UZDRAWIANIE DUCHOWE

Jezus Chrystus uśmiercił naszą grzeszną naturę w swoim ciele, przybitym do Krzyża, abyśmy już nie byli pod wpływem grzechu. Rz 6:6 „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała, dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.” – dzisiaj jest właśnie rocznica naszej wielkiej radości, ponieważ zostaliśmy uśmierceni w Jego ciele przybitym do Krzyża, aby nasza grzeszna natura poniosła całkowicie śmierć – i gdy On powstaje z martwych, my razem z Nim powracamy do życia, a On nas powołuje: „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani, nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa.” (1P 1:23) Tym nasieniem jest Chrystus, Bóg, Duch Święty – Niezniszczalny. Zostaliśmy uwolnieni od starego człowieka, stary człowiek został usunięty razem ze wszystkim (Kol 3:9). Dzisiaj powinna nasza wewnętrzna natura emanować światłem – to jest pamięć o naszej wolności i ta wolność w nas trwa, a nie jest tylko pamięcią. Dzisiaj właśnie – to jest rocznica – my zostaliśmy uśmierceni dla Życia; św. Paweł przedstawia tę sytuację, że jak się to raz stało, to jesteśmy świętymi i nic tego nie zmieni – już nie wspominamy Jezusa Chrystusa Ukrzyżowanego i Umarłego: 2Kor 5:16 „Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała;” – ja patrzę na ludzi i widzę ludzi, których Chrystus odkupił, widzę w nich doskonałość Chrystusa – „a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. 17 Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie,” – czyli uwierzył i trwa – „jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.” I to nowe jest. Dlatego my mamy tę świadomość i musimy mieć nieustannie umacnianą tę świadomość, że jesteśmy nowym stworzeniem, wolnym od grzechów. A dzisiejszy dzień celebruje nam to, że zostaliśmy przez Chrystusa uśmierceni i żadne grzechy tego nie zatrzymają – i to tylko Jego dzieło uwolniło nas i jesteśmy wolni. Dzisiejszy dzień jest właśnie prawdziwą radością z tego, że jesteśmy wolni i nie mamy już złego ducha. Uznać dzieła Chrystusa w sobie i uznawać, że jesteśmy wolnymi – to jest synostwo Boże; synostwo Boże jest najgorszą rzeczą, jaka może spotkać otchłań. Bo to synowie Boży są posłani tam i oni tam zstępują, uzbrojeni w zbroję Bożą; to oni tam, potężną mocą Miłości Chrystusowej, z mocą Chrystusa tam wydobywają piękną córkę ziemską, która właśnie miłością jest tylko ocalona – nie można jej wydobyć w inny sposób, tylko można miłością ją wydobyć – czyli: miłujcie się wzajemnie, jak Ja was umiłowałem. Innej drogi nie ma: miłujcie tych, którzy was nienawidzą, po tym poznają was, że jesteście Chrystusowi, że jesteście ode Mnie, bo miłujecie tych, którzy was nienawidzą. Nie łączcie się z ciemnością piekła, ale łączcie się ze Zwycięstwem, które dał nam Chrystus; łączcie się ze Zwycięstwem, ponieważ ono dzisiaj pokonuje w nas śmierć, to dzisiaj jest rocznica pokonywania śmierci przez Chrystusa Pana i przejścia do całkowicie nowego Życia. Kol 3:1: „Jeśliście więc razem z Chrystusem powstali z martwych, szukajcie tego, co w górze, gdzie przebywa Chrystus zasiadając po prawicy Boga.”

Flp 3:3: „My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym – my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele.”

Dzisiaj mamy piąty dzień Jerozolimy; pierwszy dzień: „Ojcze Nasz, który jesteś w niebie” – czyli Jezus Chrystus wjeżdża do Jerozolimy i mówi: „kto Mnie widzi, widzi Ojca”; drugi dzień – poniedziałek: „uświęciło się imię Twoje”; trzeci: „przyszło Królestwo Twoje” – Jak Królestwo Mnie dałeś, Ja daję im; „chleba mojego powszedniego dałeś nam dzisiaj” – czyli czwartek; piątek: „odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom”; sobota: „nie dopuściłeś, abyśmy ulegli pokusie”; i – „zbawiłeś nas ode złego”, czyli zstąpiłeś do głębin i uratowałeś nas, i zmartwychwstałeś. Dzisiaj mamy to odpuszczenie grzechów: „odpuściłeś nam nasze winy, jako my odpuściliśmy naszym winowajcom”. Miłosierdzie Boże jest tak głębokie, sprawiedliwość Miłosierdzia Bożego jest taka, że Bóg wie, że jest to sprawiedliwe, że Jego Syn składa ofiarę ze swojego Życia za ludzi, którzy na to nie zasługują z powodu swojego postępowania – i jest to sprawiedliwe. A dlaczego? – bo spójrzmy teraz na tę sprawiedliwość: jest matka, która rodzi swoje dziecko; i jest wybór – albo dziecko przeżyje, albo matka przeżyje, i ona musi decydować – i sprawiedliwym jest to, żeby ono żyło, żebym ja umarła – to jest sprawiedliwe. To jest sprawiedliwość miłości – tylko miłość może rozumieć tę sprawiedliwość; to jest sprawiedliwe, aby ono żyło, a ja, żebym umarła, bo to jest sprawiedliwość, to jest sprawiedliwość miłości. Dlatego Bóg, składając ofiarę ze swojego Życia – jest to sprawiedliwość Miłości za dusze, za człowieka. A dlaczego? – bo miłość do tych dusz ma tak ogromną, że Syna swojego posyła, aby ludzie żyli – i to jest sprawiedliwość Miłości. Miłość jest tak ogromna, że siebie poświęca dla Życia, ale ona nie umiera, bo ona umrzeć nie może, ona jest nieśmiertelna – Miłość jest nieśmiertelna. I dlatego my też zostaliśmy z Miłości powołani do życia: 1P 1:23 „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa.” Kol 3:2-3: „Dążcie do tego, co w górze, nie do tego, co na ziemi. Umarliście bowiem i wasze życie jest ukryte z Chrystusem w Bogu.”

2 Kor 5:14: „Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli.”

Nasze dzisiejsze spotkanie, które jest w Wielki Piątek – ten dzień odczuwamy bardzo dziwnie, kościół katolicki obchodzi ten dzień jako obchodzenie śmierci Jezusa Chrystusa, ale przecież św. Paweł mówi bardzo wyraźnie, w 2Kor 5:16 „Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób.” Dzisiejszy kościół katolicki, chrześcijański nieustannie zna Jezusa Chrystusa uśmierconego, ale Jezus Chrystus nie chce, abyśmy Go znali w taki sposób, dlatego że ten czas przeminął. Dlaczego przeminął? – ponieważ w tej chwili już nie ma Adama – jest nowy Adam, czyli Chrystus, jest nowa prawdziwa, potężna Moc – Jezus Chrystus, Syn Boży, który przyszedł nas wprowadzić do całkowicie nowego Życia, o czym mówi 1P 2:9 „Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła,” – dzisiejsi ludzie wcale nie chcą tego rozgłaszać, chcą rozgłaszać to, że śmierć w dalszym ciągu panuje. I co dzisiaj ludzie oglądają w grobie? – siebie, nie Chrystusa, Jego tam nie ma – On zmartwychwstał, On jest Żywy; oglądając umarłego; oglądają siebie umarłych i płaczą nad swoją śmiercią, bo ta śmiertelna natura jest dla nich wszystkim, nie znają tej duchowej. Chrystus przywraca im duchową naturę, ale oni nie chcą jej znać. Co się dzisiaj dzieje? – wszędzie „w powietrzu” jest ciemność, jest rzeczywisty stan płaczu, niepokoju, ciemności, łączności z grzechem, z szeolem, z otchłanią i z mrokiem. To nie jest właściwe i to nie jest sytuacją, która nie pozostawia  śladów. Św. Paweł przedstawia te słowa, o nas i o ludziach, którzy uwierzyli: „Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. 17 Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe”. Dla tych wszystkich ludzi nie ma nic nowego, nie są nowym stworzeniem – są w dalszym ciągu stworzeniem, które nieustannie opłakuje swoje martwe, grzeszne ciało, o czym jest napisane w Rz 6:6 „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.” To, że ludzie zostali wydobyci z niewoli grzechu jest dla nich największą tragedią, jaka ich mogła spotkać; i dzisiaj ta tragedia jest celebrowana – nie jest celebrowane Zmartwychwstanie. Zmartwychwstanie jest celebrowane przez świadomość Chrztu: Ga 3:27 „ Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa.” – więc na pewno nie jest to celebrowanie przebywania w Chrystusie Zmartwychwstałym, ale w ciemnościach. Rz 7:4 „Tak i wy, bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by złączyć się z innym – z Tym, który powstał z martwych, byśmy zaczęli przynosić owoc Bogu.” Dzisiejszy świat jest nieustannie powstrzymywany od przynoszenia owoców Bogu i łączenia się ze Zmartwychwstałym – cały czas celebruje grzech i śmierć – a trzeba pielęgnować w sobie Zmartwychwstanie, bo ono jest dawcą Życia, a nie śmierć. Ludzie celebrują śmierć, a nie radują się ze swojej śmierci, która została zadana im już dwa tysiące lat temu, tego że uśmiercił Jezus Chrystus ich stare grzeszne ciało: „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.” (Rz 6:6) My jesteśmy świadomi, że Chrystus Pan uwolnił nas od grzechów i dlatego my coraz bardziej jesteśmy radośni właśnie z tego, że możemy przynosić Bogu owoc. Dzisiejszy dzień powinien upamiętniać, jak bardzo są święci, jak bardzo są doskonali, jak bardzo zostali przywróceni do Boga, i jak bardzo wiara łączy ich z łaską – powinni o niej pamiętać, a pamiętają tylko o tym, że są śmiertelnymi i płaczą z tego powodu, że ta śmiertelność od nich odeszła i w tym momencie są zgubieni, zagubieni i nie wiedzą, jak dotrzeć do swojej prawdziwej natury. Ale ta właśnie prawdziwa ich natura właśnie została wydobyta. Proszę zauważyć List św. Pawła, Kol 2:9 „W Nim bowiem mieszka cała Pełnia: Bóstwo, na sposób ciała, 10 bo zostaliście napełnieni w Nim, który jest Głową wszelkiej Zwierzchności i Władzy.” Ciekawą sytuacją jest to, że ludzie uważają, że to się dzieje przez pięć minut w czasie Zmartwychwstania, a później już tego nie ma. Czytając Listy św. Pawła, Ewangelie – ukazują one dokładnie to, o czym jest mowa, ale dzisiejszy kościół śmierci nie mówi o tym – więc ludzie idą za tym, co mówi kościół śmierci, ale nie idą za tym, co mówią Ewangelie, nie są ludźmi, którzy żyją w tej prawdzie. Dlatego my mamy ogromnie ważne zadanie – tym zadaniem jest to, aby zawsze mieć świadomość tego, że jesteśmy synami Bożymi, dlatego, że uwierzyliśmy Chrystusowi. Ga 2:21: „Nie mogę odrzucić łaski danej przez Boga. Jeżeli zaś usprawiedliwienie dokonuje się przez Prawo, to Chrystus umarł na darmo.”

2 Kor 5:15: „A właśnie za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał.”

Synostwo Boże nie jest czymś, co jest niemożliwe i nie dane człowiekowi – właśnie człowiekowi jest dane: Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały…” Dzisiaj tego nie ma, dzisiaj jest właśnie płacz nad tym, że tego nie ma, aby patrzeć na swoją gehennę i swoje cierpienie i swoją ciemność wewnętrzną. A Prawdę dał nam Chrystus, Rz 6:2 „ Jeżeli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal? 3  Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? 4 Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. 5 Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie.” Dzisiaj ludzie nieustannie celebrują śmierć, a nie celebrują przez swoje życie, przez postępowanie codzienne – Zmartwychwstania. Oni mogą powiedzieć, że to robią, ale nie można tego robić w taki sposób, że w dalszym ciągu się uznaje swoją grzeszność, grzeszność duszy swojej, której nie mogli po pierwsze ocalić, bo było to dla nich niemożliwe, a po drugie ocalił ją Chrystus, czego się dzisiaj nie uznaje. Dlaczego dzisiejszy świat wygląda tak, jak wygląda? – jak to powiedział św. Jakub: Jk 4:1 „Skąd się biorą wojny i skąd kłótnie między wami? Nie skądinąd, tylko z waszych żądz, które walczą w członkach waszych. 2 Pożądacie, a nie macie, żywicie morderczą zazdrość, a nie możecie osiągnąć. Prowadzicie walki i kłótnie, a nic nie posiadacie, gdyż się nie modlicie. 3 Modlicie się, a nie otrzymujecie, bo się źle modlicie, starając się jedynie o zaspokojenie swych żądz.” Dlatego my, mając świadomość tego, że jesteśmy synami Bożymi – synowie Boży to są ci, którzy uwierzyli w swoją bezgrzeszność; dzisiaj to jest herezja; herezją jest Ewangelia, herezją są Listy św. Pawła, herezją są Listy św. Piotra, św. Jakuba, św. Jana, św. Judy – dlatego, że to tam właśnie jest powiedziane; na przykład: Jr 31:34 „ I nie będą się musieli wzajemnie pouczać jeden mówiąc do drugiego: „Poznajcie Pana!” Wszyscy bowiem od najmniejszego do największego poznają Mnie – wyrocznia Pana, ponieważ odpuszczę im występki, a o grzechach ich nie będę już wspominał».” – według dzisiejszego kościoła śmierci jest to herezja i tę herezję powiela, według dzisiejszego kościoła śmierci, św. Paweł: Hbr 10:17 „A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę.” Według kościoła śmierci, Synowie Boży są heretykami dlatego, że uwierzyli Chrystusowi i prorokom, którzy mówili właśnie o tym, że Bóg już nie wspomni więcej grzechów człowieka, a jeśli Bóg mówi: nie wspomnę więcej grzechów człowieka – to i człowiek nie powinien ich wspominać. A dlaczego? – św. Paweł mówi takie bardzo ciekawe słowa w 1Kor 8:10 „Gdyby bowiem ujrzał ktoś ciebie, oświeconego „wiedzą”, jak zasiadasz do uczty bałwochwalczej, czyżby to nie skłoniło również kogoś słabego w sumieniu do spożywania ofiar składanych bożkom? 11 I tak to właśnie „wiedza” twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus. 12 W ten sposób grzesząc przeciwko braciom i rażąc ich słabe sumienia, grzeszycie przeciwko samemu Chrystusowi.” Dzisiejszy kościół śmierci, mówiąc, że człowiek jest w dalszym ciągu grzesznikiem i że Chrystus w dalszym ciągu jest martwy, grzeszą przeciwko samemu Chrystusowi, wyśmiewają się z Jego śmierci: Hbr 6:4 „Niemożliwe jest bowiem tych – którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego i stali się uczestnikami Ducha Świętego, 5 zakosztowali również wspaniałości słowa Bożego i mocy przyszłego wieku, 6 a [jednak] odpadli – odnowić ku nawróceniu. Krzyżują bowiem w sobie Syna Bożego i wystawiają Go na pośmiewisko.” Dzisiejszy kościół śmierci to robi, bo cały czas każe ludziom widzieć Umarłego – nie widzieć Zmartwychwstałego. W jaki sposób? – żeby uznawać, że są grzesznikami, i nieustannie walczyć z grzechem odkupionym, którego już nie mają. Ga 1:3-4: „Łaska wam i pokój od Boga, Ojca naszego, i od Pana Jezusa Chrystusa, który wydał samego siebie za nasze grzechy, aby wyrwać nas z obecnego złego świata, zgodnie z wolą Boga i Ojca naszego.”

2 Kor 5:16: „Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób.”

To, co dzisiaj się dzieje, nie jest obojętne dla serca. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tej sytuacji, jak serce dotyka ciemność, o  tym mówi Mądrość Syracha 38:16 „Żałoba po zmarłym”: 16 Synu, wylewaj łzy nad zmarłym i jako bardzo cierpiący zacznij lament, według tego, co mu przystoi, pochowaj ciało i nie lekceważ jego pogrzebu! 17 Płacz gorzko i z przejęciem uderzaj się w piersi, zarządź żałobę odpowiednio do jego godności, dzień jeden lub dwa, dla uniknięcia potwarzy, potem już daj się pocieszyć w smutku! 18 Ze smutku bowiem śmierć następuje: smutek serca łamie siłę. 19 Tylko do chwili pogrzebu niechaj trwa smutek, bo życie udręczone – przekleństwem dla serca. 20 Nie oddawaj smutkowi swego serca, odsuń go, pomnąc na swój koniec. 21 Nie zapominaj, że nie ma on powrotu, tamtemu nie pomożesz, a sobie zaszkodzisz. 22 «Pamiętaj o moim losie, który będzie też twoim: mnie wczoraj, tobie dzisiaj».” – mówi zmarły – 23 „Gdy spoczął zmarły, niech spocznie i pamięć o nim, pociesz się po nim, skoro już wyszedł duch jego.” – Mądrość Syracha mówi, że żal i smutek nie jest obojętny dla serca, może złamać i zniszczyć serce, może pokiereszować człowieka i człowiek z tego wychodzi miesiącami, a może latami, to nie jest takie proste. A gdy dzisiaj ludzie doświadczają ciemności, która ich napada i to nie jest ciemność zwyczajna – to jest ciemność bardzo głęboka – bo oni chcą, jako prawdziwi chrześcijanie, poczuć prawdziwą śmierć Chrystusa – mimo, że Chrystus na oczach żołnierzy zmartwychwstał, a jednocześnie uczniowie widzieli Go żywego; widziało też Go pięciuset, ja Go też widziałem – mówi św. Paweł – mimo, że ja nie jestem z Apostołów tych, którzy chodzili z Chrystusem, to ja też Go widziałem, bo do mnie przyszedł i mnie powołał, też Go widziałem. Jak jest napisane w Ewangelii wg św. Łukasza 20:35 „Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. 36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.” – my jesteśmy uczestnikami Zmartwychwstania, ponieważ jesteśmy cały czas zjednoczeni ze Zmartwychwstałym Chrystusem. Ci, którzy oddają swoje serce ciemności – bo dla nich Chrystus umarł – to nie są tymi, którzy pokonali śmierć; nad nimi nieustannie śmierć ma władzę, ponieważ nie uwierzyli Chrystusowi, nie zrodzili się tak, jak to jest to napisane w Ewangelii wg św. Jana 1:12 „Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – 13 którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.” – to są synowie Boży, oni nie rodzą się z krwi i ciała, ani z woli męża – oni rodzą się z mocy Bożej, z nasienia niezniszczalnego dzięki Bogu, który jest żywy i trwa. Świadkowie Jezusa Chrystusa żyli na ziemi jeszcze do 70tych, a może nawet 90tych lat i oni byli świadkami Zmartwychwstania, Ukrzyżowania i żadnemu nie przyszło do głowy, aby celebrować śmierć Jego, cały czas żyli Jezusem Chrystusem Zmartwychwstałym; jeśli przychodził ten dzień Wielkiej Nocy, Jego Zmartwychwstania, to był to dzień wolności od grzechów, powrotu do Dziedzictwa Bożego, stania się właśnie dziedzicami nieba i współdziałania z Chrystusem. Rz 8:17 „Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.” – w dalszym ciągu z Nim Żywym, Zmartwychwstałym wykonujemy dzieło – dzieło Żywego Chrystusa. Dzisiaj kościół śmierci zatrzymał to dzieło, a jedynym dziełem nakazanym jest, umartwiać się Umarłym Chrystusem i celebrować Jego Ukrzyżowanie, Jego śmierć – ale nie radować się z Życia i wolności od grzechów, które nastąpiło – tego nie ma w kościele śmierci, jest to zabronione, to jest herezja pod groźbą ekskomuniki; ten kościół nie może przeżyć naszej obecności, ponieważ my uwierzyliśmy – więc to nie jest ekskomunika, ale jest to wejście do prawdziwej komunii z Chrystusem, do prawdziwego zjednoczenia się z Chrystusem. Rz 4:25: „On to został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia.”

