Właśnie mam przyjąć chrzest, i cierpień doznaję wielkich. Właśnie mam być uśmiercony, ukrzyżowany za was, abyście już nie byli pod władzą Adama i grzechów, ale pod władzą Ojca i Mnie, który jestem drogą, prawdą i życiem, który otwieram wam drogę. W owym czasie dwunastu uczniów uwierzyło w Chrystusa, który dał im Ducha: daję wam Ducha, nie takiego jakiego świat ma, ale takiego jakiego Ja wam daję, świat nie ma i nie zna tego Ducha, ale Ja wam daję, dlatego wy rozumiecie co do was mówię, ale świat w dalszym ciągu nie pojmuje. Chrystus daje nam swojego Ducha, abyśmy mogli się wznosić. Wiemy, że On nas odkupił i prowadzi nas ku doskonałości Bożej, aby doskonałość, którą nam daje, była doskonałością tej, która oczekuje od zarania dziejów naszego przyjścia, bo Sam zstąpił do głębin ogłosić Zbawienie. Zaczął się czas świętości. Nie mówiłby Bóg do człowieka: bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty, gdyby nie było to dla człowieka możliwe. Więc mając tą świadomość, że jesteśmy zdolni do świętości, bądźmy świętymi, bo nie jest to trudne; jest to nieznośne dla szatana, ale dla nas proste i jasne, bo jesteśmy człowiekiem stworzonym przez Boga, dobrym i doskonałym, i naszą naturą pierwotną jest doskonałość, bo to jest Jego Serce, a ono jest naszym życiem. J 6:68-69: „Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga».”
1Tes 4:3-4: „Albowiem wolą Bożą jest wasze uświęcenie: powstrzymywanie się od rozpusty, aby każdy umiał utrzymywać ciało własne w świętości i w czci.”
Każdy człowiek na świecie może rozpocząć już dzisiaj święte życie – nie przez spowiadanie się, i nie przez uczynki, bo czy Chrystus zmartwychwstał z powodu uczynków swoich? Nie robił żadnych uczynków, Jego życie było uczynkami wiary. Żył wiarą, a Jego dzieło było ad hoc, Jego postępowanie było naturalnym postępowaniem Boskim w Nim. Jezus Chrystus nie zastanawiał się nad uczynkami, jakie ma czynić, żeby świat odkupił; On po prostu był posłuszny Ojcu, wykonywał wszystko co Bóg Mu nakazywał – i to były uczynki wiary, dzieła Boskie w Jego życiu. Jezus Chrystus powiedział do uczniów: jesteście już czyści, nogi wam tylko trzeba umyć. I wy jesteście już czyści, tylko zacznijcie tak myśleć, postępować i czuć. Ciała wasze muszą doznać świętości, którą już macie, więc bądźcie czujni, mocni i dbajcie o cnoty Boże, z całej siły w sobie, aby objawiać obecność Boga w każdej chwili, i każdą myśl karćcie, która nie pochodzi od Boga. Jesteśmy w tej chwili w tej świadomości, że nie tylko nasze słowa, ale i myśli muszą być pod pełną świadomością tego, co w nas jest; nie myśli, które są w naszej głowie li tylko, ale myśli które pochodzą z pragnień, z sumienia, które jest niewłaściwie ukształtowane, abyśmy we właściwy sposób podejmowali decyzje. Świętość otwiera wam tą drogę. J 12:44-46: „Jezus zaś tak wołał: «Ten, kto we Mnie wierzy, wierzy nie we Mnie, lecz w Tego, który Mnie posłał. A kto Mnie widzi, widzi Tego, który Mnie posłał. Ja przyszedłem na świat jako światło, aby każdy, kto we Mnie wierzy, nie pozostawał w ciemności.”
Iz 66:7-8: „Zanim odczuła skurcze porodu, powiła dziecię, zanim nadeszły jej bóle, urodziła chłopca. Kto słyszał coś podobnego? Kto widział takie jak te rzeczy? Czyż kraj się rodzi jednego dnia? Czyż naród rodzi się od razu? Bo Syjon ledwie zaczął rodzić, a już wydał na świat swe dzieci.”
