UZDRAWIANIE DUCHOWE

Tak jak niebianie w królestwie Twoim istnieją,
tak, żebyśmy my byli także królestwem Twoim,
żebyś Ty był prawdą w nas i Ty rządził.
Ap 5,9-10 «Godzien jesteś wziąć księgę
i jej pieczęcie otworzyć, bo zostałeś zabity
i nabyłeś Bogu krwią twoją [ludzi] z każdego
pokolenia, języka, ludu i narodu, i uczyniłeś
ich Bogu naszemu królestwem i kapłanami,
a będą królować na ziemi».

Pobierz plik

JESTEŚMY KRÓLESTWEM BOGA
Nasze spotkanie jest w dalszym temacie grzechu pierworodnego, jednocześnie naszego miejsca w nim, a jednocześnie, że Bóg wyprowadza ze wszystkiego doskonałość. Nawet z tego co jest niedoskonałe i jest niedobre, ponieważ Bóg zezwala diabłu na kuszenie, to nie znaczy, że Bóg kusi człowieka, ale zezwala diabłu kusić człowieka, ale nie tyle ile diabeł by chciał, tylko tyle ile Bóg chce.
Ale diabeł nie wie, że Bóg pozwala diabłu kusić ile Bóg chce, bo diabeł ma informacje, że kusi ile chce. Więc diabeł działa w taki sposób, że nie ogranicza się w swojej pracy, tylko jest maksymalistą. Czyli maksymalną ma wydajność w kuszeniu, aby maksymalnie móc doprowadzić człowieka do świętości, nie wiedząc o tym.
Tutaj spójrzmy na Apokalipsę św. Jana rozdział 3 – List do Kościoła w Laodycei. Jak wiecie państwo, Laodycea, w okresie kiedy św. Jan pisał ten List, to było miasto bardzo bogate i były tam teatry i kina i były tam apteki i było to jedno z miast, które miało bardzo duży rozwój medycyny, głównie leki na oczy. I dlatego jest tam napisane też w Apokalipsie: kremu, maści na oczy żebyś widział. A rzeczywiście Laodycea była miastem bardzo dobrze rozwiniętym i rzeczywiście duże było bogactwo.
A w liście do Laodycei jest napisane, Bóg mówi do nich, aby oni się nawrócili, a oni mówią w taki sposób:
– Mamy dużo pieniędzy, wzbogaciliśmy się i niczego więcej nie potrzebujemy.
A Bóg mówi do nich w taki sposób:
– Nabądź u Mnie złota w ogniu palonego, abyś był bogaty i także szatę białą u Mnie nabądź, odziej się, aby twoja sromota, twoja nagość się nie objawiła, nie ukazała, nie było twoją sromotą.
Dzisiaj, gdy chcemy zobaczyć, gdzie jest Laodycea, to dzisiaj są tam ruiny, nic tam nie ma i tylko historia mówi o tym, że tam coś było, a tam nic nie ma. Po prostu jest wszystko zburzone, zdjęcia ukazują, że tam są po prostu ruiny, całkowite ruiny, właściwie nawet nie ma ruin, jest pustkowie, gdzie nie gdzie leży kamień jakiś tam, który mówi, że tam coś kiedyś istniało.
A Laodycei nie ma.
I dlatego Laodycea jest przedstawiona; właśnie Bóg mówi: napisz List do Laodycei.
To mówi Ten, który jest początkiem stworzenia.
Ani nie jesteś zimny, ani gorący, letni jesteś.
A letnich z ust swoich wypluję.
Mówisz, że jesteś bogaty, że się wzbogaciłeś, że niczego już nie potrzebujesz.
A ty jesteś upadły i zniszczony i niczego nie masz.
Nabądź u Mnie złota w ogniu palonego, abyś się wzbogacił.
I tutaj proszę zauważyć – złoto w ogniu palone. Jeśli chcemy zrozumieć co oznacza „nabądź u Mnie złota w ogniu palonego”, to musimy zerknąć w Księgę Wyjścia rozdział 32 werset 20. I tam właśnie jest napisane; już wcześniej jest napisane, że lud długo oczekiwał na Mojżesza, który poszedł na górę Synaj i mówi do niego-Aarona:
– nie wiemy co się z Mojżeszem stało, Mojżesz przepadł, nie ma go, a my chcemy jakiegoś Boga.
Więc mówi do Aarona:
– zrób coś, abyśmy mieli boga. My chcemy boga.
A on mówi:
– to przynieście w takim razie kolczyki, które nosicie w uszach, pierścionki, obrączki, wszystko inne przynieście, stopimy to i zrobimy cielca takiego ze złota, jakiego mieliście w Egipcie – Apisa.
I przynoszą to złoto, stapiają to całe złoto, robią cielca. I Bóg, u którego jest Mojżesz mówi:
– Twój lud się sprzeciwił Mnie. Teraz go całkowicie wytracę.
A Mojżesz mówi:
– Nie rób tego, bo będą się śmiali z Ciebie Egipcjanie, dlatego że wyprowadziłeś lud po to, żeby po prostu go zgładzić. Więc nie rób tego, ponieważ nie będzie to dla Ciebie dobre.
Więc mówi Bóg:
– Dobrze, to nie zrobię tego, ale musisz karku mu ugiąć. Zejdź na dół i kark mu ugnij.
Schodzi i widzi, że zbudowali cielca. I rozbija tablice na ziemi – Dziesięcioro Przykazań – rozbija tablice na ziemi, jak było napisane: nie napisane ręką Mojżesza, tylko napisane ręką samego Boga.
To co było napisane, było napisane ręką samego Boga i językiem, którym Bóg mówi. Nie językiem Mojżesza, tylko językiem, którym Bóg mówi, językiem Boga i Bóg sam pisał te tablice, te przykazania.
Mojżesz rozbija, widzi tego cielca i każe tego cielca, to złoto w ogniu spalić. I proszę zauważyć ciekawa sytuacja, każe to złoto w ogniu spalić i spalone złoto, z którego powstał popiół, każe wrzucić do wody i każe ludziom tą wodę pić. Ale każe pić tylko tym, którzy zgrzeszyli. Nie każe wszystkim pić, tylko tym, którzy zgrzeszyli, ci którzy sprzeciwili się prawdzie Bożej.
Czyli proszę zauważyć, złoto w ogniu palone służy nawróceniu, ale nawróceniu tych, którzy są uparci, którzy przeciwstawiają się Bogu, aby złoto w ogniu palone, które jest tym prochem, jak to jest powiedziane w Księdze Wyjścia rozdział 32 werset 20 – że jest prochem, który wrzucają do wody, aby tą wodę pijąc, aby następowała w nich jakaś transmutacja, obnażenie ich duszy, obnażenie ich postępku, obnażenie cierpienia duszy, które będą doznawali w sposób zmysłowy i fizyczny w swoim ciele. Czyli, aby doznali bólu swojej duszy tutaj i w tym miejscu i w tym czasie, w tym ciele.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

List do Kościoła w Filadelfii
(…)To mówi Święty, Prawdomówny,
Ten, co ma klucz Dawida,
Ten, co otwiera, a nikt nie zamknie,
I Ten, co zamyka, a nikt nie otwiera.
Znam twoje czyny.
Oto postawiłem jako dar przed Tobą drzwi otwarte,
których nikt nie może zamknąć,
bo ty chociaż moc masz znikomą,
zachowałeś Moje słowo
i nie zaparłeś się mego imienia.
Oto Ja ci daję z synagogi szatana,
spośród tych, którzy mówią o sobie, że są Żydami –
a nimi nie są, lecz kłamią.
Oto sprawię, iż przyjdą i padną na twarz do twych stóp,
a poznają, że Ja cię umiłowałem.[…]
Trzymaj, co masz,
by nikt twego wieńca nie zabrał!
Zwycięzcę uczynię filarem w świątyni Boga mojego,
I już nie wyjdzie na zewnątrz.
A na nim imię Boga mojego napiszę
I imię miasta Boga mojego,
Nowego Jeruzalem, co z nieba zstępuje od mego Boga,
i moje nowe imię.
Kto ma uszy ,niechaj posłyszy, co mówi
Duch do Kościołów. ( Ap 3, 7-13)

Pobierz plik

„TEN, CO OTWIERA, A NIKT NIE ZAMKNIE”
Rozpoczniemy nasze dzisiejsze spotkanie, jak zawsze ukazujące nowe przestrzenie. Ja nie zastanawiam się o czym będzie wykład, Cały czas proszę Ducha św., by On to czynił. Ja nie mogę tego czynić, dlatego, że w rozumie nie ma tego, co Bóg nam chce dać.
O tym mówi: ani rozum, ani ciało, ani krew nie da wam tego, co Bóg Ojciec chce wam dać. To Bóg Ojciec objawił wam tą tajemnicę. Ani krew, ani ciało, ani rozum, nie dało wam tego poznania. To Bóg Ojciec mój w niebie, dał wam to poznanie.
Dlatego umysł nie może dać nam tego poznania, bo umysł nie jest wiedzą, umysł jest zadziwieniem. Przez zadziwienie ma udział w wiedzy, jest uczestnikiem tej wiedzy, ale nie jest miejscem gromadzenia wiedzy, jest uczestnikiem. Czyli można było powiedzieć, że umysł człowieka jest tak skonstruowany, że wiedza, która istnieje we wszechświecie, ona jest, ona jest bezsprzecznie istniejąca, prawda Boża.
Bóg dając człowiekowi wiedzę, prawdę o sobie, o naturze wszechświata, o naturze sensu i celu istnienia, wkłada – że tak mogę kolokwialnie powiedzieć – wkłada do rozumu człowieka pewną wiedzę i ta wiedza zaczyna się kształtować w taki sposób, jak rozum jest do tego przygotowany. Czyli można powiedzieć inaczej, żeby to można było zrozumieć – rozum każdego człowieka ma pewien konkretny kształt, konkretnie jest skonstruowany wedle jego natury psychicznej, emocjonalnej etc.
Więc ta wiedza staje się kompatybilna, dostraja się do jego rozumu i dopiero człowiek zaczyna pojmować. Czyli wpływa na kształt jego rozumu.
I w ten sposób można powiedzieć, że Bóg myśli naszymi myślami. Nasze myśli są w dalszym ciągu naszymi myślami, ale gdy Bóg myśli naszymi myślami, to kształt Jego doskonałości, przez umysł nasz dociera do naszego wnętrza i poznajemy prawdę, która nie pochodzi, nie wychodzi z rozumu, ale przez rozum jest rejestrowana, poznawana i wyrażana. Im bardziej jest wyrażana, tym bardziej jest dostrajana do rzeczywistości tego świata, dla innych ludzi i umysł nasz coraz bardziej dostraja się do nieustannej wiedzy Bożej, bo już nie słucha głosów tego świata, ale słucha głosu Bożego, który nieustannie kształtuje jego myśli.
I w tym momencie człowiek, który mówi w różnych sytuacjach, to on nie mówi już,- kształtując swoje myśli wedle własnej potrzeby, ale Bóg kształtuje jego myśli, wedle tego, co ten człowiek chce powiedzieć. Ale ten człowiek nie chce nic powiedzieć innego, jak tylko to, co chce Bóg powiedzieć. Bo to, co ten człowiek chce i Bóg, jest tym samym.
Dlatego dojście do takiego stanu, gdzie to, co chcemy, jest tym dokładnie – co Bóg chce dla nas, jest tą doskonałością, która musi się coraz głębiej kształtować. Zanurzać w nas.
Bóg nieustannie jest.
Bóg się nigdzie nie ukrywa. Ludzie natomiast mówią: gdzie się Bóg ukrył? Gdzie On jest?
Ale Bóg się nigdzie nie ukrywa. To rozumy ludzkie, dusze, serca ludzkie odwróciły się od Boga i poszukują go tam, gdzie chciałyby Go znaleźć.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

I dlatego tutaj Duch Boży nawołuje nas do silnego i ścisłego stanięcia po stronie prawdy, czyli po stronie chwały, aby przymnażać chwały Jezusowi Chrystusowi (…) Przymnażanie chwały Chrystusowi, przymnażanie chwały Jego krwi, przymnażanie chwały Jego krzyżowi, nas czyni zwycięzcami, którzy są w zbrojach jaśniejących chwałą Bożą, tarczami i mieczami obosiecznymi, a także puklerzami, które nas chronią przed wszelkim zwiedzeniem. Idziemy jako zwycięzcy. Jesteśmy zwycięzcami, ponieważ Chrystus jest zwycięzcą i daje nam zwycięstwo, a zwycięstwo nasze jest z tego, że chwały Mu przymnażamy.

Pobierz plik

PRZYMNAŻAJMY CHWAŁY JEZUSOWI CHRYSTUSOWI
Patrząc na wszystkie spotkania, na wszystkie wydarzenia w przeciągu można powiedzieć 15-tu, 20-tu lat, zauważamy tą sytuację, że my jako ludzie, jako rozum, nie mogliśmy dojść tutaj, gdzie jesteśmy przez samo pojmowanie czym jest rozwój duchowy. To Duch Święty, poddanie się Duchowi Świętemu.
On nas prowadzi ku temu miejscu, całkowicie wytyczając nowy szlak, a jakżeż stary, jakżeż odwieczny, jakżeż starożytny. Starożytny szlak, którym musimy podążać, ale zawsze nieustannie ważny i aktywny, czyli prawdziwy, czyli ten szlak, szlak Prawa Bożego.
Ponieważ człowiek jest nieustannie uczony w tym świecie dwóch spraw. Albo, że trzeba coś robić nieustannie duchowo i nieustannie tak jak rozumie. Albo, że nic nie trzeba robić, bo już wszystko zostało zrobione.
Albo, żeby robić tak jak on sobie myśli, czyli kształtować swojego ducha, o tym mówi św. Paweł takie słowa: nie człowiek kształtuje swojego ducha, ale to Duch Boży kształtuje ducha człowieka.
A człowiek uważa, że to człowiek musi kształtować swojego ducha i są, że tak mogę powiedzieć, na świecie pewne takie przestrzenie, kierunki, które nieustannie wiedzą jak swojego ducha kształtować i kształtują swojego ducha, ale są to ludzie, którzy są po prostu wewnętrznie rozdarci i w jakiś sposób powyniszczani, mimo że myślą, że tak wcale nie jest. I są też tacy którzy mówią, że nic nie trzeba robić, bo zostało wszystko już zrobione.
Jedni źle robią i drudzy źle robią.
Bo jedni nie kształtują swojego ducha, nie poddając go Duchowi Bożemu z całej mocy, ponieważ nie muszą tego robić, bo zostało już zrobione, już są doskonałymi, już tylko trwają tylko w tym co jest, mimo że nieustannie jęczą, nieustannie coś się w ich życiu źle dzieje i nieustannie są w rozpadzie.
Ci natomiast, którzy wiedzą co robić – robią. Ale znowu robiąc, głównie kierują się nienawiścią do tych wszystkich, którzy tego nie robią. Więc kierując się nienawiścią do tych, którzy tego nie robią, też nie mają natury Ducha Świętego, bo nie mają owoców Ducha Świętego, które objawiają nam tajemnicę owoców – opanowanie, łagodność, wierność, dobroć, uprzejmość, cierpliwość, pokój, radość, miłość – owoce Ducha Świętego.
Więc oni robią, więc ci którzy nie robią są niedobrzy. Ci znowu nie robią i ci, którzy robią są zwodzeni przez diabła, ponieważ są niedobrymi.
A są jeszcze ci, którzy całkowicie poddają się Duchowi Świętemu i Duch Święty ich prowadzi. A ta sytuacja, że Duch ich prowadzi, powoduje tą sytuację, że nie kierują się tym, że mają nic nie robić, i nie kierują się tym także, że mają także robić za pomocą swojego umysłu. Tylko kierują się tylko tym, co Duch Boży im nakazuje i co ukazuje, i daje.
Ewangelia według św. Jana rozdział 14, gdzie jest napisane: Moje odejście jest dla was korzystne, ponieważ przyślę Parakleta Ducha Świętego, który wam przypomni, nauczy i zadba, przypomni wam co już wam powiedziałem, czyli przypomni wam Słowo Żywe. Ja jestem Słowem Żywym.
Więc Duch Święty jest dany człowiekowi.
Ale znowu człowiek będący nieustannie w lęku, trwający w lęku w tym świecie, boi się zaglądać do Ducha, wznosić się ku Duchowi Bożemu, ponieważ jest to powiedziane: nic nie rób, bo jak nic nie robisz to jest najlepiej, nigdzie nie sięgasz i się niczego nie boisz, bo jak siedzisz tutaj w tym miejscu zakryty, ukryty i nic nie robiący i wszystko zostało zrobione, to wtedy się już niczego nie boisz.
No bo jest taka zasada: diabli nie biorą złego, bo wiedzą, że jego. Więc ich nie dręczy, nie straszy. I oni mówią: to dobrze, wszystko się dobrze dzieje. A oni nic nie robią, ich życie po prostu toczy się po równi pochyłej ku śmierci.
Ale przecież nie zostaliśmy stworzeni jako ludzie, którzy są śmiertelnymi, tylko ludźmi nieśmiertelnymi, a jednocześnie zostało nam dane stworzenie jęczące, aby je z ciemności wydobyć.
A wydobycie stworzenia z ciemności odzwierciedla, że jesteśmy żyjącymi ludźmi, czyli Synami Bożymi.
Bo jeśli nie wydobywamy z udręczenia stworzenia jęczącego, to nie jesteśmy żywymi, tylko w dalszym ciągu żyjącymi w ciemnościach tego świata, a nie jesteśmy przeniknięci Duchem Św., bo Duch Św. jest światłością i On nam daje prawdę i poznanie. A gdy daje nam poznanie, wiemy o tym, że jęczące stworzenie oczekuje na nas, bo to jest Prawo, które Bóg Ojciec dał człowiekowi, aby poszedł po jęczące stworzenie.
Więc Duch Święty daje tą prawdę i ta prawda wraca do serca człowieka i człowiek wie co ma uczynić. Ponieważ nie ma już człowieka, jest Chrystus, jest Syn Boży, są Synowie Boży, którzy wykonują tą pracę, to zadanie, które zostało na początku świata zadane.
Czyli Bóg jest Miłosierdziem.
Miłosierdzie odzwierciedla się właśnie w taki sposób, że nie pozwala jęczeć nawet najmniejszemu, pochyla się nad najmniejszym, aby wydobyć go z udręczenia. Tym się Miłosierdzie objawia.
I dlatego św. Faustyna mówi: Panie, ja jestem pyłkiem, nic nie znaczącym, a pochylasz się nade mną. Cóż ja dla Ciebie znaczę?
Bóg mówi, że jest właśnie Bogiem, bo Miłosierdzie Jego jest właśnie tą naturą, która pochyla się nad najmniejszym, ci którzy kompletnie nie pojmują Jego potęgi, a On widzi tych najmniejszych. Miłosierdzie Boże właśnie dotyka tych najmniejszych.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Miłosierdzie jest darmową mocą, darmowym wyzwoleniem człowieka.
Miłosierdzie – ono ratuje nas wszystkich.
Miłosierdzie – czyli Chrystus, Bóg ratuje wszystkich ludzi na ziemi bez żadnej różnicy.