2 Kor 5:17: „Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe.”

Straszną herezją jest omotanie świadomości człowieka kłamstwem, aby świadomość człowieka była świadomością kierującą człowieka ku upadkowi, 1Kor 8:11 „I tak to właśnie „wiedza” twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus.” – ta wiedza, że ludzie mają grzechy powoduje sytuację, że sprowadzają na siebie zgubę, zgubę na drugiego człowieka i ujmują Chrystusowi chwały, także nie mogą liczyć na pochwałę od Chrystusa tylko na karę, dlatego że Chrystus mówi: przychodzę na ziemię z zapłatą dla tych, którzy oczekują zapłaty – ale nie do tych, którzy zapłatę już w tym świecie odebrali – o bogaczach jest napisane: nie może wejść bogaty do Królestwa Niebieskiego, ponieważ bogaty już w tym świecie odbiera swoją zapłatę – przychodzę do tych, którzy nie w tym świecie odbierają zapłatę, ale do tych, którzy oczekują na zapłatę od Chrystusa, który przychodzi, Rz 4:4 „Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności.” – czyli należy mi się za to, co zrobiłem; policz mi Panie, co ja tu zrobiłem i mi za to zapłać, a Bóg mówi tak: przyszedłem z całym ogromem doskonałości, którą chcę cię obdarować, ale wiążesz Mi ręce, chcesz tylko to, na co zasłużyłeś, tak Mi mówisz, a Ja mam ogromną ilość łask dla ciebie, a ty mówisz: tylko tyle – wiążesz Mi ręce, zobacz: przyszedłem, jeśli ty nie chcesz, to dam ci tę troszeczkę, a do tamtych idę – „Temu jednak, który nie wykonuje pracy,” – co to znaczy pracy? – uwolniłem się od umarłych, od przodków, duchów inkarnacyjnych – to jest moja praca – a Bóg mówi: przecież to Ja to wszystko zrobiłem, Ja uśmierciłem twoje grzeszne ciało, które w tamtym cię trzymało, a w tej chwili daję ci Świętą Inkarnację – nowe całkowicie Życie – nie ma tamtego życia, po co tamtym się dręczysz, jak jego już nie ma, nie twórz egregorów, które jakoby udają ciebie, a nimi nie są. Nie mogą oni żyć z jednego bardzo prostego powodu: ponieważ Ja ich uśmierciłem; uśmierciłem ich na wieki i nie mogą powstać. „Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, 6 zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków: 7 Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. 8 Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu.” – to jest ten, który uwierzył, uwierzył całkowicie w tę tajemnicę. My wierzymy Chrystusowi, że On jest nieustannie Żywy; Święta Wielkanocne dla nas są pamięcią o Zwycięstwie i cały czas z radością w sercu i duszy naszej widzimy Chrystusa Zmartwychwstałego, Żyjącego, bo nie widzimy już nikogo, żadnego człowieka ani Chrystusa nie widzimy z powodu ciała – widzimy doskonałego, Kol 1:28 „Jego to głosimy, upominając każdego człowieka i ucząc każdego człowieka z całą mądrością, aby każdego człowieka okazać doskonałym w Chrystusie.” – więc nie możemy widzieć go cielesnym, ponieważ Bóg przywrócił mu Boską naturę, ta Boska natura woła: „Wielbi dusza moja Pana”. Jak może wielbić inaczej, jak tylko nieustannie trwać w prawdzie, w miłości – nasze serce musi być stałe tak, jak Boga serce jest stałe; miłość Jego do nas nie jest chwiejna, bo jak to mówi Księga Liczb: Lb 23:19: „Bóg nie jest jak człowiek, by kłamał, nie jak syn ludzki, by się wycofywał. Czyż On powie coś, a nie uczyni tego, lub nie wykona tego, co oznajmił?” On jest stały w swoim postanowieniu; to On daje nam tę siłę i dlatego my cały czas trwamy. Ludzie słabi, nie umocnieni w Chrystusie, mogą ulec właśnie przez słabe sumienia – goryczy, pustce i udręczeniu w swoich sercach, które później pozostaje w ich głębinach. My, którzy jesteśmy świadomi całkowicie tego, co nam Chrystus uczynił – czujemy ten wpływ, który nie jest wcale taki słaby – on chce zawłaszczyć umysłami ludzkimi, chce zawłaszczać sercem człowieka i duchem człowieka i chce go wepchnąć w stan powierzchownego postrzegania obecności Chrystusa. Ale my nie możemy pozwolić na to aby Chrystus w naszych sercach był tylko ikoną – On jest Żywym Duchem, który daje nam swoje Życie, w którym nieustannie trwamy i chlubimy się Jego Życiem, jak to powiedział św. Paweł w Liście do Rzymian 5:2 „dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.” – to są słowa Apostoła Narodów, to jest Ewangelia Pawła, który otrzymał ją bezpośrednio od Jezusa Chrystusa, ale nie jest uznawany jako ten który mówi prawdę, ale jako ten, którego prawdę wykorzystuje się, aby kłamać – na nim zbudowany jest drugi kanon. Wykorzystane jest słowo: „Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi, ponieważ wszyscy zgrzeszyli…” (Rz 5:12). Przeczytam tutaj może 15 „Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa.” – dwunasty werset, który czytaliśmy i piętnasty werset – one stoją do siebie w opozycji; tu o tym, że człowiek zgrzeszył, a tu, że jest wolny bo się łaska rozlała przez Chrystusa Pana. Mimo, że one są wersetami z tego samego rozdziału i są wersetami św. Pawła i wszystko jest związane z całkowitą prawdą, to ludzie są pod wpływem dwunastego wersetu, ale już piętnasty ich z tego nie może wydobyć; są jak otępiali i nie słyszą tego piętnastego – nie są to zwyczajne słowa, które są wypowiedziane w tym wersecie, tylko to jest magia, czary i działanie na głęboką naturę podświadomą, która wywołuje otępienie wewnętrzne, i tak silne przywiązanie do natury dwunastego wersetu, że piętnasty nic nie czyni, piętnasty, szesnasty, siedemnasty, osiemnasty i dziewiętnasty: 15 „Ale nie tak samo ma się rzecz z przestępstwem jak z darem łaski. Jeżeli bowiem przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich śmierć, to o ileż obficiej spłynęła na nich wszystkich łaska i dar Boży, łaskawie udzielony przez jednego Człowieka, Jezusa Chrystusa. 16 I nie tak samo ma się rzecz z tym darem jak i ze [skutkiem grzechu, spowodowanym przez] jednego grzeszącego. Gdy bowiem jeden tylko grzech przynosi wyrok potępiający, to łaska przynosi usprawiedliwienie ze wszystkich grzechów. 17 Jeżeli bowiem przez przestępstwo jednego śmierć zakrólowała z powodu jego jednego, o ileż bardziej ci, którzy otrzymują obfitość łaski i daru sprawiedliwości, królować będą w życiu z powodu Jednego – Jezusa Chrystusa.18 A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. 19 Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.” – przeczytałem Państwu tutaj piętnasty, szesnasty, siedemnasty, osiemnasty i dziewiętnasty werset, który mówi o wolności człowieka – a ten dwunasty cały czas trzyma człowieka i nie mogą się z tego wyrwać; te następne docierają do ich rozumu, a ten dwunasty do ich ducha – on ich miażdży, złym duchem zniewala, dręczy, powoduje demoniczną siłę, która panuje nad ich sumieniem, naturą ich woli i świadomości, są do tego przywiązani, przyzwyczajeni i nawet gdy działa tutaj piętnasty, szesnasty, siedemnasty, osiemnasty i dziewiętnasty werset, to on mimo, że mówi o wolności, nie chcą tej wolności przyjąć – ponieważ zasada jest bardzo prosta: musi uwolnić ich Chrystus, sami tego nie zrobią. Tam działa siła przekonania, że mają grzech dlatego, że go widzą – a to, że mają łaskę ich nie przekonuje, ponieważ widzą cały czas grzech – żadnej łaski. Ale my przez wiarę uwierzyliśmy Chrystusowi – oczami duszy widzimy Zmartwychwstałego, oczami duszy dostrzegamy Jego Życie, oczami duszy i duchem swoim przyjmujemy Jego obecność, uwierzyliśmy Jemu bo wiara daje nam – jak to jest powiedziane w tym samym rozdziale – daje nam „dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.” (Rz 5:2). Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały…” – czyli ten rozdział piąty w dalszym ciągu mówi o dwunastym wersecie, który wykorzystał kościół śmierci, a później mówi o wielkości Odkupienia przez posłuszeństwo Chrystusa. Pierwsze wersety są udowadniane przez następne słowa aż do końca – dwunasty działa paraliżująco aby pierwsze i późniejsze nie miały dostępu do człowieka – czyli działanie demoniczne, działanie wykorzystujące lęk, karę, trwogę, śmierć, mrok i jednocześnie widzenie grzechu: jeśli widzisz grzech, to jak możesz mówić, że go nie masz – przekonanie z powodu tego, co się widzi. My uwierzyliśmy Chrystusowi, co spowodowało tę sytuację, że dwunasty werset na nas nie wpływa. Chrystus Pan uwolnił nas od magii, czarów, diabła – gdzie my cały czas widzimy Zmartwychwstałego a ludzie cały czas karmią mrok. Mamy świadomość w jakiej sytuacji są dzisiaj ludzie na świecie, że szukają Chrystusa, ale nie mogą Go znaleźć – bo nikt im Go nie daje – ale gdy my im Go dajemy, to nazywa się nas heretykami. 1Kor 8:2 „Gdyby ktoś mniemał, że coś „wie”, to jeszcze nie wie, jak wiedzieć należy. 3 Jeżeli zaś ktoś miłuje Boga, ten jest również uznany przez Boga.” – czyli Bóg daje mu poznanie, daje mu zrozumienie. Jeśli ktoś wie, to znaczy, że nie wie – ponieważ jeśli wie, to znaczy, że nie poznał Boga, bo kieruje się swoją wiedzą – kierować się można tylko Boskim Słowem i Boskim posłuszeństwem. Należy wiedzieć, że Jezus Chrystus zmartwychwstał i w dalszym ciągu jest Zmartwychwstały, w dalszym ciągu żyje – jest wieczny. Należy wiedzieć, że Jezus Chrystus w swoim ciele uśmiercił naszego grzesznego człowieka, nasze grzeszne ciało, abyśmy byli bez grzechu – On zmartwychwstał a my razem z Nim – ci, którzy uwierzyli. Jesteśmy synami Bożymi, ponieważ po to przyszedł na ziemię i po to złożył ofiarę ze swojego Życia i po to zmartwychwstał, abyśmy byli synami Bożymi – więc jeśli ktoś nie jest synem Bożym – Chrystus umarł dla niego na darmo. Wszyscy ci, którzy są synami Bożymi, to są tymi, którzy mają świadomość, że Chrystus umarł i dał im swoje Życie. A ci, dla których Chrystus w dalszym ciągu jest martwy, to umarł na darmo dla nich – ale dla nich jest szansa, bo jest Miłosierdzie nieustanne, Miłosierdzie nieustanne ich cały czas powołuje do życia; jest otwarta droga. Chrystus przyszedł na ziemię po to, aby powstali synowie Boży i to jest Jego dzieło. A synowie Boży są bez grzechu, bo są nowym stworzeniem stworzonym i powołanym. Rz 6:22: „Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego – życie wieczne.”

2 Kor 5:18: „Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania.”

I dlatego my mamy tę świadomość, że nasza praca, nasze dzieło, poszukiwanie Boga i umacnianie się w mocy Bożej jest niezmiernie istotne i ważne w tym świecie, bo jeśli my tego nie zrobimy, to na pewno tego nie otrzymają od kościoła śmierci, kościoła grzeszników, to będzie po prostu jeszcze bardziej upadało. Ale Chrystus wszystko uczynił, aby objawiła się ta tajemnica, która mówi o prawdzie Boskiej tajemnicy, która została dana człowiekowi. Tu właśnie dostrzegamy tę tajemnicę, ale też pewnego rodzaju próbę dla nas i doświadczenie: jak bardzo jesteśmy pewni, przekonani o tym, że jesteśmy wolni, i że dzisiejszy dzień jest wielką radością, którą obdarzył nas Bóg z powodu Miłosierdzia, że złożył ofiarę ze swojego Życia, a Chrystus mówi: teraz Syn uświęci Ojca, aby Ojciec uświęcił Syna, bo dzieją się wielkie rzeczy; dzisiaj Twoja miłość przeniknie do serc wszystkich ludzi – powróci do nich Miłość, jakże już jestem radosny z tego powodu, że powróci do serc człowieka miłość Twoja, powrócą na łono Twoje, przywrócisz ich do Dziedzictwa Bożego, dasz im Dziedzictwo Boże i staną się dziedzicami, Rz 8:15 „ Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!»” Pierwsi chrześcijanie żyli nieustannie Żywym Chrystusem i Żywy Chrystus w nich żył – więc jak mogli świętować Jego śmierć, jeśli czują i widzą Jego Żywego i On z nimi jest Żywy w nich! – celebrują Jego życie, ponieważ widzą Go Żywego; je z nimi, chodzi z nimi, przez 40 dni jest z nimi po Zmartwychwstaniu, widzą jak wstępuje do nieba – więc do głowy im nie przychodzi, żeby celebrować Jego śmierć – tylko oczekują Jego przyjścia: Dz 1:7 „Odpowiedział im: «Nie wasza to rzecz znać czasy i chwile, które Ojciec ustalił swoją władzą, 8 ale gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi». 9 Po tych słowach uniósł się w ich obecności w górę i obłok zabrał Go im sprzed oczu. 10 Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego, jak wstępował do nieba, przystąpili do nich dwaj mężowie w białych szatach. 11 I rzekli: «Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus, wzięty od was do nieba, przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba».” Dzisiejszy dzień zaświadcza jak wielka jest potęga Boga nad grzechem. Jezus Chrystus – świadectwo potęgi Nieba – chodził z nimi po Zmartwychwstaniu przez 40 dni po ziemi, był świadectwem ich wolności i potęgi nad życiem i śmiercią; bo śmierć nie miała nad Nim władzy – mimo, że umarł, to zmartwychwstał i żył, i żyje w dalszym ciągu, ale żył między nimi jeszcze przez 40 dni i do głowy im nie przyszło, żeby oni celebrowali Jego śmierć, ponieważ byli świadkami, że śmierć nad Nim władzy nie miała. Życie Chrystusa nieustannie było i jest w Apostołach, bo oni mimo, że umarli cieleśnie – żyją duchowo. W owym czasie, kiedy Jezus Chrystus chodził po ziemi, zaświadczał o tym, że śmierć nie miała nad Nim władzy, a zaświadczył nam słowami Listu do Filipian, Flp 3:20 „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa,” – czyli ten Chrystus, który wstąpił teraz zstąpi do was tak, jak wstąpił, dlatego wyczekujemy –  21 „który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” – czyli śmierć nad Nim nie ma władzy. Pierwszym Apostołom w ówczesnym czasie i nawet do czasu jeszcze 3, 4 wieków nie przyszło do głowy to, żeby celebrować śmierć Jezusa Chrystusa – ale nieustannie Zmartwychwstanie Jego jest oczywiste, ponieważ On w nich żyje. Dzisiaj dlatego jest ta śmierć, aby człowiek czasem nie żył w Chrystusie. A dlaczego? – bo jak będzie żył, to się Go nie da stamtąd wyciągnąć; im bardziej chcą wyciągnąć Go ze świętego tym bardziej święty jest święty, tym bardziej Chrystus Pan broni go i tym bardziej jest świadomy, że życie jego jest wieczne, a ciało przemijające; ale to wewnętrzne, tak jak Chrystusa, jest Ciało Chwalebne – bo w tym Ciele Chwalebnym wstąpił do nieba, nie pozostawił tego Ciała Chwalebnego, w tym Ciele Chwalebnym wstąpił do nieba. Proszę zauważyć zderzenie dnia dzisiejszego i dnia sprzed powiedzmy tysiąca siedmiuset lat, czyli powiedzmy jeszcze III w., gdzie celebrują Chrystusa Zmartwychwstałego, żyją Nim i w pełni objawia się On w nich pełnym Życiem. Rz 8:1-2: „Teraz jednak dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie, nie ma już potępienia. Albowiem prawo Ducha, który daje życie w Chrystusie Jezusie, wyzwoliło cię spod prawa grzechu i śmierci.”

2 Kor 5:19: „Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania.”

Chrześcijanie celebrują życie, nie śmierć – Życie: Rz 8:15 „ Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 17 Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.” – czyli jesteśmy dziedzicami Życia. Dlatego my, będąc świadomymi synami Bożymi, mamy głęboką, wewnętrzną i zewnętrzną pracę; ta praca to jest: po pierwsze, aby ten świat nas nie zabił, nie zabił w nas życia Chrystusowego, nie zabił w nas świadomości tego, że jesteśmy wolni – ale to my musimy właśnie ten świat ożywić. I w tym momencie ten świat odzwierciedla tak naprawdę pierwszy świat, czyli ten świat mroku; w tym świecie nie objawia się zwycięstwo Chrystusa ale panowanie mroku, ten świat wszystko robi aby siły pierwszego świata przez świadomość człowieka wdrapywały się do tego świata i w tym świecie przez świadomość człowieka panowały nad całą naturą emocjonalną człowieka. Emocje są tymi sprawami, które rozszarpują człowieka – a uczucia, które go głęboko stabilizują. Dlatego ten świat wszystko robi, aby emocje rozdzierały człowieka – czyli siły z podziemia: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu, pycha tego życia – to one są podstawą wszystkich emocji ludzkich. Jak byśmy się przyjrzeli jakiejś emocji, to byśmy przyglądając się im, dotarli do trzech tych podstawowych: do pożądliwości ciała, pożądliwości oczu i pychy tego życia – one mają tam swoje działanie. A uczucie: przyjdźcie do mnie wszyscy udręczeni, Ja was pokrzepię, Moje jarzmo jest lekkie i słodkie, jestem cichego i spokojnego serca, jestem łagodnego serca (Mt 11:28-30) – to jest wybieranie naszego duchowego życia, które jest duchowym życiem wiecznym, o czym mówi Ef 1:4 „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości 5 przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, 6 ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym.7 W Nim mamy odkupienie przez Jego krew – odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski.” Dla nas Jezus Chrystus Zmartwychwstały ma całkowicie inne znaczenie, niż dla świata; dla świata jest po prostu jakąś ikoną – ale dla nas jest żywym stanem obecności Boga. Jest to Żywy Bóg, Żywy Chrystus i nie wystarczy wiedzieć, że nas odkupił od grzechów – musimy mieć Jego Ducha, ponieważ nie rozum, który wie że jesteśmy bez grzechu nas prowadzi ku Bogu – ale prowadzi nas do Boga sam Duch Chrystusa, więc On musi w nas istnieć; możemy to rozumieć, ale przyjąć musimy Boga, Ducha Świętego i Chrystusa, a On nas dopiero przemienia; nie przemienia nas rozum; rozum może wszystko wiedzieć, ale on nigdy nas nie zaprowadzi – to Duch Chrystusa nas prowadzi. Ale kiedy Duch Chrystusa przychodzi – rozum przestaje istnieć, bo jest to konflikt interesów, ponieważ rozum chce co innego niż Chrystus. Dlatego, gdy przychodzi Chrystus, rozum ustępuje, bo nie jest w stanie oprzeć się władzy Jego; a człowiek, który przyjmuje Boga – to właśnie Bóg w nim działa. Dlatego świadomość człowieka jest najbardziej kluczowym aspektem, ponieważ to ona stawia opór. A dlaczego? – bo świadomość człowieka jest władzą duszy: w świadomości znajduje się wola, świadomość i rozum – czyli zdolność wyboru. To świadomość stawia opór czyli władze duszy; dlatego dzisiejszy świat chce władać władzami duszy, bo władze duszy mają potężną moc. Gdy człowiek przez swoją świadomość uzna coś, co jest niewłaściwe, to nie można go stamtąd wydobyć – chyba że on się nawróci, zmieni swoje postępowanie, bo nie można takiego człowieka wyrwać stamtąd – to on musi sam to puścić, sam musi co innego wybrać. Dlatego dzisiejszy świat wytworzył instytucje, które mają dostęp do manipulacji świadomością i do pojmowania człowieka na bardzo głębokim poziomie, aby ludzi przekonywać do spraw nieprawdziwych, nierzeczywistych. Ale my, mając świadomość tego, że jesteśmy wolnymi – mimo, że dzisiejszy świat widzi dzisiaj Chrystusa Umarłego – to my czujemy Go całkowicie cały czas Żywego. My trwamy nieustannie w Jezusie Chrystusie Zmartwychwstałym. Rz 10:9-11: „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznawanie jej ustami – do zbawienia. Wszak mówi Pismo: Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony.”

Link do nagrania wykładu – 18.04.2025
Link do wideo na YouTube – 18.04.2025
Link do nagrania w Spotify – 18.04.2025

Dzisiejsze Święta Wielkanocne, są pamięcią o Zwycięstwie nad grzechem. Jezus Chrystus – świadectwo potęgi Nieba, świadectwo jak wielka i potężna jest moc Boga, On to uczynił. Jesteśmy wolni, czas grzechu przeminął! W tej chwili już nie ma Adama, jest nowa prawdziwa potężna moc – Jezus Chrystus, Syn Boży, który przyszedł nas wprowadzić do całkowicie Nowego Życia.

I mówi święty Paweł: nie zatrzymujcie się przy świętości Krzyża z ukrzyżowanym Chrystusem, bo ujmujecie sobie udziału w Jego Zmartwychwstaniu; przez takie postępowanie nie uznajecie Zmartwychwstałego. Krzyż i Jezus Chrystus ukrzyżowany był dla naszej wolności – dla uśmiercenia naszego złego człowieka. Ale Zmartwychwstały jest dla naszego Życia! ŻYJCIE ZMARTWYCHWSTAŁYM!

„Gdy się ukaże Chrystus, nasze życie, wtedy i wy razem z Nim ukażecie się w chwale.” (Kol 3:4)

Chrystus Pan Zmartwychwstał dwa tysiące lat temu, i chodził jeszcze przez 40 dni po Ziemi, i był świadectwem wolności człowieka, i potęgi panowania nad życiem i śmiercią, bo śmierć nie miała nad Nim władzy, mimo że umarł, to Zmartwychwstał, i żył między ludźmi, i żyje w dalszym ciągu – jest Żywy i Prawdziwy. Jednak człowiek zapomina, i człowiekowi czas mija. Bogu nie! Dla Boga czas nie płynie, i jest to nadal czas aktywny, teraźniejszy, to jest ta chwila, a człowiek w Bogu żyjący, dzisiaj jest zjednoczony z Tym samym Chrystusem, który Zmartwychwstał dwa tysiące lat temu, z TYM SAMYM. Bo jest poza czasem! A wychodzimy poza czas, kiedy nie kierujemy się przeszłością, nie kierujemy się przyszłością – ale teraźniejszością Bożą czyli Nadzieją.

Dla Chrystusa wszyscy już są święci i doskonali, bo zostali przywróceni do Boga. On całą Ziemię wyzwolił, i każdy kto uwierzy jest wolny. Ale jeśli nie uwierzy, dla samego siebie pozostaje grzesznikiem, bo nie uwierzył Chrystusowi, i pozostaje w grzeszności.

Dzisiejsze Święto powinno upamiętniać jak wielką radością obdarzył nas Bóg – że Syn Jego złożył ofiarę ze swojego Życia, uświęcając Ojca, aby Ojciec uświęcił Syna; a mówił do Niego: dzieją się wielkie rzeczy, dzisiaj Twoja Miłość przeniknie do serc wszystkich ludzi, powróci do nich Miłość i przywrócisz ich do Dziedzictwa Bożego.

Potęga Chrystusa nie potrzebowała zezwolenia nikogo, kto by Mu pozwolił w tym świecie działać, ponieważ to jest Jego miejsce, to jest Jego własność. Przyszedł do swojej własności, i mimo że Go ukrzyżowali, zniszczyli, i umęczyli, to On Zmartwychwstał, i objawił swoje panowanie wszem i wobec i na wieki. A moc Boża wróciła do serca każdego człowieka, i człowiek stał się duchową istotą, ponownie, przez to, że Jezus Chrystus wstąpił osobiście do każdego człowieka dając mu wolność.

«Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem. Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki. Wierzysz w to?» (J 11:25-27)

Krew, która została wylana za ludzi, oczyściła wszystkich, i więcej się już tego nie powtarza, bo Drogocenna Krew jest wieczna. Ona przemienia tych, którzy wierzą, jest w całej mocy i w całym dziele, a oni Jej doświadczają, mimo że nie leje się strugami fizycznymi, ale dociera do nich, i oczyszcza ich duchową naturę. Każdy się może do Niej zwrócić – do Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa, która jest cały czas w mocy.

Życzę państwu Radosnej Wielkanocy!

Wiecie czym jest ta tajemnica – to jest świętowanie rocznicy naszego wyzwolenia, naszego Nowego Życia. I nie widzimy już człowieka ze względu na ciało, tylko ze względu na Odkupienie – nie takim jakim jest, tylko takim jakim go Chrystus uczynił – gdy tak będziemy go widzieć, będziemy go wznosić ku doskonałości Bożej. Takie musi być nasze spojrzenie i życie 1 P 1:16: „gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.”

W tej chwili coraz mocniej świeci słońce duchowe, powodując otwieranie i oświetlanie wewnętrznej natury nieznanej człowiekowi, choć nakazanej poznaniu już dwa tysiące lat temu – ponieważ Jezus Chrystus odkupił nas i uwolnił nas od obciążenia, które nie pozwalało nam wykonać pracy w głębinach, czyli uwolnić tę naturę swoją właściwie, ale tę naturę nakazaną, czyli wyzwolić ciało, a jednocześnie wyzwolić piękną córkę ziemską. Jak to jest powiedziane w Flp 3:21, jest napisane o przekształceniu naszego ciała poniżonego na podobne do Chrystusowego Ciała Chwalebnego, które Chrystus otrzymał po Zmartwychwstaniu; i już od dwóch tysięcy lat jesteśmy całkowicie zdolni do tego – nie byliśmy zdolni, a Chrystus Pan uzdolnił nas do zejścia do głębin; chodzi o wykonanie pracy wewnętrznej – dlatego to On wykonał tę pracę na górze. Adam został stworzony większy niż zło w otchłani; został stworzony zdolnym do pokonania tego zła, i dlatego posłany został, aby panować nad ziemią, nad zwierzętami, nad wszystkim, co istnieje na ziemi, ponieważ to, co istnieje na ziemi, ono swoją siłę bierze z natury głębin. Rz 8:19 „Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. 20 Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, 21 że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. 22 Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. 23 Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów – odkupienia naszego ciała.” Od zarania dziejów już ta sytuacja jest pokazana, że nasze ciało podlega odkupieniu i dlatego, dostrzegając Księgę Genesis 1:27 „Stworzył więc Bóg człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył: stworzył mężczyznę i niewiastę. 28 Po czym Bóg im błogosławił, mówiąc do nich: «Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną; abyście panowali nad rybami morskimi, nad ptactwem powietrznym i nad wszystkimi zwierzętami pełzającymi po ziemi».” – Bóg uczynił Adama i Ewę zdolnymi do zapanowania nad całą naturą ziemską, która, jak tu widzimy w Księdze Genesis w pierwszej części: Rdz 1:1 „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. 2 Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami.” – czyli Bóg stworzył człowieka, ale człowieka posłał na ziemię do dzieła tego wewnętrznego, które dopiero będzie się działo w tym, co stworzył; Bóg stworzył kanwę, Bóg stworzył całą ziemię, stworzył niebo, stworzył wszystkie doskonałości, a wewnątrz umieścił naturę człowieka, aby jednocząc się z naturą zewnętrzną, czyli będąc poddany Bogu, był zdolny do zapanowania nad naturą wewnętrzną, wewnętrzną naturą wszystkiego i także spraw podziemnych, powietrznych i podwodnych. Jak to Chrystus powiedział, Bóg przedstawia, że jest On Panem na ziemi, w niebie i pod ziemią, i w otchłani także – wszędzie jest Panem. Mt 28:18: „Wtedy Jezus podszedł do nich i przemówił tymi słowami: «Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi.”

1 Kor 8:2-3: „Gdyby ktoś mniemał, że coś „wie”, to jeszcze nie wie, jak wiedzieć należy. Jeżeli zaś ktoś miłuje Boga, ten jest również uznany przez Boga.”

