, że człowiek, zanurzając się w Chwale Bożej, otrzymuje od Boga tajemnicę światłości i rozwija się wedle mocy tej, która do niego dociera i go przemienia. Czyli posłuszeństwo jest to światłość, która dociera do naszej wewnętrznej natury i ona rozwija nas według tajemnicy swojej potęgi. Jajeczko nie mówi w taki sposób: dostał się do mnie plemniczek, cóż ja mogę z nim zrobić? Macie jakąś bibliotekę, jakąś instrukcję? Nie zastanawia się nad tym, po prostu podlega tej mocy. Jak się już tam dostał, to cała natura podlega jego mocy, cała zygota, całe jajeczko podlega jego mocy i rozwija się według jego natury, ale także tak, jak jej ukryta moc. Zauważacie tę sytuację bardzo ciekawą, gdzie Chrystus duszę naszą ocala i gdy my, jako Synowie Boży, zstępujemy do głębin, otwieramy w pięknej córce ziemskiej tajemnicę, ale musimy się dostać do niej, do głębin, pokonując wszelkie siły tego świata, które uważają, że należy ona do niego, do tego świata. A Syn Boży musi być silny, mocny, potężny i gdy tam staje, do wnętrza dociera i tam daje jej pełne swoje życie. Ona objawia w sobie to życie, ale bez niego tego życia mieć nie będzie. To on, Syn Boży, obudzi w niej to życie a ona objawia w sobie tajemnicę, którą tylko on mógł otworzyć. Tylko on mógł przez to, że dotarł do niej, otwiera to życie i powstaje nowy człowiek. Czyli nie ma już plemnika, nasionka i nie ma już jajeczka. Powstaje wspólna natura istnienia, wspólna natura życia. Powstaje nowy człowiek, który ma zarówno moc Synów Bożych i potęgę jej, pięknej córki ziemskiej. Powstaje człowiek nowy, całkowicie nowy człowiek o potężnej wewnętrznej sile i potężnej wewnętrznej prawdzie, która w tym momencie dopiero staje się w pełni ujawniona, a nie, że już przedtem była znana, bo nie była znana. Jest to tajemnica, prawdziwa Boska tajemnica, ona jest doskonała. To porównanie zostało dane, aby zrozumieć, że ona nie może wiedzieć, zanim on nie da jej przebudzenia i nie da jej wzrostu i nie stanie się ona zygotą, która będzie się przez mitozę dzieliła i powstawała do złożoności rozumienia swojego stworzenia, swojego istnienia, aż pozna kim jest i zrozumie swoje życie a on jest mocą, która daje jej życie, ponieważ to Życie ma od Ojca a budzi w niej życie Ojca, które było w niej utajone od zarania dziejów, od upadku upadłych aniołów, którzy mieli dbać o jej Życie, które było już w owym czasie w pełni jawne, czyli superpozycja. Zauważcie, dla Jezusa Chrystusa najważniejsze jest posłuszeństwo. Posłuszeństwo to nie jest złamanie, posłuszeństwo to udział w pełnej tajemnicy światłości, która przenika Jezusa Chrystusa. On niczego innego nie czyni, tylko trwa w Ojcu przez posłuszeństwo. Posłuszeństwo przenika Go całkowicie, a On ma radość z udziału, ponieważ nie myśli sobie, co Ojciec w Nim chce, tylko Ojciec w Nim działa, a On nie stawia oporu, tylko mówi to, co słyszy u Ojca i czyni to, co widzi u Ojca. I idzie do świętego Piotra i mówi: Piotrze – z powodu posłuszeństwa, bo jest posłuszny Ojcu, radość Jego jest ogromna, posłuszny jest Ojcu do samego końca tak bardzo, że posłuszeństwo jest dla Niego sensem, radością, światłem, prawdą, wszystkim. Dla posłuszeństwa żyje, bo posłuszeństwo nie jest to stan oporu, ale posłuszeństwo jest to stan udziału. – I mówi do świętego Piotra: Piotrze, muszę Ci umyć nogi. Powiedzmy, że powiem inaczej: Piotrze, chcę wypełnić wolę Bożą, bo posłuszeństwo dla Mnie jest najważniejsze, chcę Ci umyć nogi. – Nie, nie będziesz mi mył nóg! A Chrystus mówi: ale Ja robię to z posłuszeństwa Ojcu, z posłuszeństwa dla Ojca. I dalej, Piotr mówi: nie pozwolę Ci, żebyś mi umył nogi. A Jezus Chrystus mówi do świętego Piotra: powiem Ci o zysku, jaki będziesz miał – a to dobrze, to myj. Czyli musiał Piotrowi powiedzieć o zysku, który będzie miał, a nie o tym, że posłuszeństwo jest najważniejsze swojemu nauczycielowi i Panu – Bogu. Ale Jezus Chrystus wiedział, że Piotr jest uparty, że go nie przekona, jeśli powie mu o posłuszeństwie, więc powiedział o zysku. – Będziesz miał udział w niebie, będziesz miał to. – O, to dobrze, to nie tylko nogi, ale i głowę i wszystko mi umyj. Więc, święty Piotr zgodził się na to, ale Jezus Chrystus  bardzo kochał świętego Piotra, i wiedział o tym, że jest uparty, ale to nie znaczy, że ta upartość ma go pogrążyć, woli, aby On tę upartość znosił. On znosił tę upartość; cierpiał z powodu tej upartości; znosił i niósł jego brzemiona, aby nie utracić Piotra. I znosił jego upartość, aż do pełnego odkupienia. Ale gdy Piotr zaparł się trzy razy Jezusa Chrystusa przed ogniskiem, zanim kogut zapiał, uświadomił sobie, że stanął oporem względem Chrystusa. I wtedy poczuł ogromną potęgę posłuszeństwa, że posłuszeństwo Chrystusowi daje mu wolność, a nie ograniczenie. Chrystus Pan znosił przez trzy i pół roku opór świętego Piotra i innych uczniów. Ojciec dał mi was i żadnego nie utraciłem. Walczyłem o was, jak się to należy Lwu, z plemienia Judy, walczyłem o was i żadnego nie utraciłem. Oprócz tego, który był przeznaczony na upadek, który miał Mnie zdradzić, czyli mówił o Judaszu Iskariocie. Więc tutaj jest sytuacja taka, że Jezus Chrystus znosił opory, toczył tę bitwę nieustannie, bez względu na to jaki ból Mu zadają, jakie cierpienie i nie żalił się, „to jest Moja praca, to jest Moje dzieło, to jest Moje posłuszeństwo, po to przyszedłem, aby znosić was i aby wydobyć was ku życiu, bo wy teraz tego nie rozumiecie, uważacie że wam robię krzywdę, ale ja wydobywam was do życia, ku życiu.” I w tej chwili właśnie ta tajemnica tego ogromnego porwania, ogromnego światła jest udziałem każdego w zależności od tego, jak bardzo jest posłuszny, czyli jak bardzo ma udział w radości Pańskiej, w radości Bożej i w miłości, która go przenika. Bo gdy jest posłuszny w miłości, miłość go przenika i go przemienia, miłość w nim emanuje, miłość przemienia jego całą naturę wewnętrzną i on się staje właśnie w miłości zanurzony i miłością się staje. Tu jest ta tajemnica, tu jest ta radość. Jesteśmy w tej przestrzeni i dlatego przedstawię tu List świętego Pawła Ga 6.2 Jeden drugiego brzemiona noście i tak wypełniajcie prawo Chrystusowe. Bo kto uważa, że jest czymś, gdy jest niczym, ten zwodzi samego siebie. Więc nie starajmy się w ludzki sposób udowadniać naszego rozumienia dzieła Pańskiego, bo zawsze zbłądzimy. Poddajmy się Jemu i pozwólmy, aby nas ukształtował. Siły demoniczne, one wiedzą dokładnie o tym, że człowiek lubi wiedzieć i rozumieć wszystko, dokąd zmierza, ale człowiek wierzący nie potrzebuje znać swojej drogi, wystarczy mu, że Bóg ją zna. Bo on jest posłuszny Bogu z całej siły i to posłuszeństwo jest jego główną mocą. I dlatego posłuszeństwo jest ukazane u św. Pawła jako łańcuch. Ef 6:9-11: „A wy, panowie, tak samo wobec nich postępujcie: zaniechajcie groźby, świadomi tego, że w niebie jest Pan zarówno ich, jak wasz, a u Niego nie ma względu na osoby. W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła.”

Ps 84:6: „Szczęśliwi, których moc jest w Tobie, którzy zachowują ufność w swym sercu.”

