W tej chwili te wszystkie sprawy, które się dzieją, są wynikiem naszego wyboru. Spójrz w oczy Boga, a zobaczysz swoją czystość, bo w oczach Boga ją znajdziesz; w swoich oczach tylko nieudacznika, bo tak chce cię widzieć świat, i chce żebyś się tak sam widział, abyś nie znalazł prawdy Bożej, i żeby cię sumienie dręczyło, jeśli będziesz chciał postępować inaczej. Dlatego ta przestrzeń wymaga odwagi, jasnego uświadomienia sobie, że jesteśmy Synami Bożymi, że nie jesteśmy synami ciemności, ale jesteśmy Synami Światłości i tylko sam Bóg nas prowadzi. Poddajemy się Boskiej tajemnicy, Boskiemu wezwaniu, Boskiemu Słowu, a On przez Bożą entropię usuwa nam władzę umysłu, władzę rozumu, władzę ego, władzę ciemności; a jednocześnie elementem jednym z entropii jest także rozpad tej tożsamości człowieka: kim będę, jeśli nie będę miał grzechu? Bóg mówi: pamiętaj skąd jesteś, a uświadomisz sobie, że nie jest to twoja tożsamość, że jesteś niewolnikiem jakiejś cudzej tożsamości, która dba o to, abyś myślał że jesteś tą tożsamością, ale nie jesteś tym człowiekiem. Bóg ma życie, które nie jest życiem przemijającym, i nie jest życiem nieustannie cierpiącym, nie jest życiem, które jest trwogą, przemija i nikt o nim nie pamięta, ale jest życiem wiecznym. My mamy w sobie to uczucie Boże, które pamięta życie wieczne, ponieważ jesteśmy cały czas tą samą duszą, która pochodzi od Boga, od Ojca Świateł, pochodzi od samego żywego Boga, i pamiętamy. Kiedy zanurzymy się w tajemnicę naszej duszy i zanurzymy się głęboko w miłość Bożą, to miłość Boża przypomni nam naszą pamięć, abyśmy pamiętali kim byliśmy wcześniej, skąd spadliśmy. Istnieje w nas pamięć narodzin stworzenia; czyli istnieje w nas pamięć stworzenia, pamięć powstania, pamięć mocy Boskiej, która nas stworzyła, istnieje, mimo że człowiek teraz tego nie pamięta. Ale każdy może wznieść się ku doskonałości Bożej, aby mroki ustały, bo mrok jest prześladowcą człowieka. Szukajcie prawdy, a Bóg pociągnie was do Siebie. Ale gdy was pociągnie, spotkacie własne mroki – czyli brak wiary, modlitwy, wszędzie panujący grzech, który jest mrokiem, jest ciemnością, jest brakiem wiary, jest śmiercią. Wy jesteście mrokiem, Ja światłem, i musicie spotkać swój mrok, aby w tym mroku wołać do Mnie. Dlaczego człowiek tego nie robi? Ludzie nie chcą szukać światłości, bo ciemność to oni, to jest ich bogactwo, to jest ich tożsamość. Człowiek jest bogaty w siebie, i nie chce siebie opuścić. Dlatego Chrystus powiedział: zaprzyj się samego siebie, zaprzyj się swojemu bogactwu, którym ty sam jesteś, porzuć to bogactwo i wejdź do królestwa; zaprzecz sobie, i wejdź do żyjących. Mk 10:29-30: „Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym.”
Ps 37:7: „Upokórz się przed Panem i Jemu zaufaj! Nie oburzaj się na tego, komu się szczęści w drodze, na człowieka, co obmyśla zasadzki.”
My przestaliśmy się bronić przed zakusami tego świata w ludzki własny sposób, staliśmy się całkowicie oddani Ojcu Niebieskiemu, Jemu ufamy i powierzyliśmy swoją naturę. A On całkowicie roztacza nad nami swoją opiekę, i w ten sposób jesteśmy dziećmi Bożymi, czujemy się bezpieczni, spokojni, ufni, beztroscy, i nie zabiegamy o to, żeby się bronić przed światem, bo Ojciec to czyni, a my jesteśmy w doskonałym pokoju Bożym. A owoce Ducha Świętego, one powinny się objawiać każdą chwilą naszego życia, one są potrzebne do każdego dobrego czynu, do każdego naszego tchnienia, do życia naszego codziennie, ujawniają się z każdym naszym oddechem, ujawniają się ze spokojem, z radością, ujawniają się w każdej chwili, i nie trzeba specjalnych warunków, aby owoce Ducha Świętego się w nas objawiały. A jesteśmy w miejscu, gdzie jesteśmy w stanie je doświadczać, pojmować i wyrażać, by nie skrzywdzić nikogo, kogo Bóg stawia przed nami, brakiem opanowania, łagodności, wierności, dobroci, uprzejmości, cierpliwości, pokoju, radości i miłości, bo krzywdzony jest człowiek, gdy nie jest tym obdarowywany. Przecież Jezus Chrystus przyszedł na Ziemię, aby obdarować człowieka, nie zachował niczego dla Siebie, tylko wszystko dawał ludziom, ponieważ przyszedł obdarować człowieka Swoim żywotem, Ducha swojego dał. I kiedy stosujemy owoce Ducha Świętego poddajemy się opanowaniu w Imię Boga, łagodności, aby Boga wyrazić, wierności Bogu, Jego Słowu, Jego dziełu, Jego prawdziwej naturze, dobroci, którą On ma w Sobie, uprzejmości, którą On objawiał na Ziemi, cierpliwości jako czas poświęcony temu człowiekowi, gdzie to jest jego czas, on należy do niego, i Boży pokój, radość Boża i Boża miłość. Owoce Ducha Świętego one już dzisiaj mają pełnię możliwości wyrazu. Tylko czy chcecie, żeby one zajęły właściwe miejsce? Czy chcecie, aby one w was objawiały obecność Boga? Czy chcecie, aby wyrzuciły z was gorzki korzeń? I czy chcecie, aby zostały wyrwane z was obce sadzonki? Mt 6:31-33: „Nie troszczcie się więc zbytnio i nie mówcie: co będziemy jeść? co będziemy pić? czym będziemy się przyodziewać? Bo o to wszystko poganie zabiegają. Przecież Ojciec wasz niebieski wie, że tego wszystkiego potrzebujecie. Starajcie się naprzód o królestwo Boga; i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane.”
Ap 2:5: „Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij! Jeśli zaś nie – przyjdę do ciebie i ruszę świecznik twój z jego miejsca, jeśli się nie nawrócisz.”
Nasze spotkania docierają coraz głębiej, do natury stałego naszego przebywania, ponieważ my zanurzamy się w naturę pięknej córki ziemskiej, i tam pozostajemy, ponieważ tam jest nasze miejsce bycia, życia, czucia, miłowania, kochania, i wszystkie przestrzenie tam prowadzą. Tamta przestrzeń jest naturalną naszą przestrzenią istnienia, tam odbywa się prawdziwa relacja owoców Ducha Świętego, darów Ducha Świętego, tam przebywania, i nie jest to jakiś stan, który jest stanem wyimaginowanym, ale z powodu posłuszeństwa, bo Synowie Boży przez wiarę są wcieleni, a przez posłuszeństwo są posłani i tam w głębinach przebywają. Dochodzimy do sytuacji bardzo głębokiego doświadczenia w pięknej córce ziemskiej, świadomości szlachetności Synów Bożych, którzy zstępując do głębin, są szlachetni, oddani Chrystusowi, i nie ulegają temu światu emocji, przestępstwa, podszycia i różnego rodzaju chytrości, bo są prostolinijni i to rozpoznają; nie są łasi na te sprawy. Emocje nie mogą nic im zrobić, bo Oni są umocnieni w Chrystusie Panu, są niedostrzegalni, niedosięgalni, otoczeni światłością Bożą, której ciemność nie ogarnia. I wtedy wydobywają piękną córkę ziemską z tego, w czym ona jest, nie jako osobną istotę, tylko jako siebie, bo oni i ona stali się jednością. Jesteśmy świadomi coraz głębiej naszego życia wewnętrznego, które zostało zwabione i zniszczone przez emocje, które nie są naturą właściwą życia pięknej córki ziemskiej, ale została ona zwabiona i przez nie usidlona, one panują nad nią pragnieniami. Ale gdy my przychodzimy, zmieniamy jej program