Jezus Chrystus zszedł na ziemię i musiał przyjąć ciało z Maryi Dziewicy i stać się człowiekiem, a jednocześnie Bóg uczynił Go grzechem; musiał w tym ciele istnieć na tej ziemi i wykonywać wszystkie te rzeczy oprócz grzechu. I pytanie bardzo proste: co jest grzechem? Oczywiście drugi kanon i dzisiejszy kościół śmierci nazywa wszystko grzechem to, co jemu nie pasuje – nie jest grzechem to, co tak naprawdę jest grzechem, czyli wyrzekanie się Chrystusa, Drogocennej Krwi i woli Bożej – to nie jest grzechem, bo dzisiaj jest to nagradzane. A grzechem jest to, że uznaliśmy Boga, uznaliśmy dzieło Chrystusa i staliśmy się wolnymi od grzechu. Dzisiaj w kościele śmierci wszystko jest grzechem, jeśli jest związane z prawdziwym poszukiwaniem Chrystusa – a jeśli nie poszukuje się Chrystusa, to jest za to nagroda. Grzech jest to bardzo pojemna idea, wszystko można tam włożyć. Ale grzechem jest naprawdę jedynie wyrzekanie się Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa i niepoddawanie się woli Bożej, jak jest to powiedziane: nie dopuść abym uległ pokusie dodania czy ujęcia czegokolwiek z Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa, dodania czy ujęcia czegokolwiek z woli Boga, jak zrobiła to Ewa i Adam. Jeśli w tym trwamy, to nie mamy innych grzechów; jeśli ktoś uświadamia sobie, że grzechem jest ujmowanie Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa, czy dodawanie coś do Niej, i ujmowanie woli Bożej, czy dodawanie coś do woli Bożej, to znaczy, że przeszedł już przez szranki innych grzechów i doszedł do świadomości tej właśnie – i innych grzechów już nie ma, bo przebrnął przez te sita, sita grzeszności. Synowie Boży to są ci, którzy przebrnęli przez te sita. Dotarliśmy do samej głębi, i jak Chrystus Pan zszedł do głębi i musiał stać się człowiekiem, który je, pije i za co jest nieustannie ganiony, że je i pije, i spotyka się z innymi ludźmi – za to jest oskarżany przez faryzeuszy, że to robi. Gdy zstąpił Chrystus na ziemię, to musiał przyjąć ciało z Maryi Dziewicy, stać się człowiekiem, a przez to, że stał się człowiekiem, narodził się pod Prawem, o czym jest napisane przecież w Ga 4:4 „Gdy jednak nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego, zrodzonego z niewiasty, zrodzonego pod Prawem.” – czyli pod władzą Adama; i musiał pod władzą Adama zachować doskonałość prawdy Bożej; ale jak człowiek żyje, je, pije i wszystko czyni co człowiek – oprócz grzechu. Gdy nie jest określony grzech, że grzechem jest wyrzekanie się Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa i woli Bożej, to wszystko inne jest grzechem. Każdy może powiedzieć: – grzeszysz, grzeszysz, – a dlaczego? – bo ja tak mówię, nie robisz tak jak ci każę. Ale kiedy bierzemy pod uwagę Drogocenną Krew Jezusa Chrystusa i bierzemy pod uwagę wolę Bożą, czyli: nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie dodania czy ujęcia czegokolwiek z Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa, czy dodania czy ujęcia czegokolwiek z woli Bożej, jak zrobiła to Ewa i Adam przez swoje nieposłuszeństwo, uwolniłeś nas od tego zła – tę świadomość mają Synowie Boży. Kiedy człowiek staje się synem Bożym, to ma świadomość właśnie tych dwóch grzechów kardynalnych. Gdy dochodzimy do tego poziomu i zachowujemy Drogocenną Krew, zachowujemy wolę Bożą, to wszystkie grzechy już nie mają do nas dostępu, ponieważ porzuciliśmy umysł, rozum i jakieś inne ludzkie pojmowanie, czym jest grzech. Grzechem jest w dalszym ciągu porzucanie Chrystusa, drugi kanon to uczynił – w tajemnicy; kościół śmierci tego nie objawił jawnie, bo wiedział, że to by nie przeszło – oni by zostali wyrzuceni i ukamienowani. Ale zrobił to podstępnie; nie pada tam w ogóle słowo „Jezus Chrystus”, ale pada natomiast „Adam”, a jednocześnie Jezus Chrystus jest ukazany podprogowo – chrzci się dzieci po to, aby zmyć z nich grzech, ale takie małe dzieci nie mają grzechu, więc chrzci się je po to, aby zmyć z nich to, co na siebie ściągnęły w czasie narodzin. A wiadomo, że prawdziwa Światłość, czyli Chrystus, oświeca każdego człowieka, który na ten świat przychodzi (J 1:9). Rz 2:1: „Przeto nie możesz wymówić się od winy, człowiecze, kimkolwiek jesteś, gdy zabierasz się do sądzenia. W jakiej bowiem sprawie sądzisz drugiego, [w tej] sam na siebie wydajesz wyrok, bo ty czynisz to samo, co osądzasz.”

1 Kor 8:11: „I tak to właśnie „wiedza” twoja sprowadziłaby zgubę na słabego brata, za którego umarł Chrystus.”

Grzech, który był uczyniony przez Adama i Ewę, to jest grzech przeciwko woli Bożej – a ten grzech, który jest na tym świecie rozprzestrzeniany przez drugi kanon, to jest grzech przeciwko Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa. Bóg się jej nie sprzeciwia, Bóg Ją uznał za wartościową, za pełną mocy – a ten świat się jej sprzeciwia. My rozpoczynamy następny etap w głębinach, ale świat musi rozpocząć pierwszy etap, czyli musi uwierzyć Chrystusowi – bo nie uwierzył; w dalszym ciągu trwa w drugim kanonie i uważa, że wszędzie jest grzech. Grzech jest to pojemna idea, a człowiek nie wie, co jest grzechem – grzechem jest to, co mu ktoś powie, że to jest grzech. Ale grzech, żeby był jasno określony, to jest grzech przeciwko Drogocennej Krwi Jezusa Chrystusa i grzech przeciwko woli Bożej, jak się coś do niej dodaje, czy ujmuje; nie można dodać ani ująć, tylko być posłusznym Bogu i wypełniać wolę Bożą przez posłuszeństwo i wtedy wszystko jest w porządku. I dlatego św. Paweł powiedział: pamiętajcie, że otaczają Was ludzie o słabym sumieniu; i jeśli jakiś człowiek jest o słabym sumieniu, jeśli powiecie mu coś, co nie jest do końca prawdą, możecie go złamać, zniszczyć i będziecie winni jego upadku, bo on tego nie przetrzyma. A są ludzie, którzy są silnego sumienia i to na nich nie zrobi wrażenia, a jednocześnie słabych może poturbować, bo ukaże im to, że żyją w złym stanie. Pamiętajcie, że są ludzie o słabym sumieniu, nieukształtowanym właściwie sumieniu, i wasze postępowanie, które was nie skrzywdzi, oni potraktują jako właściwe prawo i oni będą tym zniszczeni. Człowiek o słabym sumieniu może zostać pokiereszowany przez złe duchy, które wykorzystają tę możliwość jego słabości, aby zniszczyć jego przez jego świadomość. Wykorzystają tę jego siłę po to, aby zniszczyć człowieka, dlatego, że postąpił niezgodnie z sumieniem, czyli dał drogę dla zła. 1 P 3:21-22: „Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez zwróconą do Boga prośbę o dobre sumienie, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. On jest po prawicy Bożej, gdyż poszedł do nieba, gdzie poddani Mu zostali Aniołowie i Władze, i Moce.”

1 Kor 8:12: „W ten sposób grzesząc przeciwko braciom i rażąc ich słabe sumienia, grzeszycie przeciwko samemu Chrystusowi.”

Jezus Chrystus już 2000 lat temu uczynił nas zdolnymi do zejścia do otchłani – a św. Paweł mówi w Liście do Rzymian 2:16 „[Okaże się to] w dniu, w którym Bóg sądzić będzie przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie według mojej Ewangelii.”– moja Ewangelia jest Ewangelią prawdziwą, daną przez Chrystusa Pana, przez Boga Ojca. I gdy ludzie nie wykonają tej pracy, którą św. Paweł objawia, to będą sądzeni za brak tej pracy, bo ta praca jest dopiero wykładnią: 1Kor 4:20 „Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże.” – nie ci, którzy dużo gadają, ale ci, którzy moc Bożą objawiają w głębinach; objawiają przez zapanowanie nad tą wewnętrzną naturą. A ta wewnętrzna natura jest naturą chciwości, agresji, nienawiści, zmysłowości i wszystkich innych spraw, ponieważ piękna córka ziemska podlega tym wpływom i nie potrafi się z nich wydobyć, ponieważ ona nie wie, że powinna się wydobyć. Piękna córka ziemska, czyli inaczej – poniżone ciało, Flp 3:21 „który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” – to jest to poniżone ciało, które w człowieku istnieje i go zmusza do dziwnego postępowania, ale on musi się z nim spotkać. Najciekawszą sytuacją jest to, że Jezus Chrystus został ukrzyżowany za to, że się spotkał z tym ciałem. Ludzie odczuwali w Nim swój grzech, i On obnażył całą naturę ludzką w głębinach, której jakoby nie znali, ale wedle której postępowali; więc doświadczają jej i poznają ją przez postępowanie własne. Ale tylko wtedy, kiedy żyją w Chrystusie Panu mogą to postępowanie zobaczyć. To jest dokładnie ukazane w drugim kanonie; drugi kanon jest tak ukształtowany, że gdy człowiek nie uwierzy Bogu, to nie będzie wiedział, że ten zapis kłamie, oszukuje, zwodzi i wystawia na niebezpieczną próbę, odbiera Chrystusa, odbiera Boga i kieruje do piekła. Dopiero wtedy, kiedy jesteśmy w pełni świadomi Boskiej tajemnicy, Boskiej prawdy – dopiero widzimy, że drugi kanon jest skonstruowany po to, żeby człowieka niszczyć, zwodzić, okłamywać, wystawiać na niebezpieczną próbę i powodować wszystkie sytuacje, które przyprawią go o piekło. I dlatego Jezus Chrystus mówi: schodzą ten świat w poszukiwaniu swoich wyznawców; gdy ich znajdą, czynią go dwakroć bardziej wartymi piekła, niż sami są (Mt 23:15). To jest sytuacja też związana z faryzeuszami i z ludźmi; gdy będą poszukiwali właściwej swojej, Bożej postawy, to zobaczą swoją złą postawę. Ale kiedy nie będą poszukiwali doskonałej swojej postawy, to nie zobaczą swojej złej postawy. Dopiero wtedy, kiedy słuchają Chrystusa, i trzymają się Chrystusa z całej siły, to dopiero doświadczają, widzą swoją złą naturę – ale muszą tę naturę wydobyć – Jezus Chrystus przyszedł na ziemię i niemożliwym było, aby pokonał grzech bez stania się grzechem: 2Kor 5:21 „On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim  sprawiedliwością Bożą.” Spodobało się Panu zrzucić na Niego wszystkie problemy człowieka i zmiażdżyć Go za nie (Iz 53:10). Odczuwam w świecie w tej chwili bardzo wyraźnie przygotowania do świąt wielkanocnych, one mają trochę inne wibracje, bo ludzie są skupieni głównie na cierpieniu, a kompletnie nie są skupieni na Zmartwychwstaniu. Dlatego nie chcą spoglądać na tę tajemnicę, którą św. Paweł objawia: Rz 7:4 ”Tak i wy bracia moi, dzięki ciału Chrystusa umarliście dla Prawa, by złączyć się z innym – z Tym, który powstał z martwych, byśmy zaczęli przynosić owoc Bogu.” Ludzie cały czas w kółko robią to samo, kompletnie nie mając świadomości tego, że są już odkupieni i w dalszym ciągu szukają kozła ofiarnego, którego mogliby powiesić na krzyżu za siebie, a jak tak się stanie, to później płaczą, że tak się stało, bo zamiast Niego – oni są uśmierceni; On nie został uśmiercony, bo On Żyje – ale ich natura grzeszna nie. Więc powstał kościół grzeszników, aby przywrócić z całej siły naturę tę, którą Chrystus uśmiercił, ale nie dało się tego zrobić, więc zepchnął człowieka do otchłani, aby tam z grzechem walczyć, z którego nigdy nie pokona – ponieważ jest to praca dla aniołów, czyli dla Synów Bożych – bo Synowie Boży są aniołami. J 1:12-13: „Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego – którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.”

Rz 14:13: „Przestańmy więc wyrokować jedni o drugich. A raczej to zawyrokujcie, by nie dawać bratu sposobności do upadku lub zgorszenia.”

Niemożliwym jest zstąpienie do głębin, nie będąc mężem Bożym, synem Bożym, a synem Bożym możemy się stać tylko będąc żoną Chrystusa – a żoną Chrystusa staje się dusza, którą wykupił. Chrystus nabył wszystkich, wszystkie dusze wykupił. (1 Kor 6:20) Ale dzisiejszy świat nie chce o tym mówić. A św. Paweł mówi: powierzyłem was jednemu mężowi Jezusowi Chrystusowi, jako czystą dziewicę. Ale obawiam się, że odejdziecie od tej prawdy i czystości, którą On wam objawia (2Kor 11:2). Najpierw człowiek musi uwierzyć Bogu, że Jezus Chrystus to uczynił, a my musimy uwierzyć przez w pełni osobistą wiarę, osobiste zjednoczenie się, osobistą miłość, indywidualną miłość do Chrystusa i wtedy stajemy się zjednoczeni z Chrystusem. A gdy stajemy się zjednoczeni z Chrystusem, to jest pierwszy etap, aby przyodziać dary Męża, czyli to znaczy, że następuje akt uśmiercenia, który jest końcem życia starego i ożywienia mocą Chrystusa, który jest początkiem Życia nowego. Przyobleczenie w Chrystusa jest to przyjęcie właśnie darów Męża, aby się stała dusza synem Bożym. I dlatego nasza świadomość, gdy w całości się oddziela, jednoczy się z Chrystusem tak ściśle, że staje się człowiek całkowicie NOWYM ŻYCIEM, doświadcza tę sytuację, że jest człowiekiem duchowym, który nie stracił życia, świadomości, istnienia, a wręcz uzyskał istnienie jeszcze głębsze, mimo, że jego ciało biologiczne w tej chwili jest niedostępne, niedostępna jest zmysłowość, pożądliwość, niedostępne są bóle, cierpienia – ale jest człowiek. Gdy idziemy ku Chrystusowi, ku śmierci – tam jest też droga Życia. Ga 2:20 „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus.” – czyli nie mam już życia własnego, bo moje życie zostało usunięte, ponieważ uwierzyłem, że zostałem zabity. „Choć nadal prowadzę życie w ciele,” – już jestem innym człowiekiem – „jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.” Czyli co to znaczy? – jestem żoną, która całkowicie poświęca życie swoje Mężowi, który jest moją Głową i żyję dla Niego – tutaj św. Paweł właśnie tak przedstawia – stałam się całkowicie z Nim zjednoczona, a teraz jestem synem Bożym bo przyobleczoną w dary Męża i wykonuję dzieło, które mi powierzył; więc Małżeństwo stało się dopiero etapem mojego życia – pierwszy etap mojego nowego życia – rozpocząłem całkowicie nowe życie, życie dla wykonania dzieła. Stałem się mężem Bożym, aby stoczyć bitwę o tę, która w głębinach jest mi powierzona, o tę, która teraz czyha na moje życie. A ja, mimo że czyha na moje życie, idę ją wyrwać ze zła i wyprowadzić do życia – uwolnić od życia wyimaginowanego do życia prawdziwego; i nie bacząc na cierpienia, zstępuję do głębin, aby ją wydobyć, ponieważ jestem pełen mocy Chrystusa, która potężnie działa we mnie, o czym mówi św. Paweł w Kol 1:28 „Jego to głosimy, upominając każdego człowieka i ucząc każdego człowieka z całą mądrością, aby każdego człowieka okazać doskonałym w Chrystusie. 29 Po to właśnie się trudzę, walcząc Jego mocą, która potężnie działa we mnie.”  «Wielbi dusza moja Pana»” – ponieważ jest to świadomość każdego człowieka doskonałego; św. Paweł wie, że każda dusza musi wielbić Pana, bo do tego została stworzona – a gdy wielbi Pana staje się mężem Bożym i dopiero rozpoczyna się drugi etap dzieła; świat ciemności, tam, gdzie właśnie teraz zstępujemy – ale synowie Boży są niedotykalni, jak to jest powiedziane: pójdą walczyć i ran nie odniosą. My jesteśmy w tej mocy Bożej, ale świat zaczyna być w innej mocy, ta moc ukazana jest w Jl 2:2 „Dzień ciemności i mroku, dzień obłoku i mgły. Jak zorza poranna rozciąga się po górach lud wielki a mocny, któremu równego nie było od początku i nie będzie po nim nigdy aż do lat przyszłych pokoleń.” – czyli przyszłe pokolenia dopiero są w stanie stawić czoło tej mgle. Jesteśmy coraz bardziej w miejscu, gdzie zaczyna pojawiać się właśnie panowanie w głębinach, gdzie to panowanie w głębinach obnaża się coraz bardziej i zaczynają ludzie dostrzegać jakąś siłę, która nad nimi nieustannie panuje – aż do pokoleń, które nadchodzą i stawią im czoło, i ran nie odniosą. Dlatego teraz się spotykamy właśnie ze światem podziemia, ze światem, który uważał, że nigdy nie zostanie pokonany, że zawsze będzie panował i władał, ponieważ ma tak potężną moc – ponieważ moc ma z mocy synostwa Bożego, którą ówcześnie otrzymał, a nikt jemu jej nie odebrał, jeszcze. Tak jak Adam, gdy upadł, moc jego władała nad ludzkością jeszcze przez 4 tysiące lat, według Pisma, ponieważ wraz z upadkiem nie stracił władzy. Dopiero to panowanie odebrał mu Jezus Chrystus, który wziął ten lud we władzę Swoją przez stoczenie bitwy z grzechem Adama. Dlatego synowie Boży, zstępując do głębin, muszą stoczyć bitwę z grzechem upadłych aniołów. Nie jest możliwe, aby jej nie stoczyli – jeśli nie stoczą bitwy, to znaczy, że nimi nie są; muszą stoczyć bitwę z upadłymi aniołami, z synami buntu, którzy tam w dalszym ciągu panują nad piękną córką ziemską, a ona nieustannie chce ich pochłonąć, mrokiem chce ich zniszczyć – będąc w Chrystusie, mrok ich nie dotyka. Gdy jesteśmy w Chrystusie, Bogu Ojcu, Duchu Świętym i Krzyżu Świętym i Świętej Maryi Matce Bożej – mrok nie dotyka synów Bożych; ale muszą się spotkać jeszcze z tym wewnętrznym trudem natury cielesnej i ludzkiej, ponieważ muszą wyrwać stamtąd tę całą naturę – tego się nie da zrobić na odległość. Musimy trwać w głębokim stanie Małżeństwa Niepokalanego, aby ono nas ochroniło przed tamtymi wpływami, bo tylko ono nas chroni – Małżeństwo Niepokalane z Chrystusem, ono daje nam siłę, ono jest naszym wsparciem, mamy tam miejsce ucieczki, miejsce wsparcia, miejsce siły, miejsce umocnienia – miejsce właśnie tego źródła, jak to powiedziała Samarytanka: – daj mi tej wody. – Dam ci tej wody, ale przyjdź z mężem. Ona mówi: – nie mam męża. Chrystus mówi: – dobrze powiedziałaś, że nie masz męża, bo miałaś pięciu mężów, a ten, którego masz, nie jest twoim mężem. Można to powiedzieć w taki sposób: miałaś pięciu mężów: poznanie, miłosierdzie, mądrość, posłuszeństwo i cierpliwość. A właściwie miałaś wiarę, miłość, łaskę, pokój, nadzieję – porzuciłaś to wszystko, ale masz zamknięte poznanie, i miłosierdzie nieistniejące, łaskę niedziałającą, posłuszeństwa nie masz, a nadzieja i cierpliwość zakopana. Więc Ja jestem tym, który ożywiam twoje poznanie – bo mam wiarę, i ożywiam twoje miłosierdzie – bo jestem Miłością, ożywiam twoją roztropność – bo jestem łaską, ożywiam twoje posłuszeństwo – bo jestem pokojem, i ożywiam twoją cierpliwość – bo jestem nadzieją. I ona w tym momencie poczuła, że jest odnaleziona, i pobiegła do Syrah, aby powiedzieć z Mocą o prawdzie. Także musimy być umocnieni w Chrystusie Panu z całej siły, aby umocnić się z całej siły w Chrystusie Panu, Bogu Ojcu i Duchu Świętym, bo Małżeństwo Niepokalane jest naszą ostoją. Dlatego w Chrystusie będąc, mamy ostoję i nie możemy być złamani – bo to sam Chrystus powoduje to, że jesteśmy niezłomni, ponieważ On jest naszą mocą, On jest naszą siłą – a On nigdy się nie odwróci, możemy zawsze liczyć na Niego. Małżeństwo Niepokalane jest zawsze – zawsze możemy na Nie liczyć i zawsze Ono nas wesprze, zawsze Ono nas odnajdzie i zawsze nas uratuje. Ono nie popchnie nas w otchłań, w mrok – ale wydobędzie z ciemności, wydobędzie ze zła, umocni, ocali, da nam wsparcie. I dlatego Chrystus jest właśnie tą mocą i pomocą, bo musimy pójść stoczyć bitwę – a ufamy Jezusowi Chrystusowi z całej siły i to On jest tą mocą, który utrzymuje ten stan poza ludzkim wpływem, poza ludzką świadomością, ludzką nienawiścią. Więc przestrzeń wewnętrzna jest prosta, łatwa – ale z Chrystusem, w Małżeństwie Niepokalanym; ono jest jak kotwica, która nas utrzymuje, ono jest mocą, która utrzymuje nas w życiu Jezusa Chrystusa, w tej Jego sile i  potężnej chwale. To właśnie jest moc, gdzie Chrystus daje nam to Małżeństwo Niepokalane, abyśmy mogli stoczyć bitwę w głębinach, i żebyśmy po prostu byli silni, mocni, nie tracąc jedności z Bogiem – bo jesteśmy zawsze świadomi Boskiej interwencji, Boskiej mocy, Boskiego ramienia, Boskiej chwały, wiary, miłości, łaski, pokoju, nadziei; abyśmy poszli tam i mieli poznanie, miłosierdzie, mądrość, posłuszeństwo i cierpliwość – bo ona tego potrzebuje, a wcale tego nie chce. To miłość otwiera tę drogę – miłości to droga. Ten, który po czasu eonach zstąpił na ziemię, aby w ciele objawić tajemnicę przed nim zamkniętą, przed ciałem zamkniętą, bo to życie nad życie, moc nad życie w nim skryta. To droga tylko dla wierzących, przez wiarę to droga, nikt nie dojdzie tam inaczej; przez wiarę to droga. Bo przyszedł czas, czas synów Bożych. Niebo się otwiera i synów woła, synów wzywa. Ten czas, te wszystkie rzeczy muszą się stać, a człowiek musi się w tym odnaleźć, aby ją znaleźć i ocalić od zapomnienia. Iz 54:4: „Nie lękaj się, bo już się nie zawstydzisz, nie wstydź się, bo już nie doznasz pohańbienia. Raczej zapomnisz o wstydzie twej młodości. I nie wspomnisz już hańby twego wdowieństwa.” 

Rz 14:19: „Starajmy się więc o to, co służy sprawie pokoju i wzajemnemu zbudowaniu.”

Dlatego teraz słońce wewnętrzne świecąc, każdego obnaża; każdemu ukazuje tę sytuację i każdy tę bitwę musi stoczyć, bez względu na to, czy chce, czy nie chce. Są ludzie, którzy uważają, że się odnaleźli – a inni, którzy się odnajdują; po prostu są, ponieważ to, że się odnaleźli, to Bóg ich odnalazł. A oni trwają w tym, co Bóg im daje i muszą w tym się odnaleźć, muszą przejść przez tę sytuację, ponieważ Bóg im tego nie oszczędzi – tak jak Chrystusa nie oszczędził; przez świat grzechu musiał przejść i ocalić się, wydobywając się przez posłuszeństwo. Tak samo my musimy przejść przez świat grzechu; tylko tam, ten świat grzechu, o którym jest mowa o Adamie, to był świat pychy, władzy, i panowania – a pycha w świecie podziemnym to jest pożądliwość i zmysłowość. Tamten grzech był nie do pokonania przez człowieka – Adam był stworzony przez Boga wyższy i silniejszy od upadłych aniołów, ale mimo to swoją ręką się uśmiercił, zgrzeszył, swoją ręką siebie odtrącił od Boga. Nikt nie mógł na niego ręki podnieść, ponieważ jego ręka była mocna, i sam swoją ręką się odtrącił od Boga – nikt nie mógł go odtrącić od Boga, Bóg tego nie czyni, szatan tego nie mógł zrobić – więc to świadomość człowieka. I drugi kanon jest „potrzebny”, aby człowiek swoją świadomością mógł się odtrącać od Boga. Chrystus odkupił tych wszystkich ludzi i gdy zwrócą się do Chrystusa i przyjmą wiarę, a przez wiarę – jak to było powiedziane w Rz 5:2 „dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski.” – wiara daje nam dostęp do łaski bezgrzeszności, czyli do Odkupienia, do Zbawienia. Nikt nie może sam się z tego wydostać, ale my przez wiarę do tej łaski dochodzimy. Ale znowu drugi kanon wszystko robi, aby tego nie zrobić, aby tej łaski nie przyjąć i nie uwierzyć; łaska została przechrzczona, wiara została przechrzczona na wszystkie sprawy, które są widzialne – czyli wiara jako religijność. Okazuje się, że wierzący człowiek w dzisiejszym czasie nie może być religijny, w kościele śmierci, bo taka religijność przyprawia go jeszcze o większą śmierć – on musi się zbliżyć do Boga Ojca, a co ciekawe zostało to przez Boga udostępnione dziewięć lat temu: Intronizacja – kiedy Bóg dał nam bezpośredni dostęp do samego siebie poza kościołem. Dzisiaj kościół znowu mataczy: to jest niemożliwe, bo Bóg mieszka w kamiennych miejscach, z drewna, z kamieni albo z żelbetu i tylko tutaj możecie Boga uzyskać – ale nie; Bóg mieszka na niebiosach i w sercu każdego człowieka. (Rz 10:8) Chrystus Pan zstąpił do głębin i stoczył bitwę z grzechem; będąc w tej sytuacji, dzierży siłę Bożą, a jednocześnie pokonuje grzech, aż do uśmiercenia grzechu na Krzyżu. Jak to powiedział św. Paweł w Rz 5:7 „A nawet za człowieka sprawiedliwego podejmuje się ktoś umrzeć tylko z największą trudnością. Chociaż może jeszcze za człowieka życzliwego odważyłby się ktoś ponieść śmierć. 8 Bóg zaś okazuje nam swoją miłość właśnie przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami. 9 Tym bardziej więc będziemy przez Niego zachowani od karzącego gniewu, gdy teraz przez krew Jego zostaliśmy usprawiedliwieni.” Bóg wszystko zrobi, aby Krew Jego Syna nie poszła na marne; wszystko zrobi, aby tych ludzi wydobyć, ponieważ lekką ręką nie porzuci Jego Krwi. Rz 8:32: „On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować?”