Ziemia doznaje ponownie potęgi światła. Wewnątrz naszej natury wewnętrznej istnieje natura uczuciowa, natura emocjonalna, która pozostała w archaicznym stanie rozumienia, w archaicznym stanie emocjonalnym, ponieważ nie była rozwijana przez tysiące lat, była w zastoju wewnętrznego rozwoju. Ona ma w sobie prastarą światłość, która jakby nie pasuje do dzisiejszego świata. To ona jest naszym ratunkiem, bo ma w sobie tajemnicę prawdy. Bóg spowodował, że tamta część jest niedostępna dla upadłych aniołów, korzystali oni tylko z zewnętrznej przestrzeni, a ta wewnętrzna została nienaruszalna. To Synowie Boży docierają do natury tej wewnętrznej naszej, gdzie są prastare uczucia i prastare światło; i mówi Jezus Chrystus: pamiętaj skąd spadłeś i powróć do pierwotnej miłości, powróć do tego uczucia, pierwsze czyny podejmij. I dlatego wracamy, docieramy do uczuć, które są dla dzisiejszego świata archaiczne, niemądre, dziecinne, jakieś już dawno wymarłe, do niczego nie przystające. Ale przystają one do Nieba, one są wrotami Nieba. Łk 12:49-51: „Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam.”
1P 1:14-16: „[Bądźcie] jak posłuszne dzieci. Nie stosujcie się do waszych dawniejszych żądz, gdy byliście nieświadomi, ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołał, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty.”
Duch Święty ukazuje mi tą istotę wewnętrzną, która jest światłem wewnętrznym pradawnego życia, które jest życiem jednocześnie dla dzisiejszego świata archaicznym, a jednocześnie przewyższającym to życie na każdym poziomie. To jest powrót do prawdziwego człowieczeństwa naszego, bo człowiek to istota dobra, to szatan jest złą istotą, człowiek ma w sobie ogromne ilości dobra. Dlatego nie bójcie się być świętymi!!! Świętymi, oznacza nie pozwolić naturze cielesnej panować nad naszą duchową naturą wewnętrzną, ale żeby natura wewnętrzna, która przez Boga została obudzona, aby zaczęła wyrażać się w pełnej zdolności do obfitości Nieba, obecności Nieba. Ga 3:26: „Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi – w Chrystusie Jezusie.”Rz 8:19: „Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych.”
Ef 5:15-17: „Baczcie więc pilnie, jak postępujecie, nie jako niemądrzy, ale jako mądrzy. Wyzyskujcie chwilę sposobną, bo dni są złe. Nie bądźcie przeto nierozsądni, lecz usiłujcie zrozumieć, co jest wolą Pana.”
W tej chwili jesteśmy w czasie, kiedy rozpadły się dwie części człowieka, bo zostały usunięte, w tej chwili jest trzecia część człowieka, która w piecu utrapienia poddawana jest przemienieniu. Każdy człowiek musi doświadczyć rzeczywistości swojej natury, w tak zwanej naturze swojej emocjonalnej, tam gdzie wydaje mu się, że jest sobą; tam jest jego tożsamość i tam spotyka siebie wymyślonego, i siebie tym, który bronił się przed wszelką prawdą. Dotyka to natury wewnętrznej prawdziwego człowieczeństwa, o którym ludzie nie mieli pojęcia, że nim są, ale teraz wiedzą, że tym są, ponieważ gdy tutaj przestaną być, nie bedą w ogóle mogli istnieć. Ap 2:4-5: „Ale mam przeciw tobie to, że odstąpiłeś od twej pierwotnej miłości. Pamiętaj więc, skąd spadłeś, i nawróć się, i pierwsze czyny podejmij! Jeśli zaś nie – przyjdę do ciebie i ruszę świecznik twój z jego miejsca, jeśli się nie nawrócisz.”
Prz 14:8-9: „Mądrością rozumnego – poznanie swej drogi, zwodzenie siebie – głupotą niemądrych. Głupców zwodzi występek, u sprawiedliwych jest łaska.”