źródłowy, czyli sięgamy do samego dna i wyłączamy ten wpływ w zanadrzu jej, stajemy mocno, tam gdzie bije źródło żywego Słowa Boga, a ono wytryskuje z głębin i ożywia ją. To są te strumienie wypływające z wnętrza człowieka, które dają człowiekowi nowy żywot – żywot człowieka światłości, czyli żywot anielski; otwierają nowe życie. Tam jest nasza tożsamość fizyczna, tam jest nasze doznawanie fizyczne, tam jest też nasza świadomość fizyczna. Tam Synowie Boży doświadczają Pełni, która przenika ich całkowicie, i wiedzą że są nieśmiertelni, pełni mocy, pełni potęgi i panowania, i to czynią – panują. Gdy docierają do głębi natury pięknej córki ziemskiej, bóstwa na sposób ciała, czyli człowieka światłości, tam gdzie natura cielesna i duchowa są zjednoczone, tam gdzie Syn Boży staje pośrodku świata wewnętrznego, tam gdzie omfalos, czyli źródła centrum jej, czyli filar jej życia, on otwiera to źródło życia, i gdy jest otwarte, przenika wszystkie zmysły człowieka, które doświadczały smaku, rozumienia, doświadczały wszystkich stanów, także emocjonalnie. Tylko, że już nie są to emocje, tylko dotyka go najgłębsza miłość Boża. A gdy miłość Boża dotyka człowieka w tamtym miejscu, to ona nie przechodzi przez filtry wzroku, myśli, oceny, ona dociera bezpośrednio do punktu źródłowego, i człowiek tryska świadomością i poznaniem Nieba, ponieważ objawia się to, że dotarł do obrazu Boga, w którym on jest zapisany, a teraz objawiony. To jest tak głęboka tajemnica. 2 Kor 4:1-3: „Przeto oddani posługiwaniu zleconemu nam przez miłosierdzie, nie upadamy na duchu. Unikamy postępowania ukrywającego sprawy hańbiące, nie uciekamy się do żadnych podstępów ani nie fałszujemy słowa Bożego, lecz okazywaniem prawdy przedstawiamy siebie samych w obliczu Boga osądowi sumienia każdego człowieka. A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie,”
Ap 2:3: „Ty masz wytrwałość: i zniosłeś cierpienie dla imienia mego – niezmordowany.”
Człowiek jest ukształtowany w dzieciństwie przez rodziców, przez emocje, które wpływają do wnętrza tego dziecka bezpośrednio, bez żadnego filtru. Dziecko kształtuje się wedle tych emocji, jako pewnego rodzaju natury, która w nim ma pierwszeństwo; ono nie może się w jakiś sposób skorygować, co do tych wszystkich rzeczy, tylko kształtuje się dokładnie wedle tych emocji. Kiedy jest dorosłe, one stają się pewnym prawem wiodącym, wedle którego człowiek poszukuje swojego szczęścia. Kiedy został zniekształcony np przez ojca alkoholika, to swoje szczęście szuka w potencjalnym alkoholiku, nie zdając sobie sprawy, że tego szuka. Człowiek poszukuje podobieństwa, i przez to podobieństwo, realizuje swoje szczęście – szczęście widzi w tym, co w dzieciństwie było jego trudem, trwogą, jego cierpieniem. Znajduje takiego partnera, a on właśnie ma ten problem, ponieważ ulega emocjom, które nim manipulują i popychają go do realizacji tego stanu, który traktuje jako szczęście; a dopiero później dostrzega sytuację bardzo trudną w swoim życiu. I gdy ucieknie z tego związku, ale nie kieruje się ku owocom Ducha Świętego, to będzie wybierał tak samo, nie zdając sobie sprawy, że w dalszym ciągu podlega tym manipulującym emocjom, które są jego potrzebą, która chce się realizować. Ale to jest brak mocy Bożej w człowieku, prawdziwych owoców Ducha Świętego, które gdy istnieją, wtedy Duch Święty, sam Bóg, eliminuje wszystkie podstawy zła i zasiewa Swoją moc, Swoją tajemnicę, i buduje prawdziwy fundament Boski. To jest wysiłek dla człowieka, ponieważ tam nie funkcjonuje logika, tam funkcjonuje pragnienie i szczęście, one są razem połączone. To szczęście nie jest szczęściem prawdziwym, ale szczęściem że realizuje się to co człowieka trapi, a kiedy znajdzie to co go trapi, to później nie wie gdzie przed tym uciec, a jedyna droga jest do Boga. Bóg owocami Ducha Świętego przenika i usuwa tamten problem, człowiek nie może logicznie sobie tego wyperswadować, w żaden sposób nie może tego usunąć, bo tego problemu nie widzi; tą mocą która to usunie, jest tylko Bóg, On nadrzędnie postrzega