Było powiedziane, że w okolicach od 10 marca będziemy wychodzić z przestrzeni shadow zone, czyli ze strefy cienia. I w tej chwili wychodzimy ze strefy cienia i rzeczywiście bardzo silnie odczuwalne jest światło, potężne światło, które już oddziałuje ogromnie mocno spoza strefy cienia, a występują sytuacje takie, że usilnie inni, ci, którzy nie do końca żyją w prawdzie Bożej i właściwie nie chcą, to w jednej chwili chcą szczególną opiekę roztaczać nad wszystkimi tymi, którzy żyją w Bogu, aby im „pomóc”, aby ich z oczu nie stracić, aby mieć nad nimi pełną „opiekę”, tak dużą, aby czuli się, że tak mogę powiedzieć, zamknięci w celi. To tak wygląda, ponieważ szczególna jest to opieka, a właściwie nie opieka, tylko szczególne zabieganie o swoją energię, która może wzlecieć do świata światłości. Czyli siły ciemności, które zniewalają tamtych ludzi, one chcą zawłaszczyć człowieka. I tutaj jest sytuacja tego rodzaju, że rozmawialiśmy przecież o tym, że ten czas wyjścia ze strefy shadow zone, czyli strefy cienia, jest to ten czas, który odzwierciedla, że nie będą mogły w tym świecie przetrwać umarli. I oni w tym momencie stosują wszystkie zabiegi, aby zawłaszczyć człowieka i żeby człowiek swoją świadomością mógł pozostać w stanie ciemności. A gdy pozostanie w stanie ciemności swoją świadomością, to Duch Boży go ratuje; ratuje go w różny sposób. Może powodować różnego rodzaju choroby, cierpienia i wydobywania człowieka z różnych trudów, które są bardzo głęboko, podprogowo roztaczane, które są niezauważalne (Rz 6:1). Dlaczego one nie są usuwane, te problemy bardzo głębokie? Jest to bardzo wyraźnie powiedziane: Synowie Boży, tylko i wyłącznie Synowie Boży, którzy powstali z mocy Boga w Chrystusie Jezusie, są posłani do głębin, jako ci, którzy mają władzę panowania nad nimi i władzę wydobycia pięknej córki ziemskiej i roztoczenia nad nią prawdy. I to są ci, którzy tak naprawdę weszli do Komnaty Małżeńskiej i stali się świadomymi żonami Chrystusa. (2 Kor 11:2) To są te osoby, które emanują szczególną miłością do Chrystusa. Kiedy emanują miłością do Chrystusa, to tę miłość odczuwamy od tych ludzi bardzo głęboko i także odczuwamy w sobie też tę miłość. Dlatego, ponieważ mamy wszyscy Chrystusa; mamy wszyscy Chrystusa. Wszyscy jesteśmy odkupieni przez Chrystusa, wszyscy mamy Chrystusa, tylko nie wszyscy chcą Go szukać i chcą Go odnaleźć i chcą z Niego się radować. Ef 5:1-2,8-9: „Bądźcie więc naśladowcami Boga, jako dzieci umiłowane, i postępujcie drogą miłości, bo i Chrystus was umiłował i samego siebie wydał za nas w ofierze i dani na wdzięczną wonność Bogu. … Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda.”

Ps 84:13: „Panie Zastępów, szczęśliwy człowiek, który ufa Tobie!”

Rozum nasz nie zna drogi do Boga, umysł nasz nie zna drogi do Boga, i tylko Bóg zna drogę Zbawienia (Mk 10:26-27). Możemy ją iść tylko wtedy, kiedy Bogu ufamy, kiedy jesteśmy Jemu posłuszni. I proszę zauważyć: List świętego Pawła mówi w taki sposób, 1Tes 3.11 Drogę naszą do was niech utoruje sam Bóg, Ojciec nasz i Pan nasz Jezus. 12 A Pan niech pomnoży liczbę waszą i niech spotęguje waszą wzajemną miłość dla wszystkich, jaką i my mamy dla was; 13 aby serca wasze utwierdzone zostały jako nienaganne w świętości wobec Boga, Ojca naszego na przyjście Pana naszego Jezusa Chrystusa wraz ze wszystkimi Jego świętymi. Więc proszę zauważyć, tutaj ukazuje, że to Bóg Ojciec tylko zna drogę i tylko Bóg Ojciec może otworzyć drogę, jak jest powiedziane, że nie ma drogi do Boga bez Chrystusa, nikt nie może znaleźć drogi do Boga Ojca, jeśli Chrystus tej drogi nie wskaże, czyli inaczej trzeba powiedzieć, że Chrystus jest drogą, prawdą, bramą i życiem. Co to oznacza? Oznacza to jedną ciekawą sytuację. Na przykład jesteśmy tutaj w tym pomieszczeniu i jesteśmy tutaj, patrzymy, widzimy salę i nie zdajemy sobie sprawy, że przestrzeń, która tutaj jest, jest przestrzenią wypełnioną wieloma innymi przestrzeniami i że można otworzyć w tej przestrzeni bramę i można przejść do innego świata, rozedrzeć powietrze jakoby, wejść tam i zniknąć z tego świata. Więc jest to sytuacja taka, że Chrystus Pan znajduje do nas drogę nie przez nasz rozum, nie przez naszą umiejętność, tylko bezpośrednio dociera do naszych serc, omijając nasze rozumy, omijając nasze umysły, docierając bezpośrednio do serca człowieka i ukazując Siebie poza rozumem. Ale ciekawą sytuacją jest to, że pokazując nam Siebie poza rozumem, poza umysłem, występuje następna sytuacja – jesteśmy zdolni Go w dalszym ciągu rozumieć, pojmować i mieć udział w Nim bez rozumu i bez umysłu. Mamy udział w Nim i ludzie są zadziwieni, że rozumieją Boga, że czują Jego istnienie, czują Jego głos, nie używając rozumu, nie używając umysłu, gdzie ludzie uważają, że bez rozumu i umysłu nie są w stanie żyć. Okazuje się, że rozumieją Boga bez umysłu, bez rozumu i uczestniczą w Nim stokroć bardziej. Co to oznacza? Odpowiedź jest naprawdę prosta. Dzisiejszy świat zachwycił się, nie wiadomo dlaczego, ale tak jest, zachwycił się tym, aby człowiek stał się szybkim kalkulatorem, żeby myślał algorytmami i żeby po prostu liczył wielkie liczby w pamięci. Ale przecież jego natura wewnętrzna przekracza setki miliony, miliardy razy bardziej ten kalkulator, bo kalkulator są to tylko po prostu obliczenia, jakieś tam obliczenia, a świadomość nie opiera się na obliczeniach. Świadomość jest to emanacja Boskiej natury, czyli samego Ducha Bożego i dlatego jest powiedziane: kto będzie bluźnił przeciwko Ojcu, będzie mu wybaczone, kto będzie bluźnił przeciwko Synowi, będzie mu wybaczone, ale kto będzie bluźnił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie mu wybaczone ani w tym świecie, ani w przyszłym świecie. Człowiek w dzisiejszym świecie degeneruje się do poziomu kalkulatora, mając zdolność pojmowania prawdziwej natury w sposób pozafizyczny, gdzie ciało doświadcza tej tajemnicy i ma udział w niej, dlatego że człowiek, dusza żyje w tym ciele. I zasada jest taka: człowiek, żyjąc w tym ciele albo jemu podlega, albo ono jemu podlega, nie ma innej możliwości, nie może uciec od tego ciała, albo podlega ciału, albo ciało podlega jemu. Ciało znalazło trzeci aspekt, którego nie ma tak naprawdę – jest to iluzja i złudzenie, czyli człowiek został schwytany w mądrość, taką typowo jogiczną i typowo hinduistyczną mądrość, która nie uznaje Chrystusa, uznaje tylko rozumienie i poziomy energii istniejących, ale Boga który tym kieruje, nie. I dlatego hinduizm nie uznaje świętej inkarnacji, mimo że zajmuje się inkarnacjami, bo dla nich wiara w inkarnacje jest głównym sensem istnienia. A dlaczego? Ponieważ wszystko co istnieje, aby się z tego wyrwać, trzeba przez mądrość to zrobić i wydostać. Czyli istnieje takie w inkarnacjach hinduistycznych rozumienie, że mądrość człowieka wyzwala, a niech Jezus Chrystus mówi: nie mądrość, ale prawda. Przeszkody nie są po to, żeby je zwalczać, ale po to, aby nas uczyły nowej tajemnicy Boskiej czyli wołania o łaskę, czyli jak to czyni dziecko. Ga 3:2-4: „Tego jednego chciałbym się od was dowiedzieć, czy Ducha otrzymaliście na skutek wypełnienia Prawa za pomocą uczynków, czy też stąd, że daliście posłuch wierze? Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem? Czyż tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno? A byłoby to rzeczywiście na próżno.”

Ps 89:6: „Niebiosa wysławiają cuda Twoje, Panie, i wierność Twoją w radzie świętych.”