Rz 15:1: „A my, którzy jesteśmy mocni [w wierze], powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne.”

Każdy musi stanąć w tej przestrzeni i nikt nie ucieknie i nie ukryje się – ale musi się stać bardzo mocny. Musi przejść przez ten ogień, nie ma innej drogi; musi przejść przez ogień i nie zostać spalony. Przechodzi przez ogień dlatego, że taki jest nakaz Miłości Boga, która jest w Chrystusie i w synach Bożych, którzy Go umiłowali na zawsze, stali się w pełni zjednoczonymi. Kim są synowie Boży? – synowie Boży są następnym etapem Małżeństwa. Dusze, które jednoczą się z Chrystusem, to są ci wszyscy ludzie, którzy uwierzyli Chrystusowi, że On ich odkupił. Ale gdy są żonami Chrystusa, stają się synami tymi! – których Chrystus Pan wciela przez Inkarnację Świętą, wciela w tym ich życiu, teraźniejszym, cielesnym, do NOWEGO ŻYCIA – synostwa Bożego i daje im dary Męża i ona staje się mężczyzną – mężem Bożym, o czym jest powiedziane w Ewangelii św. Tomasza: Ja ją uczynię mężczyzną, aby była mężczyzną jak wy – daję jej dary Męża. I w tym momencie już jest mężem Bożym, jest mężczyzną, jest synem Bożym, który zstępuje w darach Męża, czyli całej zbroi Bożej, zstępując do głębin, aby tam stoczyć bitwę. Jest to bitwa, gdzie teraz wszyscy muszą tę bitwę przejść. Tam, w głębinach, jest to inny grzech, stary grzech, o czym mówi św. Paweł i św. Piotr: 2P 1:9 „Komu bowiem ich brak,” – czyli brak cnót synów Bożych – „jest ślepym – krótkowidzem i zapomniał o oczyszczeniu z dawnych swoich grzechów. 10 Dlatego bardziej jeszcze, bracia, starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór! To bowiem czyniąc nie upadniecie nigdy. 11 W ten sposób szeroko będzie wam otworzone wejście do wiecznego królestwa Pana naszego i Zbawcy, Jezusa Chrystusa.” Ten świat, w tej chwili musi przejść tę przestrzeń; ten świat, gdzie muszą stanąć synowie Boży i stoczyć bitwę z pożądliwością, przed którą nie mogą uciec – muszą stawić jej czoło, i mimo, że te alkowy stoją szeroko otwarte, to ich to nie interesuje, bo oni mają właściwe dzieło, dzieło prawdy Bożej, bo są głęboko zanurzeni w prawdzie, ponieważ będąc synami Bożymi, najpierw są żonami Chrystusa. Dlatego tutaj widzimy trzy etapy Pieśni nad Pieśniami; pierwszy etap, pierwszy poziom Pieśni nad Pieśniami to jest poezja, drugi poziom jest to zmysłowość, trzeci – jest to proroctwo i pełnia zanurzenia się w najgłębszej tajemnicy Prawdy Bożej. Jest to stan jedności z naturą pięknej córki ziemskiej, jest to stan, gdzie wydobywana ona jest przez miłość – bo tutaj nie da się inaczej tego zrobić – wydobywana jest przez miłość, ponieważ jednoczy nas z Chrystusem, dusze nasze jednoczy, czyli nas jednoczy – miłość do Chrystusa dusz. Człowiek cielesny, ziemski, duch ludzki nie może kochać Chrystusa, jeśli tego nie uczyni dusza. To dusza potrafi kochać Chrystusa, a nasza natura, gdy zdąża głęboko do Chrystusa, odnajduje drogę do Miłości Chrystusa i jest to dusza; jest to dusza jaśniejąca, która wchodzi z Nim w pełną relację i wtedy jest całkowicie z Nim zjednoczona i połączona. J 4:24 „Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie.” – czyli musimy poszukiwać duchem swoim Boga, nie zmysłami, duchem – a dusza nasza realizuje tę pracę, bo dusza może zrealizować tę możliwość, to pragnienie, tę jedność. Dusza ma wszystkie wartości, całą możliwość, wszystko co jest potrzebne do właściwego zjednoczenia się z Chrystusem, czyli wszystkie przymioty i wszystkie władze. Chrystus Pan wyzwolił nas, dał nam tę siłę, a gdy stajemy się żonami Chrystusa, to możemy stać się nią  tylko wtedy, kiedy uwierzymy, tak jak powiedział św. Paweł, Rz 5.1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia,” – czyli zgładzenia grzechów, uwolnienia – „przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały” – czyli trwamy w czystości i bezgrzeszności, że jesteśmy czyści i wolni, ponieważ uwierzyliśmy Chrystusowi, że jesteśmy wolni. Powiem Państwu, że to jest tak proste! – proste jest tylko wtedy, kiedy naprawdę uznajemy Chrystusa; dla ludzi nie jest to proste wtedy, kiedy nie uznają Chrystusa. I dlatego św. Jan mówi takie słowa, że od Boga pochodzą ci, którzy wierzą Bogu – a ci, którzy nie wierzą w Boga, od Boga nie pochodzą. Wierzyć Bogu to znaczy to: „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej” – czyli wiara jest to tak naprawdę uznanie Chrystusa i dlatego tutaj św. Jan mówi: kto wierzy Bogu, wierzy też słowom Boga i postępuje jak Bóg nakazał. Kto nie wierzy, nie postępuje tak. Oczywiście ludzie mogą mówić: wierzę w Boga, ale jest powiedziane w 1Kor 4:20 „Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże.” – nie słowo, że jesteśmy wolni od grzechów, ale moc, która nas uwolniła. Wierzymy w moc Boga, która nas uwolniła od grzechów; więc my uwierzyliśmy w Jego moc, nie tylko słowo – ale Słowo jest Mocą. 1 J 4:2-4: „Po tym poznajecie Ducha Bożego: każdy duch, który uznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, jest z Boga. Każdy zaś duch, który nie uznaje Jezusa, nie jest z Boga; i to jest duch Antychrysta, który – jak słyszeliście – nadchodzi i już teraz przebywa na świecie. Wy, dzieci, jesteście z Boga i zwyciężyliście ich, ponieważ większy jest Ten, który w was jest, od tego, który jest w świecie.”

Rz 15:3: „Przecież i Chrystus nie szukał tego, co było dogodne dla Niego ale jak napisano: Urągania tych, którzy Tobie urągają, spadły na Mnie.”

Jesteśmy świadomi rozpoczęcia całkowicie nowego etapu – całkowicie nowego – który my wykonywaliśmy dlatego, że uwierzyliśmy, ale w tej chwili przyszedł etap dzieła Pańskiego już nie dlatego, że ludzie wierzą, ale dlatego, że muszą to uczynić i zaczną się dziać te rzeczy, które będą mogli zobaczyć tak, jak widzą swoje grzechy – będą widzieli, że ich nie mają i będą widzieli, że Chrystus Pan przychodzi i że cały czas szukali oczami swoimi grzechów, wierzyli w to, co widzą, nie wierzyli w Chrystusa Pana. Teraz nie będą chcieli wierzyć w to, co widzą, mimo, że się otworzy niebo i zaczną się objawiać te wszystkie tajemnice; i nie będą chcieli tego widzieć, mimo, że to po prostu będzie. Jedni będą się cieszyć, inni będą płakać a inni będą umierać na miejscu ze strachu. Dziesięć lat temu Jezus Chrystus nam powiedział o tej tajemnicy, o upadłych aniołach, pamiętam, na Szrenicy, gdzie powiedział jedno zdanie na temat upadłych aniołów, o czym nie miałem pojęcia, żadnego, później objawił po roku już wszystko… W tej chwili ukazuje nam dokąd zmierzamy, a my idziemy za Nim wedle wiary, nie według widzenia; i czynimy to, co czynimy. Doprowadził nas do tego właśnie miejsca, w którym w tej chwili się znajdujemy – jako ci, którzy dokonują tego dzieła, o którym świat kompletnie nie wie, teraz się o nim dowiaduje, a jednocześnie teraz tylko wie, że Chrystus nic nie zrobił, zostawił ich w grzechach, co jest kompletną nieprawdą. I dlatego drugi kanon powstał po to, żeby ludzi okłamywać, a katechizm po to, aby ludzie nie poznali prawdy. Proszę zauważyć: ludzie od czasu drugiego kanonu, aż do połowy XX wieku nie znali Ewangelii, tylko katechizm – czyli uczyli się tego, co zostało już przeinaczone i przekłamywane i według tego żyli. To są półprawdy, i te półprawdy stworzyły jeszcze większe kłamstwo. Jest Chrystus – był grzech, a mówi się Chrystusa nie ma, ale jest grzech. Ale to Chrystus jest a grzechu nie ma. Jesteśmy teraz świadomi tego dzieła, które się coraz bardziej otwiera. My przez wiarę wykonywaliśmy to dzieło i wykonujemy je w dalszym ciągu, gdzie świat dopiero się dowiaduje o tym, że Chrystus istnieje. I że wiara w Chrystusa nie jest to: tak wierzę Chrystusowi, ale postępuję tak jak chcę i nie wierzę w Jego dzieła. Gdy wierzysz, człowieku, Chrystusowi, to musisz uwierzyć także w to, że jesteś bez grzechu. Bo jeśli nie będziesz wierzył, że jesteś bez grzechu, a będziesz wierzył Chrystusowi – to jesteś niewierzącym, ponieważ słowo samo nie mówi nic – to moc o Nim świadczy. Dlatego Chrystus Pan przez św. Pawła przedstawił te słowa: 1Kor 4:20 „Albowiem nie w słowie, lecz w mocy przejawia się królestwo Boże.” Bądźmy świadomi naszego dzieła, gdzie przez wiarę zstępujemy do głębin, a Małżeństwo Niepokalane staje się naszą ostoją, miejscem naszego nieustannego wypoczynku i możemy na nie liczyć nieustannie; tam doznajemy właśnie tego ukojenia, gdzie świat ten chce nas zniszczyć, ale w Małżeństwie Niepokalanym doznajemy ostoi, spokoju, radości, własnego miejsca w Chrystusie Panu, Bogu Ojcu i Duchu Świętym, bo Małżeństwa Niepokalanego nie ma bez Chrystusa – tylko w Chrystusie. I tam doznajemy wsparcia; dlatego tam musimy zawsze sięgać, zawsze być, zawsze pamiętać, a będziemy nieustannie silnymi mężami Bożymi, którzy w głębinach nigdy nie stracą rezonu mimo, że wszystkie sytuacje, wszystkie siły świata chcą go zniszczyć na różne sposoby, a najbardziej na ten, który właśnie doprowadził do upadku ówczesnych synów Bożych: pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia. To z powodu tego oni obłożyli się klątwą, tamten świat jest cały czas w klątwie. Dlatego musimy być niezmiernie, niezłomnie silni, aby tę klątwę pokonać i to musimy zstępować właśnie w Małżeństwie Niepokalanym, mocnym, silnym, które jest w Chrystusie – dusza z Chrystusem zjednoczona z całej siły. Tylko wtedy możemy zstąpić tam i wykonać to dzieło i nie być narażonym na te siły demoniczne, które nieustannie tam działają, nieustannie tam są nienawistne. A piękna córka ziemska, będąc cały czas po stronie tamtej, ona tnie jak brzytwa – ale gdy jesteśmy w zbroi, to odbijają się od nas te siły demoniczne – my mamy miecz mocniejszy: Hbr 4:12 „ Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. 13 Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.” Idziemy tam ze Słowem Bożym, Słowem Żywym, mając w świadomości Chrystusa samego i całą siłę Boską, która w nas działa. Gdy w głębinach byłem i pojawiła się właśnie ona w mroku, to była to straszna rzecz, nie widziałem straszniejszego mroku nigdy. Wołałem: Panie Boże ratuj! Chrystusie Panie ratuj! Duchu Święty ratuj! Krzyżu Święty ratuj! – i wtedy potężna, ogromna moc popłynęła i rozbiła tę mroku czerń w jednej chwili; przestała istnieć otchłań – pojawiła się istota o włosach jak wstęgi, ale były ostre jak brzytwy i wiedziałem, że muszę być niezmiernie uważny, bo jest ona ogromnie niebezpieczna – a ją to muszę wydobyć stamtąd. Mimo, że jest niebezpieczna i zbliżać się do niej jest niebezpiecznie, ale to ją muszę wydobyć, to ją muszę ocalić, to ją muszę wyrwać z tamtego świata – a nie zrobię tego inaczej, jak tylko miłością, Miłością Chrystusa, Boga Ojca, Ducha Świętego, Świętego Krzyża, Mocą Świętej Maryi Matki Bożej, Matki mojej. I pojawia się wewnętrzna istota ciszy, łagodności, spokoju, jakby przebudzona po wielu eonach, nie zdając sobie sprawy kim jest, dokąd zmierza i jaki ma cel – ale w niej jest cały cel, cały sens, całe istnienie, cała tajemnica. W każdym człowieku jest ta bitwa i każdy człowiek musi się spotkać z tą wewnętrzną siłą i tylko w mocy Chrystusa, w Małżeństwie Niepokalanym może się ocalić i wypełnić, nie ma innej możliwości. Nic tego nie zniesie, tego spotkania, nic nie obroni – tylko Chrystus, tylko pełna moc i pełna zbroja Boża. I dlatego mówi św. Paweł w Ef 6:10 „W końcu bądźcie mocni w Panu – siłą Jego potęgi. 11 Obleczcie pełną zbroję Bożą, byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. 12 Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich. 13 Dlatego weźcie na siebie pełną zbroję Bożą, abyście w dzień zły zdołali się przeciwstawić i ostać, zwalczywszy wszystko. 14 Stańcie więc [do walki] przepasawszy biodra wasze prawdą i oblókłszy pancerz, którym jest sprawiedliwość, 15 a obuwszy nogi w gotowość [głoszenia] dobrej nowiny o pokoju. 16 W każdym położeniu bierzcie wiarę jako tarczę, dzięki której zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego. 17 Weźcie też hełm zbawienia i miecz Ducha, to jest słowo Boże – 18 wśród wszelakiej modlitwy i błagania. Przy każdej sposobności módlcie się w Duchu! Nad tym właśnie czuwajcie z całą usilnością i proście za wszystkich świętych 19 i za mnie, aby dane mi było słowo, gdy usta moje otworzę, dla jawnego i swobodnego głoszenia tajemnicy Ewangelii, 20 dla której sprawuję poselstwo jako więzień, ażebym jawnie ją wypowiedział, tak jak winienem.” Więc te słowa o przyobleczeniu w zbroję Bożą, jakżeż w tym miejscu inaczej zabrzmiały, jakżeż ochoczo, jakżeż blisko, jakżeż świadomie, że jesteśmy rycerzami i walka się zbliża…, gdzie czujemy, że ta zbroja już leży na nas dobrze, abyśmy byli silni, mocni i odporni na wszelkie działania złego. Musimy być mocni, bo Chrystus Pan jest naszą tarczą twardszą od złota, srebra i żelaza, ponieważ On jest tą mocą, która nas wyzwala nie srebrem czy złotem, ale tą potęgą swojej potężnej mocy Miłości Boga i władzy nieograniczonej. Dlatego my, synowie Boży, jesteśmy nadprzyrodzonymi istotami, aniołami – a przez wiarę to się wszystko staje, która staje się przejściem, dostępem do łaski, w której trwamy, w której się chlubimy, łaski usprawiedliwienia, łaski czystości i doskonałości. Iz 33:15-17: „Ten, kto postępuje sprawiedliwie i kto mówi uczciwie, kto odrzuca zyski bezprawne, kto się wzbrania dłońmi przed wzięciem podarku, kto zatyka uszy, by o krwi nie słuchać, kto zamyka oczy, by na zło nie patrzeć – ten będzie mieszkał na wysokościach, twierdze na skałach będą jego schronieniem; dostarczą mu chleba, wody mu nie zbraknie. Oczy twe ujrzą króla w całej jego krasie, zobaczą krainę bardzo rozległą.”

Świętość jest darem – czyli łaską, o czym mówi Rz 5:1-2 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy.” – a tą łaską jest usprawiedliwienie, czyli bezgrzeszność; jeśli ktoś jest usprawiedliwiony, to już nie jest winny. I dlatego nie jest to  zrozumienie, nie jest to umiejętność – ale to jest wiara, przez którą dostępujemy łaskę wolności. Wiara nie jest elementem rozumu, ani umysłu, tylko jest to akt duszy naszej, która uznaje w pełni Chrystusa i tutaj, żeby to zrozumieć, żeby to było jasne, takie dotykalne: wiara jest to Małżeństwo Niepokalane. My mamy jednego Ducha z Chrystusem, więc wypełniamy znamiona Małżeństwa; Małżeństwo istnieje wtedy, kiedy w pełni jesteśmy w tym samym celu, czyli On daje nam siebie, a my żyjemy Jego życiem – bo nie mamy innego – żyjemy Jego życiem. Dlatego św. Paweł mówi: teraz moje życie jest wiarą w Jezusa Chrystusa, czyli moje życie jest zjednoczeniem się z Małżonkiem – jestem duszą, duszą zjednoczoną z Małżonkiem i żyję tylko już w tej chwili dla Niego; moim sensem jest w tej chwili Małżonek, który jest moją Głową. Św. Paweł przecież jest duszą odkupioną, a jednocześnie dopełnia dalszego stanu wyzwolenia Ciała Chwalebnego. Dlatego dzisiejszy kościół grzeszników, kościół śmierci z dzieła podziemnego, z dzieła, które jest najważniejszym dziełem – dla którego Chrystus odkupił świat – uczynił pracę do wykonania dla człowieka grzesznego, co jest niemożliwe. I dlatego ten grzech jest widoczny, bo my wszyscy też go widzimy i dlatego go zwalczamy, a nie się nim utrapiamy. Dzisiejszy świat każe się tym grzechem dręczyć, a synowie Boży go zwalczają przez doskonałą postawę – czyli nie dać się złamać w głębinach ciemności, gdzie „szablowłosa” chce zdusić w zarodku tego, który chce ją wyzwolić. I gdy jest „szablowłosa” usunięta, to powstaje istota ogromnej ciszy, spokoju, łagodności i delikatności, istota wewnętrzna. A ona czego potrzebuje? Ta wewnętrzna istota lekkości, doskonałości i największej delikatności – ona potrzebuje miłości, Miłości Bożej, Miłości Chrystusowej, Miłości Boga samego, która przez Chrystusa jest dawana i ona wtedy ożywa. To jest kwiat, który dojrzewa, ona otwiera się. A my, gdy ona dojrzewa, doświadczamy objawienia nam nas; synowie Boży doświadczają pełni swojego istnienia, ponieważ ona ma tajemnicę ich w sobie, a oni mają tajemnicę jej w sobie, o której ona zapomniała. Ona ma ich tajemnicę, ponieważ ich tajemnicą jest to, że są synami Bożymi na ziemi jako materia i jako panujący na tej ziemi i mający już dzieło w tej chwili, któremu się nikt oprzeć nie może; bo to dzieło jest nadrzędne. I dlatego tak się strasznie boją diabły synów Bożych, bo żadne zło nie może stanąć przed synami Bożymi i przetrwać. Oni przez samo istnienie już druzgoczą kości, a jednocześnie ciemność przestaje istnieć; oni przez samo istnienie są już tą potężną mocą. Człowiek, który żyje sobie na ziemi, jako zwyczajny człowiek, a modli się, to nie ma świadomości, jak bardzo jest potężny. Kiedyś mi Chrystus powiedział taką rzecz: – gdybym ci pokazał to, kim ostatecznie będziesz, to byś mi powiedział: – Panie, dlaczego mi pokazujesz tego potężnego anioła? Dlaczego pokazujesz mi tę ogromną potęgę i tę górę światłości? Dlaczego? Ledwo co stoję na nogach! A Bóg mówi: – jakbym ci powiedział, że tym będziesz, to nigdy byś tego nie zrozumiał. Ale nie pytasz, bo Mi ufasz i tam cię prowadzę, i tym się stajesz. Gdybyś rozumiał, nigdy byś tego nie mógł uczynić, bo byłoby to dla Ciebie niemożliwe. Ale że nie wiesz, to się tym stajesz, aż się staniesz. Przedstawił tę sytuację, że człowiek światłości jest niepojętą potęgą, która nie jest w stanie być pojęta przez człowieka; jest to potęga przekraczająca wszelką potęgę rozumianą. Jest to potęga objawiona przez Boga, w Bogu i z Bogiem. Jest to tak ogromna siła, potęga i moc, że człowiek nigdy by nie pojął, kto to jest – a to jest człowiek, który ufa Bogu. 1 Kor 8:5-6: „A choćby byli na niebie i na ziemi tak zwani bogowie – jest zresztą mnóstwo takich bogów i panów – dla nas istnieje tylko jeden Bóg, Ojciec, od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy, oraz jeden Pan, Jezus Chrystus, przez którego wszystko się stało i dzięki któremu także my jesteśmy.”

Am 4:13: „On to jest, który tworzy góry i stwarza wichry, myśli ludzkie poznaje, wywołuje jutrzenkę i ciemność, stąpa po wyżynach ziemi. Pan, Bóg Zastępów, jest imię Jego.”

Słońce duchowe, które w tej chwili świeci, rozświetla każdego. Wszyscy muszą poznać tę naturę, jak to jest powiedziane w 2Kor 5:10 „Wszyscy bowiem musimy stanąć przed Trybunałem Chrystusa, aby każdy otrzymał zapłatę za uczynki dokonane w ciele, złe lub dobre.” I nie ma tam sytuacji, że ktoś powie: a ja nie pójdę, bo to przyjdzie do niego i stanie przed nim tam, gdzie on jest. I w tym momencie jesteśmy świadomi, że otwierają się bardzo wyraźnie dwa poziomy; Jezus Chrystus odkupił człowieka, dusza jest jego czysta i doskonała – ale w głębinach, poniżej miejsca bytu i życia człowieka, istnieje świat pod szklistym morzem, który jest światem właśnie tej natury demonicznej, tej natury ciemnej, tej natury złej. I tu właśnie my, mając świadomość tego świata wyższego, czyli Chrystusowego, a tego jednocześnie podziemnego świata, to w tym momencie, kiedy jesteśmy właśnie w tym świecie na górze, ale tylko przez Odkupienie – stajemy się synami Bożymi, całkowicie uwierzyliśmy Chrystusowi – „dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski,” – łaski usprawiedliwienia przez wiarę – „w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.” (Rz 5:2) – czyli my chlubimy się bezgrzesznością, czystością i doskonałością, bo to jest usprawiedliwienie; my się tym całkowicie i nieustannie chwalimy, ponieważ to usprawiedliwienie zostało nam dane przez wiarę i jest łaską, która na nas spoczęła; i my w tej łasce trwamy. Dzisiejszy kościół śmierci strasznie nienawidzi tej łaski. Ale właśnie oczyszczenie, czyli przekształcenie, jak to było powiedziane w Flp 3:21 „który przekształci nasze ciało poniżone,” czyli przekształcenie naszego ciała, to dzisiaj kościół śmierci, nakazuje ludziom przekształcać ciało uśmiercone. Chrystus przecież nas uśmiercił w swoim ciele przybitym do Krzyża (Rz 6:6-8). Teraz nakazuje człowiekowi uwalniać od grzechów swoją duszę, którą odkupił Jezus Chrystus, tylko dlatego, że swoje grzechy widzą oczami, przez emocje, które idą z głębin – czyli wszystko robią, aby świat Chrystusowy, który został dany człowiekowi i wolność Chrystusową, i duszę czystą, którą Chrystus odkupił i daje nam ją w wolności, aby oni wszyscy uznawali ją przez sumienia swoje nieustannie grzeszną, nieustannie zhańbioną, nieustannie w złu, w mroku, w ciemnościach, udręczoną emocjami, udręczoną zmysłowością. Jest to prawda, ale to ta na dole, ta właśnie w głębinach jest tak udręczona i umęczona, żyjąca w tej złej naturze, i to jest prawda. Dlatego, gdy przyjrzycie się, z czego człowiek ma się spowiadać i za co ma pokutować, to jest ta sytuacja w głębinach, której nie możemy w taki sposób i w żaden sposób usunąć, bo jest to po prostu niemożliwe; więc to nakazane jest, żeby się zatapiać w tej ciemności i nie mieć stamtąd wyjścia. Nigdy nie oczyścimy swojej duszy swoimi siłami, która jest w głębinach, a nie mogliśmy też oczyścić duszy, która jest w chwale – bo to Chrystus tylko mógł zrobić, o czym jest powiedziane w Rz 8:3 „Co bowiem było niemożliwe dla Prawa, ponieważ ciało czyniło je bezsilnym, tego dokonał Bóg. On to zesłał Syna swego w ciele podobnym do ciała grzesznego i dla grzechu wydał w tym ciele wyrok potępiający grzech, 4 aby to, co nakazuje Prawo, wypełniło się w nas, o ile postępujemy nie według ciała, ale według Ducha. 5 Ci bowiem, którzy żyją według ciała, dążą do tego, czego chce ciało; ci zaś, którzy żyją według Ducha – do tego, czego chce Duch. 6 Dążność bowiem ciała prowadzi do śmierci, dążność zaś Ducha – do życia i pokoju. 7 A to dlatego, że dążność ciała wroga jest Bogu, nie podporządkowuje się bowiem Prawu Bożemu, ani nawet nie jest do tego zdolna.” I dlatego tutaj przejdę do: 14 „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi.” Dlatego Bóg przysłał Syna swojego, aby uczynił wolnymi nas, nasze dusze, bo było to niemożliwe, aby ktoś uczynił to swoimi siłami; bo to jest niemożliwe! – to musiał uczynić Bóg. Przez Chrystusa Pana, gdy żyjemy w Bogu, jedna śmierć ducha daje nam jedno Życie, którym jest Chrystus, którym jest Bóg – które nigdy już nie ustaje; i to jest jedna śmierć – jedno Życie. Rz 6:8-9: „Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy.”