ten problem. Wszystkie sposoby, nad którymi sobie łamią głowę różni ludzie, czy to ezoteryka, czy to jakieś inne techniki czy religie, one tylko po prostu prowadzą ludzi ogródkami, ale nie prowadzą ku prawdziwemu wyjściu. Ale ci, którzy uwierzyli Chrystusowi, oni wychodzą z natury osaczenia przez ciało, które jednocześnie jest też przeznaczone do wolności; ale to nie ono daje nam wolność, ale my dajemy jemu wolność, a ostatecznie to ono także nas wyzwala i daje nam dalszą drogę, z nim razem kroczymy jako całość, jako człowiek, który na początku został stworzony przez Boga jako ten, który ma panować nad światem i wznosić wszelką materię ku doskonałości Bożej, wszelkie stworzenie. Rz 15:1-3: „A my, którzy jesteśmy mocni [w wierze], powinniśmy znosić słabości tych, którzy są słabi, a nie szukać tylko tego, co dla nas dogodne. Niech każdy z nas stara się o to, co dla bliźniego dogodne – dla jego dobra, dla zbudowania. Przecież i Chrystus nie szukał tego, co było dogodne dla Niego ale jak napisano: Urągania tych, którzy Tobie urągają, spadły na Mnie.”
2Kor 3:3: „Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc.”
Człowiek wolny jest jak wiatr Ducha Świętego, nie wiadomo skąd przybywa i dokąd zmierza, nie można go namierzyć, pojawia się znikąd, i znika niewiadomo gdzie. Ale Bóg wie skąd się pojawia i dokąd zmierza. Synowie Boży zstępują do głębin w światłości, prawdzie, miłości, posłani przez Boga, i spotykają opór pięknej córki ziemskiej, która jest pod wpływem demonicznych sił, które chcą osaczyć Synów Bożych, aby zwątpili w rzeczywistość Odkupienia, żeby ich zawrócić, żeby odciąć im skrzydła orle, i dać im bojaźliwe serce. Oni tam w głębinach, dotarli do rubieży, a w tej chwili muszą uwierzyć, nie tylko że zostali odkupieni, ale muszą stoczyć bitwę ze sobą, z tymi demonicznymi siłami, które przez emocjonalny stan, w którym jest piękna córka ziemska, chcą wpłynąć bezpośrednio na obecność Chrystusa, gdzie nie przechodzi to przez filtry, tylko przechodzi bezpośrednio do wewnętrznej natury, i jedyną obroną tam jest nasza wiara, to ona jest mocą Boskiej warowni, i Chrystus tam jest tą mocą, która strzeże naszej duszy. I w ten sposób te siły, które tam są, nie są w stanie przebrnąć tego wszystkiego, bo naszym obrońcą jest Chrystus Pan, jesteśmy uzbrojeni w zbroję Bożą. Tą zbroją Bożą są owoce Ducha Świętego, dary Ducha Świętego, Zbawienie, Odkupienie, Miłosierdzie Chrystusa, Sprawiedliwość, tajemnica głoszenia Dobrej Nowiny przez to, że to są stopy czyste, bo zstępujemy do głębin, a idziemy ze świętego miejsca, miejsca świętej doskonałej inkarnacji Bożej, czyli tam gdzie Chrystus Pan jest mocą miejsca naszego życia, i mamy miecz Ducha, czyli Słowo Boże, i pas Prawdy – to jest nasza Zbroja. Ona jest naturalną obroną Synów Bożych. Synowie Boży zaprowadzają tam pokój Boży a piękna córka ziemska odzyskuje pełen pokój przez naszą postawę, bo pokonując ten stan zakusów diabelskich, to jest walka o jej źródło, o źródło jej życia, gdzie nagle ogromny kamień odrzucony zostaje z tego źródła, bo źródło trysnęło potężną mocą i wybija, ona ożywa, a my jesteśmy przeniknięci chwałą i radością ogromnej potężnej mocy, ponieważ jej źródło jest też naszym źródłem, a nasza odwaga jest jej mocą wybijania źródła i staje się jej także radością. Ta radość, która w niej emanuje, ona przenika naszą naturę duchową i stajemy się istotami pełnej mocy duchowej. Tego brakuje chrześcijanom, z tego zostali ograbieni, to im zabroniono, i tego nie pozwolono, ale Bóg tego oczekuje, i do tego miejsca kieruje każdego człowieka, aby on znalazł to miejsce i wyzwolił tą, którą Bóg nazywa swoją Żoną. J 11:38-40: „A Jezus ponownie, okazując głębokie wzruszenie, przyszedł do grobu. Była to pieczara, a na niej spoczywał kamień. Jezus rzekł: «Usuńcie kamień!» Siostra zmarłego, Marta, rzekła do Niego: «Panie, już cuchnie. Leży bowiem od czterech dni w grobie». Jezus rzekł do niej: «Czyż nie powiedziałem ci, że jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą?» Usunięto więc kamień.”