Chrystus każdego uczynił zdolnym do wzrostu. Każdy człowiek ma wzrost. I tu jest bardzo ciekawa sytuacja, ja nie chciałem o tym mówić, nawet nie myślałem o tym, co mam mówić, a mówię o tym, dlatego że przyszedł czas wiosny, duchowej wiosny i już przyszedł czas przycinania, już wiosna nadeszła i można tak powiedzieć o tym, o czym mówię w tej chwili, można to powiedzieć z Pieśni nad Pieśniami, 2.10 Miły mój odzywa się i mówi do mnie: „Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma i pójdź! 11 Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł. 12 Na ziemi widać już kwiaty, nadszedł czas przycinania winnic, i głos synogarlicy już słychać w naszej krainie. 13 Drzewo figowe wydało zawiązki owoców i winne krzewy kwitnące już pachną. Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Gołąbko ma, [ukryta] w zagłębieniach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi słyszeć swój głos! Bo słodki jest twój głos i twarz pełna wdzięku”. Czyli tutaj jest tajemnica wewnętrznego życia, którą On wzywa do istnienia, wzywa do życia, żeby ona była tą siłą, nie martw się, że przestanie istnieć twój zewnętrzny niepokój, twoje zziębnięcie i twój brak słońca, bo oto staniesz się nowym życiem – Nowym Życiem, które sam Bóg będzie oświetlać słońcem dla ciebie i On jest mężem twoim, miła ma, przyjaciółko ma, oblubienico ma. Powstań, przyjaciółko, ma, przyjaciółko ma, piękna ma i pójdź. Miły mój, mój, a ja miłego mego, mówi w innym wersecie właśnie Szulamitka, czyli piękna córka ziemska, czyli ta natura ciała chwalebnego, człowiek światłości. Jezus Chrystus mówi o człowieku światłości, że jest w ciemnościach, dopóki nie ma Syna Bożego. Kiedy jest Syn Boży, ciało światłości staje się światłością, ponieważ zostało postawione na ziemi po to, aby oświetlać świat cały. Dosłownie tak jest. Powiedz nam, gdzie Ty jesteś, ponieważ tego miejsca musimy szukać, pytają się uczniowie – mówią do Jezusa Chrystusa uczniowie. Chrystus mówi: istnieje światłość w człowieku światłości, on oświetla świat cały. Gdy nie istnieje, jest ciemność. Czyli w tym momencie przychodzi ten czas. Istnieje światłość w człowieku światłości, Ja jestem światłem, Ja jestem światłością, Ja jestem prawdą, we Mnie jest Ojciec, kto patrzy na Mnie, widzi Ojca. I Ja, który jestem światłością, wstępuję do głębin, do człowieka światłości. I wtedy on oświetla świat cały. A człowiek żyje po to, aby człowiek odzyskał światłość, powrócił do chwały Bożej, czyli jak to było powiedziane, do prawdziwej superpozycji, czyli przywrócił jedność ziemi i nieba. Przywrócił jedność ziemi i nieba dla ziemi. Ziemia i niebo zawsze były razem i zostały stworzone jako jedna natura, jako jedna całość, jedna pełnia, jedna doskonałość i dlatego Synowie Boży, oni przywracają tę moc, ponieważ Bóg dał Synów Bożych na początku, aby opiekowali się piękną córką ziemską. Oni byli jej zewnętrzną naturą, zewnętrzną naturą światłości, aby utrzymywać ją w głębi w światłości, bo ona jest tą naturą wewnętrzną. Dusza nasza jest właśnie tą naturą wewnętrzną, a nasza postawa jest zewnętrzną, czyli Synowie Boży. Synowie Boży są zewnętrzną postawą, czyli są światłością, gdzie sprawują dla niej doskonały stan istnienia, bo dusza nie ma przeszłości, ani przyszłości, dusza jest teraz. Ona z czym się jednoczy, tym jest. Nie mówi, byłam tym, a jestem teraz tym, ona mówi, zawsze byłam tym, bo jestem tym, czym jestem. Nie pamiętam wczoraj i nie mam sensu jutro. Jestem tym, czym jestem. I dlatego, gdy Synowie Boży istnieją, ona wie, kim jest. A to, bardzo ciekawa sytuacja, muszę powiedzieć, bardzo istotne. Kiedy ona wie, kim jest, to Synowie Boży wiedzą, kim są. Bo ona wie, kim jest, bo oni wiedzą, kim są. Ale to oni wiedzą, kim są, bo nie ma sytuacji odwrotnej. Sytuacja jest taka, że Bóg przysyła Synów Boży, aby ją przebudzić. I dopiero, kiedy ona jest przebudzona, ona objawia im tajemnicę, którą w sobie miała i staje się to tajemnicą także ich, jako całego człowieka. I oświetlają świat cały. Iz 54:12-15: „Uczynię blanki twych murów z rubinów, bramy twoje z górskiego kryształu, a z drogich kamieni – cały obwód twych murów. Wszyscy twoi synowie będą uczniami Pana, wielka będzie szczęśliwość twych dzieci. Będziesz mocno osadzona na sprawiedliwości. Daleka bądź od trwogi, bo nie masz się czego obawiać, i od przestrachu, bo nie ma on przystępu do ciebie. Oto jeśli nastąpi napaść, nie będzie to ode Mnie. Kto na ciebie napada, potknie się z twej przyczyny.”

Ps 89:15: „Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo; przed Tobą kroczą łaska i wierność.”