Pobierz plik

BOŻE MIŁOSIERDZIE
Rozpoczynając nasze dzisiejsze spotkanie chcę ukazać tutaj jak ogromne jest Boże Miłosierdzie.
Chcę tutaj Miłosierdzie ukazać na zasadzie Apokalipsy św. Jana, także na zasadzie innych Ewangelii, a jednocześnie także na zasadzie tego co się dzieje w świecie.
Proszę zauważyć taką sytuację.
Miłosierdzie – ono ratuje nas wszystkich.
Miłosierdzie – czyli Chrystus, Bóg ratuje wszystkich ludzi na ziemi bez żadnej różnicy.
Wszystkich traktuje jednakowo, ponieważ nie czyni tego z powodu ich zasług, czy jakichkolwiek umiejętności większych czy mniejszych, ale czyni to dlatego, że Ojciec niebieski posyła swojego Syna, aby odkupił cały lud i aby łaski Jego mogły do ludu Jego docierać, żeby lud mógł korzystać z łask Bożych.
Bo do tej pory z łask Bożych nie mógł korzystać, ponieważ ten przez którego te łaski miały spływać, czyli Adam porzucił Boga, odciął się od Boga i związał się ze złem, bo uległ złu i jest na jego usługach. Tak trzeba to jasno powiedzieć. Ponieważ można by się zastanowić: a na jakich miałby być usługach, jeśli nie jest na usługach Bożych? Na swoich? Nie ma innych.
Jest światłość i ciemność.
Jest prawda i fałsz.
Jezus Chrystus mówi: kto ze Mną nie zbiera, ten rozprasza, kto nie jest w światłości jest w ciemności, kto nie jest ze Mną, jest przeciwko Mnie. Jasno ukazuje te przestrzenie, że nie ma innych przestrzeni.
To zły duch te przestrzenie już buduje z wyobraźni, aby było mnóstwo innych wyjść, które prowadzą donikąd, a właściwie do tego samego problemu, aby człowiek nieustannie przez wyobraźnię, iluzję, złudzenie i ułudę miał ogromną ilość wyjść, które donikąd nie prowadzą.
I tak jest uwięziona człowieka kreatywność, świadomość, wola, uwięziona jest przez ogromną ilość wyborów, których tak naprawdę nie ma, nie prowadzą go donikąd.
Ponieważ przez wyobraźnię nikt nigdzie nie dociera, bo wyobraźnia, iluzja, złudzenie i ułuda jest to władza bestii – złego ducha, w którym to się wszystko dzieje.
On po prostu wrzuca do głowy obrazy, które chce, aby były. Człowiek podejmuje decyzje wedle tych obrazów i człowiek „biegnie za marchewką” tak jak chce bestia, jak chce zły duch, diabeł, smok jak to jest powiedziane w Apokalipsie.
I tutaj proszę zauważyć – Miłosierdzie równo wszystkich traktuje.
I powiem państwu tutaj jedną bardzo ważną rzecz, o której ludzie do końca nie wiedzą, ale muszą o tym wiedzieć, że tak jak faryzeusze żyjąc 2000 lat temu chcą zniszczyć dzieło Jezusa Chrystusa – tym dziełem dla nich w owym czasie było to co [On] mówi – osłabia ich pozycję. Dlaczego osłabia ich pozycję?
Dlatego, że mówi o prawdzie Bożej, a w ten sposób odczuwają, że pozycja ich słabnie, bo nie mówi wcale o ich prawdzie, która nie jest prawdą, ale mówi o prawdzie Bożej, czyli Prawo przywraca.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Zadanie zadane na początku świata przez Boga, możemy nazwać to jako Starożytne Prawo, o którym już niewielu pamięta, albo prawie nikt nie pamięta, że takie prawo zaistniało, że takie prawo istnieje, że człowiek stworzony został na wzór i podobieństwo Boga dla tego stworzenia, aby poszedł to stworzenie wydobyć z udręczenia.
Chrystus mówi: kto stanie na początku, ten pozna koniec. Ale kto nie stanie na początku, nie będzie znał końca. I dlatego ten, który nie stoi na początku nie zna końca, ale gdy stanął na początku zna koniec.

Pobierz plik

PRAWO STAROŻYTNE. KTO STANIE NA POCZĄTKU TEN POZNA KONIEC.
Nasze spotkania w ostatnim czasie nabrały niebywałej głębi. Duch Święty odkrywa przed nami coraz głębsze tajemnice. Tajemnice żywota człowieka, ale nie tylko człowieka biologicznego (chociaż także) ale człowieka tego, którego Bóg stworzył na wzór i własne podobieństwo.
Wiemy o tym, że Bóg stworzył człowieka na własny wzór i podobieństwo, dokładnie tak trzeba rozumieć: na własny wzór i podobieństwo – dokładnie tak, nie mniej i nie więcej, ale właśnie tak, na własny wzór i podobieństwo. Co to oznacza? Oznacza, że stworzył go dokładnie takiego jak sam jest.
Bóg jest duchem, Bóg jest światłością, Bóg jest miłością.
Bóg, jak słyszymy w Księdze Genesis: Bóg stworzył niebo i ziemię, a ziemia była chaosem i pustkowiem. Więc widać, że Bóg oddziela tutaj bardzo wyraźnie ziemię od nieba, mówiąc dokładnie o ziemi, że była chaosem i pustkowiem. Więc niebo jest inną naturą, czyli ładem i porządkiem.
I tutaj widzimy dalej że: była chaosem i pustkowiem i wszędzie były wody, a nad wodami unosił się Duch Boży, i wszystko było ogarnięte ciemnością, i Bóg stworzył światłość, i widział że światłość jest dobra, i oddzielił światłość od ciemności, i światłość nazwał dniem, a ciemność nazwał nocą, i tak upłynął wieczór i poranek dnia następnego.
Jest pewien okres czasu, bo nie działo się to w czasie wieczoru, tylko od wieczora do poranka, czyli w nocy.
To tak jak Nikodem przychodzi do Jezusa Chrystusa w nocy, ale rozumiejąc to głębiej – przychodzi w ciemnościach, czyli przychodził w ciemnościach, nie chciał wyjść ze swojej ciemności i przyjść w światłości, ale przychodził w ciemnościach, jakby chciał dołożyć do ciemności, w której jest światłość. Jezus Chrystus mówi: jak Ja mogę ci mówić o sprawach niebieskich jak ty ziemskich nie rozumiesz, trwasz w ciemnościach i nawet nie chcesz poznać ziemskich rzeczy, a co dopiero rzeczy niebieskie.
Więc tutaj, w Ewangelii, widzimy, że noc odnosi się do ciemności, do chaosu, do niewiedzy.
I tak upłynął wieczór i poranek dnia następnego – nie chodzi o to że tam był chaos, ale że Bóg jest naturą wszechobecną, wszech istniejącą, nigdy nie przestaje istnieć, zawsze istnieje. Nawet gdy przestanie istnieć niebo i ziemia – Bóg będzie w dalszym ciągu istniał.
I Bóg mocą swoją w chaosie zaprowadził ład i porządek. W chaos wprowadził ład i porządek i chaos uczynił ładem. Dalej jest napisane – i pośrodku wód uczynił sklepienie, rozdzielił wody na wody górne i wody dolne, z wód górnych uczynił sklepienie niebieskie, a wody dolne zebrał w jedno miejsce i miejsce suche nazwał ziemią.
Tutaj widzimy, że Bóg wydobywa z chaosu ład i porządek, widzimy tutaj Jego naturę, Bóg jest doskonałością, chaos, ciemność Go nie obejmuje, nie obejmuje Go nic, co jest nieporządkiem – Bóg jest porządkiem, który całkowicie panuje nad nieporządkiem.
I stwarza człowieka o takiej samej naturze; naturze – czyli daje Swoje myśli, Swój potencjał, Swój sens, Swoją doskonałość, Swój ład i porządek Swoją potęgę i moc daje człowiekowi.
Oczywiście tutaj musimy pamiętać, że ten człowiek jest w dalszym ciągu w nas i nie jest to historia o kimś całkowicie innym, odległym, nieznanym, ale to jest historia o nas. Ale czasami tej historii słuchamy jakoby to była historia jakaś odległa, nieprawdziwa, albo nie wiadomo o kim. Tak daleko człowiek odszedł od swojej natury i tak bardzo nie pamięta siebie samego gdzieś wewnątrz siebie, w myśli swojej, że myśli, że jest to opowieść o kimś całkowicie innym, o kimś, kogo kompletnie nie zna. A jest to przecież o nim.
I dlatego, gdyby Bóg objawił człowiekowi drogę jego – człowieka drogę, gdy człowiek nie jest na to gotowy, to człowiek by powiedział: to jest droga o kimś innym, o kimś nieznanym, nie wiem czyja to jest droga, droga kogoś kogo nie znam, gdzie jest moja droga?
A Bóg by powiedział: to jest twoja droga.
A człowiek: nie znam tego człowieka.
I Bóg by powiedział: dobrze powiedziałeś, że nie znasz, bo tak daleko odszedłeś ode Mnie, że Ja dla ciebie jestem nieznany i ty sam dla siebie jesteś nie znany. Dlatego musisz mnie słuchać abyś mógł poznać siebie i poznać mnie.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Ufność to jest ta natura dziecięca, która jest pozbawiona rozumu, pozbawiona wszystkiego co zniewala człowieka, jest czystą naturą oddania. A Święta Maria Matka Boża nam ukazuje, że ufność pokonuje wszystko to, co jest w nas niedoskonałe.

Pobierz plik

UFAĆ JAK ŚWIĘTA MARIA MATKA BOŻA
Wykładami zajmuję się od 26 lat, a wykłady na Szrenicy są od 1998 roku, dlatego o tym mówię, bo zauważcie państwo naszą wewnętrzną drogę, którą Chrystus nas prowadzi.
Prowadzi nas od spraw takich typowo dziecinnych, karmi nas mlekiem, później daje nam kaszkę, później daje nam pokarm stały bardziej rozdrobiony. Później daje już pokarm bardziej dla zębów, a później daje już nam możliwość samemu tego pokarmu wybierania i spożywania, ponieważ już daje nam możliwość wyboru. Wyboru, czyli wie, że wybieramy zawsze w prawdzie i miłości.
Więc proszę zauważyć prowadzi nas ku tej prawdzie, o której rozmawiamy i dokąd nas prowadzi? Prowadzi nas właściwie do miejsca, o którym mówi św. Paweł: „ani życie, ani śmierć, ani władza, ani rzeczy głębokie, ani najwyższe, ani potęgi i moce nie zdołają oderwać mnie od Chrystusa.”
Prowadzi nas do głębokiej jedności, a właściwie nie tylko do jedności, ale prowadzi nas tak głęboko, że stajemy się właściwie przeniknięci przez Chrystusa. Dlatego, ponieważ Chrystus przenikając człowieka myśli naszymi myślami, więc nasze myśli są ułożone wedle Jego natury, kocha naszym sercem, więc nasze serce jest skore do miłosierdzia i miłosierdzie jest jego naturą, pragnie naszą duszą, więc dusza nasza pragnie tylko zjednoczenia się z Bogiem z Ojcem, a w Ojcu jest wszystko.
W Ojcu jest wszystko – wszelka prawda, w Ojcu jest wszelka inwencja, wszelka doskonałość, wszelki sens. Więc Ojcu nie potrzebna jest wyobraźnia, iluzja, złudzenie, ułuda, tam jej nie ma, bo tam jest prawdziwa inwencja, prawda, sens, doskonałość.
Więc gdy więc uwalniamy się od wyobraźni to dobrze czynimy, dlatego ponieważ Bóg jest inwencją wszelką, wyobraźnia ma być inwencją, ale przecież Bóg jest inwencją. Po co nam jest coś co zastępuje inwencję Boga jeśli jest sam Bóg inwencją, sam Bóg jest prawdą, po co jest iluzja – jeśli Bóg jest prawdą? Po co jest złudzenie – jak Bóg jest prawdą i po co jest ułuda jeśli Bóg jest prawdą, drogą i życiem.
I żyjąc prawdą Bożą nie żyjemy wyobraźnią, iluzją i złudzeniem i ułudą, bo po cóż – jeśli jest prawda, jeśli Bóg jest tym który nami kieruje, który w nas jest i czyni nas takimi jak On. A dlaczego takimi jak On? – Dlatego, że myśli naszymi myślami, kocha naszym sercem, pragnie naszą duszą. To On przejawia się przez nas samych. To On działa nie my, bo naszej woli już nie ma.
Dlatego Modlitwa Pańska, gdzie jest powiedziane:
„Ojcze nasz który jesteś w niebie, święć się Imię Twoje, przyjdź Królestwo Twoje,
bądź wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi, chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj,
i odpuść nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom
i nie dopuść abyśmy ulegli pokusie ale zbaw nas ode złego”, stała już się rzeczywistością, ona już jest. To nie jest to, na co mamy oczekiwać i nie wiadomo kiedy przyjdzie, ale już jest, już jest. Jest i już jest dla nas całkowicie dostępne.
Dlatego powinniśmy wołać:
„Ojcze nasz który jesteś w niebie, święci się Imię Twoje, przyszło i rozszerza się Twoje Królestwo, jest wola Twoja jako w niebie tak i na ziemi, chleba naszego powszedniego dajesz nam dzisiaj i odpuszczasz nam nasze winy jako i my odpuszczamy naszym winowajcom i dajesz nam siebie samego (bo dał nam siebie samego, samego siebie jako okup, dał za grzechy) i zbawiasz nas ode złego.
A tutaj właśnie to o czym rozmawiamy jest związane z ukazaniem przez Chrystusa, Ducha Św. wydarzeń, które wydarzyły się 2000 lat temu wtedy, kiedy Jezus Chrystus chodził po ziemi. Modlitwa Pańska jest zwiastowaniem i objawieniem, zapowiedzią 8 dni które się wydarzają w Jerozolimie.
Czyli 8 ostatnich dni Jezusa Chrystusa na ziemi. Dobrze mówię, że 8 ostatnich, a nie 6-ciu ostatnich, dlatego że gdy spojrzymy do różnych rozpraw na temat wydarzeń Jerozolimy, to słyszymy o 6–ciu ostatnich dniach Jezus Chrystusa na ziemi. Czyli, że śmierć jest dla nich ostatnim dniem Jego pobytu na ziemi, ale nie, On jeszcze był na ziemi cieleśnie jeszcze w 7-my dzień i w 8-my dzień. W 8-my dzień Jego ciało przestało istnieć jako ciało biologiczne i stało się ciałem całkowicie przemienionym, i nie było już Jego.
Dlatego gdy przyszła św. Maria Magdalena do grobu nie zobaczyła Jego w grobie bo On śmierć pokonał, życie Ojca ma w sobie. I życie przemieniło Jego naturę ziemską w naturę duchową. I dlatego nie jest Jezus Chrystus jako ciało biologiczne i ciało uwielbione, tylko jest Jezus Chrystus ciałem uwielbionym, a ciała fizycznego nie ma, bo to ciało fizyczne zostało przemienione w ciało uwielbione.
Więc jest 8 dni na ziemi i w 8 dzień staje się zmartwychwstały. Czyli jest w dalszym ciągu, ale już całkowicie w ciele uwielbionym, jeszcze przebywa 40 dni z uczniami. Wiemy o tym, że 40 dni, a w 50-ty dzień jest zesłanie Ducha Św.. Więc jeszcze jest z nimi 40 dni po zmartwychwstaniu?
Mówią w taki sposób, że cuda które Jezus Chrystus czynił kiedy żył były wielkimi cudami, ale to co czynił po zmartwychwstaniu, kiedy jest z nimi, już jest nie do pojęcia, nawet w sposób cudów. Nie jest do pojęcia ponieważ wymyka się także pojęciu cudów, które znali i czynili uczniowie i Jezus Chrystus na ziemi, w owym czasie jak był biologiczny.
A w tej chwili cuda Jego są takie które wymykają się wszelkiemu pojęciu, co to oznacza? Że w żaden sposób nie podlega prawu ziemskiemu, żyje prawem nieba, bo jest niebianinem. Jest żywym Synem Bożym. Synem człowieczym, który przenika, który staje się Synem Bożym. Czyli ciało podobne do ciała grzesznego, ludzkiego, staje się całkowicie nowym przemienionym w ciało najdoskonalsze, które jest przeznaczone także dla nas. To jest dla nas wydarzenie, dla nas, to co On ukazuje jak to jest powiedziane: przyjął takie samo ciało jak każdy człowiek, zdolne do grzechu tylko bez grzechu. Żył tak jak każdy człowiek ale nie grzeszył, co to znaczy nie grzeszył? Czy nie był zdolny do grzechu?
Jest powiedziane, przecież w Ewangelii, a właściwie w Liście św. Pawła do Hebrajczyków rozdz.5 werset 8: „a On od swoich dziecięcych lat uczył się posłuszeństwa przez to co wycierpiał”. Uczył się ufności i uległości, nieustannie uczył się wytrwałości w posłuszeństwie, uległości i ufności tego się uczył od dziecka samego.
Cierpienie, kiedyś przyszły mi takie słowa do głowy i zostały zapisane, dane mi przez Ducha Św.: „dla człowieka cierpieniem jest to, gdy traci te sprawy które się jemu podobają”- to jest dla niego cierpienie, a cierpieniem wcale nie jest dla niego to – że traci Boga. Więc nieustannie żyje w cierpieniu, tylko rzeczy które uważa za cierpienie najczęściej nimi nie są, a te które są i powinny być cierpieniem, dla niego nie są cierpieniem.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

1 J 2,2 On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko nasze, lecz również za grzechy całego świata. Św. Jan Damasceński Doktor kościoła pisze: „Krzyż Pana naszego Jezusa Chrystusa, a nie cokolwiek innego, zwyciężył śmierć, zgładził grzech praojca, pokonał piekło, darował nam zmartwychwstanie, udzielił siły do wzniesienia się ponad doczesność i ponad samą śmierć, zgotował powrót do dawnej szczęśliwości, otworzył bramy raju, umieścił naturę naszą po prawicy Boga, uczynił nas Jego dziećmi i dziedzicami”.

