UZDRAWIANIE DUCHOWE

Kościół święty Synów Bożych jest coraz bardziej umocniony, ukorzeniony, i coraz silniej istnieje w tym świecie, a właściwie został powołany w Niebiosach dla tego świata. Nasza bowiem Ojczyzna jest w Niebie. Synowie Boży zawsze byli niebiańscy, nigdy nie byli ziemscy, ponieważ powstali w Chrystusie Jezusie Zmartwychwstałym; zostali stworzeni, jak to mówi święty Piotr – ponownie do życia powołani, nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa. Słowo zaś Pana trwa na wieki, właśnie to Słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę. Kto wierzy w Dobrą Nowinę i jest w nim Bóg, jest Synem Bożym. Wszyscy ci, którzy są Synami Bożymi, to nie jest jakaś specyficzna konstrukcja tego świata, nie jest to jakaś umiejętność tego świata, ale mówi Bóg: ty jesteś tym, przed którym będę szedł jako ogień pożerający, ale pamiętaj, że wybrałem ciebie nie dlatego, że jesteś cnotliwy, dobry, doskonały, umiejętny, tylko dlatego że tak chciałem, Ja to uczyniłem, nie dlatego że jesteś taki, to nie jest nagroda, to jest nakaz Mój. Dzisiejszy kościół grzeszników, w dalszym ciągu funkcjonuje z powodu nagród – jeśli jestem cnotliwy, doskonały, umiejętny, to Bóg mnie nagrodzi tym, że nie będę miał grzechu. Ale Bóg mówi: zrobiłem to, ponieważ taka była Moja wola, aby wasze cierpienie się skończyło, bez względu na to, kto jest kim i jakie ma grzechy, wyrywam was, wyjmuję wasze dusze i ukrywam w Bogu – wyrywam z Adama. I dusza wskazuje świętość Chrystusa, nie dlatego że uważa, że zasłużyła i dlatego jest święta, tylko dlatego że Chrystus jest Święty, a ona inną być nie może jak Ten, który ją nabył, i ją przenika swoją mocą – ja tylko wskazuję świętość, w której się znalazłam, i ta świętość jest moją świętością, bo inną być nie mogę, jak Ten, który mnie nabył,  jestem jak Ten, który mnie nabył, więc jestem tą doskonałą, bo On jest doskonały. On takimi nas uczynił, ale my musimy dorosnąć do tego z całej siły, dorosnąć do doskonałości, która nas nabyła. Co to znaczy? – dusza nasza już jest doskonała, ale nasza świadomość musi być o tym w pełni przekonana. Świadomość jest duchem – Bożym Duchem – jest siłą duchową. Świadomość to nie jest rozumienie, świadomość to jest żywa natura Boskiego istnienia, i nie pochodzi od rozumienia; to Bóg daje nam mądrość. Więc nie kierujemy naszej wiary świadomością. Tylko wiara nasza oddaje się Bogu, a wtedy Duch Boży swoją światłością, i swoim wiecznym życiem, miłością, przenika nas, aby wiara nasza dostąpiła udziału w tym, co święty Paweł mówi: teraz postępujemy wedle wiary, ale później będziemy postępowali wedle tego co widzimy, bo Bóg nam objawi pełną obecność i pełną tajemnicę. Nasza świadomość kształtuje się wedle wiary, której nie widzimy, ale doświadczamy, i wedle Boga Żywego, ponieważ Bóg przez wiarę dociera do naszej wewnętrznej świadomości, i świadomość nasza przekształca się, ponieważ duch zły jest odrzucony przez Boską potęgę, i Duch Boga Żywego dotyka naszej świadomości, która doświadcza pełnego poznania. Dlatego mówię wam to co mówię, nie wiedząc, nie znając, i nie pojmując, dlatego że moja świadomość istnieje w tym, w co wierzę, i Bóg Ojciec swoim Duchem przenika mnie, a świadomość ma w tym udział, i nie buntuje się przeciwko temu, ale raduje się w udziale i rozumie tą sytuację. Ponieważ to Bóg powoduje, że świadomość moja ma udział w tej naturze. I dlatego doświadczam wewnętrznego przemienienia i radości, która w tej chwili się dzieje, doświadczam ją i ona już pozostaje, ona już ze mną jest, ona nie znika, ona jest, ponieważ jest ona zachowana, a Bóg daje mi dlatego, że ją zachowuję, i dlatego daje, abym mógł objawiać to co Eliasz dzisiaj z całą mocą odnawia. A Eliasz przychodzi i naprawia to co zostało zniszczone. To to dzieło Chrystusa zostało zniszczone, i on naprawia, usuwa to co zostało zniszczone, i ujawnia prawdziwą naturę Boską, która Jest. Obnaża się to wszystko, co tam musi być obnażone, ponieważ Bóg chce, żeby zostało obnażone, aby dopełniła się miara zła, i dopełniła się miara świętości. 1 Kor 13:12-13: „Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz: Teraz poznaję po części, wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy: z nich zaś największa jest miłość.”

Iz 54:14: „Będziesz mocno osadzona na sprawiedliwości. Daleka bądź od trwogi, bo nie masz się czego obawiać, i od przestrachu, bo nie ma on przystępu do ciebie.”

Prawda duchowa, która się w tej chwili objawia, ona jest prawdą, którą Duch Boży objawia, bo Bóg chce, aby zostało to wszystko objawione. Duch Boży ukazuje, że na Ziemię przychodzi Eliasz i Henoch – to jest duchowa ich obecność, która w tej chwili działa w tym świecie. Bo któż może to wszystko naprawić, jak nie ten, który został wyznaczony do naprawienia? – Eliasz przyjdzie i wszystko naprawi. Więc pozwala Bóg wyrazić tajemnice Eliasza, a jednocześnie, żeby została naprawiona cała tajemnica wewnętrznego życia człowieka, i wyzwolona świadomość z uwięzienia, bo została uwięziona w grzechach ciała. (Rz 8:3) A Henoch, on objawia nam bardzo ważną sytuację – Ziemię w superpozycji, która objawia obecność Nieba. Ale nie w sensie Nieba niewidzialnego, gdzie Bóg zamieszkuje i jest niewidzialny. Ale to Niebo, które opisuje Henoch jest tak naprawdę doskonałością Ziemi, która jest podnóżkiem Nieba, podnóżkiem Boga, gdzie Niebo jest Jego tronem. Iz 66:1: „Tak mówi Pan: «Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie?” Więc Niebo i Ziemia stanowią naturę Nieba – górnego i dolnego. Opisana jest tajemnica Ziemi pierwszej, która jest doskonała, a na niej Synowie Boży, bo oni są przeznaczeni właśnie na Ziemię, nie są po to, aby trwali w Niebie, ale żeby na Ziemi objawiali Niebo, które Bóg stworzył dla Ziemi na Ziemi, i żeby się ono objawiło. Ziemia jest objawioną tajemnicą Nieba, sam Bóg ją przemienia w cudowną Swoją naturę – podnóżek Swojego panowania, Swoich stóp. Więc nic dziwnego, że Ziemia objawia naturę Nieba, gdy sam Bóg ją czyni doskonałą, i woła Ziemia takie słowa: radujcie się góry i radujcie się córy, bo Bóg Nieba zstąpił na Ziemię i panuje Ten, który wieczorem rozpoczął stwarzanie, a rankiem dostrzegł piękne góry i swoje cudowne córy; radujcie się góry i radujcie się córy, Bóg Nieba zstępuje do dzieła Swojego. Czyli Ziemia jest tajemnicą Nieba zapomnianego, ale teraz przywracanego, objawionego przez Henocha, który spisał tajemnice o tajemnicy niebiańskiej Ziemi, gdzie jest to także Niebo, dlatego że Ziemia jest w superpozycji z Niebem i stanowi jedną całość. I dlatego Bóg swoją piękną córkę, żonę swoją, umieścił w Niebie na Ziemi, co się nie spodobało duchowi mocarstwa powietrza, że Ziemia pod jego nosem jaśnieje blaskiem, i jeszcze zagrozi jego panowaniu. Te wszystkie sprawy, które się w tej chwili dzieją, to jest zdjęcie zasłony z księgi Henocha, którą tylko i wyłącznie mogą przeczytać Synowie Boży. To że zostały one spalone, nic nie znaczy, ponieważ mają swój zapis w Duchu, i Synowie Boży czytają je duchowo całkowicie, i postępują wedle zapisów tej prawdy, i stamtąd ta tajemnica Boska do nich zstępuje. Oni mają do tej księgi dostęp, a nie tylko dostęp, ale wyrażają ją ożywioną, a Eliasz wszystko naprawia wedle słów: Eliasz przyjdzie i wszystko naprawi. Ta naprawa jest związana z tajemnicą Boskiej relacji człowieka z Bogiem, ponieważ Chrystus przyszedł naprawić tą relację – Przymierze odnowić. Przymierze jest przez Chrystusa otwarte, bo przed Chrystusem nikt nie mógł o własnych siłach do Boga zdążać. Henoch opisuje tą naturę świętości, która na Ziemi jest ujawniona w postaci doskonałości – jak piękna córka ziemska, jak wszystkie drzewa, jak cała Ziemia, jak cała chwała, do której posyła Bóg Synów Bożych, którzy są istotami światłości, stworzonymi ze światłości, z mocy samego Boga. Posyła ich na Ziemię, tak jak posłał piękną córkę ziemską czyli swoją żonę, aby panowała nad Ziemią i obdarowywała wszelkie stworzenie materialne żywym ogniem Boga, aby żyło dla chwały Boga, i chwaliło Boga w swoim też ciele, w tym swoim ciele. Oz 2:21-23: „I poślubię cię sobie [znowu] na wieki, poślubię przez sprawiedliwość i prawo, przez miłość i miłosierdzie. Poślubię cię sobie przez wierność, a poznasz Pana. W owym dniu – wyrocznia Pana, odpowiem na pragnienia niebios, a one odpowiedzą na pragnienia ziemi;”

Iz 54:15: „Oto jeśli nastąpi napaść, nie będzie to ode Mnie. Kto na ciebie napada, potknie się z twej przyczyny.”