Św. Paweł przedstawia, że powierzył nas Chrystusowi, a my musimy Go przyjąć i wypełnić prawdziwą tajemnicę miłości, którą objawia nam św. Paweł. Chrystus Pan dokonał tej tajemnicy, a św. Paweł objawia, a my musimy po prostu zanurzyć się w Małżeństwie Niepokalanym, ponieważ nie jest to tajemnica małżeństwa cielesnego, ale Małżeństwa Niepokalanego, którego cielesna natura nie dotyczy i nie może ograniczać, i nie ograniczy, tylko jest w stanie ją dopełnić i wyrazić przemieniając ciało (Flp 3:21). Czyli Boska natura wyraża się przez małżeństwo nie przez ziemskie, pokalane małżeństwo, tylko wyraża się Małżeństwo Niepokalane przez tajemnicę pełnego wzniesienia natury cielesnej ku doskonałości Bożej, ponieważ to natura miłości, małżeństwa duszy. Dusza jest osobną naturą niż ciało, ale przebywa w ciele. I w ten sposób: czyż nie wiecie, że wierzący mąż wznosi niewierzącą żonę? Czyż nie wiecie, że wierząca żona wznosi niewierzącego męża? Czyli inaczej można by było powiedzieć: czyż nie wiecie, że dusza, która umiłowała Chrystusa, wznosi ciało, w którym mieszka, w którym przebywa, ale którym nie jest, ale je wznosi, ponieważ w nim to jest dla innego dzieła, głębszego niż jest w stanie człowiek pojąć to dzieło, a tym dziełem jest ta tajemnica, aby natura cielesna, wszelki stan istniejący, materialny, który został stworzony przez Boga na początku świata, wszelkiego istnienia, który ma w sobie potencjał Boży i ten potencjał Boży nie jest tak znany jak w duszy, ale żyje. Co to oznacza, że nie jest znany jak w duszy? Dusza poznaje Boga teraz. Ona ma i zna tylko teraz. Dusza ma tylko teraz. Czyli jej stan istnienia jest teraz. Jej stan istnienia, istnieje w pełni w obecności Chrystusa. Czyli jej stan istnieje teraz. Czyli gdy jesteśmy w komnacie małżeńskiej, to musi istnieć teraz. Nie może istnieć sytuacja taka, że jesteśmy z Chrystusem Panem zjednoczeni, dusza nasza jest zjednoczona, a myślimy o serialu, myślimy o jakiejś innej sytuacji, czy myślimy o kimś innym i o czymś innym. Jesteśmy całkowicie pochłonięci miłością do Chrystusa i radością Jego obecności w duszy i zabierania duszy do świata miłości i prawdy. Całkowicie, i wtedy jest udział ciała. Co to oznacza? Jaki ma problem ciało? Dusza istnieje w teraźniejszości. Dusza jest teraz, w Chrystusie Panu jest teraz. To, że wydaje się jej, że nie jest teraz, to nie jest jej stan. Musimy pamiętać o tej sytuacji, że nie jest ta część duszą, tylko jest ciałem, które trwa w przeszłości, przyszłości i teraźniejszości, które podlega przeszłości. Czyli teraźniejszość ciała podlega przeszłości albo przyszłości. Jakiej? Teraźniejszość ciała podlega tym, co uczynili przodkowie, albo pragnieniom, które mieli przodkowie, w które byli uwikłani, więc to są te pragnienia. Czyli ciało podlega teraz przeszłości lub teraz przyszłości, ale wynikającej z pragnień przeszłości. Czyli ciało trwa w tzw. przeszłości teraźniejszej. I to jest problem. Dusza natomiast nie trwa nawet w przeszłości teraźniejszej, tylko dusza trwa w teraźniejszości. I tu jest sytuacja ta, i to jest jej całkowite rozwiązanie. Kiedy dusza jest w stanie zaistnieć w miłości tak głęboko, że tylko ona jest, tylko ona istnieje, to tylko Ona całkowicie przenika duszę, przenika każdą część komórki, całą naturę przenika, dusza doświadcza tego; co się dzieje? – dusza wychodzi spod wpływu ciała i jest teraz, BO KOCHA TERAZ, pełne miłowanie TERAZ, jest teraźniejszością duszy. Ale co to znaczy miłowanie teraz? Teraz oznacza, że ona przeżywa, doświadcza całkowicie Chrystusa i siebie w jedności. Tak, ścisłą jedność, a jedność to jest Małżeństwo Niepokalane. Nie są dwojgiem, ale jednym ciałem, jednym duchem. I właśnie Chrystus i dusza jest jednym duchem i to ukazuje, wyraża że jest jednym duchem, ponieważ nie jest to realizacja pewnych myśli ciała, tylko ona jest całkowicie oddana Chrystusowi tak bardzo, że przejawia Jego miłość teraz, tu, w tym miejscu i niczego innego i nic innego. I co się w tym momencie dzieje? – ciało jest w dalszym ciągu połączone z tą duszą, w dalszym ciągu i ciało w tym momencie nie może wpływać na doświadczenia tej duszy wynikające z przeszłości, albo z jakiejś wizji własnej przyszłości tego ciała, tylko istnieje w teraźniejszości. I ta teraźniejszość miłości do Chrystusa, zanurzenie się tak głębokie w miłości, ponieważ miłuje; i pozwala się miłować. Miłuje i pozwala się miłować, czyli gdy pozwala się miłować i miłuje, jest to stan pełnej jedności w Chrystusie, bo miłuje i pozwala się miłować. Pozwala się miłować i miłuje. Jest to całkowity stan posłuszeństwa i całkowity stan udziału. I w ten sposób następuje ukazanie sytuacji takiej, że różnica między dzieckiem Boga i dzieckiem przybranym jest taka, że ciało jest dzieckiem przybranym, ale ma też pełen udział, tak jak dziecko boże. Co to oznacza? Że ciało jest zdolne do udziału w teraźniejszości, jak dusza, tylko musi się poddać teraźniejszemu stanowi duszy, a nie chcieć realizować przez duszę swoich problemów przeszłości i wizji przyszłości. Czyli w tym momencie dziecko, czyli dziecko przybrane, czyli ciało, które nie ma takiego stanu pierwotnego jak dusza – bo dusza ma pierwotny stan czystości i doskonałości – ona pierwotnie pochodzi z całej miłości Boga. I dlatego tutaj proszę zauważyć tę tajemnicę; dusza pozwala się miłować, czyli nie stawia Jemu oporu. Ale żeby nie stawiała oporu, musi mieć pełne zaufanie, pełną ufność, pełne posłuszeństwo małżonkowi. Posłuszeństwo jest ściśle związane z zaufaniem. Posłuszeństwo nie jest wynikiem rozumu, tylko pełnym udziałem w miłości, który jest udziałem, a ciało jest więźniem wolnej woli – pozwalam lub nie pozwalam. W tym momencie ciało ma własne interesy w tym, jak te interesy i ich historie mają wyglądać. Ale kiedy dusza oddaje się całkowicie Chrystusowi i pozwala się kochać, uczestniczy w tajemnicy głębokiej miłości Chrystusa i jest w teraźniejszości, czyli wyzwala się spod wpływu przeszłości, teraźniejszości i przyszłości ciała, mimo że teraźniejszość nie jest teraźniejszością Chrystusa, ale realizacją potrzeb tego ciała, czyli bogactwa i innych zależności, a jednocześnie przeszłości, którą obciążyły tego człowieka jakieś inne problemy. I tutaj właśnie, w tej prawdziwej tajemnicy, tej prawdziwej radości Boskiej, kiedy jesteśmy w teraźniejszości duszy, a proszę zauważyć, jest to możliwe dla człowieka. Dlaczego? Bo człowiek jest zdolny do tego, aby miłowanie stało się bezgraniczne i żeby pozwoliła dusza się Chrystusowi miłować. Ona pozwala się miłować, czyli całkowicie w nim zamieszkać, całkowicie ją przeniknąć, całkowicie poznać ją do samego końca i dać jej wszystko, co ona potrzebuje, kim jest, a ona doświadcza tajemnicy, którą ma i tylko może On ją w niej otworzyć. Gdy dusza tak głęboko kocha Chrystusa, tak głęboko się zanurza, tak głęboko jest z Nim, tutaj tą tajemnicą jest posłuszeństwo, ale tutaj posłuszeństwo ma inną naturę. Proszę zauważyć, jak tutaj wygląda posłuszeństwo. Posłuszeństwo Chrystusowi, pozwolenie Chrystusowi, aby miłował duszę, czyli duszę czyli nas miłował bez granic, powoduje tę sytuację, że gdzieś się zachwieje tajemnica posłuszeństwa. Chwieje się w człowieku tajemnica posłuszeństwa, bo to posłuszeństwo jest logiczne, ale kiedy dochodzi do utraty tak zwanej autonomii, utraty autonomii, czyli stanowię sama o sobie, to w tym momencie to posłuszeństwo zagraża jej autonomii. Stanowię sama o sobie a Chrystus mówi: duszo, nie możesz stanowić sama o sobie, bo jesteś zagubiona i gdy chcesz zatrzymać autonomię, to chcesz zatrzymać autonomię szatana w sobie, to szatan tobą rządzi, więc nie zachowujesz siebie samej, chcesz zatrzymać to, co szatan ma w tobie. Więc w tym momencie, kiedy miłujesz Chrystusa z całej siły, pozwalasz Mu miłować siebie. Gdy On ciebie miłuje duszo, to  łamie autonomię duszy, czyli samostanowienie o sobie. Ale ona nie może stanowić sama o sobie, ponieważ to diabeł chce, żeby ona stanowiła sama o sobie, a to że ona stanowi sama o sobie, to nie jest jej stanowienie, tylko to jest diabła stanowienie, tylko on mówi, że jego nie ma, że on jej daje wolną rękę. I jej myśli, które mówią to jest to, to jest to, to jest to i dotąd prowadzi, to zawsze jest kłamliwe, bo one są po to, aby ona zachowywała autonomię. Zachowanie autonomii dla duszy to jest najgorsza rzecz. I tu jest największy problem. Dlatego Bóg, przenikając duszę, ukazuje ten jeden z wersetów św. Tomasza: 83 Rzekł Jezus: „Obrazy ukazują się człowiekowi, a światłość, która jest w nich, ukryta jest w obrazie światłości Ojca. On ujawni się, a jej obraz ukryty jest w Jego światłości”   Gdy dusza odnajdzie Boga, to odnajdzie swoją prawdę o sobie, bo nie ma prawdy o sobie; jej prawda jest w Chrystusie, kiedy On objawi w niej Siebie, ona pozna siebie, czyli kiedy Chrystus Pan, kiedy dusza pozwoli się kochać Chrystusowi, to On przywraca jej ją w Bogu. On przywraca jej tożsamość jej pochodzenia, jej natury, jej prawdy. To jest dusza, która pozwala się kochać Chrystusowi. Chrystus jest  naturą naszej miłości, miłości duszy, pierwotną miłością. Powróć do pierwotnej miłości. Czyli Chrystus jest pierwotną miłością duszy. Gdy powraca do duszy, łączy Chrystus duszę z Bogiem i ona powraca do pierwotnej miłości, czyli poznaje swoją tożsamość. To wszystko jest związane z teraźniejszością, a ta teraźniejszość nie jest wynikiem czasu, który wynika z rozumienia matematycznego, tylko z obcowania, to jest tajemnica obcowania z Bogiem. Obcowanie z mężem, obcowanie w teraźniejszości nie może być oparte o żadne historie, tylko sama tajemnica jedności i w pełni stawania się jednym w Bogu. Nie może być już historii podobieństw, czy historii jakby było, gdyby było. Jest to obcowanie, podanie się miłości, a miłość powoduje, że jesteśmy w teraźniejszości, bo Chrystus jest teraźniejszością i gdy my jesteśmy w teraźniejszości w tym momencie, to ciało przestaje nam narzucać to, co by chciało; wyłączają się jego potrzeby, ale oni nie, nie może być wyłączone, ponieważ dla niego to jest śmierć, więc włącza się w naturę teraźniejszości, bo tylko taka jest dostępna. Mt 6:20-23: „Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną. Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje. Światłem ciała jest oko. Jeśli więc twoje oko jest zdrowe, całe twoje ciało będzie w świetle. Lecz jeśli twoje oko jest chore, całe twoje ciało będzie w ciemności. Jeśli więc światło, które jest w tobie, jest ciemnością, jakże wielka to ciemność!”

Ps 89:16: „Szczęśliwy lud, co umie się radować: chodzi, o Panie, w świetle Twego oblicza.”

Tutaj właśnie ta tajemnica, tajemnica tej właśnie prawdy i miłości Bożej, ona zaczyna stawać się naszym udziałem, bo zaczynamy odczuwać tę sytuację, że posłuszeństwo zaczyna was włączać w udział radości i miłości. I nie czujecie  niczego, co by was osaczało, tylko was osadzało w prawdzie Bożej. A szatan chce co zrobić? To jest wrogie. To jest niedobre. A dlaczego? Bo tam nie mogę iść. No ale ty nie musisz tam iść. Tam my idziemy. Ja i dusza. I kiedy człowiek jest tego pewien, że tak to się dzieje, że jest wolny od grzechów, to szatan go nie zwiedzie grzechami, że jest do tego wzrostu niezdolny, niewłaściwy,  że nie umie, nie może tego pojmować. I w tym momencie otwiera się ta sytuacja. Ludzie, którzy mają pewne rzeczy zrobić, wydają się one trudne, ale kiedy zaczynają i doświadczają tej prawdy, momentalnie zauważają, że otwiera się zdolność ich przed nimi, sam Bóg do nich przemawia i ukazuje im to wszystko mocą Ducha Świętego. Ukazuje i momentalnie się stają innymi i nie muszą oni myśleć, ponieważ Bóg już myśli w nich, myśli ich myślami, kocha ich sercem i pragnie jego duszą. I dlatego tutaj będąc w tej głębokiej radości posłuszeństwa, posłuszeństwo wyzwala nas spod władzy szatana, ale szatan wszystko robi, aby nie był człowiek posłusznym. A dlaczego? Bo to jemu nie odpowiada, nie pasuje. A dlaczego? Bo on nawet, gdyby po prostu wszystkie siły skupił, to i tak tam nie wejdzie, bo to nie jest dla niego przeznaczone. On jest przeznaczony pod władzę Synów Bożych i to, żeby był zmiażdżony przez ich piętę. Głowa jego będzie zmiażdżona przez ich piętę. Rdz 3:15: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę».” Skazany jest na to panowanie. Człowiek natomiast nie został skazany na panowanie Boga, tylko został oddany Bogu przez Chrystusa Pana jako wzrost jego duchowy ku doskonałości Bożej, aby mógł mieć udział w doskonałości Pańskiej i żeby mógł w pełni z radości mieć udział w prawdziwej Chrystusowej naturze. I gdy jesteśmy żoną Chrystusa, to jesteśmy świadomi tej tajemnicy. To co się dzieje dalej. Ta tajemnica przejawia się przez naturę cielesną, w sposób gotowania, prania, miłowania, kochania i wszystkich innych tajemnic, to już Chrystus czyni. I przejawia się pierwsze przykazanie: Miłuj Pana Boga z całego swojego serca, z całej swojej duszy, z całej swojej mocy, z całego swojego umysłu i z całej swojej siły. I bliźniego swego jak siebie samego. Czyli jednym słowem Chrystus będzie w Tobie kochał, myślał, pragnął i dbał. Czyli, kto nie znienawidzi ojca i matki swojej, braci i sióstr, a tym bardziej samego siebie nie będzie miał w nienawiści, nie może nazywać się Moim uczniem. Ponieważ kto porzuci ojca, matkę i wszystkich tych, to Chrystus przyjdzie do niego, będzie w nim mieszkał i będzie jego sercem kochał tych wszystkich w sposób najdoskonalszy, a diabeł od nich ucieknie. 1 P 3:18-22: „Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym, gdy za dni Noego cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali Aniołowie i Władze, i Moce.”