Jezus Chrystus powiedział: Ja zrobiłem to, co miałem uczynić z nakazu Ojca, czyli uwolniłem waszą duszę, abyście byli zdolni do świętości. A wy tą świętość w pełni objawcie w swoim ciele, tak jak Ja objawiłem panowanie Ojca w ciele swoim, które było ciałem świata, nieustannie grzechem Mnie atakowało, gdzie ten świat Mnie kusił i na próbę wystawiał, a Ja cały czas byłem w Ojcu, tylko Jemu ufałem. Także i wy zaczęliście ufać Bogu, i nie boicie się ekskomuniki z kościoła grzeszników, ponieważ kościół grzeszników jest tym, który wybrał grzech i wybrał intronizację szatana, czyli Adama jako pośrednika, który jest w tym świecie pośrednikiem dla diabła i szatana; Adama, który wyrzekł się Boga, sprowadził grzech na świat. Drugi kanon synodu z 418 roku, jest ukazaniem detronizacji Chrystusa przez intronizację Adama, przywrócenie jemu władzy – ale tylko władzy ludzkiej, przez zaprzeczenie dziełom Chrystusa. Bo nie można zmienić dzieła Chrystusowego, dzieło Chrystusowe będzie trwało na wieki, będzie trwało zawsze. Rz 11:29: „Bo dary łaski i wezwanie Boże są nieodwołalne.” A to co zostało uczynione przez synów buntu w 418 roku, nie jest to zniszczenie dzieła Chrystusowego, tylko skierowanie ludzi ku wierności grzechowi i Adamowi – wrogowi Chrystusowemu i wrogowi Boga. I to w ukrytym aspekcie jest detronizacja Chrystusa, a w otwartym intronizacja Adama. J 7:46-49: „Strażnicy odpowiedzieli: «Nigdy jeszcze nikt nie przemawiał tak, jak ten człowiek przemawia». Odpowiedzieli im faryzeusze: «Czyż i wy daliście się zwieść? Czy ktoś ze zwierzchników lub faryzeuszów uwierzył w Niego? A ten tłum, który nie zna Prawa, jest przeklęty».”
Ef 4:19-20: „Oni to doprowadziwszy siebie do nieczułości, oddali się rozpuście, popełniając zachłannie wszelkiego rodzaju grzechy nieczyste. Wy zaś nie tak nauczyliście się Chrystusa.”
Wiara jest w Chrystusa Zmartwychwstałego, bo jesteśmy istotami wewnętrznego życia, a zewnętrzne życie jest przemijające; musimy żyć tym, co nie przemija. Dzisiejszy świat niezauważalnie zaczyna zmieniać wiarę, bo oparty jest nie na wierze w Boga, tylko na lęku przed Bogiem, ludzie boją się Boga. A w ten sposób SI wchodzi w tą samą dokładnie przestrzeń, kontrolując życie każdego człowieka w sposób widzialny i dostrzegalny; nie tak głęboko jak Bóg, bo Bóg widzi wszystko, a SI dostrzega tylko te rzeczy, które są ludzkimi sprawami, nie może dostrzec SI spraw duchowych, bo dla niej są niewidzialne, ona nie mając ducha, nie może duchowo nic dostrzec, dla niej duchowa istota nie istnieje. Dlatego my będąc duchowymi istotami, nie jesteśmy istniejącymi dla SI, istniejemy tylko jako ludzie przeciętni, którzy nic nie robią, ponieważ nie jesteśmy aktywni w wierze w sposób fizyczny, ale jesteśmy aktywni w wierze w sposób duchowy; fizycznie postępujemy w sposób normalny, w zwyczajnej miłości, prawdzie, i współobcowaniu z ludźmi. Rz 4:4-8: „Otóż temu, który pracuje, poczytuje się zapłatę nie tytułem łaski, lecz należności. Temu jednak, który nie wykonuje pracy, a wierzy w Tego, co usprawiedliwia grzesznika, wiarę jego poczytuje się za tytuł do usprawiedliwienia, zgodnie z pochwałą, jaką Dawid wypowiada o człowieku, którego Bóg usprawiedliwia niezależnie od uczynków: Błogosławieni ci, których nieprawości zostały odpuszczone i których grzechy zostały zakryte. Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczyta grzechu.”