Ap 3:8: „Znam twoje czyny. Oto postawiłem jako dar przed tobą drzwi otwarte, których nikt nie może zamknąć, bo ty chociaż moc masz znikomą, zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mego imienia.”
Dociekanie umysłem tajemnic wewnętrznego istnienia, dociekanie zrozumienia tych wszystkich spraw, które dzieją się we wnętrzu, dociekanie tajemnic pięknej córki ziemskiej, jej relacji z Synem Bożym – umysłem tam nigdy nie dotrzemy, i rozum za tym nie jest w stanie zdążać, ponieważ te rzeczy są zakryte, to jest tajemnica Chrystusowa. Jedność z piękną córką ziemską w głębinach, jest w tajemnicy, tam spotyka się tajemnica Syna i tajemnica pięknej córki ziemskiej, która w wyrażeniu jedności sprawuje tajemnicę żony, ponieważ jednym ciałem się stają. Każdy ma w sobie tą tajemnicę, która czeka na odkrycie, czyli każdy ma swoją komnatę małżeńską. Każdy kto doświadcza wewnętrznie doświadczenia duchowego, wchodzi do komnaty małżeńskiej, a wchodzą tylko ci, którzy są zjednoczeni – mąż i żona – zjednoczeni doświadczają wewnętrznego poznania w jedności Boga, gdzie zradza się nowa tajemnica – anielska natura. Dzisiaj już doświadczamy osobiście wewnętrznie komnaty małżeńskiej, gdzie w tajemnicy zjednoczenia Chrystus Pan przejawia się wewnątrz z piękną córką ziemską, ponieważ to jest ta jedność, i to jest ten początek – Bóg stworzył człowieka jako mężczyznę i niewiastę, jako jedność, i do królestwa niebieskiego może wejść wtedy, kiedy się stanie także jednością. Chrystus Pan przyszedł na Ziemię, i odkupił człowieka, aby człowiek stał się jednością z Nim, ale przez Niego, także z tą do której go posłał, aby powrócił do pełni człowieczeństwa, gdzie mężczyzna i niewiasta stają się jednym człowiekiem, prawdziwym człowiekiem – są aniołami, i umrzeć już nie mogą, bo są spadkobiercami Zmartwychwstania. Doświadczamy niezmiernie głębokiej mistycznej tajemnicy, która dla wielu ludzi nie przystaje w żaden sposób, nie może być zrozumiana, dlatego że słowa bez uczucia są nierozpoznawalne, nie dające się zrozumieć, nie mają podstawy swojej, i nie mają wyrazu prawdy. To uczucie dopiero nadaje słowom prawdziwy wyraz i one wyrażają swoją tajemnicę, ale tylko wtedy, kiedy są w uczuciu. Czyli poznajemy inną naturę swojej istoty – naturę prawdziwego człowieczeństwa, spotykamy naturę uczuciową, która istnieje i żyje w nas, jest i oczekuje na wydobycie. 2 Kor 4:10-11: „Nosimy nieustannie w ciele naszym konanie Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym ciele. Ciągle bowiem jesteśmy wydawani na śmierć z powodu Jezusa, aby życie Jezusa objawiło się w naszym śmiertelnym ciele.”
1J 4:1: „Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie.”