Link do nagrania wykładu – 08.03.2025
Link do wideo na YouTube – 08.03.2025
Link do nagrania w Spotify – 08.03.2025

W tej chwili ludzie muszą się spotkać z rzeczywistością swoich emocji. I te emocje, one osaczyły i ograniczyły uczucia człowieka. Czyli uczuciami jest ta piękna córka ziemska. To ona jest tym uczuciem, a tam wokół niej są upadli aniołowie, którzy mieli być światłem jej, a stali się jej ciemnością. Wokół niej stworzyli świat ciemności. I wmawiają jej, że to jest świat jej godności. Świat prawdy i świat sensu. Ale to nie ma żadnego sensu. I ludzie w tym momencie doświadczają tych stanów wewnętrznych, nie wiedzą co się z nimi dzieje, ale to są właśnie te stany, których bez wiary nie są w stanie pokonać. Co to znaczy bez wiary? Dla człowieka ten wewnętrzny świat nie jest do pokonania. To jest niemożliwe; po prostu niemożliwe. Dlaczego? – dlatego, że to jest świat czterowymiarowy i upadły, a człowiek jest istotą trójwymiarową. Ale dla Synów Bożych nie ma żadnego problemu. Dla nich nie jest to trudne. Bo oni są istotą pozawymiarową. Zostali stworzeni przez Boga na wzór i podobieństwo Boga w Chrystusie Jezusie i są w pełni potężni i mocni zstąpić tam do głębin. I kim są Synowie Boży? Synowie Boży są jak Jozue i Kaleb, którzy weszli do pierwszej ziemi obiecanej, i mimo, że chodzili między olbrzymami, wiedzieli, że mają moc nad nimi i że żaden olbrzym ich nie dotknie, ponieważ taka jest wola Boga. A Bóg dał olbrzymom taką świadomość, że oni, czyli Kaleb i Jozue, i wszyscy inni Izraelici, którzy tam weszli, są potężniejsi od nich, że oni właściwie byli szarańczą, czyli olbrzymy byli szarańczą w oczach Synów Bożych, z mocy Bożej tak tego doświadczali. Tylko, że uwierzył w to tylko Kaleb i Jozue. A Izraelici tamci, którzy tam byli, nie uwierzyli. Podlegali cały czas swojemu bojaźliwemu umysłowi i chcieli stamtąd jak najszybciej wyjść. Mimo, że Bóg w dalszym ciągu utrzymywał w nich tę moc i potęgę i w żaden sposób żaden olbrzym ich nie zaatakował. Bo olbrzymy się ich bały, ponieważ Bóg panował nad olbrzymami. I tu jest sytuacja taka, że nie ma na świecie żadnej siły, nad którą Bóg nie zapanuje, ponieważ w ówczesnym czasie zapanował nad olbrzymami, nad ich całą naturą wewnętrzną, nad ich wszelkimi siłami i olbrzymy nie mogły nic zrobić ludziom, którzy z punktu widzenia człowieka jawili się jak szarańcza dla olbrzymów. Ale Bóg stworzył, że to olbrzymy były szarańczą dla tych, którzy weszli tam, ponieważ Bóg tak uczynił, że sytuacje były inaczej widziane, inaczej doświadczane. I o tym wiedział Kaleb i Jozue. Byli tam 40 dni. Po wyjściu stamtąd Bóg powiedział do Mojżesza: za to, że Mnie nie posłuchali i nie uwierzyli, że Jestem z nimi, będą musieli ponieść karę, a karą będzie to, że musi wymrzeć to pokolenie, które mi nie zaufało. I rzeczywiście szli przez pustynię i wymarło całe pokolenie. Nie zabił ich, tylko umarło, bo tak długo byli na pustyni. Umarło całe pokolenie i z tego pokolenia, które było w ziemi obiecanej, tylko pozostał Kaleb i Jozue, nawet Mojżesz umarł na górze Nebo, widząc ziemię obiecaną też nie wszedł, bo musieli wymrzeć wszyscy ci, którzy nie uwierzyli Bogu.
I dlatego tylko Człowiek Światłości, tylko Synowie Boże są godni życia, dlatego że Jezus Chrystus, Bóg Ojciec Duch Święty, już uśmiercił człowieka niezdolnego do życia. Uśmiercił człowieka duchowego, już 2000 lat temu uśmiercił, aby ten człowiek przestał całkowicie istnieć, bo stał się wrogiem Boga i niezdolny do wykonania jakiegokolwiek dzieła bożego. Duszę z niego wyjął, bo dusza jest stworzona z natury samego Boga i włożył w Świętą Inkarnację; przez Świętą Inkarnację, w naturę Synostwa Bożego, czyli przyodział w dary męża. I stała się ona Mężem Bożym, zdolnym do pełnego dzieła Jego, ponieważ i tu jest sytuacja bardzo ważna, ponieważ dusza ma pamięć tego, z czym się łączy i jest tym, z czym się łączy. Więc będąc w Synach Bożych – a Synowie Boży są czyści, doskonali i w pełni oddani Bogu – ma pełną świadomość prawdy, potęgi, mocy i pełnej wiedzy, pełnej tajemnicy i jest właśnie tą mocą, która dokładnie wie, co ma czynić. Synowie Boży nie mają przeszłości, są teraz. I dlatego są tymi istotami, o których jest tu napisane tak: Jesteście bowiem ponownie do życia powołani, nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. ( 1P1.23 ) I tutaj właśnie jesteśmy tymi istotami nie mającymi pamięci innej, jak tylko tę, którą mają. I proszę zauważyć; niedorzecznością jest, tym ludziom wmawiać grzech, który nie jest ich grzechem. Czyli wmawiać Synom Bożym, że mają grzech, ten grzech, którego oni nie mogą mieć, bo tamtego ciała już nie ma. Więc nakazują ludziom posłuszeństwo sobie, mówiąc, że Bóg im dał taką władzę, żeby ludzie byli im posłuszni; tak się nie mogło stać. Bóg nie dał im władzy, ponieważ jest to bardzo prosta sprawa. Bóg nie powiedział: komu grzechy zatrzymacie, to będą zatrzymane, komu odpuścicie, to są im odpuszczone, bo nie byłoby tego wersetu: 2 Kor 5:10: „Wszyscy bowiem musimy stanąć przed trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.” – i tego, one by były nieprawdziwe i nierzeczywiste: J 3,18 Kto wierzy w Niego nie podlega potępieniu, a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w Imię Jednorodzonego Syna Bożego. Więc nie ma tutaj trzeciej osoby, czyli jakiegoś władcy szemranego, który by mówił: temu odpuszczam, a temu nie. Każdy człowiek musi stanąć przed sobą. Stanąć przed sobą. Czyli staję przed sobą i nie ma tam kogoś, kto by powiedział, grzechu tobie nie odpuszczam. Nie może, bo nie ma takiej władzy. Nie może, nie ma takiej władzy. To relacja człowieka z Bogiem, czy uwierzył, czy nie, jest tym stanem. Dz 4:18-21: „Przywołali ich potem i zakazali im w ogóle przemawiać, i nauczać w imię Jezusa. Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli: «Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? Bo my nie możemy nie mówić tego, cośmy widzieli i słyszeli». Oni zaś ponowili groźby, a nie znajdując żadnej podstawy do wymierzenia im kary, wypuścili ich ze względu na lud, bo wszyscy wielbili Boga z powodu tego, co się stało.”