Pamiętać trzeba o tym bardzo wyraźnie: jak mieliśmy grzech z powodu Adama, tak nie mamy już w tym miejscu Adama, ale w tym miejscu mamy obrońcę, który stanął dokładnie w miejscu Adama – Nowego Adama – obrońcę, który w tym miejscu jest i grzech pierworodny na nas już nie ciąży.

Pobierz plik

GRZECHU PIERWORODNEGO NIE MA NA CAŁEJ ZIEMI
Nasze spotkania ukazują całkowicie nową, a jakże starą przestrzeń prawdy, nową a jakże starą.
Tutaj chciałem rozpocząć nasze spotkanie od ośmiu dni Jerozolimy. Osiem dni Jerozolimy, to właśnie ono objawia dla nas całkowicie jawną, dla niektórych jeszcze ludzi całkowicie niezrozumiałą, nie wiadomo czym będącą, przestrzeń życia Jezusa Chrystusa i naszego też życia i zbawienia. A osiem dni Jerozolimy jest to ostatnich osiem dni życia Jezusa Chrystusa. Mówię świadomie życia Jezusa Chrystusa dlatego, że z punktu widzenia ziemskiego jest to tylko 6 dni, ale jest to 8 dni. Dlatego, że Jezus Chrystus zmartwychwstaje ósmego dnia i ósmego dnia jest widziany jak każdy inny człowiek – św. Maria Magdalena, święta Maria Matka Boża, św. Jan, św. Piotr, pięciuset uczniów i inni uczniowie.
A jednocześnie także Kleofas i drugi uczeń, którzy w przerażeniu uciekli do Emaus, aby tam po drodze idąc w tzw. zwątpieniu, idą w zwątpieniu, być lodowatym względem Chrystusa i przez tą lodowatość byli w Nim w relacji. A Jezusowi Chrystusowi nie przeszkadzała ich lodowatość, ponieważ byli w Nim w relacji, a On tą lodowatość przemienił w ich w gorąc, który pociągał ich. Czyli szli w zwątpieniu, mówiąc – a myśleliśmy, że to On jest tym, który wyzwoli Izraela, a tak wszystko nie poszło tak, wszystko się skończyło, nie to co potrzeba, myśleliśmy, że to jest On. Czyli idąc w zwątpieniu, Jezus Chrystus przychodzi, idąc jako podróżnik tłumaczy im pisma. Czyli nasze życie jest także nieustannym poznawaniem pism, przez pisma zbliżamy się do Jezusa Chrystusa. Czytając pisma, starając się rozumieć, nie czytając je tylko powierzchownie, czy prześlizgując się oczami, ale starając się pojąć je, stajemy się zimni lub gorący, na pewno nie jesteśmy letnimi. Letni to są ci, którzy w ogóle nie chcą czytać, nie chcą w ogóle w żaden sposób się tą sprawą zająć, nie chcą w ogóle myśleć i nie chcą w ogóle zastanawiać się. Ci którzy w jakiś sposób są w relacji są zimnymi lub gorącymi.
Św. Paweł był lodowaty, św. Augustyn też raczej zimny, może nawet lodowaty. Niezbyt też gorący, wręcz zimny był św. Tomasz z Akwinu, ponieważ nieustannie szukał Boga w książkach. Ale on dlaczego szukał w książkach? Dlatego szukał w książkach, aby udowodnić, że Go tam nie ma, że On jest całkowicie gdzie indziej. I porzucił wszystkie książki, bo wiedział, że nauka to głupstwo i wzniósł się ku Duchowi Świętemu, a Duch Św. jego przeniknął i dał mu poznanie, którego żadna litera unieść nie potrafiła.
Bo jedyna litera, która unosi całą prawdę Chrystusową to jest – Alfa i Omega, w niej jest wszystko zapisane, jest początek i koniec. A tą Alfę i Omegę jest w stanie rozpoznać całkowicie Duch Św. który daje całkowicie poznanie początku i końca. A człowiek, który patrzy literalnie w Alfę i Omegę brakuje mu całkowicie środka, jest to pierwsza i ostatnia litera, ale nie zna innych, a tą pełnią jest Duch Św. I trzeba zastanowić się bardzo mocno, czym jest Alfa, aby poznać wszystkie inne i sens ostatecznej Omegi. Bo Duch Św. jest tą mocą, jeśli ktoś zastanawia się nad tym czym jest Alfa i Omega i widzi w nich całą naturę istnienia, to Duch Święty im objawi.
A jeśli powiedzą, widzę Alfę i Omegę, ale nie widzę reszty, to nie poszukują, nie zdają sobie sprawy, że tam jest cała głębia, że w tym co nie zostało wypowiedziane, napisane, jest Duch Święty. Duch Święty działa tam, gdzie nie ma liter, tych ludzkich, które nie wypowiadają. Nie można tych liter dopowiadać w sposób ludzki, ponieważ one nie są w stanie powiedzieć tego, co Duch Święty chce powiedzieć, tam musi zostać dusza człowieka, serce człowieka, tam musi zostać Duch Święty, który jest tą mocą w naszym sercu. My musimy mieć pragnienie, to co czytamy i czego nie rozumiemy ma wyzwalać w nas pragnienie, pragnienie poznania. A to pragnienie poznania wypełnia Duch Św.. Został dany przez Jezusa Chrystusa, jak jest powiedziane.
Jezus Chrystus mówi do uczniów w Ewangelii wg św. Jana 14: Ja muszę z tego świata już odejść, ale wy się nie martwcie Moim odejściem, bo odejście Moje dla was jest korzystne, ponieważ przyślę wam parakleta Ducha Świętego, który wam przypomni, nauczy, i objawi czym jest słowo Moje, zaopiekuje się wami.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

1 J 4,10 W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, ale że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy.
Rz 4,25 On został wydany za nasze grzechy i wskrzeszony z martwych dla naszego usprawiedliwienia.
Rz 5,18 A zatem, jak przestępstwo jednego sprowadziło na wszystkich ludzi wyrok potępiający, tak czyn sprawiedliwy Jednego sprowadza na wszystkich ludzi usprawiedliwienie dające życie. 19 Albowiem jak przez nieposłuszeństwo jednego człowieka wszyscy stali się grzesznikami, tak przez posłuszeństwo Jednego wszyscy staną się sprawiedliwymi.

Pobierz plik

GRZECH PIERWORODNY ZOSTAŁ ZNIESIONY PRZEZ ŚMIERĆ JEZUSA CHRYSTUSA

Nasze spotkanie dzisiejsze jest kontynuacją tej przestrzeni Murzasichla, a jednocześnie wcześniejszych wykładów, ponieważ jak państwo sami zauważacie, one się zgłębiają coraz głębiej. Właściwie może się nie zgłębiają, ale Duch Św. je zgłębia. Bo one się nie zgłębiają. Tak jak Jezus Chrystus mówi do św. Piotra: człowiek się nie może zbawić, nie może się zbawić, tylko Bóg zbawia. Więc Duch Św. nam ukazuje te rzeczy. A dlaczego wiemy, że to jest Duch Św.? Dlatego, że po prostu niemożliwym jest, aby człowiek mógł pojąć logicznie, rozumowo te rzeczy, o których Duch Św. ukazuje, bo nie jest to możliwe, dlatego że one są tylko przekazane przez ducha.
I proszę zauważyć jest bardzo wyraźny werset św. Jana w 1 Liście rozdział 4, gdzie mówi: nie słuchajcie ich, ducha nie mają, od siebie mówią. Czyli te słowa mówią w taki sposób: to co ma Duch powiedzieć, żaden człowiek powiedzieć nie może, nawet gdyby mówił przez całe wieki, gdyby mówił najdoskonalej i najbardziej na okrągło i słowa by były najbardziej doskonałe – słowa ludzkie – to nie jest w stanie wypowiedzieć tego, co Duch mówi. Więc to, co Duch mówi, człowiek wypowiedzieć nie może i to co ma Duch powiedzieć człowiek nie powie. Jeśli Ducha nie ma, to on nie mówi – tego co jest ważne.
Dlatego Duch mówi, bo Duch mówi nie do rozumu, Duch mówi do serca. Słowa ludzkie docierają do rozumu, a Duch dociera do serca. Więc ważnym jest to, jakiego mamy ducha. Jeśli nie mamy Ducha Bożego, to też do serca człowieka przemawiamy, ale jest on zwodzony, jest on udręczany, on jest męczony, ponieważ przekazywane są – chaos ducha zamętu. Bo można było powiedzieć: dlaczego akurat ducha zamętu? To w takim razie jeśli nie ma Ducha Św., to jaki duch jest inny? Nie ma innego ducha, jest Duch Św., który jest w Trójcy Przenajświętszej i przeciwnik czyli duch zamętu, duch chaosu i pustki. Więc, gdy nie ma Ducha Św., jest duch zamętu. Człowiek może powiedzieć w taki sposób: ale skądże, nie mam ducha zamętu, mimo, że nie mam Ducha Św., to nie mam ducha zamętu. To te słowa już są słowami zamętu, ponieważ nie może on mieć słów prawdy, jeśli nie ma Ducha Św.
O tym mówi św. Jan: nikt nie jest w stanie powiedzieć: Panie, ufam Tobie, bez napełnienia Duchem Św., ponieważ są to tylko słowa, nie odzwierciedlają natury serca. Jeśli ktoś mówi: ufam Bogu, bez napełnienia Duchem Św., nie mówi prawdy, są to tylko słowa. Ponieważ ufność jest naturą dziecka, którą Bóg daje człowiekowi i dlatego oddaje się, mówi: jeśli nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Bożego, bo dzieci mają czystego ducha. I gdy nie staniecie się jak dzieci, czyli jeśli nie będziecie mieli własnych potrzeb, ale będziecie tylko całkowicie przez ufność i oddanie żyli w naturze i potrzebach Tego, który nad wami ma pieczę. A my jako dorośli ludzie, wszyscy ludzie na ziemi, muszą stawać się dziećmi i oddawać się Duchowi Bożemu, więc muszą mieć ufność.
Ufność jest ciekawą przestrzenią w życiu dorosłego człowieka, dlatego, że ufność w życiu dorosłego człowieka jest pewnym takim stanem, który można określić jako beztroska. Jest to stan ukazany jako beztroska, nie jest on beztroską, ale jest bardzo podobny do beztroski, a może beztroską w rozumieniu ludzkiego ducha i ludzkiego rozumu. Beztroska. Więc bardzo ciężko człowiekowi dorosłemu stać się beztroskim, jeśli w jego życiu istnieje tyle sytuacji, o które musi zadbać. Musi zadbać o dzieci, rodzinę, żonę, ojca, matkę, pracę, zapracować na to wszystko, wiele innych sytuacji tego świata i on mówi: jak ja mogę być beztroskim, jeśli jest tyle rzeczy dookoła, muszę być odpowiedzialnym, nie mogę być beztroskim.
Ale Boże Prawo mówi w ten sposób: jeśli nie będziesz beztroskim, to nie będziesz mógł być odpowiedzialnym. I ludzie żyjący w tym świecie mówią: to są sprzeczne sprawy, mowa jakaś niezrozumiała, nie możemy tego pojąć, jak możemy słuchać jednocześnie tego, że mamy być beztroskimi, a jednocześnie odpowiedzialnymi, mowa jakaś niezrozumiała, nie jestem w stanie tego słuchać, są to brednie. Ale nie jest to nic, co nie jest niemożliwe. Właśnie Bóg daje nam zadania, które są pozornie niemożliwe, pozornie dla rozumu niemożliwe, ale dla Ducha w pełni jasne i wykonalne, dlatego ponieważ beztroska – wynika ona z natury dziecięctwa: nicość, słabość, bezsilność, niezaradność, bezradność, bezbronność, jednocześnie uległość i ufność. Nic nie mogę zrobić, nic nie umiem, nic nie potrafię uczynić i nie chcę potrafić i nic nie chcę zrobić tym prawem. Chcę wszystko czynić Prawem Bożym.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Święta Maria Matka Boża Bogurodzica współodkupicielka jest tą, która ma w sobie wszystkie te przymioty, które są potrzebne człowiekowi doskonałemu. […] W sobie ma doskonałą ufność Bogu, ma wszystkie przymioty dziecięctwa, wszystkie przymioty owoców Ducha Świętego, darów Ducha Świętego, ma wszystko w sobie, całą pokorę, całą ufność, całe „Fiat”. Dlatego Ona jest naszym „Fiat”, którego tak bardzo potrzebujemy. I Ona ma w sobie wszystko, czego my potrzebujemy, tutaj w tej naszej fizycznej naturze […]

Pobierz plik

Święta Maria Matka Boża Bogurodzica współodkupicielka ma wszystko to czego my potrzebujemy
Tydzień temu mieliśmy bardzo aktywne spotkanie, niezmiernie głęboko aktywne, dlatego że były nie tylko poruszone tematy, ale zagłębienie się głęboko w głąb natury wybaczenia, o którym rozmawialiśmy: o umiłowaniu wybaczenia, o rozkoszowaniu się wybaczeniem, o wdzięczności Bogu, że dał nam serce zdolne pomieścić Boga, który w naszym sercu wybacza, czyli uzdolnił nas do wybaczenia, że jesteśmy zdolni do wybaczenia. Jesteśmy stworzeni na wzór i podobieństwo Boga i bez wybaczenia nie jesteśmy człowiekiem. Wybaczając jesteśmy człowiekiem, wybaczenie jest integralną naturą człowieczeństwa, wybaczenie integruje i identyfikuje nas w Bogu z Bogiem, zdolność wybaczenia.
Wybaczenie nie krzywdzi nikogo, jest to czyn sprawiedliwy. Wybaczając nie krzywdzimy siebie i nie krzywdzimy tego, któremu jest wybaczane. Więc możemy zastanowić się dlaczego ludzie, często, spotykani przez was, bo wy tego zapewne już nie czynicie, bo mając tą świadomość pokonujecie w sobie właśnie ten opór, czy pokonaliście w sobie ten opór, że wybaczenie nie krzywdzi człowieka, bo wybaczenie krzywdzi tylko złego ducha. Zły duch nie chce wybaczenia, bo wybaczenie pochodzi od samego żywego Boga.
Człowiek nie może wybaczyć, ponieważ nie ma takiej zdolności, to jest przymiot Boży. I dlatego wybaczając następuje w nas naprawdę otwarcie serca do obecności Boga. I to jest wdzięczność. Wdzięczność otwiera w nas tak ogromną przestrzeń Boga, że gdy wdzięczność w nas naprawdę istnieje, to Jego natura, Jego obecność w nas czyni niebotyczną przestrzenią nasze serce. Nie ma granic, nie ma horyzontu, jest jedna wielka obecność Boga, która nie ma granic, gdziekolwiek się nie poruszamy, gdziekolwiek zmierzamy, tam jest Bóg, a my istniejemy w Bogu, bo człowiek został stworzony na wzór i podobieństwo Boga.
Jak jest powiedziane: Bóg jest wszystkim, Bóg istnieje we wszystkim, jest pełnią, jest światłością, jest prawdą, jest miłosierdziem. Człowiek został stworzony na wzór i podobieństwo Boga, więc człowiek stworzony przez Boga ma w sobie całą naturę Bożą, bo jest stworzony na wzór i podobieństwo Boga, nie podobny tylko do Boga, ale na wzór i podobieństwo Boga, odbiciem. Bóg odbił swoją naturę w człowieku, więc w człowieku istnieje ta natura. Tak jak Bóg ma wolę, tak człowiek ma wolę. Żadne stworzenie istniejące we wszechświecie nie ma woli, bo nie zostało stworzone na wzór i podobieństwo Boga, tylko Bóg je stworzył wedle zamysłu swojego, a człowieka stworzył wedle własnego obrazu.
Dlatego wola człowieka w raju była współistotna Bogu, współistniała z Bogiem, wola człowieka była mocą, która była zjednoczona z mocą Bożą i stamtąd ta moc współistniała i współdziałała.
Gdy człowiek zgrzeszył, wola człowieka nie przestała być mocą. Ona w dalszym ciągu jest mocą, tylko że mocą, która się przeciwstawia Bogu, która nie chce Bogu służyć. I dlatego, gdy chcemy wolą swoją zmierzać ku Bogu, to idziemy tam, gdzie poszli faryzeusze. Faryzeusze wolą swoją ustanawiali ogromną ilość zakazów, ogromną ilość nakazów, jakieś inne drogi, jakieś inne prawa, które wydawało im się, że są prawami Bożymi.
Ale Jezus Chrystus w Ewangelii wg św. Marka rozdział 7 pisze w taki sposób: ten lud chwali mnie wargami, a sercem swoim jest daleko ode mnie, dlatego ich modlitwy nie będą wysłuchane, bo od nich samych pochodzą, skrzętnie i chytrze usuwają moje prawo (skrzętnie i chytrze, czyli pod pozorem dobra) i swoją tradycję zachowują. Czyli dążą do tradycji, czyli do woli, która wydaje im się bliższa niż sam Bóg. Ale przecież, gdyby żyli sercem oddanym Bogu, to przecież sercu jest bliższy Bóg. Wola oddaliła się daleko od Boga.
I proszę zauważyć, wola w dalszym ciągu jest mocą, nie została pozbawiona mocy, w dalszym ciągu ma moc. I dlatego człowiekowi jest niezmiernie ciężko wrócić do Boga, a właściwie jest to niemożliwe, jak to powiedział Jezus Chrystus do św. Piotra, gdy człowiek chce się zbawić, niemożliwe jest dla człowieka, aby wrócił swoją wolą do Boga, bo dla człowieka jest to niemożliwe.
I dlatego w Ewangelii wg św. Mateusza rozdział 7 Jezus Chrystus mówi – że droga do zatracenia jest szeroka, idzie nią ogromna ilość ludzi, a droga do zbawienia jest niezmiernie wąska, ale wybiera ją bardzo niewielu ludzi. I tym człowiekiem, który jej nie wybiera jest także św. Piotr. Dlaczego tak mówię? Bo on w owym czasie mówi: to któż może się zbawić, jak tej drogi nie wybiera? Zadaje to pytanie: więc jak ja, który jestem Żydem, który został nauczony, żeby tego nie robić, tego nie robić, tego nie jeść, tyle kroków chodzić albo nie chodzić i tak dalej i tak dalej, jeśli te czynności są niepotrzebne, to jak ja się zbawię? To dla człowieka jest to niemożliwe. A Jezus Chrystus mówi: bo dla człowieka jest to niemożliwe, to Bóg zbawia. Dopiero ukazuje, że człowiek musi porzuci swoją wolną wolę.
W jaki sposób porzucamy wolną wolę? Proszę zauważyć, powiem tutaj tak bardzo prosto obraz. Dziecko, które jest małe, ono ma przymioty dziecięctwa – jest nikim, słabym, bezsilnym, niezaradnym, bezradnym, bezbronnym, uległym i ufnym. Czy widzicie tam jakąś wolę? Nikim, słabym, bezsilnym, niezaradnym, bezradnym, bezbronnym, uległym i ufnym. Czy jakaś tam wola jest? – Nie ma tam woli, nie ma tam w ogóle woli, ono ma tylko dziecięctwo, ono ma tylko wszystko to, co jest sprzeczne z wolą: jest nikim, słabym, bezsilnym, niezaradnym, bezradnym, bezbronnym, uległym i ufnym. Wola czyni wszystko to, żeby być silnym, mocnym, radzić sobie ze wszystkim i żeby nie być uległym i niczemu nie ufać, tylko temu co się samemu zrobi albo się samemu pozna. Wola właśnie tak działa.
I proszę zauważyć, następna sytuacja. Im dziecko jest mniejsze, to tym więcej w dziecku jest ufności. Właściwie, gdy jest maluteńkim dzieckiem, noworodkiem, to jest sama ufność. I gdy zaczyna powoli dorastać, ta ufność w nim w dalszym ciągu istnieje, ta ufność ściśle i mocno łączy dziecko z rodzicem. Dziecko się staje coraz większe, zaczyna uświadamiać sobie swoją tożsamość – kim jest, zaczyna uświadamiać sobie, mieć własne potrzeby, konstruować to co jest mu potrzebne, zaczyna sprzeczać się z matką, nie tylko sprzeczać, ale zaczyna badać matkę ile może, kiedy matka mu zabroni, zaczyna badać. I w ten sposób zaczyna uczyć się wykorzystywania i angażowania swojej woli, która jest w dalszym ciągu we władzy matki, ale to dziecko uczy się nią kierować.
Proszę zauważyć, im bardziej dziecko dorasta, to tym silniej wola w nim dominuje i tym mniej dominuje w nim i istnieje w nim ufność. Ufność i wola są sobie przeciwne, ponieważ gdy nie ma woli, jest ufność. Natomiast gdy pojawia się wola, ufność jest eliminowana, bo człowiek nie ufa niczemu, czego nie sprawdzi. Musi sprawdzić i sam musi poznać. Czyli mówi w ten sposób: dziecko idzie do miejsca, do którego idzie ojciec i nie dziwi się niczemu, ponieważ cieszy się, że ojciec go prowadzi tam, gdzie jest dobrze, czyli nie musi znać drogi, wystarczy, że ma ojca, który zna drogę; a gdy człowiek dorasta, to już nie ufa ojcu, chce, aby ojciec mu powiedział co tam takiego jest, gdzie mnie prowadzisz, a powiedz mi najpierw co to jest, czy mi się to będzie podobało. A ojciec mówi tak: to nie ufasz mi? Dlaczego mnie sprawdzasz? Dlaczego ty chcesz wiedzieć najpierw? Czy przestajesz mi ufać? Dlaczego zaczynasz bardziej ufać swojemu umysłowi? (ufać, czyli kierować się swoją wolą).
Dlaczego zaczynasz chcieć najpierw wiedzieć, a później iść? Gdy byłeś dziecięciem, nie czyniłeś tak, chodziłeś jak dziecię, rozumiałeś jak dziecię, widziałeś jasno twarzą w twarz, a gdy dorastasz, porzuciłeś wszystko co dziecięce, stałeś się dorosłym mężem, zacząłeś widzieć wszystko jakby w lustrze, w zagadce, niewyraźnie, wola ci to wszystko przysłoniła. Czyli przysłoniły ci to twoje potrzeby, twoje potrzeby cielesne. Twoje potrzeby cielesne przysłoniły tobie prawdę twojego ducha.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Ufność to stan, który nie wynika z naszego umysłu, z naszego rozumu, on wynika z naszego serca. W naszym sercu jest ufność, jest, ona po prostu tam jest. Ufność to jest natura dziecka, w dziecku ufność jest naturalną rzeczą, naturalnym stanem, dziecko po prostu ufa, ufa Bogu z całej siły. […]
Ufność to świadomość tego, kto zadaje nam pracę, kto daje nam próbę, doświadczenie i zadanie, że Ten, który nam je daje jest doskonały, dobry, jest idealny, nie chce nas skrzywdzić, chce nas umocnić, chce dać nam odnalezienie w sobie tej siły, którą On w nas poszukuje. Czyli ufność oznacza trwać w tym, który jest doskonały […]

Pobierz plik

UFNOŚĆ BOGU
Spotkania nasze w ostatnim czasie są spotkaniami niezmiernie mocno pędzącymi, tak pędzącymi radośnie, że przemiany, które w nas następują powodują bardzo ciekawą sytuację. Można tak powiedzieć, że z taką szybkością się poruszamy, że świat za oknem przestał istnieć, tak szybko pędzimy, że nie widzimy już drzew, nie widzimy już samochodów, ludzi, zaczyna przestawać istnieć czas, zaczynamy widzieć tylko jedną wielką przestrzeń jednolitej obecności mocy Bożej, która to wszystko konstruuje, to wszystko stwarza i tym wszystkim zawiaduje. Przestajemy widzieć szczegóły tego świata, a zaczynamy coraz bardziej wiedzieć szczegóły świata nieba, świata niebiańskiego, który jest nieustanną odwieczną przyczyną istnienia tego wszystkiego co istnieje na ziemi, istnienia nas samych.
Miesiąc temu w Kazimierzu, gdy byliśmy, nastąpiło bardzo wyraźne, bardzo jasne i to w sposób cudowny, nie możemy tego inaczej nazwać, jak tylko w sposób cudowny, ponieważ nie jest to związane z rozumieniem człowieka, nie wynika to z rozumu, ale z objawienia, z Ducha Św., który dotknął, przemienił, uzdolnił i objawił – dokładnie stało się to, o czym Jezus Chrystus mówi w Ewangelii św. Jana 14: Ja muszę z tego świata już odejść, ale moje odejście dla was jest korzystne, ponieważ przyślę wam Parakleta – Ducha Świętego, który przypomni wam, nauczy i objawi to, co już powiedziałem i zadba, objawi słowo żywe, słowo prawdziwe.
I proszę zauważyć słowo prawdziwe się objawia. To nie stało się, bo człowiek po dwóch tysiącach lat nagle zaczął coś rozumieć. Jest to związane właśnie z tym, że Duch Św. dotknął serca i odmienił, uwolnił człowieka od zła, które człowieka ograniczało w pojmowaniu Jego obecności i obecności Ducha Św., to sam Duch Św. uwalnia człowieka od zła i daje mu poznanie. A tym poznaniem, jak już wiemy, jest poznanie, o którym już mówiliśmy wcześniej, że Modlitwa Pańska nie jest samym pacierzem, nie jest samą modlitwą, nie jest modlitwą samonośną, nie jest modlitwą samą w sobie istniejącą. Ona jest modlitwą bardzo ważną i istotną.
Proszę zauważyć Ewangelię św. Marka 7, gdzie jest napisane: ten lud chwali mnie wargami, a sercem swoim jest daleko ode mnie, dlatego ich modlitwy nie są wysłuchiwane, bo od nich samych pochodzą, skrzętnie i chytrze usuwają moje prawo i swoją tradycję zachowują. Więc Jezus Chrystus wie o tym. Bóg Ojciec przysyła Syna swojego ponieważ tak się dzieje, ponieważ nikt nie chwali Go sercem, tylko swoimi wargami. Modlitwy ich nie są wysłuchiwane i dlatego nie może się stać to, co się ma stać, co Chrystus, Bóg Ojciec chce uczynić.
Więc przysyła Chrystusa, który przyjmuje ciało z Maryi dziewicy – Syna swojego i staje się Synem Człowieczym, czyli staje się jednym z nas. Istnieje w tym samym świecie co my, istnieje obciążony tymi samymi grzechami co my, tylko że nie ma grzechu w sobie żadnego. Niesie na sobie cały ciężar ludzkości nie skarżąc się w żadnej nawet najmniejszej sekundzie na to co się mu dzieje, nie skarżąc się na to, że jest mu ciężko, że go dręczą, że go biją, że robią różne rzeczy dziwne i złe, które są normalne dla tego świata. Nie skarży się, nikogo w swoim życiu nie oskarżył, nikogo w swoim życiu nie uderzył, księga Izajasza mówi: nadłamanej gałązki nie dołamie. Więc żadnej krzywdy dla żadnego stworzenia, dla niczego co się w świecie dzieje, czyli nie czyni żadnej krzywdy nikomu.
Jest doskonale czysty, a niesie i cierpi, niesie ciężary wszystkich ludzi, którzy nie uważają tego za ciężary. Ludzie nie uważają swoich grzechów za ciężary, ale jako swoją umiejętność radzenia sobie w życiu, umiejętność kogoś wyrolowania i kogoś oszukania. A Jezus Chrystus tą umiejętność ich odczuwa u siebie jako cięgi, nienawiść i ciężar grzechu, który jest na Nim, bo jest żywą duszą, która przebywa w ciele, jest Synem Człowieczym.
Jest Synem Człowieczym dlatego, że przeżywa dokładnie wszystko tak jak każdy człowiek, bez władzy Bożej panowania nad grzechem w sposób nadludzki, ale ma tylko ufność, wiarę, oddanie, to wszystko co każdy człowiek otrzymuje na ziemi. Korzysta tylko z tych umiejętności, z tych możliwości, które każdy człowiek ma w swoim sercu: opanowanie, łagodność, wierność, dobroć, uprzejmość, cierpliwość, pokój, radość i miłość. Korzysta z zasobów serca człowieka, Syna Człowieczego i tymi zasobami, które w sercu Jezusa Chrystusa są, z całej mocy ufa Bogu, który w Nim istnieje, znajduje swoje miejsce w Nim. W Nim to święci się Jego imię, w Nim to, patrząc na niego, widzimy samego żywego Boga o czym Jezus Chrystus mówi: „gdy patrzycie na Mnie, Mnie nie widzicie, ale Ojca mojego”. Faryzeusze zarzucają Jezusowi Chrystusowi mówiąc do Niego: kim ty jesteś? A On mówi: jestem Synem Bożym, ale wy Mnie nie widzicie, ponieważ nie znacie Ojca, o którym mówicie, że Go znacie. Żyjecie prawem mojżeszowym, a Możesz Mnie znał, ale wy odeszliście od tego prawa już daleko, dlatego nie znacie już Ojca, bo gdy na Mnie patrzycie, nie widzicie Mnie.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Nowe stworzenie – Jeruzalem niebiańskie

3 Nic godnego klątwy
już [odtąd] nie będzie.
I będzie w nim tron Boga i Baranka,
a słudzy Jego będą Mu cześć oddawali.
4 I będą oglądać Jego oblicze,
a imię Jego – na ich czołach.
5 I [odtąd] już nocy nie będzie.
A nie potrzeba im światła lampy
i światła słońca,
bo Pan Bóg będzie świecił nad nimi
i będą królować na wieki wieków.
(Apokalipsa św. Jana 22, 3-5).

NOWE JERUZALEM

Nasze spotkania w ostatnim czasie nabrały tempa. Zawsze miały duże tempo, ale to jest inne tempo. Jest to ukazanie tajemnicy bez której nie moglibyśmy przekroczyć pewnej niemożliwej dla człowieka bariery do przekroczenia. Dlatego, że to nie my pokonujemy grzech pierworodny i nie my pokonujemy śmierć – to Chrystus pokonuje śmierć. Chrystus staje się drogą, bramą, życiem i prawdą, ale dokąd bramą – bramą do Nieba. Żeby nazwać to jaśniej, jest bramą do Nowego Jeruzalem, bramą do nowego istnienia.

Jak jest przedstawiane Nowe Jeruzalem?

– Tam nie będzie już światła świecy, światła lampy, ani słońca, ale będzie sam Bóg jaśniał i nie będzie już śmierci, ale będzie wieczne życie i panowanie.

Mówiąc o tym dla niektórych może to być czymś tak odległym, czymś tak niepojętym a wręcz pewną tylko informacją, która nie do końca ukazuje czym ona jest. To my jesteśmy tymi, którzy mogą otworzyć serce dla Chrystusa lub nie otworzyć. Nie da się serca człowieka wytrychem otworzyć. Dlatego Chrystus kocha nas z całą siłą, rozkochuje duszę naszą w Sobie, aby nasza dusza przyjęła Jego i także Go kochała z całą mocą. Chrystus także duszę uwodzi, aby ona która jest uwiedziona, była radosna z tego uwiedzenia, aby poznała radość prawdziwej obecności Bożej.

Bo dusza przebywając nieustannie w cielesnej naturze – doświadcza nieustannie natury tego ciała. A naturą tego ciała jest – zmysłowość, trud, niepokoje, agresja. Jest to natura zwierzęca, natura lęków. Tak jak np. w ciele migdałowatym znajdują się podstawowe reakcje przeżycia, to są seksualność – aby gatunek przetrwał, lęk, agresja, przemoc.

Rozmawialiśmy o tym 20 lat temu, że w ciele migdałowatym jest także oddanie. Czyli na przykład pies jest w stanie zaciekle bronić swego pana, jest mu całkowicie oddany i swego pana nie atakuje. I w ciele migdałowatym, w naturze ludzkiej także jesteśmy zdolni do oddania w pełną ufność. W ostatnich trzech latach nauka odkryła w ciele migdałowatym właśnie tę substancję oddania, potwierdzając że w ciele migdałowatym są nie tylko odruchy behawioralne, ale także substancja oddania. Jest taki neurohormon w szyszynce o nazwie DMT [dimetylotryptamina] o którym się w ogóle nie mówi. Dlatego że to jest najgorsza rzecz która by mogła spotkać polityka i establishment, bo jest to świadomość tego że wszyscy ludzi są oszukiwani, że są „strzyżeni jak barany”, że są wbijani w pewne struktury tylko po to, aby ci którzy ich strzygą [establishment] aby się dobrze mieli, a ci co są „strzyżeni jak baranki” nie wiedzieli o tym że coś się z nimi dzieje.
Więc DMT jako neurohormon, nazywany molekułą oświecenia jest najbardziej zabronionym hormonem i wszystko się robi, żeby się nie wydzielał. Więc stosuje się różnego rodzaju możliwości, dodając do żywności substancje, które hamują lub zwiększają działanie hormonu głodu (greliny) żeby człowiek jadł i jadł i nie przestawał jeść, ponieważ to jest opłacalne dla establishmentu.