Dzisiaj Bóg przyszedł ponownie głosić – w trzewiach, w głębinach, zaczął głosić we wnętrznościach tajemnice, czyli w pięknej córce ziemskiej, tam gdzie ta prawda powinna się objawić. Bo po to Jezus Chrystus przyszedł na Ziemię i odkupił nas, aby ta prawda na Ziemi się w głębinach objawiła. Chrystus Pan oddany jest w pełni Ojcu i trwa w Ojcu, jest obrazem Ojca, który w Nim odnalazł pełne odbicie, pełne wypełnienie i pełną obecność. Dlatego Chrystus mówi: kto patrzy na Mnie, to widzi Mnie i widzi Ojca, bo Ja i Ojciec jesteśmy Jednym. Czyli Jezus Chrystus oddaje się Źródłu pierwotnemu, wiecznemu, nieprzemijającemu, które jest Źródłem wszystkiego, wieczną radością, wiecznym stworzeniem, wieczną miłością i  Świadomością, i pierwszą i jedyną Światłością. I ta właśnie Świadomość i Światłość pierwsza, w Nim w pełni osiąga Pełnię. On odzwierciedla nieznaną tajemnicę  Ziemi, mimo że Ziemia przeznaczona jest dla obecności tej tajemnicy. I właśnie Henoch objawia tą tajemnicę, dla której Ziemia jest przeznaczona. Więc Henoch nie mówi o tym, że ten stan jest, tylko ten stan będzie, i jest do tego przeznaczony, że musi do tego zdążać, bo na najwyższym poziomie on jest doskonały, bo sam Ojciec utrzymuje ten stan doskonały, aby on stał się doskonały aż do samego końca. I dziwne jest to, gdy chcemy zrozumieć, że tak wygląda Niebo, ale Bóg Żywy na Ziemi objawia swoją obecność, tak jak Henoch to objawił. Ziemię objawia w sposób święty, doskonały, przeniknioną chwałą Bożą, ponieważ jest podnóżkiem Boga Żywego, i objawia pełną chwałę. Ponieważ w każdej rzeczy, w każdym kamieniu, w  każdym drzewie, w każdej obecności, Bóg osiąga pełnię istnienia, pełnię obecności, i dostrzegamy jaśniejący blask wszędzie, ponieważ Ziemia jest Jego podnóżkiem i siłą Jego to się dzieje. I jak powiedział: będę chronił wasze stopy. A stopy to jest ciało, ciało tam w naturze tej najgłębszej, wasze ciało będzie jaśniało blaskiem – o jak piękne są stopy głosiciela Ewangelii. (Rz 10:15) Prawo Boskie jest po to, aby ducha mocarstwa powietrza w ogóle znieść, żeby on przestał istnieć, a tej naturze, która została przed grzechem zniszczona wyrwać grzech i objawić Życie. Ponieważ Bóg stworzył piękną córkę ziemską z Siebie stworzył, z mocy Ducha swojego stworzył piękną córkę ziemską, i ona jest pierwocinami duchowej postawy materii, tylko ona i Ziemia została stworzona jako stan superpozycji, czyli w połączeniu z Niebem stanowi całość. I Bóg stworzył piękną córkę ziemską jako pierwociny czyli zalążek duchowej postawy materii. Tylko ją stworzył doskonałą, a zwierzęta które były materialne i miały w sobie piękną naturę ukrytą przed nimi, ukrytą także przed duchem mocarstwa powietrza, ale znaną dla Boga, i znaną dla pięknej córki ziemskiej, i znaną też tak naprawdę dla ówczesnych synów Bożych – dobrze znali, ponieważ dokonali wyboru między tamtym, a upadkiem, czyli to nie znaczy że nie znali, mieli światłość, mieli prawdę, Duch Boży wypełniał ich prawdą, doskonałością i miłością, a jednak porzucili Boga. Piękna córka ziemska jest pierwocinami Boskiej natury, a synowie Boży, oni mieli w sobie prawdę Bożą, i strasznie się bał duch mocarstwa powietrza tego, że synowie Boży wypełnią dzieło i ochronią piękną córkę ziemską, kiedy ona będzie mocą wzrastania wszelkiej materii, przebudzenia wewnętrznej mocy Boskiej w materii, która nie jest świadoma Boskiej tajemnicy, ale Boską tajemnicę w sobie ma, ale może tylko otworzyć ją Syn Boży. I duch mocarstwa powietrza wiedział o tym, że taka sytuacja istnieje, więc skaził ich pożądliwością ciała, pożądliwością oczu i pychą jego życia do którego mieli pójść. I na początku się powstrzymali, ale że ich skaził i zaczęło w nich gorzeć, palić zaczęła ich zmysłowość, pożądliwość, więc klątwą się objęli, porzucili posłuszeństwo Bogu i zstąpili na Ziemię, co spowodowało tą sytuację, że piękna córka ziemska została skażona, „zapomniała” pierwszy plan, i teraz wypełnia plan ducha mocarstwa powietrza, a jego planem jest mieć jak najwięcej wyznawców, żeby wszystko do niego należało – to jest wróg Boga. Synowie Boży ówcześni mieli w sobie pełną prawdę, ale porzucili ją z powodu pychy. Rdz 6:2,5-6: „Synowie Boga, widząc, że córki człowiecze są piękne, brali je sobie za żony, wszystkie, jakie im się tylko podobały. … Kiedy zaś Pan widział, że wielka jest niegodziwość ludzi na ziemi i że usposobienie ich jest wciąż złe, żałował, że stworzył ludzi na ziemi, i zasmucił się.”

Ez 18:23: „Czyż tak bardzo mi zależy na śmierci występnego – wyrocznia Pana Boga – a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?”

Kościół grzeszników zobaczył, że został wyrwany. I jest drzewem bez korzeni i bez ziemi, bez miejsca dla siebie. Nie ma gdzie się zakorzenić, bo świat uświadomił sobie i uwierzył, że Bóg jest sprawiedliwy, że Bóg wyzwolił nas z grzechu, dlatego że chciał – mógł i chciał, i to uczynił; i jesteśmy bez grzechu. Nie oznacza to jednak, że my chodzimy po tym świecie nie mając świadomości własnego cielesnego grzechu. Ale nie wyzwalają nas z niego pokuty, spowiedzi i uczynki, ale uczynki wiary. A uczynkami wiary jest przyobleczenie się w zbroję Bożą – hełm Zbawienia, zbroja Sprawiedliwości, pas Prawdy, miecz Słowa Bożego, buty Pokoju, tarcza Wiary – obleczcie się w nią: byście mogli się ostać wobec podstępnych zakusów diabła. Dla ludzi bardzo często te zdania są kompletnie oderwane od rzeczywistości i nie mają pojęcia co one oznaczają, ponieważ nigdy nie stali się rycerzami Chrystusa, nie pozwolili na Odkupienie, nawet nie wyściubili nosa ze swojej piwnicy ciemności, zostają tam i nie mają świadomości tego, że jest coś takiego jak zbroja Boża, że mogą stać się rycerzami Chrystusa. Chrystus Pan jest na Ziemi, przyszedł 2000 lat temu i powiedział: wystawiają Mnie na próbę i kuszą, ale to nie znaczy że Ja mam temu ulegać, Mój Ojciec jest Moją obroną i nie ulegam kuszeniu i próbom, tym które mają Mnie zniszczyć, ale wykazuję im ich błąd. Stoczcie więc i wy bitwę z grzechem i z grzesznikami, którzy nie są cieleśni, bo wy też nie jesteście cieleśni, jesteście uczynieni Synami Bożymi, równymi Aniołom. Bóg Synów Bożych uczynił potęgą ogromną. Powróciliśmy do drzewa prawdziwego życiodajnego, do drzewa Bożego, które jest mocą wszystkiego. Powróciliśmy do niego i poczuliśmy prawdziwy żywot wewnętrzny, Jego Ducha w sobie, i oczami otwartymi, które w sercu nam ujawnił, okiem położonym Bożym w sercu naszym, dostrzegliśmy wolność naszą i zagrożenie, które płynie z tych, którzy przez prawo domagają się grzechów, aby świadectwo dwóch świadczyło o tym, do kogo należy ten, który wszedł pod prawo, i ten który jest grzesznikiem, który podlega prawu, bo ten który podlega prawu, jest pod władzą grzechu, a grzech jest w ciemności, i żywi się nim bestia. My rozpoznaliśmy drugi kanon i XV i XVI synod, że on jest wrogi człowiekowi na pniu, a rozpoznaliśmy dlatego, że Chrystus w nas położył swoją światłość, wypełnił nas swoim Duchem, a Bóg Ojciec sam swoje oko wszechwidzące położył w naszym sercu, i Jego to oko objawia nam tajemnice, dostrzegamy tą prawdę. I zobaczyliśmy, że Słowo Boga jest pierwsze, najważniejsze, doskonałe i niezawodne, jeśli powiedział Bóg, nam wystarcza to Słowo, jeśli powiedział Bóg: jesteś wolny od grzechu, bo tak powiedziałem, przysłałem Syna swojego, i nie jest to tylko Słowo, ale zaświadczenie, świadectwo Mojego Syna, który złożył ofiarę ze swojego życia, wyszedł z ciała grzesznego nietknięty śmiercią, wyszedł z ciała ukrzyżowanego nietknięty śmiercią, i jest żywy, doskonały. Dzisiaj ludzie patrzą na Jezusa Chrystusa na Krzyżu, na ciało które zostało pozbawione życia i płaczą, że go nie mają, płaczą nad życiem utraconym, a właściwie nad utraconą śmiercią, która zawsze była śmiercią, a nie dostrzegają życia, do którego Chrystus ich przeniósł. My jesteśmy w pełni świadomi przestępstwa dzisiejszego kościoła – Chrystus powiedział mi jakieś siedem może osiem lat temu, takie słowa: drugi kanon powali kościół i będzie on dowodem przestępstwa, z którego się nie wybroni, jest on przyczyną jego upadku, całkowitego jego zniszczenia – drugi kanon. W owym czasie nie rozumiałem tego do końca, ale dzisiaj widzę, że to się dzieje, że tak jest. Dzisiaj ci, którzy są w kościele, historycy kościelni, a jednocześnie księża, dzisiaj mówią do XV i XVI synodu – precz, przepadnij maro, nie chcemy cię znać, gdybyśmy mogli spalić te wszystkie księgi, to byśmy je spalili, gdybyśmy mieli taką wielką miotłę, żebyśmy ten iCloud wykurzyli, to byśmy go wykurzyli, ale się nie da tego zrobić, one są i są naszym dowodem przestępstwa. Dokąd pójdziemy, kto nas przyjmie, gdzie pójdziemy, grzeszników coraz mniej. Więc mówię prawdę! A mimo tej prawdy, gdzie jest dla nich czas nawrócenia, brną cały czas w ciemność. Wiecie dlaczego? – bo ja jestem nikim, oni są wszystkim, i Chrystus jest dla nich nikim, oni są wszystkim, oni mogą rozwiązać Trójcę Przenajświętszą – tak uważają. Ale przecież mogą zmienić swoją postawę! 1 Sm 2:35-36: „Ustanowię sobie kapłana wiernego, który będzie postępował według mego serca i pragnienia. Zbuduję mu dom trwały, a on będzie chodził przed obliczem mego pomazańca na zawsze. Kto jeszcze zostanie w domu twoim, ten przyjdzie i upokorzy się przed nim, aby mieć srebrną monetę lub bochenek chleba. Będzie wołał: „Powierz mi, proszę, jaką czynność kapłańską, abym mógł zjeść kęs chleba”».”

Hi 22:21-22: „Pojednaj się, zawrzyj z Nim pokój, a dobra do ciebie powrócą. Przyjmij z Jego ust pouczenie, nakazy wyryj w swym sercu.”

Chrystus Pan powiedział: Moim chrztem chrzczeni będziecie – Ja umieram na Krzyżu, aby ten chrzest czyli oczyszczenie całkowite każdego człowieka dotknęło, aby każdy został uwolniony. Chrztem jest Chrystus, który na Krzyżu pokonał grzech zachowując Życie – to jest chrzest, i wszyscy ci którzy uwierzyli, że Chrystus Pan uwolnił ich od grzechu na Krzyżu, zaświadczają o tym przez to, że przyoblekają się w Chrystusa. Czyli przyjęli Chrystusa, i On jest Duchem ich, i w Jego Duchu postępują. Więc są Synami Bożymi, Duch Boży ich prowadzi, Duch Święty ich dotknął, Duch Święty ich przemienił. I są nowym stworzeniem. Ale to, że widzą grzech, to jest dzieło Chrystusa, Boga Ojca, aby została zasłona zdjęta z ich oczu, żeby oczy im się otworzyły, żeby Bóg położył swoje oko w ich sercu i żeby Duchem ich wypełnił swoim, i aby mogli dokonać dzieła, które jest przeznaczone Synom Bożym – bo stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych – czyli tych, którzy naprawdę uwierzyli Bogu, i powstali do nowego całkowicie życia, aby dokonać tego właśnie dzieła. To natura cielesna jest tym właśnie stworzeniem, które – zostało poddane marności, nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych. Jesteśmy Synami Bożymi, którzy są stworzeni przez moc niebiańską, i zawsze są niebianami, ponieważ są stworzeni w Jezusie Chrystusie z mocy Boskiej, nie cielesnej, a jednocześnie stali się związani na stałe z ciałem – dlaczego? Bo takie jest ich dzieło. Dlatego Bóg Synów Bożych włożył w stan jęczącego stworzenia, i w tym momencie występuje taka sytuacja, że grzech który widzimy, to jest grzech, który na nas napiera, a nie grzech naszego sumienia, nie grzech naszej duszy, nie grzech Synów Bożych. Tak jak Jezus Chrystus chodzi po Ziemi, kuszą Go i na próbę wystawiają, ale On temu nie ulega, bo wie Kim jest. My też wiemy kim jesteśmy, a jesteśmy Synami Bożymi, którzy całkowicie uwierzyli Bogu, i odczuwają ten wpływ świata, ale jemu nie ulegają, są w stanie go pokonać i to robią. My jako cieleśni, nie jesteśmy świadomi tej potężnej mocy Synów Bożych, nie jest w stanie jej zrozumieć mózg człowieka, ale duchowo przez wiarę uczestniczymy w niej i nią działamy. Przez wiarę są ukazywane nam te potężne siły działające, przez wiarę moc Chrystusa jest ukazana, która w nas działa, potęga siły Boskiej, która w nas działa, i przez wiarę jesteśmy uczestnikami Jego zwycięstwa i zwyciężamy wierząc, bo nie my czynimy to, ale Bóg w nas zwycięża. Rz 8:37-39: „Ale we wszystkim tym odnosimy pełne zwycięstwo dzięki Temu, który nas umiłował. I jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani Moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.”

Rdz 49:10: „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!”

Bóg z powodu grzechu Adama i Ewy wypędził z raju wszystkie zwierzęta, a jednocześnie wszystkie drzewa straciły liście oprócz drzewa figowego, bo opiekunowie tych drzew zbłądzili, i dlatego zwierzęta razem z człowiekiem zostali wypędzeni do świata ziemskiego. Ale człowiek może powrócić do tego stanu, a jednocześnie powracając nastąpi ponownie sytuacja, że Bóg im będzie błogosławił. Bo Bóg dał człowiekowi władzę, i w tym momencie kiedy człowiek przywrócony jest posłuszeństwem Chrystusa do Boga, to też Ziemia przywrócona jest do chwały niebieskiej, i w tym wszystkie zwierzęta powracają do chwały niebieskiej, ponieważ inaczej być nie może, ponieważ Ziemia staje się święta, a wszystko co na niej jest, przestaje być pod wpływem ducha mocarstwa powietrza, który był ich po prostu złem. Duch mocarstwa powietrza przez Boga jest stworzony po to, aby to co jeszcze nie poznało prawdy Bożej, i nie dba z własnej woli o to, aby Bóg nad nim panował, aby nad tym panował duch mocarstwa powietrza. I nie dał mu Bóg władzy nad resztą świata, to upadek spowodował to, że to się stało. Czyli Bóg nie dał mu władzy nad Niebem, a władzę nad Niebem zdobył dlatego, ponieważ Lucyfer uległ namowom ducha mocarstwa powietrza, i ówcześni synowie Boży upadli, ponieważ posłuchali mataczenia pożądliwej treści, aby oni zapałali pragnieniem do świata; i oni zdemolowali ten świat, i zdeprawowali córki piękne – czystą Boską tajemnicę Bożą. Bóg dlatego odkupił człowieka, czyli unicestwił człowieka, który upadł, i stworzył nowego, bo nie chodziło Mu o człowieka, aby się w Niego wpatrywał, ale o człowieka, który wykona dzieło Boże i stanie się jednością z Jego dziełem pierwszym – kto pozna początek, ten pozna prawdę i zapanuje nad Pełnią. Dlatego, że piękna córka ziemska zjednoczona z Synami Bożymi, ona jest stworzona po to, aby panować nad Pełnią, żeby panować nad wszystkim co istnieje, w Imię Boga. Więc jak mówi Ewangelia świętego Tomasza – kto pozna te Słowa, i pozna ich Pełnię, zadrży, a gdy zadrży zapanuje nad Pełnią. Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę, a to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga, nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił. Czyli wyszliście spod władzy ducha mocarstwa powietrza, który działa dzisiaj w synach buntu. I dzisiejszy kościół mówi: nieprawda, przepadnij maro, nie chcę tego znać, nie chcę o tym słyszeć, nie chcę o tym wiedzieć – chce on być panującym, tak jak zawsze chciał duch mocarstwa powietrza, który chciał mieć swoich wyznawców. I do tego kościół też zdąża, ponieważ jego prawo odzwierciedla władzę ducha mocarstwa powietrza, aby uporządkować grzech, aby grzech nie ustał, i żeby pracował  dla swojego pana. A mówi święty Paweł: prawo przestało istnieć, a wraz z prawem grzech, ponieważ zostaliście poddani Bogu i uwierzyliście Chrystusowi, który was odkupił, i zjednoczyliście się ze Zmartwychwstałym, abyście przynosili owoc Bogu. (Rz 7:4) A owocem przyniesionym Bogu jest chwała Boża, i ta tajemnica, która odzwierciedla, że jesteśmy istotami stworzonymi przez Boga, a jednocześnie piękne córki ziemskie są stworzone z tej samej materii co my Synowie Boży – też są Duchem Żywym z Boskiego Tchnienia. Dlatego jest werset, gdzie mówi piękna córka ziemska z głębin: skąd się oni wzięli, Synowie moi, nie wiem, nie pamiętam, nie rozumiem kiedy się zrodzili, nawet nie zauważyłam, a są, nawet nie zaczęły mi się bóle porodu, a Synowie Boży – nawet nie zauważyłam kiedy byłam przy nadziei, a są już moje dzieci, już dorosłe, już są, (Iz 49:21) już dają mi skrzydła Orła wielkiego, abym wzniosła się z nimi ku doskonałości, bo oni są tymi aniołami, i przyszli dać mi anielskie skrzydła, bo zawsze je miałam, tylko ci którzy mnie zwiedli, zabrali mi je, a teraz ci przychodzą i dają mi skrzydła Orła wielkiego, abym mogła się wznieść ku doskonałości Bożej, i chwałę objawiać całemu stworzeniu, i wznosić wszelką materię na chwałę Boga – tak zostało to na początku objawione. I czy to jest złe, żeby materia poznała Boga, żeby wzrastała w chwale Bożej, żeby stała się doskonałością Boga, i żeby objawiła Boską tajemnicę i Boską moc i Boską chwałę, czy to jest złe, czy to jest niedobre? – złe tylko dla ducha mocarstwa powietrza, on tego nie chce, bo dla niego jest to niedobre, on woli grzech i woli swoich wyznawców. Ap 12:14,17: „I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego, by na pustynię leciała na swoje miejsce, gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu, z dala od Węża. … I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa.”

Hi 22:26-28: „Nadzieją twą będzie Wszechmocny, obrócisz wzrok twój na Boga, wezwiesz Go, a On cię wysłucha, wypełnisz swoje śluby, zamiary swe przeprowadzisz. Na drodze twej światło zabłyśnie.”

Łaska to potęga Boga, która nas wydobywa z grzechu. Co to znaczy jeśli chodzi o serce? – że serce nasze, może być tylko wydobyte przez Chrystusa, bo Chrystus zna jego stan, człowiek nie może rozpoznać stanu swojego serca. Są siły podprogowe, siły czwartego wymiaru, które miały władzę nad ludzkością, i wykorzystały swoją siłę, aby człowieka zniszczyć. One zostały strącone do szeolu, ale w dalszym ciągu są istotami czterowymiarowymi, nie mają już wpływu na ludzi, którzy uwierzyli, którzy są już istotami poza wymiarowymi, i siedzą po prawicy Boga razem z Chrystusem, ale inni ludzie dziwnie się zachowują, mówią że żyją w Bogu, ale z Bogiem nic wspólnego nie mają, bo dzieła ich są z ciemności, dzieła ich są złe. Ponieważ przez lęk i panowanie nad sercem tych właśnie sił, które mataczą, umysł ich nie może się ogarnąć, nie może się pozbierać, nie może zrozumieć, nie może pojąć, wszystko jest gdzieś zagmatwane, nie może tego połączyć, nie wie co się po prostu dzieje, i nie widzi tej całości. Tylko wtedy, gdy człowiek Chrystusowi się oddaje, to On to wszystko układa, ukazuje, objawia sens, i obnaża to, co było kłamstwem. Prawdziwa wiara jest to stan, który jest poza rozumem, poza pojęciem, poza logiką, poza wszelkim stanem, ale wynika z powodu posłuszeństwa Bogu z całej siły. (Mt 22:37: „On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem.”) W tej chwili coraz głębiej dostrzegamy tą sytuację dlaczego widzimy grzech. Grzech jest naturą podziemną z ciała, a grzechu który został nam usunięty nie widzimy, ponieważ jest on niedostrzegalny dla zmysłów ciała, jednocześnie przez wiarę w Jezusa Chrystusa i Jego dzieło naszej wolności, jednoczymy się z Bogiem. (Ef 2:8) Bo grzech powodował niemożliwość zjednoczenia się z Bogiem. Więc gdy grzech ustąpił, został usunięty, możemy jednoczyć się z Bogiem. Gdy Jezus Chrystus usunął grzech, Droga do wołania i powrotu do Ojca stała się otwarta, i Bóg teraz wysłuchuje naszych próśb, ponieważ sam Chrystus Pan, przez wiarę naszą i nadzieję, uczynił, że nasze wołania skierowane są ku Bogu. (1P 1.21) Chrystus Pan otworzył tą Drogę, usunął grzechy, i w tym momencie nie ma już Adama, który by nie pozwalał na wznoszenie się chwały, która w Chrystusie chwała jest wznoszona, dlatego powiedział: nikt nie przychodzi do Ojca, jak tylko przeze Mnie, bo Ja otworzyłem Drogę, i tylko przeze Mnie Ojciec słyszy wasze wołanie, przeze Mnie, bo Ja jestem Drogą, Prawdą, Bramą i Życiem. Synowie Boży coraz potężniej działają na tej Ziemi, nie dlatego że własną siłą to czynią, bo nie własną siłą człowiek zwycięża; Synowie Boży zwyciężają siłą Boga. Bóg powiedział: jeśli szukacie grzechów tam gdzieś głęboko, to znaczy, że Mi nie uwierzyliście że ich nie macie; a te grzechy, które szukacie głęboko, to nic dziwnego że je znajdujecie, bo to są grzechy ciała; ale niedobrze jest kiedy grzechy ciała poczytuje się swojej duszy, która nie może mieć grzechów, i dusza nie jest nimi obciążona, ale Ef 2:8: „Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga:” niezdolna jest wasza świadomość do wzrostu, ponieważ „kieszenie napełniliście ogromnymi kamieniami”, które nie pozwalają wam się wznosić, nosicie grzechy jak te kamienie tego świata, i one czynią was ciężkimi i ospałymi i udręczonymi.  Kto ma większą moc od Chrystusa, żeby pokonać Chrystusa, i wyrywać Mu te grzechy, które Chrystus wyrwał człowiekowi i je zakrył przed człowiekiem? (Ps 85:3: „odpuściłeś winę Twojemu ludowi; zakryłeś wszystkie ich grzechy.”) Kto ma tak potężną siłę, aby zniweczyć Drogocenną Krew tam w duszy, Jego moc? Nikt nie ma takiej mocy. To, co zostało dokonane, jest dokonane na wieki! Drogocenna Krew Jezusa Chrystusa jest zawsze w mocy, ona nigdy się nie zdewaluowała, ona zawsze jest w potężnej mocy, ona zawsze istnieje. Dlatego atak jest na świadomość człowieka, bo musi być świadectwo dwóch. Kiedy wierzymy Chrystusowi że odkupił nas z grzechu, to i świadomość musi o tym świadczyć. A jaka to jest świadomość? – świadomość wiary. Czyli świadomie wybieramy wiarę, nie kierując się tym co widzimy i co rozumiemy, tylko ignorujemy to co widzimy w tym świecie i czujemy. Bo to co widzimy i czujemy jest tylko wynikiem pięciu zmysłów, które nie są w stanie poznać Boskiego zamiaru i Boskiej mocy. Dlatego Bóg dał nam wiarę, abyśmy przez wiarę zanurzyli się w czystości naszej duszy, przez wiarę żebyśmy wiedzieli, że On dokonał tych spraw, a Jego dzieło jest prawdziwe, doskonałe i nieomylne, i wiecznie trwające; i nasza świadomość jest drugim udziałowcem, który ma zaistnieć w naturze całkowitej wolności, i mieć udział w Duchu Chrystusa. A w ten sposób, kiedy ma udział w Duchu Chrystusa, to w tym momencie Duch Boży w nas z całą mocą działa, i wtedy jest świadectwo dwóch – czyli nasza dusza i nasza świadomość myśli tak samo, tak samo podąża. Rz 8:31-34: „Cóż więc na to powiemy? Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? On, który nawet własnego Syna nie oszczędził, ale Go za nas wszystkich wydał, jakże miałby wraz z Nim i wszystkiego nam nie darować? Któż może wystąpić z oskarżeniem przeciw tym, których Bóg wybrał? Czyż Bóg, który usprawiedliwia? Któż może wydać wyrok potępienia? Czy Chrystus Jezus, który poniósł [za nas] śmierć, co więcej – zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami?”

Flp 3:3: „My bowiem jesteśmy prawdziwie ludem obrzezanym – my, którzy sprawujemy kult w Duchu Bożym i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele.”

Kościół grzeszników zrobił taką rzecz, aby świadomość ograniczała wiarę, żeby świadomość była zwodząca, a wiara podlegała świadomości, która opiera się na widzeniu. Dlatego ich wiara niedowierza, z powodu ich świadomości, ponieważ dla nich wiara jest to lapsus językowy, który nie ma tak naprawdę prawdy czym jest wiara – mają świadomość, że grzech, który widzą jest grzechem, w którego mają wierzyć, więc wiara ich jest oderwana od rzeczywistości. Bo przecież i magia kieruje się wiarą. Dzisiejszy kościół robi te wszystkie rzeczy, że my nie mamy się uwolnić od starego człowieka, tylko starego człowieka naprawiać; porządkować grzech. Chrystus mówi do ludzi na Ziemi, w aspekcie oddolnym: zabić tego człowieka należy, i Ja przyszedłem go zabić. Ale odgórnie, mówi: wyjąłem duszę do prawdziwego życia, a to co z powodu życia, pyszniło się życiem, przestało żyć, ponieważ nie ma życia. Bóg wydobywa duszę z ciała, a ciało umiera. Z punktu ziemskiego, gdy wiara głęboka, w zrozumieniu cielesnym przenosi się ku Chrystusowi, dusza się wznosi, a to ciało umiera, ale Człowiek nie ponosi śmierci, bo śmieć ponosi tylko grzech, czyli człowiek błądzący. Ale przez Chrystusa został już wewnętrznie stworzony nowy człowiek, w którym jest cała natura naszego żywota. I to jest dowód na to, że nie jesteśmy tym ciałem, bo w tym momencie, kiedy nasza świadomość przeniesie się do chwalebnego ciała, i umrze grzech, to to ciało nie doznaje śmierci, gdy człowiek jest wierzący, to w dalszym ciągu żyje, mimo że umarł w nim grzech. I wtedy mówi: nigdy nie byłem tym ciałem, mieszkam w nim dla jakiegoś dzieła. Chociaż bowiem w ciele pozostajemy, nie prowadzimy walki według ciała, gdyż oręż bojowania naszego nie jest z ciała, lecz posiada moc burzenia, dla Boga twierdz warownych. Udaremniamy ukryte knowania i wszelką wyniosłość przeciwną poznaniu Boga i wszelki umysł poddajemy w posłuszeństwo Chrystusowi z gotowością ukarania każdego nieposłuszeństwa, kiedy już wasze posłuszeństwo stanie się doskonałe (2Kor.10.3-6). My właśnie, kiedy wierzymy całkowicie Chrystusowi, to Bóg daje nam, naszej świadomości, daje nam poznanie. I to co przez wiarę doświadczamy, nie jest jawne dla naszego rozumu, ale przez wiarę dla świadomości możemy to wyrazić w słowach, bo Bóg daje tej świadomości udział w tajemnicy, do której są niezdolni ci, którzy nie uwierzyli. Ci którzy zostali odkupieni, ale nie uwierzyli, nie są zdolni do udziału w tej tajemnicy, i to jest powiedziane: będą patrzeć, nie będą widzieć, będą słuchać, nie będą słyszeć, aby ich serca nie zostały nawrócone; bo z tego poziomu to się nie da zrobić, musi być to odwrotna sytuacja. Bo kiedy chcą przez świadomość ducha mocarstwa powietrza, dostrzec Odkupienie i Słowa Chrystusa Pana – nie są w stanie tego uczynić. Ale przez wiarę, całkowicie jednocząc się z Chrystusem Panem, wierząc Jemu, Duch Boga, Chrystusa Pana i Ducha Świętego, przenika świadomość, i świadomość jest uwolniona od pięciu zmysłów ciała, i zaczyna zanurzać się w świadomości pełnej duszy i Chrystusa Pana, Boga Ojca, i doświadczać obecności Boga, gdzie Bóg udziela człowiekowi pełne poznanie. Tak jak w tej chwili, gdy mówię te rzeczy, nie mówię z powodu tego, że je rozumiem, tylko że w nich jestem, jestem w nich zanurzony, ponieważ Duch Święty mnie przenika i ja mówię to co mówię, bo świadomość ma udział w tym, o czym mówię, świadomość ma udział w czystej duszy, świadomość ma udział w Boskiej tajemnicy, świadomość ma udział w prawdzie Bożej, i doświadcza tej sytuacji. Czyli świadomość ma w pełni udział w duszy, i dusza się objawia, i objawia się pełna obecność Boskiej tajemnicy, ponieważ tam następuje połączenie Słowa Bożego z wypowiedzianym słowem – i to jest ta tajemnica ogromna. Mt 6:2-4: „Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.”

Iz 54:13: „Wszyscy twoi synowie będą uczniami Pana, wielka będzie szczęśliwość twych dzieci.”

Świadomość jest w tej chwili uwalniana, bo wiara zstąpiła do głębin. Bóg powiedział: jesteś wolny, bez grzechu, bo Ja tak powiedziałem, uwolniłem cię od grzechów tych, które były niemożliwe do pokonania dla ciebie, abyś mógł stoczyć z grzechami bitwę, które są możliwe do pokonania dla ciebie, bo uczyniłem cię Synem Bożym, który jest w stanie pokonać grzechy pierwszego świata, którym ulegli aniołowie, Moi aniołowie – dwustu aniołów, synów Bożych, którzy zstąpili na górę Hermon, i tam podjęli decyzję o klątwie, że przestaną służyć Bogu, i pójdą za pożądliwością ciała, pożądliwością oczu i pychą tego życia, i brali sobie córki ziemskie, jakie im się tylko zechciało, a rodziły się z tych związków straszne demony, które niszczyły Ziemię i były bardzo agresywne i wściekłe. Dlatego Bóg zniszczył tą Ziemię potopem. Henoch to wszystko objawił, który spisał to wszystko z mocy Bożej. Bóg to powiedział, więc taka jest prawda – więc dlaczego mamy stawiać opór Bogu? On zgładził nasz grzech i jesteśmy wolni. Nie możemy jednak ulegać naszej świadomości, bo teraźniejsza świadomość jest jeszcze pod wpływem tego świata, który chce ją jeszcze gdzieś pociągnąć do własnych celów, aby mieć władzę nad siłą życiową. Ale przez wiarę jesteśmy Synami Bożymi i mamy postępować wedle wiary, a nasza świadomość podąża za tym. Będąc wierzącymi nie postępujemy wedle świadomości, ale świadomość wedle naszej wiary, i sytuacja się odmienia. Nasza świadomość dosłownie się wydobywa z tego złego stanu, przez pełny stan oddania się mocy Bożego rozumu, który daje nam odwagę; Bóg daje nam odwagę czyli męstwo, które stacza bitwę z lękiem. Bo lęk, który tam istnieje, on jest lękiem podprogowym. Ale my zostaliśmy wykupieni, i zostaliśmy z tego wydobyci, bo uwierzyliśmy Chrystusowi. I jesteśmy istotą pozawymiarową czyli istotą Synostwa Bożego, kiedy wierzymy,  Adam nie ma dostępu, nie mają dostępu też żadne siły diabelskie, bo my jesteśmy pogromcami tych demonów; jest napisane: zbroję Bożą przyoblekliście po to, żeby być pogromcami tego świata demonów, tych sił, tych władz na wyżynach niebieskich, tego zła okropnego. Człowiek jest tą istotą. Więc co zabrania człowiekowi doświadczać prawdy? – nie brak rozumienia, które Bóg daje, nie brak Chrystusa, który otworzył Drogę, ale lęk i kara, która spotka człowieka za to, że to się będzie działo. My jednak wierzymy Chrystusowi, my Jemu uwierzyliśmy i pokonujemy wszystkich tych, którzy nie chcą, abyśmy wyrwali się spod wpływu lęku. Powiedział święty Piotr: a ci, którzy uwierzyli, tym cześć! Pomimo grzechu, który w sobie widzą, nie ulegli oczom swoim, i swoim zmysłom, że są grzesznikami, jak nakazuje dzisiejszy świat, ale uwierzyli Temu, który jest nadrzędny nad całym światem, nad wszystkim jest nadrzędny, i powiedział: jesteś bez grzechu. Nasza wiara bezwzględnie wznosi się ku doskonałości, nie ulegając mataczeniu dzisiejszego świata, a nasza świadomość kształtuje się wedle wiary, bo wiara jest nadrzędną mocą, która kształtuje naszą świadomość. Czyli nasza świadomość zdąża za tym, czego rozum nie pojmuje i nie widzi – czego ani oko nie widziało, ani ucho nie słyszało, ani serce człowieka nie zdołało pojąć, jak wielkie rzeczy przygotował Bóg tym którzy Go miłują. Nam zaś objawił to Bóg przez Ducha (1Kor.2.9-10). Kol 1:13-19: „On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna, w którym mamy odkupienie – odpuszczenie grzechów. On jest obrazem Boga niewidzialnego – Pierworodnym wobec każdego stworzenia, bo w Nim zostało wszystko stworzone: i to, co w niebiosach, i to, co na ziemi, byty widzialne i niewidzialne, czy Trony, czy Panowania, czy Zwierzchności, czy Władze. Wszystko przez Niego i dla Niego zostało stworzone. On jest przed wszystkim i wszystko w Nim ma istnienie. I On jest Głową Ciała – Kościoła. On jest Początkiem, Pierworodnym spośród umarłych, aby sam zyskał pierwszeństwo we wszystkim. Zechciał bowiem [Bóg], aby w Nim zamieszkała cała Pełnia,”

Link do nagrania wykładu – 30.11.2024
Link do wideo na YouTube – 30.11.2024
Link do nagrania w Spotify – 30.11.2024

Jezus Chrystus jest odbiciem chwały Boga. Boga nikt nie widział, ale Chrystus jest odbiciem Jego doskonałości. Czyli w Jezusie Chrystusie jest pełna Światłość Ojca, którego nikt nie widział, tylko Syn, i wszelka Jego postawa, wszelka doskonałość, i wszelki stan Jezusa Chrystusa, jest odzwierciedleniem niewidzialnego Ojca. Dlatego: kto Mnie widzi, widzi i Ojca – bo Chrystus jest ukształtowany wedle doskonałości Boga Stworzyciela, Ojca Świateł, Ojca Przedwiecznego wszelkiego dobra i doskonałości. Został ukształtowany wedle doskonałości Źródła, Obrazu Wszystkiego, w Chrystusie Panu objawił się pełen Obraz niewidzialnego Boga. Chrystus Pan odkupił człowieka, i władzą nad człowiekiem to Chrystus. To Chrystus ma nad nami władzę – mocą Ducha Swojego jest ponad naszym umysłem, ponad naszym zrozumieniem, panuje nad nami w przestrzeni nieznanej i niewidzialnej przez nas, będąc ponad naszym pojęciem, wypełnia nasze serce, i jest mocą serca naszego. Chrystus, Bóg Ojciec i Duch Święty, zawsze jest ponad nami i jest niewidzialny. I gdy my przez wiarę jesteśmy Jemu w pełni oddani, i całkowicie Jemu ufamy, serce nasze jest podległe Chrystusowi, który jest w naszym sercu i napełnia je Sobą mocą Ducha Świętego. A nasz umysł i rozum, nasze myśli i dążenia, one zawsze są zgodne z sercem, które teraz należy do Chrystusa, i zawsze współistnieją z mocą Boga dla spełnienia Jego woli i Jego dzieł. Jesteśmy tutaj, gdzie jesteśmy, w tym miejscu, ale jesteśmy także w miejscu w życiu, gdzie Chrystus Pan do nas przemówił, i Chrystus w nas istnieje dlatego, ponieważ serce nasze było nieustannie posłuszne Temu, którego nie widzimy, nie rozumiemy, ale przez wiarę z Nim jesteśmy zjednoczeni. I dlatego jesteśmy tutaj, ponieważ wiara nas tutaj przyprowadziła. I w tym momencie oglądamy nasze życie, i zastanawiamy się skąd się tu wzięliśmy, i jak tu dotarliśmy. A dotarliśmy dlatego, że Chrystus niewidzialny i Duch niewidzialny i Bóg niewidzialny w nas działa. My poddajemy się Jego władzy, a przez serce nasze ma władzę nad naszymi myślami i naszym rozumieniem, i cele Jego wypełniamy, i przez Jego cele znaleźliśmy się w tym miejscu, w którym się znaleźliśmy. I możemy zapytać – dlaczego my tego słuchamy, dlaczego tu jesteśmy, dlaczego się cieszymy? Dlatego, że taka jest wola Boża, ona się w taki sposób objawiła – objawiła się moc Boga niewidzialnego w widzialnym naszym postępowaniu, w widzialnym naszym dążeniu. Może nie jest ono jeszcze doskonałe, ale jest obecne, i do doskonałości zdąża. Ponieważ Bóg od samego początku stworzył Ziemię jako swój podnóżek, i człowieka na tej Ziemi, aby wszelkie istnienie we wszechświecie we wszystkich galaktykach, poznało doskonałość Boga. Ml 2:15: „Czyż ów «jeden» nie dał przykładu, ten, którego ducha wyście spadkobiercami? A czegóż ten «jeden» pragnął? Potomstwa Bożego! Strzeżcie się więc w duchu waszym: wobec żony młodości twojej nie postępuj zdradliwie!”

Pwt 32:1-3: „«Uważajcie, niebiosa, na to, co powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio. Nauka moja niech spływa jak deszcz, niech słowo me pada jak rosa, jak deszcz rzęsisty na zieleń, jak deszcz dobroczynny na trawę. Gdyż głosić chcę imię Pana: uznajcie wielkość Boga naszego”

Dzisiejszy świat porzuca całkowicie kościoły drewniane, kamienne, ceglane, a przyjmuje chwałę Chrystusa. To co się w tej chwili dzieje w świecie, to jest coraz bardziej widoczny stan, gdzie jest nowy początek, jak to Chrystus powiedział – gdy staniecie na początku, poznacie koniec. Nowy początek jest to rozpoczęcie prawdziwej natury chrześcijaństwa, która została odebrana człowiekowi w 418 roku, a już właściwie przygotowania do tego były 100 lat wcześniej, czyli w 320 roku przez zbudowanie świątyni chrześcijańskiej na wzór pogański – mimo że przez trzy wieki chrześcijanie nie potrzebowali żadnej świątyni, ponieważ to oni są świątyniami. Czyż nie wiecie, żeście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Jeżeli ktoś zniszczy świątynię Boga, tego zniszczy Bóg. Świątynia Boga jest świętą, a wy nią jesteście (1Kor.3.16). Jesteśmy prawdziwą Świątynią Boga, ponieważ Bóg nie mieszka w kamiennych miejscach, czy ceglanych, czy drewnianych, ale mieszka w prawdziwym, żywym człowieku. (Dz 17:24: „Bóg, który stworzył świat i wszystko na nim, On, który jest Panem nieba i ziemi, nie mieszka w świątyniach zbudowanych ręką ludzką”) Dzisiejszy kościół grzeszników, który powstał w 418 roku, nie powinien w ogóle powstać, a tym bardziej nie powinien w ogóle być nazywany kościołem, w żaden sposób – wszystko robił, abyśmy nie byli domem Boga, i dlatego były budowane z kamienia świątynie, abyśmy uważali, że tam jest Bóg, a my jesteśmy tylko kośćmi obleczonymi w skórę, jako wory i nic więcej. Jednak z mocy Bożej rozpoczyna się nowy etap, i ten nowy etap ukazuje, że jesteśmy czystymi duszami, a nie grzesznikami, którzy mają nieustannie oczyszczać się z grzechów. Na Ziemi istnieją dwie natury – natura dusz czystych, która została wyjęta spod wpływu Adama i to jest człowiek Boski, człowiek czysty, człowiek doskonały, i my niczego innego nie odczuwamy, kiedy nasza świadomość jest zjednoczona z Chrystusem Panem, który dokonał tego dzieła wydobywając duszę. Co to oznacza świadomość zjednoczona? Ani przez rozum ani przez umysł nie możemy zanurzyć się w tej tajemnicy tylko przez wiarę – czyli porzucić wzrok i wszystkie zmysły, które mówią nam, że jest tak czy tak, my to mamy pozostawić. Kościół grzeszników nakazuje natomiast robić rachunek sumienia i szukać grzechów, powodując konflikt, preparując tą sytuację, że świadomość jest jakby osobnym stanem oddzielonym od duchowej natury, od duszy. Wszyscy, którzy są grzesznikami na tej Ziemi i należą do kościoła grzeszników, już zostali 2000 lat temu odrzuceni przez Chrystusa, dlatego że Chrystus wydobył duszę, a to co nad nią władzę miało, uczynił niezdolnym do panowania i uśmiercił. Kościół grzeszników powstał z odrzuconych, i nabywał tych, którzy nie widzieli i nie byli jeszcze świadomi, że są nabyci; wykupieni mocą Jego. Więc „pomógł” im, żeby byli odrzuceni. I dlatego tutaj te tajemnice, o których rozmawiamy, one realizując się właśnie w tej chwili, one realizują się już w nowym miejscu, ponieważ Bóg wyrwał tamten kościół z korzeniami – kościół grzeszników, który chce zmienić czasy i prawo. (Dn 7:25) Czasy oznacza wprowadzić ponownie czasy przed Odkupieniem, a Prawo Chrystusa, zamienić na to prawo, które dręczy i łoi grzeszników, i ma ugiąć kolana niewiernych i upartych, czyli tych którzy jakoby wierzący, nie przyjęli wiary, bo się wyśmiewali z Boga. (Ga 3:10: „Natomiast na tych wszystkich, którzy polegają na uczynkach Prawa, ciąży przekleństwo. Napisane jest bowiem: Przeklęty każdy, kto nie wypełnia wytrwale wszystkiego, co nakazuje wykonać Księga Prawa.”) I nawet jeśli są tacy, którzy nie chcą naprawy, to jak powiedział Jezus Chrystus: przyjdzie Eliasz i wszystko naprawi. Nawet jeśli świat będzie ponownie buntował się przeciwko Bogu, Chrystusowi i Duchowi Świętemu, którego ponoć tak bardzo lubi, a jednocześnie tak bardzo nienawidzi Jego dzieł, nienawidzi odpuszczenia grzechów, nienawidzi Zmartwychwstania, nienawidzi ciała chwalebnego, nienawidzi obcowania świętych, nienawidzi już dzisiaj trwania w Bogu, i nienawidzi obnażenia ich kłamstwa (chyba tego najbardziej). Jezus Chrystus powiedział: powiem wam, że Eliasz przyjdzie i wszystko naprawi. I teraz jest ta naprawa całkowita, jest naprawa tego wszystkiego właśnie z mocy Eliasza obiecanego przez Chrystusa Pana, Boga Ojca i Ducha Świętego, że przyjdzie Eliasz i wszystko naprawi. I to Eliasz naprawia. A tamto, co zostało 2000 lat temu odrzucone, nigdy nie dozna naprawy, nigdy nie zostanie naprawione, bo zostało przez Chrystusa Pana odrzucone. Ml 1:6: „Syn powinien czcić ojca, a sługa swego pana. Lecz skoro Ja jestem Ojcem, gdzież jest cześć moja, a skoro Ja jestem Panem, gdzież szacunek dla Mnie? [To] mówi Pan Zastępów do was, o kapłani: Lekceważycie imię moje, a jednak pytacie: Czym to okazaliśmy lekceważenie Twemu imieniu?”

Mt 13:11-12: „On im odpowiedział: «Wam dano poznać tajemnice królestwa niebieskiego, im zaś nie dano. Bo kto ma, temu będzie dodane, i nadmiar mieć będzie; kto zaś nie ma, temu zabiorą również to, co ma.”

Ludzie uważają, że myślą głową, rozumem i umysłem swoim, logiką. Ale jest sytuacja taka, że głównym miejscem myślenia jest serce człowieka. Zasada jest bardzo prosta i ważna jednocześnie, jest napisane: serce zdolne do myślenia. Księga Syracha mówi o człowieku, którego Bóg stworzył – Dał im wolną wolę, język i oczy, uszy i serce zdolne do myślenia. Napełnił ich wiedzą i rozumem, o złu i dobru ich pouczył. Położył oko swoje w ich sercu, aby im pokazać wielkość swoich dzieł (BT, Syr 17:6-8). Dlatego Chrystus Pan nabył serce człowieka. Ale dzisiejszy kościół grzeszników wszystko zrobił, aby człowiek z własnej jakoby woli, będąc oszukanym, ponownie przyjmował Adama. Została wykorzystana Ewangelia do tego, aby manipulować ludźmi. Kościół przez odpuszczanie grzechu pierworodnego chce ukazać, że Odkupienie Chrystusa nie jest faktyczne, nie istnieje, nie ma go. I to jest namawianie człowieka, żeby przyjąć chrzest ten właśnie uwalniania od grzechu pierworodnego, aby podprogowo uznać, że uwolnienia od grzechu pierworodnego nie pochodzi od Chrystusa, a to podprogowe działanie jest bardzo głębokie, ponieważ dzisiaj ono panuje nad drugim kanonem przez werset Listu świętego Pawła do Rzymian, który brzmi w taki sposób: Dlatego też jak przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, a przez grzech śmierć, i w ten sposób śmierć przeszła na wszystkich ludzi. Poddana została Ewangelia procesowi inżynierii socjotechnicznej, przez wykorzystywanie wszystkich wpływów psychicznych, emocjonalnych i uzależnień człowieka, po to, aby człowiekiem manipulować. Nakazanie przez kościół ponownego przyjęcia Adama wraz z grzechem pierworodnym, jako nadrzędną władzą nad sercami człowieka, spowodowało, że ludzie którzy wybierają Adama sprzeciwiają się Chrystusowi; a jest to wszystko przez podstęp. Człowiek jest ponownie zdruzgotany i „szczęśliwy”, poddawany sile, która z góry niweczy poszukiwanie Chrystusa. I jeśli poszukuje, to w sposób niewłaściwy, czyli są wskazywane inne ścieżki, inne drogi, inne umiejętności i inne cele – czyli inny Chrystus, inny duch i inna ewangelia. (2Kor 11.4) I nie ma już zdolności pojmowania bezpośrednio mocy Chrystusowej, która nabyła tego człowieka, i dała mu możliwość jasnego rozumu, jasnego myślenia i jasnego pojmowania. Więc nie jest to sprzeciwienie się Chrystusowi rozumowe, jest to sprzeciwienie się w sercu. Do serca człowieka dano – nie jakieś zwykłe ludzkie myśli, które mogą gdzieś ulecieć, zniknąć, nie jakieś tam potrzeby, ale dano wroga Chrystusa, władzę nadrzędną, która przeminęła, czterowymiarową władzę, demoniczną, aby ona walczyła o rozum człowieka i o serce człowieka, mataczyła i zmieniała cele nieutwierdzonych w wierze,  tak jak to zrobił Lucyfer z Ewą, żeby dać jej cel jakoby zbożny, ale tak naprawdę diabelski. Co się stało u Ewy? Powstał cel podprogowy, ona widziała cel swój, ale podprogowy był diabła: porzuć Słowo, porzuć posłuszeństwo. Czyli wystąpiła taka sytuacja – ty miej zrozumienie, że pomagasz Bogu, ale podprogowo wyrzekasz się posłuszeństwa Jemu i Słowu Jego, co udaremnia Łaskę Bożą względem ciebie i powoduje, że zaniechałaś dzieła Pańskiego. Robią to dzisiaj ci fałszywi apostołowie, ci fałszywi nauczyciele, o których piszą święty Paweł (2Kor.11.13) i święty Piotr (2P.2.1). Czyż to nie jest inżynieria socjotechniczna i manipulowanie przy Ewangelii? – i w sposób socjotechniczny wpływanie na najgłębsze natury człowieka, aby osiągnąć własne cele, które sięgają poza pojedyncze żywoty, sięgają daleko daleko poza żywoty jednego człowieka, sięgają ku siłom, które trwają eony, tylko z powodu tego, że człowiek ma tą moc, tą siłę, i można go oszukiwać i wykorzystywać do własnych celów. Żywią się człowiekiem przez eony, więc nie są ich żywoty liczone jak żywoty człowieka, tylko eony – czyli setki tysięcy lat, miliony lat; czerpią z wykorzystywania boskich sił człowieka. Więc jak potężne są siły człowieka, że ożywiają i dają siłę jakimś bestiom, które żywią się człowiekiem jakoby nikim, a jednak wszystkim. Wmawiają, że człowiek jest nikim, ale daje im życie nieustannie trwające, tak długo jak to będzie możliwe, bo gdy ten czas się skończy, to nie będzie to już możliwe. I dzisiaj rozumiemy, jak bardzo dzisiejszy kościół grzeszników walczy o swoje przetrwanie. To jest ten problem bardzo zły, ale najważniejsze, że Chrystus go już wyrwał z korzeniami. I dzisiaj mogą tylko patrzeć na to bezsilnie. Ml 2:1-2: „Teraz zaś do was, kapłani, odnosi się następujące polecenie: Jeśli nie usłuchacie i nie weźmiecie sobie do serca tego, iż macie oddawać cześć memu imieniu, mówi Pan Zastępów, to rzucę na was przekleństwo i przeklnę wasze błogosławieństwo, a przeklnę je dlatego, że sobie nic nie bierzecie do serca.”

Mt 13:13: „Dlatego mówię do nich w przypowieściach, że otwartymi oczami nie widzą i otwartymi uszami nie słyszą ani nie rozumieją.”

Dzisiejszy kościół grzeszników robi bardzo dziwną rzecz, ale to właśnie ona jest robiona dlatego, aby uwięzić człowieka. Nieustannie chce z grzechów uwolnić to co zostało przez Chrystusa uśmiercone i odrzucone. I wszystko robi, aby świadomość człowieka nigdy nie opuściła tej grzesznej upadłej natury, aby ta grzeszna upadła natura miała cel w wolności, że jakoby to było możliwe, i że osiągnie wolność przez szukanie grzechów, przez pokuty, i przez uczynki antywiary. I to, co nigdy nie osiągnie światłości, to co nie zostanie przywrócone do życia, to co zostało porzucone przez Chrystusa, dlatego że jest złem, które niszczy duszę. Dzisiejszy kościół grzeszników uczynił z tego główny sens istnienia, i wmawia, że ta część właśnie ma osiągnąć zbawienie. Autorytatywnie wmawia człowiekowi, że ta część ma być oczyszczona z grzechów przez poszukiwanie grzechów. Chrystus przecież tą część właśnie odrzucił całkowicie, a my jesteśmy duszami doświadczającymi czystości Chrystusowej. My uwierzyliśmy, że Jezus Chrystus wyjął nas, duszę, z władzy adamowej, i dusza przestała odczuwać już grzech Adamowy, a z całej siły odczuwa świętość Chrystusa. Ponieważ dusza żyje w teraźniejszości, ona nie żyje przeszłością, ona żyje teraz, ona żyje odczuwaniem stanu teraźniejszego, nie jest związana z pamięcią przeszłą ani przyszłą. Będąc w Adamie, doświadczała stanu w którym była, czyli grzechu adamowego – wrogości Bogu, ale teraz nie jest, lecz jest w Chrystusie. Adam działał poza przestrzenią świadomą człowieka, która powstała przez nieposłuszeństwo Bogu, i dlatego umysł człowieka działał nie zdając sobie sprawy, że ma inną groźną „nadrzędną” siłę, która kłamie, oszukuje i niszczy. Rdz 2:16-17: „A przy tym Pan Bóg dał człowiekowi taki rozkaz: «Z wszelkiego drzewa tego ogrodu możesz spożywać według upodobania; ale z drzewa poznania dobra i zła nie wolno ci jeść, bo gdy z niego spożyjesz, niechybnie umrzesz».” Umysł tego nie poznaje. Umysł ma cel, który realizuje, a ten cel jest zapisany w człowieku w sercu przez Adama. Ale Jezus Chrystus przychodzi, i wydobywa duszę, ma władzę, bierze duszę i wyjmuje z Adama. Adam nic nie może uczynić, nie może tego zabronić. Bóg wyjmuje duszę z Adama, i w tym momencie Adam jest bezsilny, nie ma władzy, władza została mu odebrana nad duszą, bo duszy już nie ma, bo ją wziął Chrystus w swoje ręce. I ona doświadcza teraz Jego stan – Chrystus duchem ożywiającym. (1Kor 15.45) Ale kościół grzeszników wszystko robi, utrzymując tą naturę odrzuconą, i manipulując świadomością, ukazuje duszę, która jest wymyślona na potrzeby tej socjotechniki, tej inżynierii socjotechnicznej i inżynierii Ewangelii, wszystko po to robi, aby „uczynić możliwym”, coś co jest niemożliwym. Występuje tu sytuacja tego niebezpieczeństwa, ponieważ duchy ludzkie, one mają zdolność wyobraźni, iluzji, złudzenia i ułudy, tworząc sobie wyobrażenie duszy – jako duszę, która trwa w Chrystusie i „ona trwa” dlatego, bo jest zależna od myśli tego złego ducha. Wytwarzana jest iluzja i złudzenie. A przez szukanie grzechów, przez pokuty i uczynki antywiary karmiona jest bestia, czyli utrzymywany jest cały czas ten odrzucony twór, który jest mackami demona, te macki, to są jego odnóża. W kościele grzeszników ludzie muszą sobie wyobrazić Jezusa Chrystusa, wyobrazić Ducha Świętego i wyobrażać Boga, bo tam nie ma Boga. W kościele grzeszników jak może być Bóg, Chrystus i Duch Święty? Bóg jest żywy i prawdziwy, a nie przez wyobraźnię działający. Nie działa przez wyobraźnię, iluzję, złudzenie i ułudę. Jest Żywą naturą, Żywą istotą, i dusza nasza jest całkowicie wolna. Dlatego my nie mamy w żaden sposób myśleć o tym, że jesteśmy wolni i czyści, ale czuć, być zanurzonym w wolności i czystości, i takim być – odczuwać ten stan bez żadnego odniesienia, wyobrażenia, iluzji, złudzenia i ułudy, tylko trwać w doskonałości i w pełni wierzyć. Ga 6:4: „Niech każdy bada własne postępowanie, a wtedy powód do chluby znajdzie tylko w sobie samym, a nie w zestawieniu siebie z drugim.” To jest wiara.  Całkowicie trwać w doskonałości, trwać w tej czystości, trwać w pełnym stanie odczuwania i czerpania doskonałości Bożej. Jesteśmy wtedy z duszą związani, a przez wiarę, nasza świadomość tego doświadcza, i nasza świadomość włącza się w naturę Synostwa Bożego, bo nasza świadomość odchodzi od manipulacji w tym świecie i tego świata, który zaprzęga człowieka do poszukiwanie grzechu pierworodnego. 1 Tes 2:3-4: „Upominanie zaś nasze nie pochodzi z błędu ani z nieczystej pobudki, ani z podstępu, lecz jak przez Boga zostaliśmy uznani za godnych powierzenia nam Ewangelii, tak głosimy ją, aby się podobać nie ludziom, ale Bogu, który bada nasze serca.” 

2 J 1:9: „Każdy, kto wybiega zbytnio naprzód, a nie trwa w nauce [Chrystusa], ten nie ma Boga. Kto trwa w nauce [Chrystusa], ten ma i Ojca, i Syna.”

Bóg dał władzę Adamowi; pierwszej duszy. Stał się pierwszy człowiek Adam duszą żyjącą, a ostatni Adam duchem ożywiającym. Czyli pierwszy Adam jest duszą, której została dana władza nad duszami ludzkimi. Adam stał się nadrzędną władzą nad sercami człowieka, nad sercami ludzi mocą władającą. Nikt nie mógł tego obalić, nikt nie mógł się spod tego wyrwać, jak to powiedział święty Paweł – nawet ludzie żyjący w prawdzie, i w sposób prawy też grzeszyli przeciwko Bogu, bo bluźnił w nich Adam. Czyli ich zewnętrzne postępowanie było właściwe, ale wewnętrzne było złe, ponieważ w dalszym ciągu wróg Boga był panem ich serca. A w tym momencie, kiedy dusza przez Chrystusa jest wyjęta z Adama, ona w jednej chwili doświadcza świętość Chrystusa, czystość Chrystusa, jedność z Bogiem. Przejawia całkowitą jedność w Prawdzie i Miłości, ponieważ odczuwa Miłość Chrystusa, staje się światłem Miłości, przenikniona jest Miłością Chrystusa i jest tą Miłością. Ale jest jeszcze świadomość człowieka, która jest związana z wolą. Świadomość oddzielona jest od duszy, ale w tej chwili dusza jest Chrystusowa, i to nie stara natura, ale świadomość jest gotowa przyjąć Chrystusa, aby móc dokonać dzieła w głębinach. Całe dzieło Chrystusowe, które zostało dokonane 2000 lat temu, jest po to, aby zniszczyć gniazdo grzechu, które powstało w pierwszym świecie – to po to Jezus Chrystus uśmierca starą naturę człowieka, uśmierca to, co nie jest nami, a co ludzie uważali, że jest nimi, przez nieposłuszeństwo Adama. I w ten sposób, kiedy Chrystus uśmierca tą naturę, a jednocześnie my jesteśmy świadomą duszą, osiągamy stan czystości z powodu czystości samego Chrystusa. I wtedy gdy świadomość zdąża za tym dziełem, staje się świadomością mająca udział w światłości, prawdzie i miłości. Świadomość ma udział w doskonałości; świadomość ma udział w przyobleczeniu, bo świadomość jest przemieniona, porzuca błędne myśli wynikające z działań Adama, a jednocześnie wszystkich nauk. Jak w Adamie wszyscy umierają, tak w Chrystusie wszyscy będą ożywieni. Jednak kościół z tej zasady bierze zasadę drugiego kanonu – czyli w Adamie wszyscy umierają, więc nie ma że może umrą, albo może nie umrą, albo może uciekną, a może nie uciekną, może się uda. Nie! – umierają. I dlatego kościół grzeszników, czyli ten system 418 wziął tą zasadę, aby ludzie nigdy się nie wymknęli śmierci i żeby zawsze podlegali wpływom adamowym, wpływom szatana, których nie rozpoznają we własny sposób, bo uważają że ich umysły są wolne, że ich rozumy są wolne, że ich serce jest wolne; a ono jest wzięte we władzę w taki sposób, że tego rozpoznać nie może, ponieważ czuje się wolne. Ich umysł jest tak funkcjonujący, że wykorzystane zostały te siły umysłu, w taki sposób, aby nie mogły rozpoznać własnego zagubienia, własnej udręki, i że są w sidłach – tego nie są w stanie dostrzec. Nie ulegli temu Apostołowie, gdzie faryzeusze słysząc świętego Piotra i świętego Jana, którzy głoszą Jezusa Chrystusa, wezwali ich i mówią do nich: nie głoście Chrystusa, ponieważ my wtedy uważamy, że źle zrobiliśmy; ale to wy źle robicie. Czyli jest sytuacja taka, że faryzeusze są tak głęboko pod wpływem mocy Chrystusowej, że zaczynają wątpić czy dobrze zrobili, że ukrzyżowali Jezusa Chrystusa. Ale ich opór jest tak duży. Ich świadomość trzyma się wściekłości zła i mówią: my to dobrze zrobiliśmy, i zabraniamy wam mówić o tym, i nauczać w Imię Jezusa Chrystusa. I wtedy święty Piotr i święty Jan odpowiedzieli: Rozsądźcie, czy słuszne jest w oczach Bożych bardziej słuchać was niż Boga? (Dz 4:19). Dzisiejszy kościół mówi: nas, oczywiście że nas, bo Bóg dał nam władzę, abyśmy Go nie słuchali, żebyśmy manipulowali, żebyśmy okłamywali. Ml 2:9: „A przeto z mojej woli jesteście lekceważeni i macie małe znaczenie wśród całego ludu, ponieważ nie trzymacie się moich dróg i stronniczo udzielacie pouczeń.” Ale Bóg powiedział: jeśli ktoś coś doda, dodam im plag, jeśli ujmie, ujmę im chwały w Niebie; jeśli ujmie z tego, co Ja powiedziałem, lub doda do tego, co Ja powiedziałem, to ujęta im zostanie chwała niebieska i dodane plagi. (Ap 22:18-19) Więc Bóg zabronił cokolwiek dodawać czy ujmować, kazał tylko wyrazić Prawdę Bożą. Mk 7:20-23: „I mówił dalej: «Co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym. Z wnętrza bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa, cudzołóstwa, chciwość, przewrotność, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota. Całe to zło z wnętrza pochodzi i czyni człowieka nieczystym».”

2 Kor 4:3-4: „A jeśli nawet Ewangelia nasza jest ukryta, to tylko dla tych, którzy idą na zatracenie, dla niewiernych, których umysły zaślepił bóg tego świata, aby nie olśnił ich blask Ewangelii chwały Chrystusa, który jest obrazem Boga.”

Ciało nie jest zdolne poszukać Boga, bo nie ma tego pierwiastka, który byłby dla ciała dostępny, dostępny jest tylko dla Boga, On może otworzyć tą tajemniczą przestrzeń w człowieku. (Rz 8:6-7) Ludzie zabili Jezusa Chrystusa z powodu Boga niewidzialnego w Nim, tak bardzo Go nienawidzili, bo Bóg – Chrystus Pan objawił im ich grzech. Tak bardzo nienawidzili grzechu, że Chrystusa ukrzyżowali – nie zdając sobie z tego sprawy – aby grzech przestał ich istnieć. Ukrzyżowali Chrystusa, a później żałowali że to zrobili, że ich ciało grzechu przestało istnieć, a pozostało tylko to, co święte. I tym bardziej, tym prędzej chcieli to odbudować. I dlatego ten 418 rok – ten system, bo to nie jest żadna wiara, tylko to jest system manipulacji duchową naturą człowieka. Bo jest system manipulacji naturą fizyczną i psychiczną, ale jest też system manipulacji duchową naturą, który jest bardzo przebiegły, a jednocześnie strasznym stanem wrogości przeciwko człowiekowi i Bogu i wszelkiemu stworzeniu, aby zahamować wszelką ewolucję Bożą, i głównie trwać w dewolucji – anty-ewolucji. Czyli, aby wszystko zrobić, żeby człowiek odzwierciedlał ciemność wszechświata i diabelską naturę, a nie Boską tajemnicę. Ponieważ to duch mocarstwa powietrza wszystko robi, aby Bóg nie miał władzy. Duch mocarstwa powietrza by nigdy nie miał władzy, gdyby nie upadli pierwsi aniołowie i Lucyfer – nie miał by nigdy władzy, on mógłby patrzeć tylko na wzrost i objawienie Boga we wszelkim stworzeniu, ale on nie miał by władzy, bo do tej władzy by nigdy nie doszło. Ta władza pojawiła się przez panowanie nad Boską cząstką istnienia, czyli piękną córką ziemską, czyli tak naprawdę ciałem chwalebnym, czyli człowiekiem światłości, który jest tym człowiekiem, który musi powstać w nas. Iz 49:21-22: „Wtedy powiesz w swym sercu: „Któż mi zrodził tych oto? Byłam bezdzietna, niepłodna, ‹wygnana, w niewolę uprowadzona, więc kto ich wychował? Oto pozostałam sama, więc skąd się ci wzięli?”» Tak mówi Pan Bóg: «Oto skinę ręką na pogan i między ludami podniosę mój sztandar. I odniosą twych synów na rękach, a córki twoje na barkach przyniosą.”

2 Kor 4:16: „Dlatego to nie poddajemy się zwątpieniu, chociaż bowiem niszczeje nasz człowiek zewnętrzny, to jednak ten, który jest wewnątrz, odnawia się z dnia na dzień.”

Wszystko dzieje się dla ocalenia pierwszego świata. Bóg stworzył człowieka, na obraz Boży go stworzył, jako mężczyznę i niewiastę, i dał mu do panowania całą Ziemię – idźcie, rozradzajcie się, rozmnażajcie, czyńcie sobie Ziemię poddaną, panujcie nad zwierzętami morskimi, lądowymi i powietrznymi. Czyli dał panowanie człowiekowi nad całą Ziemią. Ale gdy człowiek zgrzeszył, Bóg uśmiercił człowieka, którego stworzył. I to, że go uśmiercił, zaświadcza o tym, że nie chodziło o tego człowieka – bo jakżeż człowieka tego, którego stworzył, miałby później uśmiercić. A uśmiercił go dlatego, ponieważ nie stał się zdolny do wykonania dzieła, które Bóg nakazał. Więc posłał Syna swojego, aby uśmiercił człowieka niezdolnego do dzieła; i stworzył Bóg nowego człowieka zdolnego do dzieła. Bo gdyby stworzył człowieka dla Siebie, to wszystko by zrobił, aby go uwolnić od tego, co spowodowało jego upadek, aby żył. Ale nie zrobił tego, dlatego że to nie był ostateczny stan, nie był to ostateczny cel. Uśmiercił człowieka dlatego, że ten człowiek nie był zdolny do stania się ostatecznie doskonałym człowiekiem, i do wykonania tego dzieła. Więc uśmiercił człowieka i stworzył go ponownie – jesteście bowiem ponownie do życia powołani, nie z ginącego nasienia, ale z niezniszczalnego, dzięki Słowu Boga, które jest żywe i trwa; Słowo zaś Pana trwa na wieki, właśnie to Słowo ogłoszono wam jako dobrą Nowinę;  jesteście bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili. I dlatego jest ta nowa przestrzeń – czyli my poznajemy kim jesteśmy, abyśmy żyli na nowo. Poznajemy, że jesteśmy czystymi duszami, nie jesteśmy tym ciałem, jesteśmy duszą, która doświadcza czystości Chrystusowej; gdy tak nie jest, gdy jest chwiejność, to znaczy że jest to jeszcze wyobraźnia, jest to jeszcze iluzja, i jest to niepewność jeszcze tego stanu. Kiedy jesteśmy pewni, to możemy odczuwać różnego rodzaju siły zewnętrzne, ale ta wewnętrzna nigdy nie ustaje, ona jest zawsze ponad wszystkim. Czyli jesteśmy duszą czystą, która jest w Chrystusie Panu, a to że świat nas atakuje, jest to normalne, bo świat po prostu zawsze jest nienawistny przeciwko temu, co jest prawdziwe. Dlatego Chrystus powiedział: jeśli Mnie nienawidzono, to was też będą nienawidzieć; jeśli Mnie niszczono, to będą was chcieli zniszczyć; jeśli Mnie kuszono, to i was będą kusić; jeśli Mnie na próbę wystawiano, to i was będą na próbę wystawiać, ponieważ to plemię ma taką naturę – naturę diabelską – sama nie idzie i innemu nie pozwoli iść. (Mk 13.13) Ale my właśnie poznajemy siebie. Jesteśmy nowym stworzeniem, jesteśmy czystą doskonałą naturą, i dlatego rozpoczyna się nasze dzieło, ale już w pełni w głębinach. Mimo że było w głębinach, to w tej chwili jest  nasza pełnia w głębinach, ponieważ nie tylko staczamy tam bitwę, ale panujemy w głębinach. Panujemy nad naturą ciemności wewnętrznej, mocą światłości, która ma władzę nad wewnętrzną naturą, ponieważ sam Bóg w nas to czyni, ponieważ dusza nie ma nic z siebie, wszystko z Boga i Chrystusa, a nasza świadomość jest w pełni w udziale zwycięstwa Chrystusowego, i przez ten udział mamy Pełnię Obecności Jego mocy, i jesteśmy Synami Bożymi, którzy w Bogu Ojcu są Pełnią. 2 Kor 4:6-7: „Albowiem Bóg, Ten, który rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Chrystusa. Przechowujemy zaś ten skarb w naczyniach glinianych, aby z Boga była owa przeogromna moc, a nie z nas.”

Pwt 9:3: „Niech ci więc dzisiaj będzie wiadomo, że Pan, Bóg twój, kroczy przed tobą jak ogień pożerający. On ich zniszczy, On ich poniży przed tobą, prędko ich wypędzisz, wytępisz, jak ci to przyrzekł Pan.”

Dusza doświadcza tego w czym jest, dusza nic innego nie doświadcza, tylko doświadcza miłości Chrystusa, światłości Chrystusa, Jego natury, Jego Boskości, Jego wielkości, doświadcza Ojca, i wszelkiej najwyższej czystości i doskonałości. Ona tego doświadcza, ponieważ ona w tym jest, ona doświadcza Pełni Chrystusa, Pełni Miłości, Pełni Życia, Pełnej Radości. I my mamy świadomość wolności, bo jesteśmy tą duszą. A kościół utrzymuje to, co zostało przez Chrystusa uśmiercone, i wmawia ludziom, że tamto zostanie ocalone jeśli będą szukali grzechu. Ale żaden szatan dobrze postępując nie będzie istotą Bogu się podobającą, ponieważ są to tylko kłamstwa umysłu, ale szatan niema takiej możliwości, i nie jest zdolny do takiej postawy, ponieważ szatan nie ma duszy, została ona w nich spalona, czyli został szatan pozbawiony wzrostu duchowego, jest duchem, ale bez możliwości wzrostu, ponieważ porzucił tą możliwość, i dlatego Bóg trzyma ich do sądu ostatecznego. (Jud 1:6) To co zrobili jest faktem na to, że są wrogami Boga, i są zamknięci w więzieniu. I działają w dalszym ciągu źle, wpływając na ludzi. I ludzie nie powinni w ogóle w żaden sposób wchodzić w tą relację. Czyli musimy pamiętać o tym, że jesteśmy czystymi duszami, a gdy następuje pewnego rodzaju mataczenie, to znaczy że gdzieś wasz umysł i wasza świadomość, wasz rozum, gdzieś buszuje jeszcze w jakiś sprawach niepotrzebnych. Musicie się całkowicie umocnić w Chrystusie Panu. System 418 powstał po to, aby zniszczyć chrześcijaństwo Chrystusowe i świętych, po to aby dobrać się do dusz, dobrać się do ciał, dobrać się do władzy duchowej człowieka (Ap 18:11-15) – żeby szatan się dobrał, ponieważ moc człowieka jest niebywała, świadomość człowieka jest potęgą wielką, ogromie wielką, świadomość człowieka jest unikalna na skalę wszechświata. Dlaczego? – bo we wszechświecie głównie funkcjonuje świadomość zbiorowa, a człowieka świadomość jest świadomością Boską, jest całkowicie inną naturą, naturą wynikającą z tego, że Ziemia jest w superpozycji,  podnóżkiem Boga. Tutaj rodzą się prawdziwi zwycięzcy, prawdziwi rycerze na ostatnią bitwę zrodzeni,  i tu się rodzą oni z potężnej siły i mocy, z potężnej Boskiej siły. I dlatego, gdy Chrystus odkupił człowieka, człowiek wzrastał ku doskonałości Bożej, z powodu mocy Bożej, która panowała nad wszystkim, i to było bardzo wyraźnie widziane w enklawach, że enklawy wzrastały Bogiem, nie miały żadnego kościoła budowanego fizycznie, ale byli oni kościołem świętym, ponieważ Bóg tak zdziałał, byli świątyniami i  żywymi kamieniami świętego kościoła. (1 P 2:4-5) I w tej chwili Bóg przywraca tą tajemnicę, że On jest Bogiem człowieka żywego, i tylko serce jest w stanie Go przywrócić. I dlatego w 418 powstał kościół grzeszników, który nie mógł w żaden sposób poradzić sobie z mocą Chrystusową, ponieważ Chrystus Pan panował nad sercami ludzi, i ludzie wzrastali pomimo to, ponieważ Chrystus nad nimi panował. Więc kościół wszystko zrobił, aby człowiek przyjął Adama, wmawiając jemu o zyskach i dobru, które z tego powodu wynikają, wmawiając jemu, że on ma w dalszym ciągu grzech pierworodny, czyli okłamując ludzi, że w dalszym ciągu mają grzech, nie uznając Chrztu Chrystusa, którym jest Chrzest ludzi dokonany na Krzyżu. Chrztem moim będziecie chrzczeni, czyli będziecie uwolnieni chrztem Moim, ponieważ Ja uwolnię was od grzechów, ponieważ ze śmiercią Mojego ciała, ze śmiercią tego ciała w którym jestem, zostanie uśmiercona też wasza natura grzeszna, czyli adamowa, i ten chrzest będziecie mieli, będziecie chrzczeni Moim chrztem. Dlatego jesteście wolni od grzechów, a chrzest prawdziwy jest to przyoblekanie się w Chrystusa, czyli uznanie chrztu Chrystusowego za faktyczny. J 17:20-26: „Nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno, aby świat uwierzył, żeś Ty Mnie posłał. I także chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im, aby stanowili jedno, tak jak My jedno stanowimy. Ja w nich, a Ty we Mnie! Oby się tak zespolili w jedno, aby świat poznał, żeś Ty Mnie posłał i żeś Ty ich umiłował tak, jak Mnie umiłowałeś. Ojcze, chcę, aby także ci, których Mi dałeś, byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, aby widzieli chwałę moją, którą Mi dałeś, bo umiłowałeś Mnie przed założeniem świata. Ojcze sprawiedliwy! Świat Ciebie nie poznał, lecz Ja Ciebie poznałem i oni poznali, żeś Ty Mnie posłał. Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał, aby miłość, którą Ty Mnie umiłowałeś, w nich była i Ja w nich».”

Link do nagrania wykładu – 26.11.2024
Link do wideo na YouTube – 26.11.2024
Link do nagrania w Spotify – 26.11.2024