Ps 89:2: „Na wieki będę opiewał łaski Pana, moimi ustami będę głosił Twą wierność przez wszystkie pokolenia”

Jest powiedziane: Jezus Chrystus zmartwychwstał. Umarł na krzyżu i zmartwychwstał po to, abyśmy przez Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego wołali do Boga Ojca o dobre sumienie. O prawdziwe prawo. I żebyśmy wypełniali Jego wolę. Bo On jest prawem, On jest mocą, prawdą, doskonałością. On jest tą potęgą. I tutaj właśnie jesteśmy w tej chwili, w tej sytuacji, gdzie wychodząc z przestrzeni shadow, dzisiaj mamy 4.03, to jeszcze mamy sześć dni, tak to z ówczesnego czasu było widać. A teraz spojrzę na to z bliska. Tak, z bliska też to widać. Z bliska też widać tę sytuację, że to przesilenie jest dziesiąty, jedenasty. Dziesiąty, jedenasty to jest przesilenie. A później następuje około czternastego bardzo wyraźny stan jakby rollercoaster. Czyli wjeżdżamy kolejką na górę, a później z „górki na pazurki”. Tak mogę powiedzieć na „pazurki”. Czyli pionowa świeca w dół. I nie wiadomo czy tam jest jakiś koniec. I to jest właśnie sytuacja, że to jest z „górki na pazurki”. I tutaj właśnie musimy pamiętać o tej sytuacji, że tylko nas ratuje wiara. Ponieważ w tej chwili przychodzi, proszę zauważyć, ucisk. Chodzi o to, że ten ucisk nie jest tak do końca zewnętrzny. Ten ucisk jest wewnętrznie tak potężny, że ludzie po prostu jakby byli zmiażdżani w jakiejś zgniatarce. Nic nie może tego powstrzymać. I tu właśnie człowiek doświadcza wewnętrznej pracy. I są tutaj osoby przecież też, które przechodzą bardzo mocno tę transformację wewnętrzną, gdzie doświadczają tak głębokiej, ciężkiej pracy, że właściwie takiej pracy nigdy jeszcze nie przeżyli. I te ciężkie prace wymagają bardzo głębokich decyzji łaski, głębokiego oddania, tak głębokiego oddania Bogu, jak nigdy to jeszcze nie nastąpiło. Ponieważ siły miażdżące człowieka wewnętrznie są tak potężne, że właściwie nie są w stanie się ruszyć i przeciwstawić, bo jakby zostali zamurowani. Nie są w stanie się ruszyć, ale gdy wierzą, to nagle wypływają z tamtego miejsca, zostawiają tamto, bo nigdy tamtym byli. Ale musiało się to stać, żeby stali się wręcz, sprowadzeni do ketchupu, aby mogli się wydostać i żyć, ponieważ tamta przestrzeń nie była ich naturą. Ale musiała zginąć, ale oni razem z nią nie, nie muszą. Bóg wie o tym, że trwoga do człowieka przemawia. I dlatego, gdy człowiek doprowadzany jest do ostateczności, jest w stanie dokonać wyboru, właściwego wyboru. Bo jest taka sytuacja, że wiemy o tym oczywiście, że w tej sytuacji, w tej złej sytuacji człowiek istnieje dlatego, bo ciągle szuka innego wyjścia. Ale to nie człowiek szuka innego wyjścia. To szatan szuka innego wyjścia. Ale proszę zauważyć, Szatan szuka innego wyjścia, ale to człowiek odczuwa, że szuka innego wyjścia. Więc jeśli szatan szuka innego wyjścia, a człowiek odczuwa, że on szuka innego wyjścia, to jak bardzo szatan wpływa na wszystkie stany psychiczne i emocjonalne człowieka, że człowiekowi się wydaje, że to jest jego potrzeba. Ale kiedy jest świadomy, że jest istotą boską, to uświadamia sobie, że szatan stoi pod ścianą i nie może przez nią się przedostać, człowiek natomiast tak; idzie i przenika przez ścianę, przez branę, i jest po drugiej stronie. Dla szatana jest to niemożliwe, więc szatan wszystko robi, aby to się nie skończyło, żeby ten człowiek tam nie poszedł, dlatego, że dla człowieka jest to możliwe, a dla szatana nie. Więc szatan wszystko robi i chce przedstawiać, że dla człowieka jest to niemożliwe. Wszystkie te siły, które działają w człowieku, tak głęboko się wdarły w jego osobowość przez emocje, że spowodowały, że człowiek myśląc, pojmując, w dalszym ciągu działa w sposób taki, że szatan tam decyduje i szatan chce, aby człowiek podjął decyzję, która będzie dla niego dobra, a człowiekowi będzie się wydawało, że jest dla niego dobra. Ale człowiek tylko przez posłuszeństwo Chrystusowi dokona decyzji zawsze dobrej, nawet kiedy będzie dla niego pozornie zła, bo nie będzie myślał o tym, co dobre i co złe, w sensie drzewo podania dobrego i złego, tylko będzie posłuszny Bogu. Będzie posłuszny, nie będzie myślał, jaką decyzję podjąć, co zrobić, ale przez posłuszeństwo Bogu przestaje myśleć, jest jak dziecko małe, nie zastanawia się, co się dzieje, tylko po prostu idzie za Ojcem i wychodzi z opresji, nie zdając sobie sprawy nawet, że był w opresji. 1 Kor 10:11-13: „A wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów. Niech przeto ten, komu się zdaje, że stoi, baczy, aby nie upadł. Pokusa nie nawiedziła was większa od tej, która zwykła nawiedzać ludzi. Wierny jest Bóg i nie dozwoli was kusić ponad to, co potraficie znieść, lecz zsyłając pokusę, równocześnie wskaże sposób jej pokonania abyście mogli przetrwać.”

Ps 89:3: „albowiem powiedziałeś: «Na wieki ugruntowana jest łaska», utrwaliłeś swoją wierność w niebiosach.”

Remedium nasze, to jest stanąć głęboko w osadzeniu w uczuciu Chrystusa, uczuciu, czyli pewności Chrystusowej, czyli musimy pamiętać o tym, jak Kaleb i Jozue, arcykapłan Jozue, jak Kaleb i Jozue, musimy pamiętać o tym, że musimy być świadomi i pewni, że Chrystus jest z nami, tak jak oni weszli do Ziemi Obiecanej. Bo przecież głębiny to nic innego, jak prawdziwa Ziemia Obiecana. Jak to przedstawił tutaj Stary Testament: Powrócą do starych miejsc. Iz 60.1-6: Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłysła nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan i Jego chwała jawi się nad tobą. I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu. Podnieś oczy wokoło i popatrz. Ci wszyscy zebrani zdążają do ciebie. Twoi synowie przychodzą z daleka, na rękach niesione twe córki. Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce Twe zadrży i rozszerzy się, bo do Ciebie napłyną bogactwa zamorskie, zasoby narodów przyjdą ku Tobie. Zaleje Cię mnogość wielbłądów – dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przebędą ze Saby, zaoferują złoto i kadzidło, nucąc radosne hymny na cześć Pana.
Iz 60.10: Cudzoziemcy odbudują Twe mury, a ich królowie będą Ci służyć. Bo uderzyłem Cię w moim gniewie, lecz w mojej łasce okazałem ci litość. Twe bramy zawsze stać będą otworem, nie zamkną się we dnie ni w nocy, by wpuszczać do środka bogactwo narodów i królów ich, którzy je prowadzą. Za 6.15: Z dalekich stron przybędą ludzie i będą budować świątynię Pańską, i przekonacie się, że Pan Zastępów posłał mnie do was, a spełni się to, jeżeli pilnie słuchać będziecie głosu Pana, Boga waszego. Am 9:11-12: „W tym dniu podniosę szałas Dawidowy, który upada, zamuruję jego szczeliny, ruiny jego podźwignę i jak za dawnych dni go zbuduję, by posiedli resztę Edomu i wszystkie narody, nad którymi wzywano mojego imienia – wyrocznia Pana, który to uczyni.”

Ps 89:5: „Utrwalę na wieki twoje potomstwo i tron twój utrwalę z pokolenia na pokolenie».”

Odbudują prastare miasta, zabudują wyłomy i nastanie właśnie ponowne bogactwo. Tutaj jest powiedziane: synowie niosą córki na swoich ramionach, czyli chodzi tu o sytuację tę, że Synowie Boży, zstępując do głębin, córki niosą, bo mogłoby być powiedziane: dzieci niosą, ale jest powiedziane: córki niosą. Córki to są te właśnie piękne córki, które one na początku świata zostały stworzone po to, aby były mocą potęgi tworzenia w Imię Pańskie Chwały, aby się chwała rozszerzała. Idźcie, rozmnażajcie się i rozradzajcie, uczyńcie sobie ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi. Iz 58.12: Twoi ludzie zabudują prastare zwaliska, wzniesiesz budowle z odwiecznych fundamentów. I będą cię nazywać naprawcą wyłomów, odnowicielem rumowisk na zamieszkanie. Iz 61.4: Zabudują prastare rumowiska podniosą z gruzów dawne w budowle, odnowią miasta zburzone, świecące pustkami od wielu pokoleń. Dzisiejszy świat uważa, że to jest niemożliwe, że to się nigdy nie stanie. I dlatego w tym momencie wszystko robi, aby zatrzymać proroctwa Pańskie, żeby zatrzymać to, co mówił Izajasz, co zostało prorokowane przez Boga, przez proroków, Izajasza i innych proroków, to co Bóg powiedział. Myślą, że to, co tu jest napisane w Piśmie Świętym się nie spełni i nie zaistnieje to nigdy. Myślą, że są w stanie powstrzymać Boga i są w stanie oprzeć się Jemu, ale przecież to jest niemożliwe, ponieważ Bóg z ich oporu uczyni swoją siłę. Tak jak w ostatniej zajawce Jola napisała; będą niszczyć, będą burzyć, będą się sprzeciwiać, ale Pan i tak z tego, co robią, dobro uczyni. Ale są nieświadomi tego, że pracują dla dobra Pana, nie zdają sobie sprawy, że pracują dla Niego, bo nie są w stanie pojąć Jego ścieżek. A Jego ścieżki są ponad nimi, a oni myślą w taki sposób, że są w stanie Go pokonać, powstrzymać, ale Bóg zna ich myśli i sam na nie wpływa. Sam jest ich przyczyną. Flp 2:1-3: „Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli – jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie – dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie.”

„Ps 84:7: „Przechodząc doliną Baka, przemieniają ją w źródło, a wczesny deszcz błogosławieństwem ją okryje.”