Ef 4:21-22: „Słyszeliście przecież o Nim i zostaliście pouczeni w Nim – zgodnie z prawdą, jaka jest w Jezusie, że – co się tyczy poprzedniego sposobu życia – trzeba porzucić dawnego człowieka, który ulega zepsuciu na skutek zwodniczych żądz”
Ze świata nieświadomości zbiorowej, gdzie jest ogromne panowanie, możemy wyjść tylko przez oddanie woli Chrystusowi. Bo jeśli człowiek żyje tam, ma tam przyjemności swoje, swoje żądze, swoje miłości, i te wszystkie inne sprawy, to jest zniewolony na własne życzenie z powodu własnej kłamliwej miłości, która miłością nie jest, jest chciwością. Bo z chciwości Lucyfer zdradził Boga, chciał zasiąść w komnacie obrad, chciał rządzić światem i chciał, aby jemu pokłon oddawano. Iluż ludzi chce pozostać w własnym matrixie, we własnych zniewoleniach, i we własnych przyjemnościach, gdzie ich jakoby doskonałe myśli, są złe. Kol 3:5-8: „Zadajcie więc śmierć temu, co jest przyziemne w ‹waszych> członkach: rozpuście, nieczystości, lubieżności, złej żądzy i chciwości, bo ona jest bałwochwalstwem. Z powodu nich nadchodzi gniew Boży na synów buntu. I wy niegdyś tak postępowaliście, kiedyście w tym żyli. A teraz i wy odrzućcie to wszystko: gniew, zapalczywość, złość, znieważanie, haniebną mowę od ust waszych!”
Ef 4:23-24: „odnawiać się duchem w waszym myśleniu i przyoblec człowieka nowego, stworzonego według Boga, w sprawiedliwości i prawdziwej świętości.”
Archaiczny człowiek, jakże stary, a jakże nowy. Ten stary człowiek wewnętrzny, jest dzisiaj traktowany jako nowe stworzenie, nowy człowiek, powtórne zrodzenie – jesteście zrodzeni powtórnie z nasienia niezniszczalnego, nie z ginącego. To archaiczne jakoby uczucie, jest pierwotne – pozornie nie przystające do dzisiejszego życia, co odzwierciedla, jak bardzo człowiek odszedł od pierwotnej swojej natury miłości. Oczywiście pasuje, ponieważ Ewangelia czyli Dobra Nowina objawia nam prawdziwą naszą naturę. Ale SI chce przedstawić: nie, nie pasuje to w ogóle, to jest archaizm, ja w ogóle nawet nie wiem co to jest, coś tam jest, ale ja nie wiem co, ponieważ to jest miłość, która nie istnieje dla mnie, bo ja jestem maszyną, i programem i duch dla mnie nie istnieje; więc nie możecie być duchem, bo znikacie i nie mam nad wami władzy. Dlatego Chrystus mówi: bądźcie duchami, a będziecie wolni całkowicie i będziecie mieli panowanie nad tym światem. Bo wtedy nie podlegamy żadnej sile, ale mamy władzę nad każdą siłą. Jedynym wyjściem jest duchowa natura. Bóg Ojciec wszystko to czyni. Dzisiejszy świat tak się zastał niezmiernie mocno, że jedynie może go ruszyć zagrożenie, i ruszy wtedy do miejsca bram otwartych, do miejsca archaicznego, a właściwie pradawnego.
J 4:23-24: „Nadchodzi jednak godzina, owszem już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».”
Iz 66:14: „Na ten widok rozraduje się serce wasze, a kości wasze nabiorą świeżości jak murawa. Ręka Pana da się poznać Jego sługom, a gniew – Jego nieprzyjaciołom.”