Musimy kierować się do tego, co nam daje życie. Grzech nie daje życia, i kierując się do grzechu, ludzie tracą życie. Kierując się do Boga, zyskują życie. Owoce Ducha Świętego są tak naprawdę otwartą w tej chwili coraz głębiej, naszą naturą prawdziwego istnienia. Ale nie mogą być przez siebie wytworzonymi, stworzonymi przez własny umysł stanami, które dobrze się sprzedają lub są pewnym stanem osobniczym. Nie może tak być! Owoce Ducha Świętego pochodzą od Ducha Świętego, nie są naszą naturą, tylko są naturą Ducha Świętego. Tak samo jak grzech – nie jest naszą naturą, tylko naturą szatana, który przez emocje miota człowiekiem, bo wie, że to jest jego najsłabsze ogniwo, i bardzo łatwo się w ten sposób do człowieka dostać i nim manipulować. Ci, którzy szukają grzechu, szukają natury szatana, bo grzech nie jest naszą naturą, to jest to, czym człowiek został skażony. Musimy szukać natury Boskiej, bo ona jest życiem. Kiedy oddajemy się Duchowi Świętemu to Duch Święty, Bóg Ojciec, Chrystus Pan w nas działa, i odchodzi od nas nasza kontrola, a jesteśmy nieustannie posłuszni nadrzędnej kontroli, i ona kształtuje nasz wyższy poziom. Ale jeśli człowiek zajmuje się samodzielnie owocami Ducha Świętego, czyli tam w swojej naturze gdzieś je produkuje, to tylko tuninguje emocje, czyli przerabia emocje, w jakiś sposób podkręca je, zmienia ich wygląd zewnętrzny, żeby były bardziej podobne do owoców Ducha Świętego. Ale nimi nie są! I wtedy werset – wyczekujecie światła, lecz On je zamieni w ciemność, rozprzestrzeni mroki – wtedy ten werset, on rzeczywiście zaczyna się realizować, ponieważ owoce Ducha Świętego nie stają w obronie człowieka, ponieważ on ich po prostu nie ma, jest tam tylko własna manufaktura. Owoce Ducha Świętego nie są tym co czynimy, co tworzymy, tylko wynikają z posłuszeństwa Chrystusowi, który daje nam Ducha Świętego, a Duch Święty ma naturę w sobie owoców Ducha Świętego. I kiedy nas przenika, to nasza natura duchowa kształtuje się na wzór owoców Ducha Świętego, i wyraża z siebie najdoskonalszą naturę, która wyraża się w owocach Ducha Świętego, nie tylko w sensie wyrażonym na zewnątrz, ale też przynosi ogromne wewnętrzne światło. Owoce Ducha Świętego one wydobywają w nas tą doskonałą naturę wszystkiego, nie tylko danej rzeczy, ale wszystkiego, nie tylko to z czym to kojarzymy, bo odczuwaliśmy w tamtym miejscu, ale we wszystkim Duch Święty wydobywa tą doskonałą naturę. Ps 1:3: „Jest on jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, które wydaje owoc w swoim czasie, a liście jego nie więdną: co uczyni, pomyślnie wypada.”Ps 92:14: „Zasadzeni w domu Pańskim rozkwitną na dziedzińcach naszego Boga.”
Iz 43:8: „Wyprowadź lud ślepy, choć mający oczy, i głuchy, choć obdarzony uszami.”
Św. Paweł przedstawia że Żydzi są gałązkami szlachetnymi z drzewa oliwnego, ale odpadły, odeszły. Jednak w dalszym ciągu nimi są, wystarczy je tylko dołożyć do drzewa i zaraz staną się szlachetne – będąc wierzącymi – będą pobierały już soki. My natomiast, ludzie którzy byli poganami, z dziczki oliwnej, my zostaliśmy wszczepieni w to szlachetne drzewo, i Bóg mówi: zobaczcie jaką miłością was otaczam, tak ogromną, miłość Moja w was jest tak wielka, że mimo że jesteście dziczkami, jesteście w drzewie szlachetnym, mimo że jesteście dziczkami, czerpiecie, pobieracie soki z drzewa oliwnego, i mimo że jesteście dziczkami, w tej chwili w drzewie szlachetnym, powierzyłem wam ratunek dla Izraela, w taki sposób, że musicie bronić się bardzo mocno przed odpadnięciem, a jednocześnie w tym czasie nieść też brzemiona tamtego narodu; pokładam na was brzemię narodu Mojego, który odpadł. Tak wielką miłością was otoczyłem, tak wielką miłość wam dałem, abyście mimo że jesteście dziczkami, abyście wytrwali w tym drzewie szlachetnym, a jednocześnie walcząc o swoje przetrwanie, walczyli też o przywrócenie tamtych. Podwójną pracę wykonują, a radują się. Jakżeż wielka to jest miłość Jego do nas, że możemy uczestniczyć w tej Jego wielkiej Miłości dzieła dla tych, którzy odpadli, a jednak nie chce ich utracić – ci którzy się Jemu sprzeciwili, a jednak im wybaczył, ci którzy są wrogami, a jednocześnie miłosierdzia dostąpili. Za 8:12: „Teraz zasiewy jego będą rosły w spokoju, winnice okryją się owocami, ziemia wyda plony, niebiosa dostarczą rosy. Daję to wszystko jako dziedzictwo Reszcie tego ludu.”