Proroctwa są prawdziwe, one się wydarzą, będą odbudowane mury i miasta podziemne, miasta, prastare rumowiska, jest to prawda. A ciekawą rzeczą jest to, że my, którzy tutaj jesteśmy, jesteśmy tymi, którzy będą to robić. Mimo, że nawet nie podejrzewacie tego, że wy jesteście tymi, którzy odbudowujecie te prastare rumowiska i zabudowujecie prastare wyłomy i niesiecie córki na rękach. Nie wiecie o tym, ale to już jest przeznaczone. Więc człowiek żyje swoim życiem i tak jak ja swoim życiem żyję. Mam 29 lat, a Chrystus mi mówi, że ja muszę robić to, co dzisiaj robię. – Panie, ja nic nie rozumiem. Ja nic nie pojmuję. Nic nie wiem. No ale dobrze, jak mam robić, to będę robić. Ty Panie to wiesz, to prowadź mnie. No i zaczęło się to dziać wszystko i dzisiaj jestem w tym miejscu, gdzie jestem. Nie miałem najmniejszego pojęcia o tych wszystkich sprawach. Najmniejszego. To jest sytuacja taka, że mówię te sprawy, o których mówię, ale one nie powstają w mojej głowie. Ja o nich nie myślę. Nie tworzę zdań. Nie tworzę myśli. Ja te myśli wypowiadam, w nich uczestniczę, nie tworzę ale uczestniczę. Bo ja uczestniczę w tych myślach, które wypowiadam, ale uczestniczę w nich nie w rozumieniu słów, ale ideowym, czyli stanie duchowym. Jestem w Duchu, którego poznaję naturę i jestem Nim. Czuję. Nie wiem, jak to opowiedzieć, ale to wszystko, o czym mówię, przenika mnie, ale nie na poziomie rozumu. Przenika mnie na poziomie uczuć. Przenika mnie, a moja natura uczuciowa to wszystko pojmuje, rozumie. Łk 21:14-17: „Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie się mógł oprzeć ani się sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich.”

Ps 84:8: „Z mocy w moc wzrastać będą: Boga ‹nad bogami> ujrzą na Syjonie.”

My mamy zaufać Bogu. W tym momencie jesteśmy w tej sytuacji, że  musimy odnaleźć się w tej sytuacji, która się dzieje na zewnątrz dla nas, człowieka fizycznego, biologicznego. Ale my mamy być ufni Bogu, a Bóg działa w nas, jak w Jozue i Kalebie. Gdy oni idą, to ugina się przed nimi świat olbrzymów, widząc potęgę, która nawiedziła ich kraj i są, siedzą i się nie odzywają, ponieważ potęga przewyższa ich we wszystkich przestrzeniach. I dlatego my nie mamy w żaden sposób rozumieć, tylko w pełni pozwolić Bogu na działanie. A z naszej strony jest posłuszeństwo, całkowite posłuszeństwo. Bo to posłuszeństwo, ono nie pozwala działać emocjom; odsłania nasze uczucie, objawia wewnętrzną naturę pięknej córki ziemskiej. Ona staje się w pełni naszą zintegrowaną, odwieczną naturą, ale my nie mamy udziału w emocjach demonicznych jej, tylko w uczuciach Boskiej tajemnicy, do której się nie mogli dostać upadli aniołowie. Bo jest to moc, która nie jest dla nich dostępna, ale Duch Święty uczynił zdolnymi Synów Bożych, aby dotarli do tego miejsca. Ale następna sytuacja, spotykając się z głębokimi emocjami, w przestrzeni podświadomej, zmysłowymi czy innymi emocjami, spotykamy się tak naprawdę z rzeczywistymi emocjami pięknej córki ziemskiej, która jest w stanie głębokiej deprawacji, której nie rozpoznaje, nie poznaje, nie pojmuje, a w której jest zanurzona do głębi i gdzie dominują emocje. Emocje przenikają ją tak głęboko, że właściwie postrzega te wszystkie rzeczy jako swoje najwyższe pragnienie i huczy w niej jej energia zmysłowa jak wulkan. To są właśnie te siły demoniczne. Jak to powiedział tutaj Święty Paweł, Rz 1.24: Dlatego wydał ich Bóg przez pożądanie ich serc na łup nieczystości. Tak, iż dopuszczali się bezczeszczenia własnych ciał. 26: Dlatego to wydał ich Bóg na pastwę bezecnych namiętności. Czym są te problemy? Po prostu to istnieje tam w głębinach. Nikt od tego nie jest wolny. Ponieważ to jest globalny problem, a właściwie nawet i problem wszechświata, dlatego że piękna córka ziemska, ona została poddana deprymacji i deprawacji. Czyli została poddana przez upadłych aniołów lubieżności i bezecnym namiętnościom. Nie rozpoznawała tych sytuacji, tylko stała się uczestnikiem tego stanu. I ten stan istnieje tam. To jest pierwszy świat. Ten pierwszy świat w dalszym ciągu tam huczy i deprawuje w dalszym ciągu kpi z Boga. I Synowie Boży zstępując tam do głębin, czyli przyobleczony w zbroję dusze, zstępują do głębin, odczuwają ten ogień, ogień tamtego świata, ogień zmysłowości, ogień nieczystości, czyli tu jest ogień pożądania i namiętności. Odczuwają to wszystko, ale Zbroja Boża chroni ich przed pożarciem i spłonięciem, czyli  POSŁUSZEŃSTWO. Pełne posłuszeństwo Bogu, bo ono od zarania dziejów było jedyną ochroną przed upadłymi aniołami, przed lucyferem, przed wszystkimi wpływami zła, tylko POSŁUSZEŃSTWO. I gdy są posłuszni całkowicie Bogu, nie ma dostępu zło. Dlaczego? Posłuszeństwo otwiera tylko jeden kanał. Kanał do Boga. I to jest tylko ten kanał. Nie możemy otwierać drugiego kanału. A ten drugi kanał jak się nazywa w Ewangelii? – niech nie wie lewica, co czyni prawica. Czyli ma być otwarty tylko jeden kanał. Jeden kanał, tylko posłuszeństwo. Przez posłuszeństwo działa w nas Bóg i to nam jest wystarczające. A drugi kanał, gdy jest uruchomiony, to jest kanał; chcę zobaczyć, chcę podejrzeć, chcę umieć, a może poprawię, a może zrobię coś. To jest ten kanał, który otworzył szatan. Czyli posłuszeństwo otwiera tylko jeden kanał. Jeden kanał, czyli łączności z Bogiem i my tylko słuchamy. My słuchamy i wykonujemy. I przez to, że ten jeden kanał jest otwarty, nie jesteśmy wtedy podlegli wpływom demonicznym, bo ten kanał drugi jest zamknięty. Nie mamy żadnych z tamtych informacji. Posłuszeństwo jest to stan jednokanałowy, posłuszeństwo chroni nas przed naszymi pomysłami. Synowie Boży, oni są właśnie tymi, którzy są w pełni oddani Bogu. Są, można powiedzieć, jednokanałowi. Ponieważ ich posłuszeństwo jest całkowitym stanem pełnego stanu istnienia w prawdzie Bożej i nie podlegają siłom ciemności, ale mają nad nimi władzę, bo Chrystus w nich jest tą mocą oddania się Bogu. Mt 6:9-11: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje! Niech przyjdzie królestwo Twoje; niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie. Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj;”

Ps 84:11: „Zaiste jeden dzień w przybytkach Twoich lepszy jest niż innych tysiące; wolę stać w progu domu mojego Boga, niż mieszkać w namiotach grzeszników.”