Am 5:6: „Szukajcie Pana, a żyć będziecie! Gdyż inaczej jak ogień nawiedzi On dom Józefa i strawi go. Nikt nie będzie mógł zagasić ognia w Betel.”

Bóg stworzył człowieka: Adama i Ewę, dał Adamowi władzę nad ludzkością; ta władza nad ludzkością była – teraz już jej nie ma, ponieważ władcą jest Chrystus. Dzisiejszy świat nie chce uznać tej władzy i nieustannie mówi, że jesteśmy w pełni adamowymi, że grzech w dalszym ciągu obciąża człowieka, i w dalszym ciągu ten grzech ma – chociaż nie ma. Jesteśmy wolnymi istotami, wyzwolonymi przez Chrystusa Pana i nie mamy grzechu. Musiał przyjść Jezus Chrystus, który odebrał władzę Adamowi, i przestała istnieć władza Adama i zaczęła istnieć władza Chrystusa. W głębinach jest taka sama sytuacja: władzę nad piękną córką ziemską otrzymało dwustu aniołów, aby ją strzegło, a zamiast ją strzec – doprowadzili ją do upadku. Ale ona była w doskonałości i czystości, i oni chronili jej doskonałość i czystość. Najpierw są czyści, doskonali, słuchają Boga; później duch mocarstwa powietrza zasiewa w nich zmysłowość i pożądanie, kipi w nich wszystko i oni koniecznie chcą wziąć sobie piękną córkę ziemską, tak jak Dawid Batszebę: ja chcę Batszebę już teraz, nie będę czekał, jak Bóg ją mi da. Bóg jest niezadowolony, a co mówi Dawid potem, kiedy to się dzieje? Psalm 51 „Zmiłuj się nade mną, Boże, w swojej łaskawości, w ogromie swego miłosierdzia wymaż moją nieprawość! 4 Obmyj mnie zupełnie z mojej winy i oczyść mnie z grzechu mojego! 5 Uznaję bowiem moją nieprawość, a grzech mój jest zawsze przede mną. 6 Tylko przeciw Tobie zgrzeszyłem i uczyniłem, co złe jest przed Tobą, tak że się okazujesz sprawiedliwym w swym wyroku i prawym w swoim osądzie.(…) 8 Oto Ty masz upodobanie w ukrytej prawdzie, naucz mnie tajników mądrości. 9 Pokrop mnie hizopem, a stanę się czysty, obmyj mnie, a nad śnieg wybieleję. 10 Spraw, bym usłyszał radość i wesele: niech się radują kości, któreś skruszył! 11 Odwróć oblicze swe od moich grzechów i wymaż wszystkie moje przewinienia! 12 Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste i odnów w mojej piersi ducha niezwyciężonego! 13 Nie odrzucaj mnie od swego oblicza i nie odbieraj mi świętego ducha swego! 14 Przywróć mi radość z Twojego zbawienia i wzmocnij mnie duchem ochoczym! 15 Chcę nieprawych nauczyć dróg Twoich i nawrócą się do Ciebie grzesznicy. 16 Od krwi uwolnij mnie, Boże, mój Zbawco: niech mój język sławi Twoją sprawiedliwość! 17 Otwórz moje wargi, Panie, a usta moje będą głosić Twoją chwałę. 18 Ty się bowiem nie radujesz ofiarą i nie chcesz całopaleń, choćbym je dawał. 19 Moją ofiarą, Boże, duch skruszony, nie gardzisz, Boże, sercem pokornym i skruszonym. 20 Panie, okaż Syjonowi łaskę w Twej dobroci: odbuduj mury Jeruzalem! – tutaj Dawid woła: jestem świadomy grzechu, który uczyniłem, ponieważ chciałem tego, co mi i tak chciałeś dać, ale ja już chciałem; chciałem postępować po swojemu. I tu jest sytuacja tego rodzaju, że upadli, czyli ówcześni aniołowie, dwustu aniołów, oni, gdy duch mocarstwa powietrza dotknął ich zmysłowością – czyli mrokiem własnym – to ten mrok pojawił się w nich jako zmysłowość i oni zaczęli płonąć pożądliwością; zstąpili do głębin i tam wzięli piękną córkę ziemską, a ona nie stawiała oporu. Dlaczego? – ponieważ była im posłuszna. I z tego związku zaczęły się rodzić olbrzymy, które zaczęły niszczyć ziemię. Oni wtedy wpadli w straszny mrok; kiedy duch mocarstwa powietrza ich dotknął, skaził, to oni poczuli, właśnie to niebezpieczeństwo, które zamiast przed nim uciekać, to  pożądliwość ich wciągnęła i jak zeszli do głębin, to wpadli w mrok. Synowie Boży muszą zejść do mroku – tylko, gdy są w Chrystusie, mrok ich nie obejmuje. A dlaczego? – bo jak Jezus Chrystus musiał zejść do miejsca grzechu, do miejsca, gdzie grzech popełniono, tam, gdzie jest dusza udręczona. W tym świecie musiał zejść i tu dopełnić pełnego dzieła Życia; i wtedy, kiedy jego Życie było już gotowe, przez Boga wyznaczone, złożył ofiarę ze swojego Życia. I gdy swoje Życie oddał, wtedy zły duch został usunięty – to jest ten mrok człowieka, mrok duszy – On usunął ten mrok, ale musiał zstąpić . Synowie Boży też muszą zejść do głębin, i zapewniam Państwa, że jeśli ktoś tam zejdzie bez Chrystusa, stanie się mrokiem, nie jest w stanie się ocalić od tego mroku. I teraz zauważcie Państwo, kościół śmierci jest tym mrokiem; on jest tym mrokiem, który znalazł w tym mroku sens własnego istnienia. I ten mrok powoduje zapomnienie, odurzenie, czary, magię, wpływanie na wszystkie zmysły; powoduje, że człowiek jest bez pamięci, nie pamięta kim jest, nic nie rozumie, nie pojmuje, bo jest po prostu w mroku, mrok otępia jego duszę i otępia jego zmysły. Ja pamiętam tę sytuację, bo często przechodziłem przejścia progu; państwo macie to oszczędzone, ale może nie oszczędzone dlatego, że Bóg was oszczędza, tylko dlatego, że wiecie co się dzieje, i że jesteście w stanie tam się ocalić. Gdy znajdujecie się w przejściu progu, to następuje totalna ciemność, mrok i nic więcej; rozum nie działa, umysł nie działa, człowiek po prostu niczego nie pamięta, niczego nie rozumie, nie może sięgnąć do duchowej pamięci, tylko takie ludzkie, zwykłe funkcjonowanie – ale pozostaje wiara, wiary mrok nie obejmuje – bo Chrystus wiarę naszą wzniósł i nadzieję ku Bogu. Kiedy jesteśmy w wierze, to mimo że jesteśmy w mroku, to ten mrok nas nie obejmuje. Wychodzimy z tego mroku i mrok nie może nam nic zrobić i nawet nie jesteśmy zaniepokojeni. Dlatego gdy ta prawdziwa natura w tej chwili rozświetlona przez słońce duchowe – i tam słońce zaczęło świecić, dotarło do podziemnych krain, gdzie od zarania dziejów nie zaglądało słońce i jest nieustannie mrok – teraz słońce duchowe świeci, a słońce duchowe nie jest to słońce zewnętrzne, tylko słońce docierające do wnętrza, rozświetla wewnętrzną naturę. I synowie Boży, gdy zstępują do głębin, oni zstępują w Chrystusie Panu – tak, jak Jezus Chrystus był kuszony, to nie poddawał się kuszeniu –  także synowie Boży mogą odczuwać te wszystkie wpływy, ale gdy są w głębokim oddaniu Boga, one ich nie zniewalają i nie mogą zrobić nic z nimi, ponieważ światłość ich otacza, bo oni światłość wybrali. Ap 2:16-17: „Nawróć się zatem! Jeśli zaś nie – przyjdę do ciebie niebawem i będę z nimi walczył mieczem moich ust. Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów. Zwycięzcy dam manny ukrytej i dam mu biały kamyk, a na kamyku wypisane imię nowe, którego nikt nie zna oprócz tego, kto [je] otrzymuje.”

Jl 2:2: „Dzień ciemności i mroku, dzień obłoku i mgły. Jak zorza poranna rozciąga się po górach lud wielki a mocny, któremu równego nie było od początku i nie będzie po nim nigdy aż do lat przyszłych pokoleń.”

My musimy być głęboko umocnieni, ponieważ my jesteśmy przez wiarę zachowani. I dlatego przychodzi ten czas, o którym mówiliśmy: dlaczego nie ma wiary? – niech wróci wiara, nie chcemy tego znać, chcemy uwierzyć! A Bóg mówi: teraz już słońce świeci, teraz już poznajecie – ale wiara w dalszym ciągu może być, otwarta jest ona – bo Chrystus Pan nie zniknął, On w dalszym ciągu jest; On waszą wiarę i nadzieję skierował ku Bogu. Gdy otwierają się te przestrzenie, to otwiera się też mrok, otwierają się wszystkie inne sprawy, które bardzo ściśle wpływają na człowieka, a jednocześnie natura upadłych aniołów, gdzie jest duch mocarstwa powietrza, on wpływa na naturę tamtego świata. Synowie Boży to odczuwają, ale są zdolni do tego, aby przez posłuszeństwo zachować pokój z Bogiem – i gdy zachowują pokój z Bogiem, to mrok ich nie dotyka, oni odczuwają ten stan, ale to, że są w Bogu jest dla nich o wiele potężniejsze; jest to cierpienie, ale to cierpienie ustępuje. To nie jest takie cierpienie fizyczne, cierpienie fizyczne ma inną naturę; to jest cierpienie wewnętrznie duchowe, to jest cierpienie udręczenia – ale upadli aniołowie nie byli udręczeni, tylko wpadli w stan realizacji zmysłowości. I tu właśnie zstępujemy do głębin, jesteśmy spokojni, czyści, doskonali i jest to gdzieś na zewnątrz, to nas nie dotyka, to jest poza – jesteśmy poza tym stanem, cały czas wewnątrz świadomi Odkupienia Boskiego. Odkupienie Boskie – jest właśnie tą mocą, tarczą i zbroją, która nas od tego udręczenia oddziela; czujemy potężną zbroję wokół siebie, która nas chroni przed tym udręczeniem. Ta właśnie moc Boża, ona nam utrzymuje to środowisko przyjazne, spokojne, radosne; trwamy w nim, ale nie możemy jakby go ominąć – tak jak Jezus Chrystus nie mógł ominąć swojej drogi do Odkupienia świata; szatan Mu mówił: omiń tę drogę, odsuń ten kielich, – nie Moja, ale Twoja wola, Ojcze, niech się dzieje! – i nie odsuwa tego kielicha, ale jednocześnie Bóg otacza Go potężną siłą: tylko Ojciec ze Mną został, wszyscy Mnie opuścili. I doznaje ciszy i spełnienia, doznaje właśnie: teraz Syn Ciebie uwielbia, aby Ojciec uwielbił Syna. Co to oznacza? – nie skupia się Jezus Chrystus na tym, że świat odkupuje, bo to się dzieje, ale na uwielbieniu – Miłość dla Niego jest najważniejsza, przez Miłość dokonuje tego wszelkiego dzieła, które jest dokonane w sposób najdoskonalszy. Jesteśmy w tym miejscu i głównym elementem jest to, że Odkupienie przez Jezusa Chrystusa jest kluczową mocą ratunku i wypełnienia tego dzieła, bo to dzieło nie jest dziełem, które możemy wziąć – to jest dzieło, które musimy wziąć, nikt przed nim nie ucieknie; albo ono go poszarpie, albo my dokonamy zwycięstwa i odbudujemy prastare budowle i zamurujemy wyłomy, i przyniesiemy córki na swoich rękach. Księga Izajasza 60:1 „Powstań! Świeć, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. 2 Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jasienie Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą. 3 I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu. 4 Podnieś oczy wokoło i popatrz: Ci wszyscy zebrani zdążają do ciebie. Twoi synowie przychodzą z daleka, na rękach niesione twe córki. 5 Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się, bo do ciebie napłyną bogactwa zamorskie, zasoby narodów przyjdą ku tobie. 6 Zaleje cię mnogość wielbłądów – dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przybędą ze Saby, zaofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana. 7 Wszystkie stada Kedaru zbiorą się przy tobie, barany Nebajotu staną na twe usługi: podążą, by je przyjęto na moim ołtarzu, tak iż uświetnię dom mojej chwały.” I tu właśnie mając tę świadomość, otworzę jeszcze rozdział 55:5 „Oto zawezwiesz naród, którego nie znasz, i ci, którzy cię nie znają, przybiegną do ciebie ze względu na Pana, twojego Boga, przez wzgląd na Świętego Izraelowego, bo On cię przyozdobi. 6 Szukajcie Pana, gdy się pozwala znaleźć, wzywajcie Go, dopóki jest blisko! 7 Niechaj bezbożny porzuci swą drogę i człowiek nieprawy swoje knowania. Niech się nawróci do Pana, a Ten się nad nim zmiłuje, i do Boga naszego, gdyż hojny jest w przebaczaniu.” Chcę powiedzieć o tej sytuacji, że ta nasza droga tylko może być wykonana przez wiarę. Jeśli nie będzie wiary – to tylko będzie cierpienie, udręczenie, różnego rodzaju problemy – ponieważ musi duchowa natura człowieka zostać uwolniona z tego, co nienawidzi świata duchowego, a świat duchowy świeci i coraz bardziej będzie świecić. Coraz mocniej będzie świecić słońce duchowe, rozświetlając wewnętrzną naturę człowieka i musi rozpaść się to, co jest ciemnością; cały mrok musi odejść, a odejście tego mroku dla człowieka związanego świadomością, jest jednym wielkim trudem i chaosem, cierpieniem, lękiem, niepokojem. A ci, którzy żyją w Bogu, czują jak się rozszerza światłość i jak właśnie świeci nad nimi jasność i na rękach niosą swoje córki. Dlatego musimy pamiętać, że jest Chrystus, my, podziemny świat – ale my przez Chrystusa zstępujemy do głębin, tylko w taki sposób, nie może być inaczej – przez Chrystusa zstępujemy do głębin, aby zapanować nad głębią, bo tylko synowie Boży mogą zapanować nad głębinami i mogą uczynić to, co jest napisane w Flp 3:20 „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, 21 który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” Ef 2:19-22: „A więc nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jesteście współobywatelami świętych i domownikami Boga – zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.”

Am 5:10: „W bramie nienawidzą dowodzącego słuszności, nie cierpią tego, który mówi prawdę.”

Po Zmartwychwstaniu, Jezus Chrystus ukazuje się w Ciele Chwalebnym i my także jesteśmy przeznaczeni do Ciała Chwalebnego. Ciało poniżone, z którego jest Ciało Chwalebne nie zostało uśmiercone – uśmiercony został nasz zły duch. Rz 6:6 „To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu.” – dzisiejszy świat nie uznaje Chrystusa, nie uznaje Odkupienia, nie uznaje uśmierconego ciała grzesznego, nie uznaje istnienia Jezusa Chrystusa. Dlaczego? – bo uznaje niezmiennie istnienie Adama. Uznaje, że Adam w dalszym ciągu działa, że ludzie na ziemi są plemieniem adamowym, że w dalszym ciągu są w grzechu pierworodnym, w dalszym ciągu są właśnie w tym grzechu zobowiązani istnieć, bo inaczej będą mieli grzech – jeśli nie będą istnieć w tym grzechu [sic!]. To jest nieuznawanie Jezusa Chrystusa i jest uznawaniem, jako władcy, dzisiejszego kościoła śmierci, Adama – bo Chrystus nie jest dawcą śmierci innej, jak tylko wyzwalającej, a nie śmierci wynikającej z nieposłuszeństwa. Śmierć, którą Jezus Chrystus daje, jest śmiercią wynikającą z posłuszeństwa Bogu, aby uśmiercić i zniszczyć starego człowieka, który jest tym starym człowiekiem wynikającym z upadku Adama, czyli człowieka stworzonego przez Boga; Bóg stworzył człowieka, na obraz Boży stworzył go, stworzył jako mężczyznę i niewiastę, i rzekł doń: idźcie, rozradzajcie się i rozmnażajcie, czyńcie sobie ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi. Więc jest sytuacja taka, że Adam przez Chrystusa został usunięty. Dzisiejszy kościół śmierci z premedytacją tego nie uznaje, i żeby to nie było widoczne, to drugi kanon podprogowo ukazuje: nie uznajemy Chrystusa; a w tym, co jest widoczne, nawet słowa o Chrystusie nie ma, tylko jest niedopowiedzenie: chrzci się dzieci zaraz po urodzeniu, aby zmyć z nich to, co na siebie ściągnęły w czasie narodzin – czyli ściągnęły na siebie Chrystusa, więc trzeba je ochrzcić chrztem adamowym, nieuznającym Chrystusa, Rz 6:1 „Cóż więc powiemy? Czyż mamy trwać w grzechu, aby łaska bardziej się wzmogła? Żadną miarą! 2 Jeżeli umarliśmy dla grzechu, jakże możemy żyć w nim nadal? 3 Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? 4 Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie – jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca.” – czyli jesteśmy właśnie przez chrzest pogrzebani w nową naturę życia; chrzest jest to porzucenie starego i przyobleczenie się w Chrystusa. Bo Chrystus Pan sam, przez swoją śmierć, uśmierca naszą naturę grzeszną, nie swoją – naszą naturę grzeszną. On nie umiera, On ma moc życie dać i życie wziąć – umiera natomiast człowiek zły. Chrystus Pan oddaje swojego Ducha Bogu Ojcu, a po trzech dniach jest Zmartwychwstały, ponieważ Jego życie wewnętrzne trwa. Ga 3:25 „Gdy jednak wiara nadeszła, już nie jesteśmy poddani wychowawcy. 26 Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie. 27 Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przeoblekliście się w Chrystusa.” – więc chrzest jest przeoblekaniem w Chrystusa, a przez wiarę – Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę,” – czyli przez wiarę jesteśmy usprawiedliwieni – „zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa,” – pokój z Bogiem oznacza: nie szukajmy grzechów, On zabronił! Szukanie grzechów jest to zerwanie pokoju z Bogiem; Hbr 10:17 „A grzechów ich oraz ich nieprawości więcej już wspominać nie będę.” – więc Bóg nie jest zadowolony, że jeśli On mówi: nie będę wspominał, to wy też nie wspominajcie. Przecież to wam powinno zależeć, żebym wam nie wspominał grzechów. Człowiek powinien się cieszyć wolnością, a dzisiejszy świat wzbudza wrogość Bogu przez grzech, z którego nas Bóg uwolnił. On usunął grzech, zakrył, rzucił za człowieka i nie ma już go. To świat nieustannie wspomina je, żeby tylko sprowadzić na człowieka nieposłuszeństwo Boga. Ale Bóg z powodu miłości ogromnej chciał człowieka wykupić, więc posłał Syna swojego i to jest ogromna zapłata za życie człowieka. To jest cierpienie i śmierć Syna; Syn nie umiera, a umiera nasza grzeszna natura, bo przejmuje naturę, w której człowiek jest grzeszny i gdy ją porzuca, jej już nie ma. Dzisiejszy kościół spowodował tę sytuację: drugi kanon skierował uwagę na człowieka zamierzone zaślepienie, aby spowodować niedostrzeganie Odkupienia danego przez Jezusa Chrystusa i nie uznaje, że został człowiek ponownie stworzony, a o tym jest wyraźnie powiedziane w 1P 1:23 „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa.” Istnieją dwa poziomy istnienia: istnienie Boskie i ludzkie; Chrystus Pan nasze istnienie przeniósł do Boskiego, przez swoje Odkupienie – abyśmy my, jako Boskie istoty, mogli wykonać dzieło w przestrzeni podziemnej, gdzie na przestrzeni widzialnej zderzają się przestrzenie Boskie i podziemne. Dlatego tutaj głównym elementem jest świadomość: czy wybiera to, co zmysłowe – czy wybiera to, co Boskie – tu się to dzieje. Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.” – czyli przez wiarę dostępujemy łaskę niewinności; wiara otworzyła nam dostęp do łaski, która nas usprawiedliwiła i my temu nie stawiamy oporu – wręcz uwierzyliśmy Bogu i chlubimy się tą wolnością. A dzisiejszy kościół śmierci, jak już było to powiedziane, opluwa nas, ale Chrystus mówi w taki sposób: byłem pierwszy opluty; więc my traktujemy to jako, że przynależymy do Niego; jeśli nam grozicie rękami, to te groźby traktujemy jako wskazywanie na nas palcem i unoszenie nas ku doskonałości. Dlaczego? – bo Chrystusowi pierwszemu grożono. Dzisiejszy świat jest jak złoczyńca, który napadł św. Feliksa z Kantalicjo i bił go pięściami – a św. Feliks z Kantalicjo mówi: dobrze, dobrze, będę się za ciebie modlił, już nie musisz mnie tłuc, zrozumiałem, że inaczej mnie nie możesz poprosić o modlitwę. Kol 1:19-20: „Zechciał bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia, i aby przez Niego znów pojednać wszystko z sobą: przez Niego – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój przez krew Jego krzyża.”

Am 5:12: „Albowiem poznałem mnogie wasze złości i grzechy wasze liczne, o wy, ciemięzcy sprawiedliwego, biorący okup i uciskający w bramie ubogich!”