Iz 43:9: „Niech wszystkie ludy zbiorą się razem i niech się zgromadzą narody! Który z nich może to ogłosić i oznajmić nam minione rzeczy? Niech pozostawią swych świadków na usprawiedliwienie, aby ich słuchano i przytaknięto: To prawda!”
W głębinach macie więcej pracy, w przestrzeni nie rozumu, ale uczuć, i mocą miłości Bożej to wyrażacie. Czyli uczucie w was góruje nad waszym rozumieniem, i w ten sposób jesteście w stanie pokonać emocje. Bo kiedy jesteście rozumowi, emocjom to odpowiada, bo są w stanie was przekonać, że są dobrymi, i że mogą wam pomóc w jakiś tam sprawach. Ale jeśli chodzi o uczucie, to tam nie ma rozumienia, tam jest tak jak jest – Bóg jest taki jaki jest, nie jest inny, i w głębinach jest tak jak jest. Dlatego szatan nie chce, abyśmy stanęli w głębinach, bo tam jest tak jak jest, a nie tak jak on sobie wymyślił. Tam spotykamy rzeczywistość swoją – uczucie jest uczuciem, emocje są emocjami, i gdy żyjemy uczuciem, emocje ustępują. Przez uczucie jednoczymy się z wypełnianiem woli Bożej; emocje wypełniają wolę rozumu, nad którym panuje przez emocje szatan. Szatan chce przez oko do nas przemówić, i przez rozsądek ludzki, ale my temu się nie poddajemy, ponieważ jeśli będziemy chcieli zrozumieć, że już gdzieś jesteśmy, i coś już mamy – to szatan znalazł nowy sposób podbijania człowieka. A w głębinach działa prawda, on tego nienawidzi, bo w prawdzie nie może się odnaleźć, bo on jest kłamcą i ojcem kłamstwa, a tam gdzie prawda, kłamstwo się zaraz obnaża, nie może się przebrać. Tam gdzie Synowie Boży się objawiają w pełni, jest prawda i on jest obnażony, rozpoznawalny. My nie szukamy już w tym momencie głębin, bo jesteśmy w nich, jesteśmy tam posłani, i jesteśmy w nich przez uczucie głębokie, zanurzamy się w nich. A rozpoznaniem tych głębin, jest właśnie trwanie w uczuciu Bożym, miłości, przypomnieniu sobie prawdziwej Bożej godności, swojego pochodzenia, i tajemnicy, którą Bóg nam objawia jawnie. Wykonujemy pracę tam, gdzie zostaliśmy posłani, a jesteśmy tam posłani, bo uwierzyliśmy Chrystusowi, że jesteśmy bez grzechu, jesteśmy świętymi. Jesteśmy uzbrojeni w zbroję Bożą i tam w głębinach wykonujemy to dzieło, wydobywając piękną córkę ziemską z udręczenia, która jest naszym stanem duchowego objawienia się na planie ziemskim, cielesnym, abyśmy my objawili tą tajemnicę i całej Ziemi, aby ona zaczęła doznawać chwały niebieskiej, tej która dla niej jest przeznaczona od wieków, bo jest początkiem, na który oczekują ci, którzy już zapomnieli czym jest prawda. Oz 2:21-22: „I poślubię cię sobie [znowu] na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana.”
Link do nagrań wykładów: Łężyce 7-10.12.2023r.
Link do wideo na YouTube: Łężyce 7-10.12.2023r.