Jak Państwo zauważyli, zbliża się 10 marca, o czym rozmawialiśmy już jakiś miesiąc temu, może troszeczkę mniej, że ten okres czasu będzie czasem wyjścia ze strefy shadow, czyli strefy cienia. I rzeczywiście dostrzegamy tę sytuację, że tak się dzieje. To nie chodzi o to, że ludzie patrzą i widzą, że jakiś jest tam cień. To cień padł na nich. Czyli padł na nich, a w tej chwili z tego cienia wychodzą i rzeczywistość ich natury staje przed nimi jawna i nie podoba im się to bardzo, że właśnie takimi są, ale przecież nie są innymi, tylko są takimi, a przecież nikt inny im tego nie zrobił, tylko sami na to zapracowali. To nie jest taka sytuacja, że ktoś ich do tego zmusił, w pewnym sensie tak, ale jest ponowne prorokowanie. (Ap 10:11: „I mówią mi: «Trzeba ci znów prorokować o ludach, narodach, językach i o wielu królach».”) To jest ich praca, to jest ich zaniedbanie. Praca, którą zaniedbali,  tak mogę to określić, czyli każdy człowiek, mówię tutaj tak naprawdę o całej ziemi, ale co to znaczy o całej ziemi? Proszę zauważyć, Jezus Chrystus wyzwolił całą ziemię, wszystkich ludzi na ziemi, wszystkich ludzi. Jezus Chrystus przyszedł całą ziemię odkupić. I odkupił całą ziemię, ale z tej całej ziemi, w tej chwili 2,5 miliarda ludzi zostało zgromadzonych w Imię Jezusa Chrystusa, a z nich wierzących jest niezmiernie mała garstka. Bo zostali zgromadzeni kłamliwie. Po to, aby po prostu w Imię Chrystusa zebrać ich, bo Imię Chrystusa jest łamiące przeszkody; otwierające wszystkie bramy. Więc w Imię Chrystusa zebrali tych ludzi, ale oni spijają tę śmietankę, czyli czynią ich własnymi niewolnikami, obarczając ich tym, czego już nie mają, czyli obarczając ich grzechami, grzechami i fałszywym sumieniem, które jakoby potrafi rozpoznać grzech. Nie! – nie potrafi, bo fałszywe sumienie jest to sumienie, które ukształtowali dzisiejsi twórcy fałszywego chrześcijaństwa. W Imię Chrystusa zebrali wszystkich ludzi, ale nie dają im wolności, tylko imię. W Imię to zebrali ich, ale ich okłamują, oszukują, handlują ich duszami, handlują ich ciałami. Wszystko robią, tak że dzisiaj oni są zdruzgotani, żyją jednym wielkim lękiem. Są rozdarci przez lęk, mimo że Chrystus przyniósł miłość i życie. Miłość i życie. I uśmiercił naszą grzeszną naturę. Co to oznacza? Jezus Chrystus uśmiercił naszą grzeszną naturę, a jest to przecież powiedziane wyraźnie w liście św. Piotra, który bardzo wyraźnie my znamy przecież. Ten werset w dzisiejszym Kościele jest herezją. 1P1.23: Jesteście bowiem ponownie do życia powołani, nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. Ono jest prawdziwe, dlatego że Jezus Chrystus uśmiercił starego człowieka, a Bóg powołał nowego człowieka. Nowego człowieka, czyli Syna Bożego. Dwa tysiące lat temu Jezus Chrystus złożył ofiarę ze swojego życia i stał się okupem, aby wykupić nas sprzedanych diabłu przez Adama. Wykupić nas. Wykupił nas i uśmiercił tę naturę grzeszną, która była zdeprawowana. Uśmiercił ją i to jest uśmiercony człowiek. Dzisiaj ten człowiek, który został skażony grzechem przez Adama i uśmiercony, dzisiaj o jego życie dba kościół śmierci. Tak, dokładnie tak jest. Chce wszystko zrobić, aby dzieło Chrystusa Pana nie liczyło się i nie miało skutków. Czyli, aby nie nastąpiła Pascha, nie nastąpiło Odkupienie i nie był On właściwym okupem na wykupienie tych wszystkich ludzi sprzedanych diabłu. W tej chwili, od tamtego czasu, od 418 roku, bo wcześniej była głoszona ta prawda, do 320 roku przynajmniej, była głoszona prawda o wolności i bezgrzeszności naszej i chwale i o tym mówi św. Paweł bardzo wyraźnie, w liście do Galatów, gdzie mówi o tej prawdzie: Ga2.16 A jednak przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia. 17 A jeżeli to, że szukamy usprawiedliwienia w Chrystusie, poczytuje nam się za grzech, to i Chrystusa należałoby uznać za sprawcę grzechu, a to jest niemożliwe. Czyli już w owym czasie, to są sześćdziesiąte lata, kiedy św. Paweł to ogłosi, już w owym czasie były knowania, aby udaremnić odkupienie Jezusa Chrystusa i uznać je za nieprawdziwe, niewłaściwe i nieistniejące. I jest sytuacja taka, że dzisiaj właśnie ta natura, którą Chrystus uśmiercił, to jest naszego złego ducha, a jednocześnie Adama usunął, dzisiaj kościół grzeszników wziął sobie za swojego patrona i przewodnika Adama i reanimację człowieka, którego uśmiercił Chrystus i którego nie ma. A Bóg, żebyśmy żyli, daje nam nowego: Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. (1P1.23) I to powinna być główna świadomość człowieka ale dzisiaj ją się zwalcza, jak herezję, jak tyfus, jak tyfus! – ponieważ to jest zabójcze dla człowieka uśmierconego i dla kościoła śmierci. Zabójcze, bo jest to nowy człowiek, jego nie można uśmiercić, dlatego, że to jest: Jesteśmy bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa. Jesteśmy niezniszczalną istotą, bo wszyscy mamy w sobie niezniszczalność z powodu Chrystusa. Wszyscy, którzy uwierzyliśmy jesteśmy niezniszczalni. I dlatego kościół śmierci powstał, po to, aby nikt nie dobrnął do niezniszczalności swoją świadomością i uwierzył. Bo wystarczy uwierzyć, bo to nie chodzi o jakieś inne czynności, tylko chodzi o naszą świadomość, która dociera do poznania przez wiarę, że Chrystus Pan jest nadrzędną mocą i to trzeba mówić; ale zabrania się wierzyć, czyli być przekonanym. 1 J 5:14-15: „Ufność, którą w Nim pokładamy, polega na przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego wolą. A jeśli wiemy, że wysłuchuje wszystkich naszych próśb, pewni jesteśmy również posiadania tego, o cośmy Go prosili.”

Ps 84:12: „Bo Pan Bóg jest słońcem i tarczą: Pan hojnie darzy łaską i chwałą, nie odmawia dobrodziejstw postępującym nienagannie.”

Przed Odkupieniem ludzie mieli tylko przykazania, aby ujarzmić swoją osobowość. Ujarzmić swoją osobowość i ujarzmić swojego ducha. A po odkupieniu ten duch został uśmiercony i Jezus Chrystus dał im swojego Ducha i otworzył drogi, które były zamknięte dla ducha ludzkiego i dla człowieka. To Chrystus otworzył te drogi i dopiero stały się one otwarte. I dlatego dzisiaj, mimo, a właściwie z powodu, że te drogi są otwarte, powstał kościół śmierci, aby zagrodzić drogi, zagrodzić to przejście, aby nikt nie mógł tam pójść. Ponieważ pójście tam jest końcem śmierci, końcem grzechu i końcem upadłych aniołów, czyli początkiem prawdziwej Ziemi Obiecanej, w której istnieją potęgi. Potęgi! A tymi potęgami są Synowie Boży. To są prawdziwe potęgi na wzór Boga stworzone, ponieważ Synowie Boży objawiają potęgę Boga. Jak to powiedział Święty Łukasz, w Ewangelii, Łk 20.35-36: Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania. I mając świadomość właśnie tę, nie chodzi tutaj o zastanawianie się nad tymi sytuacjami, jak one są głęboko gdzieś zakorzenione, ale chodzi tak naprawdę o posłuszeństwo. Przez posłuszeństwo zaczynamy coraz głębiej doświadczać obecności Boga w sobie, który objawi nam Siebie, a jednocześnie nas – nam. Nas – nam. O nas powie nam wszystko. Więc jesteśmy w tym momencie, w tym miejscu, dlatego Duch Święty przedstawił tę sytuację. Dzisiejsze spotkanie tak wygląda, ponieważ Chrystus chciał przedstawić tę sytuację. Duch Święty, Bóg Ojciec i Jezus Chrystus mówi to, aby ludzie nie popadali w różnego rodzaju poszukiwanie sposobów i umiejętności wyzwalania się z tego wszystkiego, ponieważ Bóg jest Bogiem żywych, ale żebyśmy z całej siły uwierzyli w Niego i stali się posłuszni, a nasze świadomości przeniosą się do Człowieka Światłości, do Synów Bożych, bo nie ciałem człowiek żyje, ale żyje światłością Bożą. I gdy jest istotą światłości, co się dzieje? To jest bardzo ciekawa sytuacja. Nie traci w ogóle żadnej osobowości, nie traci pamięci, nie traci swojego życia, nie traci niczego. On żyje! To ludzie na ziemi uważają, że umarł. Gdy człowiek umiera na tej ziemi, ale idzie do Boga, ludzie płaczą, że umarł. Gdy człowiek ma głębokiego Alzheimera, gdzie umarła jego natura, ta zła, to ludzie mówią, na szczęście nie umarł, a że jest w takim stanie, że tak mogę powiedzieć, nic nie może zrobić, nic nie może pojąć, to nie szkodzi. Umarł duchowo, żyje cieleśnie – dla ludzi żyje. Umarł fizycznie, w Bogu Żyje – dla ludzi umarł. Człowiek doświadczając śmierci innej osoby, doświadcza jej zniknięcia. Ale gdy sam doświadcza śmierci i żyje w Bogu, jego historia ma się całkowicie inaczej. On odchodzi do Boskiej tajemnicy, żywy, prawdziwy, duchowy, rzeczywisty. Jest prawdziwą naturą boską, jeśli jest Synem Bożym. I w dalszym ciągu toczy walkę i jest istotą w pełni świadomą, a możliwe, że nawet i może stać się ponownie cielesną w Ciele Chwalebnym, ale całkowicie duchową, tak jak Jezus Chrystus, bo tak jest przeznaczone, jak Jezus Chrystus, który mówi właśnie o Ciele Chwalebnym i przebywa na ziemi w Ciele Chwalebnym jeszcze przez 40 dni, gdzie wszyscy Go widzą, a nie jest On obłokiem, ale spożywa i pije, rozmawia przy ognisku, jest z nimi, ale cuda, które czyni są dostępne tylko dla Człowieka Chwalebnego. Mimo, że są wierzącymi, to tamte cuda jeszcze są przez nich niedosięgalne, bo nie są jeszcze w pełni odnalezieni. 1 Kor 15:42-44: „Podobnie rzecz się ma ze zmartwychwstaniem. Zasiewa się zniszczalne – powstaje zaś niezniszczalne; sieje się niechwalebne – powstaje chwalebne; sieje się słabe – powstaje mocne; zasiewa się ciało zmysłowe – powstaje ciało duchowe. Jeżeli jest ciało ziemskie powstanie też ciało niebieskie.”

Link do nagrania wykładu – 04.03.2025
Link do wideo na YouTube – 04.03.2025
Link do nagrania w Spotify – 04.03.2025