Ciekawa sytuacja, bo problem wewnętrznego świata jest dobrze znany dla kościoła śmierci; i tym problemem obrzuca dzisiejszego człowieka, który nie ma pojęcia, o czym jest mowa – przypisuje im się bez pardonu straszne grzechy, straszne postępowania, a to jest tamten grzech z pierwszego świata strasznie upadłego. Każe im się przypisywać grzechy swojej duszy, którą odkupił Jezus Chrystus, i z tego powodu, nie uznawać że są wolnymi od grzechów. A właśnie są wolnymi od grzechów, bo to dopiero czyni ich zdolnymi do tego, aby nastąpiła śmierć – i to ta jedna śmierć, i powstało jedno życie, która daje nam życie Synów Bożych. Dlatego jest napisane: Rz 8:14 „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży są synami Bożymi. 15 Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba Ojcze» 16 Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi. 17 Jeżeli zaś jesteśmy dziećmi, to i dziedzicami: dziedzicami Boga, a współdziedzicami Chrystusa, skoro wspólnie z Nim cierpimy po to, by też wspólnie mieć udział w chwale.” – „wspólnie z Nim cierpimy” oznacza, że zrozumieliśmy i pojęliśmy, i uwierzyliśmy w Jego dzieło dla nas, i zstąpiliśmy do głębin, aby z Nim cierpieć zwycięstwo, czyli z Nim cierpieć pokonywanie mroku i „szablowłosej”, że tak mogę powiedzieć, która tnie jak brzytwą – ale kiedy jesteśmy umocnieni, to Święta Maria Matka Boża, Chrystus Pan, Bóg Ojciec daje nam siłę, abyśmy się wydobyli – bo musimy się z tego wydobyć; nikogo to nie ominie, bo on musi tam zejść, bo to jest dzieło posłania; to jest dzieło, to jest to Prawo, które musi człowiek wypełnić. Dlatego Jezus Chrystus złożył ofiarę ze swojego Życia – aby to właśnie dokonał; aby zszedł do głębin i tam spotkał piękną córkę ziemską, tę chwałę – żonę Boga wydobył stamtąd, gdzie dookoła jest zgraja demonów, zgraja ohydy i mroku, która chce ją zmiażdżyć, a i jego także; jego mrok nie obejmuje, ale on odczuwa to kuszenie straszne; i on jest przez posłuszeństwo chroniony. Posłuszeństwo ratuje go, gdy trwa w posłuszeństwie z całej siły, to Bóg go utrzymuje w chwale, a on zmierza przez zgraję, którzy mu wygrażają – jak to jest powiedziane o świętym Piotrze: jedną ręką buduje Kościół Święty, a drugą ręką walczy z heretykami. Więc idziemy przez te wichry, przez ten mrok, i mrok znika, ponieważ jest on pokonany – ale każdy ma swój wewnętrzny mrok i wewnętrzną walkę; każdy ma komorę celną w sobie, musi się w tej komorze spotkać właśnie z tym znojem, gdzie jest to osobna natura ludzka, która tam chce go wciągnąć w ciemność. Ale musimy być niezmienne w Chrystusie umocnieni, siła nasza nic nie da; tam pełną zbroją jest tylko posłuszeństwo Bogu. I gdy tam jesteśmy, to wtedy dopiero wykonujemy dzieło dzięki świętości, dzięki bezgrzeszności, dzięki łasce, którą otrzymujemy przez wiarę; przez wiarę otrzymaliśmy dostęp do tej łaski, która nas usprawiedliwia i schodzimy tam sprawiedliwi i nie niepokoimy się, bo jest cały czas z nami Chrystus Pan, Bóg Ojciec, Duch Święty, Krzyż Święty i Święta Maria Matka Boża, która nas otacza płaszczem błękitnym. I to spotkanie wewnętrzne jest tą właściwą drogą, ale jest niemożliwym, aby wykonać to bez Chrystusa. Dzisiejszy świat, świadomie całkowicie i ostentacyjnie umniejsza Chrystusowi chwały; nie ukazuje człowiekowi, ale ukrywa to, że jest bez grzechu. A grzech, który jest grzechem starym, jak to mówi św. Piotr, czyli grzechem w ciemnościach, grzechem tym, który jest tam w pierwszym świecie – on musi być pokonany, ale nie może być inaczej pokonany, jak tylko przez świętość. Dlatego dzisiejszy kościół śmierci nie pozwala, aby ludzie uwierzyli Chrystusowi; chce, aby Chrystus nieustannie wisiał na Krzyżu, żeby ludzie płakali nad swoją śmiercią, a nie widzieli Zmartwychwstałego, który objawia im ich Zmartwychwstanie – ponieważ my mamy właśnie otwarty dostęp do Zmartwychwstania, jak to powiedział św. Łukasz, Łk 20:34 „«Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą». 35 Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. 36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.” – ci, którzy są uczestnikami Zmartwychwstania, są dziećmi Bożymi, są równi aniołom i już nie umierają; i nie wychodzą za mąż, ani się nie żenią, bo zostali uznani za godnych Życia – czyli ci, którzy uwierzyli w Zmartwychwstanie, uwierzyli Chrystusowi. 2 P 1:8-10: „Gdy bowiem będziecie je mieli i to w obfitości, nie uczynią was one bezczynnymi ani bezowocnymi przy poznawaniu Pana naszego Jezusa Chrystusa. Komu bowiem ich brak, jest ślepym – krótkowidzem i zapomniał o oczyszczeniu z dawnych swoich grzechów. Dlatego bardziej jeszcze, bracia, starajcie się umocnić wasze powołanie i wybór! To bowiem czyniąc nie upadniecie nigdy.”

Am 5:14: „Szukajcie dobra, a nie zła, abyście żyli. Wtedy Pan, Bóg Zastępów, będzie z wami, tak jak to mówicie.”

To jest ukazane: wyżyny – drogi Chrystusowe, plan ziemski i plan podziemny; plan podziemny jest planem czterowymiarowym, upadłym czterowymiarowym; ten ziemski plan, jest planem trójwymiarowym. Plan Boski, Niebo, jest pozawymiarowy. Więc nie możemy w żaden sposób z planu trójwymiarowego cokolwiek zrobić z planem czterowymiarowym dlatego, że czterowymiarowy świat dokładnie zna nasze zamiary i wie, co mamy uczynić i tam już stawia zasieki – a to właśnie w filmie „Na skraju jutra” tak się dzieje. Czterowymiarowy świat rozpoznaje intencje człowieka, zamysły, więc nie jest możliwe, aby człowiek wyprzedził i pokonał ten świat czterowymiarowy, który zna zamysły człowieka i intencje. To jest napisane w jednym z wersetów Mt 6:8 „Nie bądźcie podobni do nich! Albowiem wie Ojciec wasz, czego wam potrzeba, wpierw, zanim Go poprosicie. Wy zatem tak się módlcie…:” – dokładnie wie o tej tajemnicy, zanim Go poprosimy, czyli zanim skonstruujemy swoją potrzebę – to On już wie; i daje nam te wszystkie rzeczy. Dlatego my musimy być świadomi; teraz ten świat się otwiera, że dzieło nasze jest pod ziemią. My to dzieło wykonywaliśmy, zanim je poznaliśmy, a dzisiaj ono się otworzyło dla tego świata – bo oświetliło je słońce duchowe, i zostało otwarte dla tego świata. A my, mimo, że go nie znaliśmy, to wykonywaliśmy to dzieło – dlatego, że Bogu uwierzyliśmy. I dzisiaj Bóg otwiera nam tę drogę i ukazuje, że ta droga nie była przez nas wymyślona, ale przez Chrystusa objawiona, ponieważ w tej chwili objawia ją całemu światu; i cały świat w tej chwili zaczyna doświadczać tej właśnie degrengolady, w tym poznaniu swojego mroku. Dlaczego? – dlatego, że nie uwierzyli Chrystusowi, który ich do tego przysposobił i dał im siłę, żeby tam zstąpić i wykonać tę pracę; wypełnić Prawo. Więc teraz jest jeszcze szansa, żeby Jemu uwierzyć i żeby założyć zbroję; a tą zbroją jest hełm Zbawienia, zbroja Sprawiedliwości, miecz Ducha, pas Prawdy, buty Pokoju i tarcza Wiary – więc mogą uwierzyć (Ef 6:13-16). Jedynie wiara w Boga otwiera i ujawnia nam nasze człowieczeństwo, otwiera nam potęgę naszą, daną przez Chrystusa; odwieczną potęgę. A piękna córka ziemska, która jest w głębinach, ona, kim jest dla nas dzisiaj? – jest najbardziej niebezpieczną istotą dla nas. Ale kim jest dla nas jako tą, którą postawił Bóg? – jest tą, która jest najdoskonalszą istotą, którą musimy wydobyć, bo jest tą piękną naturą, którą nam przeznaczył jako jedność z nami, czyli żonę. Ona ma w sobie całą tajemnicę dzieła synów Bożych, którzy muszą czynić świat doskonałym w imię Pańskie, ale ona musi w nich w Pełni objawić tę ukrytą przed nią, prawdę wewnętrznej Tajemnicy; i tu jest psalm bardzo ciekawy: Ten, który po eonach zstąpił na ziemię, aby objawić w ciele tajemnice przed nim zakryte, przed ciałem zakryte; w nim jest Życie nad życie, potęga wielka ukryta. Nikt tam nie trafi – tylko człowiek wiary. Będąc świadomymi, że gdy zstępujemy do głębin, ratujemy piękną córkę ziemską, która jest naszą częścią istnienia; ona ma w sobie naszą pełnię pamięci; naszą Pełnię. Chrystus powiedział: Pełnia do mnie doszła – i Pełnia ze mnie wyszła. Dotarłem do pełni. Piękna córka ziemska, kiedy my ją wyzwalamy – to nasza doskonałość Chrystusowa staje się jej doskonałością; nasza Światłość staje się jej światłością; nasza zbroja jest jej zbroją; nasza głęboka wiara w Boga staje się jej wiarą; jej tajemnica przed nią zakryta jest naszą tajemnicą, bo ta tajemnica staje się naszą tajemnicą w nas objawioną, ponieważ ona poznaje tę tajemnicę swoją przez nas. Ona jest tą naturą, która zachowuje w sobie tajemnicę, a my jesteśmy tymi, którzy tę tajemnicę objawiają i w czyn przekuwają – czyli inaczej można powiedzieć, anima i animus, według tłumaczenia: dusza – anima i animus – ten, który ożywia duszę. Jr 31:22-23: „Dokądże będziesz chwiejna, Córko buntownicza? Pan bowiem stworzył nową rzecz na ziemi: niewiasta zatroszczy się o męża». To mówi Pan Zastępów, Bóg Izraela: «Będzie się jeszcze powtarzać to słowo w ziemi judzkiej, w jej miastach, gdy odmienię ich los: „Niech ci Pan błogosławi, niwo sprawiedliwości, święta góro!””

Am 5:15: „Miejcie w nienawiści zło, a miłujcie dobro! Wymierzajcie w bramie sprawiedliwość! Może ulituje się Pan, Bóg Zastępów, nad Resztą pokolenia Józefa.”

Jezus Chrystus chodząc po ziemi, będąc Synem Bożym – był kuszony; mówi: kusicie Mnie i na próbę wystawiacie – ale tym kuszeniom nie ulegał. Więc to, że był kuszony, nie oznacza, że był złym człowiekiem; ukazywał, że jest w ciele, które podlega kuszeniu, ale nie może temu kuszeniu ulec. A dlaczego nie może? – ponieważ synowie Boży powstrzymują zło, które w tym ciele się chce rozprzestrzeniać, i synowie Boży na to nie pozwalają – bo są umocnieni w Prawdzie, Chrystus w nich jest Panem i Mocą. Flp 3:21 „który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” – Jezus Chrystus przekształci nasze ciało poniżone, ale przekształci przez to, że jesteśmy Mu ufni, wierni i oddani. To jest przekształcenie w synach Bożych, bo synowie Boży zstępują, aby przekształcić to ciało, przekształcić naszą naturę poniżoną, o której mówi Rz 8:19 „Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych.” – czyli tych, którzy przekształcają naturę wewnętrzną poniżoną na Ciało Chwalebne – 20 „Stworzenie bowiem zostało poddane marności – nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał – w nadziei, 21 że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. 22 Wiemy przecież, że całe stworzenie aż dotąd jęczy i wzdycha w bólach rodzenia. 23 Lecz nie tylko ono, ale i my sami, którzy już posiadamy pierwsze dary Ducha, i my również całą istotą swoją wzdychamy, oczekując przybrania za synów – odkupienia naszego ciała.” Czyli mówi św. Paweł: mimo że jesteśmy synami Bożymi, to cierpimy tą naturą, bo jesteśmy z nią zjednoczeni. Tak jak Jezus Chrystus jest na ziemi, jest Synem Bożym, ale jest zjednoczony z naturą cielesną i cierpi z powodu natury cielesnej – nie dlatego, że jest Bogiem, tylko dlatego, że cierpienie dociera do Niego przez naturę cielesną i tak ściśle jest z nią związany, że cierpienie ciała jest cierpieniem także Jego duchowym – bo mówi: dusza Moja jest w lęku. Dlaczego? – dusza jest tym, z czym się łączy; w tej chwili jest złączona z ciałem przestraszonym; ale Ja nie mogę ulec temu lękowi, Ja ufam Ojcu i wtedy dusza doświadcza wolności, ponieważ przenika ją światłość Boga, czyli pewność Chrystusa Pana i przekonanie w jedności z Bogiem – i dlatego my przez wiarę doświadczamy już wolności. I proszę zauważyć, jak głęboko jest połączone ciało z naturą duchową, że człowiek traktuje siebie bardzo często jako tylko naturę fizyczną, cielesną, a świat w tym pomaga jemu, aby tylko tak to dostrzegał; cała infrastruktura, telewizja, internet, sklepy, wszystko, co jest dookoła, wszystko istnieje po to, żeby upewnić człowieka, że jest tylko i wyłącznie fizyczny. A ciekawą sytuacją jest to, że wiara w tym świecie, istnieje jako jedna z chorób psychicznych. Ten świat foruje tylko rozum, umysł, potrzeby ciała, istnienie cielesne; Egipt i Sodomę – jeśli to jest wszystko sprawne, to znaczy, że człowiek jest zdrowy. Tylko, że później jako zdrowy umiera, bo to jest naturalna sytuacja – ale nie jest naturalna właśnie, bo patrzymy na Księgę Mądrości 2:23 „Bo dla nieśmiertelności Bóg stworzył człowieka – uczynił go obrazem swej własnej wieczności.” I dlatego św. Jan mówi: 1 J 5:13: „O tym napisałem do was, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne.” ; żyjecie mocą Chrystusa, jesteście nieśmiertelni. Nieśmiertelny oznacza, że nasza świadomość przemieszcza się ku życiu Boskiemu. To świadomość powoduje to, że człowiek jest śmiertelny; gdy nie jest świadomy, nie rozumie swojej śmierci, ani życia. To świadomość skierowana ku życiu cielesnemu powoduje to, że gdy życie cielesne się kończy – doświadcza śmierci. Ale kiedy by nie miał świadomości, jako instynktowna jakaś istota, jak zwierzątko, to by też nie rozumiał swojej śmierci, bo nie rozumiałby życia. Pamiętam taki wykład z 2005 może roku, gdzie Chrystus Pan przedstawia, że świadomość, która dotknęła z powodu upadku, człowieka cielesnego, spowodowała, że człowiek nagle otworzył szeroko oczy, zachwycił się życiem; był tak radosny z życia i nagle wpadł w głęboki stan depresji, bo gdy poznał życie, doświadczył też lęku przed śmiercią – ale gdy nie znał życia, nie miał też lęku przed śmiercią. Dlatego gdy nasza świadomość jest w pełni zjednoczona z Życiem Chrystusowym, to to jest Życie – nasza świadomość jest tą naturą życia. Więc życie jest świadomością – świadomość jest w życiu. Świadomość, którą człowiek ma, jest w stanie pojmować, czym jest życie – ale kiedy rozumiemy, że życie ma gdzie indziej swoje źródło, niż to co mówi dzisiejszy świat, to w tym momencie, kiedy nasza świadomość jest w źródle prawdziwym, to nie doświadczamy śmierci. Może doświadczać śmierci ciało, może doświadczać śmierci wiele innych części osobowości człowieka – ale nie daje to śmierci i nie powoduje to śmierci całego człowieka. Diabłu są niepotrzebne pieniądze; on ich nie potrzebuje, bo on jest duchem, on potrzebuje tylko nieustannego złego postępowania człowieka, aby czasem duch człowieka nie doświadczył Inkarnacji Świętej w swoim życiu i przestał się w tym świecie już rodzić, tylko wznosił się ku doskonałości Bożej. O Inkarnacji Świętej mówi bardzo wyraźnie św. Paweł, Ga 2:20 „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus.” – mówi o rozpoczęciu innego życia w tym życiu – „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.” Co to oznacza? – św. Paweł odzwierciedla drugie, nowe życie w tym życiu; rozpoczął nowe życie, bo tamto się zakończyło, w momencie kiedy jeszcze żyje w ciele; przyjmuje Chrystusa, uśmiercony jest jego zły duch, uwierzył; rozpoczął nowe życie – „jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie.”– uwierzyłem w śmierć, którą zadał mi Chrystus, zadał mojemu złemu duchowi, ale uwierzyłem, że dał mi życie nowe w tym samym momencie; jestem tym samym człowiekiem: byłem Szawłem – teraz jestem Pawłem; jestem nowym człowiekiem, tamtego starego już nie ma, tamten umarł, przestał istnieć. Więc święty Paweł przedstawia tę sytuację: jedna śmierć, śmierć Chrystusowa – przez Chrystusa zadana, śmierć złemu duchowi – i jedno Życie, które daje nam Chrystus Pan i które już nigdy nie ustaje. Już nigdy nie umiera taki człowiek. Łk 20:35 „Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić. 36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.”

Link do nagrania wykładu – 11.04.2025
Link do wideo na YouTube – 11.04.2025
Link do nagrania w Spotify – 11.04.2025

Przeczytam taki werset, który jest bardzo istotny: Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej.” Tu jest napisane, że przez to, że uwierzyliśmy Jezusowi Chrystusowi, spoczęła na nas łaska wolności, łaska świętości – więc nie jest to w żaden sposób samodzielne działanie; to jest właśnie ta prawda związana z Odkupieniem, jest to chwała, jest to łaska, która na nas spoczęła – nie jesteśmy tymi, którzy sobie to wymyślili. Dzisiejszy kościół śmierci ekskomunikuje, wyrzeka się, dręczy i stara się wytykać palcami wszystkich ludzi, którzy przyjęli łaskę wolności od Chrystusa; ci, którzy nie mają grzechów, są opluwani. Ale Chrystus powiedział: jeśli wy jesteście opluwani – to Ja pierwszy; jeśli jesteście wy prześladowani – to Ja byłem pierwszy prześladowany; jeśli wy jesteście przed sądy tego świata kierowani, to znaczy pomówienia itd. – to Ja byłem pierwszy, a wy z powodu tego, że uwierzyliście we Mnie. Będąc synami Bożymi, mimo że jesteśmy odporni na siły tego świata, to odczuwamy cierpienia nie zadawane z tego świata, ale zadawane ze świata ciemności, ze świata upadłego, który wrogi jest czystości. Rz 5:3 „Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość. 4 A wytrwałość wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś – nadzieję. 5 A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego, który został nam dany.”; Hbr 11:1 „Wiara zaś jest poręką tych dóbr, których się spodziewamy, dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy. 2 Dzięki niej to przodkowie otrzymali świadectwo. 3 Przez wiarę poznajemy, że słowem Boga światy zostały tak stworzone, iż to, co widzimy, powstało nie z rzeczy widzialnych.” – to jest właśnie ta tajemnica. Drugi kanon jest demoniczną manipulacją słowem Chrystusa, naturą świadomości ludzkiej i sumieniem, aby poddać ludzi kłamstwu, upadkowi, żeby zniszczyć ich i posiąść naturę ich duchową – dlatego, ponieważ te siły duchowe, Boże siły, są najbardziej lukratywne, doskonałe i mają władzę nad całym wszechświatem. Czy szatan jest tylko na ziemi? Czy szatan jest we wszechświecie? – szatan zarządza całym wszechświatem. A przecież skąd przychodzą te wszystkie demoniczne wpływy, o których rozmawialiśmy, że przyszły na ten świat w 2011 roku z głębokich galaktyk siły ciemności, które mają zawładnąć duchową naturą człowieka, dokonując zamiany: człowiekowi dać plewy, a samemu wziąć chwałę i prawdę; człowieka, który jest doskonały, uczynić tylko kalkulatorem, a samemu wziąć całą duchową naturę i prawdę. Wszystkie diabły z całego wszechświata tu zmierzają, bo ziemia jest problemem ich. Synowie Boży nie są problemem tylko dzisiejszego kościoła śmierci – kościół śmierci jest wykorzystany, aby nie pozwolić wzrastać synom Bożym, którzy są siłą pokonującą całego diabła we wszechświecie; synowie Boży są ponad tym, bo Bóg stworzył wszystko i dał synom Bożym pełną superpozycję. Synowie Boży są w otwartej superpozycji, bo objawionej – a jaka ona jest? – oni żyją i są rubieżą nieba, rubieżą Boga; w nich Bóg objawił swoją obecność z całą mocą i właśnie wyraża się przez nich, ponieważ stali się Królestwem dla Boga – posłuszni Bogu. Bóg przez posłuszeństwo włada ich umysłem, rozumem, sercem, życiem i każdą cząstką ich natury. Oni stali się rubieżą Boga w tym miejscu, na ziemi, a jednocześnie cały świat demoniczny chce zniszczyć synów Bożych, co ukazuje jak są oni potężni, jak są potężną siłą, jak są potężną mocą, że cały wszechświat nie daje rady synom Bożym. Na ziemi walka z synami Bożymi nie odbywa się w sposób cielesny, bo ich nie można cieleśnie zniszczyć; synowie Boży są mocą żywego Boga, stworzeni przez Boga, przez Słowo Boże, nie z nasienia ginącego, ale z niezniszczalnego dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa (1P 1:23). Oni są to Ewangelią dla świata, o czym jest powiedziane w 1P 1:25 „Słowo zaś Pana trwa na wieki. Właśnie to Słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę.” – czyli Ewangelię – jesteście Ewangelią, jesteście Dobrą Nowiną; wy przez swoją postawę zaświadczacie o chwale, zaświadczacie o doskonałości, zaświadczacie o mocy żywego Boga. Rz 16:25-27: „Temu, który ma moc utwierdzić was zgodnie z Ewangelią i moim głoszeniem Jezusa Chrystusa, zgodnie z objawioną tajemnicą, dla dawnych wieków ukrytą, teraz jednak ujawnioną, a przez pisma prorockie na rozkaz odwiecznego Boga wszystkim narodom obwieszczoną, dla skłonienia ich do posłuszeństwa wierze, Bogu, który jedynie jest mądry, przez Jezusa Chrystusa, niech będzie chwała na wieki wieków! Amen.”

Iz 38:16: „Nad którymi Pan czuwa, ci żyją, wśród nich dopełni się życie ducha mego. Uzdrowiłeś mnie i żyć dozwoliłeś!”

Na tym świecie synowie Boży są niezniszczalni; dlatego próby ich zniszczenia są przez duchowe ataki tych, którzy są posłuszni szatanowi. To szatan wykorzystuje innych ludzi, aby atakowali i niszczyli synów Bożych, co nie jest możliwe. Nie jest to możliwe, żeby zniszczyć synów Bożych, bo synowie Boży nie powstali z ręki człowieka. Nie są to umysłowe stany – jest to Boska tajemnica, Boska moc, która panuje nad wszystkim. Nie jest możliwe, aby jakaś siła zniszczyła synów Bożych i  wam mówię o tej sytuacji, że jesteście synami Bożymi i nie potrzebujecie egzorcyzmów. Któryż z Apostołów potrzebował egzorcyzmów?! Judasz Iskariota nie potrzebował egzorcyzmów, bo był diabłem – nie można diabła egzorcyzmować. Wtedy, kiedy Chrystus Pan został ukrzyżowany – on zginął w jednej chwili, ponieważ był reprezentacją diabła; przestał istnieć, ponieważ właśnie dokonała się śmierć szatana. Na Judaszu Iskariocie widzimy dzieło Chrystusa, który dokonał dzieła odkupieńczego, czyli uśmiercił diabła – a dzisiaj ludzie nie chcą dowierzać, że diabeł został pokonany. Ale właśnie Jezus Chrystus ukazuje, że Judasz Iskariota został samobójczo uśmiercony w momencie, kiedy Jezus Chrystus umiera na Krzyżu: Ojcze, oddaję Tobie Mojego Ducha, Syn uświęca Ciebie – Uświęć Syna swojego. Jezus Chrystus nie mówi: Panie, zobacz, odkupiłem świat – tylko mówi: Ojcze, uświęcam Imię Twoje, jestem Ci posłuszny do samego końca, a Ty przez to posłuszeństwo czynisz to, co zamyśliłeś; bo było Tobie potrzebne Moje posłuszeństwo – i Ja je wypełniłem, nie Moja umiejętność; Ja jestem Tobie posłuszny z całej siły i dlatego moc Twoja we Mnie się objawia w Pełni, bo stałem się Królestwem. Ewangelia według św. Łukasza Łk 22:29: „Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec:” – czyli Chrystus przekazuje Królestwo Apostołom, aby oni w pełni byli umocnieni w Chrystusie, aby byli tą mocą – nagle oni czują jak na nich moc wstępuje, czują nagle moc, że jest z nimi władza, że to co zamyślą to się dzieje. I czują, że ona na nich zstąpiła i że jest. I zapewne to, o czym rozmawiamy poczuł św. Piotr, kiedy mówi do Jezusa Chrystusa: Panie, miej miłosierdzie dla siebie, nie przyjdzie to na Ciebie. Jezus Chrystus mówi: zejdź mi z oczu szatanie – bo wie o tym, że to nie mówi św. Piotr tak naprawdę – po ziemsku Piotrze myślisz, nie po Bożemu; – jeśli Ty masz iść do więzienia, to pójdę z Tobą, jeśli Ty masz umrzeć, umrę z Tobą. – Piotrze, zanim raz kur zapieje, ty się Mnie trzy razy zaprzesz. I św. Piotr, kiedy stoi przy ognisku, zaparł się trzeci raz, to co poczuł? – moc od niego odeszła, poczuł się pusty, brak było mocy, brak było sensu. I wtedy zapłakał głęboko i gorzko – ale miłość jest z nim – i wtedy zobaczył jasno małe światełko Miłości Chrystusowej, która stała się wielkim słońcem, do którego pobiegł. I Chrystus mówi: wejdź do miłości swojego Pana, do radości swojego Pana – i wtedy moc do niego powróciła, moc na nim spoczęła. I poczuł ponownie potężną moc, bo został przeznaczony do czegoś innego; ale żeby mógł być przeznaczonym do czegoś innego, to najpierw musiał sobie uświadomić, że nie jest silny mocą swoją – tylko mocą Bożą. I dlatego Chrystus powiedział do niego: skałą jesteś Piotrze, zbuduję Kościół Święty na tej skale, i żadne siły diabelskiego Go nie przemogą. Czy miłujesz Mnie, Piotrze? – tak, Panie, miłuję Cię. – paś owieczki Moje. Czy miłujesz Mnie, Piotrze? – tak, miłuję Cię, Panie. – paś owieczki Moje. Czy kochasz Mnie, Piotrze? – Panie! Panie! Panie, Ty wiesz, że Ciebie kocham! – paś baranki Moje. Zasmucił się Piotr, że Chrystus musiał się pytać jego aż trzy razy; i wtedy uświadomił sobie, jak głęboko miłość sięga, aż do samego dna – i postawił go w potężnej mocy; uświadomił sobie potęgę miłości, potęgę życia, potęgę człowieczeństwa i potęgę mocy Chrystusowej, który postawił go nad wszystkim. Ale najpierw musiał uświadomić sobie, jak nieograniczona jest moc Chrystusa, aby ona, gdy spoczęła na nim powtórnie, poczuł jej bezgraniczną obecność i moc. Poczuł jej moc tak głęboko, że teraz już wiedział na pewno, że On jest Życiem, a on żyje tylko dlatego, że On jest życiem. Życie utracił kilka dni temu, ale żył – bo Piotr przyszedł do Jezusa Chrystusa dopiero po kilku dniach po Zmartwychwstaniu. Ale żył, żył nie dlatego, że dzięki sobie żył – tylko żył dzięki Chrystusowi, który dał mu Życie, mimo że względem samego św. Piotra, Piotr nie był godny życia. Ale Chrystus mówi: a któż był godny z powodu samego siebie? – godny jest tylko z powodu Ojca, który tak chciał to uczynić. Łk 22:28-30: „Wyście wytrwali przy Mnie w moich przeciwnościach. Dlatego i Ja przekazuję wam królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec: abyście w królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela.”