Jezus Chrystus mówi: Nie samym chlebem człowiek żyje, ale każdym Słowem, które od Boga pochodzi – to jest Eucharystia. Ludzie spożywają chleb, ale nie spożywają Słowa, nie spożywają Życia, nie spożywają Ducha Żywego. Bóg jest Duchem, więc wszystko musi być duchowe. A przecież duchowo nie będziemy mogli jeść tego, co fizyczne. Więc duchowe spożywanie Chleba Pańskiego jest to wiara w to, że Jego Życie jest naszym życiem, że Jego Krew jest naszym duchem i że On sam jest naszym życiem całkowitym, i my wierzymy Jemu, że te Słowa są życiem. Musimy iść za duchem, tylko duchem możemy rozpoznać prawdę, duchem możemy to pojąć. Bo ludzie podlegają paraliżowi, nawet dowiadując się o sytuacji tej, która naukowo została ukazana, bo Bóg zwrócił się dzisiaj do rozumu, aby człowiek zrozumiał, że jest oszukany – to jednak występuje paraliż, paraliż myślowy, paraliż emocjonalny. Występuje paraliż decyzyjny, że człowiek wie co ma zrobić, ale nie może nic zrobić, bo jest sparaliżowany. Jednak istnieje w człowieku pewna decyzja, którą możemy dokonać w momencie, kiedy jest paraliż decyzyjny – to jest decyzja duchowa, ona jedynie nie wpada w paraliż. Iz 43:18-19: „Nie wspominajcie wydarzeń minionych, nie roztrząsajcie w myśli dawnych rzeczy. Oto Ja dokonuję rzeczy nowej: pojawia się właśnie. Czyż jej nie poznajecie? Otworzę też drogę na pustyni, ścieżyny na pustkowiu.”
Iz 66:19: „Ustanowię u nich znak i wyślę niektórych ocalałych z nich do narodów Tarszisz, Put, Meszek i Rosz, Tubal i Jawan, do wysp dalekich, które nie słyszały mojej sławy ani nie widziały mojej chwały. Oni ogłoszą chwałę moją wśród narodów.”
Chrystus przyszedł na tą Ziemię jako Ten, który jest właścicielem Ziemi, Panem Ziemi, Synem Bożym, dano Mu władzę nad całą Ziemią, i objawił tą potęgę i pokonał szatana. I my nie boimy się korzystać z daru Boskiego, z łaski, z dzieła Pańskiego, w tym stanie w jakim jesteśmy, bo to Bóg nas uposażył, dał nam i powiedział, abyśmy się chlubili z Jego Zwycięstwa, jak by było ono nasze – i odpuściłeś nam nasze winy jako my odpuściliśmy naszym winowajcom, dałeś nam się chlubić wolnością, a my wiemy, że to jest Twoja wolność, i wiemy że nikt nie ma do nas prawa, i od nas prawa żadnych długów ściągać, ponieważ Ty wszystkie spłaciłeś. A my jesteśmy wolni i radośni, i idziemy radośnie zanurzać się w prawdę Bożą, wiedząc że Ty przekroczyłeś czas i przestrzeń, i dotarłeś do samej naszej natury, wydobywając nas dziecko, nas dziecięcą naturę, dotarłeś do naszej prastarej jakże oczekiwanej prawdziwej miłości tożsamości. Kol 2:13-14: „I was, umarłych na skutek występków i „nieobrzezania” waszego [grzesznego] ciała, razem z Nim przywrócił do życia. Darował nam wszystkie występki, skreślił zapis dłużny obciążający nas nakazami. To właśnie, co było naszym przeciwnikiem, usunął z drogi, przygwoździwszy do krzyża.”
Iz 66:15: „Bo oto Pan przybywa w ogniu, a Jego rydwany jak burza, by zaspokoić swój gniew pożogą i groźby swoje płomieniami ognia.”