Ale chcę tu powiedzieć o innej sytuacji, o przestrzeniach tego świata, który wszystko robi aby człowiek nie był świadomy wielu spraw Bożych.
Co to znaczy Bożych? Człowiek jest istotą duchowo biologiczną. Jest to nawet napisane – dwie natury sprzeczne sobie mieszkające w jednej osobie. Natura Boża – czysto duchowa i natura ziemska. Dusza przebywając w ciele odczuwa ogromny wpływ na siebie zmysłowości ciała i ona ulega mu, jest nieustannie bombardowana, tak jak człowiek będący w tym świecie jest nieustannie bombardowany promieniowaniem kosmicznym, napromieniowany jest promieniowaniem elektromagnetycznym wysyłanym przez różne urządzenia, czujniki, radary, telewizory itp. Wszystko to działa i wszystko go przenika. Więc nieustannie człowiek jest pod wpływem wielu czynników, które go przenikają i zakłócają.

Tak samo dusza jest nieustannie przez ciało molestowana, a później przeradza to się w jej pożądanie i ona zaczyna tego chcieć co ciało.

I czym jest modlitwa? – jest zachowaniem jej pierwotnej natury – czystości, równowagi i tego stanu z którego została stworzona, z Bożej natury. I tylko trwając w Bogu zachowuje czystość, a jednocześnie cielesność jest przeniknięta tą mocą Bożą i ze zwierzęcia przeradza się w istotę duchową. Pojawia jest przeniknięta tą mocą Bożą i ze zwierzęcia przeradza się w istotę duchową. Pojawia się nowa zdolność w tym człowieku.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Teraz już nie będziecie odmawiali Modlitwy Pańskiej bez doświadczania i widzenia i świadomości Jerozolimy, nie będzie to pusta modlitwa, nie będzie to modlitwa, która mówi o czymś, o czym nie wiecie dokładnie i nie rozumiecie, ale będzie mówiła dokładnie o wydarzeniach ośmiu dni od Niedzieli Palmowej do Zmartwychwstania […]

Pobierz plik

OSIEM AKTÓW JEROZOLIMY WEDŁUG MODLITWY PAŃSKIEJ
Pamiętacie państwo wydarzenia w Kazimierzu i dzisiaj one będą kontynuowane już na tej kanwie innego człowieka. Nie możemy powiedzieć, że to jest ten sam człowiek, nie. Jest to inny człowiek, naprawdę inny człowiek.
Dlatego, że Chrystus nie jest bierny w miłości do nas. Chrystus nieustannie zabiega o naszą duszę rozkochując ją w sobie. Chrystus nieustannie uwodzi duszę, czyli można powiedzieć zabiega i do swojego świata ją zabiera, aby ona żyła. Jedynym, który się przeciwstawia temu jest zły duch i dlatego to on nazywa to, że ją on zwodzi czy uwodzi, a On ją ratuje.
Tak jak św. Franciszek z Asyżu porwał św. Klarę. Wszyscy mówili, ojciec miał mu za złe, że porwał Klarę, a on miał całkowicie inny plan, łączenie majątków, aby był jeszcze bardziej bogaty. A on zabrał ją do klasztoru, oddał ją Chrystusowi i ona w Chrystusie trwała i miłością Chrystusową emanował, miłował Klarę, a Klara miłowała św. Franciszka miłością Chrystusową. I ojciec, kiedy poszedł do klasztoru tam do Klary, nawrócił się i był bardzo zadowolony z tego, że Klara odnalazła szczęście w swoim życiu i odnalazła Chrystusa. On wtedy to zrozumiał, nie zrozumiał tego wcześniej.
Wiecie państwo do czego to jest podobne? To jest podobne do tego, że miłosierdzie nikogo jeszcze nie skrzywdziło, czyli inaczej można powiedzieć, aby to zrozumieć w taki sposób: to, że jesteśmy miłosierni czy wybaczający, i że miłosierne wybaczenie drugiemu człowiekowi nie krzywdzi nas, ani nie krzywdzi tego, któremu wybaczamy. Więc możemy się zastanowić, dlaczego człowiek tak broni się przed wybaczeniem, gdzie myśli, że jest to krzywda. Broni się przed wybaczeniem, jest to dla niego ogromna ciężka praca, ogromne przełamanie pewnych swoich stereotypów, jakiś niezrozumiałych ograniczeń, które w nim istnieją, ponieważ gdy chce wybaczyć drugiej osobie z powodu miłosierdzia, miłości i miłosierdzia, czuje jakiś opór, niechęć, tak jakby mu się krzywda działa, jakby krzywdę robił drugiej osobie.
W ten sposób rozpoznajemy naturę osobowości ludzkiego człowieka, ziemskiego, cielesnego człowieka, który brzydzi się wybaczeniem, widzi w tym krzywdę dla siebie i dla innego, ale cieszy się nieustannie, aż zadziwiające, z zemsty i z nienawiści. Nie widzi w tej nienawiści ani szkody dla siebie ani dla drugiej osoby, ani z zemsty nie widzi szkody dla siebie i szkody dla drugiej osoby. Wydaje mu się to takie zwyczajne, ludzkie, normalne.
Pierwsza reakcja na jakąś sytuację konfliktową to jest najczęściej nienawidzę cię, nie chcę cię znać, odejdź mi z oczu. A dlaczego w taki sposób te reakcje konfliktowe się dzieją? Dlaczego my nie staramy się odnaleźć w sobie tej natury miłosierdzia, która jest naturalną naturą człowieka Bożego, który żyje miłosierdziem? – Musimy odejść od tego człowieka ziemskiego. A właściwie można powiedzieć, Chrystus nam ukazał, że On już nam ukazał drogę odejścia i właściwie nas pociągnął za sobą i właściwie woła: z powodu siebie tam jesteście, z powodu Mnie tam już nie jesteście, bo Ja was nieustannie pociągam swoją aktywną miłością, swoją miłością rozkochującą was w sobie i uwodzącą do nieba, do świata nieba, do Mojej miłości serca.
I tutaj przejdę do takiego bardzo ciekawego aspektu, który Duch Św. ujawnił, Duch Św., nikt inny, Duch Św. ujawnił o Modlitwie Pańskiej. Modlitwę Pańską, Chrystus Pan, objawił nam jej tajemnicę o wiele głębszą, nie tą tajemnicę taką zwyczajną, że ona sobie jest Ewangelią wg św. Mateusza rozdział 6 werset od 9 do 13, ale ujawnił nam nie tylko, że ona jest siedmioma prośbami, ale że ona jest żywą naturą istnienia i osobowości człowieka światłości.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Teraz słyszę jak Modlitwa mówi i daje nam wewnętrzną swoją naturę, gdzie przedstawia stan, w którym nie ma najmniejszego zwątpienia, jest właśnie ten doskonały stan, obecność, o którym mówi. Mówi o tym, że jesteśmy dziećmi i że Ojciec jest rzeczywisty, bo gdyby Ojca nie było, nie bylibyśmy dziećmi i nie moglibyśmy spotkać się z Ojcem, nie mielibyśmy dziecięcego stanu, dziecięcego postrzegania, poszukiwania. Mówi o Świętym Imieniu, które nieustannie jest, o Królestwie, które nieustannie czeka, aby się rozszerzać […]

Pobierz plik

TAJEMNICA MODLITWY PAŃSKIEJ

[…] od pewnego czasu odczuwam coraz głębiej nawoływanie w kierunku odkrycia tajemnicy – Chrystus stawia nas właściwie w tej sytuacji, aby naszym udziałem stała się Jego tajemnica – tajemnica Miłosierdzia.
Miłosierdzie to jest najgłębszy przymiot Boga. Miłosierdzie to jest naturalny stan Bożego istnienia. To jest naturalne wybaczenie, naturalna Miłość.
Chrystus, Bóg Ojciec, Duch Święty nie zastanawia się nad sytuacjami czy wybaczyć, czy nie wybaczyć, nie zastanawia się nad tym czy to warto czy to nie warto, czy ten człowiek zrobił te rzeczy czy te rzeczy. Miłosierdzie jest już wybaczeniem – jak to jest powiedziane, że Bóg już nam wybaczył, tylko my nie stajemy „na wysokości” i nie idziemy ku Bogu, aby wybaczenie od Niego przyjąć. Miłosierdzie jest to obecność żywego Boga. I my nie potrafimy wybaczać tak jak Bóg. My się nieustannie, nie tyle co uczymy, bo tego się nie można nauczyć, to tak jak nie możemy się nauczyć Miłości Bożej, to Bóg w nas kocha, to Chrystus w nas kocha innego człowieka. Dlatego my nie możemy się nauczyć Miłości, a często słyszymy, że ktoś tam „wyprodukował” ileś tam miłości, temu dał tej miłości „wyprodukowanej”, temu i tamtemu. Nie można wyprodukować Miłości. Miłość to żywy Chrystus.
Natomiast Żywy Chrystus nie jest czymś obcym, chociaż na tym świecie jest traktowany jako ktoś obcy, który chce przyjść i chce po prostu wywrócić ten świat do góry nogami. Tak samo było przecież z faryzeuszami: gdy Jezus Chrystus stanął na ziemi, to mówili Jemu, że przyszedł prawo znieść. A Chrystus mówi: nie przyszedłem prawa znieść, ale przyszedłem prawo wypełnić. A oni uważali, że znieść. Dlaczego? Bo mówił o rzeczach, które nie pasowały do tego co oni znają i co oni umieją, czym się posługują i jak postępują. Ale postępowali już daleko, daleko, bardzo daleko od tego co czynił Mojżesz, co czynił Abraham; daleko zostali oderwani od prawdziwej natury Bożej. Dlatego patrząc na Chrystusa, nie patrząc żywym duchem, do którego są zdolni, aby z nim się jednoczyć, patrzyli swoim intelektem, który na bazie tego świata, na bazie tego prawa został ukształtowany i wedle tego prawa starali się – aż zadziwiające – wedle tego prawa starali się wypełnić wolę Bożą, zdobyć Królestwo Boże.
Więc wszystkim tym ludziom nakazywali różne ciężkie, dziwne prace, jakoby te dziwne i ciężkie prace zbliżały ich do Królestwa Bożego. Jezus Chrystus przyszedł i powiedział w ten sposób: Co wy robicie? Przecież to jest do niczego niepotrzebne. Potrzebny jest żywy duch, a wy karzecie im robić jakieś dziwne rzeczy, jakoby one były potrzebne do Królestwa Bożego. Nic z tego nie jest potrzebne, potrzebny jest żywy Bóg. Ale oni mówią: Przecież my mamy żywego Boga! Ale Jezus Chrystus ukazuje im, że nie mają. Chrystus ukazuje całkowicie inną naturę postawy prawdziwej, duchowej. Dlatego zadają mu pytanie: „Cóż to za mowa z mocą?”- nie wiedzą co to takiego jest. Gdy Chrystus żywym duchem objawia naturę Ojca, mówią: „Cóż to za mowa z mocą?”.
I tutaj proszę zauważcie, Jezus Chrystus nieustannie trwa w obecności Bożej, nie tylko obecności, ale Ojciec jest Jego głową, czyli Bóg jest Jego głową. I zauważmy list Św. Pawła Kor 11, gdzie jest powiedziane: A głową Chrystusa jest Bóg, a głową mężczyzny jest Chrystus, a głową kobiety jest mężczyzna. Niechaj każda kobieta nakrywa głowę mężczyzną, aby nie zostać pohańbioną. A mężczyzna i kobieta w Bogu są równi. Św. Paweł w tym liście przedstawia tą sytuację, że nieustannie, odwiecznie, zawsze, głową Chrystusa jest Bóg. Chrystus inaczej nie myśli, jak tylko tak, jak Ojciec w Nim myśli. Więc bardzo ciekawą sytuację mówi, proszę zauważyć, czy wy państwo, nie robicie właśnie tak samo, że mówicie drugiej osobie to, co słyszycie w swojej głowie, żeby mu powiedzieć? Macie myśli w swojej głowie i mówicie drugiemu człowiekowi to, żeby powiedzieć. To nie jest tak u was, że najpierw mówicie, a później słyszycie to co mówicie i dopiero wtedy w głowie wam powstanie to, co chcieliście powiedzieć. Jest całkowicie odwrotnie: najpierw myślicie co powiedzieć, a później mówicie, najpierw są myśli w głowie, a później jest to co mówimy.
Tutaj Chrystus przedstawia w taki sposób – „Ja nie myślę, Ja słyszę” – czyli ukazuje pewną konstrukcję specyficzną: Ja nie myślę, Ja słyszę to, co Ojciec do mnie mówi, i mówię wam to, co słyszę u Ojca mojego i robię to, co widzę u mojego Ojca. Pamiętacie Ew. Św. Jana rozdział 8: Mówię wam to, co widzę u swojego Ojca i mówię wam to, co słyszę u swojego Ojca. To jest dosyć ciekawa sytuacja, więc można powiedzieć w taki sposób, że Jezus Chrystus mówi o Ojcu jako o myślach, które są w Jego głowie, i uczynki i to co chce uczynić nie powstaje też w Jego sercu, ani w Jego głowie, tylko On ma świadomość jednocześnie rozdzielności i jednocześnie całości, czyli jest świadomy tego, że myśli, które mówi, te myśli powstają nie w Nim, ale w Ojcu, ale przecież są jednym z Nim, więc to, co mówi, to jest Jego całością. U nas jest taka sytuacja, że my musimy tak samo żyć.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Umiłowanie to jest aktywna nadzieja, która przychodzi od Ojca i znajduje w naszym sercu miejsce swojego spoczynku, realizacji, życia i istnienia […] Jest to żywa nadzieja, czyli dotknięcie natury cielesnej, zmysłowej, a jednocześnie i duchowej człowieka […]

Pobierz plik

AKTYWNA NADZIEJA
Dzisiaj rozpoczniemy nasze spotkanie, także o sprawach tych, o których poruszaliśmy tematy wcześniej. Pamiętacie państwo, że kiedyś, powiedzmy przez dwa lata może, poruszane były sprawy nieustannie owoców Ducha Świętego.
Najpierw Modlitwa Pańska, ona się ciągnęła, poruszana była i uwzględniana była przez 10 lat (mniej więcej, może mniej), ale Duch Święty ukazywał nam jej tajemnice coraz głębsze. I gdy się tak zastanowimy nad sytuacją tą, dlaczego w Modlitwie Pańskiej ludzie na przykład nie widzą różnicy między wersetem nie dopuść abyśmy ulegli pokusie i nie wódź nas na pokuszenie, nie widzą kompletnie różnicy, nie widzą tej różnicy, jest to bardzo prosta zasada – po prostu zostało w nich zniszczone całkowicie co do Boga życie uczuciowe i oni po prostu tej różnicy nie widzą.
Gdy na przykład pokażemy taki obraz: stoi córka i ojciec i mówi do ojca swojego: tato nie wódź mnie na pokuszenie. Więc my patrząc na ten obraz zastanawiamy się kim jest ten ojciec, że ona tak się go obawia i woła innych na pomoc, żeby ją bronili przed nim. Bo ona mówi nie wódź mnie na pokuszenie, czyli ma wedle niej złe zamiary, to bardzo wyraźnie widzimy, a ona woła: ratujcie mnie przed nim, bo on ma wedle mnie zamiary złe i chce mnie udręczyć, umęczyć, zwieść albo coś złego zrobić.
W tym momencie zobaczymy inny obraz: stoi córka i jest ojciec i ona do ojca woła: tato nie dopuść, abym uległa pokusie. I w tym momencie mówimy: jakie on ma wielkie poważanie u niej, jakżeż on ją chroni, jakżeż ona w nim pokłada całą nadzieję, jak ona mu ogromnie ufa, jak ona w nim po prostu widzi całą twoją siłę, jak on po prostu jest dla niej całą ostoją.
To jest bardzo proste dla nas jeśli mówimy tu o sprawie ludzkiej, gdzie uczucia i emocje dla nas są głównym aspektem konfrontacji ze światem. Bez uczuć i bez emocji nie moglibyśmy się konfrontować z drugą osobą w żaden sposób, nie byłoby to możliwe, byśmy byli ludźmi jakby wyłączonymi całkowicie z życia uczuciowego, bo po prostu byśmy patrzyli się jak „szpak w gnat” jak to mówią, albo jak „wół na malowane wrota” i byśmy kompletnie nie wiedzieli o co chodzi, a one się nie otwierają, bo są namalowane. I byśmy nie wiedzieli co się dzieje, gdybyśmy nie mieli uczuć i emocji.
I tutaj ukazując tą sytuację, my wiemy od razu, że gdy córka woła do ojca nie wódź mnie na pokuszenie, to my wiemy, że on jej robi krzywdę, że ona go się boi, że ona chce ratunku, do innych się zwraca: ratujcie mnie przed nim, bo chce mnie udręczyć, zabić i umęczyć, po prostu szukam innego wyjścia, ratujcie mnie przed nim. A gdy woła: nie dopuść, abym uległa pokusie, to ona sobie samej nie ufa i jego woła: ratuj mnie przede mną, nie dopuść, abym uległa pokusie. Ona ufa jego właściwej doskonałej postawie, jego rzetelnej moralnej doskonałości, on ją broni, on ją właściwie poprowadzi, on jej właściwą pracę jej zada, to jest bardzo istotne, która skieruje ją do właściwego miejsca. Więc chodzi o tą sytuację.
A proszę zauważyć, gdy pytamy się o Modlitwę Pańską:
– Czy widzicie różnicę pomiędzy nie wódź nas na pokuszenie a nie dopuść abyśmy ulegli pokusie?
– Nie widzimy żadnej różnicy.
Dlaczego? Kompletnie życie uczuciowe tam nie istnieje, nie ma go. Rozumieją to w świecie, gdzie istnieją uczucia. Ale tam dlatego nie rozumieją, bo one tam nie istnieją, nie istnieją uczucia, odniesienie się do swojej natury wewnętrznej, odniesienie się do istnienia, pojmowania czym jest zagrożenie, a czym nie jest, czym jest miłość, czym jest radość, czym jest prawda. Są od tego oddzieleni po prostu nie rozumiejąc, że w Modlitwie Pańskiej nie wódź nas na pokuszenie i nie dopuść abyśmy ulegli pokusie, jest to różnica.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