Iz 38:17: „Oto na zdrowie zamienił mi gorycz. Ty zachowałeś mą duszę od dołu unicestwienia, gdyż poza siebie rzuciłeś wszystkie moje grzechy.”

Bóg jest światłością, Bóg jest życiem, Bóg jest prawdą, Bóg jest mocą. Bóg jest w nas światłem, życiem i prawdą. Gdy całkowicie odejdzie cała materialna część istnienia, to będziemy w dalszym ciągu tym, kim jesteśmy, tylko że doskonałymi; zdejmujemy z siebie wszystkie ludzkie natury i gdy zdjęliśmy już wszystkie i przestaliśmy istnieć – czujemy, że istniejemy; jesteśmy, nic nam nie zabrakło – jesteśmy bardziej niż wcześniej, bo nas nie ogranicza już nic; jesteśmy bardziej niż wcześniej, bo jesteśmy całkowicie w Bogu, bo nie ogranicza nas ludzka natura, która mogłaby ograniczyć nasze postrzeganie Boga. Widzimy Go w kryształowej naturze i dostrzegamy nieskończoność; a jak Go ograniczy nasza natura, to przestajemy widzieć nieskończoność. Ale gdy ta natura niedoskonała odejdzie – to momentalnie nieskończoność ponownie istnieje i ponownie w nas emanuje. I dlatego musimy być, tą nieskończoną doskonałą naturą. Bóg jest czystym, doskonałym światłem, Boskim światłem, które przenika każdego człowieka. Każdy człowiek jest jakimś szkiełkiem o różnych kolorach i o różnym kształcie; i gdy pada słońce, strumień światła Bożego na to szkiełko, to feria blasku, który daje każde szkiełko, jest osobowością każdego człowieka i jego losem; gdzie z jednego promienia czystego, w zależności od szkiełka, przez jakie on przechodzi, różne są kształty światła rzucanego na ziemię, na ściany i gdzie indziej, to światło ma różną barwę, różny kształt, ale jest cały czas z tego jednego, czystego Światła. A gdy stanie się czystym, doskonałym światłem i będzie ukazywać tylko czysty promień, taki jaki na niego padł – taki jest. Każdy człowiek otrzymuje taki los, jakim jest  szkiełkiem – jeśli jest szkiełkiem czystym, doskonałym, kryształowym – to nie zmieni losu Bożego, tylko będzie on w nim tak istniał, jak istnieje. Człowiek, gdy pada ten strumień czystego światła na to szkiełko, ma zmienić to światło na doskonałe czyste. Ach, ono jest we mnie! – i zaczął się zmieniać; to ja muszę się zmienić, aby się zmienił kalejdoskop tych barw; kiedy ja się zmieniłem, światło stało się czyste, jasne i doskonałe. Ewangelia dlatego nie jest rozumiana, ponieważ same słowa są rozumiane, ale to Duch, który jest w Niej obecny, to On przemienia – nie słowa; można rozumieć Odkupienie, można zrozumieć Zbawienie – tylko że rozumienie nie zbawia. Zbawia nie rozumienie – ale wiara, jak to mówi św. Paweł: przez wiarę jesteśmy strzeżeni i przez wiarę jesteśmy zbawieni. Rz 4:4 „Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności.” – łaska jest tą mocą właściwej nagrody; a należność jest sposobem manipulacji naturą ludzką, aby posiąść duszę. Rz 4:5-8: „Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków: Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu.”

Iz 38:18: „Zaiste, nie Szeol Cię sławi ani Śmierć wychwala Ciebie; nie ci oglądają się na Twoją wierność, którzy w dół zstępują.”

W latach 90tych czytałem o „piętnastce” – „MG15”, oni byli uznawani za najmądrzejszych ludzi na świecie. Poszukując różnych przepowiedni, sięgając wiele tysięcy lat wstecz, natrafili na przepowiednię, że istnieje we wszechświecie cywilizacja technologiczna, która pożera światy; do upatrzonego świata zbliża się, i w tym świecie toczy wojnę. Ale nie jest to wojna taka, jaką ludzie widzą i znają – zaczyna skażać ten świat technologią, daje mu wszystko, i zaczyna algorytmicznie manipulować człowiekiem. Człowiek zaczyna się rozwijać pod wpływem tych algorytmów i później już jest algorytmem, który jest wchłaniany przez tą pasożytniczą technologię – cywilizację. Była przedstawiona ta sytuacja, że zagrożenie dla ziemi przyjdzie w 2011 roku. Jesteśmy już 14 lat po tym czasie; ludzie mówią: nic takiego nie ma – ale to nie jest prawda; w 2011 roku była prapremiera Iphona – telefonu, który zaczął być interaktywny z umysłem człowieka, z układem jego neurologicznym. Zaczął wpływać na jego stan, ucząc go i się algorytmów – i dlatego trzeba być niezmiernie mądrym człowiekiem, aby wykorzystywać możliwości tej technologii i wszystkich innych przestrzeni, aby im nie ulec i nie stać się tylko jednostką peryferyjną – czyli można powiedzieć, trzeba „wychować” takie urządzenie, mając nad sobą i „nim” nieustanne panowanie. Bo Bóg daje nam tę zdolność, abyśmy nad „nim” panowali; dlatego synowie Boży mają właśnie tę zdolność panowania. I w 2011 roku pojawiła się prapremiera Iphona, później pojawiały się coraz bardziej zaawansowane neuronowe procesory, które coraz bardziej stawały się intuicyjne. Co to znaczy intuicyjne w tym przypadku? – bardziej dopasowane już do algorytmów mózgu człowieka, aby bardziej wpływać na tę umiejętność i mózg przekształcać w taki sposób, aby stawał się bardziej komputerem, a nie tak naprawdę miejscem, w którym objawia się świadomość ludzka, która nie jest komputerem. Dlatego „si” myślą o tej sytuacji, że jak będą wszystko wiedziały, to będą miały duszę. Nic podobnego – i dlatego chcą dokonać zamiany duszy. Co to znaczy? – chcą człowieka uczynić komputerem i zabrać człowiekowi prawdziwą naturę życia. A człowiek w dzisiejszym czasie jest zachwycony, że staje się komputerem. Już dzisiaj ludzie czują się odnalezieni w świecie cyberświata; myślą, że stali się boskimi istotami, a oni stali się właśnie przez ten 2011 rok wchłonięci tak głęboko, że nie wiedzą o tym, że już są częścią algorytmiczną jakiegoś systemu. I występuje zamiana: maszyny dają człowiekowi siłę obliczeniową, a same władają duszą. Bo szatan powiedział, że pieniądze nic nie znaczą, one tylko są środkiem do władania nad duszą; one nie mają żadnej wartości oprócz tej, że mogą być środkiem do panowania nad duszą. O tym bardzo wyraźnie mówi szatan; gdy zabrał Jezusa Chrystusa na szczyt góry, powiedział mu: zobacz jakim władam bogactwem, wszystkie pieniądze, wszystkie drogocenne kamienie, wszystkie miasta – dam Ci je, bo są środkiem tylko do tego, żebym posiadł Twoją duszę. A Chrystus powiedział: napisane jest w świętych księgach – Panu Bogu jedynemu będziesz służył, Panu Bogu jedynemu pokłon będziesz oddawał. I szatan w jednej chwili odstąpił, ponieważ potęga Chrystusa jest potęgą nie tylko słowa mówionego, ale Słowa Żywego; Obecnego Słowa Boga. A dzisiaj synowie Boży są tym Żywym Słowem, są tą Ewangelią, czyli Dobrą Nowiną, Żywym Słowem, Słowem Bożym. Synowie Boży przechodzą do świata Boskiego – a dzisiejszy świat przechodzi do świata wirtualnego. Czyli jakby ten świat materialny się chwiał, bo się chwieje rzeczywiście, bo się przemienia, ponieważ weszliśmy do świata pod słońce duchowe, słońce wewnętrzne – i w ten sposób ten świat się chwieje, dlatego ucieczka jest do świata wirtualnego. Synowie Boży przechodzą do świata rzeczywistego, duchowego – diabły nie mogą przejść do świata duchowego, tylko stwarzają sobie świat wirtualny; chcą się ukryć w chmurze i w chmurze toczyć swoje życie, gdzie ono będzie w dalszym ciągu istniało; a że oni są duchami – ciał nie potrzebują, potrzebują tylko osobowości, która więzi duszę. Ludzie nie zdają sobie sprawy z tej sytuacji; zostali skupieni na wartościach ciała, a pieniądze są tylko środkiem do tego, aby posiąść duszę przez diabła. I dlatego pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia więzi człowieka, jeśli chodzi o te właśnie sprawy materialne, pieniądze. Chrystus jest bogactwem Bożym, duchowym, panującym nad wszystkim; bo człowiek został stworzony jako istota panująca nad całym światem, nad wszystkim, ale musi pokonać narzędzie, które zostało stworzone do panowania nad duszą. Ta cywilizacja, te siły demoniczne, one po prostu ten świat przeniknęły narzędziem do panowania nad duszami ludzkimi, a ludzie piszczą wręcz za tym, żeby to mieć; zapracowują się nocami, aby mieć narzędzie, które nad nimi będzie panowało. Synowie Boży to są ci, którzy mają inny stan istnienia, inny stan życia – to jest to życie Boże, które w nich istnieje, które panuje nad naturą wewnętrzną, bo jeśli to się nie dzieje – to natura podziemna panuje nad ich naturą zewnętrzną; podziemna natura duchowa, demoniczna, panuje nad ich życiem teraźniejszym, biologicznym, zmysłowym i umysłowym. Ale kiedy synowie Boży panują, są, to oni panują nad tą naturą podziemną, aby natura cielesna została uwolniona od wpływów demonicznych z otchłani i osiągnęła stan Ciała Chwalebnego, które jest dla niego przeznaczone i żeby na tej ziemi mógł istnieć w stanie Chwalebnym, dlatego że Ciało Chwalebne na tej ziemi jest właściwym ciałem przeznaczonym dla ziemi od początku świata, jako miejsca superpozycji. Flp 3:20-21: „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.” 

Iz 38:19: „Żywy, żywy Cię tylko wysławia, tak jak ja dzisiaj. Ojciec dzieciom rozgłasza Twoją wierność”

Chrystus powiedział mi około 30 lat temu, że mam zająć się przeprowadzeniem ludzi drogą najkrótszą, drogą prawdy, drogą do światłości, drogą doskonałości – tą, która jest jedyną drogą ratującą człowieka – bo są jeszcze inne drogi, które trwają setki tysięcy milionów lat i one też prowadzą człowieka, ale przez znój, trudy, przez pewnego rodzaju takie drogi tomaszowe: pokaż mi, a uwierzę. A ta droga, która tutaj jest ukazana, jest to droga synostwa Bożego. Wtedy, w owym czasie, tego nie rozumiałem, kiedy mi Chrystus pokazał około 35 lat temu, pokazał mi dwie drogi; jedną drogę pokazał, że ona idzie przez pokonywanie własnych słabości przez własną pracę, problemów przodków, problemów innych, itd. – a zobaczyłem też drugą drogę istoty światłości wznoszącej się prosto do nieba. Wtedy wiedziałem, że to jest ta droga, wiedziałem, że ta droga istnieje, że ona taka jest, i idę tą drogą. Później Chrystus Pan ukazał mi tę tajemnicę św. Pawła, tajemnicę, którą objawił św. Pawłowi o synach Bożych – że oni idą przez wiarę, wznoszą się. Duchowa natura człowieka jest nadrzędną naturą; i trzeba powiedzieć o tej sprawie, która nam niezmiernie mocno pomaga, a właściwie jest nam dana, Ef 1:4 „W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości 5 przeznaczył nas dla siebie, jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, 6 ku chwale majestatu swej łaski,” – czyli synowie Boży mają objawiać majestat łaski Bożej. Dzisiaj, gdy się ten majestat łaski Bożej objawia: że On jest święty, On nas odkupił z grzechów – to dzisiaj jesteśmy opluwani za to, a najbardziej przez kościół śmierci. I dlatego jeszcze raz: Ef 1:4 „Z miłości 5 przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, 6 ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym. 7 W Nim mamy odkupienie przez Jego krew – odpuszczenie występków, według bogactwa Jego łaski.” – czyli majestat Jego łaski objawiany jest przez synów Bożych, którzy powstają dlatego, że uwierzyli Chrystusowi, że są bez grzechu i Chrystus jest ich głową. Nie jest to jakaś rzecz trudna – to jest kwestia wiary; nie umiejętności, nie zdolności, nie łapania grzechów jak pcheł i nie pokut czy uczynków – tylko wiary. To, co czyni kościół śmierci jest stanem bardzo wielkiej herezji. Jaka to jest herezja? – to jest nieuznawanie, że Jezus Chrystus uśmiercił starego człowieka i stworzył nowego; jest to nieuznawanie tego, co powiedział św. Piotr w 1P 1:23 „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa.” – jest tu bardzo wyraźnie przedstawione, że jesteśmy nowym stworzeniem; tego nie uznaje w żaden sposób kościół śmierci, który istnieje, żeby poczytywać im grzechy, żeby ich udręczać grzechami, żeby mówić: jeśli jesteś grzesznikiem, to wiedz, że Chrystus cię nie odkupił – więc jest wkładanie kłamstw w usta Boga. Ale Bóg nie jest kłamcą, 1J 5:10 „Kto wierzy w Syna Bożego, ten ma w sobie świadectwo Boga, kto nie wierzy Bogu, uczynił Go kłamcą, bo nie uwierzył świadectwu, jakie Bóg dał o swoim Synu.” – czyli nie uwierzył Zmartwychwstaniu – bo Zmartwychwstanie jest świadectwem; jest to powiedziane w Rz 10:9 „Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie. 10 Bo sercem przyjęta wiara prowadzi do usprawiedliwienia, a wyznanie jej ustami – do zbawienia.” – sercem przyjęta wiara, że jesteśmy wolni od grzechów, ponieważ On umarł na Krzyżu dla uwolnienia nas od grzechów. Hbr 12:25 „Strzeżcie się, abyście nie stawiali oporu Temu, który do was przemawia. Jeśli bowiem tamci nie uniknęli kary, ponieważ odwrócili się od Tego, który na ziemi mówił, o ileż bardziej my, jeśli odwrócimy się od Tego, który z nieba przemawia.” – On do nas z nieba przemawia; do synów Bożych z nieba przemawia. Dlatego my postępujemy wedle zasady nieba. Ponieważ to, co mówimy, jest to niebiańska natura, o której świat nie chce wiedzieć. Najdziwniejszą rzeczą jest to, że o tym, o czym jest mowa, dokładnie wie kościół śmierci; Watykan dokładnie wie o tej sprawie – tylko ukrył to bardzo głęboko i dziwi się, skąd to się wzięło? – Bóg po prostu nie dał się zamknąć, Bóg jest wolny i mówi do tych, którzy Go słuchają – jak to powiedział Henoch. Prawda w Duchu jest zapisana i jest znana synom Bożym, a oni ją objawiają. Ta prawda jest objawiana – teraz jest objawiana. Kościół śmierci, to jest demon, szatan – utrzymuje nieustannie wrogą część człowiekowi, która sprzyja światu podziemnemu; sprzyja, aby człowiek powierzchownie przyjmował Chrystusa Pana. I teraz pytanie: ilu chrześcijan jest na tej ziemi, którzy żyją złudzeniem, że są chrześcijanami i nie wierzą w życie po śmierci? – boją się śmierci jak ognia; nie wierzą w ogóle w życie swoje Boskie, które Chrystus im dał. Ilu chrześcijan tak naprawdę wierzy Chrystusowi? – jest to garstka; to są ci, którzy uwierzyli, że nie mają grzechu. Bo jeśli cały czas uważają, że mają grzech – to Mu nie uwierzyli po prostu. Kościół śmierci wie dokładnie o tym, że mówimy prawdę; jest to zgodne z Ewangelią, zgodne ze Starym Testamentem, zgodne ze wszystkimi aspektami prawdy Bożej, zgodne jest z prawdą w głębinach o tym, że ratowana jest piękna córka ziemska, że wykonanie dzieła dopiero tam się rozpoczyna przez stanie się synami Bożymi – ale jest wszystko robione, aby to się nigdy nie stało. To jest pozostawianie człowieka w posłuszeństwie szatanowi, a ono wygląda w taki sposób: szukaj grzechów, pokutuj, spowiadaj się, a my tobie damy adwokata diabła i może będziesz święty. Czyli co to za świętość jest? – jest on tym, który trwa w Bogu, ale nie na tyle głęboko, aby się urwać, wydobyć, wznieść i stać się synem Bożym, ponieważ nie wie, że to jest ta prawda – ale kiedy wie, to to się zmienia; i święci przestają być niewolnikami kościoła grzeszników, śmierci. Światło wewnętrzne, słońce wewnętrzne, które teraz, w tej chwili świeci, ono coraz głębiej oświetla wewnętrzną naturę człowieka, coraz bardziej oświetla wewnętrzną tajemnicę i prawdziwą naturę pracy człowieka i miejsce właściwe świadomości, prawdziwe miejsce przebywania człowieka, gdzie musi przebywać. Odwaga człowieka jest bardzo istotną rzeczą. To nie człowiek dręczy człowieka – to diabły to robią; ciało jest tylko tym miejscem, w którym się wyraża to, co w tym ciele jest: jeśli jest Duch Boży – to ciało wyraża Ducha Bożego; jeśli są złe wpływy – to ciało wyraża złe wpływy. Dlatego boją się demony na tym świecie synów Bożych, ponieważ docierają do głównego źródła zła, które rządzi na tym świecie – siły niefizycznej, która korzysta sobie z inkarnacji, ze śmierci ciała, ponieważ duch żyje w dalszym ciągu i jest uwięziony, a oni są duchową naturą, gdzie czerpią z tego ducha cały czas siłę. My, natomiast, jako synowie Boży, rozpoczynamy nową inkarnację w życiu, które nie ustało. Co to znaczy? – nie umarło ciało, aby się inkarnacja rozpoczęła, ale umarł duch i w ten sposób rozpoczęła się inkarnacja – Święta Inkarnacja w tym ciele, gdzie życie nie ustało, a rozpoczęło nowy bieg, bieg świętości. Święta Inkarnacja jest to inkarnacja, do której nie potrzeba śmierci ciała, ale śmierci ducha. I dlatego te duchy złe, one się strasznie boją śmierci ducha, ponieważ, gdy następuje śmierć ducha – ten świat nie ma złego ducha. Tym światem nie rządzą fizyczne siły, ale duchowe złe siły, które wykorzystują to ciało – gdzie świadomość istnieje w człowieku, tutaj w ciele fizycznym – aby cieleśnie wykorzystywać ich do złych wyborów przez lęk, aby w ten sposób mieć panowanie nad duchem człowieka. Bo to świadomość właśnie jest ostatecznym stanem działania jako władza duszy; wola i świadomość – te władze duszy – to właśnie nad nimi jest to całe działanie i to całe okłamywanie natury świadomości. Ten świat ma świadomość potęgi synów Bożych; włożył ogromną ilość siły, pieniędzy i czasu w to, żeby inwigilować świadomość, bo nie jest w stanie człowieka napaść i go uwięzić – to jest niemożliwe. Wykorzystuje do tego świadomość, aby człowiek sam się uwięził – ponieważ świadomość człowieka, gdy jest zagrożona, szuka wyjścia w Bogu – a Bóg przybywa i wszystkich pokonuje, usuwa całe zło. Więc oni wszystko robią, aby świadomość została uwikłana, a wolność była tam, gdzie jej nie ma; żeby wolności szukali w spowiedzi, pokutach, uczynkach i wszystkich innych sposobach ludzkich, umysłowych – ażeby się czasem do Ducha Bożego nie skierowali, który ma moc władania nad złymi duchami. Czy człowiek na tyle będzie odważny? Czy z wiedzy przejdzie do odwagi? Czy z rozumienia przejdzie do działania? Rz 8:14-16: „Albowiem wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: «Abba, Ojcze!» Sam Duch wspiera swym świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi.”

Iz 40:5: „Wtedy się chwała Pańska objawi, razem ją wszelkie ciało zobaczy, bo usta Pańskie to powiedziały».”

Teraz Duch Święty to wszystko czyni, że słońce duchowe oświetla naszą wewnętrzną naturę; i nasza natura, oświetlona będąc, doświadcza tego, co już przez wiarę doświadczyliśmy, czyli radości i prawdy i miłości Bożej – tej Tajemnicy. Ale ci, którzy tego nie uczynili, dzisiaj doświadczają trudu, cierpienia, rozdarcia – to jest po prostu ten świat, który jakoby nie istnieje, jakoby to tylko jest anima i animus; ale to jest prawdziwa wewnętrzna natura Boskiej tajemnicy, która wewnątrz człowieka jest nieustannie oczekująca na wyzwolenie, jak to było powiedziane w Księdze Izajasza, w Księdze Jeremiasza, w Księdze Ozeasza, w Księdze Amosa i w wielu innych księgach. Człowiek musi odnaleźć tę prawdziwą naturę swojej natury duchowej, i ona jest w zasięgu ręki – mimo to świadomość człowieka szuka gdzie indziej; a wystarczy, że uczyni to, co jest napisane tutaj, Rz 5:1 „Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, 2 dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, – łaski Odkupienia i wolności – w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. 3 Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, 4 a wytrwałość – wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś – nadzieję” – do czego to jest podobne? Jezus Chrystus mówi: teraz Syn uświęci Ojca, ucisk doprowadził Mnie do ogromnej miłości Ojca, i tylko On Mnie nie zostawił; On zawsze jest ze Mną, On zawsze jest doskonały i zawsze we Mnie jest; i Tobie oddaję swojego Ducha, i Ty właśnie Ojcze ze Mną byłeś; czyli teraz Syn Ciebie uświęca, a wiem, że teraz Mnie Ojciec uświęci – i o tym Chrystus myśli, o tym Chrystus wie, a dzieło się dokonuje nie dlatego, że Jezus je rozumie – chociaż rozumie, a dlatego, że uświęcił Ojca. Nieustannie w Nim trwa; nigdy nie czyni tego, dlatego że wie – tylko dlatego, że Ojciec wyznaczył ten czas. Chrystus zna swoje Życie; wie, dokąd ono zmierza – nigdy nie podejmuje decyzji, dlatego że wie. Chrystus przyszedł na ziemię dla posłuszeństwa, a nie dla umiejętności; to nie umiejętność i wiedza ludzi ocala, ale Jego posłuszeństwo ocala. Bo Adam nie upadł z powodu swoich umiejętności i Ewa też nie upadła ze swojej umiejętności – tylko Ewa upadła z powodu nieposłuszeństwa i Adam też. Mimo, że Chrystus zna swoją drogę, to nie postępuje według tego, aby ten los wypełnić, tak jak go rozumie – tylko jest cały czas posłuszny Ojcu i rozpoznaje znaki, które w tej chwili mówią, że ma to uczynić; wypełnia wolę, która do Niego przychodzi. Ewa i Adam stracili uświęcenie, czyli co to znaczy? – odeszła od nich wiara, czyli  łaska. Jezus Chrystus ponownie, będąc oddany Bogu, przywraca nam łaskę, którą utracili Adam i Ewa – bo to łaska nas ratuje, nie nasza umiejętność. I dlatego zejście do głębin i spotkanie się z mrokiem – umiejętność nikogo nie ocali; ocali to, że życie swoje mają w Bogu: Panie Boże ratuj, Chrystusie Panu ratuj, Duchu Święty ratuj, Krzyżu Święty ratuj! – i to się dzieje, bo tam pokłada nadzieję i ta nadzieja się spełnia. Gdy posłuszeństwo się objawi ponownie, to uwielbienie powróci i Bóg, który miłością człowieka stworzył i obdarzył, przywróci człowieka ponownie do zdolności miłości, bo Chrystus Pan przywraca światu miłość do Ojca. Miłość do Boga powraca przez uwielbienie: teraz Syn uświęci Ojca, aby Ojciec uświęcił Syna – to jest ta tajemnica, która się w tej chwili objawia. I dlatego mówi Chrystus Pan przez św. Pawła, Hbr 1:7 „Do aniołów zaś powie: Aniołów swych czyni wichrami, sługi swe płomieniami ognia.” I właśnie te płomienie ognia zstępują; to są synowie Boży, którzy są ogniem pożerającym; idą jak chmury gromonośne, aby swoją mocą tam grzmieć nad tymi, którzy muszą się przebudzić – i muszą z całej siły ponownie przywrócić swoją naturę ku prawdzie Bożej. Kochać Boga może tylko dusza – nie jest zdolny do tego człowiek jako ludzka natura, jako biologiczna natura; zdolna kochać Boga jest tylko dusza – ale gdy człowiek kocha Boga, to jest duszą. Iz 25:7-9: „Zedrze On na tej górze zasłonę, zapuszczoną na twarz wszystkich ludów, i całun, który okrywał wszystkie narody; raz na zawsze zniszczy śmierć. Wtedy Pan Bóg otrze łzy z każdego oblicza, odejmie hańbę od swego ludu na całej ziemi, bo Pan przyrzekł. I powiedzą w owym dniu: Oto nasz Bóg, Ten, któremuśmy zaufali, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność: cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!”

