„W nadziei bowiem już jesteśmy zbawieni.”
(Rz 8,24)
Nie w oczekiwaniu jesteśmy zbawieni, tylko w nadziei.
Czyli w miejscu, gdzie życie przebywa, gdzie życie istnieje.
Nadzieja to miejsce, w którym jedność Boga, jedność Chrystusa i jedność człowieka, staje się jedną naturą.
Ale żeby stało się tą naturą, to musi człowiek odrzucić całkowicie naturę egoistyczną, czyli porzucić naturę grzechu jako wyzwolenie, i przyjąć naturę żywego Chrystusa jako wyzwolenie.
Gdy poddajemy się Chrystusowi i przestajemy cokolwiek czynić z siły umysłu, tylko czynimy z siły wewnętrznej, podlegamy doskonałej entropii, pozwalając na rozpad całej swojej natury egoistycznej, poddajemy się chwale Bożej, która dąży do zjednoczenia nas w jedną naturę z Bogiem Ojcem.
Nadzieja to miejsce, gdzie uznajemy, że nie jesteśmy wolni sami z siebie, tylko wolność otrzymaliśmy od Boga.
Kiedy przyznajemy się do tego, że Chrystus nas wyzwolił, że Chrystus jest wyzwoleniem i dawcą naszego życia, że mamy od Niego życie, to zanurzamy się w nadziei.
Szukanie grzechu jest niewłaściwe.
Szukanie nadziei jest właściwe.
W NADZIEI JUŻ JESTEŚMY ZBAWIENI
Nasze spotkania coraz bardziej ukazują nasz sens życia, a jednocześnie Prawa Świętego, o którym zapomniał cały świat. Cały świat zapomniał, a może nie tyle zapomniał, ale usilnie z całą mocą wszystko robi, aby ono nigdy się nie wydobyło na zewnątrz – Prawo Święte.
Prawo Święte – oznacza to, że jedynym Panem, jedyną mocą prawdy, doskonałości i życia jest sam Bóg.
Chrystus Pan złożył ofiarę ze swojego życia na polecenie Ojca, i z miłości do Ojca złożył ofiarę ze swojego życia. W nadziei życie swoje zachował, a jednocześnie nas których uśmiercił także, doskonałą naturę naszą też w nadziei z sobą zachował, na chwilę. Tą chwilę, która została przez Ojca Mu dana, czyli że zostanie wskrzeszony i uczyniony doskonałym; a człowiek po którego przyszedł dostanie nowe ciało, nową naturę, a tą nową naturą jest natura Chrystusowa.
I uczyni go większym od Cherubinów i Serafinów, z czego są niezmiernie zadowoleni Serafinowie i Cherubinowie, dlatego że człowiek jest tym, który ma wykonać dzieło święte. A gdy nie wykonuje tego dzieła świętego, to Aniołowie są bezczynni. Bezczynni są w sensie, że nie wykonują tego dzieła, które powinni wykonać, a mogą wykonać dzieło wtedy, kiedy człowiek dzieło wykonuje.
Bo proszę zauważyć: Bóg istniał od początku świata, Chrystus istniał od początku świata, o czym jest powiedziane: Istniałem zanim powstałem, i Duch Święty istniał od początku świata.
I chcę powiedzieć tutaj na Trójcy Świętej zatrzymując się, o tym, że mimo że Bóg istniał od samego początku świata, to ziemia potrzebowała osobistego przyjścia Chrystusa, aby ziemia stała się doskonała.
Ponieważ ziemia jest miejscem, gdzie wolna wola nie chce brać chwały Bożej i jej poszukiwać, dlatego Chrystus przyszedł i przyjął ciało z Maryi Dziewicy. Czyli inaczej można powiedzieć: wedle warunków ziemskich, stanął na tym świecie, przyjmując ciało z Maryi Dziewicy, stał się człowiekiem, zachowując chwałę Bożą. I w taki sposób ta ziemia otrzymała chwałę, otrzymała wolność, otrzymała doskonałość. Jezus Chrystus urodził się na tym świecie, będąc czystą naturą synostwa bez żadnego grzechu, ale urodził się na tym świecie pod Prawem, czyli pod grzechem.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik
