Ziemia została zniszczona, i musi odzyskać chwałę, aby mogła być chwałą dla wszechświata, i aby mogła wszechświatowi ukazać tajemnicę Boskiej natury. Bóg stworzył wszystko co istnieje, z powodu Słowa Żywego, stworzył piękną córkę ziemską i Ziemię doskonałą, i postawił dwustu aniołów, aby jej strzegli. I Bóg zobaczył, że wszystko jest dobre. Ziemia jest winnicą, gdzie materia i wszelkie istnienie, ma wewnątrz ukrytą tajemnicę Boskiej natury – Słowo Żywe, ale niejawne. Materia nie zna tego stanu w sobie, ale natomiast znają to Synowie Boży i piękna córka ziemska – ona jest jawną świętą naturą wewnętrznej tajemnicy materii. Bo materia także jest przeznaczona do tego, aby miała udział w chwale Bożej, ta wewnętrzna. I gdy patrzymy na piękną córkę ziemską, Bóg nazywa ją żoną Boga, ona tą materię, którą Bóg stworzył, ona ma przywrócić do chwały niebieskiej, czyli w niej objawić tajemnice swojego istnienia. Ponieważ Bóg w niej objawił swoje istnienie, swoją moc, swoją potęgę, swoją światłość, bóstwo na sposób ciała, moc chwalebną; a ona będąc w tym doskonałym stanie, ona jest także tą, która w materii stwarza Boską tajemnicę Synów. A świadomość Synów Bożych i człowieka światłości jest dopiero naturą prawdziwą tego świata. Światłość w człowieku światłości, to Syn Boży w głębinach, w naturze wewnętrznej pięknej córki ziemskiej czyli bóstwa na sposób ciała, a chodzi o ciało chwalebne. Jezus Chrystus po Zmartwychwstaniu, chodził po Ziemi w ciele chwalebnym, gdzie pełnia Syna Bożego, objawiła się w naturze człowieka światłości. A człowiek światłości ma oświetlać całą naturę wszechświata, nie tylko samej Ziemi. Bóg kieruje na tej Ziemi te wszystkie przestrzenie w taki sposób, że gdy ludzie są cielesnymi, to posyła proroków cieleśnie, później gdy ludzie się przemieniają, wzrastają, posyła proroków, którzy już objawiają tą naturę coraz głębiej. A później przysyła istoty światła, dlatego że skierował ich do ludzi, którzy też mogą być już samym światłem; tylko że oni się jeszcze boją, że gdy staną się samym światłem, to przestaną żyć. Ale nie przestaną żyć, przestanie żyć ta część, te winnice, które same sobie chciały istnieć, i sobie same chciały coś tam planować. Wasze istnienie, wasza świadomość nie zależy od ciała, ale od Boga, takie ciało daje wam Bóg, ono jest światłością, a wy gdybyście się stali samym światłem, samą światłością, i zachowalibyście pełną świadomość Boga, jesteście pełnoprawnymi istotami i w pełni świadomymi swojego istnienia, mimo że z punktu widzenia świata, jesteście tylko światłem. Ale jesteście aż światłem, jesteście światłością i życiem, bo niepotrzebna jest wam natura cielesna po to, aby wasza świadomość i życie prawdziwe w Bogu istniało. Jesteście światłem i to wam całkowicie w pełni daje istnienie w Boskiej naturze, a jednocześnie i wykonywanie dzieła na tej Ziemi. Ef 5:9-10: „Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu.”
Jr 6:2: „Do wybornego pastwiska podobna jesteś, Córo Syjonu!”
Wchodzimy w przestrzeń winnic pięknej córki ziemskiej, czyli żony Boga, bóstwa na sposób ciała, natury chwalebnej ostatecznie. Wchodzimy w jej przestrzeń, i jesteśmy tą przestrzenią, jesteśmy tą naturą, mamy się opiekować jej winnicami. Cała materia jest winnicą, ona posiada w sobie zaczyn, czyli pierwociny doskonałości, zalążek Boskiej tajemnicy, który sam się nie może wydobyć, ale musi być wydobyty przez tą, która potrafi ten zaczyn wymieszać, uruchomić właśnie ten proces przemiany. Nazwana jest ona żoną Boga, i ma w sobie tą tajemnicę dzieła, aby wszystko to, co istnieje w materialny sposób, także osiągnęło Boski stan istnienia i chwaliło Boga. Od tego dzieła, nas dzieli tylko wybór, ten wybór musi nastąpić wewnętrznie, ten wybór musi wynikać z wiary i ufności. Wiedza nic nie daje, to musi być prawdziwy stan świadomości pochodzenia, bo człowiek światłości to nie stan, ale pochodzenie. Prawdziwy wewnętrzny człowiek jest pochodzenia niebiańskiego, i jego prawdziwa natura objawia się w światłości i mocy, jest w pełni świadomą istotą światła, a to oznacza istotą królewskiej krwi, duchową, bo to jest jego prawdziwe pochodzenie, natura prawdziwego nieba i prawdziwej chwały. Nie jesteśmy tutaj po to, żeby sobie wysłuchać tych wszystkich historii, ale żeby dokonać wyboru i pracy wewnętrznej, którą Bóg nam zadaje, a tą pracą wewnętrzną jest to, abyśmy przeszli do natury wewnętrznego człowieka, stali się światłością i mocą, istotą światła, która zachowuje pełną naturę istnienia, i istnieje we wszystkim, bo ma udział w światłości; jego domem jest światłość. Bóg jest światłością, kto poznaje światłość, poznaje Ojca, kto trwa w światłości, trwa w Ojcu.
Ef 5:8: „Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!”
Lm 2:1: „Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu, strącił z nieba na ziemię chwałę Izraela, nie wspomniał na podnóżek swych nóg w dzień swego gniewu.”
Natura bóstwa na sposób ciała, ma w sobie tą potęgę przebudzenia materii do Boskiego istnienia, aby oglądała ona chwałę Bożą, tak samo jak Synowie Boży – ona jest mocą postawioną przez Boga, stworzoną przez Boga. On zapoczątkował ten proces światłości w materii, a ona ma to dzieło dopełnić. Dwustu aniołów, mieło opiekować się jej winnicą, czyli opiekować się dziełem Pańskim, aby materia wzrosła ku doskonałości Bożej. Ale samowola upadłych aniołów, synów Bożych ówczesnych, spowodowała zatrzymanie procesu duchowego wzrostu materii, materia zaczęła coraz bardziej gnuśnieć, a jednocześnie wewnętrzna natura zaczęła służyć temu, czemu nie powinna służyć. Bo synowie Boży porzucili Boga, wymówili Jemu posłuszeństwo, wymyślili sobie swoją historię, wymyślili sobie swoją władzę, że będą teraz rządzić i panować – wymyślili sobie, że w miejscu gdzie ona jest, oni będą mieli swoje winnice, aby ona była tą, która zabiega o to, aby ich wymyślone historie na temat ich władzy, potęgi, mocy, aby one się realizowały, aby one były na wierzchu, aby one były mocarstwem ducha mocarstwa powietrza. Wzięli ją we władzę, i nakazali jej, aby mocą swojego tworzenia, tworzyła ich iluzję, ich złudzenie, ich ułudę, i ich królestwo mocarstwa powietrza żeby rozwijała. Dlatego ona mówi: oni mieli być tymi, którzy będą strzec mojej winnicy, bo Bóg dał mi nakaz, dał mi moc, dał mi władzę, dał mi siłę, abym wzniosła każdą naturę materialną z pierwocin, które Bóg w niej zasiał, ku doskonałości Bożej, dał mi siłę, a oni mieli strzec mojej winnicy, strzec mojego dzieła, strzec tej tajemnicy, tej prawdy, i też mieć ostatecznie w tym udział; ale oni upadli, ponieważ zachciało im się mieć własne winnice, własne cele, własny sens, własne istnienie, niezależne od Boga, i w ten sposób zmusili mnie abym ja mocą swoją, zamiast wznosić pierwocinę Boską, to ich ciemności utrzymywała, ich zapędy, i ich wrogość przeciwko Bogu. A ja nie mogłam nic zrobić. I szuka ona tej tajemnicy, szuka prawdziwych Synów Bożych, tego prawdziwego rodu królewskiego, który nie wymówił posłuszeństwa Bogu. Bo jak jest powiedziane u św. Pawła – Synowie Boży są tymi, którzy mają wznosić wewnętrzną naturę, czyli jęczące stworzenie ku światłości, czyli wziąć na siebie brzemię ówczesnych upadłych aniołów, ją wziąć w opiekę i odnaleźć. Bóg ich uczynił Synami Bożymi, i posłał ich po to, aby ją wznieść ku doskonałości, i dał im zdolność, aby mogli zjednoczyć się z naturą jej wewnętrznej doskonałości, której nie są w stanie dopaść upadli aniołowie, która jest dla nich niedostępna, nawet nieznana i niewidoczna. Pnp 1:7: „O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe, abym się nie błąkała wśród stad twych towarzyszy.”
Jr 23:1: „Biada pasterzom, którzy prowadzą do zguby i rozpraszają owce mojego pastwiska – wyrocznia Pana.”
Ten świat potrzebuje Synów Bożych. Musimy ze spokojem w naturalnym naszym życiu, żyć świadomością Synostwa Bożego, które jest codziennym naszym życiem, codziennym naszym oddaniem, codziennym naszym spotkaniem z różnymi sytuacjami, gdzie dzieło Pańskie jest wykonywane. I mamy świadomość tego, że wszystko jest naszą pracą, zadaniem, doświadczeniem i próbą, że Bóg stawia przed nami te zadania, ponieważ te problemy są kłopotami pięknej córki ziemskiej, to są jej kłopoty, ale my musimy na nie zaradzić. Więc On stawia przed nami wszystkie te wydarzenia, a my żyjąc Boską tajemnicą i Boską mocą, zachowując pełną równowagę, nie szukamy winnych naszych problemów, tylko wiemy o tym, że to jest sprawiedliwe. Cierpienia jej na nas spadają, ale my jako Synowie Boży jesteśmy w mocy Bożej, łaską umocnieni, i nie dotykają nas one, ale przez naszą łaskę, ona odzyskuje potęgę światła, wolności, mocy wypełnienia dzieła, w które jest zanurzona, i winnice jej zaczynają przynosić owoc. A my staliśmy się opiekunami jej winnicy, bo zostaliśmy nimi stworzeni, aby razem z nią, w tej winnicy objawiać tajemnicę Boską, Boga tajemnice.
Pnp 2:10-11: „Miły mój odzywa się i mówi do mnie: «Powstań, przyjaciółko ma, piękna ma, i pójdź! Bo oto minęła już zima, deszcz ustał i przeszedł.”
Jr 23:3: „Ja sam zbiorę resztę swego stada ze wszystkich krajów, do których je wypędziłem. Sprowadzę je na ich pastwisko, by miały coraz liczniejsze potomstwo.”
Kiedy jesteśmy w wewnętrznym człowieku, mamy świadomość pochodzenia Chrystusowego, czyli królewskiego rodu, bo Chrystus jest królewskim rodem. Ale ta natura Boskiego pochodzenia, ona jest zwalczana w dzisiejszym świecie, zwalczane jest prawdziwe nasze pochodzenie – że jesteśmy naturą człowieka królewskiego, z królewskiej Krwi Chrystusowej. Ten świat niszczy tą królewską naturę niebiańską, nie chce jej, dlatego że wie, że jest ona prawowitą mocą na Ziemi, i że ma władzę nad siłami demonicznymi, a jednocześnie przywraca piękną córkę ziemską do dzieła, które zostało jej dane. Wszyscy, którzy istnieją we wszechświecie, oni zachłysnęli się ogromną potęgą technologii, która miała zastąpić Boga; możliwe że miała znaleźć Boga, albo uważali, że Go w ogóle nie ma. Ale kiedy znaleźli już wszystko, całą technologię, teleportację, przemieszczanie się w czasie i przestrzeni, okazało się, że poznali wszystko, ale poznali tylko swoje miejsce, z którego nie ma wyjścia w ten sposób. I skończył się ich rozwój, przestali się rozwijać, a zaczęli szukać prawdy. I znaleźli człowieka, który ma w sobie istotę prawdziwą, żywą, z królewskiego rodu, i w tej chwili szukają wyjścia u rodu królewskiego, i chcą aby ten ród królewski uświadomił sobie, że on nim jest, ponieważ oni oczekują od niego wyzwolenia, bo sami nie znają drogi, tak daleko odeszli od prawdy. A królewski naród to są Synowie Boży, oni są tą naturą prawdziwej krwi królewskiej, istotami wewnętrznego świata Boskiego. Ten świat jest zewnętrzny, a Chrystus chce, żeby nie tylko wewnętrzny świat Boski istniał, ale i zewnętrzny także chwalił Boga. Tak samo jak my jesteśmy wewnętrzną istotą Boską, ale zewnętrzna jest materialna, i chce aby ta istota zewnętrzna także chwaliła Boga. To wszystko jest jakby mikro i makro wszechświatem. Makro jest to niebo i cały wszechświat, a my jesteśmy mikro, czyli nasza wewnętrzna istota i nasza natura cielesna – ale to odzwierciedla ten sam aspekt. My którzy mieszkamy w tych ciałach, istoty wewnętrzne, Synowie Boży, są przeznaczeni, i w tym ciele się zradzają, do panowania nad tym wszechświatem, nie tylko nad swoim ciałem i nie tylko nad Ziemią. Ale Ziemia ma być miejscem, z którego przywrócenie chwały Boskiej do całego wszechświata, się coraz bardziej przenosi, objawia, i go pobudza.
1 Kor 15:49: „A jak nosiliśmy obraz ziemskiego [człowieka], tak też nosić będziemy obraz [człowieka] niebieskiego.”Mt 13:43: „Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!”
Jr 23:4: „Ustanowię zaś nad nimi pasterzy, by je paśli; i nie będą się już więcej lękać ani trwożyć, ani trzeba będzie szukać którejkolwiek – wyrocznia Pana.”
Kościół grzeszników nie jest kościołem założonym przez Chrystusa. Kościół Święty rodu królewskiego jest założony przez Jezusa Chrystusa, i my wszyscy odnajdujemy w Nim życie wewnętrzne. Jezus Chrystus stał się mocą światłości duszy człowieka, która była w tak opłakanym stanie, że była właściwie w udziale śmierci; z powodu Adama miała ten stan. Dlatego Jezus Chrystus przyszedł i ją wydobył i sam stał się jej mocą światłości, i mówi do nas: idźcie i uczyńcie to, co już Ja uczyniłem. I gdy patrzymy na nasze dzieło, które Bóg nam kazał wykonać, to jest dokładnie ta sama sytuacja – my mamy stać się mocą światłości pięknej córki ziemskiej, bóstwa na sposób ciała, ciała chwalebnego. Do naszej świadomości docierają jednocześnie cierpienia pięknej córki ziemskiej, a jednoczenie chwała Boska, jednocześnie mamy te dwie natury – natura wielkiej potężnej radości i miłości Bożej, a jednocześnie cierpienia tej, która jest w głębinach. Więc my musimy podejmować decyzję taką, że gdy odczuwamy to cierpienie, to nie zabierać się za samodzielne pokonywanie tego cierpienia, ale umacniać się w chwale Bożej, ponieważ przez umocnienie się w chwale Bożej, uwalniamy ją od cierpienia. Więc nie możemy szukać wyjścia tu, gdzie wydaje się, że ono jest, ale całkowicie gdzie indziej; bo wszystko jest w Chrystusie Panu. Kiedy są przeszkody, to w tym momencie, trzeba szukać wyjścia tam, gdzie ciało by tego wyjścia nie szukało, a duchowy człowiek właśnie szuka tego wyjścia u Boga, w chwale niebieskiej. Nasza postawa wewnętrznego człowieka, nie może odbywać się inaczej, jak tylko przez zjednoczenie się z Chrystusem. Chrystus jest najlepszą częścią nas i jest doskonałością naszą. Na początku byliśmy zjednoczeni z Chrystusem, Bogiem Ojcem i Duchem Świętym, bo powstaliśmy ze Słowa. Ale został człowiek zniszczony przez Adama, została zniszczona jego natura duchowa. Chrystus ją przywrócił i dał nam ponownie Siebie, i przywrócił nas do chwały Bożej. Nasze spotkania są skierowane do wewnętrznego człowieka, do naszego życia wewnętrznego, nie przemawiają one do rozumu; jest to potężna moc Ducha, która powoduje ogromne wewnętrzne przemiany, które rozum pojąć nie może. Bo niemożliwym jest dla ciała, aby stało się samodzielnie Boską naturą, jeśli nie uczyni tego wewnętrzna Boska natura do tego przeznaczona. Flp 2:12-13: „A przeto, umiłowani moi, skoro zawsze byliście posłuszni, zabiegajcie o własne zbawienie z bojaźnią i drżeniem nie tylko w mojej obecności, lecz jeszcze bardziej teraz, gdy mnie nie ma. Albowiem to Bóg jest w was sprawcą i chcenia, i działania zgodnie z [Jego] wolą.”
Jr 23:6: „W jego dniach Juda dostąpi zbawienia, a Izrael będzie mieszkał bezpiecznie. To zaś będzie imię, którym go będą nazywać: „Pan naszą sprawiedliwością”.”
Bóg daje nam nieustannie pracę i nieustannie nas dotyka łaską, abyśmy mogli dokonać dzieła, które zostało nam zadane, które nieustannie czeka, bo jeszcze nie jest dokonane. Łaska nieustannie dotyczy człowieka. Spoczywa na nas Prawo Boskie starożytne, które zostało zaniechane przez upadłych aniołów. Ono nie przepadło. To Prawo, ono zostało zawieszone, i oczekuje na tych, którzy przyjdą i wykonają je. Jesteśmy nowym stworzeniem w Chrystusie Jezusie, stworzeni ze Słowa Żywego, z doskonałości Chrystusa, i następuje sytuacja taka, że kiedy jesteśmy Synami Bożymi, to nie tylko dlatego, że tak myślimy, ale przenika nas pełne pragnienie wykonania tego dzieła. Synowie Boży wchodzą w pełną relację z piękną córką ziemską, z jej naturą niepokalaną, tą naturą świętą, i w tej naturze świętej tajemnica realizowana jest w zwyczajnym życiu, bo żyjemy życiem zwyczajnym, ale w niezwyczajny sposób. To jest Małżeństwo Niepokalane. Oni pochodzą z samego żywego Boga, są nieśmiertelni, są niezniszczalną istotą światłości, z niezniszczalnego nasienia. A jednocześnie materia też ma w sobie niezniszczalne nasienie, które oczekuje na powstanie – tego nasienia nie można zniszczyć. I dlatego demony i synowie buntu nieustannie walczą i wszystko robią, aby Syn Boży nigdy nie powstał, bo gdy powstanie, jest niezniszczalny, nie można go pokonać, ponieważ on całkowicie niszczy wszelkie zło.
Dz 13:39: „Każdy, kto uwierzy, jest przez Niego usprawiedliwiony ze wszystkich [grzechów], z których nie mogliście zostać usprawiedliwieni w Prawie Mojżeszowym.”Hbr 10:14: „Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani.”
Jr 33:14: „Oto nadchodzą dni – wyrocznia Pana – kiedy wypełnię pomyślną zapowiedź, jaką obwieściłem domowi izraelskiemu i domowi judzkiemu.”
Psalmy przedstawiły już 5 lat temu, że na człowieka światłości przyszedł już wielki czas; on to przywraca chwałę, on przyobleka piękną córkę ziemską w szatę prawdziwą, żeby wydobyć ją z nagości cierpienia, a jednocześnie żebyśmy my, stopy postawili tam gdzie Eliasz i Henoch. A stopy odzwierciedlają naszą materialną naturę. Cali jesteście w prawdzie Bożej, ale jeszcze musi nastąpić przemiana waszej natury cielesnej. Jezus Chrystus ukazuje tą przemianę natury cielesnej przez Zmartwychwstanie. My przez wiarę i nadzieję, czerpiemy ze światłości, mimo że nasze zmysły jeszcze tego nie dostrzegają, my kształtujemy się wedle wiary. A żyjąc wiarą, wewnętrznego człowieka wznosimy, i tą naturę, którą przez wiarę objawimy w sobie, ona się też objawia w ciele, przemieniając ciało. Oglądacie cieleśnie naturę Boską, która w tym ciele objawia się ciszą, spokojem, łagodnością, radością, uczciwością, doskonałością, która odzwierciedla właśnie tą Boską tajemnicę, którą przez wiarę macie w sobie, a realizuje się ona w ciele, i oglądacie w taki sposób jej obecność. Wszyscy są do tego powołani, ponieważ wszyscy popadli w grzech i wszyscy zostali odkupieni; a garstka tak naprawdę wierzy naprawdę, reszta jest skupiona na własnych umiejętnościach. A trzeba się skupić na darze Bożym, który już wszystkiego dokonał, a my udział mamy przez wierność Bogu i przyjęcie tego daru, którym jest niewinność i świętość, a łaska jest naszą mocą przemieniającą nas i dającą nam siłę do pokonania wszystkich sytuacji i wszystkich spraw, i dokonania dzieła, które Bóg przeznaczył dla wszelkiego istnienia, które jest przed nami. I tylko czekać, jak się pojawią ci z daleka, którzy chcieli by być blisko, z bardzo daleka, i będą się pytali: A dokąd? A jak? A to właśnie tam, gdzie wszystko ma swój początek, do centrum, którym jest Chrystus.
J 6:68-69: „Odpowiedział Mu Szymon Piotr: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga».”
Pwt 32:1: „Uważajcie, niebiosa, na to, co powiem, słów moich ust słuchaj, ziemio.”
My Synowie Boży poddajemy się Jemu całkowicie, i nie stosujemy własnych zasad w tym świecie, stosujemy natomiast zasady Boskiej natury, ponieważ będąc wewnętrznym człowiekiem, stosujemy się tylko do wewnętrznego człowieka, a ciało, ono nie stanowi naszych potrzeb, ale wyrażają się w tym ciele potrzeby duchowe. Ale i ciało uczestniczy w naturze wewnętrznego człowieka, przez uruchomienie wewnątrz w ciele ducha żywego, czyli pierwocin esencji Boskiej. I w taki sposób to się dzieje, że winnice wzrastają i dojrzewają. Zostaliśmy posłani do głębin, aby skruszyć mocą miłości, prawdy i doskonałości Bożej, aby skruszyć fundament ducha mocarstwa powietrza, i upadłych aniołów, aby przejść niezauważonym – niech nie wie lewica co czyni prawica – wejść do głębin pięknej córki ziemskiej drogą prawdy i miłości, i tam w pełnej mocy światłości, jaśnieć w niej, aby stała się człowiekiem światłości, aby emanowała w niej pradawna, odwieczna światłość, którą Bóg w niej umieścił dla światłości wszelkiego istnienia, żeby wszelkie istnienie wzrastało ku doskonałości Bożej. J 6:63: „Duch daje życie; ciało na nic się nie przyda. Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem.”2 Kor 3:6: „On też sprawił, żeśmy mogli stać się sługami Nowego Przymierza, przymierza nie litery, lecz Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia.”
Link do nagrania wykładu – 23.09.2023r.
Link do wideo na YouTube – 23.09.2023r.