[…] stoją przed drzwiami i mają ogromny pęk kluczy, ale żaden nie pasuje, starają się to otworzyć, przeszukują ten pęk kluczy chcąc dopasować do drzwi. Ale to miłość, wdzięczność jest tym kluczem, ufność, całkowicie oddanie się Bogu, a On otworzy te drzwi. To wdzięczność właśnie je otwiera, szczera, prawdziwa, nie ta, która chce zyskać, ale ta, która jest pełną ufnością i poddaniem, pokorą.
Pobierz plik

NOWY POCZĄTEK
Rozpoczniemy nasze spotkanie na Szrenicy, a ostatnie spotkanie było rok temu. Wiele się wydarzyło w ciągu tego roku, a w owym czasie to co wydarzyło się było bardzo wymagające od człowieka, a jednocześnie działy się te rzeczy i ujawniają się coraz głębsze nasze relacje z prawdą, niebem, Bogiem, nami samymi, z drugim człowiekiem. To się dzieje, bo przecież przez ten cały rok były spotkania i to wiele spotkań, na których się niezmiernie wiele działo.
Ostatnie spotkanie na Szrenicy było o nowym człowieku – nowy człowiek jakżeż to niezmiernie ważna rzecz, pierwszy raz jakoby tak silnie, mocno, zaakcentowany był nowy człowiek. Bo wcześniej przecież były już akcenty nowego człowieka i w Gliczarowie i później, ale tak mocno, tak silnie, tak jasno zaakcentowany nowy człowiek, który jest człowiekiem zwycięzcą, na którego oczekują aniołowie.
Ponieważ człowiek ma wolną wolę i wolna wola działa w obie strony, czyli patrząc na świat, który nas otacza, a jednocześnie na wszystko czym człowiek jest, wolna wola ogranicza działanie Boga w człowieku i w świecie z tego powodu, że człowiek nie ma ochoty na bycie człowiekiem światłości na zasadach Bożych. On chce być człowiekiem nieśmiertelnym, chce mieć władzę, potęgę i moc, ale nie na zasadach Bożych. Chce mieć w taki sposób władzę, aby sam był sobie panem i nikogo nie słuchał i robił tak jak chce. No, ale to co się dzieje dookoła jest uciskiem, udręczeniem, człowiek choruje, cierpi, coraz bardziej stara się w jakiś sposób odnaleźć sens życia, ale przecież sam jest twórcą własnego problemu.
I pamiętacie państwo rozmawialiśmy na późniejszych wykładach o bardzo ważnej sprawie, elemencie mocy, właściwości człowieka i Bożej mocy, która w nas istnieje, a człowiek z niej nie korzysta. To jest umiejętność, zdolność oglądania swojego dzieła, samego siebie. To jest związane z naszymi spotkaniami w tej chwili, które się odbywają tutaj na Szrenicy. Zdolność oglądania swojego dzieła to stawanie się człowiekiem świadomym, aby świadomość w nas stawała się tak naprawdę dla nas użyteczna i żebyśmy się nie kierowali tylko sensem zewnętrznego pojmowania w granicach tylko inteligencji, czyli umiejętności rozumienia, przyczynowości i skutkowości opartej tylko w relacjach zewnętrznych, ale także uświadamianie sobie czym jest tak naprawdę prawdziwa świadomość człowieka.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Umiłowanie jest to bycie blisko, rozkoszowanie się – zgłębianie tej natury, wdzięczność – dotykanie serca do serca, a uwielbienie jest to zanurzenie się serca z sercem, zjednoczenie się dwóch serc w jedno serce, gdzie tajemnice stają się objawione, gdzie tajemnice Boże stają się tajemnicą także człowieka, gdzie Bóg przychodzi do serca człowieka, a i tajemnice Boże stają się tajemnicami człowieka.
Pobierz plik

UMIŁOWANIE, ROZKOSZOWANIE, WDZIĘCZNOŚĆ, UWIELBIENIE
Dzisiejsze nasze spotkanie, tak jak wcześniejsze spotkania, one coraz głębiej ukazują nam sens naszego człowieczeństwa. Właściwie ukazują nam naszą naturę.
Ciekawą sytuacją jest to, że ludzie mówią często, że naturą człowieka jest agresja, przemoc, że życie takie zgodnie z Bogiem nie jest jego naturą. Przecież to jest niemądre. Dlaczego? Większość ludzi [99%] żyje głównie w stanie praw tego świata, dlatego że wydaje im się, że jest to ich właściwa natura, a natura Boża to jest natura jakby nie do końca związana z naturą człowieka. To nie jest prawda, ponieważ gdyby tak było, że natura Boża nie jest jego naturą, to by nie miał potrzeby wewnętrznej poszukiwać człowieka opanowanego, łagodnego, wiernego, dobrego, uprzejmego, cierpliwego, niosącego pokój, radość i miłość. Poszukuje takich ludzi, bo to jest jego wewnętrzna natura, to jest wewnętrzna natura człowieka poszukiwania człowieka właśnie takiego. Tu się odzwierciedla ta wewnętrzna prawdziwa natura człowieka.
Dziwną sytuacją jest to, że mimo że ta natura powoduje w nich, krzyczy w nich, woła, aby szukać takiego człowieka, to dla nich jest ona tak obca, tak nieznana, tak o niej nie wiedzą, że widzą tylko tą swoją naturę gwałtowną, naturę agresywną, naturę egoistyczną, czyli ulegają jej, a nie dostrzegają tego, co tak naprawdę jest przyczyną tego wszystkiego. Dlaczego?
Proszę zauważyć powiem tutaj bardzo prostą rzecz, o której wszyscy wiedzą. Bóg zakrył przed nami wszystko, zakrył przed nami drugiego człowieka, jego myśli, jego emocje, jego uczucia, jego pragnienia, jego intencje, zakrył. Możemy tylko zobaczyć je przez to, co on robi. Zakrył przed nami właśnie te sprawy, zakrył przed nami przeszłość, zakrył przed nami przyszłość, zakrył przed nami tajemnice nieba, zakrył przed nami wiele, wiele spraw, zakrył przed nami te wszystkie rzeczy.
Jedną rzecz otworzył całkowicie, ona jest otwarta na oścież, bardzo mocno i właściwie wszystko o niej wiemy, jeśli tylko chcemy i nam niebo w tym pomaga. Co to jest za miejsce? To jest sam człowiek. O człowieku – o nas samych, wiemy jakie mamy myśli, jakie mamy uczucia, jakie mamy emocje, jakie mamy intencje, jakie mamy pragnienia, to wiemy. Tylko człowiek nie chce nic z tym zrobić, nie chce tego zmienić.
Bóg ukazał człowiekowi jego samego, nie zakrył samego człowieka przed nim, otworzył. Dał mu świadomość jego myśli, dał mu świadomość jego uczuć, dał mu świadomości jego emocji, dał mu świadomości jego pragnień, dał mu świadomość jego intencji i dał mu świadomość zmiany tego wszystkiego, jeśli tylko będzie tego chciał. Dał mu tą świadomość. Więc wszystko zakrył, a odkrył człowieka. A człowiek, z uporem maniaka, nieustannie chce poznać to co zostało przed nim zakryte, a ucieka przed tym, co zostało przed nim odkryte.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Umiłowanie – czyli serce z sercem. Rozkoszowanie się – dwa serca się przenikają, są jednym sercem. Uwielbienie – trwanie w doskonałości tego, który jest doskonałością i Panem, w jednym sercu. To nie są słowa same istniejące, abstrakcyjne, to są słowa o bardzo potężnym ładunku uczuciowym, jednoczące się z siłą niepojętą, która jest jednocześnie w nas, a jednocześnie jednocząca nas z Bogiem. A jednocześnie Bóg nas umiłował, czyli przyszedł swoim sercem do naszego serca, aby nasze serce żyło. Umiłował i czeka, aż będziemy się Nim rozkoszować, aby uwielbienie się w nas objawiło.
Pobierz plik

UMIŁOWANIE, ROZKOSZOWANIE, UWIELBIENIE
Rozpoczniemy nasze kolejne spotkanie. Nasze spotkania, które zawsze były pragmatyczne, ale w tej chwili są one całkowicie pragmatyczne, w sensie tym, że duchowy rozwój odnosi się całkowicie do naszego zwyczajnego prostego życia, aby nie było proste w sposób ludzki, ale proste w sposób Boży. Bo w sposób ludzki proste to – leżeć i nic nie robić, wszyscy inni zrobią, to szukać człowieka, który ma owoce Ducha Świętego, ale nie pozwolić im znaleźć go.
Co to oznacza nie pozwolić im znaleźć go? Czyli gdy wymagamy od siebie owoców Ducha Świętego, wtedy oni mogą go znaleźć. A jeśli nie wymagamy od siebie owoców Ducha Świętego, to oni nie mogą go znaleźć, szukają, szukają i znaleźć nie mogą. Dlaczego oni go szukają? Szukają dlatego człowieka, który ma owoce Ducha Świętego, czyli opanowanie, łagodność, wierność, dobroć, uprzejmość, cierpliwość, pokój, radość i miłość, dlatego bo mają w sobie pełnię, pełnię obecności Bożej, pełnię prawdy.
Mają w sobie pełnię i to nie jest nic, co by było związane z diabłem, to jest związane z żywym Bogiem. Dlaczego? Bo, jak Jezus Chrystus mówił, diabeł był zawsze zabójcą i kłamcą. Ludzie w takim razie, gdyby kierowali się sprawami zła, to by szukali ludzi zabójców, agresywnych, tych którzy będą ich dręczyć, wieszać, męczyć, kroić, ciąć, podpalać. Ale takich nie szukają, oni takich omijają z daleka, nawet to co sami robią, to nie chcą takiego znać. Szukają, tego który jest opanowany, łagodny, wierny, dobry, uprzejmy, cierpliwy, niosący pokój, radość i miłość, bo mają w sobie przymiot prawdy. Każdy człowiek, który nawet jest człowiekiem złym, nie chce spotkać takiego, jak sam jest. Chce spotkać takiego, który będzie dla niego- opanowany, łagodny, wierny, dobry, uprzejmy, cierpliwy, niósł pokój, radość i miłość. Chcą takiego znaleźć.
I tutaj Jezus Chrystus w Ewangelii mówi, możemy dzisiaj zrozumieć, że takimi byli faryzeusze, szukali ludzi dobrych, radosnych, czyli którzy są opanowani, łagodni, wierni, dobrzy, uprzejmi, cierpliwi, niosący pokój, radość i miłość, pozyskiwali ich i czynili ich później dwakroć bardziej wartymi piekła, niż sami oni byli. Czyli kazali tylko siebie hołubić, a innych nienawidzić za to, co oni wymyślili, że to jest niedobre. Dlatego czytamy w Ewangelii o tym, że ludzie są nienawidzeni przez innych, za to że: zrobił 10 kroków więcej w ten dzień, albo zrobił to w taki sposób, albo krowę wyciągnął z dołu w dzień święty. Ale przecież Jezus Chrystus mówi, że to nie jest złe, to jest dobre, żeby móc krowę wyciągnąć w dzień święty, czy zrobić więcej kroków w dobrym interesie itd. Bo nie chodzi tutaj o kroki w ogóle, chodzi o sprawiedliwość, prawdę i miłość. I tutaj czynią ich tymi, którzy nienawidzą tych, którzy przekraczają ich prawa. Więc czynią ich dwakroć bardziej wartymi piekła, niż sami są. Więc nie jest to już stuprocentowo prawdziwe, że szukając takich, którzy mają owoce Ducha Świętego i dary Ducha Świętego, że chcą takimi się stać, ci którzy poszukują, nie do końca; bo są też tacy, którzy ich pozyskują, aby ich wykorzystać ku temu, aby innych też niszczyć. O tym mówi tutaj Ewangelia, Jezus Chrystus.
Ale tutaj chcę powiedzieć o tym, że ludzie mają w sobie ponad wszelką wątpliwość, każdy człowiek ma w sobie owoce Ducha Świętego, ma w sobie potencjał, obecność żywego Boga. Jezus Chrystus mówi: diabeł od początku był zabójcą i mordercą i kłamcą. Zły duch kieruje się głównie zasadami lęku i kary. Gdy człowiek się kieruje lękiem i karą, powoduje w człowieku agresję, nienawiść do inaczej postępujących, po prostu występuje w nich: napięcie, agresja, potrzeba przemocy, bo takie jest to działanie.
Proszę zauważyć jakie jest działanie, kiedy występuje w człowieku obecność żywego Boga. Kiedy żywy Bóg jest w człowieku, kiedy wybieramy Go, to mamy potrzebę, kiedy prawdziwa miłość w nas istnieje, nie wymyślona, to nie możemy w domu usiedzieć, gdy nie czynimy komuś dobra, radości, miłości, kiedy nie pomagamy komuś, kiedy się za kogoś nie modlimy, mając taką możliwość, kiedy nieustannie nie poznajemy owoców Ducha Świętego w sobie, czy nie poznajemy natury głębi Modlitwy Pańskiej, źródeł gorejących, które wybijają głęboko i dają nam życiodajną siłę i moc.
Jezus Chrystus zresztą mówi w Ewangelii Jana rozdział 7 werset 37: kto wierzy we Mnie niech przyjdzie do Mnie i pije ze Mnie, a wypłyną z jego wnętrza zdroje wód żywych; i także w Ewangelii wg św. Jana roz. 4,14 – gdzie mówi do samarytanki: kto wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i pije ze Mnie, a wypłyną z niego zdroje wód żywych i nie umrze na wieki.
To jest świadomość, to jest ożywienie świadomości, to jest ożywienie właściwego, prawdziwego człowieka.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Gdy świadomość serca przyjmie prawdę od Ducha Świętego, to Duch Święty czyni świadomość zjednoczoną ze sobą i wola całkowicie pokonuje wszystko to, co się sprzeciwia Duchowi Świętemu i nie ma przeciwko temu żadnej mocy, która by mogła świadomość i wolę powstrzymać.

Pobierz plik

ŚWIADOMOŚĆ I WOLNA WOLA
Nasze spotkania coraz bardziej kierują się, z takiego wewnętrznego li tylko życia, do uzewnętrzniania bardzo mocnego, do uświadamiania sobie i rozumienia że nasz rozwój duchowy nie może być oderwany od codziennego naszego życia.
A bardzo często ludzie stosują rozwój duchowy, aby oderwać się od codziennego życia, bo codzienne życie ich męczy. Ale prawdziwy rozwój duchowy nie może istnieć od oderwania od codziennego życia. On właśnie w codziennym życiu się objawia, realizuje, w codziennym życiu możemy zobaczyć swoje problemy. Ponieważ jeśli się oderwiemy od codziennego życia, to jesteśmy cudownymi. A gdy zaczynamy w tym życiu żyć, zauważamy że wszyscy nam szkodzą, przeszkadzają, robią jakieś psoty i psikusy i nie wiemy skąd to się dzieje. A tam nie ma takich sytuacji, te psoty i psikusy to jest normalne życie, od którego się odrywamy.
Ludzie odrywają się, w niewłaściwy sposób pojmując rozwój wewnętrzny. Rozwój duchowy to jest nieustannie konfrontacja – nieustanne trwanie w konfrontacji z Bogiem i z człowiekiem. W rozwoju duchowym musimy zawsze widzieć dobro trzech, nie jednego, nie dwóch, ale trzech. Bo dobro jednego jest za mało, dwóch jest za mało, trzech jest dopiero dobrem właściwym. Co to znaczy?
Gdy właściwie się rozwijamy duchowo – to musi mieć zysk Bóg, my i sąsiad (sąsiad czyli inny człowiek, który nas otacza). Bo jeśli my mamy zysk a Bóg go nie ma, albo Bóg tylko go ma a my go nie mamy, albo ma go sąsiad a my go nie mamy, jeśli żyjemy w taki sposób, że my mamy zysk i Bóg ma zysk, a ludzie nam przeszkadzają, to znaczy, że jest tylko dwóch, co jest za mało, musi być zawsze trzech. Czyli nasza postawa duchowa, która jest właściwa, musi być korzystna dla tych trzech: dla Boga, dla nas i dla sąsiada, czy dla żony, dla męża, dla dzieci, dla wszystkich innych. Jeśli nie ma takiej sytuacji, czyli że dla nas jest dobra, dla Boga jest dobra, a dla męża jest niedobra, bo on nie zasługuje, bo jest niedobry, albo sąsiad nie zasługuje, bo ciągle wali w ściany i przeszkadza, albo w jakiś inny sposób, to nasza postawa jest niewłaściwa, bo Bóg chce temu trzeciemu przez nas dać tą prawdę, chce nam dać prawdę, którą w nas objawia, a prawda którą w nas objawia, objawiana jest przez dary Ducha Świętego.
Czyli my musimy kierować się mądrością Bożą, rozumem Bożym, radą Bożą, męstwem Bożym, umiejętnością Bożą, pobożnością Bożą i bojaźnią Bożą, aby móc właściwie rozpoznawać głównie swoje życie. A jeśli swoje życie rozpoznajemy, wtedy rozpoznajemy też innych życie. Więc musimy swoje życie rozpoznawać. Co to oznacza?
Owoce Ducha Świętego to opanowanie, łagodność, wierność, dobroć, uprzejmość, cierpliwość, pokój, radość, miłość – to są owoce Ducha Świętego. Ale owoce Ducha Świętego w naszym życiu dopiero osiągają pełnię istnienia i pełnię działania, i pełnię uzdrowienia, i pełnię przemienienia nas, wtedy kiedy są związane z darami Ducha Świętego. A kiedy te dary Ducha Świętego w nas istnieją? Wtedy kiedy wykonujemy głęboką pracę z sobą. Ta głęboka praca z sobą jest w codziennym życiu, w prozie życia, postrzegamy, widzimy wewnętrznie.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Wolna wola jest mocą Bożą. Bóg stworzył tylko człowieka z wolną wolą i ona jest mocą człowieka. Żadne inne stworzenie nie ma wolnej woli, może mieć inteligencję, ale nie ma wolnej woli, bo wolna wola pochodzi od Boga z mocy stworzenia.

Pobierz plik

WOLNA WOLA
Ostatnie nasze spotkanie ukazywało nową przestrzeń, jakoby tą samą, a jakże inną, jakże nową, nową przestrzeń naszej wewnętrznej istoty. Było to związane z wolną wolą, że wolna wola w nas jest nieocenioną mocą.
Można powiedzieć inaczej: wolna wola, gdy jest w niewłaściwy sposób używana, która współistnieje z grzechem, jest siłą sprzeciwiającą się naturze Bożej i siłą sprzeciwiającą się miłosierdziu Bożemu i zagradza Bogu drogę do naszego życia, do ożywienia. To Bóg nas ożywia.
Jeśli wolną wolą nieustannie trwamy w grzechu, to nieustannie trwamy w zaprzeczeniu Bogu i Bóg nie może działać w nas miłosierdziem, bo wolna wola pochodzi od Boga, a nie jest wykształcona ewolucyjnie. Ewolucyjne wykształca się inteligencja. Ludzie często traktują wolną wolę tak, jakby to była inteligencja, czyli że wolna wola służy do rozumienia przyczyn i skutków. Ale przecież rozumienie przyczyn i skutków jest to inteligencja. Inteligencja jest to rozumienie przyczyn i skutkowości danej sytuacji i dokonywanie wyborów z powodu rozumienia przyczyn i skutkowości.
Ale wolna wola jest czymś innym, całkowicie innym. Ludzie myślą że jeżeli potrafią dokonywać wyborów wynikających z inteligencji, to już jest to wolna wola. To nie jest wolna wola. Wolna wola pochodzi od Boga, jest mocą Bożą, mocą potęgi, mocą ożywiania, mocą władzy.
Proszę zauważyć kuszenie diabła. Diabeł kusi Ewę i Adama, kusi pierwszych ludzi. Ale on nie ma wolnej woli, on ma inteligencję, on chce zawładnąć wolną wolą, ale nie może wolną wolą zawładnąć. Chce zawładnąć człowiekiem przez pomieszanie jemu rozumienia co jest jemu potrzebne, aby wolna wola służyła jemu.
My mamy wolną wolę. Wolna wola mimo grzechu nie została nam zabrana. I to ona właśnie jest przyczyną trwania grzechu. Czyli proszę zauważyć, wolna wola ma w dalszym ciągu potężną moc, ale ta moc działa przeciwko nam. Ona powoduje, że zagradza drogę Bogu, aby działał w nas. Więc wolna wola nic nie straciła na mocy, jest w dalszym ciągu mocą Bożą, która jest w nas i została ona sprzeniewierzona i nie ma nic wspólnego z inteligencją.
Dlatego ludzie dokonując różnych wyborów mówią tak: mam wolną wolę, mogę wypić herbatę cytrynową lub pomarańczową, mogę napić lodowej herbaty zimnej lub mogę napić się ciepłej herbaty, mogę napić się czekolady lub kawy. To nic nie ma wspólnego z wolną wolą. To po prostu jest związane z rozumem, który kieruje się inteligencją, przyczynowością i skutkowością.
Wolna wola jest całkowicie inną przestrzenią, całkowicie służy do innej mocy i skądinąd pochodzi. Wolna wola jest mocą Bożą. Bóg stworzył tylko człowieka z wolną wolą i ona jest mocą człowieka. Żadne inne stworzenie nie ma wolnej woli, może mieć inteligencję, ale nie ma wolnej woli, bo wolna wola pochodzi od Boga z mocy stworzenia.
Więc w tym momencie możemy zastanowić się w jaki sposób, mimo że wolna wola spowodowała nasz upadek i trwanie w grzechu, do dzisiaj trwa i trzyma w grzechu człowieka nieustannie, to jak możemy zrozumieć, że wolna wola jest nieocenioną mocą i potęgą w dalszym ciągu w nas? Aby to zrozumieć trzeba zrozumieć pewne bardzo ważne aspekty.
Wolna wola nigdy nie działa samodzielnie, zawsze ze świadomością. I wolna wola nigdy nie przestaje działać. Ona działa nieustannie, nawet wtedy, kiedy nie wiemy, że działa to i tak działa. Ale gdy nie wiemy, że działa to działa na naszą niekorzyść. Ale kiedy wiemy że działa, to my świadomością swoją nieustannie pozostajemy we właściwym stanie, aby wolna wola działała na naszą korzyść.
Ale jak wolna wola może działać na naszą korzyść, jeśli nie zna drogi i jej działaniem, jej pracą jest zwiedzenie? Musimy pamiętać, że wolna wola jest związana ze świadomością.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Człowiek-cierpienie jest życiem w nas, który cały czas pozostaje w doskonałości Bożej i informuje cały czas człowieka o złej postawie, bólu psychicznym, fizycznym, duchowym.

Pobierz plik

CZŁOWIEK CIERPIENIE – CZŁOWIEK ŻYCIE
Co to jest ten człowiek cierpiący, człowiek-cierpienie?
Co to jest ten człowiek-cierpienie w nas?
To jest natura doskonała, która jest niczym nie zmącona, niczym nie zniekształcona,
która rozpoznaje doskonałość prawdy Bożej, która widzi jasno dobro i zło.

Nasze spotkania od pewnego czasu coraz bardziej ukazują bardzo ważną naturę człowieka, która musi się w pełni objawić i w pełni się wyrazić w działaniu – dziecięctwo – Święte Boże Dziecięctwo. Kiedyś o tym już rozmawialiśmy, to było wiele lat temu, ale teraz rozmawiamy o Świętym Bożym Dziecięctwie jako pragmatycznym stanie istnienia.
I możemy się zastanowić nad jedną sytuacją. Gdy spojrzymy na Jezusa Chrystusa, który chodził po ziemi 2000 lat temu, a w tej chwili nieustannie unosi się nad ziemią, bo powiedział przecież: pozostanę na ziemi aż do końca świata. Więc jest nieustannie, nie ukrywa się. Ludzie Go szukają i nie mogą Go znaleźć. Dlatego, że nie chcą Go znaleźć. Bo jak można nie znaleźć tego, który się w ogóle nie ukrywa i który jest jawny? A mówią, że Go nie mogą znaleźć. Bo nie chcą Go znaleźć, szukają Go tam, gdzie Go nie ma (on wszędzie jest oczywiście), ale szukają Go tam gdzie Go nie ma, w naj- ciemniejszym miejscu w swojej naturze, zamiast w najjaśniejszym miejscu.
I proszę zauważyć, gdy spojrzymy na Jezusa Chrystusa, który chodził po ziemi, to co jest najważniejsze w Jego życiu? Najważniejszą rzeczą, można było powiedzieć tak ogólnie, jest Jego postępowanie i Jego relacja z ludźmi. Widzimy Jego postępowanie takie, że Jego myśli są równe działaniu, Jego uczucie jest równe działaniu, Jego miłość do człowieka jest równa działaniu.
Czyli nie ma tam sytuacji, że On myśli, kombinuje jak tu zrobić, aby to zrobić czy to zrobić. Tam nie ma sytuacji takiej, że Jezus Chrystus myśli, zastanawia się co zrobić, tylko Jego myśli są wprowadzane w działanie, Jego uczucie jest wprowadzane w działanie, nie ma tam pośrednika.
A u człowieka pośrednikiem jest świadomość. Świadomość myśli, widzi tę sytuację i zastanawia się jak tutaj ubrać tę sytuację, aby ona wyszła na naszą stronę, aby była dla naszej korzyści. Bo jeśli przestaniemy myśleć o swojej korzyści, zaczynamy myśleć o korzyści drugiej osoby, to to, co myślimy wychodzi na zewnątrz. Ale jeśli myślimy, żeby to było dla naszej korzyści, to to co myślimy najczęściej są to myśli nie do końca dla korzyści drugiej osoby i chcemy aby ta sytuacja wyglądała tak, jakby tylko była dla korzyści drugiej osoby, wyglądała, ale chcemy spijać śmietankę z tej sytuacji.
Jezus Chrystus ukazuje bardzo prostą sytuację. Jeśli żyjemy dla drugiego człowieka i wybaczamy temu drugiemu człowiekowi dla jego zysku, nie dla swojego – czyli niech nie wie lewica co czyni prawica, oznacza: w żaden sposób nie myśl o tym, że będziesz miał z tego wybaczenia zysk, nawet nie myśl o nawet najdrobniejszym zysku z tego co robisz dla siebie, myśl tylko o zysku tej drugiej osoby. Jeśli wybaczasz, to wybacz jej dlatego ponieważ zależy ci na jego zbawieniu, zależy ci, aby poznał i był w tym Ojcu, w którym ty jesteś. Tylko z tego powodu to czyń. Jeśli kochasz, kochaj jego, aby on miał zysk w radości w Bogu. Jeśli wybaczasz i jeśli jesteś odpowiedzialny za życie drugiego człowieka, za jego zbawienie, to rób to dla jego zysku, a nie dla swojego, bo gdy czynisz dla swojego zysku, to nie czynisz dla jego zysku.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

[…] przyjmij światło swojego życia, przyjmij serce żywe, przyjmij słowo żywe, które odnawia cię i czyni cię człowiekiem, który pojmuje, rozumie, zna, wybacza.

Pobierz plik

MIŁOŚĆ PRAWDZIWEGO CZŁOWIEKA
Proszę Państwa, rozpoczniemy nasze spotkanie w Murzasichle. Ostatnie nasze spotkanie było w Kazimierzu Dolnym. Przez ten okres czasu dużo spraw zostało poruszonych ukazujących naturę przestrzeni podświadomych i wiedzy człowieka, która głęboko jest ukryta. Wiedza, która jest w człowieku nie tyle niedoceniana, a z drugiej strony nieodkryta, a istniejąca w człowieku w pełnej swojej dostępności. Nie tylko wiedza, która jest o tym gdzie wczoraj byliśmy, co jedliśmy, o dniu wczorajszym czy przedwczorajszym, o wydarzeniu sprzed miesiąca, roku, dwóch lat, dziesięciu, piętnastu, ale wiedza wszelka.
Jezus Chrystus mówi o tym, że człowiek jest pełnią i cierpi z braku pełni: czyli człowiek jest wszystkim, jest doskonałością, ma w sobie całą prawdę, całą doskonałość, całą wiedzę a jednocześnie cierpi z braku wiedzy.
Dlaczego? Dlatego, że głównie skupia się na wiedzy, którą sam zdobywa, sam zdobywa przez umysł własny. Umysł jest darem duchowym oczywiście, ale nie jest po to aby tę wiedzę gromadzić, ale żeby móc wiedzę – rozumieć, dostrzegać i pojmować a nie żeby ją gromadzić w własny sposób. Wiedza, która jest w człowieku, którą Duch Święty nam objawia jest wiedzą, która nas wyzwala.
Rozum, który na ziemi sam się zajął sobą – czyli wystarcza mu miłość własna – nie potrzebuje innej. I miłość własna jest to miłość, która człowieka osacza, deprymuje, niszczy, wywołuje u niego niepokój, lęk a jednocześnie zniszczenie. Więc gdy zajmujemy się gromadzeniem naszej wiedzy (czyli wiedzy kierowanej właściwie przez establishment, czyli przez, można powiedzieć, prawo tego świata), ona kieruje umysłem, wiedzą naszą, w taki sposób abyśmy tylko gromadzili tę wiedzę, która nas osacza, która jest tylko w tym świecie, która jest niewystarczająca, a która jest już w pewien sposób wyizolowana, czyli oddzielona od Prawdy, rzeczywistej Prawdy, od Prawdy w głębi. I otrzymujemy pewne informacje, które nam w ogóle nie pomagają w niczym, a właściwie uzurpują sobie tę całą wiedzę jako ostateczne pojęcie i poznanie.
I człowiek pozostając w tej wiedzy, którą gromadził przez rozum, uważając ją jako ostateczne poznanie, eliminuje Boga i życie wieczne, eliminuje wszystkie inne sprawy, bo tam w tej jego wiedzy nie ma tej informacji, nie ma o tym poznania. Natomiast to poznanie jest w nas samych, ale nie przez nas samych odkrywane, tylko przez Ducha Świętego.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Musimy przejść przez sztorm naszych emocji, przechodzimy do głębi, w której jest cisza, aż dochodzimy do samego dna, gdzie jest ten zalążek, który jest początkiem Nowego Człowieka.

Pobierz plik

EMOCJE
Nasze spotkania cykliczne, one właściwie zawsze przedstawiają tą najważniejszą przestrzeń naszego życia i istnienia. Ukazują tą przestrzeń, która nieustannie umyka. A nie tylko umyka, ale także jest świadomie przez systemy ukrywana, usuwana, niszczona, czyli tzw. samodzielność, zdolność kreacji własnego życia w sensie duchowej kreacji własnego życia, a kierowana jest w stronę kreacji typowo takiej systemowej, aby człowiek potrzebował tego, co tak naprawdę chce dać mu świat, który go osacza, nie pozwala mu na indywidualny wzrost wewnętrzny duchowy.
Ale przecież ten wzrost wewnętrzny duchowy jest tym wzrostem, który pozwala człowiekowi na przemienianie jego uczuć, myślenie w sposób kreatywny, ale kreatywny nie tylko w taki, aby świat technologiczny i świat zmysłowy tego świata miał zysk z niego.
Ale siła duchowa, ta kreacja wewnętrzna nasza duchowa wynikająca z mocy Ducha Bożego, Ducha Świętego, ona daje nam właśnie poznanie, o którym mówi Jezus Chrystus w Ewangelii wg św. Jana rozdział 14, mówi takie słowa:
Ja już z tego świata muszę odejść, ale wy nie smućcie się z tego powodu, ponieważ przyślę wam Parakleta – Ducha Świętego, który przypomni wam, nauczy was i zadba, nauczy dbałości.
Czyli Duch Św. jest tą mocą kreacji, kreatywną naszego umysłu, naszego serca, naszej duszy, naszego ducha. Właściwie On jest duchem, Duch Św. jest duchem, który przychodzi i staje się właściwym sensem naszego pojmowania i zrozumienia, czynienia dla drugiego człowieka, a także dla siebie, ponieważ tak naprawdę możemy drugiemu człowiekowi dać to co mamy w sobie, a nie możemy dać tego czego nie mamy.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Największą zmorą diabła jest darmowa miłość, że człowiek może uwierzyć, że Bóg go kocha za darmo, że jest to Boga przywilejem, nie żadnym wysiłkiem, ale przywilejem. Pozwólmy Bogu kochać siebie […]

Pobierz plik

DARMOWOŚĆ MIŁOŚCI BOGA
Duch Boży nieustannie chce ukazać głębię miłości Bożej, a jednocześnie nieustannie chce ukazywać to na zasadzie, między innymi syna marnotrawnego, ponieważ Ewangelia o synu marnotrawnym odzwierciedla właściwie postawę całego kościoła, całego świata, wszelkiego człowieka na ziemi. Właściwie, gdy spoglądamy na tą Ewangelię, to w niej widzimy po prostu odbicie wszelkiego człowieka na ziemi, a jednocześnie i odbicie kościoła a jednocześnie odbicie świata widzimy w niej bardzo wyraźnie, jeśli się przyjrzymy.
A dzisiaj będę chciał po prostu jak najbardziej, jak najmocniej oddać się Duchowi Bożemu, żeby to jak najjaśniej i jak najprościej zostało ukazane, ponieważ to nie ja przecież mówię i wiem, ponieważ te sprawy, o których rozmawiamy to gdyby miały być wymyślone, to już by były dawno wymyślone, a to nie chodzi o wymyślanie. To chodzi po prostu o ukazanie pewnych spraw, które w duchu są jasne, a dla człowieka są niejasne dlatego, że człowiek żyje w świecie, który innymi prawami się rządzi i stara się w świecie ziemskim stworzyć górnolotne wartości istnienia, ale nie są one wartościami Bożymi.
I tu jest bardzo ciekawa sytuacja: górnolotne wartości duchowe i górnolotne wartości zdążania człowieka, różnego rodzaju filozofie i tendencje widzenia superlatyw doskonałości, które w tym świecie stara się objawić, w żaden sposób nie korespondują z prawem nieba. Prawo nieba rządzi się całkowicie innymi prawami, najbardziej proste sprawy nieba są niezrozumiałe dla spraw ziemi, bo prawa ziemi, prawa tego świata skonstruowane są na całkowicie innej zasadzie.
Tą zasadą jest taka zasada: w tym świecie, w którym żyjemy na wszystko trzeba zasłużyć.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Początek i koniec jest związany z pewnym odczuciem czasu, ale w momencie kiedy jesteśmy w miejscu, gdzie nie ma początku i nie ma końca, to początek i koniec jest w jednym miejscu, one razem istnieją, czyli istota jest spójna, zna swój początek, zna swój koniec, a początkiem jej jest Bóg i końcem jej jest Bóg, On jest jej alfą i On jest jej omegą, On jest jej stworzeniem i jest miejscem, w którym ona się zbawia, w pełni jednoczy się z Nim, aby stać się spójną ze wszystkim, czas przestaje istnieć […]

Pobierz plik

POZA CZASEM

Rozpoczniemy nasze dzisiejsze spotkanie w Kazimierzu Dolnym.
Ostatnio bardzo głęboko zostały poruszone sprawy owoców Ducha Świętego, a mówi o nich święty Paweł w liście do Gal 5.22. Ale tak naprawdę w kościele o owocach Ducha Świętego się niezmiernie mało słyszy. Ludzie mówiący, że są wierzącymi i zależy im na Chrystusie raczej owoców stosować nie chcą, bo gdy się owoce stosuje głęboko, to one bardzo mocno z całą stanowczością wyrzucają diabła i robią miejsce Duchowi Świętemu, Chrystusowi, Bogu Ojcu. Więc wygląda na to, że ludzie się nieźle czują bez tych owoców, podoba im się ta wiara, która w nich jest i jest ona dla nich całkowicie wystarczająca, nawet jeśli tych owoców nie ma.
Dlatego tutaj tak nie słyszymy o owocach Ducha Świętego, głównie słyszymy o Darach Ducha Świętego, które, jak wiemy, przecież są obligatoryjne. Czyli wypłata jest obligatoryjna, bo jeśli my wykonamy pewną pracę, to wypłata nam się należy, Dary Ducha Świętego są należne temu, kto wykonuje owoce Ducha Świętego, dba, wymaga od siebie. Wymaganie od siebie to jest bardzo ważna rzecz.
Dlatego już od spotkania w Murzasichle mówimy o owocach Ducha Świętego. Znamy oczywiście owoce Ducha Świętego – miłość, radość, pokój, uprzejmość, cierpliwość, dobroć, wierność, łagodność i opanowanie. Zdajemy sobie sprawę z tej sytuacji, że my musimy jako ludzie, ci którzy całkowicie ziemsko tutaj istnieją i żyją, musimy najpierw od siebie wymagać tego prostego pojmowania miłości czyli nie krzywdzić drugiego człowieka, być radosnym nie z krzywdy drugiego człowieka, nie z krzywdy dla siebie, ale radosnym, że Bóg nas nie opuszcza nawet w sytuacjach trudnych, mieć tą świadomość, tą zwyczajną ludzką, umysłową, tą tutaj cielesną świadomość, że nawet w sytuacjach trudnych Bóg nas nie opuszcza. Czyli radość, pokój, że On cieszy się z pokoju, kiedy ten pokój zaprowadzamy, cierpliwość. Cierpliwość jest istotna w naszym życiu, ponieważ musimy nauczyć się czekać. Oczywiście nie leżeć i czekać, ale być cierpliwą osobą co do swojego działania, co do wykonywania pewnej pracy, co do nawrócenia drugiej osoby, uprzejmym być w sposób typowo biologiczny, ten fizyczny. Także być dobrym a tą dobroć musimy pojmować w taki sposób, że miłość jest dobra. Jeżeli człowiek z miłości leje jakąś osobę, to nie jest miłością, ponieważ zadawanie bólu, krzywdy, cierpienia drugiej osobie nie jest miłością, chociaż dosyć często się zdarza się, że to właśnie w taki sposób miłość wygląda, jest zadawaniem cierpienia drugiej osobie.
Wierność postawie Bożej, doskonałości Bożej, którą Bóg w nas umieścił, czyli dbać o naturę Słowa Żywego w nas, która w nas istnieje. Wierność 10-rgu Przykazaniom, wierność prawom miłości, wierność Duchowi Świętemu, który objawia się w nas owocami DuchaŚwiętego. Łagodność, starać się być łagodnym, jesteśmy zdolni do tego i jesteśmy w stanie być łagodnymi, kiedy…nam jest to potrzebne! Jesteśmy w urzędzie, to staramy się być bardzo łagodni, żeby ten urzędnik załatwił nam sprawę jak najszybciej. Jesteśmy łagodni jeśli mamy zysk, ale powinniśmy być łagodni w każdej sytuacji. Łagodność czyli wymaganie od siebie tej zdolności biologicznej, opanowanie, to też chodzi o tą zdolność biologiczną na początku, czyli fizyczna rzeczywista zdolność do tego, aby człowiek mógł wymagać od siebie w sposób ten zwyczajny, pragmatyczny i gdy to robi, to owoce Ducha Świętego zaczynają zgłębiać swoją naturę.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

I wtedy tak jak święty Paweł możemy powiedzieć: mimo, że żyjemy w ciałach, nie jesteśmy już cielesnymi, mamy świadomość tej niecielesności, a jednocześnie istniejemy w cielesności, ale cielesność nie może nad nami zapanować, to my panujemy nad cielesnością.

Pobierz plik

ŚWIADOMOŚĆ CIELESNA
Nasza wewnętrzna potrzeba wewnętrznego rozwoju duchowego tak głęboko się w nas zakorzenia, że bez niej nie możemy istnieć. Gdy jesteśmy w miejscu, gdzie jesteśmy teoretycznie odsunięci od możliwości spotykania się w gronie, to wewnętrznie ta możliwość istnieje, ponieważ mamy świętych, z którymi się nieustannie spotykamy i trwamy właściwie z nimi.
Dlaczego mówimy o świętych?
Bo święci dla nas właściwie przestali być jakąś chmurą zawieszoną w przestrzeni, nie wiadomo czym będącą. Są konkretną żywą istotą, żywym człowiekiem, żywą naturą Bożą, która istnieje, człowiek żyjący, prawdziwie istniejący. Ponieważ żyjąc naturą Bożą, święci są żyjącą istotą, żyjącym człowiekiem, Człowiekiem z dużej litery, tym którego Bóg stwarza na własny wzór i podobieństwo i który przez posłuszeństwo Bogu korzysta z Jego opieki i korzysta z Jego kształtowania.
Bo przecież dziecko, które podaje się przez posłuszeństwo rodzicom, ono korzysta z jego kształtowania. A później widzimy kształt w tym dziecku rodzica i rodzic dziwi się co tj. za kształt, skąd on się wziął? Przecież, nie taki miał zamysł rodzic, aby dziecko było tak trudne. Ale w ten sposób człowiek sobie, po jakimś czasie, albo czasami to się nie dzieje, że sobie uzmysławia lub sobie nie uzmysławia tej sytuacji, że to jednak jest jego wewnętrzny kształt i uważa, że to wcale nie jest jego kształt.
Ale tj. kształt człowieka, który właśnie tak wygląda wewnętrznie i nie zdaje sobie sprawy właśnie z tego, że jest tak kostropaty, tak zwichrowany, tak nieułożony, ponieważ skupia się na swoim wyobrażeniu swojego umysłu. I trwając na wyobrażeniu swojego umysłu, tak traktuje siebie: jestem doskonały i piękny, jestem idealny, ponieważ takiego sobie siebie wyobraziłem i takim jestem, dlaczego ludzie mnie takim nie widzą, oni są złymi ludźmi, ponieważ nie widzą we mnie dobra, a ja jestem tak dobry.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

[…] myśl człowieka, która jest spójna z mocą wewnętrzną życia, czyli Boga i duszy jest w stanie kwantowo tworzyć. Więc człowieka wykorzystuje się jako jednostkę peryferyjną kwantową, która jest w stanie stwarzać rzeczywistość i później w niej żyjemy […]
Pobierz plik

RZECZYWISTOŚĆ
Im bardziej żyjecie umocnieni w Duchu Bożym, tym bardziej widzicie i czujecie jak wygląda rzeczywistość wokół was. Być umocnionym w Duchu Bożym oznacza żyć zbawieniem, żyć życiem wiecznym, nieśmiertelnością i doskonałością, którą Chrystus Pan nam daje i obiecuje w nadziei.
Gdy żyjemy nadzieją, którą serce tylko jest w stanie rozpoznać – to nie chodzi o nadzieję, którą produkuje umysł. Nadzieją, do której dostęp ma nasze serce, serce nasze łączy się z nadzieją przez wiarę. Wiara jest to więź i dlatego modlitwa to nie tylko rozmowa z Bogiem – jest to prawda, ale rozmowa musi ewoluować. Ludzie, którzy rozmawiają nie do końca muszą mieć więź. Bo gdy idziemy do urzędu i rozmawiamy z urzędnikiem to nie znaczy, że mamy więź z tym urzędnikiem, po prostu mamy sprawę do załatwienia, dlatego z nim rozmawiamy. Dlatego modlitwy nie mogą wyglądać jak rozmowy z urzędnikiem.
Modlitwy muszą ewoluować, czyli otwierać i ukazywać, tworzyć więź, dlatego modlitwa jest tworzeniem więzi. Tak np. z ludźmi, którzy mieszkają na końcu świata macie z nimi wspólną sprawę tylko taką, że oni są także ludźmi. Wy też jesteście ludźmi, to są takie wasze wspólne sprawy. Ale jeśli chodzi o rodzinę, to nie jest to już tylko więź taka, że oni są tylko ludźmi. Macie z nimi wspólne sprawy, sytuacje, dzieci, macie wiele wspólnych cech, śpicie w tym samym łóżku lub pokoju, jecie przy tym samym stole. Więc te więzi są już całkowicie inne. W małżeństwach bardzo często, te więzi, które się tworzą są bardzo często okupione nieustannym wyrzekaniem się.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.
Pobierz plik

Natomiast to, co stanie się Nowym Światem, czyli to, co było przestrzenią duchową, stanie się samą doskonałością obecności, która będzie jaśniała w naszych sercach. A to co jest samą świadomością, to będzie się objawiało, tak jak u świętych, jako pewne elementy bilokacji, teleportacji, a natura ducha człowieka duchowego stanie się udziałem Człowieka Światłości.

Pobierz plik

NOWY ŚWIAT
Dzisiejsze nasze spotkanie, które w dalszym ciągu jest w rytmie naszego spotkania na Szrenicy, dotyczy człowieka, który jest człowiekiem zwycięzcą, który nieustannie musi wymagać od siebie, ale w radości.
Musimy pamiętać o naturze dziecięctwa czyli być świadomi, że będąc dorosłą osobą większość ludzi wyrasta z dziecięctwa. Ale jak to mówi Św. Paweł: gdy byłem dziecięciem myślałem jak dziecię, chodziłem jak dziecię i rozumiałem jak dziecię. Gdy stałem się dorosłym mężem porzuciłem wszystko, co dziecięce. W tej chwili widzę jakby w lustrze, w zagadce, niewyraźnie, w owym czasie widziałem jasno twarzą w twarz. W tej chwili moje poznanie jest cząstkowe ale w owym czasie poznam jak zostałem poznany. Tak więc trwają wiara, nadzieja i miłość, te trzy, a największa z nich jest miłość.
Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Posłuszeństwo z punktu widzenia ziemskiego to są granice, ale z punktu widzenia Bożego jest to opieka […]
Pobierz plik

POSŁUSZEŃSTWO
Nasze spotkania, które się odbywały już po Szrenicy są pracą, która się wydarzyła, została zadana na Szrenicy, tam została ukazana. Gdy słuchamy Szrenicy i nie tylko słuchamy, jesteśmy na niej i wracamy pamięcią, sercem wracamy do tego co zostało tam ukazane. A co zostało ukazane?
Został ukazany człowiek, człowiek zwycięzca, został ukazany człowiek sprawiedliwy, został ukazany człowiek, o którym jest mowa w Ps. 55: zrzuć na Pana brzemię swoje, a on cię podtrzyma i nie dopuści aby na zawsze zachwiał się sprawiedliwy.
Czyli sprawiedliwy to jest ten, który zawsze oddaje wszystko Bogu, a Bóg ze wszystkim sobie radzi. Sprawiedliwy to jest ten, który jest jednością z Bogiem, nie widzi swojej odrębności. Bóg to przecież integralna część człowieka. Człowiek nie istnieje bez Boga, bo prawdziwy człowiek, który jest człowiekiem sprawiedliwym, człowiekiem zwycięzcą jest tym, który jest cały zbudowany z Boga i jest spójny z Bogiem i jest to jego naturalna część.
Tak jak człowiek nie może funkcjonować bez głowy, tak człowiek nowy, ten człowiek zwycięzca, którego głową jest sam Bóg, nie może funkcjonować bez Boga. To jest integralna część jego natury – wszystkie członki, cały korpus, ręce, nogi, serce, nerki i płuca – jak one są głównie opisywane w Ps. 26: Bóg doświadczy twoje serce i nerki – one całe służą Bogu, nie ma człowieka bez Boga. Człowiek, który jest prawdziwym człowiekiem, jest z Bogiem, czyli Bóg jest jego integralną częścią, człowiek został stworzony na wzór i podobieństwo Boga i Bóg jest jego częścią. Bóg jest jego życiem.
Więc nie ma człowieka, gdy człowiek nie żyje. Aby człowiek żył to Bóg jest jego naturą i wszelką myślą, sensem i prawdą.
Spotkanie na Szrenicy ukazało nam ten cel, który teraz wykonujemy, właściwie jesteśmy przed nim stawiani.

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

[…] nieustannie w nas następują przemiany, a właściwe działanie Ducha Świetego, który przypomina nam kim jesteśmy, uczy nas ponownie tego kim jesteśmy i z całej siły zanurza nas w dbałość o to kim jesteśmy, abyśmy przez dbałość mocą Ducha Świętego byli tym, kim zostaliśmy stworzeni […]
Pobierz plik

KIM JESTEŚMY?
Rozpoczniemy nasze spotkanie wakacyjne po Szrenicy. A czujemy to spotkanie na Szrenicy jakby ono nadal trwało, jakby właściwie dopiero przed chwilą się zakończyło. Dzieje się tak dlatego, że nieustannie w nas następują przemiany, a właściwe działanie Ducha Świętego, który przypomina nam kim jesteśmy. Uczy nas ponownie tego kim jesteśmy i z całej siły zanurza nas w dbałość o to kim jesteśmy, abyśmy przez dbałość mocą Ducha Świetego byli tym, kim zostaliśmy stworzeni, bo jesteśmy stworzeni przez moc Słowa Żywego i w nas Słowo Boże w dalszym ciągu istnieje.
Więc można zadać pytanie ponownie, jak na Szrenicy: więc kim jesteśmy jeśli w nas Słowo Żywe trwa i działa?

Całość wykładu można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik

Wszystko co czynicie, musicie czynić dla tego spełnienia nadziei Bożej, aby w was zaistniała. A ona jest życiem wiecznym i to jest zwycięstwo, to jest Człowiek Zwycięzca, posłany dla zwycięstwa w Imię Boga.

Pobierz plik

NOWY CZŁOWIEK – CZŁOWIEK ZWYCIĘZCA
Rozpoczniemy nasze spotkanie na Szrenicy.
W ostatnim czasie dużo mówimy o owocach Ducha Świętego i na temat Modlitwy Pańskiej.
Owoce Ducha Świętego są największą tajemnicą, która jest w dalszym ciągu obca człowiekowi, bo głównie skupia się on na darach Ducha Świętego jako tym co powinniśmy otrzymać. Zgłębianie owoców Ducha Świętego jest to prawdziwe odkrywanie samego siebie, a jednocześnie natury Ducha Świętego, bo owoce to natura Ducha Świętego, Jego osobowości.
W grudniu 2013 w Murzasichle została ukazana nowa przestrzeń owoców Ducha Świętego czyli opanowanie, ale nie jako samokontrola.
Ale z samokontroli musimy przejść do oddania się Duchowi Świętemu, który nas opanowuje czyli przenika i kształtuje nas Swoją osobowością. By to nastąpiło musimy uświadomić sobie czym jest łaska i zdanie się na nią.
Zdać się na łaskę, to poddać, oddać się całkowicie temu, który tą łaską nas obdarowuje.
Często jest opór w tej przestrzeni. Dlaczego mamy to robić? Przecież jesteśmy samodzielni. Ale nie jest to do końca prawda.

Całość wykładów można pobrać w załączonym pliku.

Pobierz plik