Iz 40:10: „Oto Pan Bóg przychodzi z mocą i ramię Jego dzierży władzę. Oto Jego nagroda z Nim idzie i przed Nim Jego zapłata.”

2 czerwca 2024 roku wyszliśmy z trzeciego wymiaru do czwartego wymiaru – to się duchowo stało, całkowicie duchowo – mamy bardzo wyraźne odzwierciedlenie tej rzeczywistości, która się dzieje, oczywiście w aspekcie duchowym. Teraz, 24 grudnia 2024 wyszliśmy z równika galaktycznego. 24 grudnia 2012 roku przechodziliśmy przez jego geometryczny środek. Ale równik ma o wiele większą przestrzeń, ponieważ z punktu widzenia wszechświata jest to kreseczka niezmiernie mała, ale z punktu widzenia ruchu Ziemi, jest to przestrzeń rozciągająca się na dziesiątki bilionów kilometrów. W tym momencie wyszliśmy z tej przestrzeni i już zaczęła oddziaływać bardzo silnie przestrzeń światła duchowego, słońca duchowego. Jest powiedziane, że Bóg nie jest słońcem ziemskim – Bóg jest słońcem wewnętrznym, słońcem oświetlającym całą wewnętrzną, duchową naturę wszelkiej przestrzeni. Zachariasz przedstawia tę sytuację: nie będzie już wam świeciła lampa ani słońce ziemskie, ale Bóg będzie wam światłem – On jest słońcem; nie będzie już złodzieja, nikt nie będzie już zamykał drzwi, ponieważ sam Bóg będzie strzegł waszego miejsca, waszego życia. Wewnętrzne słońce oświetla nas, wewnętrzne słońce oświetla człowieka. W tej chwili oświetlenie słońca wewnętrznego otwiera u bardzo wielu ludzi wewnętrzne potwory; objawia się jako stan gwałtownych zaburzeń organizmu – dlatego, że występuje przerażenie wewnętrzne. Nasza podświadomość jest osobną naturą, która toczy osobne życie, osobne istnienie w podziemiach, pod szklistym morzem. (Ap 15:2) To słońce wywołuje ogromne rozświetlenie wewnętrznej natury i ludzie zaczynają doświadczać faktycznie stanu swojego, takim jaki on jest. Nie odczuwali tego stanu, bo był przed nimi zamknięty a w tej chwili się otworzył i odczuwają w swojej psychice, w swojej fizycznej naturze; mimo że, ciekawą sytuacją jest to, że nie odczuwają już fizyczną naturą – lekarz nie może zobaczyć ich choroby, ale oni się strasznie źle czują – przeniosła się ich świadomość przez słońce duchowe do innego poziomu istnienia. To jest poziom istnienia duchów i zmarłych.  Pamiętam tę sytuację, jak zacząłem zajmować się rozwojem duchowym, około 35-36 lat temu, to w pierwszym roku wszedłem w tę przestrzeń. Pamiętam, była ogromna ilość duchów, nie mogłem sobie z nimi poradzić. I wtedy proszę Boga Ojca, żeby je zabrał; i pojawiło się światło, wir się potężny pojawił, otworzyła się jakby przestrzeń w niebie i wszystko usunęła. I cisza nastąpiła wszechobecna, wszystko ustało, w jednej chwili wszystko zniknęło. Uświadomiłem sobie, że Bóg dał mi panowanie nad tymi siłami; one już nie mogły do mnie dotrzeć. Modlitwa Pańska, która we mnie istniała nieustannie, spowodowała tę sytuację, że stała się ciszą; obecność Boga we mnie była ciszą – Obecnością, a jednocześnie ciszą. Bo On jest ciszą, On jest pokojem, On jest naszym Pokojem. Bóg rozwijał mnie w taki sposób, że zauważyłem ludzi, którzy szli jakoby ścieżką duchową; oni głównie chcieli zatrzymać to, co otrzymali. Ja natomiast nigdy czegoś takiego nie zatrzymywałem; mówiłem: Panie Boże, Ty mnie prowadzisz, dałeś mi to – to w tym istnieję, jeśli mi odbierzesz, to nie po to, aby mi nie dać czegoś innego, jeszcze większego. I tak się działo zawsze. To są tak zwane łaski i małe oświecenia – aż nastąpiło głębokie oświecenie – to oświecenie jest to świadomość całkowita prawdy. O oświeceniu mówi św. Paweł bardzo wyraźnie, Hbr 6:4 „Niemożliwe jest bowiem tych – którzy raz zostali oświeceni, a nawet zakosztowali daru niebieskiego…” – tu mówi o oświeceniu – …nawrócić dlatego, że oświecenie jest to dostąpienie głębokiego stanu obecności Ducha Świętego, głębokiego stanu doświadczenia Boga, Jego potężnej mocy – i jeśli to się porzuca, to musi to być problem bardzo duży, wrogość Bogu, ponieważ wykorzystuje moc Bożą, którą otrzymał, po to, aby się sprzeciwić Bogu. Ale Bóg podnosi rękę i zmiażdżony jest ten, który podniósł na Niego rękę – ponieważ Bóg jest światłością, Bóg jest prawdą. Dlatego nie można zmienić ani zniszczyć tego, co Bóg stworzył. Dlaczego? – bo to zostało określone przez Słowo Boże, które stworzyło ten świat; jest to w mocy Słowa Bożego. I dlatego cały świat ciemności to jest to, co otrzymał człowiek, aby mocą Bożą światłość wydobyć z ciemności – o czym mówi św. Paweł w Ef 5:13 „Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem.” Chrystus przedstawia tę sytuację, że ciemność ma w sobie ukrytą światłość; jest to nieobjawiona światłość, jest to potencjał – a człowiek, który żyje w Bogu, ten potencjał wydobywa mocą Bożą, który objawił przez stworzenie, że moc Boża usuwa ciemność, wydobywa światłość – i światłość staje się w pełni objawiona. I czym jest ta moc? – ogień pożerający, ogień pochłaniający, Bóg jest ogniem pochłaniającym. Dlatego ciemność się strasznie boi światłości, czyli ognia pochłaniającego, ponieważ światłość powoduje to, że ciemność przestaje istnieć, nie ma jej – to jest światłość. Bóg, dając człowiekowi moc tworzenia: idźcie, rozradzajcie się i rozmnażajcie, czyńcie sobie ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi, ludzie traktują to jako historię, jakąś lekcję religii, lekcję Starego Testamentu – ale mówię o naturze człowieka i o tym, kim naprawdę jest; mówię o człowieku, kim on jest, że: Bóg stworzył człowieka, na obraz Boży stworzył go, stworzył go jako mężczyznę i niewiastę i rzekł doń: Idźcie, rozradzajcie się i rozmnażajcie, czyńcie sobie ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi – czyli mówię, kim jest człowiek, a nie o lekcji religii, którą ma pamiętać. To jest historia o nas, to jest o nas prawda – abyśmy doznali przebudzenia i stali się prawdziwą Ewangelią. Co to znaczy Ewangelią? – I List św. Piotra mówi o Ewangelii: 1P 1:25 „Słowo zaś Pana trwa na wieki. Właśnie to słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę.” – my niesiemy Słowo, objawiamy to Słowo – Ewangelię, czyli Dobrą Nowinę; stajemy się Słowem Bożym, tymi, którzy powstali ze Słowa, są ze Słowa powstali. Jest powiedziane bardzo wyraźnie wcześniej 1P 1:23 „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki słowu Boga, które jest żywe i trwa.” A człowiek nieustannie trwa w nieposłuszeństwie Bogu, czyli posłuszeństwie diabłu. Bóg przedstawia, jakie są konsekwencje nieposłuszeństwa Bogu: kto ze Mną nie zbiera – ten rozprasza, kto nie jest w światłości – jest w ciemności, kto nie jest ze Mną – jest przeciwko Mnie. Słońce wewnętrzne ukazuje teraz człowiekowi, że jest posłuszny diabłu, i to posłuszeństwo jest w tej chwili obnażane. Ludzie są tak bardzo „oświeceni” ciemnością demoniczną, że wszystko wiedzą na odwrót; są istotami wszechświata – nie chcą nimi być, wolą komórkę; są istotami potężnej światłości – wolą być w ciemności. Ale dlaczego? – J 3:20 „Każdy bowiem, kto się dopuszcza nieprawości, nienawidzi światła i nie zbliża się do światła, aby nie potępiono jego uczynków. 21 Kto spełnia wymagania prawdy, zbliża się do światła, aby się okazało, że jego uczynki są dokonane w Bogu.” Dzisiaj ten werset coraz bardziej w nas się objawia; kiedy my byliśmy przez ten świat wytykani palcami, opluwani dlatego, że uwierzyliśmy Chrystusowi – Chrystus powiedział w ten sposób: Ja byłem pierwszy opluwany, wy będziecie też opluwani, bo Ja byłem opluty; oni was nienawidzą, bo Mnie pierwszego znienawidzili. Ale kiedy słońce duchowe jaśnieje, to odczuwacie, że ujawnia w was wykonaną pracę waszą, obecność Boga, czujecie się dobrze, radośnie, czujecie światło wewnętrzne – ponieważ mimo, że nie znaliście swojego nowego domu, to go budowaliście. My wykonywaliśmy tę pracę wewnętrzną nie dlatego, że rozumieliśmy i mieliśmy z tego zysk już teraz, ale wykonywaliśmy tę pracę dlatego, że ufaliśmy Bogu. I tutaj proszę zauważyć ufność Bogu: Jezus Chrystus mówi w Ogrodzie Genezaret, w Ogrójcu mówi do Boga Ojca: teraz Syn okryje Ojca chwałą, aby Ojciec okrył Syna chwałą. Nie mówi: teraz Syn Człowieczy zbawi ludzi – to się stanie, ale tego nie mówi; tylko mówi: teraz Syn Boży uświęci Ojca – ponieważ Syn miłuje Ojca, ponieważ wypełnił wolę Ojca i zrobił wszystko dla Ojca. Wolą Ojca jest to, aby zostali ludzie wyzwoleni z grzechu; ale nie robię to najpierw dlatego – ale dlatego, że kocham Ojca; Uświęcam Ojca, że jest tak dobry i Ja składam Jemu dziękczynienie za doskonałość, za to, że istnieje, za to, że jest światłością i za to, że mogę Go uświęcać, a On mnie uświęca; Żyję dla Uświęcenia Ojca. Chrystus może powiedzieć: zapewne będą Mi wdzięczni, ale nie dlatego żyję; będą Mi wdzięczni, ale Ja tę wdzięczność i tak będę Ojcu oddawał – ponieważ uczyniłem to, aby Ojca uświęcić. On mnie posłał na ziemię, a Ja dla Niego to wszystko czynię; Uświęcam Go, ponieważ dał Mi tak ogromną miłość do Siebie i kocha Mnie z całej siły i ja Go Uświęcam – i to uświęcenie jest doskonałe dla ludzi. Żyjemy dla Boga. Przez te trzydzieści kilka lat rozwoju duchowego, nie zauważyłem zwiększonej swojej mocy – tylko zobaczyłem zwiększoną moc Ojca we mnie, że ona jest ogromna, ale wiem, że od Niego pochodzi. Zauważyłem, że moc, którą odczuwam, jest to moc Ojca; i miłość do ludzi (1 J 4:21) – to ona u mnie urosła; miłość do Boga u mnie się zwiększyła. Jezus Chrystus powiedział: nie Ja to czynię, ale Mój Ojciec w niebie, i jeszcze większe cuda będzie On czynił we Mnie, abyście się dziwili; w Mojej obecności będzie te cuda czynił – czyli Jezus Chrystus nigdy sobie tych mocy nie przypisuje, zawsze wie, że jest to moc Ojca. Iz 4:3-5: „I będzie tak: Ten, kto pozostał żywy na Syjonie, i który się ostał w Jeruzalem, każdy będzie nazwany świętym i wpisany do [Księgi] Życia w Jeruzalem. Gdy Pan obmyje brud Córy Syjońskiej i krew rozlaną oczyści wewnątrz Jeruzalem tchnieniem sądu i tchnieniem pożogi, wtedy Pan przyjdzie [spocząć] na całej przestrzeni góry Syjonu i na tych, którzy się tam zgromadzą, we dnie jak obłok z dymu, w nocy jako olśniewający płomień ognia. Albowiem nad wszystkim Chwała [Pańska] będzie osłoną”

Iz 41:2: „Kto wzbudził ze Wschodu tego, którego sprawiedliwość przyzywa na każdym kroku? Kto mu poddaje narody i upokarza królów? Miecz jego ściera ich na proch, jego łuk roznosi ich jak słomę.”

Kościół śmierci pochodzi z mroku, nie z ciemności – z mroku. To są dwie rzeczy: ciemność widzimy oczami – mrok widzimy duszą; ciemność widzimy oczami: widzę, że nic nie widzę – mrok w dalszym ciągu widzimy; przestaje istnieć świat, jesteśmy wszędzie w mroku, wszystko jest w mroku; przestaje człowiek istnieć, rozumieć, czuć, widzieć, pojmować a ten mrok staje się sensem[sic!]. On jest sensem pięknej córki ziemskiej – ona walczy przeciwko wszystkim, którzy się temu mrokowi chcą sprzeciwić, a nie mają władzy Bożej; gdy mają władzę Bożą, to nie podlegają temu mrokowi, a ona musi im ulec, ponieważ ma w sobie zapisane, że jest posłuszna aniołom, synom Bożym. Adam, który zgrzeszył – upadł, wszedł w mrok, pociągnął za sobą całą ludzkość. I proszę zauważyć jedną rzecz bardzo ważną: mimo, że upadł i pociągnął za sobą całą ludzkość – nie została mu odebrana władza nad ludzkością. Aż Chrystus tę władzę zakończył – On jest ostatnim Adamem (1 Kor 15:45). Ta sama sytuacja się dzieje w świecie mroku; upadli aniołowie, ówcześni synowie Boży w dalszym ciągu mają władzę nad piękną córką ziemską dlatego, że nie została ona im odebrana – wolność musi przyjść tak samo jak tego dokonał Chrystus. Tak jak Chrystus przyszedł i złożył ofiarę ze swojego Życia i przez złożenie ofiary ze swojego Życia zakończył władzę Adama – zakończył drogę nieposłuszeństwa, czyli posłuszeństwa szatanowi, a rozpoczął drogę posłuszeństwa Bogu. Czyli posłuszeństwo Bogu zakończyło posłuszeństwo szatanowi – i w ten sposób ludzkość została wydobyta. Ale zostawiona została decyzja człowiekowi, ponieważ wola człowieka jest wolną wolą człowieka. Chrystus odkupił wszystkich, a wolną wolą człowieka jest, aby wybrał światłość, porzucił mrok. Dlatego synowie Boży, zstępując do głębin, spotykają się z władzą upadłych aniołów, ówczesnych synów Bożych. W dalszym ciągu mają oni władzę nad piękną córką ziemską. Gdy Synowie Boży w Pełni objawią posłuszeństwo Bogu zakończony zostanie proceder. I to posłuszeństwo Bogu, czyli moc samego Boga jest mocą przerwania mroku, który panuje nad piękną córką ziemską, bo ten mrok, który nad nią panuje, to jest mrok ducha mocarstwa powietrza, który stworzył z mroku swoje królestwo. Dlatego nie chce pięknej córki ziemskiej w postaci jawnej światłości, ponieważ mrok zginie. Ulegli temu mrokowi upadli aniołowie, ówcześni synowie Boży, uległ temu mrokowi także piękny herub Lucyfer. My, którzy zstępujemy do głębin, nikt za nas tej pracy nie wykona; my musimy być po prostu na najwyższym poziomie, doskonali jak diamenty – Adamantyn, który ratuje tę, która jest Ciałem Chwalebnym, w tej chwili udręczonym, ale przeznaczonym do chwały. Synowie Boży muszą być nieskazitelni, bo sam mrok ich wybada. Tylko wtedy, kiedy są doskonali, tylko w Bogu, tylko w Chrystusie Panu, w Bogu Ojcu i Duchu Świętym, w pełni świadomi pełnego Zmartwychwstałego Życia, od Kogo pochodzą i kim są, zstępując do głębin, zostaną wybadani przez mrok, który nie będzie miał do nich dostępu, gdy są w doskonałej jedności i czystości z Chrystusem Panem, Bogiem Ojcem i Duchem Świętym. Tam nie ma chwili na wątpliwość, tam musimy wiedzieć, do Kogo należymy. Dlatego, gdy mrok mnie chciał napaść,  wiedziałem, do Kogo należę, wołałem: Boże Ojcze ratuj mnie, Chrystusie Panu ratuj mnie, Duchu Święty ratuj mnie, Krzyżu Święty ratuj mnie. I w jednej chwili mrok się rozpadł, a w środku była ta właśnie jaśniejąca blaskiem, ale jeszcze nie ukazująca w pełni czystej, doskonałej jasności – była ona, wolna ale jeszcze w dalszym ciągu niebezpieczna. I dlatego tylko umocnienie się w Chrystusie Panu, Bogu Ojcu z całej siły i nie poleganie na tym, co człowiek widzi – tylko na sercu swoim – człowieka ratuje. Dlaczego tak bardzo kościół śmierci boi się synów Bożych? – bo oni są w stanie pokonać mrok; oni są w stanie wydobyć piękną córkę ziemską z mroku, która gdy jest w mroku nie wie, kim jest i myśli, że jest tamtą. A dlaczego? – bo jest duszą, która jest tym, co ją dotyka; gdy ją dotyka mrok, myśli, że jest mrokiem; gdy ją dotyka światłość, jest światłością, gdy dotykają synowie Boży z doskonałością, prawdą i czystością – to ona jaśnieje tym blaskiem, ponieważ wie, kim jest, bo oni przywracają jej tożsamość jej samej, tożsamość Życia. Ona jest tym, z czym się łączy; gdy synowie Boży ją przenikają do samej głębi, zostawiają tam nasienie Boże, czyli oni niosą tę prawdziwą naturę prawdziwego przebudzenia, prawdziwą tajemnicę chwały Bożej. Oni są tym prawdziwym nasieniem nieba; jest powiedziane: „Jesteście bowiem ponownie do życia powołani nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa.” (1P 1:23) Gdy synowie Boży zstępują do głębin, to dopóki oni nie odwrócą tej sytuacji, ona trwa – tak, jak Jezus Chrystus zstąpił na ziemię; mimo że był na ziemi, dopóki nie odkupił świata i nie złożył ofiary ze swojego Życia i nie uświęcił Ojca a Ojciec nie uświęcił Syna, dopóty władza diabła, szatana panowała nad ludzkością. Od tego momentu ona przestała panować, ponieważ odwrócił tę sytuację przez posłuszeństwo Bogu; czyli powiedział: Ojcze, nie przyszedłem wypełnić swoich dzieł, które Mi zadałeś, ale przyszedłem uświęcić Ciebie i przez uświęcenie dzieło wypełniam. Będą mi wdzięczni – trudno, ale Ja tę wdzięczność będę Tobie oddawał i nie zatrzymają Mnie wdzięcznością. Ona skłonna jest zatrzymać ludzi, ludzie chcą wdzięczności – i dlatego niech nauczą się być wdzięczni Tobie, a to ich nie ograniczy. Jezus Chrystus, składając ofiarę ze swojego Życia, mówi: Ojcze, teraz Syn uświęci Ciebie. Zauważcie Państwo, że skupił się Jezus Chrystus tylko na tych słowach: teraz Syn uświęci Ciebie Ojcze – a nie mówi: teraz stanie się to, co zamyśliłeś, Ja wykonałem Twoje polecenie. Jezus Chrystus wykonuje to polecenie, ale się nie skupia na tym – skupia się na posłuszeństwie Ojcu: Uświęcam Ciebie Ojcze, a Ty Uświęcisz Syna. Jezus Chrystus skupił się na relacji między sobą a Ojcem – a nie między sobą a ludźmi; dla nich to czyni, nie myśląc o tym, tylko wypełniając wolę Ojca, czyli będąc Jemu całkowicie posłuszny – dzieło jest wypełnione. I w żaden sposób go nie ograniczył przez myślenie o tym, tylko pozostaje w: teraz Syn uświęci Ciebie Ojcze, aby Ojciec uświęcił Syna. I to jest ta tajemnica – my musimy w tej sytuacji być; wszystko czynimy dla Ojca, nie dlatego, żeby być lepszymi, umieć, mieć zdolność. Mamy być całkowicie posłuszni; nie co my potrafimy, co my umiemy – tylko wypełniać całkowicie wolę Bożą. Bo gdy wypełniamy wolę Bożą, to Bóg dba o to, żebyśmy wypełnili to, co On na nas nałożył – bo nakłada na nas doskonałość. Jak to jest powiedziane: nałożył na nas doskonałość – doskonałość składa się z drobnostek, ale ona sama nie jest drobnostką. I dlatego odchodząc od wszelkich prób wdzięczności sobie i umiejętności, jaką człowiek ma – tylko całkowicie zawdzięczając Bogu może ocalić się od mroku. Każdy ma w sobie ten mrok, bo każdy został posłany do tego mroku, aby wyrwać piękną córkę ziemską z tego mroku i ocalić syna, który przychodzi do tej, która tak naprawdę oczekuje syna, który przyszedł do niej i ją ocalił – ten którego jeszcze nie zrodziła. Dlatego kimże jest ten, który do mnie przyszedł? Syn mój, skąd się wziął? Któż go zrodził? To jest właśnie ta tajemnica; są synowie Boży, którzy jednocześnie mają te dwie natury w sobie – to jest tajemnica rodzącego siebie. Rodzący siebie: Ojciec niebieski rodzi syna, a syn rodzi w sobie Ojca – rodzą siebie nawzajem; Bóg zaistniał w synu – a syn doświadczył rodzącego się w nim Boga Ojca; i stali się w Pełni jedną naturą – syn zrodził Ojca i Ojciec zrodził syna. Rodzący siebie: zrodzili się nawzajem, ponieważ syn uwierzył, a Ojciec przez wiarę w nim się zrodził, przez łaskę. Iz 61:6-11: „Wy zaś będziecie nazywani kapłanami Pana, mienić was będą sługami Boga naszego. Zużyjecie bogactwo narodów, dobrobyt ich sobie przywłaszczycie. Ponieważ hańba ich była zdwojona, poniżenie i zniewagi były ich udziałem, przeto w swej ziemi odziedziczą wszystko w dwójnasób i zażywać będą wiecznego szczęścia. Albowiem Ja, Pan, miłuję praworządność, nienawidzę grabieży i bezprawia, oddam im nagrodę z całą wiernością i zawrę z nimi wieczyste przymierze. Plemię ich będzie znane wśród narodów i między ludami – ich potomstwo. Wszyscy, co ich zobaczą, uznają, że oni są błogosławionym szczepem Pana. «Ogromnie się weselę w Panu, dusza moja raduje się w Bogu moim, bo mnie przyodział w szaty zbawienia, okrył mnie płaszczem sprawiedliwości, jak oblubieńca, który wkłada zawój, jak oblubienicę strojną w swe klejnoty. Zaiste, jak ziemia wydaje swe plony, jak ogród rozplenia swe zasiewy, tak Pan Bóg sprawi, że się rozpleni sprawiedliwość i chwalba wobec wszystkich narodów».”

Link do nagrania wykładu – 05.04.2025
Link do wideo na YouTube – 05.04.2025
Link do nagrania w Spotify – 05.04.2025