1P 2:7: „Wam zatem, którzy wierzycie, cześć!”
Bóg nas zrównał Miłością swoją. Jesteśmy z Jego Miłości powstali i Jego Miłością zjednoczeni.
Jr 30:6-8: „Pytajcie się i patrzcie: Czy mężczyzna może rodzić? Dlaczego widzę wszystkich mężczyzn z rękami na biodrach jak u rodzącej kobiety? Każda twarz powlekła się bladością. Ach, jak wielki to dzień, nie ma on równego sobie! Będzie on czasem ucisku Jakuba, a jednak on zostanie zeń wybawiony! W dniu tym – wyrocznia Pana Zastępów – skruszę jarzmo znad ich szyi, zerwę ich więzy, tak że nie będą więcej służyć obcym.”
Dusza jest Miłością, która została zaanektowana i wciągnięta w niewłaściwą relację, w złą relację. Mamy wewnętrznego człowieka, który jest osobnym życiem, który ma osobną miłość wewnętrzną, która się budzi do życia, i żyje własnym życiem, życiem powstającym z miłości, z wiary. Wiara, miłość, łaska, pokój, nadzieja – te wszystkie stany są w Chrystusie. On jest prawdziwym Mężem duszy. Z wiary jest poznanie, z miłości miłosierdzie; łaska daje mądrość, roztropność, aby zachować tą prawdę i pielęgnować ją, a dawać tym, którzy ją będą chcieli; pokój i posłuszeństwo Temu, który jest jej Mężem, aby móc być cierpliwa na pełną nadzieję. A nadzieja jest to oczekiwanie nowego życia. Czujemy wewnętrznego człowieka, który się budzi, czujemy siłę, moc, emanację, inne myślenie, inne postrzeganie, miłowanie, radosne powstawanie, radosne zdążanie ku dziełu, które czeka na wykonanie.
Iz 38:19: „Żywy, żywy Cię tylko wysławia, tak jak ja dzisiaj. Ojciec dzieciom rozgłasza Twoją wierność.”
Uświadamiamy sobie tajemnicę św. Piotra, dlaczego on się staje Skałą, i dlaczego Jezus Chrystus powiedział: uczynię cię Skałą, i zbuduję na tobie Kościół, którego bramy piekielne nie przemogą (Mt.16.18). Teraz rozumiemy dlaczego – ponieważ uwierzył całkowicie Miłości, zaparł się samego siebie, zaparł się grzechu, ale i całkowicie go uśmiercił razem ze złą naturą; bo nie chce mieć z nią nic wspólnego, bo ona doprowadziła go do strasznego stanu hańby wdowieństwa. Kim się stał Bóg dla niego? Tym, który uwolnił go od najgorszego utrapienia, a on myślał, że on je ma i utracił wszystko. Ale okazało się, że nie ma tego utrapienia, ponieważ Jezus Chrystus właśnie przyszedł uwolnić każdego człowieka z tego utrapienia, z grzechów.
Jr 31:33: „Lecz takie będzie przymierze, jakie zawrę z domem Izraela po tych dniach – wyrocznia Pana: Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu. Będę im Bogiem, oni zaś będą Mi narodem.”
Gdy człowiek czuje Miłość Chrystusa, tak głęboką, dusza płonie ogniem Miłości i zdaje sobie sprawę, że nie może dłużej, nawet chwili, żyć bez Niego. I zdaje sobie sprawę, że nie może trwać w dalszym ciągu w niezdolności i bierności, musi zrobić krok ku Miłości. A żeby go zrobiła, musi wiedzieć, że warta jest ta Miłość porzucenia grzechu, uśmiercenia siebie, dopełnienia śmierci, którą zadał już Chrystus, nie myślenia o sobie, tylko o Miłości, czyli o naturze, która porywa nas.
2Krl 2:9-11: „Kiedy zaś przeszli, rzekł Eliasz do Elizeusza: «Żądaj, co mam ci uczynić, zanim wzięty będę od ciebie». Elizeusz zaś powiedział: «Niechby – proszę – dwie części twego ducha przeszły na mnie!» On zaś odrzekł: «Trudnej rzeczy zażądałeś. Jeżeli mnie ujrzysz, jak wzięty będę od ciebie, spełni się twoje życzenie; jeśli zaś nie [ujrzysz], nie spełni się». Podczas gdy oni szli i rozmawiali, oto [zjawił się] wóz ognisty wraz z rumakami ognistymi i rozdzielił obydwóch: a Eliasz wśród wichru wstąpił do niebios.”
Miłość Chrystusa, gdy dotyka człowieka powoduje tą sytuację, że człowiek nagle oderwany jest od rzeczywistości świata, oderwany jest od tego, że ma rodzinę, że ma pracę, że coś robił, że ma jakieś plany, że ma jakieś sprawy – oderwany jest od tego całkowicie w tej jednej chwili. W tym momencie jest tylko Miłość.
Ha 3:13-16: „Wyszedłeś w celu ocalenia swego ludu, w celu wybawienia Twego pomazańca. Zburzyłeś dom bezbożnego, odsłoniłeś fundament aż do nagiej skały. Przeszyłeś strzałami wodza ich wojska, które naciera, aby nas zgubić – radując się jak ten, co w ukryciu wyniszcza biednego. W morze wdeptałeś jego konie, w kipiącą topiel wód mnogich. Usłyszałem i serce moje struchlało, na głos ten zadrżały me wargi, przenikła trwoga me kości, kroki się moje zachwiały. W spokoju jednak wyglądam dnia utrapienia, który nadchodzi na lud, co nas gnębi.”
Ha 1:12-17: „Czyż nie jesteś odwieczny, o Panie, Boże mój Święty, który nie umierasz? Na sąd go przeznaczyłeś, o Panie, Skało moja, zachowałeś dla wymiaru kary. Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły, a nieprawości pochwalać nie możesz. Czemu jednak spoglądasz na ludzi zdradliwych i milczysz, gdy bezbożny połyka uczciwszego ‹od siebie>? Obchodzi się on z ludźmi jak z rybami morskimi, jak z pełzającymi zwierzętami, którymi nikt nie rządzi. Wszystkich łowi na wędkę, zagarnia swoim niewodem albo w sieci gromadzi – krzycząc przy tym z radości. Przeto ofiarę składa swojej sieci, pali kadzidło niewodowi swemu, bo przez nie zdobył sobie łup bogaty, a pożywienie jego stało się obfite. Ciągle na nowo zarzuca swe sieci, mordując ludy bez litości.”
Link do nagrania wykładu – 25.06.2021r.
Link do wideo na YouTube – 25.06.2021r.