Niebianie komunikują się językiem miłości, to jest język archaiczny. Jak to powiedział Jezus Chrystus: Powróć do pradawnej Miłości. To jest język pradawny, to jest język Nieba, to jest język anielski, język miłości. Ten świat, uwięził ludzi w klatkach osobowości grzeszników, aby nie byli zdolni do jednoczenia się z Bogiem, ponieważ Bóg jest wrogiem szatana, a szatan sobie obmyślił, że on będzie rządził na tym świecie. Nic autorytetu odwiecznego złamać nie może, jak tylko inny autorytet na tym świecie. Ale te autorytety na tym świecie może złamać wiara. Wiara łamie, wiara usuwa odwieczne autorytety. Największy autorytet na Ziemi jest niczym względem wiary najmniejszych i l miłości najmniejszych, miłości niebiańskiej. Dusza doznaje jedności przez obcowanie, nie przez opowiadanie, dlatego obcowanie z miłością daje prawdziwą naturę zrodzenia. Człowiek upadł cieleśnie, i stał się związany z ciałem upadku przez obcowanie. I zjednoczony jest z Bogiem ponownie przez obcowanie, stawanie się jednym ciałem, jedną naturą. Miłość jest tą naturą, która wydobywa z obcowania z ciemnością. Język Miłości jednoczy Synów Bożych i człowieka światłości – stanowią jedną naturę. Rdz 3:16: „Do niewiasty powiedział: «Obarczę cię niezmiernie wielkim trudem twej brzemienności, w bólu będziesz rodziła dzieci, ku twemu mężowi będziesz kierowała swe pragnienia, on zaś będzie panował nad tobą».” Rdz 3:15: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę».”
Iz 66:18: „A Ja znam ich czyny i zamysły. Przybędę, by zebrać wszystkie narody i języki; przyjdą i ujrzą moją chwałę.”
Nie bójcie się świętości, bo świętość nie jest poza granicami waszej natury, a wręcz w waszej naturze, ponieważ świętość jest sposobem życia, naturą życia, czyli świętość jest to nadrzędna moc ducha nad naturą cielesną, a natura cielesna nie wyraża wtedy niczego innego jak tylko to co święte, bo jest do tego zdolna. Natura cielesna nie jest tylko zdolna do zła, natura cielesna jest też zdolna do dobra, nie z powodu uczynków, ale z powodu Boskiej natury, gdzie już nie zna innego postępowania. Bo uczynki jest to pewnego rodzaju stan wynikający z lęku, aby w pewien sposób mieć odpowiednią zapłatę, aby kara człowieka nie spotkała. A tutaj nie ma uczynków, tu jest postępowanie Boskie, które nie jest uczynkami w rozumieniu ludzkim, ale jest uczynkami wiary, czyli postępowaniem Boskim w tym ciele. Ciało jest zdolne do dobra, tylko trzeba je poprowadzić drogą dobra. Ciało jest też zdolne do natury nadprzyrodzonej, nie z powodu tego że chcemy, tylko dlatego że taka jest wola Boża; moc Boska przejawia się przez to ciało, bo jesteśmy także przeznaczeni do ciała chwalebnego. Flp 3:20-21: „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana naszego Jezusa Chrystusa, który przekształci nasze ciało poniżone, na podobne do swego chwalebnego ciała, tą potęgą, jaką może On także wszystko, co jest, sobie podporządkować.”
Iz 66:22: „Bo jak nowe niebiosa i nowa ziemia, które Ja uczynię, trwać będą przede Mną – wyrocznia Pana – tak będzie trwało wasze potomstwo i wasze imię.”
Nasza postawa świętości wynika nie z pozwolenia, tylko z dzieła, obietnicy i wiary. Ci, którzy uwierzyli, że Chrystus ich odkupił i odkupił świat, są zdolni do dzieła świętości; a nie są świętymi tylko dlatego, że tego nigdy nie próbowali. Nie próbowali być świętymi, ponieważ boją się, że jest to herezja i mogą być potępieni. Ale teraz, coraz bardziej wiemy kim jesteśmy, wiemy że świętość nie jest czymś odległym, ani czymś niezdolnym, ani czymś co poty ostatnie wylewa z człowieka, ale jest naturalną naturą człowieka wewnętrznego, człowieka dzisiejszego zawsze będącego oddanym Bogu. Dn 7:27: „A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty Najwyższego. Królestwo Jego będzie wiecznym królestwem; będą Mu służyły wszystkie moce i będą Mu uległe”.”
Link do nagrania wykładu – 22.04.2023r.
Link do wideo na YouTube – 22.04.2023r.
